Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę z tytułu zakupu oprogramowania i licencji typu „end-user” na własne potrzeby (Spółka jest użytkownikiem końcowym), które nie obejmuje przekazania Spółce praw autorskich, mieszczą się w zakresie przedmiotowym przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1-4 ustawy o CIT?

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

16 września 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 14 września 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w  zakresie ustalenia, czy wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę z tytułu zakupu oprogramowania i licencji typu „end-user” na własne potrzeby (Spółka jest użytkownikiem końcowym), które nie obejmuje przekazania Spółce praw autorskich, mieszczą się w zakresie przedmiotowym przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1-4 ustawy o CIT.

Opis zdarzenia przyszłego

Bank (…) (dalej: „Wnioskodawca” albo „Spółka”) jest polskim rezydentem podatkowym, podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

W ramach swojej działalności, Bank będzie ponosił koszty związane z nabywaniem oprogramowania typu „end-user”, wykorzystywanego do bieżącej działalności gospodarczej.

Wraz z nabyciem oprogramowania „end-user”, użytkownik tego oprogramowania nie nabędzie autorskich praw majątkowych związanych z tym oprogramowaniem i będzie tzw. użytkownikiem końcowym. Jego uprawnienia ograniczone będą do instalacji, uruchamiania, przechowywania i korzystania z oprogramowania na określonej liczbie urządzeń. W szczególności, nie będzie on dysponował prawem do rozpowszechniania, w tym użyczania lub najmu oprogramowania ani jego kopii, ani prawem do wprowadzania jakichkolwiek zmian w kodzie programu. Użytkownik nie będzie mógł modyfikować ani wyodrębniać udostępnionego mu oprogramowania, ani udostępniać go podmiotom trzecim w całości ani w części. Oprogramowanie „end-user” będące przedmiotem wniosku, stanowi standardowe oprogramowanie, które nie zostało stworzone dla indywidualnych potrzeb klienta (użytkownika końcowego).

Użytkownik w zamian za opłaty z tytułu dostępu do oprogramowania uzyska prawo do wykorzystania oprogramowania dla własnych potrzeb w ściśle określonym zakresie (przykładowo, umowa może przewidywać określoną funkcjonalność oprogramowania, z której Wnioskodawca może korzystać). Umowa ta nie przenosi autorskich praw majątkowych do oprogramowania, ani praw do infrastruktury dostawcy. Użytkownik nie może modyfikować, wyodrębniać udostępnionego mu oprogramowania, ani udostępniać go podmiotom trzecim w całości ani w części.

Zgodnie z powyższym, Spółka nabędzie oprogramowanie „end-user” w celu wykorzystywania go wyłącznie do własnego użytku.

Opisane usługi będą nabywane przez Wnioskodawcę od podmiotów posiadających miejsce siedziby dla celów podatkowych poza granicami Rzeczpospolitej Polskiej.

Należy przy tym nadmienić, że - zgodnie z wiedzą Wnioskodawcy - wypłacane przez niego wynagrodzenie z tytułu ww. usług nie będzie związane z działalnością świadczących je podmiotów zagranicznych, prowadzoną w Polsce poprzez zakład w rozumieniu art. 4a pkt 11 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800), (dalej: „Ustawa o CIT”).

Pytanie

Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę z tytułu zakupu oprogramowania i licencji typu „end-user” na własne potrzeby (Spółka jest użytkownikiem końcowym), które nie obejmuje przekazania Spółce praw autorskich, mieszczą się w zakresie przedmiotowym przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1-4 ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Wydatki ponoszone przez Spółkę z tytułu zakupu oprogramowania i licencji typu „end-user” na własne potrzeby (Spółka jest użytkownikiem końcowym), które nie obejmuje przekazania Spółce praw autorskich, nie mieszczą się w zakresie przedmiotowym przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji, na Spółce nie będą ciążyć obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ust. 1 i następnych ustawy o CIT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych z 15 lutego 1992 r. (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm., dalej: „Ustawa o CIT”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Ponadto, zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

 1) z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

 2) z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,

- ustala się w wysokości 20% przychodów,                                                                                   

 3) z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych, uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, z wyłączeniem przychodów uzyskanych z lotniczego rozkładowego przewozu pasażerskiego, skorzystanie z którego wymaga posiadania biletu lotniczego przez pasażera,

 4) uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, z wyłączeniem przychodów uzyskanych z lotniczego rozkładowego przewozu pasażerskiego, skorzystanie z którego wymaga posiadania biletu lotniczego przez pasażera,

      - ustala się w wysokości 10% tych przychodów.

Następnie, zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e.

Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter, skalę działalności prowadzonej przez płatnika oraz powiązania w rozumieniu art. 11a ust.1 pkt 5 płatnika z podatnikiem.

Ponadto, zgodnie z art. 26 ust. 2e ustawy o CIT, jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art. 22 ust. 1 na rzecz podmiotu powiązanego, przekroczyła w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwotę 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, osoby prawne jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 pkt 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę 2 000 000 zł.

W ocenie Wnioskodawcy, przedmiotowe transakcje nabycia przez Spółkę oprogramowania „end- user” nie mieszczą się w kategoriach przychodów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2-4. Tym samym, analiza powinna skupić się na ocenie możliwości ewentualnego zakwalifikowania nabywanych usług do kategorii wymienionej w pkt 1 powyższego artykułu, a konkretnie jako „przychody z praw autorskich lub praw pokrewnych, a także z ich sprzedaży”.

Ustawa o CIT a także inne ustawy podatkowe nie zawierają definicji praw autorskich.

Z uwagi na fakt, iż prawa autorskie nie są podatkowo zdefiniowane, należy w tym zakresie odnieść się do ustawy, która zawiera ich definicję. Takim aktem normatywnym jest ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1062, dalej: „UPA”).

Zgodnie bowiem z art. 1 ust. 1 UPA, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). Natomiast stosownie do art. 1 ust. 2 pkt 1 UPA, w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe).

Ponadto, zgodnie z art. 74 ust. 4 UPA autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego, z zastrzeżeniem przepisów art. 75 ust. 2 i 3, obejmują prawo do:

 1. trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie; w zakresie, w którym dla wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania i przechowywania programu komputerowego niezbędne jest jego zwielokrotnienie, czynności te wymagają zgody uprawnionego,

 2. tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych zmian w programie komputerowym, z zachowaniem praw osoby, która tych zmian dokonała,

 3. rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii.

Jednocześnie, w art. 75 ust. 2 UPA wprost wskazano, że nie wymaga zgody uprawnionego:

 1. sporządzenie kopii zapasowej, jeżeli jest to niezbędne do korzystania z programu komputerowego jeżeli umowa nie stanowi inaczej, kopia ta nie może być używana równocześnie z programem komputerowym;

 2. obserwowanie, badanie i testowanie funkcjonowania programu komputerowego w celu poznania jego idei i zasad przez osobę posiadającą prawo korzystania z egzemplarza programu komputerowego, jeżeli, będąc do tych czynności upoważniona, dokonuje ona tego w trakcie wprowadzania wyświetlania, stosowania, przekazywania lub przechowywania programu komputerowego;

 3. zwielokrotnianie kodu lub tłumaczenie jego formy w rozumieniu art. 74 ust. 4 pkt 1 i 2. jeżeli jest to niezbędne do uzyskania informacji koniecznych do osiągnięcia współdziałania niezależnie stworzonego programu komputerowego z innymi programami komputerowymi, o ile zostaną spełnione następujące warunki:

 a. czynności te dokonywane są przez licencjobiorcę lub inną osobę uprawnioną do korzystania z egzemplarza programu komputerowego bądź przez inną osobę działającą na ich rzecz.

 b. informacje niezbędne do osiągnięcia współdziałania nie były uprzednio łatwo dostępne dla osób, o których mowa pod lit a,

 c. czynności te odnoszą się do tych części oryginalnego programu komputerowego, które są niezbędne do osiągnięcia współdziałania.

Ponadto stosownie do art. 52 UPA:

  1. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, przeniesienie własności egzemplarza utworu nie powoduje przejścia autorskich praw majątkowych do utworu.

  2. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, przejście autorskich praw majątkowych nie powoduje przeniesienia na nabywcę własności egzemplarza utworu.

  3. Nabywca oryginału utworu jest obowiązany udostępnić go twórcy w takim zakresie, w jakim jest to niezbędne do wykonywania prawa autorskiego Nabywca oryginału może jednak domagać się od twórcy odpowiedniego zabezpieczenia oraz wynagrodzenia za korzystanie.

Odnosząc powyższe do przedmiotowego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, należy zauważyć, że w ramach nabywania oprogramowania „end-user” na własne potrzeby Spółka nabywa prawa, które są ograniczone do instalacji, uruchamiania, przechowywania i korzystania z oprogramowania na określonej liczbie urządzeń, w szczególności Spółka nie nabywa prawdo rozpowszechniania, w tym użyczania lub najmu oprogramowania ani jego kopii, ani praw do wprowadzania jakichkolwiek zmian w kodzie programu.

Zatem prawa nabywane przez Wnioskodawcę wraz z oprogramowaniem „end-user” nie mieszczą się w zakresie praw autorskich wymienionych w art. 74 ust. 4 UPA. Tym samym, w wyniku nabycia tego oprogramowania nie dochodzi do przeniesienia autorskich praw majątkowych, ani do uprawnienia do korzystania z tego oprogramowania na którymkolwiek z pól eksploatacji określonych w UPA. Dlatego też należy uznać, że przychody z tytułu nabycia omawianego oprogramowania nie stanowią przychodów z praw autorskich, a w konsekwencji nie podlegają opodatkowaniu podatkiem u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

Powyższe regulacje są spójne ze stanowiskiem zaprezentowanym w Komentarzu do Konwencji Modelowej OECD, który co prawda odnosi się do stosowania umów o unikaniu podwójnego podatkowania jednak wskazane tezy odpowiadają treści regulacji krajowych.

Zgodnie bowiem z treścią Komentarza do art. 12 (Modelowa konwencja w sprawie podatku od dochodu i majątku, Wersja skrócona, lipiec 2010 r.): O należnościach licencyjnych, w przypadku korzystania z oprogramowania komputerowego lub licencji, można mówić wtedy kiedy umowa między stronami określa zakres korzystania z oprogramowania lub licencji w taki sposób, iż korzystanie przez nabywcę w zakresie objętym umową - ale bez tej umowy - stanowiłoby naruszenie autorskich praw majątkowych.

Zgodnie z pkt 13.1 Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji OECD: Płatności dokonywane z tytułu nabycia części praw autorskich (bez przeniesienia przez cedenta ich całości) stanowią należności licencyjne, jeśli wynagrodzenie przekazywane jest z tytułu udzielenia praw do użytkowania programu w sposób, który bez tego rodzaju licencji stanowiłby naruszenie ustawodawstwa w zakresie praw autorskich. Przykładem tego rodzaju umów mogą być licencje na powielanie i publiczne rozpowszechnianie oprogramowania zawierającego program podlegający ochronie z tytułu praw autorskich bądź wprowadzanie modyfikacji i publiczną prezentację (display) programu. W takiej sytuacji płatności są przekazywane z tytułu prawa do użytkowania praw autorskich do programu (to jest do korzystania z praw autorskich, które w przeciwnym przypadku przysługiwałyby wyłącznie właścicielowi praw autorskich).

Jeżeli z umowy wynika, że nabywca oprogramowania komputerowego nabywa egzemplarz lub egzemplarze oprogramowania i nie ma między nim a zbywcą żadnej szczególnej umowy dotyczącej zakresu korzystania z takiego oprogramowania, w takim przypadku nie następuje udzielenie prawa do korzystania z cudzych praw majątkowych. Chodzi tu o sytuację, w której zakres uprawnień nabywcy do korzystania z egzemplarza oprogramowania komputerowego jest ograniczony jedynie do działań umożliwiających mu skorzystanie z legalnie zakupionego egzemplarza tego oprogramowania.

Zgodnie z pkt 14.3 Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji OECD przeniesienie praw autorskich w przypadku oprogramowania komputerowego jest wyjątkową sytuacją indywidualnie ustaloną między stronami i nie obejmuje swoim zakresem nabycia programu komputerowego przez końcowego użytkownika. Istnieje inny nietypowy rodzaj transakcji, której przedmiotem jest przeniesienie oprogramowania komputerowego, gdy firma tworząca oprogramowanie lub autor programu informatycznego wyraża zgodę na udostępnienie informacji dotyczących koncepcji i założeń programu, na przykład zasad logicznych, algorytmów lub języków i technik programowania. W takich przypadkach płatności mogą być określone jako należności licencyjne w zakresie, w jakim stanowią wynagrodzenie z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania receptur objętych tajemnicą bądź informacji w zakresie doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej, które odrębnie nie podlegają prawom autorskim. Przeciwieństwem tej sytuacji jest sytuacja, gdy egzemplarz programu nabywany jest do używania przez końcowego użytkownika.

Wnioskodawca pragnie również zauważyć, że stanowisko, iż przychody z tytułu sprzedaży oprogramowania typu „end-user” nie podlegają obowiązkowi poboru podatku u źródła, było również wielokrotnie potwierdzane przez organy podatkowe w interpretacjach indywidualnych prawa podatkowego, np.:

        - Interpretacja DKIS z 11 sierpnia 2021 r., znak: 0111-KDIB2-1.4010.202.2021.1.AP w której organ uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, stosownie do którego „(...) wydatki związane z nabyciem oprogramowania oraz licencji na własny użytek Spółki nie są objęte zakresem art. 21 ust. 1 pkt 1-4 u.p.d.o.p., a tym samym Spółka (jako płatnik) nie jest i nie będzie zobowiązana do pobrania podatku u źródła na zasadach przewidzianych w art. 26 u.p.d.o.p.”;

        - Interpretacja indywidualna DKIS z 28 lipca 2021 r., znak: 0114-KDIP2-1.4010.137.2021.2.OK, w której organ uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy stosownie do którego „(...) konsekwentnie, prawa nabywane przez Spółkę wraz z oprogramowaniem „end-user” nie mieszczą się w zakresie praw autorskich wymienionych w art. 74 ust. 4 UPAiPP. Tym samym, w wyniku nabycia tego oprogramowania nie dochodzi do przeniesienia autorskich praw majątkowych, ani do uprawnienia do korzystania z tego oprogramowania na którymkolwiek z pól eksploatacji określonych w UPAiPP. Zatem, przychody z tytułu nabycia przedmiotowego oprogramowania nie stanowią przychodów z praw autorskich, a w konsekwencji nie podlegają opodatkowaniu podatkiem u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o CIT”;

        - Interpretacja indywidualna DKIS z 28 maja 2020 r. znak: 0114-KDIP2-1.4010.97.2020.1.SP, w której organ uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy stosownie do którego „(...) w ocenie Spółki, nie dochodzi do przeniesienia praw autorskich do Oprogramowania. W szczególności Wnioskodawca nie nabywa prawa do zwielokrotnienia, modyfikacji czy rozpowszechniania programów komputerowych Spółka nie nabywa również usług przetwarzania danych Wnioskodawca nabywa jedynie egzemplarze/dostęp do Oprogramowania (na potrzeby własne lub w celu dalszej odsprzedaży). Biorąc pod uwagę powyższe, po stronie zagranicznych producentów lub podmiotów pośredniczących w dystrybucji nie dochodzi do powstania przychodu z praw autorskich, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT, ani przychodu z tytułu świadczenia usług przetwarzania danych. Zatem, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany jako płatnik podatku do potrącenia od takiej płatności zryczałtowanego podatku dochodowego zgodnie z art. 26 ust. 1 i ust. 2e Ustawy o CIT”.

        - Interpretacja indywidualna DKIS z 2 grudnia 2019 r. znak: 0111-KDIB1-2.4010.416.2019.1.AK, w której organ uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, stosownie do którego „(...) wypłata przez Wnioskodawcę na rzecz danego Nierezydenta wynagrodzenia za przedmiotowe Licencje „end-user” nie jest objęta obowiązkiem poboru podatku u źródła. Niniejsze nie jest w szczególności uzależnione od dysponowania przez Wnioskodawcę certyfikatem rezydencji podatkowej danego Nierezydenta, na rzecz którego wypłacane jest wynagrodzenie z tytułu niniejszych licencji”.

        - Interpretacja indywidualna DKIS z 27 sierpnia 2019 r. znak: 0111-KDIB1- 1.4010.249.2019.4.BS. w której organ uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, stosownie do którego „(...) za należności licencyjne nie mogą być uznawane te należności, które ponoszone są za licencję, w związku z którą jej nabywca:

- nie nabywa praw autorskich bądź praw do dysponowania nimi w stosunku do przedmiotu licencji,

- nie będzie dokonywał dalszej odsprzedaży bądź nie będzie udzielał sublicencji;

- może wykorzystywać przedmiot licencji jedynie do własnych potrzeb;

            W przypadku wypłaty przez Wnioskodawcę należności nierezydentom, które nie mieszczą się w katalogu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku posiadania certyfikatu rezydencji warunkującego nieobranie podatku „u źródła”.

   - Interpretacja indywidualna DKIS z 1 lipca 2019 r. znak: 0111-KDIB1-1.4010.193.2019.1.BS, w której organ uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, stosownie do którego „(...) obowiązek pobrania przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, zgodnie z art. 26 ust. 1 updop, dotyczy tylko wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 u.p.d.o p. W przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym nie będzie obejmował on Spółki, gdyż wypłacane przez nią na mocy Umowy End-User należności z tytułu nabycia od zagranicznych osób prawnych licencji na użytkowanie programu komputerowego na własny użytek nie stanowią należności wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p”,

        - Interpretacja indywidualna DKIS z 24 kwietnia 2019 r. znak: 0111-KDIB2- 1.4010.164.2019.1 .MJ, w której organ uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, stosownie do którego „(...) Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku pobierania podatku u źródła w związku z dokonywaniem płatności tytułem udzielania licencji końcowego użytkowania programu komputerowego na rzecz rezydenta Norwegii, bez względu na to, czy będzie w posiadaniu certyfikatu rezydencji, czy też nie będzie go posiadać”;

   - Interpretacja indywidualna DKIS z 31 stycznia 2018 r. znak: 0114-KDIP2- 1.4010.364.2017.1.PW, w której organ uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, stosownie do którego „Podsumowując, jako że Spółka nabywając licencję użytkownika końcowego do korzystania z danych oraz oprogramowania udostępnianego przez Licencjodawcę:

   - nie jest jej wyłącznym użytkownikiem,

   - ma prawo wykorzystywać oprogramowanie i udostępnione dane wyłącznie do celów prowadzonej działalności gospodarczej i tylko w Polsce,

   - nie ma prawa sprzedawać ani udostępniać lub przekazywać w innej formie osobom trzecim danych ich oprogramowania

   - wynagrodzenie uiszczane przez Wnioskodawcę na rzecz Licencjodawcy nie stanowi należności wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. Nie podlega zatem opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym w Polsce Wnioskodawca nie jest więc w tym przypadku zobowiązany do poboru zryczałtowanego podatku i odprowadzenia go na rachunek organu podatkowego”.

Do kwestii, iż obrót oprogramowaniem komputerowym nie zawsze wiąże się z przeniesieniem praw autorskich, odniósł się także Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku (podjętym w składzie 7 sędziów) z dnia 24 listopada 2003 r. o sygn. akt FSA 2/03, stosownie do którego „(...) W praktyce gospodarczej nie każdemu obrotowi oprogramowaniem komputerowym towarzyszyć musi umowa przeniesienia praw autorskich lub licencja. Występuje to wówczas, gdy oprogramowanie nie stanowi utworu w rozumieniu prawa autorskiego oraz gdy w świetle umowy przenoszącej własność egzemplarza oprogramowania nie jest jej przedmiotem przejście autorskich praw majątkowych do utworu (art. 52 ust. 1 ustawy o prawie autorskim), a także gdy nabywca egzemplarza oprogramowania na podstawie umowy licencyjnej dokonuje jego dalszej odsprzedaży do czego jest uprawniony ze względu na wyczerpanie się prawa autorskiego do rozpowszechniania tego egzemplarza (art. 74 ust. 4 pkt 3 ustawy o prawie autorskim)”.

Podsumowując, zdaniem Spółki, przedstawione powyżej okoliczności pozwalają uznać, że wydatki związane z nabyciem oprogramowania oraz licencji na własny użytek Spółki nie są objęte zakresem art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT, a tym samym Spółka (jako płatnik) nie jest i nie będzie zobowiązana do pobrania podatku u źródła na zasadach przewidzianych w art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Spółkę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo przywołać należy pełne brzmienie art. 26 ust. 2e ustawy o CIT, zgodnie z którym :

Jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art. 22 ust. 1 na rzecz podmiotu powiązanego, przekroczyła w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwotę 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 pkt 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę 2 000 000 zł:

 1) z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e;

 2) bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Powyższe pozostaje bez wpływu na rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.