Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Wydatki związane z nabyciem praw autorskich od Programistów, wynikających z płaconych na ich faktur, powinny być ujmowane w kosztach poprzez odpisy amortyzacyjne od wartości niematerialnych prawnych, które stanowiły będą odrębnie wyniki prac programistycznych, nabytych w danym miesiącu, od danego Programisty.
2. Spółka powinna rozpoczynać amortyzację poszczególnych praw autorskich od miesiąca następującego miesiącu, za który wystawiana jest przez danego Programistę dotycząca tych praw autorskich faktura.

Uzasadnienie

Ad. 1)

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ().

W przypadku kosztów których dotyczy niniejszy wniosek, nie powinno być wątpliwości, że wypełniają one przesłanki ww. przepisu. Są w szczególności ponoszone w celu uzyskania przychodów Platforma, która powstaje na skutek prac programistycznych ma w przyszłości stanowić zasadnicze źródło dochodów Spółki. Koszty te nie są także wymienione w żadnej z pozycji art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Mając na uwadze powyższe, analizowane koszty niewątpliwie stanowią koszty uzyskania przychodu. Kwestią wymagającą wyjaśnienia pozostaje zatem wyłącznie moment ujęcia ich w wyniku podatkowym.

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, w zamian za wynagrodzenie wypłacane na rzecz Programistów, przenoszą oni na Spółkę autorskie prawa majątkowe do wszelkich utworów, jakie zostaną stworzone w ramach w związku z wykonywaniem usług programistycznych. Prawa te są związane z tworzonymi przez Programistów kodami źródłowymi, kreującymi elementy składowe Platformy. Co należy podkreślić, celem zawarcia umów z Programistami jest właśnie stworzenie Platformy. Należy więc uznać, że całość wynagrodzenia wypłacanego na ich podstawie,

stanowi wynagrodzenie za zakup jej elementów, czy też praw autorskich do nich.

Kwestią kluczową z perspektywy pytania Spółki jest możliwość uznania przedmiotowych kosztów za związane z zakupem podlegających amortyzacji wartości niematerialnych i prawnych (dalej także jako: WNiP). Zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej,
7. wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Autorskie prawa majątkowe mogą zatem stanowić podlegające amortyzacji wartości niematerialne i prawne.

Jest to jednak uwarunkowane spełnieniem określonych dodatkowych warunków, mianowicie:

1. muszą one zostać nabyte przez podatnika,
2. muszą nadawać się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,
3. przewidywany okres ich używania powinien być dłuższy niż rok, a także
4. muszą być wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej najmy, dzierżawy lub leasingu.

W ocenie Wnioskodawcy, wszystkie wymienione powyżej warunki są spełnione w przypadku będącym przedmiotem niniejszego wniosku. Przedmiotowe prawa niewątpliwie są nabywane przez Spółkę. Nadają się także do gospodarczego wykorzystania stanowić będą elementy Platformy, za pomocą której Spółka świadczyła będzie usługi na rzecz swoich klientów i każde z nich służyło będzie wypełnieniu określonych funkcji w ramach Platformy. Okres użytkowania na potrzeby związane z prowadzoną działalnością - przekracza także rok Platforma (a tym samym poszczególne kody źródłowe składające się na nią), jako główny produkt Spółki, ma być przez nią wykorzystywana przez wiele lat.

Mając na uwadze powyższe, wypełnione są wszystkie przesłanki dla uznania praw autorskich nabywanych przez Spółkę za wartości niematerialne podlegające odpisom amortyzacyjnym.

Kwestią wymagającą dodatkowej analizy jest określenie zakresu poszczególnych WNiP. W opinii Wnioskodawcy, możliwe są w tym zakresie 2 podejścia, mianowicie:

• uznanie, iż wszystkie fragmenty kodu źródłowego nabywane od poszczególnych programistów kreują jedną WNiP (do momentu przyjęcia jej do użytkowania), lub też

• uznanie, że każdy zakupiony odrębnie fragment kodu stanowi odrębny utwór, a tym sam podlegający amortyzacji WNiP.

W opinii Spółki, pierwsze z ww. podejść nie jest możliwe do zaakceptowania. Wynika to z faktu, iż trudno w jej przypadku mówić o nabyciu Platformy przez Spółkę, co jest jednym z warunków dla uznania za WNiP. Spółka nabywa raczej poszczególne elementy Platformy, jednak jak wskazano w opisie stanu faktycznego - prace nad stworzeniem jej koncepcji oraz nadzór nad jej wdrożeniem pozostają w gestii samej Spółki. Należy w tej sytuacji uznać, że Spółka wytwarza, a nie nabywa Platformę, mimo iż jej poszczególne elementy są wytwarzane przez zewnętrznych dostawców Programistów.

Stanowisko zaprezentowane powyżej jest zgodne z zajmowanym w analogicznych stanach faktycznych przez organy podatkowe. Można w tym zakresie wskazać przykładowo na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 21 sierpnia 2018 r. (sygn. 0111-KDIB1-1.4010.244.2018.1.ŚS). W piśmie tym Dyrektor KIS nie zgodził się ze stanowiskiem podatnika, który próbował potwierdzić możliwość przyjęcia Platformy internetowej w ewidencji jako jednej wartości niematerialnej i prawnej. Należy przy tym podkreślić w stanie faktycznym, którego dotyczyła interpretacja, podatnik wytwarzał platformę na zasadach analogicznych do Spółki poprzez zakup usług programistycznych od zewnętrznych dostawców. Jedyną w ocenie Spółki zasadniczą różnicą między stanem faktycznym, którego dotyczy niniejszy wniosek oraz tym ocenionym w ww. interpretacji jest fakt, iż w tym drugim, usługi programistyczne były świadczone nie tylko przez programistów, lecz również inne podmioty (w tym powiązane). Tego typu rozbieżności nie powinny nie Wnioskodawcy wpływać na skutki podatkowe obydwu sytuacji.

Jak stwierdził Dyrektor KIS we wspomnianej interpretacji (podkreślenia Spółki): Odnosząc się natomiast do możliwości przyjęcia przez Spółkę w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych Nowej Platformy jako jednej wartości niematerialnej i prawnej, wskazać należy, że Nowa Platforma nie może stanowić wartości niematerialnej i prawnej, o której mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT. Ze złożonego wniosku wynika, że spółka nie nabyła Nowej Platformy lecz ją wytworzyła. Przemawia z tym m.in. fakt, iż spółka zdecydowała o realizacji nowego projektu, którego rezultatem jest utworzenie nowej platformy internetowej. Prace nad stworzeniem koncepcji nowej Platformy oraz nadzór nad jej wdrożeniem pozostają w gestii Spółki. Na gruncie przedmiotowej sprawy oznacza to, że Nową Platformę wytwarza Spółka we własnym zakresie (a nie nabywa), nabyła jedynie kody źródłowe stanowiące odrębne autorskie prawa majątkowe, które wchodzą w skład Nowej Platformy. W związku z powyższym Nowa Platforma nie może być wartością niematerialną i prawną, o której mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, ponieważ jeden z elementów uznania jej za wartość niematerialną i prawną w świetle tego przepisu nie został spełniony.

W dalszej części interpretacji, Dyrektor KIS stwierdza: Wartościami niematerialnymi i prawnymi będą poszczególne nabyte przez Spółkę prawa majątkowe (kody źródłowe), które winny zostać ujęte odrębnie w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych według wartości początkowej ustalonej na podstawie art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, tj. według ceny nabycia poszczególnych praw autorskich i tylko od tych praw Spółka będzie mogła dokonywać odpisów amortyzacyjnych i zaliczać je w ciężar kosztów podatkowych.

Spółka w pełni podziela to stanowisko. Poszczególne kody źródłowe, czy też bardziej precyzyjnie - prawa autorskie do nich - powinny zostać przez Spółkę ujęte jako odrębne WNiP i amortyzowane. Nie ulega w ich przypadku wątpliwości, że są nabyte przez Wnioskodawcę, a ponadto spełniają one wszystkie wymienione we wcześniejszej części wniosku warunki uznania ich za WNiP.

Co więcej, skoro za WNiP należy uznać poszczególne nabywane przez Spółkę prawa autorskie do kod źródłowych, w opinii Wnioskodawcy odrębnymi WNiP w jej przypadku będą prawa autorskie nabyte od danego programisty, na podstawie danej wystawionej przez niego faktury. Jak bowiem wskazano w opisie stanu faktycznego:

• Programiści przenoszą na Spółkę prawa majątkowe w zamian za określone w umowach wynagrodzenie,

• wynagrodzenie Programistów, płatne jest na podstawie faktur wystawianych za okresy miesięczne.

Mając na uwadze powyższe, poszczególne prawa autorskie nabywane przez Spółkę to właśnie prawa nabyte na podstawie odrębnych faktur. Innymi słowy, wartość danej faktury od Programisty stanowiła będzie tym samy wartość nabytych od niego w danym miesiącu praw autorskich, stanowiących pojedynczy WNiP. Wartość początkowa danego WNiP może oczywiście podlegać dodatkowym modyfikacjom (zasadniczo o koszty związane z jej zakupem), kwestia ta pozostaje jednak poza zakresem niniejszego wniosku.

Uzupełniając powyższe rozważania, Spółka pragnie podkreślić, iż jak podkreśla się w piśmiennictwie dotyczącym tej tematyki, przedmiot prawa autorskiego stanowić mogą nawet krótkie fragmenty (elementy) programu, jeśli tylko one same spełniać będą wymogi podane w art. 1 ust. 1 ustawy (ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych przypis Wnioskodawcy, Por. J. Barta, M. Czajkowska-Dąbrowska, Z. Ćwiakalski, R. Markiewicz, E. Trapie: Prawo autorskie i prawa pokrewne. Komentarz, Zakamycze 2005, str. 564-565).

Co więcej, Programiści współpracujący ze Spółką tworzą fragmenty kodu (elementy programu) w każdym miesiącu współpracy, w związku z czym każda faktura dotyczyła będzie w praktyce zakupu praw autorskich właśnie do fragmentu docelowego programu (Platformy).

Uwzględniając fakt, iż każdy fragment kodu może być przedmiotem prawa autorskiego (utworem), brak jest obiektywnych kryteriów, według których nabywany w danym okresie kod mógłby zostać podzielony na mniejsze elementy, które można by uznać za odrębne WNiP. Co więcej, skoro Spółka nabywa fragmenty kodu podstawie faktur, racjonalnym jest przyjęcie, że właśnie całość kodu (lub odrębnych fragmentów kodu) stanowi odrębny utwór, prawa autorskie do którego można uznać za WNiP.

Ad. 2)

Jak wynika z art. 16d ust. 2 ustawy o CIT, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej miesiącu przekazania ich do używania. Jako że prawa autorskie wymienione są w art. 16b ustawy, ww. reguła ma zastosowanie także w odniesieniu do WNiP, których dotyczy niniejszy wniosek.

Jak z kolei stanowi art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (...).

Kluczowy dla rozpoczęcia amortyzacji WNiP będzie zatem moment przyjęcia ich do używania. Jako że niniejszy wniosek dotyczy wartości niematerialnych i prawnych stanowiących autorskie prawa majątkowe do fragmentów kodu, w opinii Spółki należy uznać, iż są one przyjmowane do używania w momencie ich nabycia.

Za przyjęciem takiego rozwiązania przemawia fakt, iż w procesie tworzenia Platformy, poszczególne fragmenty kodu wykorzystywane są de facto już w procesie tworzenia jej kolejnych elementów. Poszczególne fragmenty kodu dopisywane są do powstałych wcześniej i stanowiących w tym momencie gotową część Platformy/programu.

Skoro jak wynika z powyższego, poszczególne WNiP są wykorzystywane od momentu nabycia, należy uznać, że miesiąc, w którym powstały (napisany został dany fragment kodu), jest także miesiącem przekazania ich do używania. W konsekwencji, Spółka powinna dokonywać odpisy amortyzacyjne od poszczególnych WNiP poczynając od miesiąca następującego po miesiącu, za który wystawiona została faktura, będąca podstawą kreślenia wartości danego WNiP.

Powyższe stanowisko jest ma zastosowanie tym bardziej w odniesieniu do WNiP nabywanych od Programistów, związanych z pracami prowadzonymi po uruchomieniu Platformy, które będą związane z jej modyfikacjami rozwojem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w zakresie
w zakresie ustalenia w którym:

• momencie Spółka powinna ujmować w kosztach uzyskania przychodu wydatki związane z nabyciem praw autorskich od Programistów wynikających z płaconych na ich rzecz faktur, zakładając, miesięczna kwota wynagrodzenia przypadająca na danego Programistę przekroczy 10.000 PLN netto (Pytanie 1) jest prawidłowe,
  

• miesiącu Spółka powinna rozpocząć amortyzację praw autorskich nabywanych od Programistów (pytanie 2) - jest nieprawidłowe.

Ad. 1)

Stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie ustalenia, w którym momencie Spółka powinna ujmować w kosztach uzyskania przychodu wydatki związane z nabyciem praw autorskich od Programistów wynikających z płaconych na ich rzecz faktur, zakładając, miesięczna kwota wynagrodzenia przypadająca na danego Programistę przekroczy 10.000 PLN netto, należało uznać za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania odznaczonego numerem 1.

Ad. 2)

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm., dalej: ustawa o CIT), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów).

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy o CIT kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W sytuacji, gdy programy komputerowe są nabywane przez jednostkę w celu wykorzystywania ich w działalności gospodarczej, a przewidywany okres ich ekonomicznej użyteczności jest dłuższy niż rok, ujmowane powinny być w ewidencji jako wartości niematerialne i prawne, a mianowicie jako autorskie prawa majątkowe i odpowiednio amortyzowane.

Zgodnie z treścią art. 16b ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używa-nia:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej,
7. wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Autorskie prawa majątkowe mogą zatem stanowić podlegające amortyzacji wartości niematerialne i prawne.

Dla uznania autorskich praw majątkowych za wartości niematerialne i prawne w rozumieniu przepisów podatkowych, oprócz wymienienia ich w katalogu art. 16b ust. 1 ustawy o CIT spełnione muszą zostać następujące warunki:

1. autorskie prawa majątkowe muszą zostać nabyte przez podatnika;
2. autorskie prawa majątkowe muszą być wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej,
3. autorskie prawa majątkowe będą wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą,
4. przewidywany okres wykorzystywaniu autorskich praw majątkowych jest dłuższy niż rok.

Prawa, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, normuje ustawa z 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 288).

W myśl art. 1 ust. 1-2 tej ustawy, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). W szczególności przedmiotem tego prawa są utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe), plastyczne, fotograficzne, lutnicze, wzornictwa przemysłowego, architektoniczne, architektoniczno - urbanistyczne i urbanistyczne, muzyczne i słowno - muzyczne, sceniczne, sceniczno - muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne, audiowizualne (w tym filmowe). Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną (art. 1 ust. 3 ww. ustawy). Ochrona przewidziana przepisami ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek formalności (art. 1 ust. 4 ww. ustawy).

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Omawiana ustawa wyróżnia przy tym:

• autorskie prawa osobiste, chroniące nieograniczoną w czasie i niepodlegającą zrzeczeniu się lub zbyciu więź twórcy z utworem (art. 16), oraz

• autorskie prawa majątkowe, rozumiane jako przysługujące twórcy wyłączne prawo do korzystania z utworu i rozporządzania nim na wszystkich polach eksploatacji oraz do wynagrodzenia za korzystanie z utworu (art. 17).

Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, autorskie prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze dziedziczenia lub na podstawie umowy (art. 41 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy). Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych wymaga przy tym zachowania formy pisemnej pod rygorem nieważności (art. 53 tej ustawy).

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych przewiduje zamknięty katalog wartości niematerialnych i prawnych, wydatki na nabycie których rozpoznawane powinny być jako koszt podatkowy w formie odpisów amortyzacyjnych. Oznacza to, że prawa, które nie zostały wymienione wprost w tej ustawie, jako wartości niematerialne i prawne, nie mogą zostać zaliczone do tej kategorii. Tym samym nie podlegają amortyzacji.

Stosownie do art. 16d ust. 2 ustawy o CIT, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych jest zróżnicowany (m.in. z uwagi na sposób ich nabycia) i określony został w art. 16g ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, w razie odpłatnego nabycia, uważa się cenę ich nabycia. Natomiast ust. 3 tego przepisu stanowi, że za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Zgodnie natomiast z art. 16h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Jak wynika z ww. przepisów, wartością początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w razie nabycia na podstawie umowy sprzedaży, jest cena nabycia, czyli kwota należna zbywcy powiększona o koszty związane z zakupem wartości niematerialnych i prawnych, poniesione do dnia przekazania do używania.

Z przedstawionego we wniosku opisu wynika m.in., że działalność Wnioskodawcy skupia się w dużej mierze na prowadzeniu Platformy internetowej, która to Platforma na dzień dzisiejszy nie istnieje i jest na etapie tworzenia. W celu opracowania Platformy, Spółka nawiązała współpracę z szeregiem Programistów, którzy tworzą elementy składowe platformy, tj. interfejsy, grafikę, moduły dla poszczególnych użytkowników itp. Kody źródłowe składające się na te elementy są przekazywane Spółce, łącznie ze wszystkimi przysługującymi do nich prawami majątkowymi.

Dostęp do Platformy ma być udzielany co do zasady na podstawie okresowego, odpłatnego abonamentu uiszczanego przez jej użytkowników.

W przedmiotowym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym, umowy zawierane były/są/będą z Programistami, którzy tworzą/tworzyli/będą tworzyć poszczególne elementy Platformy internetowej, tj. interfejsy, grafikę, moduły dla poszczególnych użytkowników itp.).

Jak wynika z treści umów, Programiści w zamian za określone w nich wynagrodzenie zobowiązują się do przeniesienia i przenoszą na Spółkę autorskie prawa majątkowe do wszelkich utworów, jakie zostaną stworzone w ramach i w związku z wykonywaniem usług na ich podstawie. Wynagrodzenie Programistów z tytułu przedmiotowych usług programistycznych, płatne jest na podstawie faktur wystawianych za okresy miesięczne.

Mając na uwadze powyższe regulacje prawne oraz przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, należy wskazać, że skoro prawa autorskie do kodów źródłowych wykorzystanych przy wytworzeniu Platformy stanowią prawa autorskie, o których mowa w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz spełniają następujące warunki:

• zostały nabyte przez Spółkę,

• będą wykorzystywane przez Spółkę na potrzeby związane z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą,

• przewidywany okres wykorzystywania autorskich praw majątkowych jest dłuższy niż rok,

to w świetle art. 16b ust. 1 pkt 4 stanowią wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji. Tym samym wydatki poniesione na ich nabycie będą stanowiły koszty uzyskania przychodu poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej tych wartości niematerialnych i prawnych.

Wskazać należy, że wartościami niematerialnymi i prawnymi będą poszczególne nabyte przez Spółkę prawa majątkowe (kody źródłowe), które winny zostać ujęte odrębnie w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych według wartości początkowej ustalonej na podstawie art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, tj. według ceny nabycia poszczególnych praw autorskich i tylko od tych praw Spółka będzie mogła dokonywać odpisów amortyzacyjnych i zaliczać je w ciężar kosztów podatkowych.

Jednakże podkreślenia wymaga, że art. 16h ust. 1 pkt 1 stanowi, że odpisów amortyzacyjnych od wartości niematerialnych i prawnych, dokonuje się począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, nie zaś jak wskazuje Wnioskodawca, że Spółka powinna dokonywać odpisów amortyzacyjnych od poszczególnych WNiP począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, za który wystawiona została faktura, będąca podstawą określenia wartości danej WNiP.

Wobec powyższego, przedstawione we wniosku stanowisko Spółki w zakresie ustalenia w którym miesiącu Spółka powinna rozpocząć amortyzację praw autorskich nabywanych od Programistów (Pytanie 2) - jest nieprawidłowe.

Niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie problematyki będącej ściśle przedmiotem zapytania (zapytań) Wnioskodawcy. Treść pytania (pytań) wyznacza granice tematyczne wydanej interpretacji. Tym samym Organ nie odniósł się do określenia wartości początkowej nabytej wartości niematerialnej i prawnej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi ele-ment czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wy-mienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, inter-pretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku do-chodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoja aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w . w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

w części prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej