Interpretacja indywidualna w zakresie rozliczeń dot. podatku dochodowego od osób prawnych zagranicznego zakładu na Litwie.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

20 lipca 2022 r. za pośrednictwem platformy ePUAP wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy rozliczeń w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zagranicznego zakładu na Litwie.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest polską spółką kapitałową posiadającą siedzibę na terytorium Polski. Spółka podlega na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej opodatkowaniu podatkiem od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania (nieograniczony obowiązek podatkowy). Rokiem podatkowym Spółki jest rok kalendarzowy. Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest wykonywanie prac związanych (…).

Wnioskodawca poza działalnością na terytorium Polski prowadzi również działalność w formie oddziału na terytorium Litwy (dalej: „Oddział”). Pod względem prawnym Oddział nie jest podmiotem odrębnym od Spółki oraz sam Oddział nie posiada osobowości prawnej.

Definicja „oddziału” została wskazana w art. 3 pkt 4 ustawy z 6 marca 2018 r. o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Wskazuje ona, że oddział jest wyodrębnioną i samodzielną organizacyjnie częścią działalności gospodarczej, wykonywaną przez przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy lub głównym miejscem wykonywania działalności.

Zagraniczny oddział polskiej spółki nie jest zatem odrębnym podmiotem, lecz jedynie formą działania polskiego podmiotu poza granicami kraju. Oznacza to, że pomimo swojej odrębności w stosunku do jednostki macierzystej (tzw. Centrali), Oddział nie jest z punktu widzenia prawa podatkowego samodzielnym podmiotem i nie posiada odrębnej podmiotowości podatkowej.

Spółka pozostaje podatnikiem i podlega opodatkowaniu w Polsce, tyle że odnośnie do dochodów uzyskiwanych z działalności prowadzonej przez Oddział na terytorium drugiego państwa. Prowadzenie przez polską Spółkę działalności gospodarczej w Litwie poprzez zarejestrowany tam Oddział jest równoznaczne z posiadaniem przez Spółkę zakładu w Litwie. W myśl bowiem art. 5 ust. 1 umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Litewskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku sporządzonej w Warszawie dnia 20 stycznia 1994 r. (Dz.U. z 1995 r. Nr 51, poz. 277 ze zm. dalej jako: „Konwencja UPO” lub „umowa polsko-litewska”), w rozumieniu tej umowy określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa.

W rezultacie dochody Spółki z prowadzonej w Litwie działalności gospodarczej mogą być opodatkowane na terytorium Litwy zgodnie z postanowieniami art. 7 w zw. z art. 25 ust. 1 lit. a umowy polsko-litewskiej w państwie źródła ich uzyskiwania, czyli w Litwie, ale tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane posiadanemu tam zakładowi.

Spółka reguluje zobowiązania podatkowe z tytułu dochodów osiągniętych za pośrednictwem Oddziału w Litwie zgodnie z litewskim prawem podatkowym z tytułu tamtejszego podatku dochodowego oraz podatku VAT.

Z działalności gospodarczej w Litwie Oddział wygenerował stratę podatkową, w roku 2019 i w 2021 roku. Należy dodać, iż postanowienia umowy polsko-litewskiej zostały zmodyfikowane przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobiegania erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Polskę oraz przez Litwę dnia 7 czerwca 2017 r. (Dz. U. z 2018 r. poz. 1369; dalej: „Konwencja MLI”).

Od 1 stycznia 2019 r. Konwencja MLI stosowana jest do podatków u źródła w odniesieniu do Konwencji UPO z Litwą. Na mocy postanowień Konwencji MLI art. 25 ust. 1 lit. a umowy polsko-litewskiej został zastąpiony przez art. 5 ust. 6 Konwencji MLI. Stosownie do art. 5 ust. 6 Konwencji MLI: w przypadku, gdy osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w (Polsce) uzyskuje dochód lub posiada majątek, które zgodnie z postanowieniami (umowy polsko-litewskiej) mogą być opodatkowane przez (Litwę) z wyłączeniem sytuacji, gdy te postanowienia zezwalają na opodatkowanie przez (Litwę) wyłącznie z powodu, że dany dochód jest także dochodem uzyskiwanym przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium (Litwy]), (Polska) zezwoli na: „(i) odliczenie od podatku od dochodu takiej osoby kwoty równej podatkowi od dochodu zapłaconemu w (Litwie]; (ii) odliczenie od podatku od majątku takiej osoby kwoty równej podatkowi od majątku zapłaconemu w (Litwie). Jednakże odliczenie takie nie może przekroczyć tej części podatku od dochodu lub majątku, obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która przypada na taki dochód lub majątek, które mogą być opodatkowane w (Litwie).

Z uwagi na fakt, że rok podatkowy Spółki pokrywa się z rokiem kalendarzowym, zmiany wprowadzone na mocy MLI mają zastosowanie do Spółki od 1 stycznia 2019 r. Z tym dniem zmianie uległa metoda unikania podwójnego opodatkowania w odniesieniu do dochodów przedsiębiorstwa uzyskiwanych za pośrednictwem Oddziału w Litwie metoda zwolnienia została zastąpiona przez metodę proporcjonalnego odliczenia.

Skomplikowany charakter regulacji Konwencji MLI i zmiana zasad opodatkowania w zakresie podatków od dochodu z działalności zagranicznego zakładu na podstawie umowy polsko-litewskiej wprowadzonej na mocy Konwencji MLI od 1 stycznia 2019 r., Spółka powzięła wątpliwość w odniesieniu do prawa rozliczenia w Polsce straty poniesionej przez Oddział działający w Litwie, wygenerowanej przez zagraniczny Oddział w roku 2019 oraz roku 2021 i w związku z tym zadaje następujące pytania.

Pytania

1.Czy w zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) CIT-8 w rozliczeniu rocznym Spółki należy wykazać (ująć) przychody i koszty uzyskane przez jej zagraniczny Oddział, który położony jest w kraju, z którym Polska zawarła umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania i do której ma zastosowanie metoda proporcjonalnego odliczenia tj. czy Spółka w rozliczeniu rocznym powinna zsumować z przychodami osiąganymi w Polsce przychody osiągane z zagranicznego Oddziału, jak również czy powinna zsumować koszty osiągane przez polską spółkę z kosztami osiągniętymi przez jej zagraniczny zakład i na tej podstawie określić podstawę opodatkowania CIT w Polsce i dotyczy to również sytuacji, w której osiągnięte przychody zagranicznego Oddziału są niższe niż koszty ich uzyskania?

2.Czy Spółka jest uprawniona do rozliczenia straty podatkowej z roku 2019 na zasadach przewidzianych w art. 7 ust. 5 ustawy o CIT w związku z brakiem możliwości jej rozliczania przez Oddział na terytorium Litwy?

3.Czy Spółka jest uprawniona do rozliczenia straty podatkowej z roku 2021 na zasadach przewidzianych w art. 7 ust. 5 ustawy o CIT w związku z brakiem możliwości jej rozliczania przez Oddział na terytorium Litwy?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad.1 Wnioskodawca wyraża stanowisko, iż jako podatnik mający siedzibę na terytorium Polski, który uzyskuje przychody i ponosi koszty uzyskania przychodów z działalności prowadzonej w Litwie w formie Oddziału, a zawarta łącząca Polskę z Litwą umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania (a także przepis art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT) nie zwalnia tego dochodu od opodatkowania w Polsce, gdyż ma zastosowanie metoda proporcjonalnego odliczenia to zgodnie z art. 7 ust. 1-3 oraz art. 18 ust. 1 ustawy o CIT polska Spółka w rozliczeniu rocznym powinna zsumować z przychodami osiąganymi w Polsce również przychody osiągane z Oddziału, w Litwie jak również powinna zsumować koszty osiągane przez polską Spółkę z kosztami osiągniętymi przez jej zagraniczny Oddział i na tej podstawie określić podstawę opodatkowania CIT w Polsce. Dotyczy to również sytuacji, w której osiągnięte za granicą przychody są niższe niż koszty ich uzyskania. W rezultacie pozwala to na uwzględnienie przez Spółkę polskiego rezydenta straty podatkowej zagranicznego Oddziału, zważywszy iż przepis art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT nie zwalnia tego dochodu od opodatkowania w Polsce.

Ad.2 W rozliczeniu rocznym CIT-8 za 2019 r. Spółka uprawniona jest do rozliczenia w Polsce straty podatkowej na zasadach przewidzianych w art. 7 ust. 5 ustawy o CIT poniesionej w 2019 r. przez Oddział działający w Litwie.

Ad.3 W rozliczeniu rocznym CIT-8 za 2021 r. Spółka uprawniona jest do rozliczenia w Polsce straty podatkowej na zasadach przewidzianych w art. 7 ust. 5 ustawy o CIT wygenerowanej w 2021 r. przez Oddział działający w Litwie.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”) podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Przepis ten ustanawia nieograniczony obowiązek podatkowy, obejmujący tzw. rezydentów podatkowych, czyli podatników, którzy mają siedzibę lub zarząd w Polsce. Uzyskiwane przez nich dochody pochodzące zarówno z kraju, jak i z zagranicy są opodatkowane w Polsce, zgodnie z polskimi przepisami. Przepis ten stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy).

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o CIT przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów.

Zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy o CIT dochodem ze źródła przychodów, co do zasady, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Jak wynika z art. 18 ust. 1 ustawy o CIT, z zastrzeżeniem art. 21 i 22, podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 7 tej ustawy (lub zgodnie z art. 7a ust. 1 w przypadku podatkowych grup kapitałowych).

Przy czym w myśl art. 7 ust. 3 pkt 1 ustawy o CIT przy ustalaniu dochodu, stanowiącego podstawę opodatkowania, nie uwzględnia się przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku, a także kosztów uzyskania takich przychodów.

Z analizy art. 7 ustawy o CIT wynika, że przepisy pozwalają na uwzględnienie kosztów w podstawie opodatkowania wówczas, gdy są one związane z przychodami uzyskanymi ze źródeł, z których dochody podlegają opodatkowaniu i nie są wolne od podatku.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT wolne od podatku są dochody osiągane poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników określonych w art. 3 ust. 1, jeżeli umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stroną, tak stanowi.

Przepis ten potwierdza zwolnienie rezydentów od podatku krajowego, jeżeli takie rozwiązanie zostało przyjęte w umowie międzynarodowej podpisanej przez Polskę. Co do zasady, dochody uzyskiwane przez osobę prawną ze źródeł położonych za granicą podlegają opodatkowaniu zarówno według zasad obowiązujących w państwie siedziby osoby prawnej uzyskującej dochód (zgodnie z zasadą rezydencji/przynależności), jak i w państwie, w którym położone jest źródło dochodu (zgodnie z zasadą terytorialności), przy czym przepisy krajowe stosuje się z uwzględnieniem umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej przez te państwa.

Natomiast w myśl art. 20 ust. 1 ustawy o CIT, jeżeli podatnicy objęci nieograniczonym obowiązkiem podatkowym osiągają również dochody (przychody) poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i dochody te podlegają w obcym państwie opodatkowaniu, a nie zachodzą okoliczności wymienione w art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT (zwolnienie dotyczące dochodów osiąganych poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stroną, tak stanowi), w rozliczeniu za rok podatkowy dochody (przychody) te łączy się z dochodami (przychodami) osiąganymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W tym wypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi zapłaconemu w obcym państwie. Kwota odliczenia nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w obcym państwie.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Umowa zawarta między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Litewskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Warszawie dnia 20 stycznia 1994 r. zmodyfikowana przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Polskę i Litwę dnia 7 czerwca 2017 r. (Dz. U. z 2018 r. poz. 1369 Konwencja MLI).

Konwencja MLI weszła w życie w stosunkach polsko-litewskich od 1 stycznia 2019 r. Po zmianach art. 5 ust. 6 Konwencji UPO MLI zastępuje art. 25 ust. 1 lit. a tej Konwencji w przypadku, gdy osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w (Polsce) uzyskuje dochód lub posiada majątek, który zgodnie z postanowieniami (Umowy polsko-litewskiej) mogą być opodatkowane przez (Litwę) (z wyłączeniem sytuacji, gdy te postanowienia zezwalają na opodatkowanie przez (Litwę) wyłącznie z powodu, że dany dochód jest także dochodem uzyskiwanym przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium (Litwy]), (Polska) zezwoli na: (i) odliczenie od podatku od dochodu takiej osoby kwoty równej podatkowi od dochodu zapłaconemu w (Litwie]; (ii) odliczenie od podatku od majątku takiej osoby kwoty równej podatkowi od majątku zapłaconemu w (Litwie).

Jednakże odliczenie takie nie może przekroczyć tej części podatku od dochodu lub majątku, obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która przypada na taki dochód lub majątek, które mogą być opodatkowane w (Litwie).

Jeżeli zgodnie z jakimkolwiek postanowieniem (Umowy polsko-litewskiej) dochód uzyskany lub majątek posiadany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w (Polsce) jest zwolniony z opodatkowania w (Polsce), wówczas (Polska) może przy obliczaniu kwoty podatku od pozostałego dochodu lub majątku takiej osoby uwzględnić zwolniony dochód lub majątek.

Należy zaznaczyć, iż zastosowana metoda odliczenia proporcjonalnego oznacza, że dochód osiągnięty za granicą podlega opodatkowaniu w Polsce, ale od należnego podatku odlicza się podatek zapłacony za granicą. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć wysokości podatku przypadającego proporcjonalnie na dochód osiągnięty za granicą. Należy podkreślić, że dochody uzyskiwane przez Spółkę polskiego rezydenta podatkowego z Oddziału w Litwie są ustalane na podstawie ustawy o podatku CIT.

Na podstawie obowiązujących przepisów prawa podatkowego rozliczenie podatku dochodowego z tytułu dochodów osiągniętych za granicą dokonuje się w rozliczeniu rocznym.

Do wszystkich ponoszonych przez zagraniczny Oddział kosztów oraz uzyskiwanych przychodów Spółka stosuje przepisy polskiej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka przy rozliczeniu podatku dochodowego CIT za dany rok podatkowy w rozliczeniu rocznym powinna uwzględniać oprócz przychodów i kosztów związanych z działalnością na terytorium Polski wszystkie przychody i koszty ustalane na podstawie ustawy o CIT przypisane zagranicznemu Oddziałowi na co wskazuje bezpośrednio dyspozycja art. 3 ust. 1 ustawy o CIT. Należy zaznaczyć, że ustawa o CIT odnosi się do wykazania w rozliczeniu rocznym wszystkich przychodów w tym również osiąganych ze źródeł zagranicznych, w tym zakresie nie ma znaczenia, czy dany zakład położony jest w kraju czy za granicą.

W niniejszej sprawie ustawę o CIT oraz Konwencję UPO należy interpretować z uwzględnieniem istotnych przepisów prawa wspólnotowego w tym m.in. zgodnie z obowiązującą w Unii Europejskiej zasadą swobody przedsiębiorczości, co zostało potwierdzone w ukształtowanym orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”) oraz polskich sądów administracyjnych.

Artykuł 49 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (dalej: „Traktat”) (dawny art. 43 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, dalej: „WE”), konstytuujący zasadę swobody przedsiębiorczości stanowi, iż ograniczenia swobody przedsiębiorczości obywateli jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego są zakazane w ramach poniższych postanowień. Zakaz ten obejmuje również ograniczenia w tworzeniu agencji, oddziałów lub filii przez obywateli danego państwa członkowskiego, ustanowionych na terytorium innego państwa członkowskiego. Z zastrzeżeniem postanowień rozdziału dotyczącego kapitału, swoboda przedsiębiorczości obejmuje podejmowanie i wykonywanie działalności prowadzonej na własny rachunek, jak również zakładanie i zarządzanie przedsiębiorstwami, a zwłaszcza spółkami w rozumieniu artykułu 54 akapit drugi, na warunkach określonych przez ustawodawstwo państwa przyjmującego dla własnych obywateli.

Ugruntowana linia orzecznicza TSUE jednoznacznie wskazuje, iż zawarta w art. 49 Traktatu zasada swobody przedsiębiorczości zabrania nakładania przez państwo pochodzenia ograniczeń w podejmowaniu działalności w innym państwie członkowskim przez jego obywateli lub przez podmiot założony na podstawie jego przepisów.

Zgodnie z stanowiskiem TSUE wyrażonym m.in. w wyroku z 15 maja 2008 r. w sprawie L. GmbH 81 Co. KG przeciwko Finanzamt Heilbronn (sygn. C-414/06) do naruszenia zasady swobody przedsiębiorczości dochodzi poprzez mniej korzystne traktowanie podatników, prowadzących zakład w innym państwie członkowskim, w porównaniu z podatnikami prowadzącymi działalność za pośrednictwem zakładów krajowych. Podobne stanowisko TSUE wyraził w wyroku z dnia 13 grudnia 2005 r. w sprawie M. pic przeciwko D. H. (sygn. C 446/03), zgodnie z którym ograniczenia zasady swobody przedsiębiorczości „jest dopuszczalne jedynie wówczas, gdy służy ono słusznemu celowi, który jest zgodny z Traktatem i jest uzasadniony nadrzędnymi względami interesu ogólnego. Powinno ono ponadto w takiej sytuacji być, odpowiednie dla zagwarantowania realizacji danego celu i nie wykraczać poza to, co jest niezbędne dla jego osiągnięcia”. Pomimo tego, że powyższy wyrok dotyczył możliwości odliczenia przez spółkę dominującą straty spółki zależnej, a nie oddziału, ma on kluczowe znaczenie dla wykładni krajowych przepisów zgodnie z zasadą swobody przedsiębiorczości. Wobec powyższego z orzecznictwa TSUE jasno wynika, iż państwa członkowskie Unii Europejskiej nie mogą wprowadzać ograniczeń (innych niż odnoszące się do wszystkich podatników, tj. działających zarówno na rynku krajowym, jak i zagranicznym) w zakresie rozliczania przez podatników będących rezydentami podatkowymi tych państw, strat poniesionych przez oddziały tych podatników funkcjonujące w innych państwach członkowskich, o ile te oddziały nie mają możliwości odliczenia tych strat w państwie członkowskim funkcjonowania oddziału.

Mając na uwadze powyższe, Spółka stwierdza, że dokonując rozliczenia rocznego podatku dochodowego od osób prawnych w zeznaniu CIT-8 należy zsumować wszystkie przychody i koszty Spółki oraz przychody i koszty Oddziału również w sytuacji, gdy koszty zagranicznego Oddziału przewyższają przychody tego Oddziału. W konsekwencji stratę poniesioną na zagranicznym zakładzie można uwzględnić przy rozliczeniu dochodu na podstawie art. 7 ust. 5 ustawy o CIT. Rozliczenie strat poniesionych przez zagraniczny Oddział przysługuje na takich samych zasadach jak przy rozliczeniu strat powstałych w Polsce.

Ocena stanowiska    

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”),

podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o CIT,

przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Stosownie do art. 7 ust. 2 ww. ustawy,

dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24ca, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Jak wynika z art. 7 ust. 3 pkt 1 ustawy o CIT,

przy ustalaniu dochodu, o którym mowa w ust. 1, stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku.

Ponadto, zgodnie z art. 7 ust. 5 ww. ustawy,

o wysokość straty ze źródła przychodów, poniesionej w roku podatkowym, podatnik może:

1)obniżyć dochód uzyskany z tego źródła w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, z tym że kwota obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% wysokości tej straty, albo

2)obniżyć jednorazowo dochód uzyskany z tego źródła w jednym z najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu lat podatkowych o kwotę nieprzekraczającą 5 000 000 zł, nieodliczona kwota podlega rozliczeniu w pozostałych latach tego pięcioletniego okresu, z tym że kwota obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% wysokości tej straty.

Z art. 7 ust. 5 pkt 2 ustawy o CIT wynika, że podatnicy, którzy ponieśli stratę po 1 stycznia 2019 r. mogą odliczyć już 100% straty o ile strata ta nie przekracza 5.000.000 zł. Jeżeli zaś strata ta przekracza kwotę 5.000.000 zł, to podatnik może jednorazowo odliczyć stratę do tej kwoty a o pozostałą część podatnicy mogą obniżyć dochód osiągnięty tylko w pięciu kolejnych następujących latach podatkowych w wysokości nieprzekraczającej 50% kwoty tej straty. Po upływie tego okresu nie jest możliwe obniżenie dochodu o poniesioną w poprzednich latach stratę. Należy podkreślić, że wysokość maksymalnego odliczenia straty w danym roku podatkowym uzależniona jest również od wysokości osiągniętego w danym roku dochodu. Odliczenie straty nie może być bowiem wyższe niż osiągnięty w danym roku dochód.

W niniejszej sprawie zastosowanie znajdą uregulowania znajdujące się w Umowie między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Litewskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Warszawie dnia 20 stycznia 1994 r. (Dz. U. z 1995 r., poz. 277; dalej: „Umowa”), zmodyfikowanej przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Polskę oraz przez Litwę dnia 7 czerwca 2017 r. (Dz.U. z 2018 r., poz. 1369, dalej: „Konwencja MLI”).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 Umowy,

w rozumieniu niniejszej umowy określenie "zakład" oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa.

Stosownie zaś do art. 5 ust. 2 Umowy,

Określenie "zakład" obejmuje w szczególności:

a. miejsce zarządu,

b. filię,

c. biuro,

d. zakład fabryczny,

e. warsztat i

f. kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.

Jak wynika z art. 7 ust. 1 Umowy,

zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane:

a) takiemu zakładowi lub

b) sprzedaży w tym drugim Państwie dóbr lub towarów takiego samego lub podobnego rodzaju za pośrednictwem takiego zakładu lub

c) innej działalności gospodarczej, prowadzonej w tym drugim Państwie, takiego samego lub podobnego rodzaju, jak prowadzona za pośrednictwem takiego zakładu.

Zgodnie z art. 7 ust. 2 ww. Umowy,

z zastrzeżeniem postanowień ustępu 3, jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje działalność w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład, to w każdym Umawiającym się Państwie należy przypisać takiemu zakładowi takie zyski, które mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem.

Z kolei, jak wynika z art. 7 ust. 3 ww. Umowy,

przy ustalaniu zysków zakładu dopuszcza się odliczanie nakładów ponoszonych dla tego zakładu włącznie z kosztami zarządzania i ogólnymi kosztami administracyjnymi, niezależnie od tego, czy powstały w tym Państwie, w którym położony jest zakład, czy gdzie indziej. Dozwolone odliczenie nakładów przez Umawiające się Państwo obejmuje jedynie te nakłady, które podlegają odliczeniu zgodnie z prawem tego Państwa.

Jak wynika z Komentarza do Konwencji Modelowej OECD – stanowiącego wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania – istniejące Konwencje stosują dwie główne zasady unikania opodatkowania przez państwo, w którym podatnik ma miejsce zamieszkania lub siedzibę – zasadę zwolnienia oraz zasadę odliczenia.

Na podstawie zasady zwolnienia państwo miejsca zamieszkania lub siedziby podmiotu nie opodatkowuje dochodu, który zgodnie z Konwencją może być opodatkowany w państwie źródła lub położenia zakładu (ani, oczywiście, dochodu, który podlega opodatkowaniu tylko w państwie źródła lub położenia zakładu).

Na podstawie zasady odliczenia państwo miejsca zamieszkania lub siedziby podmiotu oblicza podatek podatnika na podstawie całego jego dochodu, w tym dochodu z drugiego państwa źródła lub położenia zakładu, który zgodnie z Konwencją może być opodatkowany w tym drugim państwie (lecz nie włącza dochodu podlegającego opodatkowaniu tylko w państwie źródła). Następnie państwo to zezwala podatnikowi na odliczenie z jego podatku tej kwoty podatku, jaką zapłacił w drugim państwie.

Podstawowa różnica między powyższymi metodami polega na tym, że metoda zwolnienia dotyczy dochodu, podczas gdy metoda odliczenia dotyczy podatku.

Ma to oczywiście swoje odzwierciedlenie w ustawie o CIT. Pomimo bowiem możliwości bezpośredniego stosowania przepisów umów międzynarodowych, wynikających z zapisów art. 87 i 91 Konstytucji RP, do ustawy podatkowej został wprowadzony art. 17 ust. 1 pkt 3, potwierdzający uregulowania zawarte w umowach międzynarodowych o zapobieżeniu podwójnemu opodatkowaniu. Na jego podstawie dochody opodatkowane za granicą oraz zwolnione od opodatkowania w Polsce według umów międzynarodowych, podlegają zwolnieniu od podatku dochodowego osób prawnych.

Stosownie zatem do art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT,

wolne od podatku są dochody osiągane poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników określonych w art. 3 ust. 1, jeżeli umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stroną, tak stanowi.

Natomiast stosownie do regulacji art. 20 ust. 1 ustawy o CIT,

jeżeli podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, osiągają również dochody (przychody) poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i dochody te podlegają w obcym państwie opodatkowaniu, a nie zachodzą okoliczności wymienione w art. 17 ust. 1 pkt 3, w rozliczeniu za rok podatkowy dochody (przychody) te łączy się z dochodami (przychodami) osiąganymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym wypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi zapłaconemu w obcym państwie. Kwota odliczenia nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w obcym państwie.

Jeżeli zatem dochody uzyskane za granicą nie korzystają ze zwolnienia, podatnik powinien połączyć te dochody (przychody) w rozliczeniu za rok podatkowy z dochodami (przychodami) osiąganymi na terytorium Polski. Art. 20 ust. 1 ustawy o CIT stanowi bowiem o łączeniu dochodów uzyskiwanych w Polsce i za granicą.

Stosownie do art. 22a ustawy o CIT,

przepisy art. 20-22 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest polską spółką kapitałową posiadającą siedzibę na terytorium Polski. Spółka podlega na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej opodatkowaniu podatkiem od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania (nieograniczony obowiązek podatkowy). Rokiem podatkowym Spółki jest rok kalendarzowy. Wnioskodawca poza działalnością na terytorium Polski prowadzi również działalność w formie oddziału na terytorium Litwy. Prowadzenie przez polską Spółkę działalności gospodarczej w Litwie poprzez zarejestrowany tam Oddział jest równoznaczne z posiadaniem przez Spółkę zakładu w Litwie. Z działalności gospodarczej w Litwie Oddział wygenerował stratę podatkową, w roku 2019 i w 2021 roku.

Spółka powzięła wątpliwość co do rozliczeń Oddziału działającego na Litwie.

Jak zauważył Wnioskodawca, po wejściu w życie Konwencji MLI, zmianie uległa metoda unikania podwójnego opodatkowania w odniesieniu do dochodów przedsiębiorstwa uzyskiwanych za pośrednictwem Oddziału w Litwie - metoda zwolnienia została zastąpiona przez metodę proporcjonalnego odliczenia.

Konwencję MLI weszła w życie w przypadku Polski dnia 1 lipca 2018 r., a w przypadku Litwy 1 stycznia 2019 r.

Zgodnie z art. 35 ust. 1 Konwencji MLI, postanowienia art. 5 ust. 6, art. 6 ust. 1 oraz art. 7 ust. 1 Konwencji MLI będą miały zastosowanie w zakresie stosowania Umowy przez Polskę:

   - w odniesieniu do podatków pobieranych u źródła od kwot wypłacanych lub zaliczanych na rzecz osób niemających miejsca zamieszkania lub siedziby w Polsce, gdy zdarzenie dające prawo do pobrania takiego podatku wystąpi w dniu lub po dniu 1 stycznia 2019 r.; oraz

   - w odniesieniu do pozostałych podatków nakładanych przez Polskę, w zakresie podatków nakładanych w okresach podatkowych rozpoczynających się w dniu lub po dniu 1 lipca 2019 r.;

oraz

zgodnie z art. 35 ust. 1 Konwencji MLI, postanowienia art. 5 ust. 6, art. 6 ust. 1 oraz art. 7 ust. 1 Konwencji MLI będą miały zastosowanie w zakresie stosowania Umowy przez Litwę:

   - w odniesieniu do podatków pobieranych u źródła od kwot wypłacanych lub zaliczanych na rzecz osób niemających miejsca zamieszkania lub siedziby na Litwie, gdy zdarzenie dające prawo do pobrania takiego podatku wystąpi w dniu lub po dniu 1 stycznia 2019 r.; oraz

   - w odniesieniu do pozostałych podatków nakładanych przez Litwę, w zakresie podatków nakładanych w okresach podatkowych rozpoczynających się w dniu lub po dniu 1 lipca 2019 r.

W przypadku Spółki oznacza to, że zmiana metody unikania podwójnego opodatkowania ma miejsce (od kolejnego roku podatkowego po 1 lipca 2019 r.), tj. od 1 stycznia 2020 r.

Zgodnie z postanowieniami Konwencji MLI art. 5 ust. 6 Konwencji MLI zastępuje art. 25 ust. 1 lit. a) Umowy. Stanowi on, że:

w przypadku, gdy osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w [Polsce] uzyskuje dochód lub posiada majątek, które zgodnie z postanowieniami [Umowy] mogą być opodatkowane przez [Litwę] (z wyłączeniem sytuacji, gdy te postanowienia zezwalają na opodatkowanie przez [Litwę] wyłącznie z powodu, że dany dochód jest także dochodem uzyskiwanym przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium [Litwy]), [Polska] zezwoli na:

i. odliczenie od podatku od dochodu takiej osoby kwoty równej podatkowi od dochodu zapłaconemu w [Litwie].

ii. odliczenie od podatku od majątku takiej osoby kwoty równej podatkowi od majątku zapłaconemu w [Litwie].

Jednakże odliczenie takie nie może przekroczyć tej części podatku od dochodu lub majątku, obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która przypada na taki dochód lub majątek, które mogą być opodatkowane w [Litwie].

Jeżeli zgodnie z jakimkolwiek postanowieniem [Umowy] dochód uzyskany lub majątek posiadany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w [Polsce] jest zwolniony z opodatkowania w [Polsce], wówczas [Polska] może przy obliczaniu kwoty podatku od pozostałego dochodu lub majątku takiej osoby uwzględnić zwolniony dochód lub majątek.

W tym miejscu należy wskazać, że dochody uzyskiwane przez osobę prawną (polskiego rezydenta podatkowego) ze źródeł położonych za granicą ustalane są na podstawie ustawy o CIT.

Jak wcześniej wskazano, dochodem jest nadwyżka przychodów nad kosztami ich uzyskania. W art. 12 ustawy o CIT zawarto przykładowy katalog przysporzeń uznanych za przychody podatkowe. I tak, stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o CIT, przychodem są otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym różnice kursowe.

Brak definicji ustawowej dotyczącej przychodów odnosi ten skutek, że - zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą oraz piśmiennictwem - za przychód uznaje się każde przysporzenie jakie wpływa do majątku podatnika, które ma charakter trwały. Przychodem będą zatem osiągnięte przez Wnioskodawcę za pośrednictwem zagranicznego zakładu przysporzenia.

Drugim czynnikiem kształtującym dochód są koszty uzyskania przychodu. Definicja kosztów uzyskania przychodów została zawarta w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Jak już wcześniej wskazano, Spółka posiada zagraniczny zakład, który znajduje się na Litwie z którym to państwem Polska zawarła umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania. Konwencją MLI została zmieniona metoda unikania podwójnego opodatkowania z metody zwolnienia, na metodę proporcjonalnego odliczenia.

Odnosząc wyżej cytowane przepisy prawa do zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku stwierdzić należy, że od 1 stycznia 2020 r. w niniejszej sprawie znajdzie zastosowanie metoda proporcjonalnego odliczenia (metoda zaliczenia), w przypadku której przychody wraz z kosztami uzyskania osiągnięte w danym państwie są w całości brane pod uwagę w kalkulacji podatku dochodowego od osób prawnych w Polsce. W ramach tej metody możliwe jest rozpoznanie wszystkich kosztów i przychodów poniesionych przez zakład zagraniczny, niezależnie od tego czy przychody alokowane do tego zakładu przewyższają koszty czy też nie.

Zatem, Spółka rozliczając się z podatku dochodowego od osób prawnych począwszy od 2020 roku powinna połączyć wszystkie przychody i koszty Spółki oraz jej zagranicznego Oddziału – również w sytuacji, gdy koszty zagranicznego zakładu przewyższają przychody tego zakładu – i nie powinna dokonywać wyłączenia z dochodu (straty) zagranicznego zakładu. Zatem Spółka ekonomicznie „skonsumuje” stratę z działalności zakładu zagranicznego poniesioną w 2021 r.; nie będzie tylko podatku, który można byłoby odliczyć.

Biorąc powyższe pod uwagę należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że jako podatnik mający siedzibę na terytorium Polski, który uzyskuje przychody i ponosi koszty uzyskania przychodów z działalności prowadzonej na Litwie w formie Oddziału, a łącząca Polskę z Litwą umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania (a także przepis art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT) nie zwalnia tego dochodu od opodatkowania w Polsce, gdyż ma zastosowanie metoda proporcjonalnego odliczenia, to zgodnie z art. 7 ust. 1-3, art. 20 ust. 1 ustawy o CIT polska Spółka w rozliczeniu rocznym powinna zsumować z przychodami osiąganymi w Polsce również przychody osiągane z Oddziału w Litwie jak również powinna zsumować koszty osiągane przez polską Spółkę z kosztami osiągniętymi przez jej zagraniczny Oddział i na tej podstawie określić podstawę opodatkowania CIT w Polsce. Dotyczy to również sytuacji, w której osiągnięte za granicą przychody są niższe niż koszty ich uzyskania.

Jednakże wskazać należy, że w stosunku do opisanego zdarzenia przyszłego, powyższe ma zastosowanie wyłącznie do poniesionej straty z 2021 r. Wnioskodawca nie może rozliczyć straty poniesionej przez Oddział na Litwie z 2019 r., nie ma bowiem możliwości rozliczenia straty zagranicznego zakładu z lat ubiegłych, w których to latach zastosowania nie miała metoda proporcjonalnego odliczenia. Jak wskazano już wcześniej, metoda proporcjonalnego odliczenia, w przypadku której przychody wraz z kosztami uzyskania osiągnięte w danym państwie są w całości brane pod uwagę w kalkulacji podatku dochodowego od osób prawnych w Polsce ma zastosowanie od kolejnego roku podatkowego po 1 lipca 2019 r. tj. od 1 stycznia 2020 r. A zatem, w 2019 r. postanowienia umowy polsko-litewskiej nie zawierały powyższych uregulowań. Zauważyć bowiem należy, że obowiązująca wtedy metoda zwolnienia nie zakładała możliwości rozliczenia w Polsce osiągniętej straty Oddziału znajdującego się na Litwie.

W świetle powyższego, należało uznać stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 w zakresie:

- rozliczenia poniesionej straty Oddziału w 2019 r. – za nieprawidłowe;

- rozliczenia poniesionej straty Oddziału w 2021 r. – za prawidłowe.

Nie można natomiast zgodzić się z Wnioskodawcą, że w rozliczeniu rocznym CIT-8 Spółka uprawniona jest do rozliczenia w Polsce straty podatkowej na zasadach przewidzianych w art. 7 ust. 5 ustawy o CIT poniesionej w 2019 i 2021 r. przez Oddział działający w Litwie.

Jak już bowiem wskazano wcześniej, zgodnie z art. 35 ust. 1 Konwencji MLI, postanowienia art. 5 ust. 6, art. 6 ust. 1 oraz art. 7 ust. 1 Konwencji MLI będą miały zastosowanie w zakresie stosowania Umowy przez Polskę w odniesieniu do pozostałych podatków nakładanych przez Polskę, w zakresie podatków nakładanych w okresach podatkowych rozpoczynających się w dniu lub po dniu 1 lipca 2019 r.

Odnosząc się zatem do straty poniesionej w 2019 r. wskazać należy, że strata taka mogłaby podlegać rozliczeniu na podstawie art. 7 ust. 5 ustawy o CIT wyłącznie w przypadku likwidacji Oddziału. Straty poniesione przez zagraniczny zakład podatnika polskiego - w przypadku likwidacji takiego zakładu - mogą zostać rozliczone z dochodem uzyskanym w Polsce. Odliczenie strat likwidowanego zakładu jest możliwe tylko wówczas, kiedy straty takie nie mogą zostać rozliczone w państwie, w którym funkcjonował taki zakład podatnika. Z przedstawionego opisu sprawy nie wynika jednak, że mamy do czynienia z likwidacją Oddziału na Litwie. W związku z powyższym, Spółka w przedstawionym zdarzeniu przyszłym nie ma możliwości rozliczenia straty poniesionej w 2019 r. przez funkcjonujący Oddział na Litwie na zasadach przewidzianych w art. 7 ust. 5 ustawy o CIT. Natomiast w odniesieniu do straty za 2021 r. zauważyć należy, że jak wskazano w uzasadnieniu do pyt. 1, Wnioskodawca poprzez zsumowanie w rozliczeniu rocznym za 2021 r. przychodów i kosztów uzyskania przychodów Oddziału, ekonomicznie „skonsumuje” stratę zagranicznego Oddziału. Tym samym, Spółka nie ma możliwości rozliczenia tej samej straty na podstawie art. 7 ust. 5 ustawy o CIT.

Przez wzgląd na powyższe, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytań nr 2 i 3 należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).