Czy w świetle art. 16 ust. 1 pkt 73 ustawy o CIT, koszty opłat licencyjnych za korzystanie ze znaków towarowych ponoszone przez Wnioskodawcę, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w części nieprzekraczającej wartości przychodu uzyskanego przez Spółkę ze zbycia znaków towarowych

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

14 października 2021 r. wpłynął Państwa wniosek z 14 października 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w  zakresie ustalenia czy w świetle art. 16 ust. 1 pkt 73 ustawy o CIT, koszty opłat licencyjnych za korzystanie ze znaków towarowych ponoszone przez Wnioskodawcę, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w części nieprzekraczającej wartości przychodu uzyskanego przez Spółkę ze zbycia znaków towarowych.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych dlatego tez pismem z 6 grudnia 2022 r. Znak : (...) wezwano do jego uzupełnienia.

13 stycznia 2022 r., wydano postanowienie Znak:  (...) pozostawiające ww. wniosek bez rozpatrzenia (skutecznie doręczone 17 stycznia 2022 r.). 24 stycznia 2022 r. wnieśli Państwo zażalenie na ww. postanowienie.

Po rozpatrzeniu zażalenia na postanowienie Organu pierwszej instancji z 13 stycznia 2022 r., Znak: : (...), pozostawiającego bez rozpatrzenia przedmiotowy wniosek, Organ odwoławczy, postanowieniem z 22 lutego 2022 r., Znak: (...), uchylił w całości postanowienie Organu pierwszej instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez ten Organ, gdyż po ponownym przeanalizowaniu sprawy stwierdzono, że 14 grudnia 2021 r. odpowiedzieli Państwo na wezwanie.

Uzupełnienia wniosku dokonano zatem 14 grudnia 2021 r.

Dodatkowo w odpowiedzi na wezwanie Organu z 22 lutego 2022 r. wniosek uzupełniony został również 3 marca 2022 r.

Treść  wniosku jest  następująca:

Opis stanu faktycznego

X  sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, polskim rezydentem podatkowym podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, na mocy art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”). Spółka należy do międzynarodowej grupy działającej w sektorze farmaceutycznym, zajmującej się (...) (dalej: „Grupa”). W roku 2020 Spółka na podstawie zawartej umowy dokonała nabycia aktywów oraz praw z  nimi związanych (dalej: „Umowa”) od podmiotu niepowiązanego i jego spółek zależnych (dalej: „Sprzedający”). Przedmiot Umowy obejmował znaki towarowe oraz prawa do korzystania z tych znaków, jak również dodatkowe aktywa m.in. sprzęt oraz towary handlowe. Łączny koszt nabycia aktywów i praw wyniósł ok.  (...)  (z czego kwota dotycząca nabycia samych znaków towarowych wyniosła (...)). Następnie, w ciągu kolejnych dni od nabycia aktywów i praw, o których mowa powyżej, Spółka dokonała zbycia zakupionych uprzednio znaków towarowych na rzecz podmiotu powiązanego z Grupy, tj. Y (dalej: „Kupujący”). Kupujący jest spółką zarejestrowaną w Belgii i nie korzysta z  preferencyjnej formy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych. Osiągane przez Kupującego przychody opodatkowane są na gruncie prawa belgijskiego na zasadach ogólnych (stawka podatku w wysokości 25%). Koszt sprzedaży znaków towarowych odpowiadał cenie ich uprzedniego nabycia i wyniósł (...). Wnioskodawca pragnie podkreślić, że pierwotnym założeniem Grupy było, aby pozyskane znaki towarowe stały się własnością podmiotu powiązanego z Grupy, odpowiedzialnego za zarządzanie i rozwijanie znaków towarowych, a udział Spółki w niniejszej transakcji był podyktowany wyłącznie wymogiem Sprzedającego w ramach obowiązującej polityki grupowej. Obecnie, Spółka korzysta z przekazanych znaków towarowych na podstawie umowy licencyjnej zawartej w  ramach Grupy.

W uzupełnieniu wniosku z 3 marca 2022 r. wskazaliście Państwo, że:

-Spółka dokonała nabycia wskazanych we wniosku znaków towarowych za kwotę  (...) (kwota przeliczona według kursu EUR z dnia nabycia znaków –

(...)). W momencie nabycia Spółka nie rozpoznała żadnych kosztów podatkowych związanych z nabyciem powyższych znaków towarowych.

-Spółka w momencie sprzedaży rozpoznała przychód podatkowy w  wysokości  (...) (kwota przeliczona według kursu EUR z dnia sprzedaży znaków - (...)) oraz koszt podatkowy w kwocie odpowiadającej cenie ich uprzedniego nabycia, tj.  (...) (kwota przeliczona według kursu EUR z dnia sprzedaży znaków - (...)).

Pytanie

Czy w świetle art. 16 ust. 1 pkt 73 ustawy o CIT, koszty opłat licencyjnych za korzystanie ze znaków towarowych ponoszone przez Wnioskodawcę, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w części nieprzekraczającej wartości przychodu uzyskanego przez Spółkę ze zbycia znaków towarowych?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka będzie miała możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów opłat z tytułu licencji za korzystanie ze znaków towarowych do wysokości przychodu uzyskanego z ich uprzedniego zbycia.

W stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2018 r., zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 73 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U z 2021 r. poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), za koszty uzyskania przychodu nie uważa się wszelkiego rodzaju opłat i  należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w  art. 16b ust. 1 pkt 4-7, nabytych lub wytworzonych przez podatnika lub spółkę niebędącą osobą prawną, której jest wspólnikiem, a następnie zbytych - w części przekraczającej przychód uzyskany przez podatnika z ich zbycia.

Powyższy przepis wprowadzony został ustawą z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o  zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2017 r. poz. 2175).

Zgodnie z art. 10 tej ustawy, stanowiącym przepis przejściowy, przepisy art. 23 ust. 1 pkt 45c i 64 ustawy zmienianej w art. 1 oraz przepisy art.  16 ust. 1 pkt 64a i 73 ustawy zmienianej w  art. 2 stosuje się z uwzględnieniem kwot zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy. Z uzasadnienia do projektu nowelizacji ustawy o CIT wynika, że (...) zmiany zawarte w ust. 1 pkt 64a i 73 mają na celu ograniczenie wysokości zaliczanych przez podatników do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od niektórych wartości niematerialnych i prawnych oraz wydatków z tytułu korzystania z opłat i należności licencyjnych, w sytuacji gdy uprzednio te wartości niematerialne i prawne lub prawa były własnością podatnika, a następnie zostały przez niego zbyte - do wysokości przychodu uzyskanego z ich zbycia przez podatnika dokonanego przed ich powrotnym nabyciem/licencjonowaniem (...).

Przepis nakazuje, przy stosowaniu limitu określonego w dodawanych przepisach art. 16 ust.  1 pkt 64a i 73 ustawy o CIT, uwzględniać kwoty zaliczone do kosztów uzyskania przychodów przed dniem 1 stycznia 2018 r., tj. przed dniem wejścia w życie omawianej ustawy. Jego celem jest wyeliminowanie możliwości uzyskania nadmiernej - w stosunku do normy wynikającej z ww. przepisów - korzyści przez podatników stosujących schemat optymalizacyjny, któremu te przepisy mają przeciwdziałać. Z powyższego wynika, że obowiązujące od dnia 1 stycznia 2018 r. zmiany w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. stanowią "instrument" przeciwdziałający mechanizmowi "wyprowadzania" przez podatników do innych podmiotów - zwykle z podatnikiem powiązanych - "wytworzonych" przez podatników znaków towarowych, w tym poprzez ich wniesienie do tych podmiotów tytułem wkładów niepieniężnych, a następnie odpłatne korzystanie z tych znaków na podstawie różnego rodzaju umów, który to mechanizm uznany został przez ustawodawcę za jeden z przypadków agresywnej optymalizacji podatkowej.

W interpretacji indywidualnej z dnia 27 lipca 2018 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.162.2018.3.BS, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wyraził pogląd, że:

(...) Powyższe oznacza że podatnicy, którzy w przeszłości zbyli wartości niematerialne i  prawne i nadal je użytkują, czy to w wyniku wtórnego nabycia, czy też w  oparciu o umowę licencji powinni ustalić historyczną wartość przychodu z ich zbycia oraz ustalić dotychczasową wysokość odpisów amortyzacyjnych oraz opłat i należności dotyczących tych wartości niematerialnych i prawnych, zaliczonych w ciężar kosztów uzyskania przychodów (...).

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art.  15 oraz art. 16 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w  celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w  celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z  wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o  ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z  osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i  gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i  pośrednio związane z  przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Katalog wydatków wyłączonych z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, ma charakter zamknięty.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 73 ustawy o CIT, z kosztów uzyskania przychodów wyłącza się wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o CIT, nabytych lub wytworzonych przez podatnika lub spółkę niebędącą osobą prawną, której jest wspólnikiem, a następnie zbytych - w części przekraczającej przychód uzyskany przez podatnika z ich zbycia.

Intencją wprowadzenia ww. art. 16 ust. 1 pkt 73 ustawy o CIT, było wyłączenie możliwości obniżania wyniku podatkowego podatnika (rozpoznawania kosztów uzyskania przychodów) w sytuacji, gdy podatnik zbył prawa/wartości wskazane w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o CIT na rzecz innego podmiotu, a następnie wykorzystuje przedmiotowe prawa/wartości w  oparciu o  umowę licencyjną, ponosząc z tego tytułu koszty opłat licencyjnych; w takiej sytuacji wysokość opłat licencyjnych zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów ograniczona jest wysokością przychodu podatkowego rozpoznanego przez podatnika na transakcji zbycia przedmiotowych praw i wartości. Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy opłaty licencyjne ponoszone przez Spółkę na podstawie licencji za korzystanie z prawa do znaku towarowego będą stanowiły koszty uzyskania przychodów do wysokości przychodu uzyskanego z uprzedniego zbycia tych znaków towarowych, tj. do kwoty 51,1m EUR.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego oceny Państwa stanowiska.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stosownie do zadanego pytania wyznaczającego granice rozpatrzenia wniosku, wydana interpretacja rozstrzyga wyłącznie, w zakresie ustalenia czy w świetle art. 16 ust. 1 pkt 73 ustawy o CIT, koszty opłat licencyjnych za korzystanie ze znaków towarowych ponoszone przez Wnioskodawcę, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w części nieprzekraczającej wartości przychodu uzyskanego przez Spółkę ze zbycia znaków towarowych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.