W zakresie ustalenia czy: - w sytuacji, w której nadwyżka kosztów finansowania dłużnego, o której mowa w art. 15c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ujętych w ramach działalności opodatkowanej nie przekroczy w danym roku podatkowym kwoty 3.000.000 zł, Spółka będzie miała prawo uwzględnić w kosztach uzyskania przychodu całość kosztów finansowania dłużnego, - w przypadku przekroczenia przez Spółkę progu 3.000.000 zł, wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodu podlega wartość określona na podstawie art. 15c ust. 1 ww. ustawy, pomniejszona o kwotę 3.000.000 zł, - wartość kosztów finansowania dłużnego zaliczanych do kosztów uzyskania przychodu należy ustalić poprzez odjęcie od całości kosztów finansowania dłużnego różnicy pomiędzy nadwyżką kosztów finansowania dłużnego a wartością stanowiącą 30% dochodu referencyjnego obliczonego w sposób określony w przepisie art. 15c ust. 1 cyt. ustawy.

Interpretacja indywidualna – stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

1)   ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z (...) lipca 2018 r. (data wpływu 16 lipca 2018 r.), uzupełnionego (...) września 2018 r. o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 3 kwietnia 2019 r. sygn. akt I SA/Wr 7/19 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 31 marca 2022 r. sygn. akt II FSK 1999/19; i

2)   stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych

w zakresie ustalenia, czy:

-    w sytuacji, w której nadwyżka kosztów finansowania dłużnego, o której mowa w art. 15c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ujętych w ramach działalności opodatkowanej nie przekroczy w danym roku podatkowym, kwoty 3.000.000  zł, Spółka będzie miała prawo uwzględnić w kosztach uzyskania przychodu całość kosztów finansowania dłużnego – jest nieprawidłowe,

-    w przypadku przekroczenia przez Spółkę progu 3.000.000 zł, wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodu podlega wartość określona na podstawie art. 15c ust. 1 ww. ustawy, pomniejszona o kwotę 3.000.000 zł – jest prawidłowe,

-    wartość kosztów finansowania dłużnego zaliczanych do kosztów uzyskania przychodu należy ustalić poprzez odjęcie od całości kosztów finansowania dłużnego różnicy pomiędzy nadwyżką kosztów finansowania dłużnego a wartością stanowiącą 30% dochodu referencyjnego obliczonego w sposób określony w przepisie art. 15c ust. 1 cyt. ustawy – jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

W dniu 16 lipca 2018 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie ustalenia, czy w sytuacji, w której nadwyżka kosztów finansowania dłużnego, o której mowa w art. 15c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ujętych w ramach działalności opodatkowanej nie przekroczy w danym roku podatkowym, kwoty 3.000.000  zł, Spółka będzie miała prawo uwzględnić w kosztach uzyskania przychodu całość kosztów finansowania dłużnego oraz czy w przypadku przekroczenia przez Spółkę progu 3.000.000 zł, wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodu podlega wartość określona na podstawie art. 15c ust. 1 ww. ustawy, pomniejszona o kwotę 3.000.000 zł, jak również czy wartość kosztów finansowania dłużnego zaliczanych do kosztów uzyskania przychodu należy ustalić poprzez odjęcie od całości kosztów finansowania dłużnego różnicy pomiędzy nadwyżką kosztów finansowania dłużnego a wartością stanowiącą 30% dochodu referencyjnego obliczonego w sposób określony w przepisie art. 15c ust. 1 cyt. ustawy.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z (...) września 2018 r., Znak: 0111-KDIB1-3.4010.348.2018.1.MO, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło (...) września 2018 r.

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego:

Wnioskodawca posiada siedzibę na terytorium Polski i na podstawie przepisu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm., dalej: „UPDOP”) podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Wnioskodawca posiada zezwolenie z dnia 13 czerwca 2014 r. na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie SSE wydane na podstawie przepisu art. 16 ust. 4 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz.U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274 z poźn. zm.) (dalej: „Zezwolenie”).

Działalność realizowana na terenie SSE na podstawie Zezwolenia korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 UPDOP. Spółka w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą zawiera z podmiotami powiązanymi oraz podmiotami niezależnymi różnego rodzaju transakcje związane z pozyskiwaniem finansowania działalności gospodarczej prowadzonej na terenie SSE, jak również poza nią. Z tego względu Wnioskodawca przyporządkowuje koszty finansowania odpowiednio do działalności opodatkowanej oraz działalności zwolnionej. Wnioskodawca przypuszcza, iż nadwyżka kosztów finansowania dłużnego Spółki, o której mowa w przepisie art. 15e ust. 1 UPDOP (winno być art. 15c ust. 1 UPDOP), może przekroczyć w roku podatkowym kwotę 3.000.000 zł. Rok podatkowy Spółki wynosi 12 miesięcy.

Pytania

1.  Czy w sytuacji, w której nadwyżka kosztów finansowania dłużnego, o której mowa w art. 15c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ujętych w ramach działalności opodatkowanej nie przekroczy w danym roku podatkowym kwoty 3.000.000 zł, Spółka będzie miała prawo uwzględnić w kosztach uzyskania przychodu całość kosztów finansowania dłużnego?

2.  Czy w przypadku przekroczenia przez Spółkę progu 3.000.000 zł, wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodu podlega wartość określona na podstawie art. 15c ust. 1 ww. ustawy, pomniejszona o kwotę 3.000.000 zł?

3.  Czy wartość kosztów finansowania dłużnego zaliczanych do kosztów uzyskania przychodu należy ustalić poprzez odjęcie od całości kosztów finansowania dłużnego różnicy pomiędzy nadwyżką kosztów finansowania dłużnego a wartością stanowiącą 30% dochodu referencyjnego obliczonego w sposób określony w przepisie art. 15c ust. 1 cyt. ustawy?

 (pytania oznaczone we wniosku nr 2, 3 i 4)

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z zasadą ogólną wynikającą z przepisu art. 15 ust. 1 UPDOP, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 UPDOP. Z uwagi na powyższą regulację zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu podlegają jedynie wydatki wypełniające określone kryteria. W pierwszej kolejności należy zatem zawsze zweryfikować, czy dany wydatek w ogóle stanowi koszt uzyskania przychodu. W dalszej kolejności możliwość zaliczenia danych wydatków do kosztów uzyskania przychodu może być ograniczona przez przepisy szczególne.

Zgodnie z obowiązującą od dnia 1 stycznia 2018 r. treścią przepisu art. 15c ust. 1 UPDOP, podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej (tzw. podatkowa EBITDA).

Przy czym zgodnie z przepisem art. 15c ust. 3 UPDOP, przez nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego rozumie się kwotę, o jaką poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, przewyższają uzyskane przez podatnika w tym roku podatkowym podlegające opodatkowaniu przychody o charakterze odsetkowym.

Podkreślenia wymaga również fakt, iż zgodnie z przepisem art. 15c ust. 4 UPDOP do przychodów i kosztów, o których mowa w ust. 1 i 3, przepis art. 7 ust. 3 stosuje się odpowiednio.

Natomiast, zgodnie z regulacją zawartą w przepisie art. 15c ust. 14 pkt 1 UPDOP, przepisu ust. 1 nie stosuje się do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w części nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3.000.000 zł; jeżeli rok podatkowy podatnika jest dłuższy albo krótszy niż 12 miesięcy, kwotę tego progu oblicza się, mnożąc kwotę 250.000 zł przez liczbę rozpoczętych miesięcy roku podatkowego podatnika.

Pojęcie kosztów finansowania dłużnego zostało natomiast zdefiniowane w przepisie art. 15c ust. 12 UPDOP, jako wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, cześć odsetkowa raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie, na rzecz kogo zostały one poniesione. Dodatkowo, ustawodawca w przepisie art. 15c ust. 13 UPDOP wskazał, iż przez przychody o charakterze odsetkowym rozumie się przychody z tytułu odsetek, w tym odsetek skapitalizowanych, oraz inne przychody równoważne ekonomicznie odsetkom odpowiadające kosztom finansowania dłużnego.

Powyższe regulacje stanowią efekt implementacji do polskiego porządku prawnego Dyrektywy Rady (UE) 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 r. ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego (dalej: „Dyrektywa”).

Podstawą dla regulacji przewidzianych w Dyrektywie były m.in. wnioski płynące z działań opracowanych w ramach inicjatywy Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) dotyczącej przeciwdziałania erozji bazy podatkowej i przenoszeniu zysków. Jedno z działań OECD (Action 4) odnosi się wprost do Ograniczenia erozji bazy opodatkowania poprzez odliczenia odsetek oraz innych wydatków finansowych.

Ad. 1

W ocenie Spółki, w sytuacji, w której nadwyżka kosztów finansowania dłużnego ujętych w ramach działalności opodatkowanej nie przekroczy w danym roku podatkowym kwoty 3.000.000 zł, Spółka będzie miała prawo uwzględnić w kosztach uzyskania przychodu całość kosztów finansowania dłużnego, bez względu na wartość wskaźnika określonego w art. 15c

ust. 1 updop.

Spółka stoi na stanowisku, iż literalne brzmienie przepisu art. 15c ust. 14 pkt 1 UPDOP, nie pozostawia wątpliwości, iż ograniczenie w zakresie zaliczenia wydatków finansowych do kosztów uzyskania przychodów z przepisu art. 15c ust. 1 UPDOP, nie znajdzie zastosowania do nadwyżki finansowania dłużnego w części nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3.000.000 zł.

Z tego względu w przypadku, gdy w danym roku podatkowym nadwyżka kosztów finansowania dłużnego Spółki nie przekroczy wartości 3 mln zł, Wnioskodawca może zaliczyć całość wydatków poniesionych jako koszty finansowania dłużnego, o których mowa w przepisie art. 15c ust. 12 UPDOP jako koszty uzyskania przychodu. Tym samym, w przypadku, gdy nadwyżka kosztów finansowania dłużnego nie przekroczy w danym roku podatkowym progu 3.000.000 zł, Spółka nie byłaby zobowiązana do przeprowadzenia kalkulacji z przepisu art. 15c ust. 1 UPDOP, a tym samym nie byłaby zobowiązana do wyłączenia jakichkolwiek kosztów finansowania dłużnego z kosztów uzyskania przychodu.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku gdy nadwyżka kosztów finansowania dłużnego Spółki przekroczy próg 3.000.000 zł, wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodu podlega nadwyżka kosztów finansowania dłużnego obliczona zgodnie z art. 15c ust. 1 UPDOP, pomniejszona o kwotę 3.000.000 zł.

Jednocześnie z uwagi na brzmienie przepisu art. 15c ust. 14 pkt 1 UPDOP należy stwierdzić, iż nadwyżka kosztów finansowania dłużnego do wysokości 3.000.000 zł nie podlega w żadnym przypadku rozpatrywaniu w ramach limitu, określonego w przepisie art. 15c ust. 1 UPDOP.

Przepis ten ustanawia bowiem wyłączenie („nie stosuje się”) pewnej wartości spod regulacji przepisu art. 15c UPDOP.

Tym samym, w przypadku wystąpienia w danym roku podatkowym nadwyżki kosztów finansowania dłużnego przewyższającej kwotę 3 mln zł, Spółka stosując art. 15c ust. 14 pkt 1 UPDOP, powinna wykonać kalkulację określoną w przepisie art. 15c ust. 1 UPDOP i wyłączyć z kosztów uzyskania przychodu obliczoną zgodnie z powyższym przepisem wartość nadwyżki kosztów finansowania dłużnego po odliczeniu stałej kwoty 3.000.000 zł. Taki sposób regulacji należy uznać za słuszny, gdyż oparcie wartości kosztów finansowania dłużnego podlegających zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu wyłącznie na zmiennej wartości, jaką jest podatkowa EBITDA, mogłoby prowadzić do sytuacji, w której część podatników mogłaby nie uzyskać zagwarantowanej w przepisie art. 15c ust. 14 pkt 1 UPDOP wartości kosztów finansowania dłużnego, która zawsze będzie stanowić koszt uzyskania przychodu. Natomiast, uzależnienie możliwości zwiększenia kwoty kosztów finansowania dłużnego zaliczanych do kosztów uzyskania przychodu - po dokonaniu zaliczenia 3.000.000 zł - na podstawie kalkulacji podatkowej EBITDA stanowi uelastycznienie przepisów prawa do indywidulanej sytuacji podatnika. Należy bowiem stwierdzić, iż zaliczenie wyłącznie 3.000.000 zł kosztów finansowania dłużnego do kosztów uzyskania przychodów nie zawsze będzie oddawać relacje wydatków związanych z uzyskaniem finansowania zewnętrznego z ogólną sytuacją finansową podatnika.

W konsekwencji należy stwierdzić, iż wydatki o charakterze finansowym, określone jako koszty finansowania dłużnego podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów w takiej części, w jakiej nadwyżka tych wydatków nad osiągniętymi przez podatnika przychodami odsetkowymi będzie przekraczać wartość 30% dochodu referencyjnego obliczonego w sposób szczegółowo określony w przepisie art. 15c ust. 1 UPDOP, po zmniejszeniu o stałą wartość 3.000.000 zł.

Ad. 3

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość kosztów finansowania dłużnego zaliczanych do kosztów uzyskania przychodu należy ustalić poprzez odjęcie od całości kosztów finansowania dłużnego różnicy pomiędzy nadwyżką kosztów finansowania dłużnego a wartością stanowiącą 30% dochodu referencyjnego obliczonego w sposób określony w przepisie art. 15c ust. 1 UPDOP.

Spółka stoi na stanowisku, iż przepis art. 15c ust. 1 UPDOP, określa limit kosztów finansowania dłużnego zaliczanych do kosztów uzyskania przychodu, poprzez wyznaczenie wartości kosztów finansowania dłużnego, która nie będzie stanowić kosztów uzyskania przychodu.

Należy bowiem stwierdzić, iż oparcie limitu na ustaleniu wartości kosztów finansowania dłużnego, które nie będą stanowić kosztów uzyskania przychodu pozwoliło za skorelowanie wydatków poniesionych przez podatnika na uzyskanie zewnętrznego finansowania z całością kosztów i przychodów związanych z działalnością opodatkowaną na zasadach ogólnych. Dodatkowo, taki sposób wyznaczania limitu kosztów finansowania dłużnego zaliczanych do kosztów uzyskania przychodu pozwala na premiowanie podatników posiadających przychody o charakterze odsetkowym, które bezpośrednio wpływają na wartość kosztów finansowania dłużnego podlegających zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu.

Zgodnie z literalnym brzmieniem przepisu art. 15c ust. 1 UPDOP, wartość dochodu referencyjnego (podatkowej EBITDA) niezbędnego dla obliczenia limitu zaliczenia kosztów finansowania dłużnego do kosztów uzyskania przychodu należy ustalić poprzez wyliczenie nadwyżki sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów (P) pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym (PO) nad sumą kosztów uzyskania przychodów (KUP) pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m (OA), oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej (KFD), co można sprowadzić do uproszczonego wzoru: podatkowa EBIDTA = (P-PO) - (KUP-OA-KFD).

Jednocześnie, początkowa część przepisu art. 15c ust. 1 UPDOP wskazuje, że Podatnicy, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego (NKFD) przewyższa 30% podatkowej EBIDTA. tj. limit zaliczenia kosztów finansowania dłużnego do kosztów uzyskania przychodu wynosi = KFD - (NKFD - 30% x [(P-PO) - (KUP- OA-KFD)]).

Tylko ilustracyjnie, Spółka wskazuje, iż przyjmując, że P=100, PO=1, KUP=90, OA=10, KFD=10, to podatkowa EBITDA wynosi 29 ((100-1)- (90-10-10)), 30% podatkowej EBIDTA wynosi 8.7. a NKFD ma wartość 9. W konsekwencji NKFD przewyższa 30% podatkowej EBIDTA o 0,3 i tę wartość należy wyłączyć z kosztów uzyskania przychodu, tj. 10 - 0.3 = 9,7.

W konsekwencji, w opinii Spółki, wartość kosztów finansowania dłużnego podlegającego zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu należy ustalić poprzez odjęcie od całości kosztów finansowania dłużnego różnicy pomiędzy nadwyżką kosztów finansowania dłużnego (ustaloną zgodnie z art. 15c ust. 3) a wartością 30% podatkowej EBIDTA.

Interpretacja indywidualna

W dniu (...) października 2018 r. rozpatrzyłem Państwa wniosek i wydałem m.in. interpretację indywidualną Znak: 0111-KDIB1-3.4010.468.2018.1.MO, w której uznałem Państwa  stanowisko w kwestiach określonych pytaniami oznaczonymi we wniosku nr 2-4 w zakresie ustalenia, czy:

-    w sytuacji, w której nadwyżka kosztów finansowania dłużnego, o której mowa w art. 15c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ujętych w ramach działalności opodatkowanej nie przekroczy w danym roku podatkowym, kwoty 3.000.000  zł, Spółka będzie miała prawo uwzględnić w kosztach uzyskania przychodu całość kosztów finansowania dłużnego - za nieprawidłowe,

-    w przypadku przekroczenia przez Spółkę progu 3.000.000 zł, wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodu podlega wartość określona na podstawie art. 15c ust. 1 ww. ustawy, pomniejszona o kwotę 3.000.000 zł - za nieprawidłowe,

-    wartość kosztów finansowania dłużnego zaliczanych do kosztów uzyskania przychodu należy ustalić poprzez odjęcie od całości kosztów finansowania dłużnego różnicy pomiędzy nadwyżką kosztów finansowania dłużnego a wartością stanowiącą 30% dochodu referencyjnego obliczonego w sposób określony w przepisie art. 15c ust. 1 cyt. ustawy – za prawidłowe.

Interpretację doręczono Państwu (...) października 2018 r.

Skarga na interpretację indywidualną

Pismem z (...) listopada 2018 r., które wpłynęło (...) grudnia 2018 r. wnieśli Państwo skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu. Formułując zarzuty skargi wnieśli Państwo o uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej w całości oraz zasądzenie na rzecz Strony skarżącej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm prawem przepisanych.

Pismem z (...) stycznia 2019 r. Znak: 0111-KDIB1-3.4010.468.2018.5.MO udzieliłem odpowiedzi na Państwa skargę.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wyrokiem z 3 kwietnia 2019 r. sygn. akt I SA/Wr 7/19 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu umorzył postępowanie sądowo-administracyjne wobec pytania Strony skarżącej oznaczonej we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej numerem 2 oraz uchylił skarżoną interpretację indywidualną w części uznającej stanowisko Strony skarżącej za nieprawidłowe, tj. w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Strony skarżącej numerem 3.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 31 marca 2022 r. sygn. akt II FSK 1999/19 oddalił ww. skargę kasacyjną Organu.

Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu wraz z aktami sprawy wpłynął do tut. Organu (...) września 2022 r. 

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku 

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

-     uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w ww. wyroku;

-ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w kwestii określonej pytaniami oznaczonymi we wniosku nr 3 i 4 - jest prawidłowe, natomiast stanowisko, w kwestii określonej pytaniem oznaczonym we wniosku nr 2 – jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie wyjaśnić należy, że jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z 3 kwietnia 2019 r. sygn. akt I SA/Wr 7/19: Kwestią sporną w niniejszej sprawie jest obecnie, wobec ograniczenia skargi, interpretacja art. 15c ust. 1 u.p.d.o.p. w zw. z art. 15c ust. 14 pkt 1 u.p.d.o.p. w sytuacji, gdy nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekroczy kwotę 3.000.000 zł (pytanie oznaczone nr 3 we wniosku). (…) W tym sporze rację należy przyznać skarżącej.

(…) W związku z powyższym Sąd na podstawie art. 146 § 1 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a. uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną w części zaskarżonej, tj. w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 3 (pkt I sentencji wyroku).

Na podstawie art. 161 § 1 pkt 1 p.p.s.a. Sąd umorzył postępowanie w części ograniczonej (pkt II sentencji wyroku). Odnośnie bowiem udzielonej przez organ interpretacyjny odpowiedzi na pytanie oznaczone we wniosku nr 2 - również uznającej jej stanowisko za nieprawidłowe - skarżąca na rozprawie w dniu 20 marca 2019 r. cofnęła zarzut skargi dotyczący kwestii błędnego uznania przez DKIS, że ograniczenie z art. 15c u.p.d.o.p. należy stosować do przychodów i kosztów działalności zwolnionej z opodatkowania.

Będąc związanym oceną prawną wyrażoną przez Sąd w ww. wyroku wskazać należy, że zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036, dalej: „updop”):

Pojęcie „nadwyżki finansowania dłużnego” zdefiniowano w przepisie art. 15c ust. 3 updop, zgodnie którym:

W myśl art. 15c ust. 12 updop:

Stosownie do treści art. 15c ust. 13 updop:

Ustawodawca przewidział również wyłączenie stosowania art. 15c ust. 1 tej ustawy.

Zgodnie bowiem z art. 15c ust. 14 cyt. ustawy:

Przy czym, jak wynika z art. 15c ust. 7 updop:

Z uzasadnienia do zmiany ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że zasadniczym celem projektowanej ustawy jest uszczelnienie systemu podatku dochodowego od osób prawnych, tak aby zapewnić powiązanie wysokości płaconego przez duże przedsiębiorstwa, w szczególności przedsiębiorstwa międzynarodowe, podatku z faktycznym miejscem uzyskiwania przez nie dochodu. Projektowana ustawa stanowić ma kolejny krok w kierunku odbudowania dochodów podatkowych, w szczególności dochodów z podatku CIT. (…) Zmiany zawarte w projekcie zmierzają również do pełniejszej realizacji – wywodzonych z art. 84 Konstytucji RP – zasad sprawiedliwości podatkowej i powszechności opodatkowania w zakresie związanym z prowadzeniem działalności gospodarczej. Wymienione zasady konstytucyjne doznają uszczerbku we wszystkich sytuacjach, kiedy dochód wynikający ze zdarzeń o ekonomicznie tożsamym skutku zostaje opodatkowany na różnym poziomie lub różnych zasadach, a nie jest to uzasadnione czynnikami obiektywnymi. Różnice te stanowią podstawę do podejmowania przez podatników działań potocznie zwanych „optymalizacją podatkową”, których podstawową cechą jest fakt, iż o wyborze konkretnego sposobu przeprowadzenia danej transakcji czy formy prowadzenia działalności decydują wyłącznie bądź w przeważającej mierze przepisy prawa podatkowego. (…)

Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z 3 kwietnia 2019 r. sygn. akt I SA/Wr 14/19: Przytoczone powyżej przepisy weszły w życie z dniem 1 stycznia 2018 r. na mocy art. 2 pkt 16 ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2017 r., poz. 2175). Stanowią one implementację przepisów dyrektywy Rady (UE) 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 r. ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego (Dz. Urz. UE z dnia 19 lipca 2016 r., Nr L 193, s 1, dalej: dyrektywa). Zgodnie z art. 4 ust. 1 dyrektywy 2016/1164 nadwyżka kosztów finansowania zewnętrznego podlega odliczeniu w okresie rozliczeniowym, w którym koszty te zostały poniesione, jedynie do wysokości 30 % wyniku finansowego podatnika przed uwzględnieniem odsetek, opodatkowania, deprecjacji i amortyzacji (EBITDA). EBITDA jest obliczany przez dodanie do dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem od osób prawnych w państwie członkowskim podatnika skorygowanych o podatek kwot z tytułu nadwyżki kosztów finansowania zewnętrznego, a także skorygowanych o podatek kwot z tytułu deprecjacji i amortyzacji. Dochodu zwolnionego z podatku nie uwzględnia się w EBITDA podatnika (art. 4 ust. 2 dyrektywy). W myśl zaś art. 4 ust. 3 lit. a) ww. dyrektywy w drodze odstępstwa od ust. 1 podatnik może zostać uprawniony do odliczenia nadwyżki kosztów finansowania zewnętrznego do maksymalnej kwoty 3.000.000 EUR. Dyrektywa nie wyklucza stosowania przepisów krajowych lub postanowień umownych służących zapewnieniu wyższego poziomu ochrony krajowych baz podatkowych w odniesieniu do opodatkowania osób prawnych (art. 3 dyrektywy). Przepis art. 15c ust. 1 u.p.d.o.p. ustanawia limit kwoty kosztów finansowania zewnętrznego, jakie mogą podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Limit ten, odnoszący się do nadwyżki kosztów finansowania zewnętrznego, czyli różnicy między przychodami a kosztami o charakterze odsetkowym (w szerokim, użytym w projekcie rozumieniu), wynosi 30% kwoty wskazanej w ust. 1. Kwota ta zasadniczo bazuje na tzw. wskaźniku EBITDA, czyli zysku (netto) przed opodatkowaniem, odsetkami i amortyzacją. Przy czym, inaczej niż w dyrektywie, polski ustawodawca w przepisach u.p.d.o.p. nie posługuje się pojęciem „EBITDA”  jako że jest on kategorią niepodatkową. Zamiast tego zgodnie z dyrektywą 2016/1164 wskazano - w oparciu o kategorię podatkową - sposób jego ustalenia. I tak wartość ta to kwota odpowiadająca nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszona o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w danym roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego (por. P. Małecki, M. Mazurkiewicz, CIT. Podatki i rachunkowość. Komentarz, wyd. IX, LEX/el.).

Projektowany ust. 1 przewiduje  zatem rozciągnięcie stosowania ograniczenia w zaliczaniu odsetek do kosztów uzyskania przychodów w stosunku do wszystkich podatników, o których mowa w art. 3 ust. 1 ustawy o CIT (…) Jednocześnie na mocy ust. 1 przepis art. 15c staje się przepisem o powszechnym zastosowaniu, a nie regulacją stosowaną opcjonalnie. Przepis ten ustanawia limit kwoty kosztów finansowania zewnętrznego, jakie mogą podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Limit ten, odnoszący się do nadwyżki kosztów finansowania zewnętrznego, czyli różnicy między przychodami i kosztami o charakterze odsetkowym (w szerokim, użytym w projekcie rozumieniu) wynosi 30% kwoty wskazanej w ustępie 1. Kwota ta zasadniczo bazuje na tzw. wskaźniku EBITDA, czyli zysku (netto) przed opodatkowaniem, odsetkami i amortyzacją.

W projekcie nie posłużono się wprost odniesieniem do tego wskaźnika, jako że jest on kategorią niepodatkową. Zamiast tego, zgodnie z dyrektywą, wskazano – w oparciu o kategorie podatkową – sposób jego ustalenia. I tak, wartość ta to kwota odpowiadająca nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszona o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w danym roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a–16m, oraz kosztów finansowania dłużnego.

Ponadto uzasadnienie do zmian w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych (Druk sejmowy nr 1878), w którym wskazano, że zmiany do ustawy wprowadzono w celu zmniejszenia obciążenia administracyjnego związanego z przestrzeganiem omawianych przepisów, przy niezmniejszonej ich skuteczności, w dyrektywie przewidziano przepisy pełniące funkcję tzw. „bezpiecznych przystani”. Dyrektywa przewiduje w tym zakresie możliwość ustanowienia progu kwotowego, nie wyższego niż równowartość 3 mln euro, poniżej którego całość odsetek netto podlega zaliczeniu do kosztów podatkowych bez względu na wysokość wskaźnika opartego o poziom EBITDA.  

Z treści złożonego wniosku wynika m.in., że Wnioskodawca podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na podstawie przepisu art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka prowadzi działalność gospodarczą na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, na podstawie Zezwolenia z 2014 r. wydanego na podstawie przepisu art. 16 ust. 4 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych. Działalność realizowana na terenie SSE na podstawie Zezwolenia korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą zawiera z podmiotami powiązanymi oraz podmiotami niezależnymi różnego rodzaju transakcje związane z pozyskiwaniem finansowania działalności gospodarczej prowadzonej na terenie SSE, jak również poza nią. Z tego względu Wnioskodawca przyporządkowuje koszty finansowania odpowiednio do działalności opodatkowanej oraz działalności zwolnionej. Wnioskodawca przypuszcza, iż nadwyżka kosztów finansowania dłużnego Spółki, o której mowa w przepisie art. 15c ust. 1 ustawy o pdop, może przekroczyć w roku podatkowym kwotę 3.000.000 zł. Rok podatkowy Spółki wynosi 12 miesięcy.

Mając powyższe na względzie odnosząc się kolejno do pytań Wnioskodawcy oznaczonych we wniosku nr 2 i 3 wskazać należy, że co do zasady w celu obliczenia nadwyżki kosztów finansowania dłużnego należy zsumować wszystkie poniesione w danym okresie i zaliczone do kosztów uzyskania przychodów (w tym poprzez odpisy amortyzacyjne) koszty finansowania dłużnego oraz wszystkie uzyskane w tym samym okresie przychody o charakterze odsetkowym. Wyjątki w tym zakresie dotyczące kosztów finansowania dłużnego wynikających z kredytów (pożyczek) wykorzystywanych do sfinansowania długoterminowego projektu z zakresu infrastruktury publicznej oraz kosztów finansowania dłużnego oraz przychodów o charakterze odsetkowym, wynikających z umów, których stroną są wyłącznie spółki tworzące podatkową grupę kapitałową nie mają zastosowania w niniejszej sprawie.

Limit wysokości nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, jaka może być przez podatnika ujęta w kosztach uzyskania przychodów bazuje na wskaźniku EBITDA stosowanym w analizie finansowej przedsiębiorstw. Art. 15c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odnosi go jednak do kategorii podatkowych, wynikających z prowadzonej przez podatników ewidencji podatkowej. Limit ten wynosi 30% kwoty „podatkowej EBITDA”; tj. 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Niezależnie od wyniku powyższego działania, stosownie do art. 15c ust. 14 pkt 1 updop, wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie stosuje się do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w części nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3.000.000 zł (tzw. próg de minimis).

Jeżeli rok podatkowy podatnika jest dłuższy albo krótszy niż 12 miesięcy, kwotę tego progu oblicza się, mnożąc kwotę 250.000 zł przez liczbę rozpoczętych miesięcy roku podatkowego podatnika.

Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z 3 kwietnia 2019 r. sygn. akt I SA/Wr 7/19: (…) przepis art. 15c ust. 14 pkt 1 u.p.d.o.p. przewiduje niestosowanie regulacji przewidzianej w art. 15c ust. 1 u.p.d.o.p. do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego nieprzekraczającej w danym roku podatkowym kwoty 3.000.000 zł. Z treści art. 15c ust. 14 pkt 1 u.p.d.o.p. wynika zatem wprost, że przepisu ust. 1 (art. 15c) nie stosuje się do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w części nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3.000.000 zł. Już zatem z literalnego rozumienia powołanych przepisów wynika, że ustawodawca wyłączył stosowanie at. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. do tej części nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, która nie przekracza 3.000.000 zł. Skoro zatem sam ustawodawca wyraźnie wyłączył zastosowanie przepisu art. 15c ust. 1 u.p.d.o.p. do tej części nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, która nie przekracza 3.000.000 zł, to nie można dokonywać wykładni art. 15c ust. 1 u.p.d.o.p. w sposób, który obejmowałby również wskazaną kwotę, a w konsekwencji wbrew literalnemu brzmieniu art. 15c ust. 14 pkt 1 u.p.d.o.p. stosować wyłączenie wynikające z tego przepisu. Z ww. przepisu wyraźnie wynika, że nadwyżka kosztów finansowania dłużnego do kwoty 3.000.000 zł jest zaliczana do kosztów uzyskania przychodów. Zatem w sytuacji zatem, gdy u danego podatnika nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekracza 3.000.000 zł, to wskaźnik obliczony na podstawie EBITDA należy stosować dopiero do nadwyżki ponad wspomnianą kwotę 3.000.000 zł (X) (taki też pogląd zawarto w R. Kowalski, Podatki 2018: Rozliczenie odsetek w kosztach podatkowych, LEX/el.). Zatem, gdy nadwyżka kosztów finansowania dłużnego Spółki przekroczy próg 3.000.000 zł, wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodu podlega nadwyżka kosztów finansowania dłużnego obliczona zgodnie z art. 15c ust. 1 u.p.d.o.p., pomniejszona o kwotę 3.000.000 zł. Jednocześnie z uwagi na brzmienie przepisu art. 15c ust. 14 pkt 1 u.p.d.o.p. należy stwierdzić, iż nadwyżka kosztów finansowania dłużnego do wysokości 3.000.000 zł nie podlega rozpatrywaniu w ramach limitu, określonego w przepisie art. 15c ust. 1 u.p.d.o.p. Przepis ten ustanawia bowiem wyłączenie („nie stosuje się") pewnej wartości spod regulacji przepisu art. 15c u.p.d.o.p. Tym samym, w przypadku wystąpienia w danym roku podatkowym nadwyżki kosztów finansowania dłużnego przewyższającej kwotę 3 mln zł, skarżąca stosując art. 15c ust. 14 pkt 1 u.p.d.o.p. powinna wykonać kalkulację określoną w przepisie art. 15c ust. 1 u.p.d.o.p. i wyłączyć z kosztów uzyskania przychodu obliczoną zgodnie z powyższym przepisem wartość nadwyżki kosztów finansowania dłużnego po odliczeniu stałej kwoty 3.000.000 zł. W konsekwencji należy stwierdzić, iż wydatki o charakterze finansowym, określone jako koszty finansowania dłużnego podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów w takiej części, w jakiej nadwyżka tych wydatków nad osiągniętymi przez podatnika przychodami odsetkowymi będzie przekraczać wartość 30% dochodu referencyjnego obliczonego w sposób szczegółowo określony w przepisie art. 15c ust. 1 u.p.d.o.p., po zmniejszeniu o stałą wartość 3.000.000 zł.

Zatem w przypadku, gdy kwota nadwyżki kosztów finansowania dłużnego nie przekracza progu 3.000.000 zł – cała kwota tej nadwyżki nie podlega wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów.

Jednocześnie w przypadku, gdy kwota 3.000.000 zł ustalona w oparciu o art. 15c ust. 14 ustawy, będzie kwotą limitującą koszty uzyskania przychodów, odpowiednie ustalenie kosztów wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów powinno mieć miejsce w oparciu o art. 15c ust. 7 ustawy, czyli proporcjonalnie do wysokości kosztów finansowania dłużnego dotyczących odpowiednio działalności opodatkowanej oraz prowadzonej w specjalnej strefie ekonomicznej (SSE). Wykorzystanie limitu 3.000.000 zł, powinno również następować w określonej powyżej proporcji, a więc w zależności od wysokości kosztów finansowania dłużnego, dotyczących działalności podlegającej opodatkowaniu oraz korzystającej ze zwolnienia (SSE).

Natomiast, w przypadku gdy kwota nadwyżki kosztów finansowania dłużnego przekracza wskazany próg to wskaźnik obliczony na podstawie EBITDA należy stosować dopiero do nadwyżki ponad 3.000.000 zł, co oznacza, że kosztów uzyskania przychodów nie może stanowić ta część kosztów finansowania dłużnego, która przekracza 30% EBITDA ponad limit 3.000.000 zł.  

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 uznano za nieprawidłowe. Natomiast, stanowisko w zakresie pytania nr 3 uznano za prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do kwestii sposobu wyliczenia kosztów finansowania dłużnego, które można uznać za koszty uzyskania przychodów (pytanie oznaczone we wniosku nr 4), wskazać należy, że limit wysokości nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, jaka może być przez podatnika ujęta w kosztach uzyskania przychodów bazuje na wskaźniku EBITDA stosowanym w analizie finansowej przedsiębiorstw.

Limit ten oblicza się według poniższego wzoru:

Limit = 30% x [(Psuma – Podsetkowe) – (Ksuma – Amortyzacja – KFD)]

gdzie:

Psuma – suma przychodów ze wszystkich źródeł przychodów,

Podsetkowe – przychody o charakterze odsetkowym,

Ksuma – suma kosztów uzyskania przychodów,

Amortyzacja – odpisy amortyzacyjne, o których mowa w art. 16a-16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

KFD – koszty finansowania dłużnego (nieujęte w wartości początkowej ŚT lub WNiP).

Zgodnie z art. 15c ustawy, który określa sposób wyliczenia kwoty wyłączonej z kosztów, podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym na sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej. Zatem, „odwracając” sposób wyliczenia, wartość finansowania dłużnego podlegającego zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów należy ustalić poprzez odjęcie od całości kosztów finansowania dłużnego różnicy pomiędzy nadwyżką kosztów finansowania dłużnego ustaloną zgodnie z art. 15c ust. 3 ustawy, a wartością 30% podatkowej „EBITDA” obliczonej w sposób określony w art. 15c ust. 1 ustawy.

Z uwagi na powyższe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 4 należało uznać za prawidłowe.

W związku z powyższym, mając na względzie wskazania zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy:

-   w sytuacji, w której nadwyżka kosztów finansowania dłużnego, o której mowa w art. 15c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ujętych w ramach działalności opodatkowanej nie przekroczy w danym roku podatkowym kwoty 3.000.000 zł, Spółka będzie miała prawo uwzględnić w kosztach uzyskania przychodu całość kosztów finansowania dłużnego – jest nieprawidłowe,

-   w przypadku przekroczenia przez Spółkę progu 3.000.000 zł, wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodu podlega wartość określona na podstawie art. 15c ust. 1 ww. ustawy pomniejszona o kwotę 3.000.000 zł – jest prawidłowe,

-   wartość kosztów finansowania dłużnego zaliczanych do kosztów uzyskania przychodu należy ustalić poprzez odjęcie od całości kosztów finansowania dłużnego różnicy pomiędzy nadwyżką kosztów finansowania dłużnego a wartością stanowiącą 30% dochodu referencyjnego obliczonego w sposób określony w przepisie art. 15c ust. 1 cyt. ustawy – jest prawidłowe.

Tut. organ zauważa, że niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie kwestie objęte pytaniami oznaczonymi przez Wnioskodawcę numerami 2, 3 i 4.

Natomiast zagadnienia objęte pozostałymi pytaniami, oznaczonymi we wniosku numerami 1 i 5, były przedmiotem odrębnych rozstrzygnięć.

Jednocześnie nadmienić należy, że przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej nie była ocena wskazanych przez Wnioskodawcę przykładowych wyliczeń, mających uzasadniać prezentowane przez niego stanowisko w zakresie określonym pytaniami oznaczonymi we wniosku nr 2, 3, 4, albowiem Organ w ramach postępowania dotyczącego wydawania interpretacji indywidualnych przepisów prawa podatkowego nie ma uprawnień do weryfikacji przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, a do tego sprowadzałoby się dokonanie takiej oceny, zasadniczo ograniczając tym samym samodzielność działań organów podatkowych, czy celno-skarbowych. Istotą bowiem interpretacji indywidualnej jest dokonywanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w kontekście określonego stanu faktycznego nie zaś interpretowanie przedstawionych we wniosku okoliczności (wyliczeń). Organ jest zobligowany do przedstawienia własnego poglądu na przedstawione we wniosku zagadnienie podatkowe z kwestiami regulującymi konkretną prawnopodatkową sytuację podatnika w przypadku przyjęcia określonej wykładni przepisów materialnego prawa podatkowego.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji, tj. w 2018 r.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-   Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-   Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

-   Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-   w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-   w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).