Temat interpretacji

w zakresie ustalenia, czy dokonywane przez Spółkę w roku 2019 i w latach następnych, odpisy amortyzacyjne od samochodów osobowych, które zostały przez Spółkę oddane do odpłatnego używania na podstawie umów leasingu, o których mowa w art. 17b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie podlegają ograniczeniu, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, niezależnie od tego, kiedy została zawarta umowa leasingu czy też kiedy taki samochód osobowy został przez Spółkę wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 18 lutego 2020 r. (data wpływu 24 lutego 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy dokonywane przez Spółkę w roku 2019 i w latach następnych, odpisy amortyzacyjne od samochodów osobowych, które zostały przez Spółkę oddane do odpłatnego używania na podstawie umów leasingu, o których mowa w art. 17b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie podlegają ograniczeniu, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, niezależnie od tego, kiedy została zawarta umowa leasingu czy też kiedy taki samochód osobowy został przez Spółkę wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 stycznia 2020 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy dokonywane przez Spółkę w roku 2019 i w latach następnych, odpisy amortyzacyjne od samochodów osobowych, które zostały przez Spółkę oddane do odpłatnego używania na podstawie umów leasingu, o których mowa w art. 17b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie podlegają ograniczeniu, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, niezależnie od tego, kiedy została zawarta umowa leasingu czy też kiedy taki samochód osobowy został przez Spółkę wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką akcyjną, polskim rezydentem podatkowym, podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce (w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych). Spółka prowadzi działalność przede wszystkim w zakresie leasingu oraz udzielania pożyczek. Zgodnie z Krajowym Rejestrem Sądowym, przedmiotem działalności Spółki jest przede wszystkim leasing finansowy (PKD 64.91.Z), ale również wynajem i dzierżawa maszyn i urządzeń rolniczych (PKD 77.31.Z), urządzeń budowlanych (PKD 77.32.Z), środków transportu wodnego (PKD 77.34.Z) oraz lotniczego (PKD 77.35.Z).

Od 2019 r. Wnioskodawca należy do podatkowej grupy kapitałowej X, w której skład, oprócz Wnioskodawcy (jako spółki zależnej) wchodzi także Spółka A S.A. (jako spółka dominująca) oraz Spółka B S.A. (jako spółka zależna). Podatkowa grupa kapitałowa powołana została na podstawie umowy z 5 listopada 2018 r., a pierwszy rok podatkowy podatkowej grupy kapitałowej trwał od 1 stycznia do 31 grudnia 2019 r. Rok podatkowy podatkowej grupy kapitałowej jest równy rokowi kalendarzowemu.

Niniejszym, podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych od początku 2019 r. jest podatkowa grupa kapitałowa, której członkiem jest Spółka (zgodnie z art. la ust. 1 updop). Przed 2019 r. Wnioskodawca nie był członkiem podatkowej grupy kapitałowej.

Spółka, jako leasingodawca (finansujący), zawiera z klientami jako leasingobiorcami (korzystającymi) umowy leasingu, w rozumieniu art. 17a pkt 1 updop, na podstawie których oddaje im, na uzgodniony czas, do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji będące własnością Spółki. W szczególności Spółka, jako finansujący, zawiera umowy tzw. leasingu operacyjnego, tj. umowy leasingu spełniające warunki określone w art. 17b ust. 1 updop, tzn.:

1. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
2. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
3. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu.

Przedmiotem powyższych umów są m.in. samochody osobowe w rozumieniu art. 4a pkt 9a updop. Samochody będące przedmiotem umów leasingu, o których mowa w art. 17b updop, są traktowane przez Spółkę jako środki trwałe podlegające amortyzacji dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy dokonywane przez Spółkę w roku 2019 i w latach następnych, odpisy amortyzacyjne od samochodów osobowych, które zostały przez Spółkę oddane do odpłatnego używania na podstawie umów leasingu, o których mowa w art. 17b updop, nie podlegają ograniczeniu, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 4 updop, niezależnie od tego, kiedy została zawarta umowa leasingu czy też kiedy taki samochód osobowy został przez Spółkę wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, odpisy amortyzacyjne dokonywane przez Spółkę w roku 2019 i w latach następnych, od samochodów osobowych, które zostały przez Spółkę oddane do odpłatnego używania na podstawie umów leasingu, o których mowa w art. 17b updop, nie podlegają ograniczeniu, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 4 updop, bez względu na to kiedy została zawarta umowa leasingu, której przedmiotem jest dany samochód osobowy czy też kiedy dany samochód osobowy został przez Spółkę wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. W szczególności, nie ma w tej sytuacji znaczenia czy umowa leasingu, której przedmiotem jest samochód osobowy, została zawarta przed 1 stycznia 2019 r. oraz czy samochód osobowy, będący przedmiotem takiej umowy leasingu został przez Spółkę nabyty i wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych przed 1 stycznia 2019 r.

Powyższe wynika z faktu, że amortyzowane przez Spółkę samochody osobowe zostały oddane przez Spółkę do odpłatnego używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1 updop, a oddawanie w odpłatne używanie na podstawie takich umów stanowi przedmiot działalności Wnioskodawcy, zatem samochody te spełniają warunki, o których mowa w art. 16 ust. 5b updop.

1 stycznia 2019 r. weszły w życie przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczące m.in. zasad zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych z tytułu zużycia samochodów osobowych, tj. art. 16 ust. 1 pkt 4 updop. Zgodnie z tym przepisem nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę 225.000 zł - w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz.U. poz. 317 i 1356) oraz 150.000 zł - w przypadku pozostałych samochodów osobowych.

Zgodnie natomiast z art. 16 ust. 5b updop, powyższe ograniczenie nie znajduje zastosowania do odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, jeżeli ten samochód został oddany przez podatnika do odpłatnego używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1 updop, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze a oddawanie w odpłatne używanie na podstawie takiej umowy stanowi przedmiot działalności podatnika.

Zgodnie z art. 16 i art. 17 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (dalej: ustawa zmieniająca), która wprowadziła powyższe przepisy do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mają one zastosowanie do dochodów (przychodów) uzyskanych od 1 stycznia 2019 r.

W związku z powyższym, od 1 stycznia 2019 r. Spółka, której przedmiotem działalności jest oddawanie środków trwałych do odpłatnego używanie na podstawie umów leasingu, o których mowa w art. 17a pkt 1 updop, nie powinna stosować art. 16 ust. 1 pkt 4 updop w odniesieniu do odpisów amortyzacyjnych z tytułu zużycia samochodów osobowych, które zostały przez Spółkę oddane do używania na podstawie umów leasingu, spełniających warunki określone w art. 17b updop.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ani ustawy zmieniającej nie uzależniają powyższej zasady od tego kiedy dany samochód osobowy został przez Spółkę wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych czy też od tego kiedy została zawarta dana umowa leasingu, której przedmiotem jest amortyzowany przez Spółkę samochód osobowy. Ustawa zmieniająca nie zawiera żadnych przepisów intertemporalnych w zakresie stosowania art. 16 ust. 5b updop.

Odmienne zasady ustawodawca wprowadził przykładowo w art. 16 ust. 5i updop, ograniczającym wysokość kosztów uzyskania przychodów w przypadku sprzedaży samochodu osobowego o wartości przewyższającej 150 tys. zł (225 tys. zł w przypadku samochodów elektrycznych). Stosownie bowiem do art. 9 ustawy zmieniającej, art. 16 ust. 5i updop stosuje się do samochodów osobowych wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych po dniu 31 grudnia 2018 r. Takiego ograniczenia ustawa zmieniająca nie przewiduje w odniesieniu do art. 16 ust. 5b updop.

Co więcej, także przepis intertemporalny zawarty w art. 8 ust. 1 ustawy zmieniającej nie dotyczy art. 16 ust. 5i updop. Zgodnie z tym przepisem do umów leasingu, najmu, dzierżawy oraz innych umów o podobnym charakterze dotyczących samochodu osobowego zawartych przed dniem 1 stycznia 2019 r. stosuje się przepisy ustaw zmienianych w art. 1 i art. 2 [artykuł zmieniający brzmienie przepisów updop - przyp. Wnioskodawcy], w brzmieniu dotychczasowym. Przepis ten dotyczy stosowania przepisów regulujących zasady zaliczania przez korzystającego (leasingobiorcę) do kosztów uzyskania przychodów należności wynikających z umów leasingu, najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Tym samym, dyspozycja tego przepisu nie odnosi się do kwestii rozpoznawania w kosztach podatkowych odpisów amortyzacyjnych, których w przypadku tzw. umowy leasingu operacyjnego dokonuje finansujący (leasingodawca).

Przywołany wyżej przepis art. 8 ust. 1 ustawy zmieniającej, stanowi realizację zasady praw nabytych dla podatników, którzy zawarli umowy leasingu przed wejściem w życie nowych przepisów, które limitują wysokość kosztów uzyskania przychodów w odniesieniu do wydatków dotyczących samochodu osobowego wynikających z umowy leasingu (przede wszystkim rat/ opłat leasingowych). W tym miejscu przywołać należy nowododany art. 16 ust. 1 pkt 49a updop, który wyłącza z kosztów uzyskania przychodów opłaty dotyczące samochodu osobowego wynikające z umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 tys. zł (225 tys. zł w przypadku samochodów elektrycznych) pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.

Warto podkreślić, że przed nowelizacją ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych brak było przepisów konstytuujących ograniczenia w zakresie zaliczania do kosztów uzyskania przychodów opłat wynikających z zawartych umów leasingu, przedmiotem których były samochody osobowe. Tym samym, art. 8 ust. 1 ustawy zmieniającej pozwolił na stosowanie przepisów obowiązujących w dniu zawarcia umowy leasingu, najmu, dzierżawy lub umów o podobnym charakterze.

Art. 8 ustawy zmieniającej nie odnosi się do regulacji wskazanej w art. 16 ust. 5b updop, z uwagi na to, że dokonywanie odpisów amortyzacyjnych nie wynika z umowy leasingu lecz z faktu poniesienia wydatku na nabycie środka trwałego. Art. 8 ustawy zmieniającej powinno się rozumieć jako odnoszący się wyłącznie do rozliczeń wynikających z umowy leasingu dokonywanych pomiędzy korzystającym a finansującym, w szczególności do rat i innych opłat leasingowych. Dokonywanie odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z art. 16a updop wynika z nabycia środka trwałego, który to środek trwały jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu określonej w art. 17a pkt 1 updop. W rezultacie, art. 8 ustawy zmieniającej nie ma zastosowania do dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Co do zasady przyjmuje się, że jeśli przepisy intertemporalne nie stanowią inaczej, to zmianę prawa podatkowego materialnego stosuje się od dnia wejścia w życie zmian także do już trwających stosunków i zdarzeń (pierwszeństwo ustawy nowej). Podkreśla to sam art. 16 ustawy zmieniającej stanowiąc, że przepisy ustaw zmienianych w art. 1-3, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2019 r..

Wyjątki od powyższej zasady mogą wynikać z konieczności ochrony praw nabytych, gdzie stosowanie dawnego prawa podatkowego, do stosunków/zdarzeń powstałych sprzed wejścia w życie zmian, uzasadnia konstytucyjna ochrona praw nabytych (bezpieczeństwo prawne) wynikająca z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W przypadku art. 16 ust. 5b updop zasada ta nie powinna mieć zastosowania - nowe przepisy (art. 16 ust. 5b updop) nie pogarszają bowiem sytuacji podatników, których przedmiotem działalności jest oddawanie środków trwałych do odpłatnego używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1 updop, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, w związku z czym stosowanie regulacji w brzmieniu obowiązującym przed 2019 r. nie jest wymagane do ochrony interesów podatników.

Mając na uwadze powyższe, niezależnie od daty zawarcia umowy leasingu, której przedmiotem są samochody osobowe oraz niezależnie od daty, kiedy Spółka wprowadziła samochody osobowe oddane do używania na podstawie umowy leasingu do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, od 2019 r. Spółka ma prawo zaliczyć odpisy amortyzacyjne od takich samochodów osobowych do kosztów uzyskania przychodów w pełnej wysokości, na podstawie art. 16 ust. 5b updop, tj. nie stosując ograniczenia wynikającego z art. 16 ust. 1 pkt 4 updop.

W końcu, stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 25 lipca 2019 r. Znak: 0114-KDIP2-2.4010.218.2019.2.AG, w której to organ, w analogicznym stanie faktycznym wskazał, że: (...) na powyższe nie będzie miało wpływu to, kiedy zostaną zawarte umowy leasingu, na podstawie których Spółka oddaje samochody do odpłatnego korzystania innym podmiotom. Przywołane powyżej przepisy nie uzależniają bowiem sposobu rozliczania w kosztach uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od momentu zawarcia umowy leasingu. W przypadku Wnioskodawcy nie znajdą natomiast zastosowania przepisy regulujące zaliczanie w koszty podatkowe opłat wynikających z umów leasingu, gdyż Spółka nie korzysta z samochodów osobowych na podstawie tych umów, a jedynie oddaje samochody, jako swoje środki trwałe, w leasing operacyjny w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Odpowiadając zatem wprost na zadane we wniosku pytanie, od dnia 1 stycznia 2019 r. Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów, proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku Spółki (udziału), odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej samochodów osobowych oddanych przez Spółkę w leasing operacyjny w pełnej wysokości, bez względu na ich wartość początkową i bez względu na to, kiedy została zawarta umowa leasingu, na podstawie której samochód został oddany do korzystania.

Podobnie w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 4 lutego 2020 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.512.2019.1.AT organ stwierdził, że: (...) na powyższe nie będzie miało wpływu to, kiedy zostaną zawarte umowy leasingu, na podstawie których Spółka oddaje samochody do odpłatnego korzystania innym podmiotom. Przywołane powyżej przepisy nie uzależniają bowiem sposobu rozliczania w kosztach uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od momentu zawarcia umowy leasingu. W przypadku Wnioskodawcy nie znajdą natomiast zastosowania przepisy regulujące zaliczanie w koszty podatkowe opłat wynikających z umów leasingu, gdyż Spółka nie korzysta z samochodów osobowych na podstawie tych umów, a jedynie oddaje samochody, jako swoje środki trwałe, w leasing operacyjny w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Wobec powyższego, stwierdzić należy, że od dnia 1 stycznia 2019 r. Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów, odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej samochodów osobowych oddanych przez Wnioskodawcę w leasing operacyjny bez względu na to kiedy została zawarta umowa leasingu.

Podsumowując, odpisy amortyzacyjne dokonywane przez Spółkę w roku 2019 i w latach następnych, od samochodów osobowych, oddanych do odpłatnego używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 17b updop, nie podlegają ograniczeniom z art. 16 ust. 1 pkt 4 updop, niezależnie od tego, kiedy została zawarta umowa leasingu czy też kiedy samochód osobowy będący przedmiotem takiej umowy został wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, tj. także wtedy, gdy umowa leasingu, której przedmiotem jest samochód osobowy, zawarta została przed 1 stycznia 2019 r., czy też gdy Spółka, przed 1 stycznia 2019 r., wprowadziła do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych samochód osobowy, będący przedmiotem umów leasingu.

Ponieważ te samochody zostały oddane przez Spółkę do odpłatnego używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1 updop, a oddawanie w odpłatne używanie na podstawie takiej umowy stanowi przedmiot działalności Wnioskodawcy (niniejszym, zastosowanie znajdzie art. 16 ust. 5b updop).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 oraz art. 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 ze zm., dalej updop).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z powyższego wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 updop), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl natomiast art. 16a ust. 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z dniem 1 stycznia 2019 r., na podstawie ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2159; dalej: ustawa zmieniająca), wprowadzono nowe zasady rozliczania w kosztach uzyskania przychodów wydatków związanych m.in. z wykorzystywaniem samochodów osobowych w prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 16 ustawy zmieniającej, przepisy ustaw zmienianych w art. 1-3, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2019 r., z wyjątkiem art. 6 i art. 6a ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, oraz art. 7b ust. 2 ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, które stosuje się do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2018 r.

Na podstawie powyższego, w świetle nowych przepisów, podatnicy korzystający z samochodów osobowych wprowadzonych do ewidencji środków trwałych zarówno przed jak i po 1 stycznia 2019 r. mogą korzystać z limitów obowiązujących od początku 2019 r., w odniesieniu do kosztów poniesionych od 1 stycznia 2019 r.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 4a pkt 9a updop, ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym oznacza to pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
   • klasyfikowanego na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
   • z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków,
2. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
3. pojazdu specjalnego, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym, i jeżeli spełnione są również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
   • agregat elektryczny/spawalniczy,
   • do prac wiertniczych,
   • koparka, koparko-spycharka,
   • ładowarka,
   • podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
   • żuraw samochodowy,
4. pojazdu samochodowego określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   

Jak stanowi art. 16 ust. 1 pkt 4 updop, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2019 r., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę:

1. 225 000 zł w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. poz. 317, 1356 i 2348),
2. 150 000 zł w przypadku pozostałych samochodów osobowych.

Dodać jednocześnie trzeba, że w myśl art. 16 ust. 5b updop, obowiązującego od 1 stycznia 2019 r., przepisu ust. 1 pkt 4 nie stosuje się do odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, jeżeli ten samochód został oddany przez podatnika do odpłatnego używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, a oddawanie w odpłatne używanie na podstawie takiej umowy stanowi przedmiot działalności podatnika.

Z literalnego brzmienia powyższego przepisu wynika, że ograniczenie o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 4 updop nie znajdzie zastosowania w przypadku, gdy przedmiotem działalności prowadzonej przez podatnika jest oddawanie samochodu osobowego w odpłatne używanie na podstawie np. umowy leasingu albo umowy najmu. Istotne znaczenie ma zatem rodzaj oraz przedmiot prowadzonej działalności gospodarczej. Przedmiot prowadzonej działalności przez podatników należy rozpatrywać przez pryzmat dokumentów rejestrowych złożonych przez podatnika, a także w umowie spółki lub w jej statucie. W dokumentach tych we właściwych miejscach uwidocznione powinny zostać odpowiednie kody Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD).Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca - spółką akcyjna, prowadzi działalność przede wszystkim w zakresie leasingu oraz udzielania pożyczek. Zgodnie z Krajowym Rejestrem Sądowym, przedmiotem działalności Spółki jest przede wszystkim leasing finansowy (PKD 64.91.Z), ale również wynajem i dzierżawa maszyn i urządzeń rolniczych (PKD 77.31.Z), urządzeń budowlanych (PKD 77.32.Z), środków transportu wodnego (PKD 77.34.Z) oraz lotniczego (PKD 77.35.Z). Od 2019 r. Wnioskodawca należy do podatkowej grupy kapitałowej X, w której skład, oprócz Wnioskodawcy (jako spółki zależnej) wchodzi także Spółka A S.A. (jako spółka dominująca) oraz Spółka B S.A. (jako spółka zależna). Podatkowa grupa kapitałowa powołana została na podstawie umowy z 5 listopada 2018 r., a pierwszy rok podatkowy podatkowej grupy kapitałowej trwał od 1 stycznia do 31 grudnia 2019 r. Rok podatkowy podatkowej grupy kapitałowej jest równy rokowi kalendarzowemu. Niniejszym, podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych od początku 2019 r. jest podatkowa grupa kapitałowa, której członkiem jest Spółka (zgodnie z art. la ust. 1 updop). Przed 2019 r. Wnioskodawca nie był członkiem podatkowej grupy kapitałowej. Spółka, jako leasingodawca (finansujący), zawiera z klientami jako leasingobiorcami (korzystającymi) umowy leasingu, w rozumieniu art. 17a pkt 1 updop, na podstawie których oddaje im, na uzgodniony czas, do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji będące własnością Spółki. Przedmiotem powyższych umów są m.in. samochody osobowe. Samochody będące przedmiotem umów leasingu, o których mowa w art. 17b updop, są traktowane przez Spółkę jako środki trwałe podlegające amortyzacji dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii rozliczania w kosztach uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od ww. samochodów osobowych.

Mając na uwadze powyższe, zastosowanie w niniejszej sprawie znajdzie art. 16 ust. 5b updop, w związku z czym Wnioskodawca będzie miał prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonanych od samochodów osobowych, w roku 2019 i w latach następnych, wprowadzonych do ewidencji środków trwałych, bez stosowania ograniczeń, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 4 updop.

Tym samym od dnia 1 stycznia 2019 r. Spółka jest uprawniona do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej samochodów, oddanych przez Spółkę do odpłatnego używania na podstawie Umów leasingu, w pełnej wysokości, bez względu na ich wartość początkową i bez względu na to, kiedy została zawarta umowa leasingu, na podstawie której samochód został oddany do korzystania, czy też kiedy samochód został wprowadzony do ewidencji środków trwałych.

Reasumując, stanowisko Spółki należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej