Niniejsza interpretacja dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na rzecz zleceniobiorców, przedstawionych we wniosku. W części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych wniosek zostanie rozpatrzony odrębnie.

Stanowisko Wnioskodawcy.

Stosownie do postanowień art. 2377 § 2 Kodeksu Pracy przewidziano, że pracodawca może ustalić stanowiska, na których dopuszcza się używanie przez pracowników, za ich zgodą, własnej odzieży i obuwia roboczego, spełniających wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy. Pracownikowi używającemu własnej odzieży i obuwia roboczego, zgodnie z art. 2377 § 2, pracodawca wypłaca ekwiwalent pieniężny w wysokości uwzględniającej ich aktualne ceny o czym stanowi art. 2377 § 4 ww. Kodeksu. Zgodnie z art. 2379 § 3 Kodeksu pracy, jeżeli pracodawca nie może zapewnić prania odzieży roboczej, czynności te mogą być wykonywane przez pracownika, pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika.

Zgodnie z art. 207 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy, Pracodawca jest obowiązany chronić zdrowie i życie pracowników poprzez zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy przy odpowiednim wykorzystaniu osiągnięć nauki i techniki. W szczególności pracodawca jest obowiązany organizować pracę w sposób zapewniający bezpieczne i higieniczne warunki pracy.

Wnioskodawca określił prawo do otrzymania ekwiwalentów i zasady ich przyznawania w regulaminie wnioskodawcy dotyczącym bezpieczeństwa i higieny pracy zgodnie z postanowieniami kodeksu pracy. Wnioskodawca uwzględnia kategorie osób którym przysługują ekwiwalenty i świadczenia jako pracownicy oraz osoby wykonujące związane z wnioskodawcą umową zlecenia (zgodnie z regulaminem BHP).

Mając na uwadze powyższe, zdaniem wnioskodawcy, w odniesieniu do sytuacji przyszłych, zwrot kosztów zleceniobiorcom w formie ekwiwalentu za pranie odzieży oraz ekwiwalentu na podstawowe indywidualne środki ochrony i środki higieny będą zwolnione z podatku dochodowego w myśl art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W odniesieniu do sytuacji przyszłych wnioskodawcy jako spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, w związku z wydatkami wnioskodawcy, koszty poniesione i wypłacone zleceniobiorcom w formie ekwiwalentu za pranie odzieży oraz ekwiwalentu na podstawowe indywidualne środki ochrony i środki higieny jako takie będą zwolnione z podatku dochodowego od osób prawnych w myśl art. 15 ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem wnioskodawcy w przedmiotowym przypadku, potencjalne wydatki wypłacone przez wnioskodawcę w formie diety na jazdy lokalne środkami komunikacji publicznej oraz diety na posiłek gorący poniesione w związku z wykonywaniem przez zleceniobiorcę czynności wchodzących w zakres umowy zlecenia nie stanowią podstawy opodatkowania i jako takie podlegają zwolnieniu z opodatkowania na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem wnioskodawcy, na podstawie z art. 15 ust. 4g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych należności z tytułów, o których mowa stanowią koszty uzyskania przychodów wnioskodawcy w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie organ zaznacza, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest kwestia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu ekwiwalentu na pranie odzieży, indywidualnych środków ochrony i środków higieny, diet na jazdy środkami komunikacji publicznej oraz zakupu posiłku gorącego. Tych kwestii dotyczą bowiem pytania zadane przez Wnioskodawcę w części dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych. Organ nie odnosi się zatem w niniejszej interpretacji do części stanowiska Wnioskodawcy dotyczącej momentu zaliczenia ww. wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 865, z późn. zm.; dalej: updop) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Innymi słowy, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

• został właściwie udokumentowany,

• nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie bądź zachowanie źródła przychodów, pod warunkiem, że nie zostały wymienione w zamkniętym katalogu kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Należy jednocześnie zaznaczyć, iż prawidłowe zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów uwarunkowane jest wykazaniem jego celowości i związku z przychodem, jak i prawidłowym udokumentowaniem. Trzeba pamiętać, że to na podatniku ciąży obowiązek wykazania związku poniesionych wydatków z przychodami, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca jest spółką prowadzącą działalność w zakresie sprawowania opieki osobistej nad osobami w ich miejscu zamieszkania. W celu prowadzenia działalności Wnioskodawca zatrudnia pracowników oraz zawiera umowy cywilnoprawne (umowy zlecenie) z osobami, które będą sprawować opiekę nad podopiecznymi na terenie Polski, Holandii i Niemiec.

Wnioskodawca zamierza, w ramach prowadzonej działalności, ponosić następujące wydatki na rzecz zleceniobiorców:

• zwrot kosztów za pranie odzieży własnej (ekwiwalent za pranie odzieży roboczej),

• zwrot kosztów (ekwiwalent) na podstawowe indywidualne środki ochrony i higieny własnej,

• ryczałt na jazdy lokalne środkami komunikacji publicznej,

• diety na posiłek gorący w związku z wykonywaniem zadań poza miejscem zamieszkania.

Zdaniem Wnioskodawcy, wszystkie te wydatki na rzecz zleceniobiorców będą stanowiły dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów.

W katalogu przepisu art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie zawarto zakazu, ani jakiegokolwiek ograniczenia w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na rzecz osób zatrudnionych na podstawie umowy zlecenia.

Ponadto, jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, wszystkie wydatki poniesione na rzecz zleceniobiorców są ściśle powiązane z prowadzoną działalnością Wnioskodawcy w zakresie sprawowania opieki nad podopiecznymi z Polski, Niemiec i Holandii. Strój będzie stanowił element ochrony zdrowia dla zleceniobiorców, środki ochrony i higieny stosowane przez zleceniobiorcę umożliwią utrzymanie czystości i higieny własnej. Natomiast wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę na ryczałt na jazdy lokalne środkami komunikacji publicznej umożliwią zleceniobiorcom wykonanie zakupów żywności i środków higieny dla podopiecznego oraz przejazd na wizyty lekarskie z podopiecznym. Dieta na posiłek gorący przysługiwać będzie natomiast ze względu na wykonywanie przez zleceniobiorców zadań poza miejscem zamieszkania.

W świetle powyższych wyjaśnień, stwierdzić należy, że poniesione przez Spółkę wydatki w związku z ekwiwalentem za pranie odzieży, indywidualne środki ochrony i środki higieny, ryczałt na jazdy lokalne środkami komunikacji publicznej oraz diety na posiłek gorący osób zatrudnionych na podstawie umowy zlecenia niewątpliwie przyczyniają się do osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Wydatki te spełniają zatem podstawową przesłankę wynikającą z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie podlegają również wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 cyt. ustawy, a obowiązek ponoszenia tych wydatków wynika jednoznacznie z treści zwartych umów.

Biorąc pod uwagę powołane wyżej przepisy i przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ponoszone przez Spółkę wydatki na rzecz osób zatrudnionych na podstawie umowy zlecenia, opisane w zdarzeniu przyszłym, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej