Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1. Płatność z tytułu nabycia egzemplarza Oprogramowania na rzecz jego zagranicznych producentów lub podmiotów pośredniczących w dystrybucji celem dalszej odsprzedaży lub na użytek własny nie będzie stanowić ani przychodu z praw autorskich, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm., dalej ustawa o CIT lub updop) o CIT, ani przychodu z tytułu usługi przetwarzania danych, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a Ustawy o CIT, a w konsekwencji Spółka nie będzie zobowiązana do potrącenia zgodnie z art. 26 ust. 1 i ust. 2e Ustawy o CIT od tej płatności zryczałtowanego podatku dochodowego.

Ad. 2. Skoro sama płatność z tytułu nabycia egzemplarza Oprogramowania na rzecz jego zagranicznych producentów lub podmiotów pośredniczących w dystrybucji celem dalszej odsprzedaży lub na użytek własny nie stanowi płatności, o której mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, to płatność ta nie będzie powodować innych obowiązków nakładanych przez art. 26 ustawy o CIT, w tym brak będzie obowiązku posiadania certyfikatu rezydencji odbiorcy tej płatności oraz brak obowiązku do przesłania podatnikowi i właściwemu urzędowi skarbowemu informacji o wysokości przychodu (dochodu) uzyskanego przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych niemających siedziby na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (IFT-2/IFT-2R).

Uzasadnienie stanowiska

Ad. 1.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 Ustawy o CIT podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT, opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym (tzw. podatkiem u źródła) podlegają m.in. przychody z praw autorskich oraz praw pokrewnych czy też z tytułu świadczenia usług przetwarzania danych.

Przepisy prawa podatkowego nie precyzują jednak, co należy rozumieć przez przychody z praw autorskich czy też przychody z tytułu świadczenia usług przetwarzania danych.

W ocenie Wnioskodawcy, w związku z tym, że pojęcie praw autorskich określone jest już w regulacjach ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tj. Dz. U. z 2019 r. poz. 1231, dalej: ustawa o prawie autorskim), to dokonując interpretacji pojęcia przychodu z praw autorskich należy uwzględnić treść powyższych regulacji. Zatem, zgodnie z art. 17 ustawy o prawie autorskim, przez pojęcie autorskie prawa majątkowe należy rozumieć wyłączne prawo do korzystania z utworu i rozporządzania nim na wszystkich polach eksploatacji oraz do wynagrodzenia za korzystanie z utworu (a nie jego egzemplarza przyp. Wnioskodawcy).

Z kolei, zgodnie z art. 74 ust. 2 ustawy o prawie autorskim, autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego obejmują prawo do:

1. trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego, w całości lub w części, jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie; w zakresie, w którym dla wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania i przechowywania programu komputerowego niezbędne jest jego zwielokrotnienie, czynności te wymagają zgody uprawnionego;
2. tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych zmian w programie komputerowym, z zachowaniem praw osoby, która tych zmian dokonała:
3. rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii.

Zatem, dla uznania danego przychodu za przychód z praw autorskich w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT istotne jest, czy dana transakcja powoduje przeniesienie praw autorskich do oprogramowania na wskazanych powyżej polach eksploatacji.

Co jednak istotne, zgodnie z art. 52 ustawy o prawie autorskim, o ile umowa nie stanowi inaczej, przeniesienie własności egzemplarza utworu nie powoduje przejścia autorskich praw majątkowych do tegoż utworu.

Tymczasem w analizowanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym nabycie przez Spółkę odbywa się bezumownie, a umowy zawierane przez Spółkę nie zawierają postanowienia o przejściu autorskich praw majątkowych do Oprogramowania. W konsekwencji uzyskana z tego tytułu płatność nie będzie stanowić przychodu z praw autorskich, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT.

W tym przypadku można posłużyć się analogią do obrotu towarowego. Podmiot nabywający towary (nośniki) zawierające prawa autorskie, np. płyty, książki, w celu dystrybuowania ich nie uzyskuje prawa do korzystania z dzieła autorskiego (np. do adaptacji, ekranizacji itd.), lecz do konkretnego egzemplarza.

Z kolei, przez przetwarzanie danych zgodnie z definicją słownikową (internetowy Słownik języka polskiego PWN https://sjp.pwn.pl) należy rozumieć opracowywanie, zebranie danych. Przetwarzanie danych polegać będzie na przekształcaniu treści i postaci danych wejściowych metodą wykonywania systematycznych operacji w celu uzyskania wyników (danych końcowych/wyjściowych). Istotą tych działań jest zatem przetwarzanie danych (określonych informacji) na potrzeby kontrahenta.

Tymczasem w analizowanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym Spółka nie nabywa autorskich praw majątkowych do Oprogramowania, w szczególności nie nabywa prawa do jego zwielokrotnienia, tłumaczenia, przystosowywania, zmiany, modyfikacji, przetwarzania ani rozpowszechniania, jak również nie nabywa usług przetwarzania danych, których celem jest uzyskanie określonych wyników. Spółka nabywa jedynie egzemplarze lub dostępy do Oprogramowania celem dalszej odsprzedaży bądź na użytek własny.

Co więcej, sprzedaż takich egzemplarzy lub dostępów do Oprogramowania nie jest po stronie jego producentów przejawem działalności twórczej lecz dystrybucyjnej, a przedmiotem obrotu nie są prawa autorskie, lecz licencje użytkownika końcowego. Użytkownik końcowy nie ma prawa do dysponowania istotą prawa autorskiego, tj. wykorzystywania prawa na polach eksploatacji (w rozumieniu prawa autorskiego), lecz jedynie prawo do dysponowania egzemplarzem dzieła na własne potrzeby.

W tym miejscu Wnioskodawca pragnie wskazać, że egzemplarze/dostępy do Oprogramowania przeznaczone do ich dalszej odsprzedaży są przez Wnioskodawcę księgowane jako towar przeznaczony do odsprzedaży (zapasy na magazynie). Zatem, również sposób ewidencji księgowej świadczy o tym, że Wnioskodawca nie uzyskuje prawa do korzystania z dzieła autorskiego w rozumieniu ustawy o prawie autorskim ani też nie nabywa żadnych autorskich praw majątkowych do Oprogramowania (np. do dokonywania modyfikacji w kodzie).

W efekcie stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT w zw. z art. 52 ustawy o prawie autorskim ani nabycie egzemplarzy/dostępu do Oprogramowania, ani też zawarcie umowy licencji użytkownika końcowego Oprogramowania nie powinno podlegać opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym niezależnie od formy udostępnienia Oprogramowania.

Takie stanowisko potwierdził m.in.

• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 28 stycznia 2016 r. sygn. IPPB5/4510-1063/15-4/BC cyt.: Reasumując, mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołane regulacje prawa, należy stwierdzić, że płatności dokonywane przez Spółkę na rzecz Wydawców nie będą objęte dyspozycją art. 21 i 26 ustawy o PDOP, gdyż Wnioskodawca będzie dokonywał wyłącznie dystrybucji (odsprzedaży) gier komputerowych czy filmów za pośrednictwem Platformy, nie będąc jednocześnie użytkownikiem końcowym dystrybuowanych produktów oraz nie nabywając żadnych autorskich praw majątkowych do produktów;

• Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 11 stycznia 2019 r. sygn. 0114-KDIP2-1.4010.521.2018.1.MR cyt. wypłacane przez niego należności z tytułu nabywania Dostępów do wielu platform, serwisów elektronicznych oraz baz danych na własny użytek nie stanowią należności licencyjnych, na podstawie ww. art. 21 updop w związku z zapisami umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych pomiędzy Rzecząpospolitą Polską, a państwami, w których kontrahenci Wnioskodawcy posiadają siedzibę. W świetle powyższego, Wnioskodawca dokonując wypłat należności na rzecz podmiotów zagranicznych, zarówno w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2018 r. oraz jak i od stycznia 2019 r., nie ma obowiązku pobierania i zapłaty podatku u źródła od płatności na rzecz zagranicznych kontrahentów za Dostępy, jak i w przypadku nabywania tych Dostępów z licencją użytkowania końcowego. Również Wnioskodawca nie ma obowiązku gromadzenia certyfikatów rezydencji tych zagranicznych kontrahentów.

• Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 4 czerwca 2019 r. sygn. 0111-KDIB1-2.4010.116.2019.1.MS cyt.: usługi polegające na nabywaniu narzędzi informatycznych od podmiotów zewnętrznych, programów komputerowych na własne potrzeby, a także licencji użytkownika końcowego w celu ich dalszej sprzedaży, nie są objęte dyspozycją art. 21 ust. 1 updop.
  

• Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 22 sierpnia 2019 r. sygn. 0114-KDIP2-1.4010.246.2019.3.JS w której organ uzna, za prawidłowe stanowisko podatnika zgodnie z którym: Z powyższego wynika więc, że na Spółkę nie dojdzie do przeniesienia autorskich praw majątkowych ani do przekazania licencji na użytkowanie praw autorskich do oprogramowania komputerowego. Spółka będzie jedynie dystrybutorem oprogramowania opracowanego przez spółki zagraniczne. Spółka nie staje się jednak użytkownikiem dystrybuowanego oprogramowania, nie nabywa też prawa do kopiowania, powielania, modyfikowania oprogramowania komputerowego. Nie udziela również jakiejkolwiek licencji na oprogramowanie, ani sublicencji gdyż nie posiada żadnego uprawnienia do udzielania licencji (...) Spółka nie będzie również zobowiązana do stosowania w przedmiotowej sprawie postanowień jakichkolwiek umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (oraz uzyskiwania certyfikatów rezydencji spółek zagranicznych), albowiem skoro przedmiotowe należności nie stanowią należności licencyjnych już na gruncie polskich przepisów (art. 21 ust. 1 pkt 1 C1T), to przepisy dotyczące obowiązku poboru podatku u źródła w ogóle nie będą miały zastosowania do płatności dokonywanych przez spółkę (tak jak nie mają zastosowania w transakcjach towarowych, czy też innych usługach niewymienionych w art. 21 CIT), a co za tym idzie, stosowanie przez spółkę postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (poprzedzone uzyskaniem certyfikatów rezydencji) byłoby bezcelowe.
  

• Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 23 października 2019 r. sygn. 0111-KDIB2-1.4010.351.2019.2.AT cyt.: Jak wynika wniosku Wnioskodawca zamierza nabywać od portugalskiej firmy licencje na wykorzystanie na użytek własny oprogramowania komputerowego (tzw. licencje użytkownika końcowego). W ramach licencji nie zostaną przeniesione na niego jakiekolwiek majątkowe prawa autorskie do ww. oprogramowania, Spółka nie ma i nie będzie mieć prawa do udzielania sublicencji innym podmiotom, czy też dokonywania zmian w oprogramowaniu. Zatem jak wcześniej wskazano zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji, zawartym w pkt 14 do art. 12, prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu, nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych. Wobec powyższego płatności dokonywane przez Spółkę na rzecz podmiotu z siedzibą w Portugalii nie stanowią należności licencyjnych (...) Mając na uwadze powyższe w przypadku wypłaty przez Spółkę należności podmiotowi z siedzibą w Portugalii, które nie mieszczą się w katalogu art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, na Spółce nie będzie ciążył obowiązek do złożenia informacji IFT-2R, jak również Spółka nie będzie obowiązana do posiadania certyfikatu rezydencji kontrahenta zagranicznego.
  

Takie wnioskowanie potwierdza również Komentarz do Konwencji Modelowej OECD zgodnie z którym rodzaj płatności uzyskiwanych w ramach transakcji, których przedmiotem jest przekazanie oprogramowania komputerowego zależy od istoty praw, jakie odbiorca nabywa w ramach konkretnego porozumienia dotyczącego użytkowania i korzystania z programów.

W myśl pkt 14.4 Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji OECD (w wersji z 2017 r.), w sytuacji gdy dystrybutor (podmiot pośredniczący w sprzedaży oprogramowania) dokonuje płatności kwot należnych z tytułu nabycia oprogramowania w celu jego odsprzedaży (bez prawa np. do kopiowania/powielania oprogramowania), płatności te będą stanowić zyski przedsiębiorstw w rozumieniu art. 7 Modelowej Konwencji OECD (a nie należności licencyjne w rozumieniu art. 12 Modelowej Konwencji OECD przyp. Wnioskodawcy). W świetle tego komentarza, ustalenia pomiędzy posiadaczem praw autorskich do oprogramowania a pośrednikiem dystrybucyjnym często przyznają pośrednikowi dystrybucyjnemu prawo do rozpowszechniania kopii programu bez prawa do powielania tego programu. W tych transakcjach, prawa nabyte w związku z prawami autorskimi są ograniczone do praw niezbędnych dla pośrednika komercyjnego do rozpowszechniania kopii programu komputerowego. W takich transakcjach dystrybutorzy płacą tylko za nabycie kopii oprogramowania i nie wykorzystują żadnych praw autorskich do oprogramowania. Zatem w transakcji, w której dystrybutor dokonuje płatności za nabycie i dystrybucję kopii oprogramowania (bez prawa do powielania oprogramowania), prawa związane z tymi czynnościami dystrybucji powinny być pomijane przy analizie charakteru transakcji dla celów podatkowych. Płatności w tego rodzaju transakcjach byłyby traktowane jako zyski z działalności gospodarczej zgodnie z art. 7. Miałoby to miejsce niezależnie od tego, czy rozpowszechniane kopie są dostarczane na nośnikach materialnych, czy rozpowszechniane elektronicznie (bez prawa dystrybutora do powielania oprogramowania), czy też oprogramowanie podlega nieznacznemu dostosowaniu do celów jego instalacji (tłumaczenie Wnioskodawcy).

Z takim rozumieniem zgodził się także NSA, który w wyroku z dnia 24 listopada 2003 r. sygn. akt FSA 2/03, stwierdził, że: W praktyce gospodarczej nie każdemu obrotowi oprogramowaniem komputerowym towarzyszyć musi umowa przeniesienia praw autorskich lub licencja. Ma to miejsce wówczas, gdy oprogramowanie nie stanowi utworu w rozumieniu prawa autorskiego oraz gdy w świetle umowy przenoszącej własność egzemplarza oprogramowania nie jest jej przedmiotem przejście autorskich praw majątkowych do utworu/ art. 52 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, a także gdy nabywca egzemplarza oprogramowania na podstawie umowy licencyjnej, dokonuje jego dalszej odsprzedaży, do czego jest uprawniony z uwagi na wyczerpanie się prawa autorskiego do rozpowszechniania tego egzemplarza/ art. 74 ust. 4 pkt 3 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Podsumowując, w okolicznościach przedstawionych w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w ocenie Spółki, nie dochodzi do przeniesienia praw autorskich do Oprogramowania. W szczególności Wnioskodawca nie nabywa prawa do zwielokrotnienia, modyfikacji czy rozpowszechniania programów komputerowych. Spółka nie nabywa również usług przetwarzania danych. Wnioskodawca nabywa jedynie egzemplarze/dostęp do Oprogramowania (na potrzeby własne lub w celu dalszej odsprzedaży).

Biorąc pod uwagę powyższe, po stronie zagranicznych producentów lub podmiotów pośredniczących w dystrybucji nie dochodzi do powstania przychodu z praw autorskich, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT, ani przychodu z tytułu świadczenia usług przetwarzania danych. Zatem, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany jako płatnik podatku do potrącenia od takiej płatności zryczałtowanego podatku dochodowego zgodnie z art. 26 ust. 1 i ust. 2e Ustawy o CIT.

Ad. 2)

Formularz IFT-2/IFT-2R jest informacją o wysokości przychodu (dochodu) uzyskanego przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych niemających siedziby lub zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Informację tę, co do zasady sporządza płatnik zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, który dokonuje wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 26 ust. 3 ustawy o CIT, płatnicy, o których mowa w ust. 1, przekazują kwoty podatku w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zgodnie z ust. 1, 3-3d pobrano podatek, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według siedziby podatnika wykonuje swoje zadania, albo w przypadku dochodu, o którym mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1 lit. f ustawy o CIT na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według siedziby płatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników wymienionych w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT oraz podatników będących osobami uprawnionymi z papierów wartościowych zapisanych na rachunkach zbiorczych, których tożsamość nie została płatnikowi ujawniona w trybie przewidzianym w ustawie, o której mowa w art. 4a pkt 15, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Płatnicy są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w:

• art. 3 ust. 1 - informację o wysokości pobranego podatku,

• art. 3 ust. 2, oraz urzędowi skarbowemu - informację o dokonanych wypłatach i pobranym podatku

sporządzone według ustalonego wzoru.

Art. 26 ust. 3d ustawy o CIT stanowi natomiast, że informację, o której mowa w ust. 3 pkt 2, sporządzają i przekazują również podmioty, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, gdy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy nie są obowiązane do poboru podatku. Przepisy ust. 3b i 3c stosuje się odpowiednio.

Z powyższego wynika, że gdy określony podmiot nie dokonuje wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust 1 ustawy o CIT, to nie ma obowiązku wypełniania formularza IFT-2/IFT-2R.

Ponadto, zgodnie z treścią art. 22a ustawy o CIT regulacje art. 21-22 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Z kolei, w świetle art. 26 ust. 1, do płatności wskazanych w treści art. 21 ust. 1 ustawy o CIT można zastosować stawki podatkowe wynikające z właściwej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji podatkowej. Jednak powyższe regulacje mają zastosowanie edynie do płatności, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

Skoro zatem, jak zostało wykazane w stanowisku Wnioskodawcy do pytania nr 1, płatności dokonywane przez Wnioskodawcę nie stanowią należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, to Wnioskodawca nie jest (i nie będzie) zobowiązany do uzyskiwania certyfikatów rezydencji podatkowej od podatników otrzymujących te płatności oraz nie jest (i nie będzie) zobowiązany do sporządzenia informacji IFT-2/2R i złożenia ich do właściwego urzędu skarbowego.

Powyższe potwierdzają m.in. interpretacje indywidualne Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 14 sierpnia 2019 r. sygn. 0111-KDIB2-1.4010.205.2019.4.BKD oraz z dnia 6 września 2019 r. sygn. 0111-KDIB1-2.4010.265.2019.2.BG.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się w zakresie ustalenia, czy należności płacone przez Spółkę na rzecz spółek zagranicznych wymienionych we wniosku z tytułu nabycia egzemplarza/dostępu do oprogramowania w związku z umowami dystrybucyjnymi albo na użytek własny, nie stanowią należności licencyjnych w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, a w konsekwencji, czy na spółce nie ciąży obowiązek poboru podatku u źródła od ww. należności, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz czy w związku z tym na Spółce nie ciążą obowiązki nakładane przez art. 26 ww. ustawy, w tym związane z uzyskaniem certyfikatu rezydencji, bądź przesłaniem informacji zgodnie z drukami IFT-2 i IFT-2R za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy

Należy zaznaczyć, biorąc pod uwagę stwierdzenie Wnioskodawcy, iż nie wyklucza zawarcia transakcji z osobami zagranicznymi z innych państw, że przy wydaniu powyższej interpretacji, organ podatkowy odniósł się tylko do podmiotów wskazanych we wniosku.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny w sprawie będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej