Temat interpretacji

czy wydatki ponoszone na nabycie środków trwałych o wartości poniżej 10.000 PLN oraz wydatki ponoszone na modernizację środków trwałych o wartości niższej niż 10.000 PLN, w jednym roku podatkowym mogą stanowić koszty kwalifikowane dla celów określania wysokości zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy o CIT

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 20 grudnia 2019 r. (data wpływu 24 grudnia 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wydatki ponoszone na nabycie środków trwałych o wartości poniżej 10.000 PLN oraz wydatki ponoszone na modernizację środków trwałych o wartości niższej niż 10.000 PLN, w jednym roku podatkowym mogą stanowić koszty kwalifikowane dla celów określania wysokości zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy o CIT jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 grudnia 2019 r. wpłynął do tut. Organu wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wydatki ponoszone na nabycie środków trwałych o wartości poniżej 10.000 PLN oraz wydatki ponoszone na modernizację środków trwałych o wartości niższej niż 10.000 PLN, w jednym roku podatkowym mogą stanowić koszty kwalifikowane dla celów określania wysokości zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy o CIT

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) jest spółką utworzoną na podstawie prawa polskiego, posiadającą siedzibę działalności w Polsce i podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Działalność Spółki związana jest z produkcją szeroko pojętej chemii i kosmetyki samochodowej. W ramach swojej działalności Spółka zdołała opracować szereg produktów obejmujących w szczególności płyny: chłodnicze, hamulcowe, do spryskiwaczy szyb, a także środki smarne, dodatki do oleju i paliwa, odświeżacze powietrza, profesjonalne produkty dla myjni, lakierni i mechaniki pojazdowej, aerozole techniczne, produkty do napraw awaryjnych, kosmetyki samochodowe i wiele innych.

W dniu 25 lutego 2019 r. Spółka uzyskała decyzję o wsparciu wydaną przez Zarząd Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: Decyzja), zgodnie z przepisami ustawy z dnia 10 maja 2018 r. o wspieraniu nowych inwestycji (Dz.U. z 2018 r. poz. 1162).

Przedmiotem Decyzji jest nowa inwestycja Spółki polegająca na zwiększeniu zdolności produkcyjnych istniejącego zakładu produkcyjnego poprzez doposażenie istniejących hali produkcyjnych oraz potencjalnie powiększenie powierzchni produkcyjnej. Rezultatem inwestycji będzie zwiększenie zdolności produkcyjnych zakładu w zakresie wybranych grup produktowych o minimum 20% w stosunku do aktualnego poziomu produkcji.

Nowa inwestycja realizowana przez Wnioskodawcę polega zatem na zwiększeniu zdolności produkcyjnych istniejącego przedsiębiorstwa przede wszystkim poprzez zakup środków trwałych lub modernizację istniejących lub też nowo nabywanych środków trwałych.

W ramach prowadzonej inwestycji Spółka nabywa również środki trwałe o wartości niższej niż 10.000 PLN, które są ujmowane zarówno dla celów podatkowych jak i rachunkowych jako środki trwałe oraz są wykazywane przez Spółkę w ramach prowadzonego rejestru środków trwałych.

Oprócz samych zakupów tzw. niskocennych środków trwałych (tj. środków trwałych o wartości początkowej poniżej 10.000 PLN), Spółka ponosi także wydatki stanowiące modernizację środków trwałych.

Ponoszone przez Spółkę wydatki na modernizację poszczególnych środków trwałych mogą stanowić kwotę wyższą lub też niższą niż 10.000 PLN w jednym roku podatkowym.

Każde ulepszenie środka trwałego wiąże się ze zwiększeniem wartości użytkowej poprzez zwiększenie zdolności wytwórczych oraz zwiększenie jakości produktów uzyskiwanych przy pomocy ulepszonego środka trwałego.

W związku z powyższym, Spółka powzięła wątpliwość co do możliwości ujmowania niskocennych środków trwałych (tj. o wartości początkowej poniżej 10.000 PLN) oraz modernizacji środków trwałych o wartości niższej niż 10.000 PLN jako wydatki kwalifikowane dla celów stosowania zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm., dalej: ustawa o CIT).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki ponoszone na nabycie środków trwałych o wartości poniżej 10.000 PLN oraz wydatki ponoszone na modernizację środków trwałych o wartości niższej niż 10.000 PLN, w jednym roku podatkowym mogą stanowić koszty kwalifikowane dla celów określania wysokości zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy o CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki ponoszone na nabycie środków trwałych o wartości poniżej 10.000 PLN oraz wydatki ponoszone na modernizację środków trwałych o wartości niższej niż 10.000 PLN, w jednym roku podatkowym mogą stanowić koszty kwalifikowane dla celów określania wysokości zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy o CIT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 16d ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku wymienionych w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 10 000 PLN; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Z kolei, zgodnie z art. 16g ust. 13 ustawy o CIT, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 PLN. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 PLN i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocy ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy o CIT, przedsiębiorcy prowadzący działalność gospodarczą na podstawie uzyskanej decyzji o wsparciu mają prawo do korzystania ze zwolnienia podatkowego, które jest określane na podstawie kosztów inwestycji.

Odpowiednie przepisy dotyczące prowadzenia działalności na podstawie decyzji o wsparciu określają następujące przesłanki warunkujące zakwalifikowanie danego wydatku do objęcia zwolnieniem podatkowym:

• wydatek musi stanowić koszty inwestycji,
• jest poniesiony na terenie określonym w decyzji o wsparciu i w trakcie jej obowiązywania,
• ponoszone wydatki muszą być zaliczone do wartości początkowej środków trwałych, pod warunkiem zaliczenia ich, zgodnie z odrębnymi przepisami, do składników majątku podatnika i zaliczenia ich do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Spółka wskazuje, że w odniesieniu do rozstrzygnięcia trzeciej przesłanki wskazanej powyżej (co jest przedmiotem niniejszego wniosku o interpretację indywidualną), należy w szczególności przywołać odpowiednie przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 sierpnia 2018 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej niektórym przedsiębiorcom na realizację nowych inwestycji (Dz.U. z 2018 r., poz. 1713, dalej: Rozporządzenie) oraz przepisy Ustawy o rachunkowości z dnia 29 września 1994 r. (Dz.U z 2019 r. poz. 351 z późn. zm., dalej: uoR).

Zgodnie z § 8 ust. 1 pkt 2 i 3 Rozporządzenia, do kosztów kwalifikujących się do objęcia wsparciem na nowe inwestycje zalicza się koszty będące:

• ceną nabycia albo kosztem wytworzenia we własnym zakresie środków trwałych, pod warunkiem zaliczenia ich, zgodnie z odrębnymi przepisami, do składników majątku podatnika i zaliczenia ich do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
• kosztem rozbudowy lub modernizacji istniejących środków trwałych

-pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy, poniesione w okresie ważności decyzji o wsparciu wydanej dla konkretnej lokalizacji.

Z powyższego wynika zatem, że kosztami kwalifikowanymi dla celów określenia wysokości zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy o CIT, są m.in. wydatki na nabycie lub wytworzenie środków trwałych, a także koszty rozbudowy lub modernizacji istniejących środków trwałych. Przy czym, w myśl § 8 ust. 4 Rozporządzenia, cenę nabycia i koszt wytworzenia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości. Stąd, omawiane Rozporządzenie wskazuje, że określenie ceny nabycia i kosztu wytworzenia środków trwałych określa się na podstawie przepisów UoR.

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisy UoR należy również odnieść do kwestii ustalenia wartości kosztów rozbudowy i modernizacji istniejących środków trwałych - jako kosztów kwalifikujących się do objęcia wsparciem na nowe inwestycje. Skoro bowiem ustawodawca odniósł się do przepisów UoR w zakresie sposobu określenia ceny nabycia lub kosztu wytworzenia środków trwałych, nie można przyjąć innego stanowiska w kontekście sposobu określenia kosztu rozbudowy lub modernizacji istniejących środków trwałych. Innymi słowy, zdaniem Wnioskodawcy, należy przyjąć, że w świetle § 8 ust. 4 Rozporządzenia, właściwymi przepisami - w zakresie ustalania kosztów kwalifikujących się do objęcia wsparciem na nowe inwestycje - są przepisy UoR, w stosunku do ustalania wartości środków trwałych (oraz wartości niematerialnych i prawnych) zarówno w momencie ich nabycia/wytworzenia, jak i w momencie ich rozbudowy lub modernizacji. Innego rodzaju podejście stanowiłoby niekonsekwencję oraz niespójność w obrębie nie tylko jednego aktu prawnego, ale w zakresie jednej jednostki redakcyjnej, czyli § 8 Rozporządzenia.

Tym samym, mimo że przepisy Rozporządzenia nie referują wprost do przepisów określających sposób ujmowanie kosztów rozbudowy lub modernizacji istniejących środków trwałych, należy przyjąć, że w świetle § 8 ust. 4 Rozporządzenia, właściwymi przepisami w niniejszym zakresie są również przepisy UoR.

W tym kontekście, zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 15 UoR, przez środki trwałe rozumie się zasadniczo rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki.

Zalicza się do nich w szczególności:

1. nieruchomości - w tym grunty, prawo użytkowania wieczystego gruntu, budowle i budynki, a także będące odrębną własnością lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
2. maszyny, urządzenia, środki transportu i inne rzeczy,
3. ulepszenia w obcych środkach trwałych,
4. inwentarz żywy.

Art. 3 ust. 1 pkt 16 UoR, przewiduje, że przez środki trwałe w budowie rozumie się zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

Zgodnie z kolei z art. 28 ust. 8 UoR, cena nabycia i koszt wytworzenia środków trwałych w budowie, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych obejmuje ogół ich kosztów poniesionych przez jednostkę za okres budowy, montażu, przystosowania i ulepszenia, do dnia bilansowego lub przyjęcia do używania, w tym również:

1. niepodlegający odliczeniu podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy;
2. koszt obsługi zobowiązań zaciągniętych w celu ich finansowania i związane z nimi różnice kursowe, pomniejszony o przychody z tego tytułu.

Ustawa o rachunkowości przewiduje także szczególną regulację związaną z dokonywaniem ulepszeń wartości początkowej środka trwałego.

Mianowicie, w myśl art. 31 ust 1 UoR, wartość początkową stanowiącą cenę nabycia lub koszt wytworzenia środka trwałego powiększają koszty jego ulepszenia, polegającego na przebudowie, rozbudowie, modernizacji lub rekonstrukcji i powodującego, że wartość użytkowa tego środka po zakończeniu ulepszenia przewyższa posiadaną przy przyjęciu do używania wartość użytkową, mierzoną okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych przy pomocy ulepszonego środka trwałego, kosztami eksploatacji lub innymi miarami.

Mając na uwadze powyższe regulacje, należy wskazać, że jedyną przesłanką uzależniającą możliwość dokonania ulepszenia, które podwyższa wartość początkową środka trwałego jest wykazanie, iż wartość użytkowa środka trwałego po jego modernizacji przewyższa posiadaną przy przyjęciu do używania wartość użytkową. Jednocześnie, wartość ta może być mierzona okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych przy pomocy ulepszonego środka trwałego, kosztami eksploatacji lub innymi miarami.

Tym samym, przepisy UoR nie ustanawiają innych szczególnych warunków czy też kryteriów, które warunkowałyby możliwość zwiększenia wartości początkowej środka trwałego poprzez jego modernizację. W szczególności, przepisy UoR nie ustanawiają innych warunków kwotowych w zakresie ujmowania środków trwałych lub ich ulepszeń na wzór zasad stosowanych w przepisach ustawy o CIT.

Mając na uwadze powyższe, przepisy UoR nie określają maksymalnej wartości środka trwałego, który należałoby uznać za niskocenny.

W konsekwencji, biorąc pod uwagę wskazane wyżej przepisy Rozporządzenia, wydatki ponoszone na nabycie środków trwałych o wartości poniżej 10.000 PLN oraz wydatki o wartości niższej niż 10.000 PLN w jednym roku podatkowym ponoszone na rozbudowę lub modernizację istniejących środków trwałych, mogą stanowić koszty kwalifikowane dla celów określania wysokości zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy o CIT.

Dodatkowo, niniejsza konkluzja nie stoi w sprzeczności ze wskazanymi uregulowaniami w art. 16d ust. 1 oraz art. 16g ust. 13 ustawy o CIT, bowiem:

• w przypadku nabywanych lub wytwarzanych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych o wartości poniżej 10.000 PLN, ww. regulacje podatkowe wprost nie wyłączają możliwości zaliczenia takich składników majątku do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz dokonywania odpisów amortyzacyjnych,
• do ustalania wysokości kosztów kwalifikowanych zastosowanie mają przepisy UoR, stąd w przypadku wydatków o wartości niższej niż 10.000 PLN w jednym roku podatkowym na rozbudowę lub modernizację istniejących środków trwałych, ograniczenia kwotowe wynikające z art. 16g ust. 13 ustawy o CIT, nie powinny mieć zastosowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w , za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej