W zakresie ustalenia, czy w sytuacji, w której nadwyżka kosztów finansowania dłużnego, o której mowa w art. 15c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ujętych w ramach działalności opodatkowanej nie przekroczy w danym roku podatkowym kwoty 3.000.000 zł, Spółka będzie miała prawo uwzględnić w kosztach uzyskania przychodu całość kosztów finansowania dłużnego oraz czy w przypadku przekroczenia przez Spółkę progu 3.000.000 zł, wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodu podlega wartość określona na podstawie art. 15c ust. 1 ww. ustawy, pomniejszona o kwotę 3.000.000 zł, jak również, czy wartość kosztów finansowania dłużnego zaliczanych do kosztów uzyskania przychodu należy ustalić poprzez odjęcie od całości kosztów finansowania dłużnego różnicy pomiędzy nadwyżką kosztów finansowania dłużnego a wartością stanowiącą 30% dochodu referencyjnego obliczonego w sposób określony w przepisie art. 15c ust. 1 cyt. ustawy.

Interpretacja indywidualna po wyroku sądu – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo:

1)ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 2 lipca 2018 r. o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 12 marca 2019 r. sygn. akt I SA/Wr 6/18 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 marca 2022 r. sygn. akt II FSK 1619/19, 

2)stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

16 lipca 2018 r. wpłynął Państwa wniosek z 2 lipca 2018 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, w zakresie  m.in. ustalenia, czy  w sytuacji, w której nadwyżka kosztów finansowania dłużnego, o której mowa w art. 15c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ujętych w ramach działalności opodatkowanej nie przekroczy w danym roku podatkowym kwoty 3.000.000 zł, Spółka będzie miała prawo uwzględnić w kosztach uzyskania przychodu całość kosztów finansowania dłużnego oraz czy w przypadku przekroczenia przez Spółkę progu 3.000.000 zł, wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodu podlega wartość określona na podstawie art. 15c ust. 1 ww. ustawy, pomniejszona o kwotę 3.000.000 zł, jak również, czy wartość kosztów finansowania dłużnego zaliczanych do kosztów uzyskania przychodu należy ustalić poprzez odjęcie od całości kosztów finansowania dłużnego różnicy pomiędzy nadwyżką kosztów finansowania dłużnego a wartością stanowiącą 30% dochodu referencyjnego obliczonego w sposób określony w przepisie art. 15c ust. 1 cyt. ustawy.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 19 września 2018 r. (wpływ do Organu 27 września 2018 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca posiada siedzibę na terytorium Polski i na podstawie przepisu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „UPDOP”), podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Wnioskodawca posiada zezwolenie na prowadzenie działalność gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, jednakże wobec Spółki wydano postanowienie, na mocy którego z urzędu wstrzymano wykonanie powyższej decyzji. Jednocześnie, Spółka nie wyklucza sytuacji, w której przedmiotowe postanowienie zostanie uchylone, w konsekwencji czego Spółka będzie zobowiązana do ustalenia wyniku na działalności zwolnionej (działalność realizowana na terenie SSE na podstawie Zezwolenia będzie w takim przypadku korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 UPDOP) i opodatkowanej na zasadach ogólnych.

Spółka w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą zawiera z podmiotami powiązanymi oraz podmiotami niezależnymi różnego rodzaju transakcje związane z pozyskiwaniem finansowania działalności gospodarczej prowadzonej na terenie SSE, jak również poza nią.

Wnioskodawca przypuszcza, że nadwyżka kosztów finansowania dłużnego Spółki, o której mowa w przepisie art. 15e ust. 1 UPDOP (winno być 15c ust. 1 UPDOP), może przekroczyć w roku podatkowym kwotę 3.000.000 zł. Rok podatkowy Spółki wynosi 12 miesięcy.

Pytania

1.Czy w sytuacji, w której nadwyżka kosztów finansowania dłużnego, o której mowa w art. 15c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ujętych w ramach działalności opodatkowanej nie przekroczy w danym roku podatkowym kwoty 3.000.000 zł, Spółka będzie miała prawo uwzględnić w kosztach uzyskania przychodu całość kosztów finansowania dłużnego?

2.Czy w przypadku przekroczenia przez Spółkę progu 3.000.000 zł, wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodu podlega wartość określona na podstawie art. 15c ust. 1 ww. ustawy, pomniejszona o kwotę 3.000.000 zł?

3.Czy wartość kosztów finansowania dłużnego zaliczanych do kosztów uzyskania przychodu należy ustalić poprzez odjęcie od całości kosztów finansowania dłużnego różnicy pomiędzy nadwyżką kosztów finansowania dłużnego, a wartością stanowiącą 30% dochodu referencyjnego obliczonego w sposób określony w przepisie art. 15c ust. 1 cyt. ustawy?

 (pytania oznaczone we wniosku nr 2, 3 i 4)

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z zasadą ogólną wynikającą z przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop. Z uwagi na powyższą regulację zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu podlegają jedynie wydatki wypełniające określone kryteria. W pierwszej kolejności należy zatem zawsze zweryfikować, czy dany wydatek w ogóle stanowi koszt uzyskania przychodu. W dalszej kolejności możliwość zaliczenia danych wydatków do kosztów uzyskania przychodu może być ograniczona przez przepisy szczególne.

Zgodnie z obowiązującą od dnia 1 stycznia 2018 r. treścią przepisu art. 15c ust. 1 updop, podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej (tzw. podatkowa EBITDA).

Przy czym, zgodnie z przepisem art. 15c ust. 3 updop, przez nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego rozumie się kwotę, o jaką poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, przewyższają uzyskane przez podatnika w tym roku podatkowym podlegające opodatkowaniu przychody o charakterze odsetkowym.

Podkreślenia wymaga również fakt, iż zgodnie z przepisem art. 15c ust. 4 updop, do przychodów i kosztów, o których mowa w ust. 1 i 3, przepis art. 7 ust. 3 updop stosuje się odpowiednio.

Natomiast, zgodnie z regulacją zawartą w przepisie art. 15c ust. 14 pkt 1 updop przepisu ust. 1 nie stosuje się do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w części nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3.000.000 zł; jeżeli rok podatkowy podatnika jest dłuższy albo krótszy niż 12 miesięcy, kwotę tego progu oblicza się, mnożąc kwotę 250.000 zł przez liczbę rozpoczętych miesięcy roku podatkowego podatnika.

Pojęcie kosztów finansowania dłużnego zostało natomiast zdefiniowane w przepisie

art. 15c ust. 12 updop, jako wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem

z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, część odsetkowa raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie, na rzecz kogo zostały one poniesione. Dodatkowo ustawodawca w przepisie art. 15c ust. 13 updop wskazał, iż przez przychody o charakterze odsetkowym rozumie się przychody z tytułu odsetek, w tym odsetek skapitalizowanych, oraz inne przychody równoważne ekonomicznie odsetkom odpowiadające kosztom finansowania dłużnego.

Powyższe regulacje stanowią efekt implementacji do polskiego porządku prawnego Dyrektywy Rady (UE) 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 r. ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego (dalej: „Dyrektywa”).

Podstawą dla regulacji przewidzianych w Dyrektywie były m.in. wnioski płynące z działań opracowanych w ramach inicjatywy Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) dotyczącej przeciwdziałania erozji bazy podatkowej i przenoszeniu zysków. Jedno z działań OECD (Action 4) odnosi się wprost do Ograniczenia erozji bazy opodatkowania poprzez odliczenia odsetek oraz innych wydatków finansowych.

Ad. 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji, w której nadwyżka kosztów finansowania dłużnego ujętych w ramach działalności opodatkowanej nie przekroczy w danym roku podatkowym kwoty 3.000.000 zł, Spółka będzie miała prawo uwzględnić w kosztach uzyskania przychodu całość kosztów finansowania dłużnego, bez względu na wartość wskaźnika określonego w art. 15c ust. 1 updop.

Spółka stoi zatem na stanowisku, iż literalne brzmienie przepisu art. 15c ust. 14 pkt 1 updop nie pozostawia wątpliwości, iż ograniczenie w zakresie zaliczenia wydatków finansowych do kosztów uzyskania przychodów z przepisu art. 15c ust. 1 updop, nie znajdzie zastosowania do nadwyżki finansowania dłużnego w części nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty

3.000.000 zł.

Z tego względu w przypadku, gdy w danym roku podatkowym nadwyżka kosztów finansowania dłużnego Spółki nie przekroczy wartości 3.000.000 zł, Wnioskodawca może zaliczyć całość wydatków poniesionych jako koszty finansowania dłużnego, o których mowa w przepisie art. 15c ust. 12 updop jako koszty uzyskania przychodu. Tym samym w przypadku, gdy nadwyżka kosztów finansowania dłużnego nie przekroczy w danym roku podatkowym progu 3.000.000 zł, Spółka nie byłaby zobowiązana do przeprowadzenia kalkulacji z przepisu art. 15c ust. 1 updop, a tym samym nie byłaby zobowiązana do wyłączenia jakichkolwiek kosztów finansowania dłużnego z kosztów uzyskania przychodu.

Ad. 2.

W ocenie Spółki, w przypadku, gdy nadwyżka kosztów finansowania dłużnego Spółki przekroczy próg 3.000.000 zł, wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodu podlega nadwyżka kosztów finansowania dłużnego obliczona zgodnie z art. 15c ust. 1 updop pomniejszona

o kwotę 3.000.000 zł.

Jednocześnie, z uwagi na brzmienie przepisu art. 15c ust. 14 pkt 1 updop należy stwierdzić, iż nadwyżka kosztów finansowania dłużnego do wysokości 3.000.000 zł nie podlega w żadnym przypadku rozpatrywaniu w ramach limitu, określonego w przepisie art. 15c ust. 1 updop.

Przepis ten ustanawia bowiem wyłączenie („nie stosuje się”) pewnej wartości spod regulacji przepisu art. 15c updop.

Tym samym, w przypadku wystąpienia w danym roku podatkowym nadwyżki kosztów finansowania dłużnego przewyższającej kwotę 3.000.000 zł. Spółka stosując art. 15c ust. 14 pkt 1 updop, powinna wykonać kalkulację określoną w przepisie art. 15c ust. 1 updop i wyłączyć z kosztów uzyskania przychodu obliczoną zgodnie z powyższym przepisem wartość nadwyżki kosztów finansowania dłużnego po odliczeniu stałej kwoty 3.000.000 zł. Taki sposób regulacji należy uznać za słuszny, gdyż oparcie wartości kosztów finansowania dłużnego podlegających zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu wyłącznie na zmiennej wartości, jaką jest podatkowa EBITDA, mogłoby prowadzić do sytuacji, w której część podatników mogłaby nie uzyskać zagwarantowanej w przepisie art. 15c ust. 14 pkt 1 updop, wartości kosztów finansowania dłużnego, która zawsze będzie stanowić koszt uzyskania przychodu. Natomiast, uzależnienie możliwości zwiększenia kwoty kosztów finansowania dłużnego zaliczanych do kosztów uzyskania przychodu - po dokonaniu zaliczenia 3.000.000 zł - na podstawie kalkulacji podatkowej EBITDA stanowi uelastycznienie przepisów prawa do indywidulanej sytuacji podatnika. Należy bowiem stwierdzić, iż zaliczenie wyłącznie 3.000.000 zł kosztów finansowania dłużnego do kosztów uzyskania przychodów nie zawsze będzie oddawać relacje wydatków związanych z uzyskaniem finansowania zewnętrznego z ogólną sytuacją finansową podatnika.

W konsekwencji należy stwierdzić, iż wydatki o charakterze finansowym, określone jako koszty finansowania dłużnego podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów w takiej części, w jakiej nadwyżka tych wydatków nad osiągniętymi przez podatnika przychodami odsetkowymi będzie przekraczać wartość 30% dochodu referencyjnego obliczonego w sposób szczegółowo określony w przepisie art. 15c ust. 1 updop, po zmniejszeniu o stałą wartość 3.000.000 zł.

Ad. 3.

Zdaniem Spółki, wartość kosztów finansowania dłużnego zaliczanych do kosztów uzyskania przychodu należy ustalić poprzez odjęcie od całości kosztów finansowania dłużnego różnicy pomiędzy nadwyżką kosztów finansowania dłużnego a wartością stanowiącą 30% dochodu referencyjnego obliczonego w sposób określony w przepisie art. 15c ust. 1 updop.

Spółka stoi na stanowisku, iż art. 15c ust. 1 updop, określa limit kosztów finansowania dłużnego zaliczanych do kosztów uzyskania przychodu, poprzez wyznaczenie wartości kosztów finansowania dłużnego, która nie będzie stanowić kosztów uzyskania przychodu.

Należy bowiem stwierdzić, iż oparcie limitu na ustaleniu wartości kosztów finansowania dłużnego, które nie będą stanowić kosztów uzyskania przychodu pozwoliło na skorelowanie wydatków poniesionych przez podatnika na uzyskanie zewnętrznego finansowania z całością kosztów i przychodów związanych z działalnością opodatkowaną na zasadach ogólnych. Dodatkowo, taki sposób wyznaczania limitu kosztów finansowania dłużnego zaliczanych do kosztów uzyskania przychodu pozwala na premiowanie podatników posiadających przychody

o charakterze odsetkowym, które bezpośrednio wpływają na wartość kosztów finansowania dłużnego podlegających zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu.

Zgodnie z literalnym brzmieniem przepisu art. 15c ust. 1 updop, wartość dochodu referencyjnego (podatkowej EBITDA) niezbędnego dla obliczenia limitu zaliczenia kosztów finansowania dłużnego do kosztów uzyskania przychodu należy ustalić poprzez wyliczenie nadwyżki sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów (P) pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym (PO) nad sumą kosztów uzyskania przychodów (KUP) pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa wart. 16a-16m (OA), oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej (KFD), co można sprowadzić do uproszczonego wzoru: podatkowa EBIDTA= (P-PO) - (KUP-OA-KFD).

Jednocześnie, początkowa część przepisu art. 15c ust. 1 updop wskazuje, że Podatnicy, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego (NKFD) przewyższa 30% podatkowej EBIDTA, tj. limit zaliczenia kosztów finansowania dłużnego do kosztów uzyskania przychodu wynosi = KFD - (NKFD - 30% x [(P-PO) - (KUP- OA-KFD)]).

Tylko ilustracyjnie, Spółka wskazuje, iż przyjmując, że P=100, PO=1, KUP=90, OA=10, KFD=10, to podatkowa EBITDA wynosi 29 ((100-1)- (90-10-10)), 30% podatkowej EBIDTA wynosi 8.7. a NKFD ma wartość 9. W konsekwencji NKFD przewyższa 30% podatkowej EBIDTA o 0,3 i tę wartość należy wyłączyć z kosztów uzyskania przychodu, tj. 10 - 0,3 = 9,7.

W konsekwencji, w opinii Spółki wartość kosztów finansowania dłużnego podlegającego zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu należy ustalić poprzez odjęcie od całości kosztów finansowania dłużnego różnicy pomiędzy nadwyżką kosztów finansowania dłużnego (ustaloną zgodnie z art. 15c ust. 3) a wartością 30% podatkowej EBIDTA.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Państwa wniosek – 24 października 2018 r. wydałem interpretację indywidualną znak 0111-KDIB1-3.4010.461.2018.1.IZ, w której uznałem Państwa stanowisko w zakresie ustalenia, czy:

-w sytuacji, w której nadwyżka kosztów finansowania dłużnego, o której mowa w art. 15c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ujętych w ramach działalności opodatkowanej nie przekroczy w danym roku podatkowym, kwoty 3.000.000zł, Spółka będzie miała prawo uwzględnić w kosztach uzyskania przychodu całość kosztów finansowania dłużnego za nieprawidłowe,

-w przypadku przekroczenia przez Spółkę progu 3.000.000 zł, wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodu podlega wartość określona na podstawie art. 15c ust. 1 ww. ustawy, pomniejszona o kwotę 3.000.000 zł za nieprawidłowe,

-wartość kosztów finansowania dłużnego zaliczanych do kosztów uzyskania przychodu należy ustalić poprzez odjęcie od całości kosztów finansowania dłużnego różnicy pomiędzy nadwyżką kosztów finansowania dłużnego a wartością stanowiącą 30% dochodu referencyjnego obliczonego w sposób określony w przepisie art. 15c ust. 1 cyt. ustawy, za prawidłowe.

Interpretację doręczono Państwu 29 października 2018 r.

Skarga na interpretację indywidualną

28 listopada 2018 r. wnieśli Państwo skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu. Skarga wpłynęła do mnie 4 grudnia 2018 r.

Wnieśli Państwo o:

-uchylenie zaskarżonej interpretacji w całości,

-zasądzenie na rzecz Skarżącej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm prawem przepisanych.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uchylił zaskarżoną interpretację w zaskarżonym zakresie wyrokiem z  12 marca 2019 r. sygn. akt I SA/Wr 6/19.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny – wyrokiem z 4 marca 2022 r. sygn. akt II FSK 1619/19 oddalił skargę kasacyjną.

Wyrok z 12 marca 2019 r. sygn. akt I SA/Wr 6/19, który uchylił interpretację indywidualną w zaskarżonym zakresie stał się prawomocny od 3 czerwca 2022 r. Akta sprawy wpłynęły 9 czerwca 2022 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku  

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

·uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny oraz Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyrokach;

·ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny na podstawie art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Wskazać należy, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dniu wydania pierwotnej interpretacji tj. w 2018 r., bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 12 marca 2019 r. sygn. akt I SA/Wr 6/19 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 marca 2022 r. sygn. akt II FSK 1619/19.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania skarżonej interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.