Temat interpretacji

- Organ potwierdza stanowisko, że certyfikat rezydencji w formie elektronicznej - jeżeli w takiej formie, zgodnie z prawem danego państwa wydawany jest przez organy podatkowe & przekazany przez A.L. oraz B.L. do Wnioskodawcy w niezmienionej formie i formacie pocztą e-mail, jest dokumentem, o którym mowa w art. 4a pkt 12 w związku z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 sierpnia 2019 r. (data wpływu

6 września 2019 r.), uzupełnionym 14 października 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie skutków podatkowych związanych z otrzymaniem certyfikatu rezydencji drogą mailową w formie dokumentu pdf jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 września 2019 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie skutków podatkowych związanych z otrzymaniem certyfikatu rezydencji drogą mailową w formie dokumentu pdf.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 11 października 2019 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.408.2019.1.AP, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 14 października 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka z o.o. - (dalej: Spółka, Wnioskodawca) z siedzibą w (), jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością wpisaną do Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT i rezydentem podatkowym w Rzeczpospolitej Polskiej. Z uwagi na typ prowadzonej działalności Spółka dokonuje zakupu usług reklamowych, przetwarzania danych oraz świadczeń o podobnym charakterze (głównie reklamy internetowej oraz reklamy w mediach społecznościowych) od A. Limited (dalej: A.L.) oraz B. Limited (dalej B.L.). Zarówno A.L. jak i B.L. mają swoją siedzibę w Irlandii.

W związku z zakupem tego typu usług, Wnioskodawca dostrzega, że potencjalnie może być zobowiązany jako płatnik do obliczenia, pobrania i wpłacenia zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych (art. 26 ust. 1 ustawy o CIT).

Spółka posiada certyfikaty rezydencji zarówno od A.L. jak i od B.L. Obecnie posiadane certyfikaty rezydencji zostały sporządzone w postaci elektronicznej (format PDF) oraz przesłane z wykorzystaniem poczty e-mail do Wnioskodawcy. Poniżej Spółka przedstawia szczegółowy opis trybu w jakim otrzymuje certyfikaty rezydencji od A.L. oraz od B.L.

Certyfikaty rezydencji są wystawiane przez irlandzki urząd skarbowy, w sposób dopuszczalny przez to państwo, zgodnie z przepisami, w formie elektronicznej tj. w formacie pliku pdf. Następnie za pomocą środków komunikacji elektronicznej (poczta e-mail), urząd skarbowy przesyła do B.L. oraz do A.L., właściwy dla niego certyfikat rezydencji. Finalnie certyfikat rezydencji kontrahentów A.L oraz B.L., jest przekazywany Spółce już bezpośrednio od tych podmiotów, w niezmienionej formie za pośrednictwem poczty e-mail.

W podobnym trybie mogą być pozyskiwane certyfikaty rezydencji od innych zagranicznych kontrahentów z krajów, z którymi Polska zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, współpracujących z Wnioskodawcą. W takiej sytuacji certyfikat rezydencji jest przekazywany w formie pdf tylko wtedy, gdy taka formuła wynika z właściwego prawodawstwa lub praktyki kraju rezydencji podmiotu na rzecz którego Spółka wypłaca wynagrodzenie z tytułu świadczenia usług. A.L., B.L. oraz pozostali zagraniczni kontrahenci nie prowadzą działalności gospodarczej w Polsce poprzez położony na terytorium Polski zagraniczny zakład.

Spółka pragnie zaznaczyć, że niniejszy wniosek dotyczy sytuacji, w której kwota wypłacanych przez Spółkę płatności, indywidualnie na rzecz każdego z kontrahentów przekracza wartość 10.000 złotych w roku kalendarzowym.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 14 października 2019 r. Wnioskodawca wskazał m.in., że przedmiotem jego przeważającej działalności w Krajowym Rejestrze Sądowym (dalej: KRS) jest określona jako 73.11.Z - działalność agencji reklamowych. Z kolei przedmiot pozostałej działalności Wnioskodawcy, zgodnie z KRS, to:

• 73.12.A - pośrednictwo w sprzedaży czasu i miejsca na cele reklamowe w radio i telewizji,
• 73.12.B - pośrednictwo w sprzedaży miejsca na cele reklamowe w mediach drukowanych,
• 73.12.C - pośrednictwo w sprzedaży miejsca na cele reklamowe w mediach elektronicznych (internet),
• 73.12.D - pośrednictwo w sprzedaży miejsca na cele reklamowe w pozostałych mediach,
• 70.21.Z - stosunki międzyludzkie (public relations) i komunikacja,
• 59.11.Z - działalność związana z produkcją filmów, nagrań wideo i programów telewizyjnych,
• 46.51.Z - sprzedaż hurtowa komputerów, urządzeń peryferyjnych i oprogramowania,
• 46.52.Z - sprzedaż hurtowa sprzętu elektronicznego i telekomunikacyjnego oraz części do niego,
• 62.01.Z - działalność związana z oprogramowaniem.

W uzupełnieniu Wnioskodawca podał również dane identyfikacyjne ww. Spółki A.L. i B.L. oraz wyjaśnił, że przedmiotem wniosku jest dokumentowanie transakcji wyłącznie z tymi podmiotami.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w okolicznościach przedstawionych w opisie stanu faktycznego certyfikaty rezydencji otrzymane w formie elektronicznej i w sposób opisany przez Wnioskodawcę, można uznać za certyfikaty rezydencji wskazane w art. 4a pkt 12 w zw. z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymane certyfikaty rezydencji w formie elektronicznej oraz w sposób szczegółowo opisany powyżej, należy uznać za certyfikaty rezydencji, o których mowa w art. 4a pkt 12 w zw. z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT. W szczególności certyfikaty te mogą być wykorzystane do udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych dla potrzeb zastosowania stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobrania podatku zgodnie z taka umową.

Informacje ogólne.

Płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu (art. 8 Ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900 z zm. dalej: Ordynacja).

Z kolei art. 3 ust. 2 ustawy o CIT stanowi, że podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2.000.000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. la-le. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika (art. 26 ust. 1 ustawy o CIT).

Certyfikat rezydencji.

Z powyższych regulacji wynika, że zastosowanie postanowień właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, możliwe jest jednak dopiero pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

Ustawa o CIT zawiera definicję pojęcia certyfikat rezydencji w art. 4a pkt 12 ustawy o CIT. Zgodnie z tą definicją, certyfikat rezydencji oznacza zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika.

Przepisy ustawy o CIT nie wskazują na konkretną formę w jakiej certyfikat rezydencji powinien zostać wydany. Jest to uzasadnione faktem, iż certyfikaty rezydencji dla podatników z poszczególnych państw są wydawane w formie i w trybie wynikającym ze stosownych przepisów danego państwa, którego organy wydają certyfikat rezydencji.

Określona w art. 4a pkt 12 ustawy o CIT definicja certyfikatu rezydencji wyraźnie formułuje warunek jaki musi być spełniony, aby dany dokument stanowił certyfikat rezydencji w rozumieniu tego przepisu. Konieczne jest, aby zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane było przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika i aby potwierdzało miejsce siedziby podatnika dla celów podatkowych. Jeśli oba te warunki są spełnione, otrzymany przez Spółkę dokument stanowi certyfikat rezydencji w rozumieniu art. 4a pkt 12 ustawy o CIT.

Wskazany przepis nie narzuca żadnej formy wydania certyfikatu rezydencji. Zdaniem Wnioskodawcy dopuszczalna jest więc każda forma wydania certyfikatu, o ile dopuszczają ją przepisy danego państwa siedziby A.L i B.L., czy innego kontrahenta zagranicznego. Forma certyfikatu powinna być jednocześnie zgodna z przepisami prawa państwa, które certyfikat rezydencji wydaje, bowiem każde państwo określa własne wymogi formalne związane z jego wydaniem, formą oraz treścią.

W niektórych krajach urzędy skarbowe są uprawnione do wydawania certyfikatów rezydencji w formie elektronicznej lub papierowej. Co więcej, coraz powszechniejsze jest wydawanie certyfikatów rezydencji tylko w formie elektronicznej, brak jest możliwości otrzymania certyfikatu rezydencji w wersji papierowej. Jednak każda z tych form jest dokumentem urzędowym wydanym zgodnie z obowiązującymi przepisami państwa wydającego certyfikat rezydencji.

Dlatego też, zdaniem Wnioskodawcy, dokumentem urzędowym będzie taki certyfikat rezydencji, który został sporządzony w formie przewidzianej przepisami prawa danego państwa przez powołany do tego organ.

Jeżeli zatem, zgodnie z prawem danego państwa, istnieje możliwość uzyskania zaświadczenia o miejscu siedziby dla celów podatkowych w formie elektronicznej (zarówno w sytuacji, gdy jest to jedyny sposób uzyskania certyfikatu rezydencji jak również, gdy jest to jedna z dopuszczalnych form) to należy uznać, że Spółka będzie upoważniona do uznania takiego certyfikatu rezydencji za dokument urzędowy, a w konsekwencji będzie on dokumentem o którym mowa art. 4a pkt 12 ustawy o CIT. Taki certyfikat rezydencji w formie elektronicznej, będzie zatem mógł być, w szczególności podstawą dla płatnika do zastosowania obniżonej stawki podatku lub nie pobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Tym samym, w ocenie Spółki, certyfikaty rezydencji otrzymane od A.L. oraz od B.L., wydane w formie elektronicznej i przekazane Spółce, w sposób szczegółowy przedstawiony w opisie stanu faktycznego wniosku, można uznać za certyfikaty rezydencji zgodnie z art. 4a pkt 12 ustawy o CIT w zw. z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Na prawidłowość powyższej tezy wskazuje zarówno orzecznictwo sądów administracyjnych, jak i stanowiska organów podatkowych w wydawanych interpretacjach indywidualnych.

Jednocześnie, jak już podnoszono powyżej, na podstawie powołanych przepisów brak jest przesłanek do odmowy uznania za ważny certyfikatu rezydencji w formie elektronicznej, jeżeli w takiej formie zgodnie z prawem danego państwa certyfikat taki jest wydawany przez organy podatkowe. Certyfikat rezydencji podatkowej kontrahenta przekazany przez Spółkę Irlandzką G. do Wnioskodawcy w niezmienionej formie i formacie pocztą e-mail, jest dokumentem, o którym mowa w art. 4a pkt 12 w związku z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT. - interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 17 lipca 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.200.2019.2.BG.

Dokumentem urzędowym będzie zatem taki certyfikat rezydencji, który został sporządzony w formie przewidzianej przepisami prawa danego pańska przez powołany do tego organ. Jeżeli zatem, zgodnie z prawem danego państwa, istnieje możliwość uzyskania zaświadczenia o miejscu siedziby dla celów podatkowych zarówno w formie papierowej, jak i w formie elektronicznej, obie formy są wydawane przez właściwy organ podatkowy danego państwa i mają status równorzędny w świetle prawa tego państwa, to płatnik będzie upoważniony do uznania takiego certyfikatu rezydencji w którejkolwiek z tych form. Taki certyfikat rezydencji w formie elektronicznej będzie zatem podstawą dla płatnika do zastosowania postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. - interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 7 stycznia 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-3.4010.603.2018.1.BM.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie powołanych przepisów elektroniczny certyfikat rezydencji - jeżeli w takiej formie zgodnie z prawem danego państwa certyfikat taki jest wydawany przez organy podatkowe, uprawnia do zastosowania uregulowań wynikający z umowy polsko-brytyjskiej. - interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 6 maja 2019 r., Znak: 0111-KDIB 1-2.4010.36.2019.l.BG.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy że skoro, jak jednoznacznie wynika z przedstawionego we wniosku i jego uzupełnieniu stanu faktycznego, Spółka nie ma możliwości uzyskania certyfikatu rezydencji w postaci oryginału to może zastosować zwolnienie od podatku, bądź stawkę podatku wynikającą z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania w oparciu o certyfikat przesłany jej w wersji elektronicznej. - interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 31 lipca 2017 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.79.2017.2.AT.

A zatem, gdy zgodnie z prawem danego państwa istnieje możliwość uzyskania certyfikatu rezydencji podatkowej, zarówno w formie papierowej, jak i formie elektronicznej, natomiast obie formy wydawane są przez właściwy organ danego państwa i jednocześnie mają status równorzędny w porządku prawnym obowiązującym w tym państwie, to nie ma podstaw do kwestionowania ważności tak wystawionego certyfikatu rezydencji. Zgodzić się należało ze Skarżącą, że przepisy prawa podatkowego nie wymagają, aby certyfikat rezydencji był dokumentem, który powstaje w określonej formie i tylko w takiej formie jest udostępniany podatnikowi (płatnikowi). Przedstawienie certyfikatu rezydencji w formie papierowej, jako wydruku pliku sformatowanego w postaci pdf czy jpg, nie narusza żadnych przepisów prawa (a w każdym razie takich nie wskazał organ interpretacyjny), przy czym - co istotne - jeżeli spełnia warunki formalne dokumentu urzędowego w rozumieniu art. 194 O.p., a więc został sporządzony w formie przewidzianej przepisami prawa danego państwa (tutaj (...)) przez powołany do tego organ (jak podaje irlandzka administracja skarbowa są to ważne dokumenty, którymi można się posługiwać, wydawane przez te organy jako potwierdzenie siedziby dla celów podatkowych, a od 1 stycznia 2017 r. certyfikaty rezydencji (...) administracja skarbowa wydaje firmom zasadniczo w formie pliku PDF, wysyłanego bezpiecznym kanałem elektronicznym), stanowi dowód tego co stwierdza (zaświadcza). - wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z 25 stycznia 2018 r. sygn. akt. I SA/Sz 984/17.

Podsumowując, w ocenie Spółki, otrzymane certyfikaty rezydencji w formie elektronicznej oraz w sposób szczegółowy opisany powyżej, należy uznać za certyfikaty rezydencji, o których mowa w art. 4a pkt 12 w zw. z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT. W szczególności certyfikaty te mogą być wykorzystane do udokumentowania siedziby podatnika do celów podatkowych dla potrzeb zastosowania stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobrania podatku zgodnie z taka umową.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na mocy ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2193; dalej: ustawa zmieniająca) od 1 stycznia 2019 r. wprowadzone zostały zmiany dotyczące m.in. art. 26 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 ze zm., dalej ustawa o CIT), osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2.000.000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

W myśl natomiast art. 4a pkt 12 ustawy o CIT, ilekroć w ustawie jest mowa o certyfikacie rezydencji, oznacza to zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika.

Jak wynika z przepisów ustawy o CIT, certyfikat rezydencji jest dokumentem wydawanym przez właściwą administrację podatkową, potwierdzającym określony stan faktyczny miejsce rezydencji podatnika dla celów podatkowych, którym w przypadku podatników podatku dochodowego od osób prawnych jest miejsce siedziby. Wydając takie zaświadczenie właściwy organ potwierdza, że na moment wydania tego dokumentu bądź na moment w nim określony stan faktyczny wskazany w jego treści jest zgodny ze stanem faktycznym, wynikającym z ewidencji, rejestrów prowadzonych przez ten organ bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu. Certyfikat może zatem dotyczyć wyłącznie zaistniałych, tj. teraźniejszych lub przeszłych stanów faktycznych, nigdy przyszłych okoliczności faktycznych.

Jednocześnie, certyfikat rezydencji stanowi dokument, w oparciu o który możliwe jest ustalenie, czy od należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, dokonywanych na rzecz danego podatnika, powinien zostać pobrany przez płatnika podatek, a jeśli tak, jaka stawka podatku (tj. wynikająca z przepisów ustawy o CIT, czy postanowień stosownej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania) powinna zostać zastosowana.

Wskazać w tym miejscu należy, że to na płatniku spoczywa ciężar udowodnienia, że prawidłowo zrealizował ciążące na nim obowiązki. Zgodnie bowiem z art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej, płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

Zauważyć należy również, że nie ma ujednoliconej formy certyfikatów rezydencji. Nie rozstrzyga o tym także definicja certyfikatu rezydencji określona w art. 4a pkt 12 ustawy o CIT. Każde państwo stosuje własny wzór takiego zaświadczenia i ma własne wymogi formalne związane z jego wydaniem. Z punktu widzenia właściwej kwalifikacji dokumentu przedłożonego przez podatnika płatnikowi, który ma stanowić podstawę do zastosowania korzystniejszych dla podatnika stawek wynikających z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub skorzystania ze zwolnień przewidzianych w art. 21 i 22 ustawy o CIT, istotne będą zatem pewne istotne składniki tego dokumentu.

Uwzględniając treść powołanego art. 4a pkt 12 ustawy o CIT oraz wynikające z art. 26 ustawy o CIT uwarunkowania, certyfikat rezydencji to dokument:

• wystawiony przez właściwe dla podatnika organy administracji podatkowej,
• wskazujący dane identyfikujące podatnika, w tym jego nazwę i siedzibę, datę wystawienia oraz ewentualnie okres ważności dokumentu,
• zawierający stwierdzenie, że podatnik podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w państwie jego siedziby.

Certyfikat rezydencji musi potwierdzać fakt rezydencji podatkowej w dacie uzyskania dochodu. Z przepisu art. 26 ust. 1 ustawy o CIT wynika, że dla zastosowania korzystniejszych dla podatnika stawek wynikających z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub skorzystania ze zwolnień przewidzianych w art. 21 i 22 ustawy o CIT nie jest wystarczające posiadanie przez podatnika rezydencji podatkowej w kraju, z którym Polskę łączy taka umowa, ale dodatkowo musi to zostać potwierdzone wydaniem specjalnego dokumentu, jakim jest certyfikat rezydencji. Certyfikatu rezydencji nie może zastąpić inny dowód (np. dokument potwierdzający prowadzenie przez określony podmiot działalności gospodarczej na terytorium danego kraju, a nawet informacja o nadaniu numeru identyfikacji podatkowej, czy też decyzja podatkowa).

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900, ze zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Płatnik, na którym spoczywa obowiązek potrącenia podatku od dochodu osiąganego przez nierezydenta w prawidłowej wysokości, powinien żądać od podatnika co do zasady dokumentu (tj. certyfikatu rezydencji) oryginalnego.

W tym miejscu należy wskazać na regulację art. 180 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którą jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Jednakże w myśl art. 194 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, dokumenty urzędowe sporządzone w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy władzy publicznej stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone.

Dokumentem urzędowym będzie zatem taki certyfikat rezydencji, który został sporządzony w formie przewidzianej przepisami prawa danego państwa przez powołany do tego organ. Jeżeli zatem zgodnie z prawem danego państwa, istnieje możliwość uzyskania zaświadczenia o miejscu siedziby dla celów podatkowych zarówno w formie papierowej, jak i w formie elektronicznej, obie formy są wydawane przez właściwy organ podatkowy danego państwa i mają status równorzędny w świetle prawa tego państwa, to płatnik będzie upoważniony do uznania takiego certyfikatu rezydencji w którejkolwiek z tych form. Taki certyfikat rezydencji w formie elektronicznej będzie zatem podstawą dla płatnika do zastosowania postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, certyfikaty rezydencji zostały wystawione przez irlandzki urząd podatkowy, zgodnie z przepisami i w formie dopuszczalnej przez to państwo (forma elektroniczna, format pliku pdf). Następnie za pomocą środków komunikacji elektronicznej (poczta e-mail), urząd skarbowy przesyła właściwy dla A.L. oraz B.L. certyfikat rezydencji. Finalnie - kontrahenci przekazują certyfikat rezydencji bezpośrednio Wnioskodawcy w niezmienionej formie i formacie, za pośrednictwem poczty e-mail.

Biorąc pod uwagę, że przepisy (art. 4a pkt 12 ustawy o CIT w zw. z art. 194 § 1 Ordynacji podatkowej) wykluczają możliwość potwierdzania rezydencji podatkowej w innej formie niż urzędowy dokument wystawiony przez właściwe organy drugiego państwa, jego kopia (np. kserokopia, faks, skan, fotografia, kopia elektroniczna w formie plików pdf, jpg, png), nie może rodzić wątpliwości co do zachowania w niej integralności oryginału. Takie obawy zdaniem organu nie dotyczą oryginalnych dokumentów papierowych (lub ich kopii potwierdzonych za zgodność z oryginałem przez uprawnione podmioty), dokumentów elektronicznych sporządzonych przez właściwe władze podatkowe (opatrzonych podpisem elektronicznym) i przekazanych podatnikom lub opublikowanych na oficjalnych stronach internetowych tych władz. W pozostałych przypadkach tj. pobrania pliku elektronicznego (sformatowanego w postaci pdf, jpg, png) ze strony podatnika (beneficjanta płatności) lub ze strony internetowej przez niego wskazanej, nie można wykluczyć ryzyka korzystania z danych, których oryginalna treść (także forma i format) została zmodyfikowana.

Na podstawie powołanych przepisów, tut. Organ potwierdza stanowisko, że certyfikat rezydencji w formie elektronicznej - jeżeli w takiej formie, zgodnie z prawem danego państwa wydawany jest przez organy podatkowe - przekazany przez A.L. oraz B.L. do Wnioskodawcy w niezmienionej formie i formacie pocztą e-mail, jest dokumentem, o którym mowa w art. 4a pkt 12 w związku z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w , za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej