Dotyczy ustalenia, czy Wnioskodawca ma prawo do zaliczenia Wynagrodzenia do kosztów uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

29 kwietnia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 27 kwietnia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy Wnioskodawca ma prawo do zaliczenia Wynagrodzenia do kosztów uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca sp. z o.o   (dalej; „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest polską spółką kapitałową z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Wnioskodawca jest częścią międzynarodowej grupy kapitałowej (…) Group (dalej: „Grupa A”). Przedmiotem działalności Spółki jest m.in. świadczenie usług wsparcia (w szczególności w zakresie księgowości) na rzecz podmiotów z Grupy A.

W 2012 roku, na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca zawarł z podmiotem niepowiązanym (dalej: „Pierwotny wynajmujący”) umowę najmu (dalej: „Umowa najmu”) na czas oznaczony na powierzchnię biurową w budynku położonym w (…) przy ul. (…).

W trakcie obowiązywania Umowy najmu, w ramach Grupy A podjęto decyzję o zmianie lokalizacji i umiejscowieniu wszystkich polskich podmiotów z Grupy A (w tym Wnioskodawcy) w jednej przestrzeni biurowej - nowoczesnym kompleksie budynków biurowych (…) położonym w (…) przy (…).

Powyższe działanie było motywowane m.in. chęcią zwiększenia rozpoznawalności Wnioskodawcy oraz pozostałych podmiotów wchodzących w skład Grupy A poprzez zlokalizowanie ich biur w korzystniejszej i bardziej prestiżowej lokalizacji oraz bardziej efektywne wykorzystanie przestrzeni biurowej - w szczególności:

 a) Zlokalizowanie Wnioskodawcy oraz innych podmiotów Grupy A w jednej lokalizacji zakładało osiągnięcie synergii z innymi podmiotami Grupy A, a także wsparcia wspólnej infrastruktury w obszarach usług wspólnych (HR, IT, księgowość, itp.);

 b) W związku z przewidywanym wzrostem zatrudnienia u Wnioskodawcy (w okresie2015 -2021 liczba pracowników Wnioskodawcy wzrosła o ponad 80% z ok. 138 pracowników do ok. 250 pracowników), pierwotnie wynajmowana lokalizacja okazała się niewystarczająca do potrzeb Wnioskodawcy;

 c) Prestiż oraz udogodnienia nowej lokalizacji (zlokalizowanie w bezpośrednim sąsiedztwie metra, dogodna komunikacja, infrastruktura dla rowerzystów, sąsiedztwo renomowanych firm oraz organizacji, certyfikaty potwierdzające efektywność energetyczną i promocję ochrony środowiska, itp.) miały na celu zwiększenie atrakcyjności i renomy Wnioskodawcy dla pracowników (obecnych oraz potencjalnych) i w konsekwencji zapewnić dostęp do najbardziej wykwalifikowanych pracowników.

Biorąc pod uwagę powyższe uwarunkowania, w dniu 21 grudnia 2015 roku Wnioskodawca zawarł umowę o rozwiązaniu Umowy najmu (dalej: „Umowa o rozwiązaniu”). W Umowie o rozwiązaniu uzgodniono, że Umowa najmu ustanie z dniem 15 stycznia 2017 r., a Wnioskodawca został zobowiązany do zapłaty wynagrodzenia (dalej: „Wynagrodzenie”) w wysokości czynszu oraz tzw. opłat serwisowych powiększonych razem o podatek VAT za pozostały okres najmu, tj. okres pomiędzy dniem 16 stycznia 2017 r. a dniem 21 lutego 2020 r.

Wnioskodawca powziął wątpliwości co do sposobu ujęcia podatkowego kosztów związanych z wypłacaniem Wynagrodzenia. W szczególności, Wnioskodawca powziął wątpliwość czy w zakresie wypłacanego Wynagrodzenia jest uprawniony do zaliczenia wydatków z tego tytułu do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Pytanie

Czy Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia Wynagrodzenia do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Wynagrodzenia.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

a. Regulacje ustawy o CIT

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie zaś z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

b. Uzasadnienie

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT w praktyce prawa podatkowego przyjmuje się, że dany wydatek może być uznany za koszt uzyskania przychodów, jeśli spełnia łącznie następujące przesłanki:

    - został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

    - jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

    - pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

    - poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

    - został właściwie udokumentowany,

    - nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Za koszty uzyskania przychodów zatem należy uznać wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w stosunku do Wynagrodzenia wszystkie powyższe przesłanki zostały w spełnione.

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowe Wynagrodzenie mieści się w dyspozycji art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, bowiem jego zapłata wynika z zawartej w przeszłości umowy na potrzeby działalności gospodarczej Wnioskodawcy, ogranicza konieczność ponoszenia innych wydatków przez Spółkę i ma wpływ na racjonalność alokacji wydatków w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w sposób, który jest bardziej optymalny z perspektywy rozwoju działalności Wnioskodawcy, tym samym przyczynia się pozytywnie do zachowania/zabezpieczenia źródła przychodów Wnioskodawcy.

Opisywane zdarzenie jest przykładem, powszechnie występujących w obrocie gospodarczym sytuacji, kiedy wskutek zmieniających się warunków, uzasadnione z perspektywy gospodarczej jest odstąpienie od wcześniej zawartych umów (ich rozwiązanie), nawet jeśli takie działalnie związane jest z kosztami.

Wnioskodawca podkreśla, że zawarcie Umowy najmu było związane z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy i służyło zabezpieczeniu/zachowaniu źródła przychodów Wnioskodawcy (w wynajmowanej powierzchni Wnioskodawca prowadził swoją działalność gospodarczą). Umowa najmu zawarta na okres oznaczony miała w swym założeniu zapewnić osiągnięcie powyższego celu w dłuższej perspektywie czasowej (w praktyce gospodarczej zawieranie tego typu umów na czas oznaczony sięgający kilku lat jest powszechnym zjawiskiem). W trakcie trwania Umowy najmu, pierwotnie wynajmowana powierzchnia okazała się jednak mniej adekwatna do potrzeb Wnioskodawcy.

Jednocześnie, możliwość zawarcia umowy najmu w nowej lokalizacji prezentowała dla Wnioskodawcy szereg atutów z perspektywy kontynuacji prowadzenia i dalszego rozwoju działalności gospodarczej (wskazanych w opisie stanu faktycznego), a polegających w szczególności na:

 a) zoptymalizowaniu współpracy z innymi podmiotami Grupy A - w tym bardziej efektywnego świadczenia usług wspólnych w ramach Grupy (wyeliminowanie konieczności koordynowania funkcji pomiędzy różnymi lokalizacjami bez wątpienia pozytywnie wpływa na efektywność pracy w poszczególnych obszarach jak i ogólne koszty prowadzenia działalności Wnioskodawcy);

 b) zapewnieniu przestrzeni adekwatnej do potrzeb kadrowych Wnioskodawcy, które jak wskazano w stanie faktycznym dynamicznie wzrastały w okresie po zawarciu Umowy najmu;

 c) zwiększeniu renomy i atrakcyjności Wnioskodawcy.

W konsekwencji, rozwiązanie Umowy najmu i podpisanie umowy najmu w nowej lokalizacji było gospodarczo uzasadnione z perspektywy Wnioskodawcy, pomimo konieczności zapłaty Wynagrodzenia (w przeciwnym bowiem wypadku Wnioskodawca kontynuowałby prowadzenie działalności gospodarczej w lokalizacji nie odpowiadającej jego potrzebom – w tym w szczególności konieczności zatrudnienia większej ilości osób, co w sposób oczywisty negatywnie wpływałoby na prowadzoną działalność gospodarczą i osiągane przez Wnioskodawcę przychody).

Jednocześnie Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wydatki w postaci Wynagrodzenia, nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, stąd mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu z uwagi na spełnienie ogólnych warunków do uznania ich za koszty uzyskania przychodu.

W szczególności nie jest to kara umowna czy odszkodowanie z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług, które podlegają wyłączeniu z kosztów podatkowych na gruncie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT.

Pamiętać należy, że art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, nie wyłącza z kosztów uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań zapłaconych z innego tytułu niż wskazany powyżej. Oznacza to, że  wypłacone kary umowne lub odszkodowania wynikające z innych tytułów niż wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile wykazują związek z prowadzoną działalnością i uzyskiwanymi z tego tytułu przychodami.

Zarówno sądy, jak i organy podatkowe stoją na stanowisku, że kosztem uzyskania przychodu nie mogą być wyłącznie kary umowne lub odszkodowania, o których mowa w tym przepisie. Zatem, odszkodowania oraz kary umowne mogą, co do zasady, stanowić koszt podatkowy, o ile zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodu, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu.

Podsumowując:

 a) Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz motywy podjętych przez Wnioskodawcę działań, a także przedstawioną powyżej argumentację, poniesienie wydatków na zapłatę Wynagrodzenia należy uznać za ekonomicznie racjonalne działanie, które jest podporządkowane osiągnięciu przychodu lub zachowaniu albo zabezpieczeniu jego źródła.

 b) Co więcej, Wynagrodzenie - nawet gdyby uznać je za formę kary umownej lub odszkodowania - nie będzie stanowić kar z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług, zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług wskazanych w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT.

 c) Dlatego też, Wnioskodawca może zaliczyć Wynagrodzenie do kosztów podatkowych pod warunkiem istnienia związku przyczynowego pomiędzy tymi wydatkami, a możliwością uzyskania przychodu lub zabezpieczenia bądź zachowania jego źródła.

Wnioskodawca wskazuje, że wyrażone przez niego stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez organy podatkowe oraz w orzecznictwie sądów administracyjnych, przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 31 sierpnia 2021 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.498.2017.6.MBD, w której organ podatkowy zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy, że Decyzja Spółki o wcześniejszym rozwiązaniu Umów najmu będzie zatem racjonalna i uzasadniona gospodarczo, ponieważ warunkować będzie np. możliwość zawarcia umów z nowymi podmiotami, skutkującymi bardziej opłacalną i długofalową współpracą, a w konsekwencji prowadzącą do zwiększenia uzyskiwanych przez Spółkę przychodów. Dodatkowo potwierdzono, że art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, nie wyłącza z kosztów uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań zapłaconych z innego tytułu niż wskazany powyżej. Oznacza to, że wypłacone Kary Umowne lub odszkodowania wynikające z innych tytułów wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o ustawy o CIT, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile wykazują związek z prowadzoną działalnością i uzyskiwanymi z tego tytułu przychodami.

Z podobnym stanowiskiem można spotkać się w :

   - interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 6 maja 2020 r., sygn. IPPB3/4510-833/15-3/S/DP/SP,

   - interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 22 lutego 2017 r., sygn. IPPB3/4240-67/13-4/S/PS,

   - interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 24 sierpnia 2016 r., sygn. IBPB-1-1/4510-203/16-1ZDW,

   - interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 23 czerwca 2015 r., sygn. IBPBI/2/4510-354/15/IZ, czy też:

   - wyroku NSA z dnia 28 marca 2014 r., sygn. akt II FSK 1728/12, w którym Sąd zaznaczył, że art. 16 ust. 1 ustawy o CIT wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, nie wymienia wydatków pozostających w związku z odstąpieniem, rezygnacją lub rozwiązaniem umowy najmu, która została zawarta na czas określony, a jej strony postanowiły ją rozwiązać za obopólnym porozumieniem, bądź 

   - wyroku NSA z dnia 19 czerwca 2012 r., sygn. akt II FSK 2486/10, w którym Sąd stwierdził, że: jeżeli rozwiązanie umowy najmu za porozumieniem i zapłata kary umownej jest korzystne dla podatnika z tego powodu, iż osiągnął on większy dochód, niż dochód który osiągnąłby w przypadku gdyby nadal posiadałby nieruchomość w sytuacji gdyby nie było to uzasadnione ekonomicznie, to kara umowna ma związek z przychodem jak również z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm., dalej: „uCIT”, „updop”):

kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki wydatek, który spełnia łącznie następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty

- z zasobów majątkowych podatnika,

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi

- w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Na mocy powołanej regulacji, podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 uCIT, oraz, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu. Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której, pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 updop, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 updop,

Przepis ten stanowi katalog zamknięty, dotyczący zdarzeń gospodarczych spowodowanych wadliwością towarów lub robót i usług będących przedmiotem działalności gospodarczej. Wada jest w tym przypadku podstawową przyczyną eliminacji poniesionych wydatków z kosztów podatkowych. Ustawodawca wyłączył zatem z kosztów uzyskania przychodów te wydatki, nie chcąc „premiować” przypadków nienależytego wykonania zobowiązania.

Jednocześnie wskazać należy, że kary umowne i odszkodowania z innego tytułu, które nie zostały wymienione w zamkniętym katalog, zawartym w art. 16 ust. 1 pkt 22 updop, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem istnienia związku przyczynowego pomiędzy karą lub odszkodowaniem a możliwością uzyskania przychodu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest częścią międzynarodowej grupy kapitałowej (dalej: „Grupa A”). Przedmiotem działalności Spółki jest m.in. świadczenie usług wsparcia (w szczególności w zakresie księgowości) na rzecz podmiotów z Grupy A. W 2012 roku, na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca zawarł z podmiotem niepowiązanym umowę najmu na czas oznaczony na powierzchnię biurową. W trakcie obowiązywania Umowy najmu, w ramach Grupy A podjęto decyzję o zmianie lokalizacji i umiejscowieniu wszystkich polskich podmiotów z Grupy A (w tym Wnioskodawcy) w jednej przestrzeni biurowej - nowoczesnym kompleksie budynków biurowych. Powyższe działanie było motywowane m.in. chęcią zwiększenia rozpoznawalności Wnioskodawcy oraz pozostałych podmiotów wchodzących w skład Grupy A, poprzez zlokalizowanie ich biur w korzystniejszej i bardziej prestiżowej lokalizacji oraz bardziej efektywne wykorzystanie przestrzeni biurowej - w szczególności:

    - zlokalizowanie Wnioskodawcy oraz innych podmiotów Grupy A w jednej lokalizacji zakładało osiągnięcie synergii z innymi podmiotami Grupy A, a także wsparcia wspólnej infrastruktury w obszarach usług wspólnych (HR, IT, księgowość, itp.),

    - w związku z przewidywanym wzrostem zatrudnienia u Wnioskodawcy (w okresie2015 -2021 liczba pracowników Wnioskodawcy wzrosła o ponad 80% z ok. 138 pracowników do ok. 250 pracowników), pierwotnie wynajmowana lokalizacja okazała się niewystarczająca do potrzeb Wnioskodawcy,

    - prestiż oraz udogodnienia nowej lokalizacji (zlokalizowanie w bezpośrednim sąsiedztwie metra, dogodna komunikacja, infrastruktura dla rowerzystów, sąsiedztwo renomowanych firm oraz organizacji, certyfikaty potwierdzające efektywność energetyczną i promocję ochrony środowiska, itp.) miały na celu zwiększenie atrakcyjności i renomy Wnioskodawcy dla pracowników (obecnych oraz potencjalnych) i w konsekwencji zapewnić dostęp do najbardziej wykwalifikowanych pracowników.

Biorąc pod uwagę powyższe uwarunkowania, w dniu 21 grudnia 2015 r. Wnioskodawca zawarł umowę o rozwiązaniu umowy najmu. W umowie o rozwiązaniu umowy najmu uzgodniono, że umowa najmu ustanie z 15 stycznia 2017 r., a Wnioskodawca został zobowiązany do zapłaty wynagrodzenia (dalej: „Wynagrodzenie”) w wysokości czynszu oraz tzw. opłat serwisowych powiększonych razem o podatek VAT za pozostały okres najmu, tj. okres pomiędzy dniem 16 stycznia 2017 r. a dniem 21 lutego 2020 r.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia Wynagrodzenia do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 updop.

Biorąc pod uwagę powyższy stan faktyczny oraz przytoczone przepisy prawa podatkowego, wskazać należy, że wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na zapłatę Wynagrodzenia nie znajdują się w katalogu, zawartym w art. 16 ust. 1 updop, w tym w szczególności nie są karami umownymi, o których mowa w pkt 22 tego przepisu.

Podkreślić jednak należy, że – jak wskazano na wstępie – poniesiony wydatek, aby mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, musi spełniać ogólną zasadę zawartą w art. 15 ust. 1 updop, tj. musi zostać poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Jednocześnie, ciężar prawidłowego udokumentowania wydatku i wykazania związku przyczynowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskaniem (zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła) przychodów spoczywa na podatniku. To właśnie on musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności. Decydując się na poniesienie określonych wydatków musi sam dokonać oceny, czy wydatki, które poniósł mają na celu uzyskanie przychodu albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, a następnie podjąć decyzję o ich ewentualnym zakwalifikowaniu do kosztów podatkowych.

Zauważyć należy, że zdefiniowanie celu osiągnięcia przychodu nie może być traktowane jedynie w kategoriach formalnych, ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w przywołanym art. 15 ust. 1 ww. ustawy, nie wymaga wykazania, że konkretny przychód jest skutkiem poniesienia określonego kosztu. Możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodów uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy  w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że poniesiony wydatek przysporzy mu spodziewanego przychodu lub przyczyni się do zabezpieczenia źródła przychodów.

W przedmiotowej sprawie istotna jest analiza poniesionego wydatku w postaci Wynagrodzenia i jego wpływu na powstanie przychodu, względnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu. Analiza ta nie byłaby pełna bez uwzględnienia, czy powstaniu tego kosztu towarzyszyło racjonalne działanie Wnioskodawcy.

W tym kontekście należy zauważyć, że koszty związane z działalnością gospodarczą, oprócz tego, że muszą być wynikiem racjonalnego i celowego działania nie mogą obciążać budżetu skutkami zaniedbań przedsiębiorcy, powodujących zmniejszenie jego wpływów.

Podatnik nie może bowiem kwalifikować do kosztów uzyskania przychodów wydatków, będących następstwem jego niewłaściwego lub nieracjonalnego działania albo niezachowania przez niego należytej staranności. Działalność podmiotu gospodarczego powinna cechować dbałość i zachowanie należytej staranności tak w procesie decyzyjnym jak i wykonawczym. Ryzyko prowadzonej działalności gospodarczej ponosi podatnik i nie ma możliwości przenoszenia tego ryzyka na budżet państwa. Wyjątkiem mogą być jedynie nieprzewidywalne sytuacje, których uniknięcie było niemożliwe, pomimo podjęcia przez podatnika wszelkich koniecznych działań w celu zapobieżenia im. W orzecznictwie wielokrotnie podkreślano, że strat i wydatków wynikających z zaniedbań oraz nieracjonalnych działań w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej podatnik nie może przerzucać na Skarb Państwa.

Biorąc powyższe pod uwagę oraz fakt, że wydatek w postaci zapłaconego Wynagrodzenia za wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu, nie został wymieniony w katalogu wyłączeń zawartym w art. 16 ust. 1 updop, po dokonaniu oceny jego racjonalności oraz uzasadnienia gospodarczego, należy stwierdzić, że wykazuje on związek przyczynowo-skutkowy z prowadzoną działalnością gospodarczą. Jak bowiem wskazał Wnioskodawca, wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu nastąpiło m.in. w związku z chęcią zwiększenia rozpoznawalności Wnioskodawcy oraz pozostałych podmiotów wchodzących w skład Grupy A poprzez zlokalizowanie ich biur w korzystniejszej i bardziej prestiżowej lokalizacji oraz bardziej efektywne wykorzystanie przestrzeni biurowej. Zlokalizowanie Wnioskodawcy oraz innych podmiotów Grupy A w jednej lokalizacji zakładało osiągnięcie synergii z innymi podmiotami Grupy A, a także wsparcia wspólnej infrastruktury w obszarach usług wspólnych (HR, IT, księgowość, itp.). Ponadto, zmiana lokalizacji była związana z przewidywanym wzrostem zatrudnienia u Wnioskodawcy (w okresie   2015 -2021 liczba pracowników Wnioskodawcy wzrosła o ponad 80% z ok. 138 pracowników do ok. 250 pracowników), powodującym, że pierwotnie wynajmowana lokalizacja okazała się niewystarczająca do potrzeb Wnioskodawcy. Dodatkowo, jak twierdzi Wnioskodawca, prestiż oraz udogodnienia nowej lokalizacji (zlokalizowanie w bezpośrednim sąsiedztwie metra, dogodna komunikacja, infrastruktura dla rowerzystów, sąsiedztwo renomowanych firm oraz organizacji, certyfikaty potwierdzające efektywność energetyczną i promocję ochrony środowiska, itp.) miały na celu zwiększenie atrakcyjności i renomy Wnioskodawcy dla pracowników (obecnych oraz potencjalnych) i w konsekwencji zapewnić dostęp do najbardziej wykwalifikowanych pracowników.

Zatem, ww. okoliczności stanowią wystarczającą podstawę do uznania, że wydatek w postaci Wynagrodzenia za pozostały okres najmu został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zabezpieczenia albo zachowania jego źródła.

Podsumowując, wydatek z tytułu Wynagrodzenia spełnia ogólną przesłankę, wynikającą z dyspozycji art. 15 ust. 1 updop, z uwzględnieniem art. 16 ust. 1 updop, tym samym może być uznany za koszt uzyskania przychodów Spółki.

Stanowisko Wnioskodawcy jest więc prawidłowe.

Zaznaczyć należy, że tut. Organ wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem, tym samym Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności faktycznych podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku ww. postępowań okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnił od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

    Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia w przestawionym stanie faktycznym.

    Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

  - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.

  - Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez stronę postępowania

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).