Czy strata powstała w wyniku dokonania Utylizacji 1-3 może zostać uznana przez Wnioskodawcę za koszt uzyskania przychodu?

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w części dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

20 stycznia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 17 stycznia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy strata powstała w wyniku dokonania Utylizacji 1-3 może zostać uznana przez Wnioskodawcę za koszt uzyskania przychodu.

Z uwagi na braki formalne wniosku, wezwaliśmy Państwa, pismem z 16 marca 2022 r., o ich uzupełnienie. Wezwanie zostało odebrane 21 marca 2022 r., uzupełnienie ww. wniosku wpłynęło 24 marca 2022 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego

Spółka (Wnioskodawca) jest jedną z firm sektora paliwowego, zajmującą się hurtowym i detalicznym obrotem paliwami (w tym benzyny o kodzie (…), oraz oleju napędowego o kodzie (…)) na terytorium całego kraju oraz operatorem sieci stacji paliw prowadzonych przez Spółkę oraz jako stacje franczyzowe. Spółka oraz franczyzobiorcy posiadają koncesję na obrót paliwami ciekłymi. Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”).

Wnioskodawca dostarcza paliwo do odbiorców lub na stacje własne w szczególności z wykorzystaniem cystern samochodowych. Kierowcy autocystern są zobowiązani do przestrzegania procedur rozładunków na stacjach. Spółka przeprowadza regularne szkolenia kierowców z tych procedur, a sami kierowcy podlegają okresowym kontrolom w tym zakresie.

Paliwo nabywane jest przez Wnioskodawcę z intencją wykorzystania go w działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu VAT (przede wszystkim dostawie towarów na rzecz innych podmiotów poprzez sprzedaż m.in. na własnych stacjach paliw lub franczyzobiorcom). Spółka zatem na podstawie otrzymanych faktur nabycia paliwa zasadniczo wykazuje w rozliczeniach z tytułu VAT w całości podatek naliczony związany z takimi nabyciami (mającymi charakter nabyć „lokalnych” na gruncie VAT). Wydatki poniesione na nabycie paliwa traktowane są co do zasady przez Spółkę jako koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w ustawie o CIT.

W przyszłości Spółka nie wyklucza dokonywania nabycia paliw w drodze importu (tj. przywozu z krajów spoza UE) lub wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w rozumieniu przepisów VAT.

Co jakiś czas w związku z dokonywaniem przez Spółkę obrotem paliwami dochodzi do incydentalnych sytuacji, w wyniku których paliwo nie może zostać użyte jako pełnowartościowy produkt – głównie ze względu na utratę swoich właściwości fizykochemicznych oraz niespełnianie odpowiednich norm jakościowych (określonych w szczególności w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 9 października 2015 r. w sprawie wymagań jakościowych dla paliw ciekłych; tj. Dz.U. z 2015 r., poz. 1680, ze zm.). W takich przypadkach nie istnieje praktyczna, racjonalna ekonomicznie możliwość przywrócenia właściwych parametrów fizykochemicznych, produkt traci swoją wartość i nie dochodzi do jego zbycia lub wykorzystania w innym zakresie w działalności gospodarczej Wnioskodawcy. W szczególności, paliwo nie może ze względu na swoją jakość zostać wprowadzone do obrotu oraz zostać wykorzystane jako paliwo silnikowe. Konsekwentnie – taki towar traktowany jest przez Spółkę lub nabywcę jak odpad i podlega utylizacji.

Paliwo będące przedmiotem utylizacji jest wyrobem akcyzowym, od którego należna akcyza została już uiszczona, tj. procedura zawieszenia poboru akcyzy została zakończona i nie zastosowano zwolnienia z akcyzy ze względu na przeznaczenie ani nie zastosowano zerowej stawki akcyzy ze względu na jego przeznaczenie.

Do konieczności utylizacji paliwa (benzyny lub oleju napędowego) może dojść w przypadku zaistnienia opisanych niżej sytuacji:

1)Błąd kierowcy autocysterny skutkujący wymieszaniem benzyny (PB) z olejem napędowym (ON) bądź przelaniem zbiornika znajdującego się na stacji (dalej: „Utylizacja 1”).

Kierowca może przede wszystkim omyłkowo wymieszać paliwo na skutek następujących działań:

   - dokonując załadunku paliwa do cysterny – np. w sytuacji, gdy załaduje najpierw jeden produkt, a po pewnym czasie do tej samej komory podłączy wąż rozładunkowy z innym rodzajem paliwa, w efekcie czego obie substancje ulegną wymieszaniu w cysternie,

   - dokonując rozładunku paliwa z cysterny do zbiornika na stacji – np. zrzutu pierwszego z przewożonych produktów – benzyny lub oleju napędowego do zbiornika, a następnie chcąc dokonać zrzutu kolejnego, innego produktu błędnie podłączy wąż rozładunkowy do tego samego zbiornika rozładunkowego i dokona zrzutu, w efekcie czego oba produkty ulegną wymieszaniu w zbiorniku na stacji, lub w sytuacji, gdy dojdzie do rozładowania zbyt dużej ilości jednego paliwa do danego zbiornika, przez co dojdzie do wymieszania tego paliwa z paliwem znajdującym się w innym zbiorniku (np. przelanie oleju napędowego i zmieszanie z benzyną).

Wskazane powyżej sytuacje wynikają z błędu ludzkiego, którego mimo należytej staranności Spółki w zakresie szkolenia i kontroli kierowców, nie da się całkowicie wyeliminować.

Spółka posiada w zakresie Utylizacji 1 procedurę działania w przypadku powstania zmieszania paliw (dalej: „Procedura”) określającą zasady postępowania w przypadku zmieszania paliw podczas rozładunku na stacji i załadunku na bazie paliw. Procedura obowiązuje kierowców oraz osoby nadzorujące transport dla Spółki. Dokument ten określa zasady przeprowadzenia procedury awaryjnej jak najszybciej i powstrzymanie wyrządzonych strat wynikających ze zmieszania paliw.

Procedura porządkuje kolejność działań, do których w zakresie zmieszania paliw podczas rozładunku/załadunku należą w szczególności: natychmiastowe przerwanie rozładunku/załadunku i powiadomienie pracowników stacji, poinformowanie osób nadzorujących, wypompowanie zmieszanego paliwa – odpadu (poprzez zewnętrzne firmy specjalistyczne uprawnione do gospodarowania odpadami) ze zbiornika lub cysterny, dostarczenie do klienta nowego paliwa, procedura reklamacyjna i zgłoszenie faktu zmieszania paliwa firmie ubezpieczeniowej w celu uzyskania odszkodowania.

Utylizacji w tym przypadku dokonuje zatem specjalna firma specjalistyczna, a koszty takiej utylizacji ponosi bezpośrednio lub pośrednio (po przeniesieniu tego kosztu przez klienta) Spółka i mogą one dodatkowo wiązać się z uzyskaniem odszkodowania od firmy ubezpieczeniowej.

W celu wyeliminowania okoliczności skutkujących Utylizacją 1, Spółka inwestuje w nowe rozwiązania techniczne uniemożliwiające zmieszania (np. system preselekcji polegający na oznaczaniu przez kierowcę podczas załadunku rodzaju paliwa, które znajduje się w danej komorze w celu zapobiegnięcia błędnemu rozładunkowi) oraz dokonuje ciągłych szkoleń i kontroli kierowców z przestrzegania procedur rozładunków na stacjach. Po wystąpieniu i przeanalizowaniu przypadku zmieszania paliw spowodowanego błędem kierowcy, Spółka informuje o zaistnieniu danego zdarzenia innych kierowców aby dodatkowo zwiększyć ich ostrożność i czujność oraz zminimalizować ryzyko popełnienia przez nich błędu.

Okoliczności związane z utylizacją są również dokładnie dokumentowane przez Spółkę poprzez organizowanie m.in. następujących rodzajów dokumentów takich, jak np.: raport zmieszania oraz notatka kierowcy, w której wskazana jest przyczyna zajścia konkretnej sytuacji, protokół szkody, wydruki z liczników, karta przekazania odpadów (potwierdzająca przekazanie do utylizacji paliwa), dokumentacja z pompowania i czyszczenia zbiorników, faktury od firm serwisowych, dokumenty związane z roszczeniem klienta, zgłoszenie do ubezpieczyciela.

2) Konieczność zutylizowania paliwa w związku z przeprowadzeniem okresowego przeglądu (dalej: „Utylizacja 2”).

Zbiorniki oraz instalacje paliwowe na stacjach własnych Spółki podlegają okresowym przeglądom, przeprowadzanym przez wykwalifikowane serwisy oraz Urząd Dozoru Technicznego (dalej jako: „UDT”).

Przegląd instalacji paliwowej przez serwisy jest przeprowadzany co roku. W jego zakres wchodzi: przegląd zaworów oddechowych, przegląd szczelności węży i pistoletów paliwowych, test czujników monitoringu dwupłaszcza (mokrego oraz suchego) oraz przegląd ogólny stanu technicznego dystrybutorów pod kątem zapewnienia szczelności połączeń układów zasilania.

Przeglądy dokonywane przez UDT są przeprowadzane w zależności od zakresu co dwa lub co dziesięć lat – co dwa lata odbywa się rewizja zewnętrzna instalacji paliwowej, co dziesięć lat UDT dokonuje rewizji wewnętrznej zbiorników paliwowych. Po pozytywnym rezultacie przeglądu UDT wydaje na okres dziesięciu lat zezwolenie na eksploatację serwisowanej instalacji paliwowej.

W celu umożliwienia poprawnej i zgodnej z prawem eksploatacji zbiorników paliwa oraz instalacji paliwowych Spółka dokłada starań, aby wskazane wyżej przeglądy były dokonywane terminowo.

Wnioskodawca wskazuje, iż naturalnym następstwem eksploatacji instalacji paliwowej oraz zbiorników jest osadzanie się na dnie zbiornika wody (naturalny czynnik z uwagi na różnice temperatur) oraz znikome ilości zanieczyszczeń stałych wynikających głównie z transportu, z podłączeń końców spustowych lub z biododatków znajdujących się w paliwie (na którego jakość w tym zakresie Spółka nie ma wpływu). Otwarcie zbiorników ma miejsce podczas przeglądu przeprowadzanego przez UDT, kiedy na filtrach dystrybutorów osadza się duża ilość zanieczyszczeń i uniemożliwia ich normalną prace. Otwarcie zbiorników łączy się również z ich czyszczeniem, które jest konieczne aby zbiorniki i cała instalacja mogły prawidłowo pracować.

W celu przeprowadzenia wewnętrznej rewizji zbiorników paliwowych muszą one zostać opróżnione. Paliwo, które się w nich znajduje nie nadaje się po opróżnieniu zbiornika ze względu na swoją jakość do wprowadzenia do obrotu oraz wykorzystania jako paliwo silnikowe. Konieczne jest zatem dokonanie utylizacji wypompowanego odpadu (paliwa). Potencjalnie, usługodawca przedstawia również Spółce protokół z dokonanej utylizacji.

W każdym przypadku dokonania Utylizacji 2 Spółka organizuje kartę przekazania odpadów potwierdzającą przekazanie do utylizacji paliwa. Karta zawiera informacje m.in. o przekazującym odpady, przejmującym odpady, informacje dotyczące przekazywanych do utylizacji odpadów, informacje dotyczące transportu. Dodatkowo, Spółka otrzymuje fakturę/faktury za usługi zewnętrznych podmiotów, m.in za utylizację, odbiór odpadów, wypompowanie odpadów czy czyszczenie zbiorników/instalacji.

3) Utylizacje na skutek uszkodzenia instalacji paliwowej bądź zanieczyszczenia („Utylizacja 3”).

Zbiorniki oraz instalacje paliwowe na stacjach własnych Spółki są skonstruowane w taki sposób, aby umożliwiały bezpieczne przechowywanie substancji takich jak paliwa, bez ryzyka ich wymieszania, przenikania substancji z zewnątrz do wnętrza zbiornika lub mieszania się przewożonych cieczy pomiędzy sąsiadującymi zbiornikami.

Może się jednak zdarzyć, iż na skutek awarii instalacja paliwowa przestanie być szczelna, w efekcie czego przechowywane paliwa ulegną wymieszaniu, bądź przedostanie się do nich woda. Paliwo znajdujące się w takiej instalacji/takich zbiornikach nie nadaje się ze względu na swoją jakość do wprowadzenia do obrotu oraz wykorzystania jako paliwo silnikowe. Konieczne jest zatem dokonanie utylizacji wypompowanego odpadu (paliwa).

W celu zidentyfikowania takich sytuacji i ograniczeniu szkód wywołanych awarią, zbiorniki paliwowe posiadają odpowiednie systemy alarmowe. Zbiorniki paliwowe są wyposażone w dwa płaszcze i przestrzeń pomiędzy nimi jest monitorowana czujnikami systemu pomiarowego. Przedostanie się do niej wody bądź paliwa aktywuje alarm. Dodatkowo sonda pomiarowa w zbiorniku posiada pływak, który jest przystosowany do wykrywania wody i w sytuacji jej zidentyfikowania aktywuje alarm. Urządzenia monitorujące szczelność zbiorników paliwowych są kontrolowane przez Spółkę.

Dodatkowo, w celu zapewnienia odpowiedniego funkcjonowania instalacji paliwowych oraz zbiorników Spółka przeprowadza ich cykliczne przeglądy, które zostały opisane w punkcie 2 powyżej. W kontekście szczelności szczególnie ważny jest coroczny przegląd instalacji. Jak wskazała Spółka, przegląd instalacji paliwowej przez serwisy jest przeprowadzany co roku. W jego zakres wchodzi: przegląd zaworów oddechowych, przegląd szczelności węży i pistoletów paliwowych, test czujników monitoringu dwupłaszcza (mokrego oraz suchego) oraz przegląd ogólny stanu technicznego dystrybutorów pod kątem zapewnienia szczelności połączeń układów zasilania.

W ramach działalności gospodarczej Spółki może zdarzyć się również, że przechowywane na stacjach własnych paliwo znacząco traci na jakości z powodu znacznego spadku danego parametru jakościowego ze względu na zanieczyszczenie paliwa materiałem użytym do budowy części instalacji. Przykładem takiego przypadku jest np. znaczący spadek w zakresie parametru „oksydacji” oleju napędowego po zanieczyszczeniu miedzią, z której zbudowane są rury instalacji paliwowej.

Ze względu na spadek parametru jakościowego takie paliwo nie nadaje się do wprowadzenia do obrotu oraz wykorzystania jako paliwo silnikowe. Konieczne jest zatem dokonanie utylizacji wypompowanego odpadu (paliwa).

Spółka po wystąpieniu przypadku w przeszłości takiego zanieczyszczenia wprowadzała odpowiednią procedurę sprawdzającą na innych stacjach w celu umożliwienia identyfikacji takich przypadków i zminimalizowania strat. Podobne rozwiązania Spółka ma zamiar stosować również w przyszłości. Każda z zaistniałych sytuacji z grupy Utylizacji 3 jest weryfikowana pod względem możliwości jej wystąpienia na innych stacjach. W zakresie innych działań zapobiegawczych, należy podkreślić przede wszystkim dokonywanie przeglądów instalacji paliwowych i zbiorników mających na celu m.in. zapewnienie odpowiedniej jakości paliwa, które Spółka opisała powyżej. W przypadku awarii szczelności każda z zaistniałych sytuacji jest weryfikowana pod względem możliwości jej wystąpienia na innych stacjach.

Do tej pory utylizacje z grupy „Utylizacji 3” zdarzały się jedynie incydentalnie. W przypadku jednak dokonania „Utylizacji 3” Spółka organizuje kartę przekazania odpadów potwierdzającą przekazanie do utylizacji paliwa. Karta zawiera informacje m.in. o przekazującym odpady, przejmującym odpady, informacje dotyczące przekazywanych do utylizacji odpadów, informacje dotyczące transportu. Dodatkowo, Spółka otrzymuje fakturę za usługi zewnętrznego podmiotu, który odbiera towar przeznaczony do utylizacji. Potencjalnie, usługodawca przedstawia również Spółce zazwyczaj protokół z dokonanej utylizacji.

Z uzupełnienia wniosku, które wpłynęło 24 marca 2022 r. wynika, że skutkiem dokonania Utylizacji 1, Utylizacji 2, Utylizacji 3 będzie likwidacja części towarów (paliwa), które zostały początkowo nabyte przez Wnioskodawcę z zamiarem wykorzystania w jego działalności gospodarczej polegającej głównie na ich sprzedaży innym podmiotom. Paliwo jest kwalifikowane przez Spółkę jako środki (aktywa) obrotowe w postaci towarów. W wyniku Utylizacji 1-3 część towarów będzie likwidowana i konsekwentnie nie będzie mogła spełnić swojego pierwotnego celu. Zatem w wyniku Utylizacji 1-3, powstanie każdorazowo strata w środkach obrotowych, udokumentowana w sposób wskazany w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

Wątpliwości Wnioskodawcy w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych dotyczą możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2021 r., poz. 1666, winno być: poz. 1800), ze zm.) wartości nabytych, a następnie utylizowanych towarów (nabytego przez Spółkę paliwa, które podlega likwidacji) jako strat w środkach obrotowych powstałych w wyniku dokonania Utylizacji 1-3.

Pytania

1. Czy strata powstała w wyniku dokonania Utylizacji 1 może zostać uznana przez Wnioskodawcę za koszt uzyskania przychodu? (pytanie oznaczone we wniosku nr 4).

2. Czy strata powstała w wyniku dokonania Utylizacji 2 może zostać uznana przez Wnioskodawcę za koszt uzyskania przychodu? (pytanie oznaczone we wniosku nr 5).

3. Czy strata powstała w wyniku dokonania Utylizacji 3 może zostać uznana przez Wnioskodawcę za koszt uzyskania przychodu? (pytanie oznaczone we wniosku nr 6).

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, strata powstała w wyniku dokonania Utylizacji 1-3 może zostać uznana za koszt uzyskania przychodu.

Uzasadniając swoje stanowisko Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT) pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 przywołanej ustawy.

W świetle powyższego, zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych oraz praktyką organów podatkowych, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

-został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

-jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

-pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

-poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

-został właściwie udokumentowany,

-nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy podkreślić, że art. 16 ust. 1 ustawy o CIT co do zasady nie wskazuje straty jako wyłączonej z kosztów uzyskania przychodu, z pewnymi wyjątkami. Do tych wyjątków należy m.in. art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych, w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. Wnioskując a contrario – kosztem uzyskania przychodów będą zarówno straty w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części, w jakiej te środki i wartości nie zostały zamortyzowane, jak i straty w środkach obrotowych, gdyż żaden przepis art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie wyklucza ich zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów.

W kontekście strat jako kosztów uzyskania przychodu należy zwrócić również uwagę na art. 16 ust. 1 pkt 47 ustawy o CIT, stosownie do którego nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku nieobjętych zwolnieniem od podatku akcyzowego ubytków wyrobów akcyzowych oraz podatku akcyzowego od tych ubytków. Zgodnie natomiast z definicją ubytków wyrobów akcyzowych określonej w art. 2 ust. 1 pkt 20 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 722), ubytki wyrobów akcyzowych to wszelkie straty:

 a) wyrobów akcyzowych określonych w załączniku nr 2 do ustawy, opodatkowanych stawką akcyzy inną niż stawka zerowa, powstałe podczas stosowania procedury zawieszenia poboru akcyzy, z wyłączeniem strat powstałych podczas produkcji wyrobów energetycznych, piwa, wina, napojów fermentowanych, wyrobów pośrednich lub wyrobów tytoniowych,

 b) objętych zwolnieniem od akcyzy ze względu na przeznaczenie:

- napojów alkoholowych,

- wyrobów energetycznych, z wyjątkiem wyrobów węglowych, przemieszczanych, a w przypadku podmiotu pośredniczącego, również magazynowanych,

 c) wyrobów węglowych powstałe w trakcie ich przemieszczania na terytorium kraju w związku z wykonaniem czynności stanowiącej przedmiot opodatkowania akcyzą,

 d) wyrobów akcyzowych niewymienionych w załączniku nr 2 do ustawy, opodatkowanych stawką akcyzy inną niż stawka zerowa, powstałe podczas stosowania procedury zawieszenia poboru akcyzy, z wyłączeniem strat powstałych podczas produkcji,

 e) wyrobów akcyzowych określonych w załączniku nr 2 do ustawy, opodatkowanych zerową stawką akcyzy ze względu na ich przeznaczenie, powstałe podczas:

 - stosowania procedury zawieszenia poboru akcyzy, z wyłączeniem strat powstałych podczas produkcji,

 - przemieszczania poza procedurą zawieszenia poboru akcyzy, na podstawie e-DD albo dokumentu zastępującego e-DD.

Analiza powyższego przepisu prowadzi do wniosku, że definicji ubytków akcyzowych mogą podlegać jedynie wyroby akcyzowe podlegające zwolnieniu z podatku akcyzowego ze względu na przeznaczenie, wyroby akcyzowe opodatkowane zerową stawką akcyzy ze względu na przeznaczenie, bądź też straty wyrobów akcyzowych powstałe podczas zastosowania procedury zawieszenia poboru akcyzy. Z uwagi na fakt, że w analizowanym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym paliwo zostało już opodatkowane akcyzą (procedura zawieszenia poboru akcyzy została zakończona i nie zastosowano zwolnienia z akcyzy lub zerowej stawki akcyzy), straty paliwa nie stanowią ubytków w rozumieniu przepisów akcyzowych. Konsekwentnie, art. 16 ust. 1 pkt 47 ustawy o CIT nie będzie miał w tej sprawie zastosowania.

Mając na uwadze powyższe przepisy ustawy o CIT, należy zwrócić uwagę na brak kategorycznego wyłączenia strat z katalogu kosztów uzyskania przychodu. Straty są bowiem generalnie wpisane w ryzyko prowadzonej działalności gospodarczej i w niektórych przypadkach bywają nie do uniknięcia.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 28 lutego 2008 r., sygn. akt II FSK 23/07. podkreślił, iż strata w środkach obrotowych będzie stanowiła koszt podatkowy „o ile będzie ona normalnym następstwem prowadzonej działalności w danej branży, a podatnikowi nie będzie można przypisać winy przy jej powstaniu, tj. wtedy gdy podatnik nie mógł przewidzieć powstania szkody, ani też jej zapobiec”. Podobne stanowisko Naczelny Sąd Administracyjny wyraził również w wyroku z 7 sierpnia 2001 r., sygn. akt III SA 2041/00, w którym stwierdzono: „kosztem uzyskania przychodów są tylko takie straty, których występowanie w toku działalności danego rodzaju jest nieuniknione. Innymi słowy chodzi o straty, które są normalnym następstwem działania w danej branży”. Podobnie NSA orzekł w wyroku z 14 marca 2000 r. sygn. akt III SA 1095/99, w którym stwierdzono: „Nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów braki w środkach obrotowych zawinione przez samego podatnika”.

Podobne stanowisko reprezentują Organy podatkowe. Jak przykładowo stwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z 15 listopada 2016 r. Znak: 0461.ITPB3.4510.552.2016.1.MJ: „(...) Stwierdzone niedobory (straty) mogą (...) zostać zaliczone w ciężar kosztów uzyskania przychodów, jeżeli powstały niezależnie od woli podatnika, a ustalone i stosowane zasady uniemożliwiają ich powstanie w toku bieżącej działalności gospodarczej. Kosztem uzyskania przychodów mogą być tylko straty w towarach, w tej części, w jakiej zostały uznane za niezawinione i których okoliczności powstania oraz przyczyny zostały wyczerpująco udokumentowane. Nie stanowią bowiem kosztu uzyskania przychodów straty będące wynikiem braku staranności bądź nieracjonalnego działania podatnika, nawet jeśli mieszczą się w normach ustalonych przez daną jednostkę gospodarczą (...)”. Podobny pogląd został zaakceptowany przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 7 grudnia 2018 r. (znak: 0111-KDIB2-1.4010.407.2018. 1.AP).

Organy podatkowe wskazują również, że zaliczenie strat w środkach obrotowych do kosztów uzyskania przychodów powinno być każdorazowo oceniane w aspekcie:

-całokształtu prowadzonej przez podatnika działalności,

-okoliczności, które spowodowały powstanie straty,

-udokumentowania straty,

-podjętych przez podatnika działań zabezpieczających.

W zakresie całokształtu prowadzonej przez podatnika działalności należy uznać, że incydentalne wystąpienie sytuacji, których rezultatem jest konieczność utylizacji stanowi normalne następstwo prowadzenia działalności w branży paliwowej, którego Wnioskodawca nie może w pełni przewidzieć ani zupełnie mu zapobiec. Należy podkreślić, iż obrót paliwem stanowi specyficzną formę działalności, która podlega szczególnym ograniczeniom i ścisłej kontroli. Benzyna i olej napędowy w przypadku niespełniania warunków jakościowych nie mogą być dopuszczone do dalszej sprzedaży i muszą zostać poddane utylizacji. Z kolei specyfika obrotu paliwem, w szczególności transport autocysterną, przeładunki i rozładunki z udziałem czynnika ludzkiego, zbiorniki i instalacje znajdujące się pod powierzchnią ziemi, powoduje, że ryzyko zmieszania, rozcieńczenia lub zanieczyszczenia paliwa, nie da się całkowicie wyeliminować, mimo wyjątkowej staranności Spółki. Incydentalne występowanie takich przypadków jest normalnym następstwem działalności Spółki, jak również całej branży paliwowej.

Odnośnie okoliczności powodujących powstanie straty, zdaniem Spółki Utylizacja 1, Utylizacja 2, Utylizacja 3 zostają dokonane z przyczyn, które należy uznać za pozostające poza kontrolą Spółki oraz przez Spółkę niezawinione. Podsumowując przedstawiony przez Spółkę opis, należą do nich: błąd wyszkolonego kierowcy, konieczność przeprowadzenia wewnętrznej rewizji zbiorników paliwowych, uszkodzenia instalacji paliwowej bądź zanieczyszczenia. Pojawiające się przyczyny utylizacji nie wynikają z celowego działania Wnioskodawcy, lecz są następstwem zdarzeń losowych lub błędów ludzkich, którym pomimo wielu starań i podjętych działań Spółka nie jest w stanie całkowicie zapobiec.

Należy zauważyć, że w każdym przypadku Spółka wykazuje wysoki poziom staranności w celu zminimalizowania potencjalnych utylizacji, co znajduje odzwierciedlenie w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Celem prowadzenia działalności gospodarczej jest osiąganie zysku, a zatem w interesie Wnioskodawcy jest minimalizowanie start związanych z utylizacjami. Incydentalne wystąpienie sytuacji, których rezultatem jest konieczność utylizacji stanowi normalne następstwo prowadzenia działalności w branży paliwowej, którego Wnioskodawca nie może w pełni przewidzieć ani zupełnie mu zapobiec. W opinii Wnioskodawcy podejmowane przez niego działania są właściwe i dobrze dostosowane do rodzaju towaru, którym obraca Spółka.

Dodatkowo, co istotne w kontekście prawa do zaliczenia straty jako koszt uzyskania przychodu, należy podkreślić, że w każdym przypadku Utylizacji Spółka dba o zorganizowanie odpowiednich dokumentów, które stanowią podstawę utylizacji i opisują jej okoliczności. Konsekwentnie, Wnioskodawca jest w stanie połączyć okoliczność konieczności utylizacji z jej przyczyną, nawet po jakimś czasie od dokonania utylizacji.

Mając powyższe na względzie, zdaniem Wnioskodawcy strata w środkach obrotowych powstała na skutek utylizacji towaru w przypadkach Utylizacji 1, Utylizacji 2, Utylizacji 3 może być uznana przez Spółkę za koszt uzyskania przychodu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i art. 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2021 r., poz. 1800, ze zm., dalej „updop”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy,

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

-został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki , które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

-jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

-pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

-poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

-został właściwie udokumentowany,

-nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Z powołanego na wstępie art. 15 ust. 1 ww. ustawy wynika zatem, że aby wydatki poczynione przez podatnika można było uznać za koszt uzyskania przychodu, muszą być poniesione w sposób celowy. Podatnik więc podejmując decyzję o dokonaniu wydatku, musi być przeświadczony o racjonalności, z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Należy zaznaczyć, że działalność gospodarcza podlega określonym regułom ekonomicznym i musi opierać się o zasadę racjonalności działań w dążeniu do realizacji postawionego celu. Zauważyć należy, że podatnik nie może kwalifikować do kosztów uzyskania przychodów wydatków, będących następstwem jego niewłaściwego lub nieracjonalnego działania. Ryzyko prowadzonej działalności gospodarczej ponosi podatnik i nie ma możliwości przenoszenia tego ryzyka na budżet państwa. Wyjątkiem mogą być jedynie nieprzewidywalne sytuacje, których uniknięcie było niemożliwe, pomimo podjęcia przez podatnika wszelkich koniecznych działań w celu ich zapobieżenia.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka jest jedną z firm sektora paliwowego, zajmującą się hurtowym i detalicznym obrotem paliwami na terytorium całego kraju oraz operatorem sieci stacji paliw prowadzonych przez Spółkę oraz jako stacje franczyzowe. Wnioskodawca dostarcza paliwo do odbiorców lub na stacje własne w szczególności z wykorzystaniem cystern samochodowych. Co jakiś czas w związku z dokonywaniem przez Spółkę obrotem paliwami dochodzi do incydentalnych sytuacji, w wyniku których paliwo nie może zostać użyte jako pełnowartościowy produkt – głównie ze względu na utratę swoich właściwości fizykochemicznych oraz niespełnianie odpowiednich norm jakościowych. W takich przypadkach nie istnieje praktyczna, racjonalna ekonomicznie możliwość przywrócenia właściwych parametrów fizykochemicznych, produkt traci swoją wartość i nie dochodzi do jego zbycia lub wykorzystania w innym zakresie w działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Konsekwentnie – taki towar traktowany jest przez Spółkę lub nabywcę jak odpad i podlega utylizacji.

Do konieczności utylizacji paliwa (benzyny lub oleju napędowego) może dojść w przypadku zaistnienia opisanych niżej sytuacji:

1)Utylizacja 1 – Błąd kierowcy autocysterny skutkujący wymieszaniem benzyny (PB) z olejem napędowym (ON) bądź przelaniem zbiornika znajdującego się na stacji,

2)Utylizacja 2 – Konieczność zutylizowania paliwa w związku z przeprowadzeniem okresowego przeglądu,

3)Utylizacja 3 – Utylizacje na skutek uszkodzenia instalacji paliwowej bądź zanieczyszczenia.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wartości nabytych, a następnie utylizowanych towarów (nabytego przez Spółkę paliwa, które podlega likwidacji) jako strat w środkach obrotowych powstałych w wyniku dokonania Utylizacji 1-3.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 5 updop,

Stosownie zaś do treści art. 16 ust. 1 pkt 47 updop,

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 20 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (t.j. Dz.U. z 2022 r., poz. 143, ze zm.)

Wnioskodawca w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wskazał, że paliwo będące przedmiotem utylizacji jest wyrobem akcyzowym, od którego należna akcyza została już uiszczona, tj. procedura zawieszenia poboru akcyzy została zakończona i nie zastosowano zwolnienia z akcyzy ze względu na przeznaczenie ani nie zastosowano zerowej stawki akcyzy ze względu na jego przeznaczenie. Tym samym straty paliwa nie stanowią ubytków w rozumieniu przepisów akcyzowych. Konsekwentnie, art. 16 ust. 1 pkt 47 ustawy o CIT nie będzie miał w tej sprawie zastosowania.

Oceniając sytuację przedstawioną we wniosku pod kątem zaliczenia poniesionych wydatków do katalogu wyłączeń zawartych w art. 16 ust. 1 updop, stwierdzić należy, że poniesione przez Spółkę wydatki na nabyte, a następnie utylizowane paliwo nie podlegają ograniczeniom wymienionym w tym katalogu. Zauważyć bowiem należy, że wskazane we wniosku wydatki z tytułu nabycia, a następnie utylizacji paliwa nie stanowią wydatków z tytułu ubytków akcyzowych ani też strat w składnikach majątku podlegających amortyzacji podatkowej.

Niemniej wskazać należy, że fakt, że ww. wydatki nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie przesądza jeszcze o tym, że poniesiony wydatek staje się automatycznie kosztem uzyskania przychodów.

Należy jeszcze raz podkreślić, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy CIT, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Jednocześnie należy przy tym zauważyć, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Wspomniany wcześniej katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w ww. przepisie, zostaną ex lege uznane za koszty uzyskania przychodów.

Wśród wyżej wymienionego, tzw. negatywnego katalogu kosztów, nie wyszczególniono strat w środkach obrotowych. Oznacza to, że co do zasady straty te, jako związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów.

Jednak zaliczenie strat w środkach obrotowych do kosztów uzyskania przychodów powinno być każdorazowo oceniane w aspekcie:

- całokształtu prowadzonej przez podatnika działalności,

- okoliczności, które spowodowały powstanie straty,

- udokumentowania straty,

- podjętych przez podatnika działań zabezpieczających.

Na ogół stratą jest zniszczenie, uszkodzenie, utracenie towarów lub maszyn i urządzeń w wyniku pożaru, powodzi lub kradzieży (m.in. przywłaszczenia środków pieniężnych). Strata jest więc następstwem zdarzeń losowych i nie wynika z celowego działania danego podmiotu. Dla celów podatkowych natomiast uznaje się za stratę tylko taką, która dodatkowo powstała na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych i będących nie do uniknięcia przez racjonalnie działającego podatnika. I tylko takie okoliczności mogą być uzasadnione dla zaliczenia powstałej straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Co więcej należy przy tym podkreślić, że w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej jedynie straty w środkach obrotowych powstałe w trakcie działania podatnika, ze szczególnym uwzględnieniem dochowania przez niego należytej staranności, mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów. Natomiast każdy przypadek straty w środkach obrotowych należy rozpatrywać indywidualnie, z uwzględnieniem okoliczności faktycznych towarzyszących sprawie oraz oceniać pod kątem całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika. Co do zasady za stratę w środkach obrotowych można uznać wyłącznie skutki takiego nagłego i nieprzewidywalnego zdarzenia, które spowodowało uszczerbek w majątku podatnika, tj. utratę (bądź zmniejszenie wartości) składników majątku (środków obrotowych) będących w jego posiadaniu lub stanowiących jego własność.

Ponadto, aby można było zaliczyć poniesioną przez podatnika stratę do kosztów uzyskania przychodów, niezbędne jest spełnienie także warunku formalnego, jakim jest właściwe udokumentowanie poniesionego kosztu. Właściwym dokumentem na okoliczność powstałej straty jest posiadanie np. protokołu szkód, który powinien określać rodzaj szkody, jej ilość, wartość, przyczynę powstania straty, podpis osób uprawnionych oraz datę.

Należy także podkreślić, że to na podatniku spoczywa szczególny obowiązek zachowania należytej staranności, aby strata w ogóle nie powstała. Nie może być też ona skutkiem działań lub zaniedbań podatnika.

Należy przyjąć, że dla celów podatkowych tylko wydatek powstały na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie działający podmiot gospodarczy można uznać za zdarzenie losowe, które uzasadnia zaliczenie tego wydatku do kosztów uzyskania przychodów.

Istotnym warunkiem jest, aby wydatek nie powstał z winy podatnika, jako wynik jego niedbalstwa lub naruszenia przepisów czy braku nadzoru nad pracownikami. Jakiekolwiek zawinienie ze strony podatnika przez niezachowanie staranności wymaganej w danych warunkach, niedopełnienie obowiązków ciążących na podatniku w celu uniknięcia szkody, uniemożliwia przyjęcie, że powstała szkoda stanowi wydatek o charakterze losowym.

Określając należytą staranność, należy mieć na uwadze staranność ogólnie wymaganą w stosunkach danego rodzaju, chodzi tu o pewien wzorzec zachowania w zakresie zaangażowania i dbałości w wykonaniu pewnych czynności. Ocena należytej staranności w zakresie prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej musi tym bardziej uwzględniać zawodowy charakter tej działalności. W tym przypadku zawodowy charakter działalności określa obiektywny wzorzec wymaganej staranności.

W sytuacji gdy wydatek powstał na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia dla starannie działającego przedsiębiorcy, niezawiniona przez niego może stanowić koszt uzyskania przychodów. Koniecznym jest jednak, aby był to wydatek rzeczywisty, który musi być również prawidłowo udokumentowany.

Mając na uwadze powyższe oraz całokształt okoliczności przedstawionych we wniosku należy stwierdzić, że opisane we wniosku zdarzenia mogą być uznane za zdarzenia losowe, niezależne od woli Wnioskodawcy, a powstała strata niewątpliwie wiąże się z całokształtem prowadzonej działalności gospodarczej, zatem o ile w istocie strata ta została/nie właściwie udokumentowana, to może ona stanowić koszty uzyskania przychodu prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie z ww. zastrzeżeniem jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zauważyć należy, że pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia wydatku w postaci wartości nabytego przez Wnioskodawcę a następnie utylizowanego paliwa do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) Ordynacji podatkowej. Dokonując bowiem interpretacji indywidualnej organ podatkowy działający z upoważnienia Ministra Finansów przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2021 r., poz. 1540, ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.; dalej jako „PPSA”.  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2021 r., poz. 1540, ze zm.).