- Czy płatności od innych podmiotów z tytułu zapłaty za zużyte przez nich media, dokonane na podstawie refaktury stanowią dla Wnioskodawcy przychód podatkowy w rozumieniu art. 12 updop; - Czy wydatki poniesione na zakup mediów, które są refakturowane stanowią dla Wnioskodawcy koszt podatkowy w rozumieniu art. 15 ust. 1 updop.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

3 czerwca 2022 r., za pośrednictwem systemu ePUAP wpłynął Państwa wniosek z 16 maja 2022 r., o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie ustalenia, czy:

-płatności od innych podmiotów z tytułu zapłaty za zużyte przez nich media, dokonane na podstawie refaktury stanowią dla Wnioskodawcy przychód podatkowy w rozumieniu art. 12 updop;

-wydatki poniesione na zakup mediów, które są refakturowane stanowią dla Wnioskodawcy koszt podatkowy w rozumieniu art. 15 ust. 1 updop.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie, pismem z 17 sierpnia 2022 r., które wpłynęło do tut. Organu 18 sierpnia 2022 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Spółka z o.o. (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”), jest polskim rezydentem podatkowym, podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Na terenie działania Wnioskodawcy znajdują się różne odbiorniki mediów (prąd/energia, gaz, woda), z których korzysta Wnioskodawca, ale też zużywają te media inne podmioty prowadzące zakłady produkcyjne w danej lokalizacji. Zdarza się, że podmioty te są najemcami/dzierżawcami terenów/obiektów od Wnioskodawcy za co uiszczają czynsz.

Wnioskodawca będąc jedyną i jedną stroną umowy z dostawcą otrzymuje fakturę za media zużywane przez kilka zakładów znajdujących się w lokalizacji. Wnioskodawca opłaca faktury wystawione przez dostawców mediów, a następnie wystawia refakturę kosztów tych mediów na rzecz ich użytkowników zgodnie ze zużyciem poszczególnych zakładów (według liczników lub innych formuł ustalenia rzeczywistego zużycia). Refaktura dokonywana jest na podstawie realnego zużycia i w kwocie odpowiadającej cenie nabycia przez Wnioskodawcę, i nie zawiera marży.

Innymi słowy, Wnioskodawca przenosi poniesiony przez siebie koszt dostawy mediów, które faktycznie zostały wykorzystane przez poszczególne zakłady w lokalizacji, na faktycznych użytkowników prądu, wody czy gazu.

W piśmie uzupełniającym z 17 sierpnia 2022 r., wskazaliście Państwo ponadto, że umowy zawarte z użytkownikami mediów albo wprost przewidują możliwość refakturowania opłat za ich używanie, albo co najmniej tego nie zakazują.

Pytania

1.Czy w przedstawionym stanie faktycznym płatności od innych podmiotów z tytułu zapłaty za zużyte przez nich media, dokonane na podstawie refaktury stanowią dla Wnioskodawcy przychód podatkowy w rozumieniu art. 12 updop?

2.Czy w przedstawionym stanie faktycznym wydatki poniesione na zakup mediów, które są refakturowane stanowią dla Wnioskodawcy koszt podatkowy w rozumieniu art. 15 ust. 1 updop?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, płatności z tytułu refakturowania kosztów mediów stanowią przychód podatkowy w rozumieniu art. 12 updop.

Ogólne zasady dotyczące powstania przychodu zostały zawarte w art. 12 updop.

Art. 12 ust. 3 updop stanowi, że za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

W konsekwencji, zdaniem Spółki, po stronie Wnioskodawcy powstanie przychód w kwocie wskazanej na refakturze, której wysokość będzie odpowiadać kosztowi mediów faktycznie zużytych przez poszczególne zakłady.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione na zakup mediów, które w części podlegają refakturowaniu na rzecz innych podmiotów według faktycznego zużycia, w całości stanowią dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 zdanie 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W ocenie Wnioskodawcy, wydatki poniesione na zapłatę faktur za media, które podlegają refakturowaniu w takiej części, spełniają definicję kosztu z art. 15 ust. 1 updop.

Koszty te nie zostały również wymienione w art. 16 ust. 1 updop, tj. w katalogu kosztów, jakie z mocy ustawy nie stanowią kosztów uzyskania przychodu.

W konsekwencji, Wnioskodawca może rozpoznać wydatki wynikające z faktur za media jako koszt uzyskania przychodu w rozumieniu updop.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm., dalej: „updop”),

Stosownie do art. 12 ust. 3 updop,

Literalna wykładnia powołanych wyżej przepisów prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. W konsekwencji, do przychodów podatkowych, podatnik powinien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe. Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, lub pomniejsza jego pasywa. Od zasady tej, w ściśle określonych przypadkach, wprowadzone zostały przez ustawodawcę wyjątki. Katalog przysporzeń, których nie zalicza się do przychodów podatkowych jest zamknięty i zawarto go w art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wskazać przy tym należy, że przychód w prawie podatkowym nie jest definiowany wynikowo (jako strata lub zysk podmiotu), a jako jakiekolwiek trwałe przysporzenie majątkowe, uzyskane poprzez przyrost aktywów lub zmniejszenie pasywów podatnika.

Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 1 updop,

Z powyższego wynika, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami (tzn. wydatki takie są uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, ponieważ w rezultacie ich poniesienia podatnik może oczekiwać zwiększenia swoich przychodów), w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione nakłady i wydatki związane bezpośrednio lub pośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów – z wyjątkiem wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

-przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu, racjonalność i niezbędność) oraz

-potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Co do zasady, podatnik ma więc możliwość ujęcia w kosztach uzyskania przychodów każdego wydatku, który spełnia następujące warunki:

-został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

-jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

-pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

-poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

-został właściwie udokumentowany,

-nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca opłaca faktury wystawione przez dostawców mediów, a następnie wystawia refakturę kosztów tych mediów na rzecz ich użytkowników zgodnie ze zużyciem poszczególnych zakładów (według liczników lub innych formuł ustalenia rzeczywistego zużycia). Refaktura dokonywana jest na podstawie realnego zużycia i w kwocie odpowiadającej cenie nabycia przez Wnioskodawcę, i nie zawiera marży.

W tym miejscu należy wskazać, że pojęcie refakturowania nie zostało zdefiniowane w przepisach prawa podatkowego. Jednak przyjęta praktyka i orzecznictwo dopuszczają sytuację, w której koszty usług, których odbiorcą jest inny podmiot niż podmiot obciążony przez ich wykonawcę mogą być w ramach zawartych umów przenoszone na faktycznego odbiorcę poprzez wystawienie tzw. „refaktury”. Refakturowanie usług jest dopuszczalne wówczas, gdy strony zawarły umowę przewidującą taką możliwość. Jeżeli natomiast w umowie pomiędzy wynajmującym i najemcą nie zawarto rozwiązania przewidującego wprost odrębnego refakturowania tych tytułów, bardziej zasadne jest traktowanie kosztów eksploatacyjnych jako elementów np. usługi najmu (dzierżawy).

Dodatkowo, refakturowana cena musi odpowiadać cenie wynikającej z faktury wystawionej przez usługodawcę. Dotyczy to również przypadków częściowego refakturowania. Należy przy tym zaznaczyć, że każda pozycja kosztów musi być dokładnie określona pod względem ilości i ceny, gdyż obciążenie ostatecznego odbiorcy na innych zasadach uniemożliwia wystawienie faktury.

W przypadku wystawienia refaktury, podatnik nie może doliczać żadnej marży, a jedynie dokonuje technicznego podziału danej należności na rzecz swoich kontrahentów z zastosowaniem stawki podatku VAT właściwej dla danej usługi (takiej jak w przypadku stawki podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika od odpowiedniego zakładu).

W świetle powyżej powołanych przepisów, a także opisu sprawy należy uznać, że płatności otrzymywane od innych podmiotów  z tytułu zapłaty za zużyte przez nich media stanowią dla Spółki przychody podatkowe, o których  mowa w art. 12 ust. 1 updop, z kolei  wydatki poniesione na ich zakup, które następnie podlegają refakturowaniu na poszczególne zakłady stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodu, o których mowa w art. 15 ust. 1 updop.

Tym samym, Państwa stanowisko zgodnie z którym:

-w przedstawionym stanie faktycznym płatności od innych podmiotów z tytułu zapłaty za zużyte przez nich media, dokonane na podstawie refaktury stanowią dla Wnioskodawcy przychód podatkowy w rozumieniu art. 12 updop, jest prawidłowe;

-w przedstawionym stanie faktycznym wydatki poniesione na zakup mediów, które są refakturowane stanowią dla Wnioskodawcy koszt podatkowy w rozumieniu art. 15 ust. 1 updop, jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

·Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

·Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).