Temat interpretacji

w zakresie zastosowania właściwego kursu waluty do przeliczenia na złote polskie kwot należności wypłacanych przez Wnioskodawcę na rzecz nierezydentów w celu obliczenia i pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 19 sierpnia 2019 r., (data wpływu 21 sierpnia 2019 r.), uzupełnionym 15 października 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie zastosowania właściwego kursu waluty do przeliczenia na złote polskie kwot należności wypłacanych przez Wnioskodawcę na rzecz nierezydentów w celu obliczenia i pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 sierpnia 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie zastosowania właściwego kursu waluty do przeliczenia na złote polskie w zakresie zastosowania właściwego kursu waluty do przeliczenia na złote polskie kwot należności wypłacanych przez Wnioskodawcę na rzecz nierezydentów w celu obliczenia i pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych dlatego też pismem z 2 października 2019 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.366.2019.1.EN wezwano do jego uzupełnienia co też nastąpiło 15 października 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej również Spółka) jest spółką kapitałową. Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 ze zm.; dalej: Ustawa o CIT). W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka dokonuje na rzecz podmiotów, o których mowa w art. 3 ust. 2 Ustawy o CIT (dalej: nierezydenci), wypłat należności wyrażonych w walucie obcej. W związku z tymi wypłatami mogą mieć miejsce sytuacje, w których Spółka będzie zobowiązana jako płatnik, na podstawie art. 26 ust. 1 i 3 Ustawy o CIT, do obliczenia i pobrania w dniu dokonania wypłaty zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: podatek u źródła") oraz odprowadzenia pobranego podatku u źródła na rachunek bankowy właściwego urzędu skarbowego. W przypadku należności wyrażonych w walucie obcej, Spółka - aby móc wywiązać się z nałożonych na nią obowiązków płatnika podatku u źródła - będzie musiała dokonać przeliczenia kwoty dochodu (przychodu) uzyskanego przez danego kontrahenta zagranicznego (stanowiącej podstawę opodatkowania podatkiem u źródła) na złote polskie.

W związku z powyższym Spółka powzięła wątpliwość według jakiego kursu walutowego powinna przeliczać na złote polskie należności wypłacane w obcych walutach na rzecz nierezydentów w celu obliczenia i pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Jaki kurs walutowy powinno się stosować do przeliczania na złote polskie wyrażonych w walutach obcych i wypłacanych na rzecz nierezydentów należności, stanowiących przychody (dochody) wymienione w art. 21 i 22 Ustawy o CIT, aby prawidłowo obliczyć wysokości podatku u źródła, do którego poboru Spółka zobowiązana jest jako płatnik?

Zdaniem Wnioskodawcy, aby prawidłowo obliczyć wysokości podatku u źródła, do którego poboru Spółka zobowiązana jest jako płatnik, do przeliczania na złote polskie wyrażonych w walutach obcych i wypłacanych na rzecz nierezydentów należności, stanowiących przychody (dochody) wymienione w art. 21 i 22 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 ze zm.; dalej: Ustawa o CIT), powinno się stosować średni kurs ogłaszany przez Narodowy Bank Polski (dalej: NBP) z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania wypłaty.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 Ustawy o CIT, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do art. 21 ust. 1 ww. ustawy, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1. z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
2. z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
   2a. z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze
   • ustala się w wysokości 20% przychodów;
3. z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych,
4. uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, z wyłączeniem przychodów uzyskanych z lotniczego rozkładowego przewozu pasażerskiego, skorzystanie z którego wymaga posiadania biletu lotniczego przez pasażera
   • ustala się w wysokości 10% tych przychodów.

Stosownie natomiast do art. 22 ust. 1 Ustawy o CIT, podatek dochodowy od określonych w art. 7b ust. 1 pkt 1 przychodów z dywidend oraz innych przychodów (dochodów) z tytułu udziału w zyskach osób prawnych mających siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ustala się w wysokości 19% uzyskanego przychodu (dochodu).

Zgodnie z art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. la-le. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umowo unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

W Ustawie o CIT nie zostały określone szczegółowe zasady, zgodnie z którymi powinno się dokonywać przeliczenia na złote polskie przychodów (dochodów) określonych w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 Ustawy o CIT, które zostały wyrażone w walucie obcej. W konsekwencji, do przeliczania takich przychodów (dochodów) na złote polskie powinna znajdować zastosowanie zasada ogólna, uregulowana w art. 12 ust. 2 Ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem, przychody w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień uzyskania przychodu. Przychody (dochody) określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 Ustawy o CIT, wypłacane na rzecz nierezydentów, powinny być zatem przeliczanie według kursu średniego NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień uzyskania przychodu.

Organy podatkowe podzielają powyższą wykładnię, przy czym dzień uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 2 Ustawy o CIT, interpretują w tym wypadku jako dzień dokonania wypłaty należności podlegającej opodatkowaniu podatkiem u źródła na rzecz nierezydenta. Prezentują w tym zakresie jednolite stanowisko, zgodnie z którym, aby prawidłowo ustalić wysokość podatku u źródła, wypłacane na rzecz nierezydentów przychody (dochody) określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 Ustawy o CIT powinny być przeliczanie na polskie złote z zastosowaniem średniego kursu NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania wypłaty. Takie stanowisko zostało zaprezentowane m.in. w następujących interpretacjach indywidualnych:

• z 13 kwietnia 2015 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, Znak: IBPBI/2/4510-53/15/MS;
• z 7 października 2012 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Znak: ITPB3/423-329/11/MK;
• z 6 kwietnia 2012 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, Znak: IPPB5/423-18/12-2/IŚ.

Wymienione wyżej interpretacje zostały wydane przed wprowadzeniem do Ustawy o CIT istotnych zmian w zakresie przepisów dot. podatku u źródła, obowiązujących od 1 stycznia 2019 r. (Znowelizowane przepisy dot. podatku u źródła wprowadzone ustawą z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193)).

Obowiązujące od 1 stycznia 2019 r. przepisy nie zawierają jednak żadnej szczegółowej normy regulującej sposób przeliczania na złote polskie przychodów (dochodów) określonych w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 Ustawy o CIT, w celu określenia wysokości podatku u źródła. W konsekwencji, prezentowane wyżej stanowisko organów podatkowych powinno zachować swoją aktualność.

Niemniej jednak, obowiązujące od 1 stycznia 2019 r. przepisy Ustawy o CIT dostarczają istotnego argumentu z zakresu wykładni systemowej, stanowiącego dodatkowe potwierdzenie prawidłowości prezentowanego wyżej stanowiska w zakresie przeliczania na złote polskie należności wymienionych art. 21 ust. 1 i 22 ust. 1 Ustawy o CIT. Stosownie bowiem do art. 26 ust. 2k Ustawy o CIT, jeżeli wypłaty należności dokonano w walucie obcej, na potrzeby ustalenia, czy przekroczona została kwota, o której mowa w ust. 1, wypłacone należności przelicza się na złote według kursu średniego waluty obcej ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień wypłaty.

Wymieniony wyżej przepis art. 26 ust. 2k Ustawy o CIT nie zawiera bezpośredniej odpowiedzi na pytanie postawione w niniejszym wniosku. Przepis ten nie reguluje bowiem bezpośrednio kursu, według którego powinno się przeliczać na polskie złote należności podlegające opodatkowaniu podatkiem u źródła, aby prawidłowo ustalić wysokości tego podatku. Wskazuje jedynie kurs, który powinno się stosować do przeliczania tego rodzaju należności w celu określenia, czy przekraczają one kwotę 2 mln PLN, o której mowa w art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT. Bezpośrednim celem przepisu art. 26 ust. 2k Ustawy o CIT nie jest zatem uregulowanie sposobu prawidłowego ustalania wysokości podatku u źródła (w przypadku należności wyrażonych w walucie obcej), a uregulowanie sposobu, za pomocą którego powinno się sprawdzać, czy wysokość należności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem przekracza 2 mln PLN. Niemniej jednak, zarówno dla celów sprawdzenia, czy wysokość należności podlegających opodatkowaniu podatkiem u źródła przekracza 2 mln PLN, jak również dla celów ustalenia prawidłowej wysokości tego podatku, w przypadku należności wyrażonych w walucie obcej podatnik musi wykonać to samo zadanie, tj. przeliczyć ich wysokość na polskie złote. Jeżeli zatem ustawodawca zdecydował się na to, aby przeliczenie to dokonywane było według kursu średniego NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień wypłaty, trudno byłoby znaleźć przyczyny, dla których przeliczanie tych samych należności w celu ustalenia wysokości podatku u źródła miało być dokonywane według innego kursu. Stosowanie różnych kursów (kursów z różnych dni) do przeliczania należności podlegających opodatkowaniu podatkiem u źródła - w zależności od celu, dla którego dokonywane jest przeliczenie - prowadziłoby do niespójności systemowej. W konsekwencji, biorąc pod uwagę brzmienie przepisu art. 26 ust. 2k Ustawy o CIT, należy uznać, iż zgodnie z wykładnią systemową przepisów tej ustawy, aby prawidłowo obliczyć wysokość podatku u źródła, wypłacane na rzecz nierezydentów należności wyrażone w walutach obcych powinny być przeliczane według średniego kursu NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania wypłaty. Na marginesie należy dodać, iż wyniki przeprowadzonej wykładni systemowej nie prowadzą do naruszenia reguły ogólnej, wyrażonej w art. 12 ust 2 Ustawy o CIT.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, aby prawidłowo obliczyć wysokości podatku u źródła, do którego poboru Spółka zobowiązana jest jako płatnik, do przeliczania na złote polskie wyrażonych w walutach obcych i wypłacanych na rzecz nierezydentów należności, stanowiących przychody (dochody) wymienione w art. 21 i 22 Ustawy o CIT, powinno się stosować średni kurs ogłaszany przez NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania wypłaty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Końcowo zauważyć należy, że przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej była wyłącznie kwestia ustalenia właściwego kursu waluty do przeliczenia na złote polskie kwot należności wypłacanych przez Wnioskodawcę na rzecz nierezydentów w celu obliczenia i pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych. Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w ., za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej