Czy: - certyfikat rezydencji pozyskany w postaci dokumentu w formie pliku „pdf” stanowi zaświadczenie, o jakim mowa w art. 4a pkt 12 w zw. z art. 26 ust. 1 zdanie 2 ustawy o CIT w odniesieniu do wypłat należności dokonywanych w 2022 roku; - w przypadku zakwalifikowania Wynagrodzenia na gruncie umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu z dnia 13 listopada 1995 r. (dalej: UPO z Irlandią) jako zysków przedsiębiorstwa opodatkowanych w kraju rezydencji otrzymującego je Nierezydentów Spółka jest uprawniona do niepobrania podatku u źródła bez konieczności weryfikowania statusu beneficjenta rzeczywistego w odniesieniu do należności wypłacanych w 2022 roku.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

15 czerwca 2022 r. wpłynął za pośrednictwem platformy ePUAP Państwa wniosek z 20 maja 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

   - certyfikat rezydencji pozyskany w postaci dokumentu w formie pliku „pdf” stanowi zaświadczenie, o jakim mowa w art. 4a pkt 12 w zw. z art. 26 ust. 1 zdanie 2 ustawy o CIT w odniesieniu do wypłat należności dokonywanych w 2022 roku;

   - w przypadku zakwalifikowania Wynagrodzenia na gruncie umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu z dnia 13 listopada 1995 r. (dalej: UPO z Irlandią) jako zysków przedsiębiorstwa opodatkowanych w kraju rezydencji otrzymującego je Nierezydentów Spółka jest uprawniona do niepobrania podatku u źródła bez konieczności weryfikowania statusu beneficjenta rzeczywistego w odniesieniu do należności wypłacanych w 2022 roku.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie z 13 września 2022 r. – pismem z 16 września 2022 r. (wpływ tego samego dnia). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego:

Sp. z o.o. (dalej jako: „Wnioskodawca”, „Spółka”) jest zarejestrowana w Polsce i jest polskim rezydentem podatkowym, zajmuje się przede wszystkim działalnością portali internetowych. Spółka jest płatnikiem podatku u źródła od przychodów wskazanych w art. 21 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800 dalej: „ustawa o CIT”). W związku z powyższym w Spółce obowiązuje polityka należytej staranności dot. podatku u źródła.

W 2022 r. Spółka nabywa następujące usługi (dalej jako: „Usługi”):

1. usługi reklamowe - od firmy X z siedzibą w Irlandii,

2. usługi reklamowe - od firmy Y z siedzibą w Irlandii,

- stanowiące usługi o charakterze niematerialnym wskazane w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

W związku z powyższym, wynagrodzenie za wspomniane usługi podlega opodatkowaniu u źródła w Polsce na podstawie ustawy o CIT (dalej łącznie jako „Wynagrodzenie”), a Spółka – w jego zakresie - pełni funkcję płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Kwota należności wypłaconych na rzecz tego samego podmiotu (odrębnie na rzecz X i Y) przekroczy w 2022 r. kwotę 10 000 zł.

Kwota należności wypłaconych na rzecz X nie powinna przekroczyć w roku podatkowym 2022 kwoty 2 000 000 zł. Kwota należności wypłaconych na rzecz Y powinna przekroczyć w roku podatkowym 2022 kwotę 2 000 000 zł.

Zakupywane Usługi pozostają w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółki i mają wpływ na osiągane przez nią przychody lub zabezpieczenie ich źródła.

Jak wskazano powyżej, Spółka zakupuje Usługi od X i Y - firm mających swoje siedziby oraz rezydencje podatkowe poza granicami Polski - w Irlandii (dalej jako: „Nierezydenci”). Nierezydenci nie posiadają na terenie Polski zakładu ani placówki, a wypłacane im należności pozostają w związku z działalnością gospodarczą prowadzoną na terenie kraju ich siedziby i rezydencji podatkowej.

Spółka w związku ze zakupywanymi usługami otrzymuje faktury VAT. Spółka posiada certyfikaty rezydencji Nierezydentów w formie plików „pdf”. Certyfikaty te są dostępne w formie dokumentu elektronicznego, a konkretnie w formie zapisu „pdf”.

Pytania

 1. Czy certyfikat rezydencji pozyskany w postaci dokumentu w formie pliku „pdf” stanowi zaświadczenie, o jakim mowa w art. 4a pkt 12 w zw. z art. 26 ust. 1 zdanie 2 ustawy o CIT w odniesieniu do wypłat należności dokonywanych w 2022 roku?

 2. Czy w przypadku zakwalifikowania Wynagrodzenia na gruncie umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu z dnia 13 listopada 1995 r. (dalej: UPO z Irlandią) jako zysków przedsiębiorstwa opodatkowanych w kraju rezydencji otrzymującego je Nierezydentów Spółka jest uprawniona do niepobrania podatku u źródła bez konieczności weryfikowania statusu beneficjenta rzeczywistego w odniesieniu do należności wypłacanych w 2022 roku?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1

W myśl art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter, skalę działalności prowadzonej przez płatnika oraz powiązania w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 5 płatnika z podatnikiem.

Certyfikat rezydencji stanowi dokument, w oparciu o który możliwe jest zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową.

W myśl natomiast art. 4a pkt 12 ustawy o CIT, ilekroć w ustawie jest mowa o certyfikacie rezydencji, oznacza to zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika.

Jak wynika z przepisów ustawy o CIT, certyfikat rezydencji jest dokumentem wydawanym przez właściwą administrację podatkową, potwierdzającym określony stan faktyczny - miejsce rezydencji podatnika dla celów podatkowych, którym w przypadku podatników podatku dochodowego od osób prawnych jest miejsce siedziby.

Zauważyć należy, że nie ma ujednoliconej formy certyfikatów rezydencji. Każde państwo stosuje własny wzór takiego zaświadczenia i ma własne wymogi formalne związane z jego wydaniem. Uwzględniając treść powołanego art. 4a pkt 12 ustawy o CIT oraz wynikające z art. 26 ustawy o CIT uwarunkowania, certyfikat rezydencji to dokument:

- wystawiony przez właściwe dla podatnika organy administracji podatkowej,

- wskazujący dane identyfikujące podatnika, w tym jego nazwę i siedzibę, datę wystawienia oraz ewentualnie okres ważności dokumentu,

- zawierający stwierdzenie, że podatnik podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w państwie jego siedziby.

Doktryna i orzecznictwo wskazują, że certyfikat rezydencji stanowi dokument urzędowy, który potwierdza w sposób i w formie prawem przewidzianej okoliczności w nim przedstawione.

W tym miejscu należy wskazać na regulację art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którą jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Jednakże w myśl art. 194 § 1 Ordynacji podatkowej, dokumenty urzędowe sporządzone w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy władzy publicznej stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone.

Przepisy art. 4a pkt 12 ustawy o CIT w zw. z art. 194 § 1 Ordynacji podatkowej wykluczają możliwość potwierdzania rezydencji podatkowej w innej formie niż urzędowy dokument wystawiony przez właściwe organy drugiego państwa. Dokumentem urzędowym będzie zatem taki certyfikat rezydencji, który został sporządzony w formie przewidzianej przepisami prawa danego państwa przez powołany do tego organ. Jeżeli zatem zgodnie z prawem danego państwa, istnieje możliwość uzyskania zaświadczenia o miejscu siedziby dla celów podatkowych zarówno w formie papierowej, jak i w formie elektronicznej, obie formy są wydawane przez właściwy organ podatkowy danego państwa i mają status równorzędny w świetle prawa tego państwa. Taki certyfikat rezydencji w formie elektronicznej będzie zatem podstawą do zastosowania postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Na podstawie powołanych przepisów brak jest przesłanek do odmowy uznania za ważny certyfikatu rezydencji w formie elektronicznej, jeżeli w takiej formie zgodnie z prawem danego państwa certyfikat taki jest wydawany przez organy podatkowe. Od dnia 1 stycznia 2017 r. certyfikaty rezydencji irlandzkim firmom wydawane są - i jest to zasada - jako dokument „PDF” i przesyłane są tym podmiotom bezpiecznym kanałem elektronicznym.

Wnioskodawca będzie dysponował certyfikatami rezydencji nierezydentów w formie dokumentu „pdf”, które to dokumenty zamieszczane są na stronach internetowych nierezydentów. W ocenie Wnioskodawcy taki certyfikat rezydencji spełnia wymagania wskazane w art. 4a pkt 12 ustawy CIT.

Powyższe znajduje potwierdzenie w wyrokach sądów administracyjnych, m.in. II FSK 1276/18 Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 sierpnia 2020 r. W wyroku tym Sąd wskazał między innymi, że „Przy przyjęciu w ramach ustaleń faktycznych wskazanych przez skarżącą kwestii, iż irlandzka administracja skarbowa uznaje tak pozyskiwane certyfikaty rezydencji za ważne, co więcej - wydaje je w tej formie i udostępnia za pośrednictwem bezpiecznego kanału elektronicznego, w istocie brak było podstaw do zakwestionowania przez organ takiego stanu rzeczy, nie wspominając o twierdzeniu jakoby taki dokument stanowił kopię”.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy przedstawienie certyfikatu rezydencji wydanego podatnikowi w formie pobranego ze strony internetowej podatnika dokumentu w postaci pliku „pdf”, stanowi wystarczający dowód zaświadczający o rezydencji podatkowej i mieści się w pojęciu certyfikatu rezydencji wskazanego w art. 4a pkt 12 ustawy CIT. W szczególności certyfikaty te mogą być wykorzystane do udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych dla potrzeb zastosowania stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobrania podatku zgodnie z taką umową.

Wskazać należy, że certyfikat rezydencji, który przez irlandzką administrację skarbową wysyłany jest w formie dokumentu „pdf” za pomocą bezpiecznego kanału elektronicznego do rezydenta irlandzkiego, a następnie przez rezydenta irlandzkiego udostępniany w formie „pdf” do kontrahenta - pod warunkiem udostępnienia go Wnioskodawcy w niezmienionej formie i formacie - będzie stanowił zaświadczenie, o jakim mowa w art. 4a pkt 12 w zw. z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Dodatkowo należy zauważyć, że od 1 stycznia 2022 r. zmieniono brzmienie art. 26 ust. 1n ustawy o CIT. Zgodnie z nowym brzmieniem przepisu, miejsce siedziby podatnika dla celów podatkowych może zostać potwierdzone kopią certyfikatu rezydencji, jeżeli informacje wynikające z przedłożonej kopii certyfikatu rezydencji nie budzą uzasadnionych wątpliwości co do zgodności ze stanem faktycznym.

Zgodnie z powyższym, od 2022 r. miejsce siedziby podatnika może zostać potwierdzone kopią certyfikatu rezydencji bez względu na wysokość kwoty należności wypłacanych na rzecz tego samego podmiotu w roku kalendarzowym i bez względu na rodzaj przychodów, z tytułu których są wypłacane należności.

Mając na uwadze powyższe jeżeli certyfikat rezydencji udostępniany w formacie „pdf” na stronie internetowej danego Nierezydenta nie będzie stanowił, zdaniem Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, zaświadczenia, o jaki mowa w art. 4a pkt 12 w zw. z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT to powinien, zdaniem Wnioskodawcy, stanowić kopię certyfikatu rezydencji, o której mowa w art. 26 ust. 1n ustawy o CIT.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy w przypadku zakwalifikowania Wynagrodzenia na gruncie analizowanej UPO z Irlandią jako zysków przedsiębiorstwa opodatkowanych w kraju rezydencji otrzymujących je Nierezydentów, Spółka jest uprawniona do niepobrania podatku u źródła bez konieczności weryfikowania statusu beneficjenta rzeczywistego. Spółka w takiej sytuacji wypełnia zarówno warunki materialnoprawne jak i formalnoprawne konieczne by skorzystać z prawa do niepobrania podatku u źródła na podstawie przepisów ustawy o CIT i UPO z Irlandią.

I. Warunki materialnoprawne zaniechania poboru podatku u źródła w przypadku kwalifikacji przychodu jako „zysków przedsiębiorstwa” na gruncie UPO

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 2a i ust. 2a (winno być: ust. 2) ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze ustala się w wysokości 20% przychodów;

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zdaniem Wnioskodawcy przychody z tytułu usług reklamowych i usług rekrutacji pracowników i pozyskania personelu uzyskane przez nierezydentów należy kwalifikować na gruncie UPO z Irlandią jako zyski przedsiębiorstwa opodatkowanie zgodnie z art. 7 UPO z Irlandią.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 zd. 1 UPO z Irlandią, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład.

Należy zauważyć, że zarówno przepis ustawy o CIT jak i UPO z Irlandią nie przewidują - poza wskazanymi powyżej - innych materialnoprawnych przesłanek, od których mogłaby zależeć możliwość niepobrania w Polsce podatku u źródła od zysków przedsiębiorstwa osiąganych przez Nierezydentów.

W szczególności nie uzależniają takiej możliwości od tego, czy:

   - przedsiębiorstwo, na rzecz którego wypłacane są „zyski przedsiębiorstwa” jest ich rzeczywistym właścicielem (beneficial owner)

   - przedsiębiorstwo, na rzecz którego wypłacane są zyski przedsiębiorstwa prowadzi w kraju rezydencji rzeczywistą działalność gospodarczą (warunek ten jest relewantny na gruncie art. 4a pkt 29 ustawy o CIT i zawartej w tym przepisie ustawowej definicji rzeczywistego właściciela, który to jednak warunek - jak wskazano powyżej - nie ma wpływu na możliwość niepobrania podatku od wypłacanych zysków przedsiębiorstwa).

Reasumując, jeżeli Wynagrodzenie za Usługi stanowi zyski przedsiębiorstwa, o których mowa w art. 7 ust. 1 UPO a otrzymujące je Nierezydenci nie prowadzą działalności w Polsce poprzez położony tu zakład spełnione są warunki materialnoprawne niepobrania podatku w przypadku wypłaty wynagrodzenia za Usługi.

II. Warunki formalne zaniechania poboru podatku u źródła na gruncie art. 26 ustawy o CIT

W myśl art. 26 ust. 1 zd. 2 i następne ustawy o CIT, zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter, skalę działalności prowadzonej przez płatnika oraz powiązania w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 5 płatnika z podatnikiem.

Powołane powyżej przepisy statuują warunki formalne, które muszą być spełnione, aby możliwe było zaniechanie poboru podatku u źródła w oparciu o materialnoprawne przepisy UPO.

Warunkami tymi są:

 1. udokumentowanie siedziby podatnika - Nierezydenta uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji (problematyka omówiona w odpowiedzi na pytanie 1) oraz 

 2. dokonanie weryfikacji warunków niepobrania podatku wynikających z odpowiedniej umowy przy dochowaniu należytej staranności, która uwzględniać powinna charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Zatem odnosząc się tylko do pkt 2 Wnioskodawca pragnie wskazać, że w sytuacji braku opodatkowania Wynagrodzenia z tytułu Usług w przypadku zakwalifikowania Wynagrodzenia na gruncie UPO jako zysków przedsiębiorstwa opodatkowanych w kraju rezydencji otrzymujących je Nierezydentów Spółka - płatnik przy weryfikacji nie jest zobowiązana do weryfikowania statusu nierezydenta jako rzeczywistego właściciela należności. Powyższe jest zgodne zarówno z przepisami UPO z Irlandią jak i z przepisami ustawy o CIT.

Weryfikacja warunków niepobrania podatku wynikających z UPO z Irlandią w odniesieniu do zysków przedsiębiorstwa polega wyłącznie na weryfikacji faktu kwalifikacji danego przychodu jako przychodu w ramach art. 7 ust. 1 zd. 1 UPO. Zdaniem Wnioskodawcy weryfikacja, o której mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT winna zatem odnosić się wyłącznie do tego warunku. Przepisy art. 7 UPO z Irlandią nie wymagają od płatnika stosowania klauzuli rzeczywistego właściciela w stosunku do zysków przedsiębiorstw, więc na podstawie UPO z Irlandią nie istnieje obowiązek podejmowania działań w tym zakresie.

Wymogu weryfikacji statusu nierezydenta jako rzeczywistego właściciela ustawodawca nie wskazał także w ustawie o CIT w przypadku wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT (gdzie zostały wymienione m.in. usługi reklamowe i usługi rekrutacyjne). Zakres tej weryfikacji na gruncie ustawy o CIT wyznacza w tym przypadku art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, który w swej treści nie odwołuje się do wykazania, że otrzymujący Wynagrodzenie Nierezydenci są rzeczywistym właścicielem wypłacanych należności.

Dodatkowo Wnioskodawca pragnie zauważyć, że konieczność wykazania, że Nierezydenci są rzeczywistymi właścicielami należności została przewidziana przez ustawodawcę w art. 26 ust. 1f ustawy o CIT w odniesieniu do odsetek i należności licencyjnych wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. Intencją ustawodawcy - który zróżnicował implikacje podatkowe w przypadku należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 czy w art. 21 ust. 1 pkt 2a - było nałożenie na podatnika obowiązku weryfikacji statusu rzeczywistego właściciela wyłącznie w sytuacji należności z tytułu odsetek i należności licencyjnych.

Zdaniem Wnioskodawcy weryfikacja statusu nierezydenta jako rzeczywistego właściciela należności nie mieści się w obowiązku płatnika do dochowania należytej staranności przy weryfikacji warunków niepobrania podatku. Takie stanowisko prowadziłoby do obowiązku badania, czy kryterium rzeczywistego właściciela jest spełnione w przypadku każdej wypłaty należności podlegającej podatkowi u źródła, niezależnie od tego, czy taką klauzulę przewiduje przepis danej UPO czy przepis ustawy o CIT.

Podsumowując zdaniem Wnioskodawcy w przypadku zakwalifikowania Wynagrodzenia na gruncie analizowanej UPO z Irlandią jako zysków przedsiębiorstwa opodatkowanych w kraju rezydencji otrzymujących je Nierezydentów, Spółka jest uprawniona do niepobrania podatku u źródła bez konieczności weryfikowania statusu beneficjenta rzeczywistego.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

W pierwszej kolejności wątpliwość Wnioskodawcy wskazana w pytaniu nr 1 dotyczy ustalenia, czy certyfikat rezydencji pozyskany w postaci dokumentu w formie pliku „pdf” stanowi zaświadczenie, o jakim mowa w art. 4a pkt 12 w zw. z art. 26 ust. 1 zdanie 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”)w odniesieniu do wypłat należności dokonywanych w 2022 r.

Aby odpowiedzieć na to pytanie należy zacytować treść art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.), zgodnie z którym:

W myśl art. 26 ust. 1 ustawy o CIT:

W myśl natomiast art. 4a pkt 12 ustawy o CIT:

Jak wynika z przepisów ustawy o CIT, certyfikat rezydencji jest dokumentem wydawanym przez właściwą administrację podatkową, potwierdzającym określony stan faktyczny – miejsce rezydencji podatnika dla celów podatkowych, którym w przypadku podatników podatku dochodowego od osób prawnych jest miejsce siedziby. Wydając takie zaświadczenie właściwy organ potwierdza, że – na moment wydania tego dokumentu bądź na moment w nim określony – stan faktyczny wskazany w jego treści jest zgodny ze stanem faktycznym, wynikającym z ewidencji, rejestrów prowadzonych przez ten organ bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu. Certyfikat może zatem dotyczyć wyłącznie zaistniałych, tj. teraźniejszych lub przeszłych stanów faktycznych, nigdy przyszłych okoliczności faktycznych.

Jednocześnie, certyfikat rezydencji stanowi dokument, w oparciu o który możliwe jest ustalenie, czy od należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, dokonywanych na rzecz danego podatnika, powinien zostać pobrany przez płatnika podatek, a jeśli tak, jaka stawka podatku (tj. wynikająca z przepisów ustawy o CIT, czy postanowień stosownej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania) powinna zostać zastosowana.

Wskazać w tym miejscu należy, że to na płatniku spoczywa ciężar udowodnienia, że prawidłowo zrealizował ciążące na nim obowiązki.

Zgodnie bowiem z art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej:

Zauważyć należy również, że nie ma ujednoliconej formy certyfikatów rezydencji. Nie rozstrzyga o tym także definicja certyfikatu rezydencji określona w art. 4a pkt 12 ustawy o CIT. Każde państwo stosuje własny wzór takiego zaświadczenia i ma własne wymogi formalne związane z jego wydaniem. Z punktu widzenia właściwej kwalifikacji dokumentu przedłożonego przez podatnika płatnikowi, który ma stanowić podstawę do zastosowania korzystniejszych dla podatnika stawek wynikających z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub skorzystania ze zwolnień przewidzianych w art. 21 i 22 ustawy o CIT, istotne będą zatem pewne istotne składniki tego dokumentu.

Uwzględniając treść powołanego art. 4a pkt 12 ustawy o CIT oraz wynikające z art. 26 ustawy o CIT uwarunkowania, certyfikat rezydencji to dokument:

   - wystawiony przez właściwe dla podatnika organy administracji podatkowej,

   - wskazujący dane identyfikujące podatnika, w tym jego nazwę i siedzibę, datę wystawienia oraz ewentualnie okres ważności dokumentu,

   - zawierający stwierdzenie, że podatnik podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w państwie jego siedziby.

Certyfikat rezydencji musi potwierdzać fakt rezydencji podatkowej w dacie uzyskania dochodu. Z przepisu art. 26 ust. 1 ustawy o CIT wynika, że dla zastosowania korzystniejszych dla podatnika stawek wynikających z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub skorzystania ze zwolnień przewidzianych w art. 21 i 22 ustawy o CIT nie jest wystarczające posiadanie przez podatnika rezydencji podatkowej w kraju, z którym Polskę łączy taka umowa, ale dodatkowo musi to zostać potwierdzone wydaniem specjalnego dokumentu, jakim jest certyfikat rezydencji. Certyfikatu rezydencji nie może zastąpić inny dowód (np. dokument potwierdzający prowadzenie przez określony podmiot działalności gospodarczej na terytorium danego kraju, a nawet informacja o nadaniu numeru identyfikacji podatkowej, czy też decyzja podatkowa).

Płatnik, na którym spoczywa obowiązek potrącenia podatku od dochodu osiąganego przez nierezydenta w prawidłowej wysokości, powinien żądać od podatnika co do zasady dokumentu (tj. certyfikatu rezydencji) oryginalnego.

W tym miejscu należy wskazać na regulację art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którą:

Jednakże w myśl art. 194 § 1 Ordynacji podatkowej:

Dokumentem urzędowym będzie zatem taki certyfikat rezydencji, który został sporządzony w formie przewidzianej przepisami prawa danego państwa przez powołany do tego organ. Jeżeli zatem zgodnie z prawem danego państwa, istnieje możliwość uzyskania zaświadczenia o miejscu siedziby dla celów podatkowych zarówno w formie papierowej, jak i w formie elektronicznej, obie formy są wydawane przez właściwy organ podatkowy danego państwa i mają status równorzędny w świetle prawa tego państwa, to płatnik będzie upoważniony do uznania takiego certyfikatu rezydencji w którejkolwiek z tych form. Taki certyfikat rezydencji w formie elektronicznej będzie zatem podstawą dla płatnika do zastosowania postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Biorąc pod uwagę, że przepisy (art. 4a pkt 12 ustawy o CIT w zw. z art. 194 § 1 Ordynacji podatkowej) wykluczają możliwość potwierdzania rezydencji podatkowej w innej formie niż urzędowy dokument wystawiony przez właściwe organy drugiego państwa, jego kopia (np. kserokopia, faks, skan, fotografia, kopia elektroniczna w formie plików „pdf”, „jpg”, „png”) nie może rodzić wątpliwości co do zachowania w niej integralności oryginału. Takie obawy – zdaniem Organu – nie dotyczą oryginalnych dokumentów papierowych (lub ich kopii potwierdzonych za zgodność z oryginałem przez uprawnione podmioty), dokumentów elektronicznych sporządzonych przez właściwe władze podatkowe (opatrzonych podpisem elektronicznym) i przekazanych podatnikom lub opublikowanych na oficjalnych stronach internetowych tych władz. W pozostałych przypadkach tj. pobrania pliku elektronicznego (sformatowanego w postaci „pdf”, „jpg”, „png”) ze strony podatnika (beneficjanta płatności) lub ze strony internetowej przez niego wskazanej, nie można wykluczyć ryzyka korzystania z danych, których oryginalna treść (także forma i format) została zmodyfikowana.

Sposób dystrybuowania (wydawania) tego rodzaju certyfikatu (np. wydanie certyfikatu bezpośrednio przez administrację skarbową podatnikowi wnioskującemu o tego rodzaju zaświadczenie czy jego pobieranie przez Spółkę ze strony internetowej podatnika) ma także znaczenie.

Jak już podnoszono powyżej, na podstawie powołanych przepisów brak jest przesłanek do odmowy uznania za ważny certyfikatu rezydencji w formie elektronicznej, jeżeli w takiej formie zgodnie z prawem danego państwa certyfikat taki jest wydawany przez organy podatkowe.

Biorąc pod uwagę powyższe wyjaśnienia oraz opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, wskazać należy, że posiadane przez Wnioskodawcę certyfikaty rezydencji nierezydentów, tj. spółek z siedzibą w Irlandii, w formie plików „pdf”, które to certyfikaty są dostępne w formie dokumentu elektronicznego, a konkretnie w formie zapisu „pdf” – pod warunkiem udostępnienia ich Wnioskodawcy w niezmienionej formie i formacie – stanowią zaświadczenie, o jakim mowa w art. 4a pkt 12 w zw. z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Z kolei zagadnienie, będące przedmiotem pytania nr 2, odnosi się do ustalenia, czy

w przypadku zakwalifikowania Wynagrodzenia na gruncie umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodów jako zysków przedsiębiorstwa opodatkowanych w kraju rezydencji otrzymującego je Nierezydentów Spółka jest uprawniona do niepobrania podatku u źródła bez konieczności weryfikowania statusu beneficjenta rzeczywistego w odniesieniu do należności wypłacanych w 2022 r.

Udzielając odpowiedzi na powyższe pytanie, należy zauważyć, że zakres podmiotowy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest ściśle związany z instytucją ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego. Powstanie obowiązku podatkowego wyznacza bądź siedziba lub zarząd usytuowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (zasada rezydencji), bądź też osiąganie dochodów na tym terytorium (zasada źródła). Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma swoją siedzibę lub zarząd, co oznacza opodatkowanie dochodu uzyskanego w Polsce.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT:

Zgodnie z art. 3 ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT:

Zgodnie z art. 3 ust. 5 ustawy o CIT:

W stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT:

Z treści ww. przepisów wynika, że od niektórych przychodów osiąganych na terytorium Polski przez podatników podlegających ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu pobierany jest podatek dochodowy w sposób zryczałtowany. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez podmiot polski wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 ustawy o CIT.

Stosownie do treści art. 21 ust. 2 ustawy o CIT:

Mając na uwadze powyższy przepis, zasadne jest odwołanie się do Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzonej w Madrycie dnia  13 listopada 1995 r. (Dz.U. z 1996 r. nr 29, poz. 129, ze zm., dalej: „umowa polsko-irlandzka”), zmodyfikowanej przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Polskę i Irlandię dnia 7 czerwca 2017 r. (Dz.U. z 2019 r., poz. 1006, dalej także: „Konwencja MLI”).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 umowy polsko-irlandzkiej:

Stosownie do art. 7 ust. 7 umowy polsko-irlandzkiej:

W artykułach 10, 11, 12 oraz 13 umowy polsko-irlandzkiej unormowana została kwestia opodatkowania dochodów odpowiednio z tytułów: dywidendy, odsetek, należności licencyjnych oraz zysków ze sprzedaży majątku.

Analizując zapisy umowy polsko-irlandzkiej, należy zgodzić się z Wnioskodawcą w części dotyczącej kwestii zakwalifikowania na gruncie ww. umowy wynagrodzenia z tytułu usług reklamowych jako zysków przedsiębiorstwa opodatkowanych w kraju rezydencji otrzymujących je nierezydentów. Należności z tytułu usług reklamowych nie mieszczą się w zakresie definicji należności licencyjnych zawartej w art. 12 umowy polsko-irlandzkiej, nie stanowią także świadczeń o charakterze dywidendowym (art. 10 umowy polsko-irlandzkiej) jak i odsetkowym (art. 11 umowy polsko-irlandzkiej). W świetle powyższego należy zatem stwierdzić, że powołane powyżej art. 7 ust. 7 umowy polsko-irlandzkiej przyznaje pierwszeństwo poszczególnym kategoriom dochodów. Skoro należności wypłacane kontrahentowi irlandzkiemu nie mieszczą się w dyspozycji art. 10, 11, 12 oraz 13 umowy polsko-irlandzkiej należy je kwalifikować do zysków przedsiębiorstwa. Art. 7 umowy polsko-irlandzkiej ma bowiem zastosowanie do dochodów przedsiębiorstwa, które nie wchodzą w zakres dochodów objętych innymi artykułami. Należności dotyczące świadczonych usług reklamowych należy zatem kwalifikować jako „zyski przedsiębiorstwa” w rozumieniu art. 7 umowy polsko-irlandzkiej. Zyski te podlegają opodatkowaniu tylko w państwach siedziby podmiotów, które dochód taki uzyskują (w rozpatrywanej sprawie w Irlandii, pod warunkiem właściwego formalnego udokumentowania).

W tym miejscu raz jeszcze należy odnieść się do treści art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, zgodnie z którym:

Weryfikacja zastosowania stawki podatku lub zwolnienia wynikającego z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, jak już wcześniej wskazano, powinna się odbywać z należytą starannością. Obowiązek dochowania należytej staranności, o której mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT spoczywa na płatniku, który dokonując wypłaty nie pobiera podatku u źródła na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, stosuje zwolnienie lub obniżoną stawkę. Należy podkreślić, że należyta staranność w weryfikacji warunków niepobrania podatku, zastosowania zwolnienia bądź obniżonej stawki podatku wymagana jest po stronie płatnika bez względu na to, czy suma wypłat należności na rzecz jednego podatnika przekroczy w danym roku podatkowym kwotę 2.000.000 zł. Wniosek taki wynika z literalnego brzmienia art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Dokonując weryfikacji należytej staranności należy odnosić się do aspektów istotnych z punktu widzenia stosowania danej preferencji podatkowej. W szczególności dotyczy to:

 1. weryfikacji statusu kontrahenta jako podatnika (rzeczywistego właściciela) w stosunku do otrzymanej należności, w tym poprzez pryzmat prowadzenia rzeczywistej działalności gospodarczej przez ten podmiot;

 2. weryfikacji rezydencji podatkowej odbiorcy należności;

 3. weryfikacji otrzymanych dokumentów pod kątem ich zgodności ze stanem faktycznym (w tym na podstawie informacji dostępnych publicznie).

Oceniając czy należyta staranność została w określonym przypadku dochowana należy uwzględniać także powszechnie dostępne informacje na temat statusu odbiorców należności. Źródłem takich informacji może być m.in. prasa branżowa, doniesienia mediowe, publikowane doniesienia o lokowaniu przez daną grupę kapitałową spółek zależnych w państwach o korzystnym reżimie prawnym itd. Szczególną uwagę płatników powinny zwrócić informacje o tworzonych strukturach optymalizacyjnych. Wzmożona czujność płatników powinna także zostać zachowana w przypadku dokonywania płatności określonego rodzaju do charakterystycznych jurysdykcji podatkowych (np. wypłata odsetek do państwa, z którym umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie zakłada pobierania w Polsce podatku u źródła). W każdym przypadku konieczne jest udokumentowanie (dla celów dowodowych) przez płatnika, że dochował on należytej staranności przy weryfikacji, o której mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Potwierdzeniem dochowania należytej staranności może być np. dysponowanie raportem sporządzonym przez niezależnego audytora, w zakresie działalności odbiorcy płatności (badanie dokumentów oraz faktycznej substancji biznesowej).

Treść art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, wyraźnie stanowi, że obowiązek płatnika przy wypłacie należności określonych w art. 21 i 22 ustawy o CIT z zastosowaniem preferencji podatkowych, sprowadza się nie tylko do „uzyskania” od podatnika certyfikatu rezydencji ale także weryfikacji warunków zwolnienia z opodatkowania wypłacanych należności lub zastosowania preferencyjnej stawki. Podkreślenia wymaga, że weryfikacja ta musi być dokonana z zachowaniem należytej staranności.

Zasadnym jest twierdzenie, że na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w każdym przypadku stosowania zasad wynikających z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub zwolnień z ustawy o CIT, konieczne będzie weryfikowanie statusu kontrahenta/nierezydenta i wykazywanie, że w stosunku do danych należności jest on m.in. ich rzeczywistym właścicielem oraz że prowadzi rzeczywistą działalność gospodarczą w kraju siedziby podatnika dla celów podatkowych.

Weryfikacja taka powinna być elementem całościowej oceny, która może pozwolić na ocenę czy wypłata należności nie jest np. dokonywana w ramach sztucznej struktury i czy jest możliwe zastosowanie preferencji podatkowej wynikającej z umowy UPO.

Nowelizacja treści art. 26 ust. 1 ustawy CIT od 1 stycznia 2022 roku, w odniesieniu do omawianego zagadnienia nie uzasadnia podjęcie innego stanowiska.

Płatnik, który chce zastosować art. 7 ust. 1 umowy polsko-irlandzkiej i nie dokonywać poboru podatku u źródła, jest zobowiązany do przeprowadzenia pełnej weryfikacji warunków umożliwiających skorzystanie z tego zwolnienia/niepobrania podatku, zachowując przy tym należytą staranność. To oznacza w przedmiotowej sprawie, że płatnik ma obowiązek weryfikować czy uzyskujące dochody z tytułu usług reklamowych irlandzkie spółki spełniają wszystkie warunki do skorzystania z możliwości niepobrania podatku źródła. W ramach należytej staranności nie można ograniczać się jedynie do weryfikacji warunków zastosowania niepobrania podatku na podstawie art. 7 ust. 1 umowy polsko-irlandzkiej. Tym samym poza posiadaniem certyfikatu rezydencji podatnika konieczna jest weryfikacja okoliczności i warunków uzasadniających możliwość niepobrania podatku u źródła.

Zatem, aby móc skorzystać ze stawki podatku lub zwolnienia, wynikającego z umów o unikaniu podwójnego opodatkowania należy dochować należytej staranności, która obejmuje także kwestię weryfikacji statusu beneficjenta rzeczywistego wypłacanych należności.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2, zgodnie z którym w przypadku zakwalifikowania Wynagrodzenia na gruncie analizowanej UPO z Irlandią jako zysków przedsiębiorstwa opodatkowanych w kraju rezydencji otrzymujących je Nierezydentów, Spółka jest uprawniona do niepobrania podatku u źródła bez konieczności weryfikowania statusu beneficjenta rzeczywistego jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie zauważyć należy, że weryfikacja dochowania przez płatnika należytej staranności (w tym sposób weryfikowania statusu rzeczywistego właściciela należności) możliwa będzie dopiero na etapie postępowania, np. w przypadku weryfikacji przez organy administracji podatkowej prawidłowości wypełniania obowiązków płatnika.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

    Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).