Temat interpretacji

Czy Spółka postępuje prawidłowo identyfikując wynajmowane / dzierżawione Budynki jako podlegające opodatkowaniu dla potrzeb podatku dochodowego od przychodów ze środków trwałych będących budynkami, o którym mowa w art. 24b ust. 1 PDOP?

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 marca 2019 r. (data wpływu 19 marca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy budynki posadowione na obcym gruncie, będące przedmiotem wynajmu/dzierżawy, podlegają opodatkowaniu podatkiem od przychodów z budynków jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy budynki posadowione na obcym gruncie, będące przedmiotem wynajmu/dzierżawy, podlegają opodatkowaniu podatkiem od przychodów z budynków.

We wniosku przedstawiono następujące stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Spółka w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej wybudowała budynki, które posadowione są na gruntach będących własnością innych podmiotów.
Spółka zaznacza, że przedmiotowy wiosek nie dotyczy budynków posadowionych na gruntach Skarbu Państwa i wykorzystywanych na podstawie użytkowania wieczystego. Spółka zgodnie z przepisami podatkowymi uwzględnia ww. budynki w ewidencji środków trwałych wskazując ich wartości początkowe oraz dokonuje od nich odpisów amortyzacyjnych.

Część z ww. budynków może być oddana do używania na podstawie umowy najmu / dzierżawy (dalej jako: Budynki).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółka postępuje prawidłowo identyfikując wynajmowane / dzierżawione Budynki jako podlegające opodatkowaniu dla potrzeb podatku dochodowego od przychodów ze środków trwałych będących budynkami, o którym mowa w art. 24b ust. 1 PDOP?

Zdaniem Wnioskodawcy, ww. Budynki posadowione na obcym gruncie, będące przedmiotem wynajmu/dzierżawy, podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od przychodów ze środków trwałych. Co za tym idzie, Spółka postępuje prawidłowo wliczając ich wartość początkową na każdy pierwszy dzień miesiąca do podstawy opodatkowania podatkiem, o którym mowa w art. 24b ust. 1 PDOP.

Uzasadnienie stanowiska Spółki

Zgodnie z treścią art. 24b ust. 1 PDOP, podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, który: 1) stanowi własność albo współwłasność podatnika, 2) został oddany w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, 3) jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - zwany dalej podatkiem od przychodów z budynków, wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

Przychód, o którym mowa w ust. 1, stanowi ustalona na pierwszy dzień każdego miesiąca wartość początkowa podlegającego opodatkowaniu środka trwałego wynikająca z prowadzonej ewidencji, a w miesiącu, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji - wartość początkowa ustalona na dzień wprowadzenia środka trwałego do ewidencji [ art. 24b ust. 3 PDOP].

W przypadku gdy budynek został oddany do używania na podstawie umowy leasingu w rozumieniu art. 17a pkt 1, przepisy ust. 1-16 stosuje się wyłącznie do podmiotu dokonującego odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16a-16m [ art. 24b ust. 17 PDOP].

Z treści znowelizowanych regulacji wynika, że ustawodawca objął zakresem opodatkowania środki trwałe, które są budynkami oraz stanowią własność (współwłasność) podatnika. Pozostawiając poza przedmiotem niniejszego wniosku pozostałe przesłanki, w ocenie Spółki w opisanych w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym okolicznościach dochodzi do swojego rodzaju kolizji przesłanek co do właściwego przyporządkowania podmiotu opodatkowania.

Nie ma przeszkód w określeniu podmiotu zobowiązanego do opodatkowania wynajmowanych budynków, w sytuacji, gdy te znajdują się na jego własnym gruncie. Spełnione są wtedy bowiem obie przesłanki tj. dany podmiot jest zarówno właścicielem budynków, jak również stanowią one jego środek trwały, których wartość początkowa znajduje się w jego ewidencji podatkowej.

Wspomniana wyżej wątpliwość interpretacyjna uwidacznia się dopiero w przypadku, gdy Budynek znajduje się na gruncie, który nie stanowi własności tego samego podmiotu. Kierując się ujęciem cywilistycznym, przyjmuje się, że wszystkie części składowe gruntu w szczególności budynki, które są trwale z nim związane nie stanowią odrębnego przedmiotu własności od gruntu (art. 47 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny - tekst jednolity Dz.U. z 2018, poz. 1025 ze zm.). Co za tym idzie, stanowią własność właściciela gruntu. W rezultacie, trzymając się zatem wyłącznie przesłanki wymienionej w art. 24b ust. 1 pkt 1 PDOP akcentującej własność budynku, podmiotem zobowiązanym do opodatkowania stawałby się właściciel gruntu, na którym znajduje się Budynek posadowiony przez odrębny podmiot.

Niemniej jednak, z pola widzenia nie może znikać fakt, że przedmiotem opodatkowania są środki trwałe, a do określenia jednego z kluczowych elementów konstrukcyjnych podatku tj. podstawy opodatkowania konieczna jest znajomość wartości początkowej takiego środka trwałego na pierwszy dzień każdego miesiąca, bądź na dzień wprowadzenia środka trwałego do ewidencji. W opisywanej sytuacji, pomimo, że Kodeks cywilny przypisuje właścicielowi gruntu również atrybut właściciela Budynku, to jednak taki Budynek nie stanowi jego środka trwałego, bowiem nie jest on ujęty w prowadzonej przez niego ewidencji, w efekcie czego to nie on dokonuje od niego odpisów amortyzacyjnych. Aby mógł on wywiązać się z obowiązku podatkowego, w takich sytuacjach zmuszony byłby każdego miesiąca do pozyskiwania niezbędnych danych do określania wysokości opodatkowania od odrębnego podmiotu, który posiada dany środek trwały w ewidencji i zna jego aktualną wartość początkową.

Powyższe konstatacje prowadzą do wniosku, że zobowiązanym do opodatkowania Budynku posadowionego na obcym gruncie powinien być podmiot, u którego taki Budynek widnieje w ewidencji środków trwałych. Przy niejednoznacznych rezultatach wykładni literalnej zasadnym jest posiłkowanie się innymi rodzajami wykładni prawa. Sięgając po wykładnię systemową wewnętrzną, pewnych wskazówek interpretacyjnych możne dostarczyć treść przywołanego powyżej art. 24b ust. 17 PDOP. Otóż ustawodawca postanowił wprost wskazać, że w przypadku, gdy budynek został oddany do użytkowania na podstawie umowy leasingu, to podmiotem zobowiązanym do opodatkowania jest wyłącznie podmiot, który dokonuje od takiego budynku odpisów amortyzacyjnych zgodnie z regulacjami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Analogia z przedstawioną we wniosku problematyką staje się szczególnie widoczna w przypadku leasingu finansowego, kiedy to do czasu zapłaty ostatniej raty leasingowej to leasingodawca środka trwałego pozostaje właścicielem przedmiotu leasingu, pomimo, że to korzystający dokonuje odpisów amortyzacyjnych.

Można zatem wnioskować z tego, że w przypadku gdy właścicielem środka trwałego jest inny podmiot, aniżeli faktycznie dokonujący od niego odpisów amortyzacyjnych, właściwym do uwzględniania takiego środka trwałego dla potrzeb omawianego podatku staje się drugi z podmiotów.

Taki sposób opodatkowania wspiera również wykładnia celowościowa. Zamysły projektodawców regulacji ujawnione w uzasadnieniu do ustawy wdrażającej z początkiem 2018 roku koncepcję podatku od nieruchomości komercyjnych zmierzały w kierunku opodatkowania podmiotu, który realnie dokonuje wynajmu posiadanego środka trwałego (budynku) oraz czerpie z tego tytułu przychody.

Tym samym w przedstawionych okolicznościach to Spółka jako podmiot wynajmujący Budynki posadowione na obcym gruncie będzie zobowiązania do uwzględnienia wartości początkowych takich Budynków wynikających z prowadzonej ewidencji środków trwałych.

Mając powyższe na uwadze Spółka wnosi o potwierdzenie stanowiska przedstawionego we wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Na wstępie należy wskazać, że ustawą z 15 czerwca 2018 r., o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2018 r., poz. 1291), zostało wprowadzone nowe brzmienie przepisu art. 24b, który obowiązuje od 1 stycznia 2019 r.

Zgodnie z art. 24b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2019 r., poz. 865, z późn. zm.; dalej: updop), podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, który:

1. stanowi własność albo współwłasność podatnika,
2. został oddany w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze,
3. jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej

- zwany dalej podatkiem od przychodów z budynków, wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

Stosownie do art. 24b ust. 2 updop, zwalnia się od podatku od przychodów z budynków przychód ze środka trwałego będącego budynkiem mieszkalnym oddanym do używania w ramach realizacji programów rządowych i samorządowych dotyczących budownictwa społecznego, jeżeli zwolnienie to stanowi rekompensatę spełniającą warunki określone w decyzji Komisji z dnia 20 grudnia 2011 r. w sprawie stosowania art. 106 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych, przyznawanej przedsiębiorstwom zobowiązanym do wykonywania usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym (Dz. Urz. UE L 7 z 11.01.2012, str. 3).

W myśl art. 24b ust. 3 updop, przychód, o którym mowa w ust. 1, stanowi ustalona na pierwszy dzień każdego miesiąca wartość początkowa podlegającego opodatkowaniu środka trwałego wynikająca z prowadzonej ewidencji, a w miesiącu, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji wartość początkowa ustalona na dzień wprowadzenia środka trwałego do ewidencji.

Zgodnie z art. 24b ust. 6 updop, w przypadku gdy budynek został oddany do używania w części, przychód ustala się proporcjonalnie do udziału powierzchni użytkowej oddanej do używania w całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku. Proporcję, o której mowa w zdaniu pierwszym, ustala się na dzień określony w ust. 3.

Na podstawie art. 24b ust. 7 updop, nie ustala się przychodu, o którym mowa w ust. 1, w przypadku, gdy ustalony na dzień określony w ust. 3, łączny udział oddanej do używania powierzchni użytkowej budynku nie przekracza 5% całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku.

W myśl art. 24b ust. 9 updop, podstawę opodatkowania stanowi suma przychodów, o których mowa w ust. 1, z poszczególnych budynków, pomniejszona o kwotę 10 000 000 zł.

Z kolei art. 24b ust. 10 updop stanowi, że w przypadku gdy podatnik posiada udział w kapitale innego podmiotu w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 w zakresie, o którym mowa w art. 11a ust. 2 pkt 1, kwotę, o której mowa w ust. 9, ustala się w takiej proporcji, w jakiej przychód, o którym mowa w ust. 1, pozostaje do ogólnej kwoty takich przychodów podatnika oraz podmiotów z nim powiązanych.

Stosownie do art. 24b ust. 11 updop, podatnicy są obowiązani za każdy miesiąc obliczać podatek od przychodów z budynków i wpłacać go na rachunek urzędu skarbowego w terminie do 20. dnia miesiąca następującego po miesiącu, za który płacony jest podatek. Jeżeli podatnik przed upływem terminu, o którym mowa w zdaniu pierwszym, złoży zeznanie, o którym mowa w art. 27 ust. 1, podatek od przychodów z budynków za ostatni miesiąc roku podatkowego wpłaca nie później niż w terminie złożenia tego zeznania.

W myśl art. 24b ust. 12 updop, kwotę zapłaconego za dany miesiąc podatku od przychodów z budynków podatnicy odliczają od zaliczki na podatek, o której mowa w art. 25. W przypadku gdy podatnicy wpłacają zaliczki kwartalne, odliczeniu podlega podatek od przychodów z budynków zapłacony za miesiące przypadające na dany kwartał.

Podatnicy mogą nie wpłacać podatku od przychodów z budynków, jeżeli jest on niższy od kwoty zaliczki na podatek, o której mowa w art. 25, za dany miesiąc - art. 24b ust. 13 updop.

Jednocześnie na podstawie art. 24b ust. 14 updop, kwotę zapłaconego i nieodliczonego w roku podatkowym podatku od przychodów z budynków odlicza się od podatku obliczonego zgodnie z art. 19 za rok podatkowy. Odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 27 ust. 1.

Natomiast w myśl art. 24b ust. 15 updop, kwota podatku od przychodów z budynków nieodliczona na podstawie ust. 14 podlega zwrotowi na wniosek podatnika, jeżeli organ podatkowy nie stwierdzi nieprawidłowości wysokości zobowiązania podatkowego lub straty, obliczonych zgodnie z art. 19 w złożonym zeznaniu podatkowym, oraz podatku od przychodów z budynków, w szczególności jeżeli koszty finansowania dłużnego poniesione w związku z nabyciem lub wytworzeniem budynku, jak również inne przychody i koszty ustalone zostały na warunkach rynkowych.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, Spółka w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej wybudowała budynki, które posadowione są na gruntach będących własnością innych podmiotów. Spółka zaznacza, że przedmiotowy wiosek nie dotyczy budynków posadowionych na gruntach Skarbu Państwa i wykorzystywanych na podstawie użytkowania wieczystego. Spółka zgodnie z przepisami podatkowymi uwzględnia ww. budynki w ewidencji środków trwałych wskazując ich wartości początkowe oraz dokonuje od nich odpisów amortyzacyjnych. Część z ww. budynków może być oddana do używania na podstawie umowy najmu / dzierżawy.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi ustalenie, czy budynki posadowione na obcym gruncie, będące przedmiotem wynajmu/dzierżawy, podlegają opodatkowaniu podatkiem od przychodów z budynków.

Wskazać należy, że w wyniku nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych od dnia 1 stycznia 2019 r., minimalnym podatkiem dochodowym zostały objęte wszystkie nieruchomości budynki, niezależnie od ich klasyfikacji (m.in. mieszkalne, niemieszkalne, przemysłowe, magazynowe) położone na terytorium Polski, jeżeli generują przychody z najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Z zakresu tego podatku zostały wyłączone jedynie przychody z budynków mieszkalnych, jeżeli zostały oddane do używania w ramach rządowych (samorządowych) programów dotyczących budownictwa społecznego, przy spełnieniu warunków określonych w ustawie. Ponadto zmiana dotyczy progu 10.000.000 zł, poniżej którego nieruchomość nie podlega opodatkowaniu, na 10.000.000 zł kwoty wolnej przypadającej na podatnika. Zatem podstawą opodatkowania będzie suma wartości początkowej poszczególnych środków trwałych budynków ustalona na pierwszy dzień każdego miesiąca, pomniejszona o kwotę 10.000.000 zł.

Powyższe wynika również z treść uzasadnienia do projektu ustawy nowelizującej [druk sejmowy 2291-A], zgodnie z którym: Na podstawie ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. poz. 2175) do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej ustawa PIT) oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej ustawa CIT) zostały wprowadzone regulacje dotyczące tzw. minimalnego podatku dochodowego. Rozwiązanie to skierowane jest do podatników posiadających określone nieruchomości komercyjne w postaci budynków biurowych oraz budynków handlowo-usługowych, których wartość początkowa przekracza 10 mln zł. Przepisy te zaczęły obowiązywać od dnia 1 stycznia 2018 r. Regulacje dotyczące minimalnego podatku dochodowego są przedmiotem postępowania przed Komisją Europejską (KE) w przedmiocie badania, czy nie stanowią niedozwolonej pomocy publicznej.

Zgodnie z ustaleniami dokonanymi przez stronę polską z KE obowiązujące w Polsce przepisy wymagają zmian w kierunku:

1. objęcia minimalnym podatkiem dochodowym wszystkich nieruchomości budynków, z wyłączeniem budynków mieszkalnych, jeżeli zostały oddane do używania w ramach rządowych (samorządowych) programów dotyczących budownictwa społecznego i takie zwolnienie jest zgodne z zasadami pomocy publicznej;
2. stosowania minimalnego podatku dochodowego w odniesieniu do tych nieruchomości (ich części), które są wynajmowane;
3. zmiany progu 10 mln zł, poniżej którego nieruchomość nie podlega opodatkowaniu minimalnym podatkiem dochodowym z nieruchomości na podatnika;
4. możliwości uniknięcia obciążenia (zwrot) podatkiem od przychodów z budynków w przypadku potwierdzenia przez organ podatkowy zapłaty podatku PIT lub CIT we właściwej wysokości, jeżeli podatnik wystąpi z wnioskiem o zwrot tego podatku.

Proponowane w autopoprawce zmiany wychodzą naprzeciw ww. oczekiwaniom KE. W wyniku proponowanych zmian minimalnym podatkiem dochodowym (w projekcie proponuje się, aby podatek ten został określony jako podatek od przychodów z budynków), zostaną, co do zasady, objęte wszystkie budynki (mieszkalne i niemieszkalne) położone na terytorium Polski. Podkreślić należy, iż podatek od przychodów z budynków będzie płacony od tych środków trwałych w postaci budynków, które generują przychody z ich najmu (dzierżawy itp.). W przypadku podatników podatku PIT podatek minimalny nie będzie dotyczył umów najmu zawieranych poza działalnością gospodarczą (tzw. najem prywatny). Jeżeli tylko część budynku będzie oddana do używania na podstawie umowy najmu, wówczas podatnik będzie obowiązany do zapłaty podatku od przychodów z budynków od tej części, która została wynajęta. Z zakresu tego podatku zostaną wyłączone te budynki mieszkalne, które zostaną oddane do używania w ramach realizacji programów rządowych i samorządowych dotyczących budownictwa społecznego, pod warunkiem iż takie zwolnienie będzie stanowiło rekompensatę spełniającą warunki określone w decyzji Komisji Europejskiej z dnia 20 grudnia 2011 r. w sprawie stosowania art. 106 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych, przyznawanej przedsiębiorstwom zobowiązanym do wykonywania usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym. Zmianie ulega również sposób stosowania limitu (kwoty) 10 mln zł, poniżej którego nieruchomości nie były objęte podatkiem od przychodów z budynków i która to wartość stanowiła swoistą kwotę wolną (na nieruchomość). Proponuje się, aby taka kwota przypadała na podatnika bez względu na ilość i wartość posiadanych przez niego budynków.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Wartość początkową ustala się na zasadach określonych w art. 16g ust. 121 updop.

Stosownie do treści art. 16a ust. 2 pkt 2 updop amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie.

Zgodnie z art. 47 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025, z późn. zm.) część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych.

Stosownie do treści art. 48 Kodeksu cywilnego z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Cywilnoprawnym właścicielem budynku posadowionego przez Spółkę jest właściciel gruntu.

Spółka nie jest zatem właścicielem ani współwłaścicielem budynków.

Zgodnie z aktualnym brzmieniem art. 24b ust. 1 updop, podatkowi od przychodów z budynków podlegają, jak już podnoszono, budynki stanowiące własność albo współwłasność podatnika, które zostały oddane w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze położone na terytorium kraju.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy prawa oraz przedstawiony opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie nie zachodzą wszystkie przesłanki z art. 24b ust. 1 updop do objęcia budynków posadowionych na obcym gruncie podatkiem od przychodu z budynków.

Tym samym nie zostały spełnione kryteria zawarte w art. 24b ust. 1 updop. W konsekwencji wartość początkowa przedmiotowych budynków nie powinna zostać uwzględniona przez Spółkę w podstawie opodatkowania dla celów obliczenia podatku od przychodów z budynków.

Tym samym w świetle ww. przepisów prawa podatkowego, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisanym zdarzeniem przyszłym) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wpływu wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej