Temat interpretacji

w zakresie ustalenia: 1. czy w limicie przychodów ze sprzedaży, decydującym o statusie małego podatnika, w rozumieniu art. 4a pkt 10 updop, w brzmieniu obowiązującym w roku 2019 i od 1 stycznia 2020 r., nie należy uwzględniać kwot uzyskanych w związku z wykupem bonów pieniężnych i obligacji oraz dyskonta od tych bonów i obligacji; 2. czy w limicie przychodów, o którym mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2 updop, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., Bank powinien: & nie uwzględniać kwot otrzymanych w związku ze zbyciem bonów pieniężnych (ceny wykupu), & uwzględniać dyskonto od tych bonów; 3. czy w limicie przychodów, o którym mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2 updop, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., Bank powinien: & nie uwzględniać kwot otrzymanych w związku ze zbyciem Obligacji Z. (ceny wykupu), & nie uwzględniać dyskonta od tych obligacji, & uwzględniać otrzymane odsetki od tych obligacji

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 3 lipca 2020 r. (data wpływu 9 lipca 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia:

1. czy w limicie przychodów ze sprzedaży, decydującym o statusie małego podatnika, w rozumieniu art. 4a pkt 10 updop, w brzmieniu obowiązującym w roku 2019 i od 1 stycznia 2020 r., nie należy uwzględniać kwot uzyskanych w związku z wykupem bonów pieniężnych i obligacji oraz dyskonta od tych bonów i obligacji jest prawidłowe;
2. czy w limicie przychodów, o którym mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2 updop, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., Bank powinien:
   • nie uwzględniać kwot otrzymanych w związku ze zbyciem bonów pieniężnych (ceny wykupu),
   • uwzględniać dyskonto od tych bonów
   -jest prawidłowe;
3. czy w limicie przychodów, o którym mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2 updop, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., Bank powinien:
   • nie uwzględniać kwot otrzymanych w związku ze zbyciem Obligacji Z. (ceny wykupu) jest prawidłowe,
   • nie uwzględniać dyskonta od tych obligacji jest nieprawidłowe,
   • uwzględniać otrzymane odsetki od tych obligacji jest prawidłowe.
   
   
   

UZASADNIENIE

W dniu 9 lipca 2020 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia:

1. czy w limicie przychodów ze sprzedaży, decydującym o statusie małego podatnika, w rozumieniu art. 4a pkt 10 updop, w brzmieniu obowiązującym w roku 2019 i od 1 stycznia 2020 r., nie należy uwzględniać kwot uzyskanych w związku z wykupem bonów pieniężnych i obligacji oraz dyskonta od tych bonów i obligacji;
2. czy w limicie przychodów, o którym mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2 updop, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., Bank powinien:
   • nie uwzględniać kwot otrzymanych w związku ze zbyciem bonów pieniężnych (ceny wykupu),
   • uwzględniać dyskonto od tych bonów;
3. czy w limicie przychodów, o którym mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2 updop, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., Bank powinien:
   • nie uwzględniać kwot otrzymanych w związku ze zbyciem Obligacji Z. (ceny wykupu),
   • nie uwzględniać dyskonta od tych obligacji,
   • uwzględniać otrzymane odsetki od tych obligacji.
   
   
   

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca - Bank Spółdzielczy w X. (dalej: Bank) jest bankiem spółdzielczym w rozumieniu art. 2 pkt 1 ustawy z 7 grudnia 2000 r. o funkcjonowaniu banków spółdzielczych, ich zrzeszaniu się i bankach zrzeszających (dalej: Ustawa o BS). Bank prowadzi działalność na podstawcie przepisów ww. ustawy oraz przepisów Prawa spółdzielczego i Prawa bankowego. Bank powstał w 1929 r.

Bank jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: PDOP). Rokiem podatkowym dla Banku jest rok kalendarzowy.

Bank wchodzi w skład Y. Y. stanowi zrzeszenie w rozumieniu art. 2 pkt 3 Ustawy o BS. W ramach Y. bankiem zrzeszającym w rozumieniu art. 2 pkt 2 Ustawy o BS jest Bank Z. S.A. (dalej: Bank Z.).

Bank nabywa i zbywa bony pieniężne Narodowego Banku Polskiego (dalej: Bony Pieniężne).

Bony Pieniężne są emitowane przez Narodowy Bank Polski (dalej: NBP) na podstawie Uchwały nr 30/2003 Zarządu Narodowego Banku Polskiego w sprawie emitowania bonów pieniężnych Narodowego Banku Polskiego z dnia 12 września 2003 r. (Dz. Urz. NBP Nr 15, poz. 24, z późn. zm., dalej: Uchwała).

Zgodnie z § 2 Uchwały:

1. NBP emituje bony o wartości nominalnej 10.000 (dziesięć tysięcy) złotych i okresach wykupu wynoszących od 1 do 365 dni, liczonych od obowiązującego terminu zapłaty za bony.

2. Bony są papierami wartościowymi na okaziciela.

3. Sprzedaż bonów następuje z dyskontem.

Zgodnie z ww. przepisem, okres wykupu Bonów Pieniężnych może być różny (mieszcząc się w przedziale 1 do 365 dni), jednak w praktyce Bank najczęściej nabywa Bony Pieniężne o okresie wykupu 7 dni.

Zgodnie z § 3 Uchwały:

1. Bony mogą nabywać banki krajowe, oddziały banków zagranicznych i oddziały instytucji kredytowych, Bankowy Fundusz Gwarancyjny oraz Krajowa Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa.

2. Bony mogą być przedmiotem obrotu pomiędzy podmiotami, o których mowa w ust. 1.

W praktyce Bank kupuje Bony Pieniężne za pośrednictwem Banku Z. W tym celu Bank i Bank Z. zawarły w dniu 9 grudnia 2014 r. Umowę o prowadzenie rachunku bonów pieniężnych w Banku Z. S.A. (szczegółowe zasady zawierania transakcji dotyczących Bonów Pieniężnych za pośrednictwem Banku Z. określa Regulamin Obrotu Bonami Pieniężnymi Narodowego Banku Polskiego dla Banków Spółdzielczych w Banku Z. S.A.).

Z postanowień ww. umowy i regulaminu wynika m.in że:

• Bank Z. prowadzi dla Banku indywidualny rachunek bonów pieniężnych, na którym prowadzona jest ewidencja ilościowo-wartościowa Bonów Pieniężnych będących własnością Banku oraz wszelkie zmiany posiadania w wyniku zawartych transakcji.
• Bank udzielił Bankowi Z. upoważnienia do każdorazowego obciążania rachunku bieżącego Banku (Bank Z. jako bank zrzeszający prowadzi dla Banku rachunek bieżący) z tytułu zawieranych transakcji w zakresie Bonów Pieniężnych na zasadach rynku pierwotnego i na rynku wtórnym oraz prowizją należną z tego tytułu Bankowi Z. od Banku.
• Bank Z. kupuje Bony Pieniężne od NBP i odprzedaje je Bankowi Z. (na podstawie zamówień telefonicznych przekazywanych Bankowi Z. przez upoważnionego pracownika Banku). Bank może także zakupić Bony Pieniężne na rynku wtórnym z portfela Banku Z. Bank może także zakupić/sprzedać Bony Pieniężne na rynku wtórnym od innego niż Bank Z. uczestnika obrotu, który posiada rachunek bonów pieniężnych w Banku Z.
• Bony Pieniężne podlegają wykupowi przez NBP jako emitenta według ich wartości nominalnej, po upływie okresu, na który zostały wyemitowane. Wykupowi podlegają Bony Pieniężne zarejestrowane na rachunku bonów pieniężnych (prowadzonym przez Bank Z. dla Banku), zgodnie z jego stanem w dniu wykupu. W dniu wykupu Bonów Pieniężnych przez NBP jako emitenta. Bank Z. określa wielkość środków pieniężnych przypadających z tytułu wykupu i uznaje kwotą tych środków pieniężnych rachunek bieżący (prowadzony przez Bank Z. dla Banku).

Zgodnie z § 4 Uchwały:

1. Wykup bonów następuje według ich wartości nominalnej, po upływie okresu, na który zostały wyemitowane, z zastrzeżeniem ust. 2.

2. W uzasadnionych przypadkach, Zarząd NBP może oferować posiadaczom bonów ich przedterminowy wykup przez NBP, który następuje w trybie przetargu bądź w drodze umowy zawartej przez NBP z zainteresowanym podmiotem.

W praktyce transakcje dotyczące Bonów Pieniężnych przynoszą Bankowi zysk w postaci dyskonta, tj. różnicy pomiędzy wartością nominalną Bonów Pieniężnych (po której są one wykupywane przez NBP) a ceną zakupu Bonów Pieniężnych przez Bank za pośrednictwem Banku Z. (cena zakupu jest niższa od wartości nominalnej), przy czym Bank Z. obciąża Bank kwotą swojej prowizji.

Bank wykazuje wyżej opisane dyskonto jako przychód podatkowy. Przy tym, jeżeli dzień nabycia Bonów Pieniężnych przypada w jednym (starym) roku podatkowym a dzień wykupu tych Bonów przypada w następnym (nowym) roku podatkowym, Bank wykazuje przychód podatkowy w postaci dyskonta częściowo w starym a częściowo w nowym roku podatkowym (stosując współczynnik uzyskany w wyniku podziału okresu, na który Bony Pieniężne zostały wyemitowane, wynoszącego najczęściej 7 dni, wg liczby dni w starym i nowym roku).

Przychód podatkowy z tytułu dyskonta od Bonów Pieniężnych, ustalony w powyższy sposób i uwzględniony w złożonych przez Bank zeznaniach CIT-8 wyniósł:

• 160.233,33 zł w roku podatkowym 2018,
• 142.120,91 zł w roku podatkowym 2019.

Bank nie wykazuje jako kosztu podatkowego środków pieniężnych na zakup Bonów Pieniężnych.

Bank nie wykazuje jako przychodu podatkowego środków pieniężnych otrzymywanych w związku z wykupem Bonów Pieniężnych, tj. środków pieniężnych, którymi w związku z wykupem Bonów Pieniężnych Bank Z. uznaje rachunek bieżący Banku w Banku Z. W roku podatkowym 2018 środki te objęły łącznie kwotę 555.740.000 zł a w roku podatkowym 2019 łącznie kwotę 493.540.000 zł.

Bank nabywa od Banku Z. obligacje, które są emitowane przez Bank Z. (dalej: Obligacje Z.).

W roku 2018 Bank zakupił Obligacje Z. w łącznej kwocie 4.000.000 zł, oraz uzyskał w związku z wykupem Obligacji Z. przez Bank Z. łącznie kwotę 1.400.000 zł. Przychody Banku z tytułu otrzymanych w roku 2018 odsetek od Obligacji Z. wyniosły 54.673,63 zł.

W roku 2019 Bank nie dokonał zakupu Obligacji Z., oraz uzyskał w związku z wykupem Obligacji Z. przez Bank Z. łącznie kwotę 4.000.000 zł. Przychody Banku z tytułu otrzymanych w roku 2019 odsetek od Obligacji Z. wyniosły 52.729,60 zł.

Bank wykazuje otrzymane w danym roku odsetki jako przychód podatkowy.

W zeznaniu CIT-8 za rok podatkowy 2018 Bank wykazał przychody w łącznej wysokości 3.047.612, 81 zł. W zeznaniu CIT-8 za rok podatkowy 2019 Bank wykazał przychody w łącznej wysokości 3.239.726, 60 zł.

Przychody wykazane w zeznaniu CIT-8 za rok 2018 Bank uzyskał jedynie w niewielkiej części z działalności, z tytułu której był zobowiązany do wykazania podatku należnego VAT (w 2018 roku podatek należny VAT wyniósł łącznie 19 zł). Przychody wykazane w zeznaniu CIT-8 za rok 2019 Bank uzyskał wyłącznie z działalności, z tytułu której nie był zobowiązany do wykazania podatku należnego VAT.

Wszystkie przychody podatkowe uzyskiwane przez Bank w latach podatkowych 2018 i 2019 stanowiły przychody (dochody) inne niż z zysków kapitałowych (przy uwzględnieniu ograniczonego katalogu przychodów z zysków kapitałowych obowiązującego w bankach zgodnie z art. 7b ust. 2 w zw. z art. 7b ust. 1 pkt 1 lit. a i f ustawy o PDOP).

Bank obliczał i odprowadzał zaliczki na PDOP za poszczególne miesiące roku podatkowego 2019 przy zastosowaniu stawki 19%. Również w zeznaniu podatkowym (CIT-8) złożonym za rok podatkowy 2019 Bank wykazał jako właściwą stawkę podatku 19%. Bank oblicza i odprowadza zaliczki na PDOP za poszczególne miesiące roku podatkowego 2020 przy zastosowaniu stawki 19%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy przepis art. 4a pkt 10 ustawy o PDOP (w brzmieniu obowiązującym w roku 2019 oraz w brzmieniu od 1 stycznia 2020 r.) należy interpretować w ten sposób, że w celu ustalenia, czy Bank posiada status małego podatnika, przy obliczaniu wysokości przychodów ze sprzedaży uzyskiwanych przez Bank należy pomijać zarówno kwoty uzyskiwane przez Bank w związku z wykupem Bonów Pieniężnych i Obligacji Z., jak i dyskonto uzyskiwane przez Bank w związku z transakcjami, których przedmiotem są Bony Pieniężne i Obligacje Z. (różnica pomiędzy ceną wykupu otrzymywaną przez Bank i ceną nabycia przez Bank)?

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że

1. Przepis art. 4a pkt 10 ustawy o PDOP (w brzmieniu obowiązującym w roku 2019 oraz w brzmieniu od 1 stycznia 2020 r.) należy interpretować w ten sposób, że w celu ustalenia, czy Bank posiada status małego podatnika, przy obliczaniu wysokości przychodów ze sprzedaży uzyskiwanych przez Bank należy pomijać zarówno kwoty uzyskiwane przez Bank w związku z wykupem Bonów Pieniężnych i Obligacji Z., jak i dyskonto uzyskiwane przez Bank w związku z transakcjami, których przedmiotem są Bony Pieniężne i Obligacje Z. (różnica pomiędzy ceną wykupu otrzymywaną przez Bank i ceną nabycia przez Bank).
2. Przepisy ustawy o PDOP w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., w szczególności przepisy art. 12 i art. 19 ust. 1 pkt 2, należy interpretować w ten sposób, że Bank postępuje prawidłowo rozpoznając jako przychód w związku z transakcjami, których przedmiotem jest nabywanie i zbywanie przez Bank Bonów Pieniężnych, jedynie kwotę dyskonta (różnicę pomiędzy ceną nabycia i ceną wykupu), nie rozpoznając przy tym przychodu w postaci kwot otrzymywanych przez Bank w związku ze zbyciem przez Bank Bonów Pieniężnych (ceny wykupu).
3. Przepisy ustawy o PDOP w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., w szczególności przepisy art. 12 i art. 19 ust. 1 pkt 2, należy interpretować w ten sposób, że Bank postępuje prawidłowo rozpoznając jako przychód w związku z transakcjami, których przedmiotem jest nabywanie i zbywanie przez Bank Obligacji Z., jedynie kwotę otrzymanych odsetek, nie rozpoznając przy tym przychodu w postaci kwot otrzymywanych przez Bank w związku ze zbyciem przez Bank Obligacji Z. (ceny wykupu) ani w postaci dyskonta (różnicy pomiędzy ceną nabycia i ceną wykupu).
4. Bank nabywa Bony Pieniężne oraz Obligacje Z. w związku z wyższym przychodem z tytułu oprocentowania, które Bank uzyskuje w postaci dyskonta od Bonów Pieniężnych oraz odsetek od Obligacji Z., w porównaniu do odsetek, które Bank uzyskiwałby przechowując posiadane nadwyżki środków pieniężnych na rachunkach bankowych. Nabywanie Bonów Pieniężnych oraz Obligacji Z. stanowi zatem dla Banku, z uwagi na wyższe stopy oprocentowania, alternatywę dla lokowania środków pieniężnych na rachunkach bankowych.

Uzasadnienie:

Zgodnie z art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy o PDOP, w brzmieniu obowiązującym od 2019 r.:

1. Podatek [...] wynosi: [...]

2) 9% podstawy opodatkowania od przychodów (dochodów) innych niż z zysków kapitałowych - w przypadku podatników, u których przychody osiągnięte w roku podatkowym nie przekroczyły wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1200000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez NBP na pierwszy dzień roboczy roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł.

Zgodnie z art. 19 ust. 1d ustawy o PDOP, dodatkowym warunkiem stosowania stawki obniżonej w wysokości 9% jest posiadanie przez podatnika statusu małego podatnika.
Zgodnie z definicją ustawową zawartą w art. 4a pkt 10 ustawy o PDOP, w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2020 r., pod pojęciem małego podatnika należało rozumieć:
podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1200000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez NBP na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł;.
Zgodnie z definicją ustawową zawartą w art. 4a pkt 10 ustawy o PDOP, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2020 r., pod pojęciem małego podatnika należy rozumieć:
podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 2000000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez NBP na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł;.

Wobec powyższego, uzyskanie przez Bank prawa do zastosowania w poszczególnych latach podatkowych obniżonej stawki PDOP w wysokości 9%, jest uzależnione od nie przekroczenia żadnego z dwóch limitów:
1. limitu przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) (uzyskanego w poprzednim roku podatkowym),
2. limitu przychodów (bez zawężenia do przychodów jedynie ze sprzedaży) uzyskanych w bieżącym roku podatkowym.

Bank składa niniejszy wniosek w celu wyjaśnienia wątpliwości co do sposobu uwzględnienia dokonywanych przez Bank operacji, których przedmiotem są Bony Pieniężne i Obligacje Z., przy ustalaniu, czy Bank przekracza ww. limity w poszczególnych latach. Uzasadniając swoje stanowisko w tej kwestii Bank chciałby, w odniesieniu do każdego z ww. limitów, wskazać co następuje:

1) limit przychodów ze sprzedaży

Użyte w art. 4a pkt 10 ustawy o PDOP pojęcie wartość przychodu ze sprzedaży nie zostało w tej ustawie zdefiniowane. Zdaniem Banku, użycie przez ustawodawcę obok słowa przychodu wyrażenia ze sprzedaży oznacza, że przy ustalaniu, czy Bank posiada status małego podatnika, należy każdorazowo brać pod uwagę nie wszystkie przychody podatkowe uzyskane przez Bank w poprzednim roku podatkowym a jedynie takie przychody i podatkowe, które Bank uzyskał w poprzednim roku podatkowym w związku z dokonywaną przez siebie sprzedażą.

Do przychodów podatkowych uzyskiwanych ze sprzedaży należy zaliczyć przychody uzyskiwane przez Bank w związku ze świadczeniem usług (np. prowizje i odsetki od udzielanych przez Bank kredytów i pożyczek, opłaty za prowadzenie przez Bank rachunków bankowych) lub sprzedażą aktywów wykorzystywanych do działalności Banku (np. sprzedaż używanych składników wyposażenia Banku). Pozostałe przychody uzyskiwane przez Bank nie stanowią przychodów ze sprzedaży. Dotyczy to przede wszystkim przychodów uzyskiwanych przez Bank w związku z wykupem Bonów Pieniężnych i Obligacji Z. Przychodów ze sprzedaży nie stanowią przy tym zarówno kwoty uzyskiwane przez Bank w związku z wykupem Bonów Pieniężnych i Obligacji Z., jak i dyskonto uzyskiwane przez Bank w związku z nabywaniem i zbywaniem Bonów Pieniężnych i Obligacji Z. (różnica pomiędzy ceną wykupu otrzymywaną przez Bank i ceną nabycia przez Bank).

Stanowisko Banku w powyższej kwestii jest zgodne z aktualnym stanowiskiem organów podatkowych, które znajduje potwierdzenie m.in. w następujących interpretacjach indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej:

1. z dnia 8 czerwca 2020 r. nr 0111-KDIB1-2.4010.144.2020.2.BD,
2. z dnia 8 czerwca 2020 r. nr 0111-KDIB1-2.4010.127.2020.2.BD,
3. z dnia 20 grudnia 2019 r. nr 0111-KDIB1-1.4010.428.2019.2.SG,
4. z dnia 14 listopada 2019 r. nr 0111-KDIB1-2.4010.349.2019.2.DP.
   
   

2) limit przychodów

Przepisy ustawy o PDOP nie zawierają przepisów, które określałyby sposób ustalania przychodu uzyskiwanego przez podatnika, które nabył papiery wartościowe takie jak Bony Pieniężne lub obligacje, w związku z wykupem tych papierów.

Przepisy art. 12 ust. 1 ustawy o PDOP nie definiują pojęcia przychodu, jednak zawarty w nich otwarty katalog przykładowych rodzajów przysporzeń stanowiących przychody pozwala na przyjęcie, że za przychody uznaje się przysporzenia o charakterze definitywnym (trwałe i bezzwrotne), które skutkują zwiększeniem aktywów lub zmniejszeniem pasywów podatnika, a nie zostały wyłączone na mocy przepisów art. 12 ust. 4 ustawy o PDOP.

W związku z nabyciem Bonów Pieniężnych i Obligacji Z. Bank nie uzyskuje takiego definitywnego przysporzenia majątkowego. Nabycie przez Bank Bonów Pieniężnych oraz Obligacji Z. stanowi bowiem dla Banku sposób lokowania nadwyżek finansowych, stanowiący alternatywę dla lokowania tych nadwyżek na rachunkach bankowych (np. na rachunkach lokat w Banku Z.). Należy przy tym podkreślić, że lokowanie przez Bank nadwyżek finansowych w krótkoterminowe papiery wartościowe, którymi są Bony Pieniężne (najczęściej z okresem wykupu 7 dni), przyczynia się do spełnienia przez Bank wymogów płynnościowych w zakresie wskaźnika pokrycia wypływów netto (LCR), zgodnie przepisami Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniające rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Capital Reąuirements Regulation, CRR).

Transakcje związane z nabywaniem Obligacji Z. pełnią również funkcję związaną z finansowaniem Banku Z. przez Bank - alternatywny dla zaciągnięcia przez Bank Z. kredytu.

Wobec powyższego, przychody uzyskiwane przez Bank w związku z transakcjami w zakresie Bonów Pieniężnych oraz Obligacji Z. powinny być rozpoznawane w sposób analogiczny jak w przypadku przychodów z tytułu lokat bankowych lub z tytułu udzielanych kredytów tj. w postaci odsetek (w tym dyskonta stanowiącego z ekonomicznego punktu widzenia formę wynagrodzenia za udostępnienie kapitału analogiczną jak odsetki) a nie w postaci ceny wykupu.

Stanowisko Banku w kwestii rozpoznawania przychodu jedynie w postaci odsetek/dyskonta jest zgodne ze stanowiskiem wyrażanym przez tutejszy organ m.in. w następujących interpretacjach:

1. indywidualnej interpretacji z 27 marca 2020 r. nr 0111-KDIB1-3.4010.64.2020.1.MMU oraz indywidualnej interpretacji z 1 marca 2019 r. nr 0114-KDIP2-2.4010.669.2018.1.AG (interpretacje dotyczące obligacji),
2. indywidualnej interpretacji z 20 grudnia 2019 r. nr 0111-KDIB1-1.4010.428.2019.2.SG (interpretacja dotycząca Bonów Pieniężnych, wydana na wniosek jednego z banków spółdzielczych).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest częściowo prawidłowe, a częściowo nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406, z późn. zm.; dalej: updop) przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Zgodnie z treścią art. 19 ust. 1 updop, podatek, z zastrzeżeniem art. 21, art. 22, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, wynosi:

1. 19% podstawy opodatkowania;
2. 9% podstawy opodatkowania od przychodów (dochodów) innych niż z zysków kapitałowych w przypadku podatników, u których przychody osiągnięte w roku podatkowym nie przekroczyły wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Obniżona stawka podatku 9% jest stosowana w odniesieniu do przychodów (dochodów) innych niż z zysków kapitałowych i ma zastosowanie wyłącznie do małych podatników oraz podatników rozpoczynających działalność, z zastrzeżeniem ust. 1a-1e ww. ustawy, u których przychody osiągnięte w roku podatkowym nie przekroczyły równowartości 1.200.000 euro. Po przekroczeniu tego limitu podatnik traci prawo do obniżonej stawki podatku.

Zgodnie z art. 19 ust. 1a updop, podatnik, który został utworzony:

1. w wyniku przekształcenia, połączenia lub podziału podatników, z wyjątkiem przekształcenia spółki w inną spółkę, albo
2. w wyniku przekształcenia przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną wykonującą we własnym imieniu działalność gospodarczą lub spółki niebędącej osobą prawną, albo
3. przez osoby prawne, osoby fizyczne albo jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które wniosły na poczet kapitału podatnika uprzednio prowadzone przez siebie przedsiębiorstwo, zorganizowaną część przedsiębiorstwa albo składniki majątku tego przedsiębiorstwa o wartości przekraczającej łącznie równowartość w złotych kwoty co najmniej 10.000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym wniesiono te składniki majątku, w zaokrągleniu do 1.000 zł, przy czym wartość tych składników oblicza się, stosując odpowiednio przepisy art. 14, albo
4. przez osoby prawne, osoby fizyczne albo jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej wnoszące, tytułem wkładów niepieniężnych na poczet kapitału podatnika, składniki majątku uzyskane przez te osoby albo jednostki w wyniku likwidacji innych podatników, jeżeli te osoby albo jednostki posiadały udziały (akcje) tych innych likwidowanych podatników, albo
5. przez osoby prawne, osoby fizyczne albo jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, jeżeli w roku podatkowym, w którym podatnik został utworzony, oraz w roku podatkowym bezpośrednio po nim następującym, zostało do niego wniesione na poczet kapitału uprzednio prowadzone przedsiębiorstwo, zorganizowana część przedsiębiorstwa albo składniki majątku tego przedsiębiorstwa o wartości przekraczającej łącznie równowartość w złotych kwoty 10.000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym wniesiono te składniki majątku, w zaokrągleniu do 1.000 zł, przy czym wartość tych składników oblicza się, stosując odpowiednio przepisy art. 14

-nie stosuje przepisu ust. 1 pkt 2 w roku podatkowym, w którym rozpoczął działalność, oraz w roku podatkowym bezpośrednio po nim następującym.

Ponadto, z treści art. 19 ust. 1b updop, wynika, że przepisu ust. 1 pkt 2 nie stosuje się do podatkowych grup kapitałowych.

Stosownie natomiast do art. 19 ust. 1c updop, przepisu ust. 1 pkt 2 nie stosuje się do:

1. spółki dzielonej,
2. podatnika, który wniósł tytułem wkładu do innego podmiotu, w tym na poczet kapitału:
   
   1. uprzednio prowadzone przez siebie przedsiębiorstwo, zorganizowaną część przedsiębiorstwa albo składniki majątku tego przedsiębiorstwa o wartości przekraczającej łącznie równowartość w złotych kwoty 10.000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym wniesiono te składniki majątku, w zaokrągleniu do 1.000 zł, przy czym wartość tych składników oblicza się, stosując odpowiednio przepisy art. 14, lub
   2. składniki majątku uzyskane przez tego podatnika w wyniku likwidacji innych podatników, jeżeli ten podatnik posiadał udziały (akcje) tych innych likwidowanych podatników
   • w roku podatkowym, w którym dokonano podziału albo wniesiono wkład, oraz w roku podatkowym bezpośrednio po nim następującym.

Zgodnie z art. 19 ust. 1d updop, podatnicy, o których mowa w ust. 1 pkt 2, stosują stawkę podatku, o której mowa w tym przepisie, jeżeli posiadają status małego podatnika.

Z kolei, warunek, o którym mowa w ust. 1d, nie dotyczy podatników rozpoczynających prowadzenie działalności, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1c, w roku rozpoczęcia tej działalności (art. 19 ust. 1e updop).

Powyższe przepisy odwołują się do pojęcia małego podatnika. Definicja małego podatnika została zawarta w art. 4a pkt 10 updop. Zgodnie z tym przepisem, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2015 r., ilekroć w ustawie jest mowa o małym podatniku oznacza to podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Za małego podatnika w 2019 r. uznaje się podmiot, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) za 2018 r. nie przekroczyła kwoty 5.135.000 zł. W 2018 r. pierwszym dniem roboczym października był 1 października i to według kursu na ten dzień należy przeliczyć kwoty wyrażone w euro. Wg wyliczenia średni kurs euro ogłoszony przez Narodowy Bank Polski na dzień 1 października 2018 r. (zgodnie z tabelą kursów NBP z 1 października 2018 r. Nr 190/A/NBP/2018) wynosił 4,2795 zł x 1.200.000 = 5.135.400 zł, w zaokrągleniu 5.135.000 zł.

Wskazany w art. 4a pkt 10 updop limit przychodów w 2020 r. uległ jednak zmianie. I tak, zgodnie z art. 4a pkt 10 updop w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2020 r. ilekroć w ustawie jest mowa o małym podatniku oznacza to podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 2.000.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł .

Za małego podatnika w 2020 r. uznaje się zatem podmiot, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) za 2019 r. nie przekroczyła kwoty 8.746.800 zł. W 2019 r. pierwszym dniem roboczym października był 1 października i to według kursu na ten dzień należy przeliczyć kwoty wyrażone w euro. Wg wyliczenia średni kurs euro ogłoszony przez Narodowy Bank Polski na dzień 1 października 2019 r. (zgodnie z tabelą kursów NBP z 1 października 2019 r. Nr 190/A/NBP/2019) wynosił 4,3734 zł x 2.000.000 euro = 8.746.800 zł, w zaokrągleniu 8.747.000 zł.

Ad. pytanie nr 1.

Wątpliwości Banku wynikające z pytania oznaczonego nr 1, na tle przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, dotyczą odpowiednio kwestii ustalenia, czy w limicie przychodów ze sprzedaży, decydującym o statusie małego podatnika, w rozumieniu art. 4a pkt 10 updop, w brzmieniu obowiązującym w roku 2019 i od 1 stycznia 2020 r., nie należy uwzględniać kwot uzyskanych w związku z wykupem bonów pieniężnych i obligacji oraz dyskonta od tych bonów i obligacji.

Kluczowym aspektem analizy tego zagadnienia jest rozumienie sformułowania wartość przychodu ze sprzedaży, wskazanego w art. 4a pkt 10 updop. Zauważa się, że pojęcie to nie zostało zdefiniowane w tej ustawie. Wskazać także należy, że nie można tego pojęcia utożsamiać z pojęciem przychodu podatkowego. W związku z tym, należy dokonać literalnej wykładni tego pojęcia. Przy obliczaniu powyższego limitu należy uwzględnić wszelkie przychody ze sprzedaży danego podatnika, w tym także zwolnione od podatku dochodowego, z wyłączeniem przychodów osiąganych z innego tytułu niż sprzedaż, np. uzyskane odszkodowania, odsetki od środków finansowych na rachunku bankowym, dotacje, dopłaty lub refundacje kosztów.

Taka interpretacja przychodu ze sprzedaży koreluje z tożsamą regulacją zawartą w art. 2 pkt 25 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), w myśl której, przez małego podatnika rozumie się podatnika od towarów i usług, u którego wartość sprzedaży (wraz z kwotą podatku) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro. Z kolei, sprzedażą jest odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów (art. 2 pkt 22 ustawy o podatku od towarów i usług).

Odwoływanie się do definicji sprzedaży zawartej w ustawie o podatku od towarów i usług, dla potrzeb ustalenia wartości przychodów ze sprzedaży w rozumieniu updop nie zawsze jest uzasadnione. Wskazać bowiem należy na możliwe istotne rozbieżności, które mogą powstać pomiędzy wartością sprzedaży ustaloną na podstawie ustawy o podatku od towarów i usług, a przychodem ze sprzedaży według ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Istnieją bowiem sytuacje, w których określona sprzedaż nie podlega podatkowi VAT (np. sprzedaż usług poza terytorium kraju), a podlega podatkowi dochodowemu od osób prawnych i odwrotnie sprzedaż, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Należy jednak zwrócić uwagę posługując się pomocniczo definicją stworzoną dla celów podatku od towarów i usług, że sprzedażą jest m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług.

Wobec powyższych wyjaśnień, skoro przychód ze sprzedaży należy rozumieć zgodnie z wykładnią literalną, to oznacza to, że limitu decydującego o uznaniu podatnika za małego w rozumieniu updop, należy sumować wartość wszystkich przychodów stanowiących przychody ze sprzedaży (a więc wynikające z czynności sprzedaży).

Odnosząc się zatem w pierwszej kolejności do kwestii ustalenia, czy kwoty uzyskane w związku z wykupem Bonów pieniężnych NBP i Obligacji Z., Bank powinien brać pod uwagę przy określeniu, czy posiada status małego podatnika, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że wartości te nie stanowią przychodu ze sprzedaży, nie są więc uwzględniane w limicie warunkującym status małego podatnika.

Przy ustalaniu ww. limitu, nie należy również brać pod uwagę powstałego od tych bonów i obligacji dyskonta, ponieważ wartości te nie stanowią przychodów ze sprzedaży.

Tym samym, stanowisko Banku w zakresie pytania nr 1, że przepis art. 4a pkt 10 updop (w brzmieniu obowiązującym w roku 2019 oraz w brzmieniu od 1 stycznia 2020 r.) należy interpretować w ten sposób, że w celu ustalenia, czy Bank posiada status małego podatnika, przy obliczaniu wysokości przychodów ze sprzedaży uzyskiwanych przez Bank należy pomijać zarówno kwoty uzyskiwane przez Bank w związku z wykupem Bonów Pieniężnych i Obligacji Z., jak i dyskonto uzyskiwane przez Bank w związku z transakcjami, których przedmiotem są Bony Pieniężne i Obligacje Z. (różnica pomiędzy ceną wykupu otrzymywaną przez Bank i ceną nabycia przez Bank) należy uznać za prawidłowe.

Ad. pytania nr 2 i 3.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 przychodem są z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz 14, w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Ponadto, jak stanowi art. 12 ust. 3 updop, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Z powołanych wyżej regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, lub pomniejsza pasywa. Otrzymane świadczenie może być uznane za przychód, jeżeli ma ono charakter definitywny, ostateczny oraz pewny w tym znaczeniu, że podatnik uzyskuje swobodę dysponowania określonym świadczeniem lub środkami pieniężnymi, a więc takie którym może on rozporządzać jak właściciel. Jednocześnie, do przychodów podatkowych, podatnik winien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera przepisów regulujących bezpośrednio sposobu rozpoznawania przychodów z wykupu Obligacji czy Bonów Pieniężnych NBP. Zgodnie jednak z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 15 stycznia 2015 r. o obligacjach (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1208 z późń. zm), obligacje są papierami wartościowymi emitowanym w serii, w którym emitent stwierdza, że jest dłużnikiem właściciela obligacji, zwanego dalej obligatariuszem, i zobowiązuje się wobec niego do spełnienia określonego świadczenia. Brak jest jednak definicji legalnej Bonu Pieniężnego. Na stronach Portalu Edukacji Ekonomicznej Narodowego Banku Polskiego zmieszczona jest informacja, że Bon Pieniężny NBP jako krótkoterminowy papier wartościowy służy pomocą dla zwykłego (komercyjnego) banku. Bank centralny pożycza wtedy bankom pod zastaw bezpiecznych papierów dłużnych (najczęściej bonów lub obligacji skarbowych).

Z powyższego można przyjąć, że charakter Obligacji czy Bonów Pieniężnych NBP jest zbliżony do pożyczki, która w myśl art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1145, z późn. zm.) stanowi umowę, na mocy której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Tym samym, do określania na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przychodów z wykupu Obligacji czy Bonów Pieniężnych NBP przez analogię stosować należy przepisy o rozpoznawaniu przychodów z pożyczek. W myśl art. 12 ust. 4 pkt 1 updop, do przychodów nie zalicza się otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), w tym również uregulowanych w naturze, z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów). Powyższy przepis zawiera katalog wyłączeń z przychodów, tj. wpływów których nie uważa się za przychód podatkowy i nie uwzględnia się w obliczeniu dochodu do opodatkowania. Praktycznie jest to swego rodzaju zwolnienie przedmiotowe, uzasadnione zwykle specjalnym charakterem określonego rozliczenia bądź szczególnym uregulowaniem kwestii kosztów dotyczących przychodów danego rodzaju. Na mocy tego przepisu do przychodów podatkowych nie zalicza się m.in. otrzymanych, jak i zwróconych pożyczek i kredytów. Jednocześnie, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a omawianej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów). Generalną zasadą obowiązującą w podatku dochodowym w odniesieniu do udzielonych (otrzymanych) kredytów (pożyczek) jest to, że kwota główna (kapitał) jest podatkowo obojętna. Zarówno udzielenie/otrzymanie, jak i zwrot kredytu nie wpływa na powstanie przychodów i kosztów podatkowych, zarówno u pożyczkodawcy jak i pożyczkobiorcy. Tak więc sama kwota kredytu (pożyczki) dla pożyczkodawcy, zarówno w momencie udzielenia kredytu (pożyczki) i otrzymania jego zwrotu od pożyczkobiorcy nie wpływa na powstanie kosztów ani przychodów podatkowych. Ponadto, zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 2 updop, do przychodów nie zalicza się również kwot naliczonych, lecz nie otrzymanych odsetek od należności, w tym również od udzielonych pożyczek (kredytów). Oznacza to, że przychodu nie stanowi spłata pożyczki w części kapitałowej oraz odsetki, które pozostają naliczone, a nie zostały otrzymane. Wnioskując z przeciwieństwa, przychód stanowić powinny jedynie odsetki faktycznie otrzymane przez podatnika.

Przekładając powyższe, na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że nie będą stanowić przychodu kwoty otrzymane tytułem zbycia wskazanych we wniosku Bonów Pieniężnych NBP i Obligacji Z., a jedynie przychodem w rozumieniu art. 19 ust. 1 pkt 2 updop podlegającym opodatkowaniu będzie kwota dyskonta, czy odsetek od tych Bonów i Obligacji. Wbrew stanowisku Wnioskodawcy, przychodem podatkowym jest również co do zasady, dyskonto od obligacji, które stanowi w istocie swoistą metodę oprocentowania obligacji (stanowi różnicę pomiędzy ceną nabycia i ceną wykupu obligacji).

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że do ustalenia, czy podatnik nie przekroczył limitu przychodów 1.200.000 euro, o których mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2 updop, bierze się pod uwagę wszystkie przychody podatnika w roku podatkowym (bez wyłączenia przychodów z zysków kapitałowych), a więc również dyskonto i odsetki z tytułu wykupu bonów pieniężnych czy obligacji. Natomiast w ww. limicie nie uwzględnia się kwot otrzymanych w związku ze zbyciem bonów pieniężnych i obligacji.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia:

• czy w limicie przychodów ze sprzedaży, decydującym o statusie małego podatnika, w rozumieniu art. 4a pkt 10 updop, w brzmieniu obowiązującym w roku 2019 i od 1 stycznia 2020 r., nie należy uwzględniać kwot uzyskanych w związku z wykupem bonów pieniężnych i obligacji oraz dyskonta od tych bonów i obligacji jest prawidłowe;
• czy w limicie przychodów, o którym mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2 updop, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., Bank powinien:
  • nie uwzględniać kwot otrzymanych w związku ze zbyciem bonów pieniężnych (ceny wykupu),
  • uwzględniać dyskonto od tych bonów
  -jest prawidłowe;
• czy w limicie przychodów, o którym mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2 updop, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., Bank powinien:
  • nie uwzględniać kwot otrzymanych w związku ze zbyciem Obligacji Z. (ceny wykupu) jest prawidłowe,
  • nie uwzględniać dyskonta od tych obligacji jest nieprawidłowe,
  • uwzględniać otrzymane odsetki od tych obligacji jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych. Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

w części prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej