b*l,3

b

gdzie b będzie oznaczać wartość kosztów nabytych przez Spółkę usług deweloperskich stanowiących wyniki prac badawczo-rozwojowych związanych z daną aplikacją (kwalifikowanym prawem własności intelektualnej), innych niż wymienione w lit. d, od podmiotu niepowiązanego w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT? A w konsekwencji, z uwagi na brak kategorii kosztów wymienionych w literach a, c i d art. 24d ust 4 ustawy o CIT, oraz w związku z art. 24d ust. 6 ustawy o CIT wartość wskaźnika Nexus, dla obliczenia dochodu z poszczególnych praw własności intelektualnej, podlegającego opodatkowaniu według 5% stawki CIT, będzie wynosić 1?

Niniejsza interpretacja odnosi się do pytań nr 1, 2 i 4. Natomiast w zakresie pytania oznaczonego nr 3 wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1)

Zdaniem Wnioskodawcy w opisanym wyżej stanie faktycznym produkty Spółki (aplikacje) stanowią kwalifikowane prawa własności intelektualnej o którym mowa w art. 24 d ust. 2 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 24d ust. 2 ustawy o CIT, kwalifikowanymi prawami własności intelektualnej są:

1. patent,
2. prawo ochronne na wzór użytkowy,
3. prawo z rejestracji wzoru przemysłowego,
4. prawo z rejestracji topografii układu scalonego,
5. dodatkowe prawo ochronne dla patentu na produkt leczniczy lub produkt ochrony roślin,
6. prawo z rejestracji produktu leczniczego i produktu leczniczego weterynaryjnego dopuszczonych do obrotu,
7. wyłączne prawo, o którym mowa w ustawie z dnia 26 czerwca 2003 r. o ochronie prawnej odmian roślin (Dz. U. z 2018 r. poz. 432),
8. autorskie prawo do programu komputerowego

- podlegające ochronie prawnej na podstawie przepisów odrębnych ustaw lub ratyfikowanych umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, oraz innych umów międzynarodowych, których stroną jest Unia Europejska, których przedmiot ochrony został wytworzony, rozwinięty lub ulepszony przez podatnika w ramach prowadzonej przez niego działalności badawczo-rozwojowej.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca prowadzi prace polegające na programowaniu (wytwarzaniu), testowaniu narzędzi informatycznych. W tym celu na co dzień Wnioskodawca musi na drodze doświadczeń, testów, budowania prototypów zdobywać, poszerzać i łączyć interdyscyplinarną wiedzę zarówno z nauk podstawowych (matematyka, statystyka) jak i stosowanych (informatyka, elektronika, ekonomia) i następnie wykorzystywać ją przy tworzeniu, ulepszaniu i rozwijaniu aplikacji. Produkty Spółki - opisane w stanie faktycznym oprogramowanie w postaci trzech opisanych w stanie faktycznym aplikacji, było i jest wytwarzane i rozwijane w sposób systematyczny. Wnioskodawca nieustannie opracowuje nowe funkcjonalności, testuje rozwiązania prototypowe, wdraża nowości i aktualizacje Aktywności wymienione powyżej występują w sposób stały i nieodłączny przy tworzeniu i rozwijaniu oprogramowania, przez co wypełniają definicję działalności badawczo rozwojowej zawartą w art. 5 pkt 26 ustawy o CIT (winno być art. 4a pkt 26).

Z wytworzonymi i rozwijanymi w ramach działalności Spółki aplikacjami wiąże się natomiast autorskie prawo do programu komputerowego podlegające ochronie prawnej na podstawie przepisów odrębnych ustaw. Odrębną ustawą chroniącą prawo własności intelektualnej Spółki jako wytwórcy oprogramowania jest w tym przypadku ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych (art. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych).

W myśl bowiem art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych: przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

W świetle art. 1 ust. 2 tej ustawy: w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

1. wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);
2. plastyczne;
3. fotograficzne;
4. lutnicze;
5. wzornictwa przemysłowego;
6. architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
7. muzyczne i słowno-muzyczne;
8. sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
9. audiowizualne (w tym filmowe).

Ochroną objęty może być wyłącznie sposób wyrażenia; nie są objęte ochroną odkrycia, idee, procedury, metody i zasady działania oraz koncepcje matematyczne (art. 1 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych). Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną, a ochrona przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek formalności (art. 1 ust. 3 i ust. 4 cytowanej ustawy).

W związku z powyższym opisem, zdaniem Wnioskodawcy wytworzone przez niego aplikacje - oprogramowanie podlega ochronie jak utwór literacki z art. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. W konsekwencji oraz biorąc pod uwagę fakt, że opisane w stanie faktycznym aplikacje - oprogramowanie - jego wytworzenie, ulepszanie i rozszerzanie jest wynikiem prac rozwojowych prowadzonych przez Spółkę, przedmiotowe aplikacje (oprogramowanie) mogą zostać uznane za kwalifikowane prawa własności intelektualnej w świetle art. 24d ust. 2 ustawy o CIT.

Ad. 2)

Zdaniem Wnioskodawcy dochód Wnioskodawcy z danej aplikacji będzie stanowił dochód z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej dla opodatkowania którego zastosowanie może znaleźć 5% stawka podatku CIT, jako dochód z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej uwzględnionego w cenie sprzedaży usługi bądź alternatywnie jako dochód osiągnięty przez Spółkę z należności wynikających z umowy licencyjnej, która dotyczy kwalifikowanego prawa własności intelektualnej.

W świetle art. 24d ust. 1 ustawy o CIT, podatek od osiągniętego przez podatnika kwalifikowanego dochodu z kwalifikowanych praw własności intelektualnej wynosi 5% podstawy opodatkowania.

Zgodnie natomiast z art. 24d ust. 7, dochodem (stratą) z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej jest osiągnięty przez podatnika w roku podatkowym dochód (strata):

1. z opłat lub należności wynikających z umowy licencyjnej, która dotyczy kwalifikowanego prawa własności intelektualnej;
2. ze sprzedaży kwalifikowanego prawa własności intelektualnej;
3. z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej uwzględnionego w cenie sprzedaży produktu lub usługi;
4. z odszkodowania za naruszenie praw wynikających z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej, jeżeli zostało uzyskane w postępowaniu spornym, w tym postępowaniu sądowym albo arbitrażu.
   
   

Jak przedstawiono w stanie faktycznym, sprzedaż aplikacji wytworzonych przez Spółkę odbywa się w modelu (...) W ramach tego modelu oprogramowanie nie jest sprzedawane, bądź licencjonowane lecz udostępniane do korzystania w zamian za miesięczny abonament.

Spółka dystrybuuje aplikacje poprzez spółkę zależną A. Inc. z siedzibą w Stanach Zjednoczonych, która sprzedaje aplikacje w modelu () użytkownikom końcowym.

W ramach umowy pomiędzy Wnioskodawcą a A. Inc. pełniącym funkcje dystrybutora, wszystkie prawa do aplikacji - własności intelektualnej, włączając w to autorskie prawa majątkowe, pozostają własnością Spółki. Dla potrzeb dystrybucji aplikacji w modelu (), Spółka udziela A. Inc. prawa do używania, demonstracji, pokazywania i wykorzystywania oprogramowania do sprzedaży dostępu w modelu () na rzecz użytkowników końcowych. Użytkownicy końcowi uzyskują dostęp do korzystania z wybranej aplikacji (produktu Spółki) w zamian za miesięczny abonament. Spółka otrzymuje miesięczne wynagrodzenie z poszczególnych aplikacji od jej dystrybutora A. Inc., a jego wysokość jest oparta o wartość opłat abonamentowych pozyskanych przez dystrybutora od użytkowników końcowych.

Dochód Spółki jest generowany w całości z udostępniania użytkownikom wytworzonych aplikacji, przy czym aplikacje (oprogramowanie) nie są sprzedawane, bądź licencjonowane lecz udostępniane do korzystania końcowym użytkownikom w zamian za miesięczny abonament. Dystrybucją oprogramowania na rzecz użytkowników końcowych zajmuje się spółka zależna, A.Inc.

W ramach umowy pomiędzy Wnioskodawcą a A. Inc. pełniącym funkcje dystrybutora, wszystkie prawa do aplikacji - własności intelektualnej, włączając w to autorskie prawa majątkowe, pozostają własnością Spółki. Dla potrzeb dystrybucji aplikacji w modelu (), Spółka udziela A. Inc. prawa do używania, demonstracji, pokazywania i wykorzystywania oprogramowania do sprzedaży dostępu w modelu () na rzecz użytkowników końcowych. Użytkownicy końcowi uzyskują dostęp do korzystania z wybranej aplikacji (produktu Spółki) w zamian za miesięczny abonament. Spółka otrzymuje miesięczne wynagrodzenie z poszczególnych aplikacji od jej dystrybutora A. Inc., a jego wysokość jest oparta o wartość opłat abonamentowych pozyskanych przez dystrybutora od użytkowników końcowych.

Wynagrodzenie Spółki pochodzi więc ze sprzedaży usługi; dostępu do korzystania z aplikacji przez użytkowników końcowych, które to usługi są sprzedawane przez dystrybutora, na podstawie zawartej umowy. Z uwagi na fakt, iż Spółka nie udzieliła podmiotowi zależnemu praw do eksploatacji praw autorskich do aplikacji, a jedynie wyłącznie do sprzedaży dostępu do tychże aplikacji, zawarta umowa nie stanowi umowy licencyjnej, rozumianej jako przyznanie praw do eksploatacji praw autorskich. Stąd też wątpliwości Spółki budzi poprawna kwalifikacja dochodu uzyskiwanego przez Spółkę z aplikacji.

W ocenie Spółki charakter otrzymywanych dochodów z aplikacji zbliża je dochodów z opłat wynikających z zawartej umowy licencyjnej dotyczącej oprogramowania, o której mowa w art. 24d ust. 7 pkt 1 ustawy o CIT. Alternatywnie, dochód Spółki pozyskiwany z aplikacji może zostać zakwalifikowany jako dochód z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej uwzględnionego w cenie sprzedaży produktu lub usługi, z uwagi na fakt, że sprzedaż dostępu do aplikacji dla użytkowników końcowych w modelu () traktowany jako sprzedaż usług.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż niezależnie od kwalifikacji dochodu uzyskiwanego przez Spółkę z aplikacji: jako dochodu z opłat z umowy licencyjnej bądź jako dochodu z prawa własności intelektualnej uwzględnionego w cenie sprzedaży usługi, całość dochodu Spółki uzyskiwanego z aplikacji powinna zostać zakwalifikowana jako dochód z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej. W przypadku aplikacji wytworzonych przez Spółkę, cała cena usługi na rzecz użytkowników końcowych aplikacji stanowi opłatę za dostęp do korzystania z danej aplikacji. Wartości opłat pobieranych od użytkowników końcowych stanowiących opłatę za dostęp do aplikacji są następnie przekazywane na rzecz Spółki przez spółkę dystrybucyjną. W konsekwencji całość dochodu Spółki uzyskiwanego od zależnej spółki dystrybucyjnej stanowi dochód z prawa własności intelektualnej uwzględnionej w cenie usługi.

Mając powyższe na uwadze, dochód Wnioskodawcy z tytułu naliczonej w cenie usługi opłaty za prawo do korzystania z programu komputerowego - aplikacji, (alternatywnie kwalifikowanych jako opłaty z umowy licencyjnej dotyczącej aplikacji), autorskiego oprogramowania, które stanowi utwór prawnie chroniony i zostało wytworzone w ramach prowadzonej działalności badawczo-rozwojowej Wnioskodawcy, kwalifikuje się do dochodów z kwalifikowanego IP w rozumieniu art. 24d ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. To oznacza, że Wnioskodawca może skorzystać z preferencyjnego opodatkowania dochodów z tego tytułu wg stawki 5%.

Ad. 4)

Zdaniem Wnioskodawcy, dla obliczenia dochodu z poszczególnych praw własności intelektualnej, podlegającego opodatkowaniu według 5% stawki CIT, w opisanym stanie faktycznym Spółka powinna przyjąć wartość 1 jako wartość wskaźnika Nexus, o którym mowa w art. 24d ust. 4 ustawy o CIT. Wartość tego wskaźnika zostanie bowiem zgodnie z opisanym stanem faktycznym obliczona według wzoru:

b*l,3

b

gdzie b będzie oznaczać wartość kosztów nabytych przez Spółkę usług deweloperskich stanowiących wyniki prac badawczo-rozwojowych związanych z daną aplikacją (kwalifikowanym prawem własności intelektualnej), innych niż wymienione w lit. d, od podmiotu niepowiązanego w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 3, brak będzie natomiast w Spółce kategorii kosztów wymienionych w literach a, c i d art. 24d ust 4 ustawy o CIT, zgodnie z uzasadnieniem wskazanym dla punktu 3. Stąd też wartość wskaźnika obliczonego według powyższego wzoru wyniesie 1,3. Jednak w takiej sytuacji, zgodnie z art. 24d ust. 6 ustawy o CIT, a więc w przypadku gdy wartość wskaźnika jest większa od 1, przyjmuje się, że wartość ta wynosi 1.

W konsekwencji, w opinii Wnioskodawcy, wartość wskaźnika Nexus, o którym mowa w art. 24 d ust. 4 ustawy o CIT, jaka powinna zostać uwzględniona w kalkulacji dochodu Wnioskodawcy podlegającego opodatkowaniu według stawki 5% podatku CTT, wynosi 1.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

• ustalenia czy produkty Spółki (aplikacje) opisane w stanie faktycznym stanowią kwalifikowane prawa własności intelektualnej w rozumieniu przepisu art. 24d ust. 2 ustawy o CIT (pytanie Nr 1) jest prawidłowe;

• ustalenia czy dochód Spółki z poszczególnej aplikacji będzie stanowił dochód z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej o którym mowa w art. 24d ust. 7 ustawy o CIT, dla opodatkowania którego zastosowanie może znaleźć 5% stawka podatku CIT, jako dochód z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej uwzględnionego w cenie sprzedaży usługi (pytanie Nr 2):
  • w przypadku, gdy miesięczny abonament stanowi wyłącznie opłatę ponoszoną przez użytkownika za prawo do korzystania z danej aplikacji - jest prawidłowe,
  • w przypadku, gdy w ramach najwyższego abonamentu oferowane jest rozszerzone wsparcie produktowe, obejmujące wsparcie informatyków, szkolenia produktowe, dedykowanego Key Account Managera (opiekuna klienta) jest nieprawidłowe,

• obliczenia według wzoru wskaźnika Nexus, o którym mowa w art. 24d ust. 4 ustawy o CIT (pytanie nr 4) - jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że przedmiotem niniejszej interpretacji, nie była ocena, czy prowadzone przez Wnioskodawcę prace spełniają definicję prac badawczo-rozwojowych. Kwestia ta została przyjęta jako element stanu faktycznego.

Należy wskazać, że od 1 stycznia 2019 r. obowiązują przepisy ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018, poz. 2193). Na podstawie regulacji wprowadzonych ww. ustawą zmieniającą do systemu prawa podatkowego implikowano przepisy dotyczące preferencyjnego rozwiązania w podatkach dochodowych - tzw. Innovation Box.

Powyższe zmiany wprowadzają korzystne rozwiązania podatkowe dla przedsiębiorców, którzy uzyskują dochody z komercjalizacji wytworzonych lub rozwiniętych przez nich praw własności intelektualnej. W tym zakresie wpisują się one w realizację Planu na rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju, Strategii na rzecz doskonałości naukowej, nowoczesnego szkolnictwa wyższego, partnerstwa z biznesem i społecznej odpowiedzialności nauki oraz Strategii na Rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju w obszarze innowacyjności. Znowelizowane przepisy mają prowadzić do wzrostu zainteresowania pracami badawczo-rozwojowymi prowadzonymi w Polsce oraz stanowić swoiste zamknięcie łańcucha wartości związanego z procesem tworzenia i komercjalizacji innowacyjnych rozwiązań będących efektem prac badawczo-rozwojowych.

Regulacje dotyczące stosowania opisanej powyżej ulgi zostały odzwierciedlone w art. 24d 24e ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm.; dalej: CIT).

Zgodnie z art. 24d ust. 1 ustawy o CIT podatek od osiągniętego przez podatnika kwalifikowanego dochodu z kwalifikowanych praw własności intelektualnej wynosi 5% podstawy opodatkowania.

Kwalifikowanymi prawami własności intelektualnej w myśl art. 24d ust. 2 ww. ustawy są:

1. patent,
2. prawo ochronne na wzór użytkowy,
3. prawo z rejestracji wzoru przemysłowego,
4. prawo z rejestracji topografii układu scalonego,
5. dodatkowe prawo ochronne dla patentu na produkt leczniczy lub produkt ochrony roślin,
6. prawo z rejestracji produktu leczniczego i produktu leczniczego weterynaryjnego dopuszczonych do obrotu,
7. wyłączne prawo, o którym mowa w ustawie z dnia 26 czerwca 2003 r. o ochronie prawnej odmian roślin (Dz.U. z 2018 r., poz. 432),
8. autorskie prawo do programu komputerowego

- podlegające ochronie prawnej na podstawie przepisów odrębnych ustaw lub ratyfikowanych umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, oraz innych umów międzynarodowych, których stroną jest Unia Europejska, których przedmiot ochrony został wytworzony, rozwinięty lub ulepszony przez podatnika w ramach prowadzonej przez niego działalności badawczo-rozwojowej.

Zgodnie z art. 24d ust. 3 Ustawy o CIT, podstawę opodatkowania stanowi suma kwalifikowanych dochodów z kwalifikowanych praw własności intelektualnej osiągniętych w roku podatkowym.

Sposób obliczenia wysokości kwalifikowanego dochodu z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej zawarty jest w art. 24d ust. 4. Zgodnie z treścią tego przepisu, wysokość kwalifikowanego dochodu z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej ustala się jako iloczyn dochodu z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej osiągniętego w roku podatkowym i wskaźnika obliczonego według wzoru (wskaźnik nexus):

(a+b)*1,3

a+b+c+d

w którym poszczególne litery oznaczają koszty faktycznie poniesione przez podatnika na:

a - prowadzoną bezpośrednio przez podatnika działalność badawczo-rozwojową związaną z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej,

b - nabycie wyników prac badawczo-rozwojowych związanych z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, innych niż wymienione w lit. d, od podmiotu niepowiązanego w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 3,

c - nabycie wyników prac badawczo-rozwojowych związanych z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, innych niż wymienione w lit. d, od podmiotu powiązanego w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4,

d - nabycie przez podatnika kwalifikowanego prawa własności intelektualnej.

W tym miejscu należy wskazać, że na podstawie art. 11a ust. 1 ustawy o CIT przez podmioty powiązane należy rozumieć:

1. podmioty, z których jeden podmiot wywiera znaczący wpływ na co najmniej jeden inny podmiot, lub
2. podmioty, na które wywiera znaczący wpływ:
   • ten sam inny podmiot lub
   • małżonek, krewny lub powinowaty do drugiego stopnia osoby fizycznej wywierającej znaczący wpływ na co najmniej jeden podmiot, lub
3. spółkę niemającą osobowości prawnej i jej wspólników, lub
4. podatnika i jego zagraniczny zakład, a w przypadku podatkowej grupy kapitałowej - spółkę kapitałową wchodzącą w jej skład i jej zagraniczny zakład.

Natomiast przez podmioty niepowiązane należy rozumieć podmioty inne niż podmioty powiązane (art. 11a ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT).

Stosownie do art. 24d ust. 5 ustawy o CIT, do kosztów, o których mowa w ust. 4, nie zalicza się kosztów, które nie są bezpośrednio związane z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, w szczególności odsetek, opłat finansowych oraz kosztów związanych z nieruchomościami.

W przypadku gdy wartość wskaźnika, o którym mowa w ust. 4, jest większa od 1, przyjmuje się, że wartość ta wynosi 1 (art. 24d ust. 6 ustawy o CIT).

Natomiast zgodnie z art. 24d ust. 7 ustawy o CIT, dochodem (stratą) z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej jest osiągnięty przez podatnika w roku podatkowym dochód (strata):

1. z opłat lub należności wynikających z umowy licencyjnej, która dotyczy kwalifikowanego prawa własności intelektualnej;
2. ze sprzedaży kwalifikowanego prawa własności intelektualnej;
3. z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej uwzględnionego w cenie sprzedaży produktu lub usługi;
4. z odszkodowania za naruszenie praw wynikających z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej, jeżeli zostało uzyskane w postępowaniu spornym, w tym postępowaniu sądowym albo arbitrażu.

Obowiązki podatników podlegających opodatkowaniu na podstawie art. 24d zostały określone w art. 24e ustawy o CIT. Art. 24e ust. 1 ww. ustawy stanowi, że podatnicy podlegający opodatkowaniu na podstawie art. 24d są obowiązani:

1. wyodrębnić każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej w prowadzonej ewidencji rachunkowej;
2. prowadzić ewidencję rachunkową w sposób zapewniający ustalenie przychodów, kosztów uzyskania przychodów i dochodu (straty), przypadających na każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej;
3. wyodrębnić koszty, o których mowa w art. 24d ust. 4, przypadające na każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej, w sposób zapewniający określenie kwalifikowanego dochodu;
4. dokonywać zapisów w prowadzonej ewidencji rachunkowej w sposób zapewniający ustalenie łącznego dochodu z tych kwalifikowanych praw własności intelektualnej w przypadku gdy podatnik wykorzystuje więcej niż jedno kwalifikowane prawo własności intelektualnej, a w prowadzonej ewidencji rachunkowej nie jest możliwe spełnienie warunków, o których mowa w pkt 2 i 3;
5. dokonywać zapisów w prowadzonej ewidencji rachunkowej w sposób zapewniający ustalenie dochodu z kwalifikowanych praw własności intelektualnej w odniesieniu do tego produktu lub tej usługi albo do tych produktów lub tych usług - w przypadku gdy podatnik wykorzystuje jedno kwalifikowane prawo własności intelektualnej lub większą liczbę tych praw w produkcie lub usłudze albo w produktach lub usługach, a w prowadzonej ewidencji rachunkowej nie jest możliwe spełnienie warunków, o których mowa w pkt 2-4.

Zgodnie z art. 24e ust. 2 ustawy o CIT, w przypadku gdy na podstawie ewidencji rachunkowej nie jest możliwe ustalenie dochodu (straty) z kwalifikowanych praw własności intelektualnej, podatnik jest obowiązany do zapłaty podatku zgodnie z art. 19.

Należy w tym miejscu zauważyć, że zgodnie z objaśnieniami podatkowymi Ministerstwa Finansów z dnia 15 lipca 2019 r. dotyczącymi preferencyjnego opodatkowania dochodów wytwarzanych przez prawa własności intelektualnej IP BOX ustawa o CIT nie definiuje pojęcia programu komputerowego oraz brak w świetle polskiego prawa precyzyjnego określenia zakresu autorskiego prawa do programu komputerowego. Praktyka stosowania tego pojęcia na świecie potwierdza, że ze względu na dynamiczny rozwój nowych technologii, w których programy komputerowe zajmują kluczowa pozycję, nie da się ustalić wyczerpującej i niezmiennej definicji tego pojęcia oraz uniknąć rozbieżności (wyrok irlandzkiego sądu II instancji z 1995 r. w sprawie News Datacom Ltd. versus Satellite Decoding Systems, (1995) FSR 201 oraz wyrok australijskiego sadu I instancji z 4 czerwca 1997 r. w sprawie Powerflex Services Pty Ltd v Data Access Corporation, (1997) FCA 490; 37 IPR 436). Należy zatem odwołać się w tym względzie do przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tj. Dz.U. z 2019 r., poz. 1231, dalej: Ustawa o prawie autorskim):

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ww. ustawy, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). Stosownie do ust. 2 pkt 1 Ustawy o prawie autorskim, w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe).

Szczególne postanowienia dotyczące praw autorskich do programu komputerowego zawierają art. 74 ust. 1 i następne Ustawy o prawie autorskim.

Zgodnie z art. 74 ust. 1 i 2 tej ustawy, programy komputerowe podlegają ochronie jak utwory literackie, o ile przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej. Ochrona przyznana programowi komputerowemu obejmuje wszystkie formy jego wyrażenia. Idee i zasady będące podstawą jakiegokolwiek elementu programu komputerowego, w tym podstawą łączy, nie podlegają ochronie.

Podstawą przyznania ochrony prawnej dla programu komputerowego jest fakt, że stanowi on przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze (wyraz własnej twórczości intelektualnej danego autora lub autorów), ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od przeznaczenia i sposobu wyrażania. O ocenie charakteru indywidualnej pracy twórczej nie decydują postanowienia umowy, ale rzeczywisty wkład pracy każdego z twórców programu komputerowego, co podlega każdorazowo odrębnej ocenie. Doktryna prawa autorskiego przyjmuje różne podejścia do definiowania pojęcia autorskiego prawa do programu komputerowego które wskazują, że część chronioną prawem jest w szczególności kombinacja komend adresowanych do komputera w formie kodu źródłowego i kodu wynikowego. Pozaustawowa definicja pojęcia autorskie prawo do programu komputerowego w sposób uzasadniony nawiązuje zatem do terminologii informatycznej, dostosowywanej następnie do potrzeb dalszej analizy prawnej dobra niematerialnego jakim jest program komputerowy. Fundamentem informatycznego rozumienia programu komputerowego jest samo pojęcie programu, czyli zapisanego przy pomocy wybranego języka programowania algorytmu rozwiązania określonego zadania. Zatem program komputerowy to w szczególności zestaw instrukcji przeznaczonych do wykonywania bezpośrednio lub pośrednio w komputerze czynności w celu osiągnięcia określonego rezultatu.

Reasumując, pojęcie program komputerowy nie powinno być rozumiane wąsko lecz szeroko. Program komputerowy obejmuje więc jego funkcjonalne części składowe, takie jak: kod źródłowy, opis procedur operacyjnych, zestawienie danych w informacjach konwersacyjnych i dialogowych oraz kod wynikowy i interfejs.

W celu poprawnego zastosowania preferencji IP Box wobec autorskiego prawa do programu komputerowego należy nadać mu znaczenia funkcjonalne, celowościowe i rozszerzające, w zgodzie z najbardziej istotnym międzynarodowym kontekstem przepisów o IP Box, czyli Raportem OECD BEPS Plan Działania nr 5. Zgodnie z akapitem 34 tego Raportu, copyrighted software, nie tylko program komputerowy chroniony prawem autorskim, ale szerzej oprogramowanie chronione prawem autorskim, może zawierać się w katalogu kwalifikowanych IP jako aktywo funkcjonalnie ekwiwalentne do patentu. OECD wskazuje, że oprogramowanie chronione prawem autorskim dzieli podstawowe cechy patentów, ponieważ jest nowatorskie, nieoczywiste i użyteczne, a zatem zasadniczo wynika z prowadzenia innowacyjnej działalności badawczo-rozwojowej, której prowadzenie powinny stymulować przepisy o IP Box. OECD stwierdza także, że nie wszystkie jurysdykcje zapewniają ochronę patentową oprogramowania i dlatego wielu podatników, którzy wytwarzają oprogramowanie, musi posiadać prawa autorskie, zamiast polegać na ochronie patentowej. Włączenie oprogramowania chronionego prawem autorskim do definicji funkcjonalnie równoważnych kwalifikowanych IP zapewnia również, że różne traktowanie oprogramowania na mocy prawa patentowego różnych jurysdykcji nie ma wpływu na to, czy dochody z oprogramowania mogą korzystać z różnych regulacji IP Box.

W związku z tym, że w Polsce oprogramowanie definiowane jako ogół informacji w postaci zestawu instrukcji, zaimplementowanych interfejsów i zintegrowanych danych przeznaczonych dla komputera do realizacji wyznaczonych celów podlega ochronie jak utwór literacki z art. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, oprogramowanie może być, zgodnie z wykładnią celowościową i kontekstualną (ww. Raport OECD), uznane za kwalifikowane IP w świetle rozszerzającej wykładni art. 24d ust. 2 pkt 8 ustawy, jeśli jego wytworzenie, rozszerzenie lub ulepszenie jest wynikiem prac badawczo-rozwojowych.

Ad. 1)

Jak wynika z opisu sprawy () S.A. (dalej: Wnioskodawca, Spółka), prowadzi działalność gospodarczą polegającą na tworzeniu i rozwijaniu autorskiego oprogramowania i sprzedaży praw do jego użytkowania.

Spółka posiada aktualnie trzy produkty (aplikacje) wytworzone w ramach prac badawczo-rozwojowych, które stanowią autorskie prawo do programów komputerowych: X, Y, Z. Oferowane przez Spółkę produkty są przeznaczone dla firm, które korzystają z komunikacji z klientami w Internecie ().

Opisane w przedmiotowym wniosku aplikacje zostały wytworzone w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawcy. () Aplikacje (autorskie oprogramowanie) stworzone i rozwijane przez Spółkę stanowią utwory podlegające ochronie na podstawie ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (art. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych) ().

() Autorskie oprogramowanie, trzy aplikacje o których mowa powyżej, zostały wytworzone przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej działalności badawczo-rozwojowej spełniającej definicję zawartą w art. 5 pkt 26 ustawy o CIT (winno być art. 4a pkt 26 ustawy o CIT), w świetle której działalność badawczo-rozwojowa - oznacza działalność twórczą obejmującą badania naukowe lub prace rozwojowe, podejmowaną w sposób systematyczny w celu zwiększenia zasobów wiedzy oraz wykorzystania zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań.

Przez prace rozwojowe należy natomiast rozumieć zgodnie z art. 5 ust. 28 ustawy o CIT (winno być art. 4a pkt 28 ustawy o CIT) prace rozwojowe w rozumieniu art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce. W świetle powołanego przepisu ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce, prace rozwojowe są działalnością obejmującą nabywanie, łączenie, kształtowanie i wykorzystywanie dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności, w tym w zakresie narzędzi informatycznych lub oprogramowania do planowania produkcji oraz projektowania i tworzenia zmienionych, ulepszonych lub nowych produktów, procesów lub usług z wyłączeniem działalności obejmującej rutynowe i okresowe zmiany wprowadzane do nich, nawet jeżeli takie zmiany mają charakter ulepszeń.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca prowadzi prace polegające na programowaniu (wytwarzaniu), testowaniu narzędzi informatycznych. W tym celu na co dzień Wnioskodawca musi na drodze doświadczeń, testów, budowania prototypów zdobywać, poszerzać i łączyć interdyscyplinarną wiedzę zarówno z nauk podstawowych (matematyka, statystyka) jak i stosowanych (informatyka, elektronika, ekonomia) i następnie wykorzystywać ją przy tworzeniu, ulepszaniu i rozwijaniu aplikacji. Produkty Spółki - opisane powyżej oprogramowanie było i jest wytwarzane, rozwijane w sposób systematyczny. Wnioskodawca nieustannie opracowuje nowe funkcjonalności, testuje rozwiązania prototypowe, wdraża nowości i aktualizacje. Aktywności wymienione powyżej występują w sposób stały i nieodłączny przy tworzeniu i rozwijaniu oprogramowania, przez co wypełniają definicję działalności badawczo rozwojowej zawartą w art. 5 pkt 26 ustawy o CIT (winno być art. 4a pkt 26 ustawy o CIT).

W związku z powyższym, skoro z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, m.in., że Wnioskodawca :

• prowadzi prace polegające na programowaniu (wytwarzaniu), testowaniu narzędzi informatycznych,

• prowadzi prace w sposób systematyczny,

• nieustannie opracowuje nowe funkcjonalności, testuje rozwiązania prototypowe, rozwija oprogramowania,

• wskazuje, że wypełnia definicję działalności badawczo-rozwojowej,

• opisane w stanie faktycznym aplikacje (oprogramowanie) w wyniku prac rozwojowych są wytwarzane, ulepszane i rozszerzane, oraz

• wytworzone przez niego aplikacje oprogramowanie podlega ochronie z art. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych

to wskazać należy, że przedmiotowe aplikacje (oprogramowanie) stanowią kwalifikowane prawo własności intelektualnej w świetle art. 24d ust. 2 ustawy o CIT.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania ozn. we wniosku Nr 1 należy uznać za prawidłowe.

Ad. 2)

Jak wynika z opisu sprawy () Sprzedaż aplikacji wytworzonych przez Spółkę odbywa się w modelu (). () oznacza sposób dystrybucji oprogramowania, które nie jest sprzedawane, bądź licencjonowane lecz udostępniane do korzystania w zamian za miesięczny abonament.

Spółka dystrybuuje aplikacje poprzez spółkę zależną A.Inc. z siedzibą w Stanach Zjednoczonych, która sprzedaje aplikacje w modelu () użytkownikom końcowym.

W ramach umowy pomiędzy Wnioskodawcą a A. Inc pełniącym funkcje dystrybutora, wszystkie prawa do aplikacji - własności intelektualnej, włączając w to autorskie prawa majątkowe, pozostają własnością Spółki. Dla potrzeb dystrybucji aplikacji w modelu (), Spółka udziela A. Inc prawa do używania, demonstracji, pokazywania i wykorzystywania oprogramowania do sprzedaży dostępu w modelu () na rzecz użytkowników końcowych. Użytkownicy końcowi uzyskują dostęp do korzystania z wybranej aplikacji (produktu Spółki) w zamian za miesięczny abonament. Spółka otrzymuje miesięczne wynagrodzenie z poszczególnych aplikacji od jej dystrybutora A. Inc., a jego wysokość jest oparta o wartość opłat abonamentowych pozyskanych przez dystrybutora od użytkowników końcowych ().

() Wnioskodawca wskazał, że miesięczny abonament stanowi wyłącznie opłatę ponoszoną przez użytkownika za prawo do korzystania z danej aplikacji. Wysokość miesięcznego abonamentu jest zróżnicowana w zależności od funkcjonalności danej aplikacji zamówionej przez użytkownika, w ramach oferowanych przez Spółkę planów abonamentowych. Stąd też cena usługi odpowiada wartości udostępnionego oprogramowania (prawa własności intelektualnej). W cenie usługi brak jest zawartych innych elementów niż udostępnienie oprogramowania (aplikacji) o określonych funkcjonalnościach, zależnych od wybranego planu abonamentowego ().

() Dodatkowo w ramach najwyższego abonamentu oferowane jest rozszerzone wsparcie produktowe, obejmujące wsparcie informatyków, szkolenia produktowe, dedykowanego Key Account Managera (opiekuna klienta) ().

() Wnioskodawca wskazał również, że dochód z kwalifikowanego IP osiągany przez Spółkę jest ustalony w oparciu o zasadę ceny rynkowej, zgodnie z przepisami art. 11c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ().

W związku z powyższym wskazać należy, że w świetle art. 24d ust. 1 ustawy o CIT, podatek od osiągniętego przez podatnika kwalifikowanego dochodu z kwalifikowanych praw własności intelektualnej wynosi 5% podstawy opodatkowania.

Natomiast dochodem z kwalifikowanego IP zgodnie z art. 24d ust. 7 ustawy o CIT, jest osiągnięty przez podatnika w ciągu roku podatkowego dochód:

1. z opłat lub należności wynikających z umowy licencyjnej, dotyczących kwalifikowanego IP,
2. ze sprzedaży kwalifikowanego IP;
3. z kwalifikowanego IP uwzględnionego w cenie sprzedaży produktu lub usługi;
4. z odszkodowania za naruszenie praw wynikających z kwalifikowanego IP, jeżeli zostało uzyskane w postępowaniu spornym, w tym postępowaniu sądowym albo arbitrażu.

Zgodnie z objaśnieniami podatkowymi Ministerstwa Finansów z dnia 15 lipca 2019 r. dotyczącymi preferencyjnego opodatkowania dochodów wytwarzanych przez prawa własności intelektualnej IP BOX obliczając wysokość dochodu z kwalifikowanego IP, który w dalszej kolejności zostanie przemnożony przez wskaźnik nexus w celu obliczenia końcowego dochodu podlegającego 5% stawce podatku niezbędne jest określenie związanych z kwalifikowanym IP przychodów oraz kosztów. Konieczne jest wiec wskazanie przez podatnika przychodów osiąganych z danego kwalifikowanego IP oraz alokowanie do tych przychodów funkcjonalnie związanych z nimi kosztów, które przyczyniły się do powstania tego przychodu. Zatem dochodem kwalifikowanego IP jest nadwyżka sumy przychodów osiągnięta z tego kwalifikowanego IP nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą z kwalifikowanego IP.

Ponadto dochód z kwalifikowanego IP zawarty w cenie danego produktu lub usługi winien być ustalony w oparciu o zasadę ceny rynkowej zgodnie z przepisami art. 11c ustawy o CIT.

Wątpliwości Spółki budzi poprawna kwalifikacja oraz podstawa opodatkowania dochodu uzyskiwanego przez Spółkę z aplikacji.

W związku z powyższym, wskazać należy, że dochód Spółki jest generowany z udostępniania użytkownikom wytworzonych aplikacji, przy czym aplikacje (oprogramowanie) nie są przedawane, bądź licencjonowane lecz udostępniane do korzystania końcowym użytkownikom w zamian za miesięczny abonament. Dystrybucją oprogramowania na rzecz użytkowników końcowych zajmuje się spółka zależna, A. Inc. Wynagrodzenie Spółki pochodzi więc ze sprzedaży usługi dostępu do korzystania z aplikacji przez użytkowników końcowych, które to usługi są sprzedawane przez dystrybutora, na podstawie zawartej umowy. Z uwagi na fakt, iż Spółka nie udzieliła podmiotowi zależnemu praw do eksploatacji praw autorskich do aplikacji, a jedynie wyłącznie do sprzedaży dostępu do tychże aplikacji, zawarta umowa nie stanowi umowy licencyjnej, rozumianej jako przyznanie praw do eksploatacji praw autorskich.

Ponadto Wnioskodawca wskazał również w uzupełnieniu przedmiotowego wniosku, że dochód z kwalifikowanego IP osiągany przez Spółkę jest ustalony w oparciu o zasadę ceny rynkowej, zgodnie z przepisami art. 11c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Podkreślenia wymaga, że jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, że miesięczny abonament stanowi wyłącznie opłatę ponoszoną przez użytkownika za prawo do korzystania z danej aplikacji. Wysokość miesięcznego abonamentu jest zróżnicowana w zależności od funkcjonalności danej aplikacji zamówionej przez użytkownika, w ramach oferowanych przez Spółkę planów abonamentowych. Stąd też cena usługi odpowiada wartości udostępnionego oprogramowania (prawa własności intelektualnej). W cenie usługi brak jest zawartych innych elementów niż udostępnienie oprogramowania (aplikacji) o określonych funkcjonalnościach, zależnych od wybranego planu abonamentowego. Jednakże w ramach najwyższego abonamentu oferowane jest rozszerzone wsparcie produktowe, obejmujące wsparcie informatyków, szkolenia produktowe, dedykowanego Key Account Managera (opiekuna klienta).

Mając na uwadze powyższe należy wskazać , że dochód Spółki z poszczególnej aplikacji będzie stanowił dochód z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej o którym mowa w art. 24d ust. 7 ustawy o CIT, dla opodatkowania którego zastosowanie może znaleźć 5% stawka podatku CIT, jako dochód z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej uwzględnionego w cenie sprzedaży usługi, tylko w przypadku gdy abonament miesięczny stanowi wyłącznie prawo do korzystania z danej aplikacji.

W tym zakresie stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Natomiast w przypadku, gdy w ramach najwyższego abonamentu oferowane jest rozszerzone wsparcie produktowe, obejmujące wsparcie informatyków, szkolenia produktowe, dedykowanego Key Account Managera (opiekuna klienta) to w części dotyczącej ww. rozszerzenia dochód Spółki z poszczególnej aplikacji nie będzie stanowił dochodu z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej o którym mowa w art. 24d ust. 7 ustawy o CIT, dla opodatkowania którego zastosowanie może znaleźć 5% stawka podatku CIT.

W tym zakresie stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Z uwagi na fakt, że Organ uznał, że dochód Spółki z poszczególnej aplikacji będzie stanowił dochód z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej o którym mowa w art. 24d ust. 7 pkt 3 ustawy o CIT jako dochód z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej uwzględnionego w cenie sprzedaży usługi, dla opodatkowania którego zastosowanie może znaleźć 5% stawka podatki CIT wskazać należy, że bezprzedmiotowe staje się rozpatrywanie czy dochód Wnioskodawcy z danej aplikacji będzie stanowił dochód z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej jako dochód osiągnięty z należności wynikających z umowy licencyjnej, która dotyczy kwalifikowanego prawa własności intelektualnej.

Ad. 4

Wskazać należy, że zgodnie z objaśnieniami podatkowymi Ministerstwa Finansów z dnia 15 lipca 2019 r. dotyczącymi preferencyjnego opodatkowania dochodów wytwarzanych przez prawa własności intelektualnej IP BOX warunkiem koniecznym dla korzystania z preferencji IP Box jest wymóg prowadzenia przez podatnika działalności badawczo-rozwojowej bezpośrednio związanej z wytworzeniem, rozwojem lub ulepszeniem kwalifikowanego IP, co jest wyrazem zgodności tej preferencji z podejściem nexus z Raporu OECD BEPS Plan Działania nr 5.

Należy zauważyć, że wskaźnik nexus jest obliczany oddzielnie dla dochodów z poszczególnych kwalifikowanych IP. W sytuacji zatem, gdy podatnik uzyskuje dochód z patentu oraz dochód z prawa ochronnego na wzór użytkowy, ma obowiązek obliczyć wskaźnik nexus odrębnie dla tych dwóch dochodów (będą więc dwa odrębne wskaźniki nexus). Następnie podatnik w załączniku do zeznania podatkowego wykaże łączną kwotę dochodu podlegającą opodatkowaniu preferencyjną stawką 5%. Natomiast pozostała cześć dochodu, która nie będzie podlegać opodatkowaniu preferencyjną stawką, zostanie wykazana w zeznaniu podatkowym i opodatkowana łącznie z pozostałymi dochodami z działalności gospodarczej.

Wskaźnik nexus, o którym mowa w art. 24d ust. 4 ustawy o CIT oblicza się według wzoru:

(a+b)x1,3

a+b+c+d

Poszczególne litery we wzorze oznaczają koszty faktycznie poniesione na:

a - koszty poniesione na prowadzoną bezpośrednio przez podatnika działalność badawczo-rozwojową związaną z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej,

b nabycie wyników prac badawczo-rozwojowych związanych z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, innych niż wymienione w lit. d, od podmiotu niepowiązanego w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT,

c - nabycie wyników prac badawczo-rozwojowych związanych z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, innych niż wymienione w lit. d, od podmiotu powiązanego w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4,

d - nabycie przez podatnika kwalifikowanego prawa własności intelektualnej.

Z powyższego wzoru wynika, że im więcej procesów związanych z innowacjami podatnik będzie przeprowadzał we własnym zakresie lub zlecał podmiotom niepowiązanym, tym większy będzie kwalifikowany dochód podlegający opodatkowaniu preferencyjną 5% stawką, ponieważ wskaźnik będzie bliższy wartości 1 (kończąc na 1 przy najwyższej wartości wskaźnika).

Wskazać należy, że przepisy IP Box dają podatnikowi możliwość nabycia wyników prac badawczo-rozwojowych od innych podmiotów, zarówno powiązanych jak i niepowiązanych. Należy jednak pamiętać, że koszty poniesione przez podatnika na nabycie wyników prac badawczo-rozwojowych związanych z kwalifikowanym IP od innego podmiotu podatnik będzie musiał umieścić w odpowiednim miejscu we współczynniku nexus, tj. koszty poniesione na nabycie wyników prac badawczo-rozwojowych od podmiotu niepowiązanego - w literze b, a koszty poniesione na nabycie wyników prac badawczo-rozwojowych od podmiotu powiązanych w literze c.

Ponadto wskazać należy, że przy obliczaniu zmiennych c) w zakresie nabycia wyników prac badawczo-rozwojowych od podmiotu powiązanego i d) w zakresie nabycia kwalifikowanego IP od podmiotu powiązanego składających się na wskaźnik nexus powinny być stosowane przepisy o cenach transferowanych, tj. art. 11c i 11d ustawy o CIT.

Ponadto, zgodnie z art. 24d ust. 5 ustawy o CIT, do kosztów, o których mowa we wskaźniku nexus, czyli do kosztów, które zostały określone w powyżej wskazanych literach, nie zalicza się kosztów, które nie są bezpośrednio związane z kwalifikowanym IP, w szczególności odsetek, opłat finansowych oraz kosztów związanych z nieruchomościami.

Podkreślić należy, że podejście nexus koncentruje się na wykazaniu związku miedzy:

• wydatkami poniesionymi przez podatnika w związku z wytworzeniem/rozwojem/ulepszeniem kwalifikowanych IP w ramach prowadzonej przez podatnika działalności badawczo-rozwojowej,

• kwalifikowanymi IP,

• dochodami uzyskanymi z kwalifikowanych IP.

Wskazać należy, że ta szczególna metoda ujmowania kosztów we wskaźniku ma zastosowanie jedynie dla celu jakim jest kalkulacja tego wskaźnika i nie zmienia zasad traktowania kosztów dla innych celów, w tym do obliczania dochodu, który jest przemnażany przez ten wskaźnik.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że: () Prace rozwojowe - prace nad wytworzeniem i ulepszeniem poszczególnych aplikacji - praw własności intelektualnej są realizowane bezpośrednio w ramach działalności Spółki przez zewnętrznych deweloperów i programistów - Partnerów Spółki.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca zleca swoim Partnerom - niepowiązanym w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT ze Spółką podmiotom, osobom prowadzącym indywidualne działalności gospodarcze wykonanie określonych usług().

() Koszty prac programistycznych i deweloperskich ponoszone przez Spółkę na podstawie faktur wystawianych przez Partnerów są przez Spółkę ujmowane w podziale na subkonta dotyczące poszczególnych aplikacji konta RMK 641 (czynnych rozliczeń międzyokresowych kosztów). Po zakończeniu prac nad danym narzędziem lub jego aktualizacją koszty są aktywowane i podlegają rozliczeniu poprzez amortyzację.

W związku z powyższym, koszty o których mowa w 24d ust. 4 ustawy o CIT ponoszone przez Spółkę będą stanowiły koszty o których mowa w literze b - nabycie wyników prac badawczo-rozwojowych związanych z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, innych niż wymienione w lit. d, od podmiotu niepowiązanego w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 3.

W Spółce nie wystąpią natomiast koszty o których mowa w literze:

a - koszty poniesione na prowadzoną bezpośrednio przez podatnika działalność badawczo-rozwojową związaną z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, z uwagi na fakt, że Spółka nie zatrudnia pracowników dla wytworzenia praw własności intelektualnej.

c - nabycie wyników prac badawczo-rozwojowych związanych z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, innych niż wymienione w lit. d, od podmiotu powiązanego w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4, z uwagi na fakt, że Spółka nie nabywa wyników prac od podmiotu powiązanego w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4, wszystkie wyniki prac są bowiem nabywane od Partnerów - podmiotów niepowiązanych ze Spółką.

d - nabycie przez podatnika kwalifikowanego prawa własności intelektualnej, z uwagi na fakt, że Spółka nie nabywa kwalifikowanych praw własności intelektualnej do aplikacji stanowiącej źródło przychodów Spółki. Spółka nabywa usługi wykonywane przez Partnerów, a więc wyniki prac rozwojowych, służące wytworzeniu praw własności intelektualnej przez Spółkę.

W związku z powyższym, w ramach ewidencji rachunkowej Spółki zostaną wyodrębnione koszty, o których mowa w art. 24d ust. 4, przypadające na każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej, w sposób zapewniający określenie kwalifikowanego dochodu z uwagi na fakt, że na odpowiednich subkontach ewidencji rachunkowej Spółki zostaną wyodrębnione koszty prac deweloperskich realizowanych przez Partnerów Spółki, stanowiących nabycie wyników prac badawczo-rozwojowych w rozumieniu art. 24d ust. 4 ().

Zatem biorąc pod uwagę powyższe przepisy i przedstawiony we wniosku stan faktyczny wskazać należy, że dla obliczenia wskaźnika nexus, o którym mowa w art. 24d ust. 4 ustawy o CIT w przypadku Spółki wskaźnik będzie należało obliczyć według wzoru:

b*l,3

b

gdzie b będzie oznaczać wartość kosztów nabytych przez Spółkę usług deweloperskich stanowiących wyniki prac badawczo-rozwojowych związanych z daną aplikacją (kwalifikowanym prawem własności intelektualnej), innych niż wymienione w lit. d, od podmiotu niepowiązanego w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT.

W konsekwencji, z uwagi na brak kategorii kosztów wymienionych w literach a, c i d art. 24d ust. 4 ustawy o CIT, oraz w związku z art. 24d ust. 6 ustawy o CIT wartość wskaźnika Nexus, dla obliczenia dochodu z poszczególnych praw własności intelektualnej, podlegającego opodatkowaniu według 5% stawki CIT, będzie wynosić 1.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania ozn. we wniosku Nr 4 - należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisanym zdarzeniem przyszłym) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu ul. Św. Mikołaja 78-79, 50-126 Wrocław za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

w części prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej