Stanowisko Wnioskodawcy.

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, Know-how, który nabył Wnioskodawca powinien zostać uznany za know-how, stanowiący wartość niematerialną i prawną w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1406, z późn. zm.; dalej: ustawa o CIT), która podlega amortyzacji.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 oraz 16 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W myśl powyższego przepisu kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby zatem wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów należy oceniać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczyniać się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości.

Należy jednak mieć na uwadze zamknięty katalog wydatków zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, pomimo, że pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością i zostały przez niego poniesione w celu uzyskania przychodu.

Kwestię kosztów ujmowanych w formie odpisów amortyzacyjnych reguluje natomiast art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, zgodnie z którym kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W art. 16c ustawy o CIT wymieniono natomiast enumeratywnie składniki majątku (środki trwałe i wartości niematerialne i prawne), które amortyzacji nie podlegają, tj.:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
2. budynki, lokale, budowle i urządzenia zaliczane do spółdzielczych zasobów mieszkaniowych lub służących działalności społeczno-wychowawczej prowadzonej przez spółdzielnie mieszkaniowe,
3. dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
4. wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 16b ust. 2 pkt 2 i 2a,
5. składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tej działalności.

Mając na uwadze powyższe, wskazać należy, iż zgodnie z art. 16b ust. 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej,
7. wartości stanowiące równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z art. 16b ust. 1 ustawy o CIT wynika zatem, iż amortyzacji podlega m.in. know-how rozumiany jako wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej. Przy czym składnik ten powinien spełniać następujące warunki:

• być nabyty od innego podmiotu,

• nadawać się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,

• przewidywany okres jego używania powinien być dłuższy niż rok,

• być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą albo oddany przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1.

Biorąc pod uwagę powyższe, jeżeli Know-how spełnia ww. przesłanki do uznania go za know-how, to może on stanowić podlegającą amortyzacji wartość niematerialną i prawną.

Mając na uwadze powyższe, należy przeanalizować czy Know-how, które Wnioskodawca nabył od Sprzedających stanowi wartość niematerialną i prawną (know-how) w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o CIT.

Zdaniem Wnioskodawcy, w polskim prawodawstwie nie ma definicji legalnej pojęcia know-how, mimo iż wiele aktów normatywnych, w tym ustawa o CIT, posługują się tym pojęciem. W ustawie o CIT wskazuje się bowiem pośrednio, że know-how dotyczy:

• informacji związanych ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT),

• informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o CIT).

W literaturze z zakresu prawa podatkowego podnosi się, że know-how jest dobrem niematerialnym wyrażającym się w faktycznej możliwości korzystania z poufnej wiedzy i doświadczenia, które ma wartość majątkową, wchodzi w skład przedsiębiorstwa dysponenta i jako takie może być przedmiotem obrotu (...) Natomiast pogląd, że dysponentowi poufnego know-how służy prawo podmiotowe, pozwala posługiwać się bez większych trudności umową sprzedaży i innymi typami umów zobowiązująco-rozporządzających w tym obszarze (tak: U. Promińska, w: System Prawa Prywatnego, t. 9, 2015, s. 889).

W praktyce gospodarczej do obrotu know-how stosowana jest najczęściej umowa nienazwana, stypizowana w doktrynie jako umowa przeniesienia lub transferu know-how. Know-how jest zatem zbywalny i może być udostępniany na podstawie umów licencji know-how oraz umów przenoszących know-how. Zbywca, przenosząc know-how, jest zobowiązany zapewnić prawną i faktyczną możliwość korzystania z pewnej wiedzy oraz do powstrzymywania się od jednoczesnego korzystania z tej wiedzy, jak również do nieujawniania know-how, jeżeli jest on tajemnicą.

W piśmiennictwie z zakresu prawa konkurencji i prawa własności intelektualnej podnosi się, że know-how definiuje się najczęściej jako poufną wiedzę i doświadczenia o charakterze technicznym lub techniczno-organizacyjnym, które nadają się bezpośrednio do zastosowania w procesie produkcji. Jednakże, w ostatnich latach obserwuje się zmianę linii orzeczniczej dotyczącej wyłącznie technicznego ujmowania know-how na rzecz ujęcia szerszego, w zakres którego wchodzi także poufna wiedza nietechniczna (tak: B. Fuchs, w: System Prawa Handlowego, t. 9, Międzynarodowe prawo handlowe, red. W. Popiołek, Warszawa 2013, s. 1159).

Zdaniem Wnioskodawcy, celem pełnego zdefiniowania pojęcia know-how posłużyć należy się regulacjami międzynarodowymi branymi pod uwagę także przy wykładni przepisów podatkowych związanych z know-how stosowaną przez sądy administracyjne. Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie przyjmuje się, że termin know how należy interpretować zgodnie z definicją zawartą w Rozporządzeniu Komisji (WE) Nr 772/2004 z dnia 7 kwietnia 2004 r. w sprawie stosowania art. 81 ust. 3 Traktatu do kategorii porozumień o transferze technologii. Stosownie do art. 1 tego aktu, termin know-how oznacza pakiet nieopatentowanych informacji praktycznych, wynikających z doświadczenia i badań, które są:

1. niejawne, czyli nie są powszechnie znane lub łatwo dostępne,
2. istotne, czyli ważne i użyteczne z punktu widzenia wytwarzania produktów objętych umową,
3. zidentyfikowane, czyli opisane w wystarczająco zrozumiały sposób, aby można było sprawdzić czy spełniają kryteria niejawności i istotności.

W polskim orzecznictwie sądowo-administracyjnym (tak m.in. w wyroku NSA z 15 marca 2012 r. sygn. I FSK 973/11) przyjmuje się natomiast, że know-how obejmuje wszelkiego rodzaju wiadomości i doświadczenia o charakterze nietechnicznym, które nadają się do wykorzystania w działalności przedsiębiorstwa lub wykonywania zawodu.

Według ugruntowanej linii orzeczniczej sądów administracyjnych w omawianymi zakresie, powyższe cechy know-how należy rozumieć następująco:

• poufność mogą to być wyłącznie informacje, które nie są powszechnie znane, unikalne,

• istotność są to informacje ważne dla całości lub części sposobu wytwarzania produktu, świadczenia usługi,

• identyfikowalność są to informacje utrwalone, odpowiednio zmaterializowane.

W ocenie Wnioskodawcy, termin know-how oznacza więc zdolność, wiedzę lub umiejętność uzyskania określonego rezultatu lub prowadzenia jakiejś działalności.

Reasumując powyższe, w ocenie Wnioskodawcy nabyta wiedza w dziedzinie handlowej wraz z towarzyszącymi klientami może być uznane za know-how, gdy:

• stanowi dobro niematerialne występujące w postaci wiedzy, zebranych doświadczeń, pozwalające na osiągnięcie określonego efektu gospodarczego,

• można ją przeliczyć na rzeczywistą wartość materialną,

• powinna być zdobyta w ramach wypracowanego doświadczenia,

• powinna mieć charakter poufny i istotny,

• powinna być to wiedza zidentyfikowana, utrwalona we właściwy sposób i dająca się przekazać.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności oraz powyższą analizę stanu prawnego, zdaniem Wnioskodawcy, nabycie Know-how od Sprzedających będzie oznaczał w istocie zakup know-how, gdyż spełnione zostaną kryteria wskazane w powyższych definicjach know-how, występujące na gruncie prawa międzynarodowego, orzecznictwa sądów administracyjnych oraz literaturze podatkowej, tj. informacje jakie uzyska Wnioskodawca w związku z nabyciem Know-how:

• będą wynikiem wypracowanego przez lata doświadczenia w obsłudze Kontrahentów przez Sprzedających (będą w istocie doświadczeniem związanym z wypracowaniem określonych standardów jakości i obsługi Kontrahentów);

• są poufne, nie zostały ujawnione oraz nie są powszechnie znane ani łatwo dostępne są objęte tajemnicą przedsiębiorstwa oraz nie są znane konkurencji;

• będą istotne, czyli ważne dla całości/części prowadzonej przez Wnioskodawcę;

• będą zidentyfikowane/zmaterializowane we właściwej formie nośnika zewnętrznego oraz będą wystarczająco zrozumiałe i czytelne w sposób pozwalający dokonać sprawdzenia kryteriów poufności oraz istotności.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy wiedza w dziedzinie handlowej dotycząca przenoszonych Kontrahentów będzie posiadać cechy charakterystyczne dla know-how jako prawa do wiedzy (informacji) handlowej związanej z określonymi Kontrahentami. Informacje te są poufne, istotne, zidentyfikowane we właściwej formie oraz pozwalają na osiągnięcie określonego efektu gospodarczego poprzez uzyskanie większego poziomu sprzedaży posiadając przy tym określoną wartość materialną, która to wartość znajduje potwierdzenie w przygotowanych niezależnych wycenach.

Aby wartość niematerialna i prawna mogła podlegać amortyzacji podatkowej, musi:

• zostać nabyta od innego podmiotu,

• nadawać się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,

• być wykorzystywana przez okres dłuższy niż rok,

• być związana z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą.

Wszystkie wskazane powyżej warunki, w przypadku nabycia przez Wnioskodawcę Know-how od Sprzedających będą spełnione w momencie zawarcia stosownych umów o przeniesienie wiedzy handlowej wraz z towarzyszącymi jej klientami.

W związku z faktem, iż wskazana w opisie stanu faktycznego wiedza w dziedzinie handlowej będzie stanowić know-how, a więc wartość niematerialną i prawną, w ocenie Wnioskodawcy wydatki poniesione na jej nabycie Wnioskodawca powinien zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów sukcesywnie, w miarę zużycia przedmiotowej wartości niematerialnej i prawnej, tj. poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ww. Know-how wprowadzono do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych.

Stosownie bowiem do art. 16d ust. 2 ustawy o CIT, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o którym mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z art. 16h ust. 2 ustawy o CIT podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Stosownie natomiast do przepisu wskazanego w art. 16m ust. 1 ustawy o CIT z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art. 16ł ust. 1-3, okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości niematerialnych i prawnych nie może być krótszy niż:

• od licencji (sublicencji) na programy komputerowe oraz od praw autorskich 24 miesiące,

• od licencji na wyświetlanie filmów oraz na emisję programów radiowych i telewizyjnych 24 miesiące,

• od poniesionych kosztów zakończonych prac rozwojowych 12 miesięcy,

• od pozostałych wartości niematerialnych i prawnych 60 miesięcy.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, stwierdzić należy, że w związku z zamiarem nabycia Know-how od Sprzedających, wydatki poniesione na ich nabycie powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy znajduje również potwierdzenie w przykładowych interpretacjach organów podatkowych:

• w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 25 czerwca 2019 r. (Znak: 0111-KDIB2-1.4010.207.2019.1.AR),

• w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 2 września 2011 r. (Znak: IPPB5/423-611/11-2/RS),

• w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 25 marca 2010 r., (Znak: IPPB5/423-858/09-3/PS),

• w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 7 września 2012 r., Znak: IPTPB3/423-208/12-4/GG),

• w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 17 stycznia 2011 r. (Znak: ITPB3/423-614/10/AW).

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do odpisów amortyzacyjnych od wartości Know-how zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów, nie znajdzie zastosowania ograniczenie wynikające z art. 15e ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, wobec czego odpisy te będą mogły w całości stanowić koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z obowiązującym od 1 stycznia 2018 r. art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

1. usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,
2. wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,
3. przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

- poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 11j ust. 2, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek.

Mając zatem na uwadze powyższy przepis, drugą grupę kosztów podlegających ograniczeniu, wskazaną w art. 15e ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, stanowią opłaty i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z:

1. autorskich lub pokrewnych praw majątkowych;
2. licencji;
3. praw określonych w ustawie Prawo własności przemysłowej;
4. wartości stanowiącej równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how).

W myśl art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT ilekroć w niniejszym rozdziale jest mowa o podmiotach powiązanych oznacza to:

1. podmioty, z których jeden podmiot wywiera znaczący wpływ na co najmniej jeden inny podmiot, lub
2. podmioty, na które wywiera znaczący wpływ:
   • ten sam inny podmiot lub
   • małżonek, krewny lub powinowaty do drugiego stopnia osoby fizycznej wywierającej znaczący wpływ na co najmniej jeden podmiot, lub
3. spółkę niemającą osobowości prawnej i jej wspólników, lub
4. podatnika i jego zagraniczny zakład, a w przypadku podatkowej grupy kapitałowej spółkę kapitałową wchodzącą w jej skład i jej zagraniczny zakład.

Ograniczenie kosztów wskazane w art. 15e ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT dotyczące wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o CIT, odwołuje się do katalogu praw i wartości wskazanych w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o CIT, nie zaś do faktu rozpoznawania kosztu w drodze amortyzacji.

Jak zostało wskazane w Wyjaśnieniach Ministra Finansów z dnia 23 kwietnia 2018 r. dotyczących ograniczeń wysokości kosztów uzyskania przychodów związanych z nabyciem niektórych rodzajów usług i praw (art. 15e ustawy o CIT): prawu do korzystania z rzeczy (prawa) przeciwstawione jest prawo do rozporządzania rzeczą (prawem), wyzbycia się go. O ile prawo do korzystania z rzeczy (prawa) przysługiwać może nie tylko właścicielowi (użytkownikowi, licencjobiorcy, najemcy, dzierżawcy, korzystającemu z umowy leasingu), o tyle prawo do rozporządzania rzeczą (prawem) jest stricte związane z prawem własności. (...) Z uwagi na fakt, iż ograniczenie dotyczy (wszelkiego rodzaju) opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw i wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o CIT, ograniczeniom z art. 15e ustawy o CIT nie będą podlegały koszty (opłaty i należności) za przeniesienie praw wymienionych w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o CIT.

Ponadto, jak podkreśla się w literaturze ograniczenia z art. 15e ust. 1 pkt 2 dotyczą jedynie opłat i należności za korzystanie (prawo do korzystania) z praw i wartości. W konsekwencji, wszelkie opłaty i należności za przeniesienie tych praw (wartości) pozostają poza zakresem ograniczenia przewidzianego w ww. przepisie (tak: K. Gil, A. Obońska, A. Waclawczyk, A. Walter w: Podatek dochodowy od osób prawnych, Podatkowe Komentarze Becka, Wydanie: 3, 2019).

Ponadto, w ocenie Wnioskodawcy w rozpatrywanym przypadku wykładnia językowa omawianego przepisu, tj. art. 15e ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, pozwala na jednoznaczne i precyzyjne ustalenie jego znaczenia. W związku z tym, w ocenie Wnioskodawcy, wskazane w art. 15e ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT ograniczenie, będzie miało zastosowanie wyłącznie do opłat i należności związanych z prawem do korzystania, takich jak umów licencyjnych, umów najmu, umów dzierżawy czy umów leasingu. Nie będzie miał on jednak zastosowania do kosztu (opłat czy należności), które są skutkiem transferu prawa do rozporządzania prawem, jak będzie to miało miejsce w omawianym wniosku

Jak zostało bowiem wskazane w opisie stanu faktycznego, Sprzedający są obecnie jedynymi właścicielami Know-how oraz są wyłącznie uprawnionymi do rozporządzania i korzystania z tej wiedzy. W związku z tym, że Wnioskodawca nabył od Sprzedających Know-how, włączając wszystkie związane z nią prawa, przeszły one ze Sprzedających na Spółkę z dniem zawarcia stosownych umów (przeniesienia). W wyniku transakcji przeniesienia Know-how Spółka nabędzie prawo dokonywania sprzedaży i świadczenia usług na rzecz przekazanych Kontrahentów na terytorium Polski, a więc do prawa korzystania z wiedzy w dziedzinie handlowej oraz rozporządzenia tymi prawami (Know-how) w pełnym zakresie.

W rezultacie, w ocenie Wnioskodawcy ograniczeniu zawartemu w art. 15e ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT nie będą podlegały koszty związane z przeniesieniem praw (transferem praw) wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 4-7 ustawy CIT w tym m.in. wartości stanowiącej równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how).

Zdaniem Spółki, powyższe wynika z tego, że koszty nabycia (w drodze przeniesienia) know-how nie są objęte zakresem przedmiotowymi art. 15e ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, gdyż ten dotyczy jedynie kosztów korzystania lub prawa do korzystania, a nie kosztu nabycia (w drodze przeniesienia) know-how.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy znajduje również potwierdzenie w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 25 czerwca 2019 r. (Znak: 0111-KDIB2-1.4010.207.2019.1.AR) oraz interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 30 listopada 2018 r. (Znak: 0111-KDIB1-1.4010.395.2018.1.NL), w których to organy wskazały, że odpisy amortyzacyjne od nabytych baz klienckich (baz danych) jako wartości niematerialne i prawne (know-how) nie podlegają ograniczeniu w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15e ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości swojego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej