Ponadto, aby składniki majątku wymienione w art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mogły zostać zaliczone do środków trwałych podatnika, muszą spełniać następujące warunki:

- przewidywany okres ich używania musi przekraczać jeden rok – o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik,

- muszą stanowić własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

- muszą być kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania – ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, iż warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem,

- muszą być wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą lub ich oddaniem do używania na podstawie umowy leasingu, najmu lub dzierżawy.

Zgodnie z art. 16f ust. 1 updop:

podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

Natomiast, na podstawie art. 16h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16i ust. 1 updop:

odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z art. 16h ust. 2 updop:

podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Z powyższych przepisów wynika, że -  co do zasady - amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok (środków trwałych). Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiących załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Aby dany składnik majątku mógł zostać zaliczony do środków trwałych, musi stanowić własność lub współwłasność podatnika.

Odstępstwem od powyższych zasad jest tzw. jednorazowa amortyzacja.

Zgodnie z art. 16k ust. 7 updop,

Podatnicy w roku podatkowym, w którym rozpoczęli działalność, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50 000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Przy czym, jak wynika z art. 16k ust. 9 updop,

Przy określaniu limitu, o którym mowa w ust. 7, nie uwzględnia się odpisów amortyzacyjnych od nieprzekraczającej 10 000 zł wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16f ust. 3.

Jak wynika z wyżej przytoczonego przepisu niektórzy podatnicy mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych, z wyłączeniem samochodów osobowych do wartości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznie.

Zauważyć należy, że określony art. 16k w ust. 7 sposób amortyzacji w postaci jednorazowego odpisu amortyzacyjnego stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego dotyczących pomocy de minimis.

Zasady de minimis w ramach Wspólnoty określa rozporządzenie Komisji (WE) Nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. Wspólnoty Europejskiej L 379/5 z dnia 28 grudnia 2006 r.). Przez pomoc de minimis rozumie się pomoc przyznaną temu samemu podmiotowi gospodarczemu w ciągu bieżącego roku budżetowego oraz dwóch poprzedzających go lat budżetowych, która nie przekroczy równowartości 200 000 euro.

Z tej metody amortyzacji, polegającej na możliwości jednorazowego zaliczenia w koszty uzyskania przychodów, wydatków na nabycie środków trwałych do wartości 50.000 euro mogą korzystać dwie grupy podmiotów:

-podatnicy, którzy rozpoczęli działalność,

-mali podatnicy.

Stosownie do art. 4a pkt 10 updop,

Mały podatnik - oznacza to podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 2 000 000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca jest małym podatnikiem, którą to okoliczność tut. Organ przyjął bez weryfikacji, jako niepodlegający ocenie opis okoliczności sprawy.

Mały podatnik może dokonać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym łącznej wartości 50 000 euro. Odpisu tego dokonuje się nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Ja wynika bowiem z art. 16k ust. 8 updop,

Podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub stosować zasady określone w art. 16h ust. 4. Od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ust. 1 lub art. 16i; suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych.

Ustawodawca ograniczył przy tym możliwość dokonywania jednorazowych odpisów amortyzacyjnych tylko do środków trwałych z grup 3-8 Klasyfikacji, za wyjątkiem samochodów osobowych. W przypadku środków trwałych klasyfikowanych do innych grup oraz w przypadku wszystkich wartości niematerialnych i prawnych nie ma możliwości skorzystania z dokonania specjalnego jednorazowego odpisu.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, czy nakłady na zakup i montaż urządzeń fotowoltaicznych można potraktować jako osobny (winno być: „odrębny”) środek trwały oraz czy zgodnie z art. 16k ust. 7-13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ww. instalacja może zostać zamortyzowana jednorazowo.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika m.in., że Wnioskodawca podjął decyzję o wykonaniu instalacji fotowoltaicznej. Energia elektryczna jest wykorzystywana do pracy urządzeń piekarskich (przesiewacz mąki, mieszałka, dzielarko-formierka itp.), jak również do pieców piekarskich, co znacznie obniży koszty wypieku pieczywa. Budynek piekarni i magazynu mąki, jak również działka są własnością Spółdzielni. Budynki są wprowadzone do ewidencji środków trwałych i bieżąco amortyzowane. Koszt zakupu instalacji fotowoltaicznej stanowić będzie kwotę około 90 000,00 zł netto. Instalacja jest zamontowana na dachu budynku w taki sposób, aby nie naruszyć jego konstrukcji przy zakładaniu, jak również przy demontażu paneli fotowoltaicznych, a także przy zachowaniu nienaruszenia paneli w razie potrzeby ich przeniesienia. Instalacja fotowoltaiczna zostanie wprowadzona do ewidencji środków trwałych do grupy III KŚT rodzaj 348. Spółdzielnia jest małym podatnikiem, średni stan zatrudnienia wynosi 16 osób. Przychody ze sprzedaży brutto za rok ubiegły wynosiły (…) zł, tj. nie przekroczyły równowartości 2 000 000,00 euro. Instalacja fotowoltaiczna zainstalowana na dachu budynku Piekarni będącego własnością Gminnej Spółdzielni jest tak wykonana, że może funkcjonować samodzielnie jako kompletna. Po zdemontowaniu jej w   całości (odinstalowaniu) z dachu tego budynku może być wykorzystywana w innym miejscu, np. na dachu innego budynku lub na stelażu na gruncie. Prace konstrukcyjne związane z dostawą i  montażem elementów konstrukcyjnych instalacji wykonywała wyspecjalizowana Firma. Instalacja fotowoltaiczna stanowi urządzenie o przewidywanym okresie używania dłuższym niż 1 rok. Instalacja fotowoltaiczna kompletna i zdatna do użytku jest własnością Gminnej Spółdzielni. Instalacja fotowoltaiczna po przyłączeniu do wewnętrznych instalacji elektrycznych budynku Piekarni jest wykorzystywana przez Spółdzielnię dla własnych potrzeb związanych z produkcją pieczywa np. oświetlenie, do urządzeń wykorzystywanych w procesie produkcji.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że skoro nabyta prze Wnioskodawcę Instalacja będzie mogła funkcjonować odrębnie od budynku, na którym będzie zainstalowana, może zostać przeniesiona na inny budynek, grunt, zatem może być wykorzystywana w innym miejscu, na dachu innego budynku, w dniu przyjęcia do używania będzie kompletna i zdatna do użytku, Wnioskodawca przewiduje że jej okres użytkowania będzie dłuższy niż rok, to Instalacja ta może zostać uznana za odrębny od budynku środek trwały.

Zgodzić się zatem należy z Państwa stanowiskiem, że zakup i montaż urządzeń fotowoltaicznych nie powinien zwiększać wartości początkowej budynku, na którym ta instalacja będzie zamontowana. Tym samym Państwa stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Za prawidłowe należy również uznać Państwa stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2.

W przypadku zakupu instalacji fotowoltaicznej w kwocie około 90 000,00 zł netto, która zostanie uznana za środek trwały i wprowadzona do ewidencji środków trwałych do grupy III KŚT rodzaj 348, Spółdzielni, jako „małemu podatnikowi” w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przysługiwać będzie prawo dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej tego środka trwałego.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Wydając niniejszą interpretację w zakresie możliwości potraktowania nakładów na zakup i montaż urządzeń fotowoltaicznych jako odrębnego środka trwałego i zgodnie z art. 16k ust. 7-13 ustawy o CIT możliwości jednorazowej amortyzacji ww. instalacji, tutejszy Organ oparł się wyłącznie na wskazanym przez Państwo grupowaniu środka trwałego.

Nadmienia się, że to na podatniku ciąży obowiązek dokonania prawidłowej klasyfikacji środka trwałego (środków trwałych) do odpowiedniej grupy KŚT. Po dokonaniu zaś takiej klasyfikacji to na podatniku spoczywa ciężar udowodnienia faktu, iż dany środek trwały podlega odpowiedniej klasyfikacji, gdyż to podatnik jest osobą, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Dotyczy to również ustalenia, czy w wyniku podjętych przez niego działań został wytworzony, jeden, czy też kilka środków trwałych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).