w zakresie ustalenia, czy w momencie przeniesienia prawa własności do Lokalu użytkowego na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej, Spółka będzie uprawniona d... - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 06.05.2020, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.53.2020.1.ŚS, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

w zakresie ustalenia, czy w momencie przeniesienia prawa własności do Lokalu użytkowego na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej, Spółka będzie uprawniona do rozpoznania kosztu podatkowego, w wysokości kosztu wytworzenia Lokalu użytkowego

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.) oraz art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r., poz. 374, ze zm.) - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 7 lutego 2020 r. (data wpływu 10 lutego 2020 r.) uzupełnionego 12 lutego 2020 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w momencie przeniesienia prawa własności do Lokalu użytkowego na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej, Spółka będzie uprawniona do rozpoznania kosztu podatkowego, w wysokości kosztu wytworzenia Lokalu użytkowego jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lutego 2020 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy w momencie przeniesienia prawa własności do Lokalu użytkowego na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej, Spółka będzie uprawniona do rozpoznania kosztu podatkowego, w wysokości kosztu wytworzenia Lokalu użytkowego.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka S.A. z siedzibą w W. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) prowadzi działalność gospodarczą i podlega na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych (dalej: CIT) od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wybudował na nieruchomości położonej w W. (dalej: Grunt) trzy budynki mieszkalne wraz z garażami podziemnymi i lokalami usługowymi (dalej: Budynki), (Grunt i Budynki zwane łącznie dalej: Nieruchomością). Spółka w związku z budową Budynków na Gruncie ponosiła liczne wydatki, które były każdorazowo dokumentowane wystawionymi przez kontrahentów na rzecz Spółki fakturami.

Dla Nieruchomości Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą.

W Budynkach wyodrębnione zostały lokale mieszkalne i niemieszkalne (dalej łącznie jako: Lokale lub odpowiednio Lokal), które następnie zostały przez Spółkę sprzedane na rzecz osób trzecich, niepowiązanych ze Spółką (dalej łącznie jako: Właściciele). W wyniku nabycia danego Lokalu, poza własnością tego lokalu, na każdego z Właścicieli przeszedł również odpowiedni udział w częściach wspólnych Nieruchomości związany z nabytym Lokalem.

Z chwilą wyodrębnienia w Budynkach pierwszych Lokali, powstała Wspólnota Mieszkaniowa, składająca się z Właścicieli poszczególnych Lokali w Budynkach (dalej: Wspólnota Mieszkaniowa). Wspólnota Mieszkaniowa jest jednostką organizacyjną niemającą osobowości prawnej, zajmującą się zarządem częściami wspólnymi Nieruchomości. Wspólnota Mieszkaniowa może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania.

W jednym z Budynków (dalej: Budynek) znajduje się lokal (dalej: Lokal użytkowy), który na mocy aktu notarialnego z dnia 30 października 2013 r. został wyodrębniony przez Spółkę jako samodzielny lokal usługowy, dla którego założona została odrębna księga wieczysta prowadzona przez Sąd Rejonowy. Lokal użytkowy w okresie od 1 listopada 2013 roku do 31 lipca 2014 roku, w ramach umowy o korzystanie, został przez Spółkę oddany Właścicielom do użytkowania w celach rekreacyjnych. Wspólnota Mieszkaniowa zgodnie z umową pokrywała koszty utrzymania Lokalu użytkowego. Umowa została przez Spółkę wypowiedziana i wygasła w dniu 31 lipca 2014 roku.

Zdaniem Właścicieli, Spółka nie miała prawa odebrać Właścicielom możliwości korzystania z Lokalu użytkowego. Po oddaniu Budynków do użytkowania Właścicielom - Wspólnota Mieszkaniowa stwierdziła, że w częściach wspólnych Nieruchomości, powstał szereg wad fizycznych i usterek, tj. m.in. pęknięcia tynków na ścianach i sufitach, czy wybarwienia powierzchni konglomeratu na klatach schodowych.

W związku z powyższym, Wspólnota Mieszkaniowa wniosła do Sądu Okręgowego pozew z dnia 14 października 2016 r., w którym przedstawiła swoje zarzuty względem stanu fizycznego Nieruchomości oraz tytułu do Lokalu użytkowego.

W odniesieniu do Lokalu użytkowego Wspólnota Mieszkaniowa podniosła, że w ramach nabycia prawa własności poszczególnych Lokali, na każdego z Właścicieli - w ramach zapłaconej ceny za Lokal - powinien przejść również odpowiedni udział w prawie własności Lokalu użytkowego, gdyż powinien on stanowić część wspólną Nieruchomości. Innymi słowy, Wspólnota Mieszkaniowa podniosła, że prawo własności do Lokalu użytkowego powinno było zostać przeniesione na Właścicieli (których ogół tworzy Wspólnotę Mieszkaniową) w ramach ceny zapłaconej Spółce przez każdego z nich w związku ze sprzedażą na ich rzecz Lokali.

W konsekwencji, we wskazanym pozwie Wspólnota Mieszkaniowa wniosła o:

zasądzenie od Spółki należności pieniężnej wraz z ustawowymi odsetkami z tytułu odpowiedzialności odszkodowawczej w oparciu o art. 471 Ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1145, dalej: kodeks cywilny) z tytułu:
- powstałych w częściach wspólnych Nieruchomości wad fizycznych i usterek oraz
- niewydania Lokalu użytkowego Wspólnocie Mieszkaniowej w celu nieodpłatnego korzystania przez wszystkich Właścicieli.
ewentualnie o: zasądzenie od Spółki określonej kwoty pieniężnej wraz z ustawowymi odsetkami z tytułu rękojmi za wady fizyczne Nieruchomości,
ewentualnie o: nakazanie Spółce usunięcia wad fizycznych Nieruchomości wspólnej.

W trakcie toczącego się postępowania sądowego, na zgodny wniosek Spółki oraz Wspólnoty Mieszkaniowej (dalej łącznie jako: Strony sporu), ww. sprawa została skierowana do mediacji w celu podjęcia próby ugodowego rozstrzygnięcia zaistniałego sporu. W wyniku podjętej mediacji, Strony sporu planują zawrzeć ugodę, która zostanie zatwierdzona przez sąd (dalej: Ugoda), w ramach której Strony sporu planują, że:

Spółka zapłaci Wspólnocie Mieszkaniowej określoną kwotę pieniężną z tytułu podnoszonych przez Wspólnotę Mieszkaniową roszczeń za wady Nieruchomości oraz
przeniesie na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej prawo własności Lokalu użytkowego wraz z innymi, związanymi z nim prawami z tytułu roszczeń Wspólnoty Mieszkaniowej związanych z tym Lokalem użytkowym.

Zgodnie z założeniami projektu Ugody, wskazane powyżej świadczenia wykonane przez Spółkę na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej będą w całości wyczerpywać roszczenia Wspólnoty Mieszkaniowej podniesione w pozwie oraz w trakcie sporu sądowego i mediacji. Oznacza to w szczególności, że przeniesienie na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej własności Lokalu użytkowego w całości zaspokoi roszczenia Wspólnoty związane z przeniesieniem prawa własności do Lokalu użytkowego.

Z tytułu wytworzenia Lokalu użytkowego Spółka nie rozpoznała do tej pory kosztu podatkowego w CIT - ponieważ do tej pory nie zostało przeniesione prawo własności do niego na rzecz Właścicieli. Niniejszy wniosek dotyczy jedynie ewentualnych skutków w podatku CIT przeniesienia prawa własności do Lokalu użytkowego na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że w momencie przeniesienia prawa własności do Lokalu użytkowego na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej, Spółka będzie uprawniona do rozpoznania kosztu podatkowego, w wysokości kosztu wytworzenia Lokalu użytkowego?

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym w momencie przeniesienia prawa własności do Lokalu użytkowego na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej, Spółka będzie uprawniona do rozpoznania kosztu podatkowego, w wysokości kosztu wytworzenia Lokalu użytkowego.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 ze zm., dalej: ustawa CIT), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub

w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Jak wynika z powyższego, aby dany wydatek mógł zostać zakwalifikowany jako koszt uzyskania przychodów na gruncie CIT, koniecznym jest, aby:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku wydatek został pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik);
wykazywał związek z przychodem podatnika (miał na celu osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła);
nie stanowił wydatku wyłączonego z kosztów uzyskania przychodów w oparciu o art. 16 ust. 1 ustawy CIT;
został właściwe udokumentowany.

Zastosowanie powyższych przepisów do okoliczności będących przedmiotem niniejszego wniosku.

Dokonując analizy ww. warunków w odniesieniu do okoliczności wskazanego zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca pragnie wskazać, co następuje.

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, pierwszy warunek, tj. poniesienie wydatku przez podatnika, należy w niniejszych okolicznościach uznać za spełniony. Wnioskodawca, realizując inwestycję na Gruncie, ponosił liczne wydatki, w tym wydatki na wytworzenie Lokalu użytkowego, ponosząc ich ekonomiczny ciężar. Wydatki na wytworzenie Lokalu użytkowego obciążyły zatem majątek Wnioskodawcy.

Ad. 2

W ocenie Wnioskodawcy, również drugi warunek zostanie spełniony. Jak zostało bowiem wskazane w opisie zdarzenia przyszłego, Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wybudowała na Gruncie Budynki, w których wyodrębnione zostały Lokale, w tym znajdujący się w jednym z Budynków Lokal użytkowy. Następnie poszczególne Lokale zostały przez Spółkę sprzedane na rzecz Właścicieli, w związku z czym Spółka osiągnęła przychód z tego tytułu. W wyniku nabycia Lokali, poza własnością danego Lokalu, na każdego z Właścicieli przeszedł również odpowiedni udział w częściach wspólnych Nieruchomości związany z nabytym Lokalem.

Lokal użytkowy został wyodrębniony przez Spółkę jako samodzielny lokal usługowy, do którego prawa własności nie zostały przeniesione na rzecz Właścicieli w ramach przysługujących im udziałów w częściach wspólnych Nieruchomości - co stanowiło jeden z powodów wystąpienia przez Wspólnotę Mieszkaniową z pozwem przeciwko Spółce.

W ramach planowanej Ugody, prawo własności Lokalu użytkowego ma zostać przeniesione na Wspólnotę Mieszkaniową, którą tworzy ogół Właścicieli. Należy zauważyć, że przeniesienie własności Lokalu użytkowego na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej (na podstawie Ugody) będzie miało miejsce z związku z podniesionym przez Właścicieli roszczeniem, którego podstawą było twierdzenie, iż prawo własności do Lokalu użytkowego powinno było zostać przeniesione w ramach zapłaconej wcześniej przez każdego z Właścicieli ceny za nabyty Lokal oraz związane z nim udziały w częściach wspólnych Nieruchomości. Należy zatem uznać, że przeniesienie własności Lokalu użytkowego ma charakter wydania towaru w ramach zawartych uprzednio umów sprzedaży Lokali. Oznacza to, że po stronie Spółki, w związku z przeniesieniem prawa własności do Lokalu użytkowego na rzecz Wspólnoty powstał już przychód podatkowy z działalności gospodarczej z tego tytułu. Obejmował on przychód związany ze sprzedażą Lokali oraz związanymi z nimi udziałami w częściach wspólnych Nieruchomości, a także kwotę odpowiadającą wartości Lokalu użytkowego i związanym z nim udziałem w częściach wspólnych Nieruchomości.

Sprzedaż Lokali wraz z udziałem w częściach wspólnych Nieruchomości, w tym przeniesienie praw do Lokalu użytkowego (a tym samym uzyskanie przychodów z tego tytułu) jest zatem bezpośrednią konsekwencją zrealizowania inwestycji na Gruncie w postaci budowy Budynków, a co za tym idzie poniesienia kosztów ich wytworzenia - w tym kosztów wytworzenia Lokalu użytkowego. Tym samym, poniesione przez Wnioskodawcę wydatki związane z wytworzeniem Lokalu użytkowego mają związek z osiągniętym przez Spółkę przychodem z tytułu przeniesienia prawa własności do Lokalu użytkowego na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej.

Ad. 3

Wnioskodawca pragnie również zaznaczyć, że wydatków ponoszonych w związku z wytworzeniem Lokalu użytkowego nie można zakwalifikować do żadnej z kategorii wydatków wyłączonych wprost przez ustawodawcę z kosztów uzyskania przychów w oparciu o art. 16 ust. 1 ustawy CIT. Stąd, także trzeci z ww. warunków należy uznać za spełniony. W szczególności w omawianych okolicznościach, zdaniem Spółki, nie powinien znaleźć zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy CIT, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Dla potrzeb powyższego przepisu ustawodawca nie zawarł w przepisach podatkowych dodatkowej definicji pojęcia kara umowna lub odszkodowania, dlatego posłużyć należy się regulacjami kodeksu cywilnego, zgodnie z którym kara umowna stanowi sumę pieniężną umożliwiającą naprawę szkody wynikłej z niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania, zastrzeżoną przez strony transakcji w umowie, natomiast odszkodowanie co do zasady przysługuje poszkodowanemu obok ewentualnych postanowień zastrzeżonych w umowie.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów ściśle określonych w treści tego przepisu kar umownych i odszkodowań, a ustawodawca przyjął ich zamknięty katalog.

W konsekwencji, jeżeli kara umowna lub odszkodowanie nie mieści się w tym katalogu i spełnia przesłanki określone w art. 15 ust. 1 ustawy CIT to powinna zostać uznana za koszt uzyskania przychodów.

W kontekście powyższych uwag należy wskazać, że przeniesieniu prawa własności do Lokalu użytkowego na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej, zdaniem Wnioskodawcy, nie można przypisać charakteru odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług, czy też z tytułu zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad. Stanowi ono jedynie wydanie Lokalu użytkowego, co do którego prawa rościła sobie Wspólnota Mieszkaniowa, i za który kwota należności - w myśl roszczenia podniesionego wobec Spółki - została już zapłacona przez każdego z Właścicieli w ramach zapłaty za nabyty przez każdego z nich Lokal wraz z udziałem w częściach wspólnych Nieruchomości. Przeniesienie prawa własności do Lokalu użytkowego nie będzie związane z roszczeniem Wspólnoty Mieszkaniowej, wynikającym ze stwierdzenia przez Wspólnotę Mieszkaniową wad fizycznych i usterek w częściach wspólnych Nieruchomości, gdyż te roszczenia Wspólnoty zostaną zaspokojone zapłatą określonej kwoty pieniężnej. Przeniesienie prawa własności Lokalu użytkowego i wydanie tego Lokalu będzie związane z roszczeniem Wspólnoty Mieszkaniowej wskazującym, że Lokal użytkowy winien był mieć status części wspólnych przeznaczonych do korzystania przez wszystkich Właścicieli.

Ad. 4

Jak zostało wskazane w opisie zdarzenia przyszłego, ponoszone przez Spółkę wydatki na wytworzenie Lokalu użytkowego, zostały udokumentowane wystawianymi przez kontrahentów na rzecz Spółki fakturami. Zatem, ostatni z ww. warunków w postaci właściwego udokumentowania poniesionych wydatków, należy uznać za spełniony.

Wobec powyższego, należy uznać, iż ponoszone przez Spółkę wydatki w związku z wytworzeniem Lokalu użytkowego będą mogły zostać rozpoznane przez Wnioskodawcę jako koszty podatkowe w momencie przeniesienia własności Lokalu użytkowego na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej - w wysokości kosztu wytworzenia Lokalu użytkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865, z późn. zm. dalej ustawa o CIT).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja tego przepisu daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ww. ustawy), pod warunkiem, że wykaże istnienie związku przyczynowego pomiędzy ich poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu. Dotyczy to zarówno takich wydatków, które bezpośrednio przekładają się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i tych, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione, jako zmierzające do ich osiągnięcia.

Kosztem uzyskania przychodów jest wyłącznie taki koszt, który spełnia kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1 ww. ustawy, czyli:

został poniesiony przez podatnika,
jest definitywny, a więc bezzwrotny,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
jego poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, tj. istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania; w momencie ponoszenia wydatku podatnik mógł, obiektywnie oceniając, oczekiwać skutku w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła,
nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ww. ustawy,
został właściwie udokumentowany.

Kierując się kryterium stopnia powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wyróżnia koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami i koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie), różnicując moment ich potrącalności (art. 15 ust. 4, 4b-4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Do pierwszej z wymienionych kategorii należą takie wydatki, których poniesienie ma bezpośrednio na celu uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru. Natomiast pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których ponoszenie jest racjonalnie uzasadnione jako służące osiąganiu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu ich źródła, nie ma jednak możliwości przypisania ich do określonych, konkretnych przychodów. Innymi słowy posługując się językowym znaczeniem przez koszty bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpłynęło bezpośrednio na uzyskanie określonego przychodu.

Kosztami zaś innymi niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są wszelkie inne koszty, w tym koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika związane z jego funkcjonowaniem. W stosunku do tego rodzaju kosztów doszukiwanie się ich bezpośredniości w relacji z przychodami nie wchodzi w rachubę. Takie bowiem koszty, chociaż niewątpliwie związane z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami.

Regulacje dotyczące potrącalności kosztów bezpośrednio związanych z przychodami zawarte zostały w art. 15 ust. 4, 4b i 4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Zgodnie z art. 15 ust. 4b ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

-są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Zgodnie z art. 15 ust. 4c ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

Natomiast art. 15 ust. 4d oraz art. 15 ust. 4e ww. ustawy regulują zasady potrącalności kosztów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami.

Stosownie do treści art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W myśl art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy kwestii ustalenia, czy w momencie przeniesienia prawa własności do Lokalu użytkowego na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej, Spółka będzie uprawniona do rozpoznania kosztu podatkowego, w wysokości kosztu wytworzenia Lokalu użytkowego.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, że moment przeniesienia własności nieruchomości, został określony w art. 155 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1145), zgodnie z którym umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Natomiast art. 158 Kodeksu cywilnego określa właściwą formę dla tej czynności prawnej. Umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. To samo dotyczy umowy przenoszącej własność, która zostaje zawarta w celu wykonania istniejącego uprzednio zobowiązania do przeniesienia własności nieruchomości.

Umowa sprzedaży została zdefiniowana w art. 535 ww. ustawy, jako umowa dwustronnie zobowiązująca. Obowiązkiem sprzedającego jest przeniesienie na kupującego własności rzeczy i wydanie mu rzeczy. Kupujący zobowiązuje się natomiast odebrać rzecz i zapłacić sprzedającemu cenę.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą i podlega na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wybudował na nieruchomości położonej w W. trzy budynki mieszkalne wraz z garażami podziemnymi i lokalami usługowymi. Spółka w związku z budową Budynków na Gruncie ponosiła liczne wydatki, które były każdorazowo dokumentowane wystawionymi przez kontrahentów na rzecz Spółki fakturami. Dla Nieruchomości Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą. W Budynkach wyodrębnione zostały lokale mieszkalne i niemieszkalne, które następnie zostały przez Spółkę sprzedane na rzecz osób trzecich, niepowiązanych ze Spółką (dalej łącznie jako: Właściciele). W wyniku nabycia danego Lokalu, poza własnością tego lokalu, na każdego z Właścicieli przeszedł również odpowiedni udział w częściach wspólnych Nieruchomości związany z nabytym Lokalem. Z chwilą wyodrębnienia w Budynkach pierwszych Lokali, powstała Wspólnota Mieszkaniowa, składająca się z Właścicieli poszczególnych Lokali w Budynkach. Wspólnota Mieszkaniowa jest jednostką organizacyjną niemającą osobowości prawnej, zajmującą się zarządem częściami wspólnymi Nieruchomości. Wspólnota Mieszkaniowa może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania. W jednym z Budynków znajduje się lokal użytkowy, który na mocy aktu notarialnego z dnia 30 października 2013 r. został wyodrębniony przez Spółkę jako samodzielny lokal usługowy, dla którego założona została odrębna księga wieczysta prowadzona przez Sąd Rejonowy. Lokal użytkowy w okresie od 1 listopada 2013 roku do 31 lipca 2014 roku, w ramach umowy o korzystanie, został przez Spółkę oddany Właścicielom do użytkowania w celach rekreacyjnych. Wspólnota Mieszkaniowa zgodnie z umową pokrywała koszty utrzymania Lokalu użytkowego. Umowa została przez Spółkę wypowiedziana i wygasła w dniu 31 lipca 2014 roku. Zdaniem Właścicieli, Spółka nie miała prawa odebrać Właścicielom możliwości korzystania z Lokalu użytkowego. Po oddaniu Budynków do użytkowania Właścicielom - Wspólnota Mieszkaniowa stwierdziła, że w częściach wspólnych Nieruchomości, powstał szereg wad fizycznych i usterek, tj. m.in. pęknięcia tynków na ścianach i sufitach, czy wybarwienia powierzchni konglomeratu na klatach schodowych. W związku z powyższym, Wspólnota Mieszkaniowa wniosła do Sądu Okręgowego pozew z dnia 14 października 2016 r., w którym przedstawiła swoje zarzuty względem stanu fizycznego Nieruchomości oraz tytułu do Lokalu użytkowego. W odniesieniu do Lokalu użytkowego Wspólnota Mieszkaniowa podniosła, że w ramach nabycia prawa własności poszczególnych Lokali, na każdego z Właścicieli - w ramach zapłaconej ceny za Lokal - powinien przejść również odpowiedni udział w prawie własności Lokalu użytkowego, gdyż powinien on stanowić część wspólną Nieruchomości. Innymi słowy, Wspólnota Mieszkaniowa podniosła, że prawo własności do Lokalu użytkowego powinno było zostać przeniesione na Właścicieli (których ogół tworzy Wspólnotę Mieszkaniową) w ramach ceny zapłaconej Spółce przez każdego z nich w związku ze sprzedażą na ich rzecz Lokali.

W konsekwencji, we wskazanym pozwie Wspólnota Mieszkaniowa wniosła o:

zasądzenie od Spółki należności pieniężnej wraz z ustawowymi odsetkami z tytułu odpowiedzialności odszkodowawczej w oparciu o art. 471 Ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny z tytułu:
- powstałych w częściach wspólnych Nieruchomości wad fizycznych i usterek oraz
- niewydania Lokalu użytkowego Wspólnocie Mieszkaniowej w celu nieodpłatnego korzystania przez wszystkich Właścicieli.
ewentualnie o: zasądzenie od Spółki określonej kwoty pieniężnej wraz z ustawowymi odsetkami z tytułu rękojmi za wady fizyczne Nieruchomości,
ewentualnie o: nakazanie Spółce usunięcia wad fizycznych Nieruchomości wspólnej.

W trakcie toczącego się postępowania sądowego, na zgodny wniosek Spółki oraz Wspólnoty Mieszkaniowej, ww. sprawa została skierowana do mediacji w celu podjęcia próby ugodowego rozstrzygnięcia zaistniałego sporu. W wyniku podjętej mediacji, Strony sporu planują zawrzeć ugodę, która zostanie zatwierdzona przez sąd, w ramach której Strony sporu planują, że:

Spółka zapłaci Wspólnocie Mieszkaniowej określoną kwotę pieniężną z tytułu podnoszonych przez Wspólnotę Mieszkaniową roszczeń za wady Nieruchomości oraz
przeniesie na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej prawo własności Lokalu użytkowego wraz z innymi, związanymi z nim prawami z tytułu roszczeń Wspólnoty Mieszkaniowej związanych z tym Lokalem użytkowym.

Z tytułu wytworzenia Lokalu użytkowego Spółka nie rozpoznała do tej pory kosztu podatkowego w CIT, ponieważ do tej pory nie zostało przeniesione prawo własności do niego na rzecz Właścicieli. Niniejszy wniosek dotyczy jedynie ewentualnych skutków w podatku CIT przeniesienia prawa własności do Lokalu użytkowego na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej.

Mając powyższe na uwadze wskazać należy, że poniesione przez Wnioskodawcę wydatki stanowią koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem Lokalu użytkowego zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, bowiem bez ich poniesienia Wnioskodawca nie byłby w stanie wybudować Lokalu użytkowego. Poniesienie tych kosztów ma więc bezpośredni wpływu na uzyskanie konkretnych przychodów. Wydatki te nie zostały wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i jak sam wskazuje Wnioskodawca we własnym stanowisku zostały one prawidłowo udokumentowane za pomocą faktur. Zatem należy zgodzić się z Wnioskodawcą, iż w momencie przeniesienia prawa własności do lokalu użytkowego na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej, Wnioskodawca zgodnie z art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych będzie uprawniony do rozpoznania kosztu podatkowego, w wysokości kosztu wytworzenia Lokalu użytkowego, o ile w istocie cena za przeniesienie własności poszczególnych lokali obejmowała również cenę za przeniesienie udziału w prawie własności lokalu użytkowego.

Na marginesie wskazać również należy, iż z chwilą przeniesienia własności lokalu użytkowego na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej, Wnioskodawca powinien rozpoznać u siebie przychód podatkowy zgodnie z art. 12 ust. 3 i 3a w zw. z art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jednakże ta kwestia zgodnie z zadanym przez Wnioskodawcę pytaniem wyznaczającym zakres interpretacji indywidualnej nie była przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r., poz. 374 ze zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie