Temat interpretacji
Dotyczy ustalenia, czy środki pieniężne otrzymane przez Wnioskodawcę w celu ich przekazania innemu podmiotowi nie stanowią dla Wnioskodawcy przychodu do opodatkowania, a w konsekwencji zapłacona następnie przez Wnioskodawcę w ramach transferu tych środków kwota w tej samej wysokości nie stanowi dla niego kosztów uzyskania przychodów.
Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe
Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
7 października 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 29 września 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy środki pieniężne otrzymane przez Wnioskodawcę w celu ich przekazania innemu podmiotowi nie stanowią dla Wnioskodawcy przychodu do opodatkowania, a w konsekwencji zapłacona następnie przez Wnioskodawcę w ramach transferu tych środków kwota w tej samej wysokości nie stanowi dla niego kosztów uzyskania przychodów.
Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego
Wnioskodawca (dalej: „Spółka”) podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Wnioskodawca prowadzi działalność na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej na podstawie posiadanego zezwolenia, uzyskując dochody zwolnione z opodatkowania, ale równocześnie uzyskuje również dochody opodatkowane na zasadach ogólnych.
Spółka działa w branży (…) i prowadzi działalność polegającą na produkcji części (…), które następnie dostarcza (bezpośrednio lub za pośrednictwem innych podmiotów) do ostatecznych nabywców będących producentami (…).
Jeden z głównych komponentów wchodzących w skład wyrobu gotowego Spółki jest nabywany od dostawcy X, będącego dla Spółki podmiotem powiązanym w rozumieniu art. 11 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT. W ostatnich latach, w związku z globalną sytuacją na rynku (…), Spółka, jak i jej dostawcy napotykają szereg problemów z dostępnością komponentów do produkcji, co powoduje opóźnienia w ich dostawie, jak i trudności w zapewnieniu ciągłości produkcji. Z drugiej natomiast strony, producenci (…), będący odbiorcami wyrobów Wnioskodawcy, wymagają realizacji terminowych dostaw zgodnie z zawartymi kontraktami. Z tego powodu, zarówno Spółka, jak i jej dostawcy, a wśród nich X, zmuszeni są do ponoszenia dodatkowych kosztów w celu realizacji dostaw wyrobów w ustalonych terminach, w tym przede wszystkim kosztów dodatkowych transportów np. lotniczych. Powyższe powoduje, iż realizując kontrakty zawarte z producentami (…), producenci części i komponentów są narażeni na znacznie zwiększone koszty produkcji, a w konsekwencji nawet na osiągnięcie strat na sprzedaży swoich wyrobów.
Z uwagi na powyższe, grupa kapitałowa Z, do której należy zarówno Spółka, jak i dostawca X, za pośrednictwem jednej ze swoich spółek, zawarła porozumienie z jednym z ostatecznych odbiorców wyrobów Wnioskodawcy (producentem (…)), na mocy którego część poniesionych dodatkowych wydatków związanych z produkcją jest rekompensowana przez tego końcowego odbiorcę wyrobu gotowego. Zgodnie z przyjętym w grupie schematem, bezpośrednie rozliczenie, będące realizacją zawartego porozumienia odbyło się pomiędzy klientem końcowym (producentem (…)), a jedną ze spółek z grupy Y będącą dla Wnioskodawcy podmiotem powiązanym w rozumieniu art. 11 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT). Następnie Wnioskodawca otrzymuje od spółki Y ustaloną na poziomie grupy kwotę na podstawie wystawionego dokumentu – noty księgowej.
Zgodnie z wewnętrznymi ustaleniami w ramach grupy kapitałowej, Spółka została zobowiązana do przekazania części otrzymanych od Y środków do dostawcy X, który dostarcza na jej rzecz jeden z głównych komponentów do produkcji i również ponosi zwiększone koszty dostaw będące przedmiotem podpisanego porozumienia. Przekazanie środków miało miejsce na podstawie dokumentu - noty księgowej, wystawionego przez dostawcę X. W momencie uzyskania kwoty pieniężnej od spółki Y, Wnioskodawca był świadomy, iż część środków ma zostać przez niego przekazana dostawcy X, a wyłącznie część środków pozostanie do jego dyspozycji. Kwoty należne poszczególnym podmiotom zostały określone na poziomie grupy kapitałowej. Zatem mimo wystawienia noty księgowej na pełną kwotę otrzymaną od Y, na podstawie dodatkowych dokumentów i informacji, Wnioskodawca miał wiedzę, iż część z tych środków należna jest X i musi mu zostać oddana.
Ze względu na sytuację nadal występującą na rynku (…) polegającą m.in. na występowaniu zaburzeń w łańcuchach dostaw i konieczność ponoszenia wielu dodatkowych kosztów związanych z produkcją, Spółka nie wyklucza, iż podobnego rodzaju transakcje będą miały miejsce również w przyszłości, także z innymi podmiotami. W tym możliwe są również sytuacje, gdy Wnioskodawca najpierw dokona określonej płatności na rzecz powiązanej jednostki, a następnie otrzyma z tego tytułu zwrot środków od innego podmiotu.
Zatem opisany powyżej schemat, w którym Spółka będzie zobowiązana do pośredniczenia w przekazaniu środków pieniężnych pomiędzy zainteresowanymi podmiotami, może się powtórzyć także w następnych latach.
Pytanie
Czy środki pieniężne otrzymane przez Wnioskodawcę w celu ich przekazania innemu podmiotowi nie stanowią dla Wnioskodawcy przychodu do opodatkowania, a w konsekwencji zapłacona następnie przez Wnioskodawcę w ramach transferu tych środków kwota w tej samej wysokości nie stanowi dla niego kosztów uzyskania przychodów?
Państwa stanowisko w sprawie
Zdaniem Wnioskodawcy środki pieniężne otrzymane w celu ich przekazania innemu podmiotowi nie stanowią dla niego przychodu do opodatkowania, a w konsekwencji zapłacona następnie przez Wnioskodawcę w ramach transferu tych środków kwota w tej samej wysokości nie stanowi dla niego kosztów uzyskania przychodów.
Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy
Ustawa o CIT wyznacza następujące podstawowe zasady rozpoznawania przychodów dla celów podatkowych:
- przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14 są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe (art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm.; dalej: „ustawy o CIT”));
- za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont (art. 12 ust. 3 ustawy o CIT).
Ustawa o CIT wymienia zatem w sposób przykładowy rodzaje przychodów i ustala moment ich powstawania dla celów podatkowych, jednocześnie nie definiując bezpośrednio pojęcia przychodu podatkowego. W tym zakresie można natomiast posiłkować się utrwalonym stanowiskiem doktryny oraz organów podatkowych, zgodnie z którym przychód kreujący dochód podlegający opodatkowaniu musi spełniać cechy trwałości, bezzwrotności oraz być definitywnym przysporzeniem majątkowym dla podatnika.
Jako przykład można podać następującą definicję przychodu: (…) można podjąć próbę zdefiniowania pojęcia „przychód” na potrzeby podatku dochodowego od osób prawnych jako otrzymane przez podatnika, a niekiedy tylko mu należne, świadczenie (przysporzenie) o charakterze definitywnym, a więc takie, które trwale zwiększa aktywa podatnika. (...) Wymóg definitywności oznacza, że poza kategorią przychodu w rozumieniu przepisów podatkowych znajdują się wszelkiego rodzaju przysporzenia o charakterze tymczasowym, zwrotnym, nietrwałym. Typowym reprezentantem tego rodzaju przysporzeń są np. kaucje, kwoty wadium, gwarancje, zadatki, wszelkiego rodzaju wpłaty warunkowe czy wpłaty pomyłkowe. Tego typu przysporzenia, mimo że w danym momencie powiększają majątek podatnika, to jednak ze swej istoty nie są przysporzeniami trwałymi i definitywnie należnymi podatnikowi.” (M. Pogoński [w:] Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych. Komentarz, Warszawa 2014, art. 12).
Podobnie przychody podatkowe zostały zdefiniowane w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: „DKIS”) z dnia 24 listopada 2021 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.384.2021.4.MF: „Literalna wykładnia powołanych przepisów [art. 12 ust. 1 pkt 1 oraz art. 12 ust. 3 ustawy o CIT - przyp. Wnioskodawcy] prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie się trwałe, definitywne i bezwarunkowe. W konsekwencji, do przychodów podatkowych, podatnik powinien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe. Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, lub pomniejsza jego pasywa” oraz w wyroku Naczelnego Sadu Administracyjnego z dnia 9 sierpnia 2017 r. o sygn. II FSK 1908/15: „Na pojęcie „przychodu” zawarte w art. 12 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. składają się trwałe i realne zwiększenia majątku podatnika.”
Wnioskodawca, działając w ramach grupy kapitałowej, podlega ustalonym schematom organizacyjnym i rozliczeniowym, stosowanym przez wszystkie podmioty powiązane będące jej częścią. W ich ramach zdarzają się sytuacje, jak przedstawiona w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, w ramach których Spółka otrzymuje środki pieniężne w celu przekazania ich w całości lub części innemu podmiotowi. W takich przypadkach Wnioskodawca już w momencie otrzymania środków ma wiedzę, iż jest zobowiązany do ich przelania na rzecz innej jednostki. Nie stanowią one zatem dla niego w żaden sposób przychodu należnego. Spółka nie ma prawa dysponowania nimi w dowolny sposób, gdyż zgodnie z ustaleniami na poziomie grupy kapitałowej, na podstawie otrzymanych dokumentów i informacji zostaje zobowiązana do dalszego przekazania środków - Spółka nie posiada zatem decyzyjności co do sposobu wydatkowania tych pieniędzy. Nie są one również przysporzeniem o charakterze definitywnym i trwałym, gdyż mimo że chwilowo powiększają majątek Spółki, podlegają przekazaniu innemu podmiotowi. W tej transakcji Spółka pełni wyłącznie rolę pośrednika, a właściwym odbiorcą danej kwoty pieniędzy jest inna jednostka. Ostatecznie to aktywa tej innej jednostki są powiększone, a aktywa Spółki w ramach tej transakcji wracają do poziomu, na jakim znajdowały się przed otrzymaniem środków. Zatem w wyniku omawianej transakcji Wnioskodawca nie uzyskuje żadnej korzyści.
Z tej przyczyny, zdaniem Wnioskodawcy, środki pieniężne otrzymywane w celu ich przekazania innemu podmiotowi, nie stanowią dla niego przychodu podlegającego opodatkowaniu, gdyż nie stanowią jego przychodu należnego. Stąd, nie są one przychodami, o którym mowa w art. 12 ustawy o CIT.
Podejście takie potwierdzane jest w wielu interpretacjach indywidualnych wydawanych w podobnych stanach faktycznych, przykładowo w:
- interpretacji indywidualnej DKIS z dnia 2 czerwca 2022 r., Znak: 0111-KDIB1-3.4010.153.2022.1 MBD, gdzie wskazano „(...) o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, lub pomniejsza pasywa. Otrzymane Opłaty mogłyby być uznane za przychód, jeżeli mają one charakter definitywny, ostateczny oraz pewny w tym znaczeniu, że podatnik uzyskuje swobodę dysponowania określonym świadczeniem lub środkami pieniężnymi, a więc takie którym może on rozporządzać jak właściciel. Zatem, w takim zakresie w jakim otrzymane przez Wnioskodawcę Opłaty za Przejazd nie są mu należne, tj. kwoty pobranych przez Spółkę Opłat za Przejazd, które są (oraz będą) przekazywane Ministrowi, (...) - Opłaty te nie stanowią dla Wnioskodawcy przychodu podatkowego bowiem ww. zdarzenie (zgodnie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego) nie jest związane z żadnym przysporzeniem majątkowym po stronie Wnioskodawcy, które można by ocenić jako uzyskanie realnej korzyści ekonomicznej”;
- interpretacji indywidualnej DKIS z dnia 19 maja 2022 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.135.2022.4.AK;
- interpretacji indywidualnej DKIS z dnia 24 stycznia 2022 r., Znak: 0111-KDIB1-1 4010.571.2021.1.SG, w której w pełni zaakceptowane zostało następujące stanowisko podatnika: „Środki pieniężne, które będą pobierane przez Spółkę od klientów tytułem opłaty prowizyjnej należnej BGK, nie będą stanowić dla Spółki definitywnego przysporzenia majątkowego, ponieważ Spółka nie uzyskuje tych środków dla własnej korzyści, tylko w celu ich dalszego przekazania na rzecz BGK. Otrzymane środki nie będą zatem stanowić dla Spółki przychodu podlegającego opodatkowaniu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 UPDOP”;
- interpretacji indywidualnej DKIS z dnia 25 czerwca 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.184.2019.2.AW;
- Interpretacji indywidualnej DKIS z dnia 3 października 2018 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.291.2018.2.BS.
W konsekwencji, jako że otrzymanie środków nie powoduje po stronie Wnioskodawcy powstania przychodu podatkowego, zdaniem Spółki, przekazanie środków otrzymanych w tym celu od jednego podmiotu (w sytuacji przedstawionej szczegółowo w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego - od Y) na rzecz innego podmiotu (w sytuacji przedstawionej szczegółowo w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego - na rzecz X), nie spowoduje rozpoznania przez Spółkę kosztu uzyskania przychodu.
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Tylko wydatki spełniające powyżej wskazane warunki mogą być rozpoznane jako koszty uzyskania przychodów wpływające na wartość dochodu do opodatkowania.
Na podstawie praktyki stosowania tego przepisu, należy wskazać, że aby wydatki ponoszone przez podatnika mogły zostać uznane za koszty uzyskania przychodów konieczne jest, aby:
- zostały poniesione przez podatnika,
- miały charakter definitywny, tzn. nie zostały podatnikowi zwrócone w żaden sposób,
- zostały poniesione w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów,
- zostały przez podatnika prawidłowo udokumentowane,
- nie zostały ujęte w katalogu wyłączeń zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.
Tymczasem Spółka wypłacając środki na rzecz innego podmiotu, nie działa w celu uzyskania przychodów, ponieważ nie nabywa z tego tytułu żadnego świadczenia wzajemnego. Co więcej, dokonywana wypłata nie obciąża majątku Wnioskodawcy, gdyż pochodzi z wpłaty dokonanej przez inny podmiot celem jej przekazania. Z tej przyczyny, zdaniem Spółki, zapłacona przez nią kwota wcześniej otrzymana od innej jednostki, nie stanowi dla niej kosztów uzyskania przychodów, gdyż nie spełnia co najmniej części z wymienionych powyżej przesłanek.
W tym aspekcie Wnioskodawca pragnie wskazać, iż jego zdaniem również w sytuacji odwróconej kolejności transferu środków (najpierw zapłata na rzecz jednego podmiotu, a potem zwrot środków przez inny podmiot), taka transakcja powinna zostać rozpoznana w analogiczny sposób. Obok przywołanych powyżej argumentów w zakresie rozumienia pojęcia przychodów należnych i kosztów uzyskania przychodów, przemawia za tym brzmienie art. 12 ust. 6 pkt 4 ustawy o CIT wskazującego, iż do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów. Uznając zatem, iż przekazywane środki nie statuują kosztów uzyskania przychodów dla Spółki, również środki otrzymane tytułem ich zwrotu nie powinny być rozpoznane jako przychody podatkowe - tak wskazano m.in. w cytowanej już interpretacji indywidualnej DKIS z dnia 24 stycznia 2022 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.571.2021.1.SG. „W przypadkach, w których zgodnie z umowa ramową, Spółka będzie zobowiązana do wpłacenia kwoty prowizji za klienta, pomimo braku jej wcześniejszego pobrania od klienta, poniesiony wydatek również nie będzie stanowić dla Spółki kosztu uzyskania przychodów. Wydatek ten nie będzie definitywny i będzie podlegać zwrotowi na rzecz Spółki od klienta. (...) Natomiast w momencie, gdy Spółka otrzyma od klienta zwrot poniesionego za niego wydatku w postaci opłaty prowizyjnej, otrzymane w ten sposób środki nie będą stanowić dla Spółki przychodu podlegającego opodatkowaniu na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 6a UPDOP. Zgodnie z tym przepisem do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.”
Uznając zatem, iż środki pieniężne otrzymane przez Wnioskodawcę w celu ich przekazania innemu podmiotowi nie stanowią dla niego przychodu do opodatkowania, a zapłacona temu innemu podmiotowi kwota w tej samej wysokości nie stanowi dla niego kosztów uzyskania przychodów, zdaniem Spółki cała opisywana transakcja przekazu środków powinna zostać podatkowo neutralna. Nie powinna ona zatem być uwzględniana w wyliczeniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania.
Na taki sposób rozpoznania podobnych przepływów pieniężnych wskazują również interpretacje podatkowe, przykładowo:
- interpretacja indywidualna DKIS z dnia 1 grudnia 2021 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.384.2021.4.MF, gdzie za prawidłowe uznano następujące stanowisko: „Jednocześnie, skoro otrzymane środki nie stanowią przychodu podatkowego, to również ich późniejsza wypłata przez Organizatora sieci do X oraz przez X do Sklepów nie powinna Stanowić odpowiednio dla Organizatora sieci i X kosztu uzyskania przychodów. Skoro bowiem Wnioskodawcy Uczestnicząc w Modelu Zwrotu Kosztów opisanym w stanie faktycznym pośredniczą jedynie w Zwrocie Kosztów przez Dostawców na rzecz Sklepów, to w konsekwencji przepływ tych środków przez Organizatora sieci i X powinien być poza ich wynikiem podatkowym”;
- interpretacja indywidualna DKIS z dnia 20 maja 2020 r., Znak: 0114-KDIP2-2.4010.75.2020.2.JG.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.
Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w części dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych oraz orzeczeń sądów administracyjnych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1) z zastosowaniem art. 119a;
2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.