Temat interpretacji
Czy Spółka jest uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnej wierzytelności w postaci prowizji od udzielonej pożyczki, której nieściągalność została udokumentowana protokołem, o którym mowa w art. 16 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w sytuacji, gdy przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem prowizji są równe albo wyższe od kwoty prowizji, ale niższe niż suma kwoty głównej, należnych odsetek i prowizji od danej pożyczki.
Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe
Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
20 września 2022 r. za pośrednictwem platformy e-PUAP wpłynął Państwa wniosek z 20 września 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy Spółka jest uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnej wierzytelności w postaci prowizji od udzielonej pożyczki, której nieściągalność została udokumentowana protokołem, o którym mowa w art. 16 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w sytuacji, gdy przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem prowizji są równe albo wyższe od kwoty prowizji, ale niższe niż suma kwoty głównej, należnych odsetek i prowizji od danej pożyczki.
Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego
Wnioskodawca (dalej: „Spółka”) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie udzielania pożyczek na podstawie ustawy z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2022 r. poz. 246), tj. Spółka zawiera umowy o kredyt konsumencki w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 2 powyższej ustawy (dalej zwane łącznie: „pożyczkami”).
Spółka udziela pożyczek konsumentom najczęściej o równowartości ok. 500-5000 zł. Działalność prowadzona przez Spółkę obarczona jest wysokim ryzykiem, ponieważ niespłacone pożyczki (wraz z naliczonymi odsetkami) stanowią ok. 30% portfela kredytowego.
Spółka, oprócz odsetek, pobiera prowizję od udzielonej pożyczki. Spółka traktuje odsetki jako przychód podlegający opodatkowaniu w momencie ich wpływu na rachunek bankowy. Prowizja jest rozpoznawana jako przychód w momencie udzielenia pożyczki. Zdarzają się sytuacje, w których pożyczkobiorca nie tylko nie zwraca Spółce kwoty głównej pożyczki wraz z odsetkami, ale również nie reguluje prowizji.
Jako, że prowizja jest traktowana jako przychód należny w chwili udzielenia pożyczki, w przypadku braku jej uregulowania przez klienta i jej odpisania jako wierzytelności nieściągalnej, Spółka chciałaby zaliczyć ją do kosztów uzyskania przychodów jako wierzytelność, której nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie art. 16 ust. 2 pkt 3 Ustawy o CIT, tj. na podstawie protokołu stwierdzającego, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.
Spółka powzięła wątpliwość, czy w przypadku w którym wartość prowizji jest równa lub niższa od przewidywanych kosztów jej dochodzenia możliwe jest zaliczenie jej do kosztów jako nieściągalnej wierzytelności, czy też konieczne jest aby koszty dochodzenia były równe lub wyższe od sumy kwoty głównej, odsetek i prowizji od danej pożyczki.
Powyższą wątpliwość można opisać przy pomocy następującego przykładu:
-Spółka udzieliła pożyczki w wysokości 2000 zł,
-prowizja od pożyczki wynosi 100 zł. Spółka zarachowała prowizję jako przychód należny,
-odsetki wynoszą 300 zł,
-konsument nie spłacił kwoty głównej pożyczki, odsetek, ani nie uregulował prowizji,
-Spółka odpisała wierzytelność w zakresie prowizji jako nieściągalną,
-koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem prowizji wynoszą 250 zł,
-Spółka chciałaby uzyskać potwierdzenie, że w przypadku sporządzenia protokołu stwierdzającego, że koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem prowizji wynoszą 250 zł (a zatem więcej niż wysokość prowizji, ale mniej niż suma kwoty głównej pożyczki, odsetek i prowizji) będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów kwotę 100 zł nieotrzymanej prowizji jako nieściągalną wierzytelność.
Pytanie
Czy Spółka jest uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnej wierzytelności w postaci prowizji od udzielonej pożyczki, której nieściągalność została udokumentowana protokołem, o którym mowa w art. 16 ust. 2 pkt 3 Ustawy o CIT, w sytuacji, gdy przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem prowizji są równe albo wyższe od kwoty prowizji, ale niższe niż suma kwoty głównej, należnych odsetek i prowizji od danej pożyczki?
Państwa stanowisko w sprawie
Państwa zdaniem, Spółka ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnej wierzytelności w postaci prowizji od udzielonej pożyczki, której nieściągalność została udokumentowana protokołem, o którym mowa w art. 16 ust. 2 pkt 3 Ustawy o CIT, w sytuacji, gdy przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem prowizji są równe albo wyższe od kwoty prowizji, ale niższe niż suma kwoty głównej, należnych odsetek i prowizji od danej pożyczki.
Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.
Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a Ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2. Warunkiem zaliczenia nieściągalnych wierzytelności do kosztów podatkowych jest zatem odpowiednie udokumentowanie ich nieściągalności.
Zgodnie z art. 16 ust. 2 Ustawy o CIT za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:
1)postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
2)postanowieniem sądu o:
a)oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów, lub
b)umorzeniu postępowania upadłościowego, jeżeli zachodzi okoliczność wymieniona w lit. a, lub
c)zakończeniu postępowania upadłościowego, albo
3)protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.
Kwestią do rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie jest, czy w przypadku udzielenia pożyczki, od której należne są odsetki i prowizja, nieściągalna wierzytelność w postaci niezapłaconej prowizji może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli sporządzony przez Spółkę protokół stwierdza, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności (zwane dalej: „Kosztami Windykacyjnymi”) są równe lub wyższe niż wysokość prowizji, ale niższe niż suma kwoty głównej, niespłaconych odsetek i prowizji od danej pożyczki.
W ocenie Spółki, w analizowanej sytuacji niezapłacona i odpisana jako nieściągalna prowizja może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. Chcąc zaliczyć do kosztów podatkowych nieściągalną wierzytelność (w tym przypadku niezapłaconą prowizję), kluczowe jest, aby Koszty Windykacyjne z nią związane były jej równe lub od niej wyższe. Nie ma natomiast znaczenia, czy Koszty Windykacyjne są wyższe lub niższe od kwoty głównej pożyczki, od udzielenia której owa prowizja była należna.
Należy mieć na uwadze, że prowizja jest zaliczana przez Spółkę do przychodów podatkowych w momencie udzielenia pożyczki. Do przychodów nie jest zaliczana kwota główna pożyczki (która jest neutralna podatkowo), ani odsetki od pożyczki (stanowią one przychód w chwili ich otrzymania). W konsekwencji, w świetle art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a Ustawy o CIT tylko kwota prowizji może, pod pewnymi warunkami, zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. Kwota główna pożyczki oraz odsetki od niej nie mogą stanowić kosztów podatkowych już przez sam fakt, iż nie są przychodem podatkowym.
Innymi słowy, „pierwszym etapem” badania czy konkretna nieściągalna wierzytelność może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów jest ustalenie czy stanowiła ona uprzednio przychód należny. Jeśli tak, wówczas należy przejść do „etapu drugiego” i zweryfikować, czy jej nieściągalność została uprawdopodobniona zgodnie z art. 16 ust. 2 Ustawy o CIT.
W przypadku tylko prowizja stanowiła przychód należny Spółki. Tylko prowizja zatem (a już nie kwota główna ani odsetki od pożyczki) podlega badaniu w ramach „etapu drugiego”, czyli w zakresie odpowiedniego uprawdopodobnienia jej nieściągalności na podstawie art. 16 ust. 2 Ustawy o CIT. Oznacza to, że weryfikując kwestię uprawdopodobnienia nieściągalności należy odnosić się tylko do kwoty prowizji, bo tylko ona może potencjalnie zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. Trzeba zatem ustalić czy Koszty Windykacyjne są równe lub przewyższają wartość prowizji, a bez znaczenia jest, czy są one niższe/równe/wyższe niż suma kwoty głównej, prowizji i odsetek.
Jako, że Koszty Windykacyjne w analizowanym przypadku są równe lub wyższe od kwoty prowizji, może ona zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów jako nieściągalna wierzytelność na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a w zw. z art. 16 ust. 2 Ustawy o CIT.
Podsumowując, w ocenie Spółki, ma ona prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnej wierzytelności w postaci prowizji od udzielonej pożyczki, której nieściągalność została udokumentowana protokołem, o którym mowa w art. 16 ust. 2 pkt 3 Ustawy o CIT, w sytuacji, gdy przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem prowizji byłyby równe albo wyższe od kwoty prowizji, ale byłyby niższe niż suma kwoty głównej, należnych odsetek i prowizji od danej pożyczki.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2021 r., poz. 1800, ze zm.; dalej: „ustawa CIT”):
Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.
Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.
Należy przy tym zauważyć, że art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera nie tylko katalog wyłączeń niektórych wydatków z kosztów uzyskania przychodów, ale pewne jego punkty stanowią, niezależnie od art. 15 ust. 1 tej ustawy, pozytywną podstawę zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, po spełnieniu wymienionych tam warunków.
I tak, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a) i b) ustawy CIT:
Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem:
a) wierzytelności, w części, w jakiej uprzednio zostały zarachowane do przychodów należnych i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2,
b) wymagalnych a nieściągalnych kredytów (pożyczek) pomniejszonych o kwotę odsetek, opłat i prowizji oraz o równowartość rezerw lub odpisów na straty kredytowe albo odpisów aktualizujących wartość należności, utworzonych na te kredyty (pożyczki), zaliczonych uprzednio do kosztów uzyskania przychodów - w przypadku gdy te kredyty (pożyczki) udzielone zostały przez jednostkę organizacyjną, której działalność podlega nadzorowi państwowego organu nadzoru nad rynkiem finansowym, uprawnioną do udzielania kredytów (pożyczek) na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady jej funkcjonowania.
Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy CIT:
Za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.
Warunkiem zaliczenia ww. wierzytelności do kosztów podatkowych jest odpowiednie udokumentowanie ich nieściągalności, o czym stanowi art. 16 ust. 2 ustawy CIT. Zgodnie z tym artykułem:
Za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:
1) postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
a) oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów, lub
b) umorzeniu postępowania upadłościowego, jeżeli zachodzi okoliczność wymieniona w lit. a, lub
c) zakończeniu postępowania upadłościowego, albo
3) protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że termin do zaliczenia nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów ograniczony jest przepisem art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy CIT, zgodnie z którym:
Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.
Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania, stwierdzić należy, że ustawodawca uzależnił możliwość zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów określonej wierzytelności od spełnienia konkretnych warunków. Co do zasady bowiem wierzytelności odpisane jako nieściągalne nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów.
Państwa wątpliwości budzi kwestia, czy Spółka jest uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnej wierzytelności w postaci prowizji od udzielonej pożyczki, której nieściągalność została udokumentowana protokołem, o którym mowa w art. 16 ust. 2 pkt 3 ustawy CIT, w sytuacji, gdy przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem prowizji są równe albo wyższe od kwoty prowizji, ale niższe niż suma kwoty głównej, należnych odsetek i prowizji od danej pożyczki.
Odnosząc się do Państwa wątpliwości należy wskazać, że wierzytelności określone jako nieściągalne muszą być wcześniej zarachowane jako przychody należne, zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy CIT. Wierzytelności te powinny być również odpisane jako nieściągalne (powinien być dokonany odpowiedni zapis w ewidencji księgowej zgodnie z ustawą o rachunkowości – art. 9 ust. 1 ustawy CIT). Ponadto, wierzytelności określone jako nieściągalne, w celu zakwalifikowania ich do kosztów uzyskania przychodów, powinny zostać udokumentowane w sposób wskazany w art. 16 ust. 2 ustawy CIT. Jakikolwiek inny dokument niż wymieniony w art. 16 ust. 2 ustawy CIT nie może udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności. Poza tym, wierzytelności mogą zostać zakwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie uległy przedawnieniu.
Należy zauważyć również, że dla zaliczenia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów konieczne jest spełnienie tych przesłanek jednocześnie. Nie będzie mogła być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów wierzytelność, która nie została uprzednio zaliczona do przychodów należnych, choćby została udokumentowana w sposób przewidziany w ustawie, jak i wierzytelność, która została uprzednio zakwalifikowana do przychodów należnych, ale której nieściągalność nie została udokumentowana we właściwy sposób. Spełniając kumulatywnie wszystkie warunki, wierzytelności odpisane jako nieściągalne stanowić będą koszty uzyskania przychodów.
Odnosząc cytowane powyżej przepisy do przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego za prawidłowe należy uznać Państwa stanowisko z którego wynika, że Wnioskodawca ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnej wierzytelności na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a ustawy CIT w postaci prowizji od udzielonej pożyczki, której nieściągalność została udokumentowana protokołem, o którym mowa w art. 16 ust. 2 pkt 3 ustawy CIT, wynikających z zawartych przez Wnioskodawcę umów pożyczek, które:
- uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy CIT zarachowane zostały jako przychody należne,
- odpisane jako wierzytelności nieściągalne, a także
- udokumentowane zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy CIT.
Protokół powinien stwierdzać, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności prowizyjnej byłyby równe lub wyższe od tej kwoty.
Ponadto należy zauważyć, że nie ma znaczenia, czy koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem prowizji są wyższe lub niższe od kwoty głównej pożyczki, od udzielenia której owa prowizja była należna.
Zatem Państwa stanowisko należało uznać za prawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w części dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).