Czy Spółka będzie mogła, po przyjęciu do ewidencji środków trwałych Budynku, dokonywać odpisów amortyzacyjnych od Budynku jako budynku niemieszkalnego.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

3 października 2022 r. wpłynął Pana wniosek z 30 września 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy Spółka będzie mogła, po przyjęciu do ewidencji środków trwałych Budynku, dokonywać odpisów amortyzacyjnych od Budynku, jako budynku niemieszkalnego.

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, która zamierza w przyszłości utworzyć spółkę komandytową (dalej: „Spółka”). Wnioskodawca będzie pełnić w Spółce funkcję komplementariusza.

Przedmiotem głównej działalności Spółki będzie działalność oznaczona kodem PKD 55.20.Z - obiekty noclegowe turystyczne i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania.

Spółka planuje zakup nieruchomości, na którą składa się kilka działek geodezyjnych. Na części działek posadowiono budynek willi (dalej: „Budynek”). Zakup Budynku odbędzie się w ramach transakcji sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 4a pkt 4 Ustawy CIT.

Budynek posiada 3 kondygnacje nadziemne i 1 kondygnację podziemną. Budynek składa z siedmiu apartamentów - w ramach każdego z apartamentu funkcjonuje przynajmniej jedna sypialnia, kuchnia oraz łazienka.

Aktualnie Budynek jest wykorzystywany w działalności gospodarczej obecnego właściciela. Budynek został wprowadzony (...) grudnia 2017 r. do ewidencji środków trwałych pod symbolem 109 - pozostałe budynki niemieszkalne, zgodnie z zapisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864), (dalej: „KŚT” lub „Rozporządzenie KŚT”) i podlega amortyzacji w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie w wydanym przez organy nadzoru budowlanego pozwoleniu na użytkowanie, Budynek zaklasyfikowana został do kategorii XIII - pozostałe budynki mieszkalne, która to kategoria jest uregulowana w załączniku do ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2021 r., poz. 2351 ze zm., dalej: „Prawo budowlane”).

Ponadto zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego działki, na których posadowiono Budynek znajdują się w obszarze o przeznaczeniu do zabudowy mieszkalno-pensjonatowej.

Po dokonaniu transakcji zakupu Budynku, Spółka zamierza wykorzystywać Budynek do podstawowej działalności gospodarczej. Oznacza to więc, że cały Budynek będzie eksploatowany w celu prowadzenia działalności związanej z usługami noclegowymi. Żaden apartament mieszczący się w Budynku, nie będzie wykorzystywany w celach mieszkaniowych, rozumianych jako przebywanie przez ludzi w apartamencie z zamiarem stałego pobytu.

Budynek spełnia definicję budynku niemieszkalnego zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz.U. z 1999 r., Nr 1 12, poz. 1316 ze zm., dalej: „PKOB” lub „Rozporządzenie PKOB”), gdyż pełni rolę budynku zakwaterowania turystycznego, sklasyfikowanego w grupie 121 i cała jego powierzchnia użytkowa przeznaczona będzie w tym celu.

Mając na uwadze powyższe, Budynek posiada klasyfikację 109 KST i tak Spółka sklasyfikuje go we własnej ewidencji środków trwałych, tj. jako pozostałe budynki niemieszkalne. Klasyfikacja ta wynika z faktu, że zgodnie z KST „Podziały występujące w grupie 1 i 2 opracowane zostały na podstawie usystematyzowanego wykazu obiektów budowlanych Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB), wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB), (Dz.U. poz. 1316, z późn. zm., winno być: „Dz.U. z 1999 r., Nr 1 12, poz. 1316 ze zm. ) i Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. poz. 1676, winno być: „(Dz.U. z 2015 r. poz. 1676 ze zm.”). W związku z tym, obiektom objętym tymi grupami przypisano także odpowiednie symbole PKOB i PKWiU 2015.” - zatem skoro symbol ten został powiązany z grupą 121 PKOB. który jest właściwy dla Budynku to w ten sposób Budynek powinien sklasyfikowany według KST. Co więcej symbol ten najlepiej oddaje funkcjonalność budynku dla celów prowadzonej działalności gospodarczej.

Na podstawie powyżej opisanego zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca jako przyszły komplementariusz Spółki, powziął wątpliwość, czy Spółka będzie mogła, po przyjęciu do ewidencji środków trwałych Budynku, dokonywać odpisów amortyzacyjnych od Budynku jako budynku niemieszkalnego.

Ponadto na wstępie wniosku Wnioskodawca wskazał, m.in., że (…) Budynek będzie stanowić środek trwały w spółce komandytowej, którą planuje utworzyć w przyszłości Wnioskodawca.

Pytanie

Czy Spółka będzie mogła, po przyjęciu do ewidencji środków trwałych Budynku, dokonywać odpisów amortyzacyjnych od Budynku jako budynku niemieszkalnego?

Pana stanowisko w sprawie

Zgodnie z treścią art. 16a ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 Ustawy CIT, zwane środkami trwałymi.

Dokonywanie odpisów amortyzacyjnych następuje na podstawie danych, wynikających z prowadzonej przez podatnika ewidencji środków trwałych. Obowiązek jej prowadzenia nakłada na podatników art. 9 ust. 1 Ustawy CIT, który głosi, iż podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m Ustawy CIT.

Dokonywanie odpisów amortyzacyjnych zostało określone w art. 16f ust. 3 Ustawy CIT. Zgodnie z treścią przepisu, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m Ustawy CIT, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku, gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej wynikającej z ewidencji środków trwałych. Zgodnie z art. 16i ust. 1 Ustawy CIT, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł Ustawy CIT, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT. Wykaz stawek amortyzacyjnych stanowi załącznik nr 1 Ustawy CIT. Określa on wysokość maksymalnej stawki rocznej odpisów amortyzacyjnych dla określonych środków trwałych.

Od 2022 roku w załączniku nr 1 do Ustawy CIT nie znajdziemy zapisu mówiącym o  możliwości amortyzacji budynków mieszkalnych. Ustawa z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r., poz. 2105) w art. 71 ust. 2 wskazuje, iż podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych i podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych mogą, nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2022 r., zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych będących odpowiednio budynkami mieszkalnymi, lokalami mieszkalnymi stanowiącymi odrębną nieruchomość, spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego lub prawem do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, nabytych lub wytworzonych przed dniem 1 stycznia 2022 r. W przypadku podatników nabywających nieruchomości od dnia 1 stycznia 2022 r., możliwość amortyzacji budynków mieszkalnych została wyłączona, na co wskazuje występujący w obecnym stanie prawnym art. 16c pkt 2a Ustawy CIT, zgodnie z którym amortyzacji nie podlegają m.in. budynki mieszkalne.

Jednocześnie Ustawa CIT nie wskazuje wprost co rozumieć pod pojęciem budynków mieszkalnych. Niemniej, załącznik nr 1 do Ustawy CIT zawiera informacje, które w ocenie Wnioskodawcy, mogą być przydatne do wykładni tego pojęcia.

Załącznik 1 Ustawy CIT składa się z następujących pozycji: pozycja, stawka procentowa rocznego odpisu amortyzacyjnego, symbol KŚT (grupa, podgrupa lub rodzaj) oraz nazwa środków trwałych. Oznacza to, że ustawodawca dokonuje klasyfikacji środków trwałych na potrzeby Ustawy CIT w oparciu o Rozporządzenie KŚT.

W pozycji „objaśnienia szczegółowe” Rozporządzenia KŚT. ustawodawca sklasyfikował środki trwałe w zależności od ich funkcjonalności i jednocześnie wskazał katalog środków trwałych, które należy przyporządkować do właściwego symbolu. W objaśnieniach do symbolu 109 - pozostałe budynki niemieszkalne, można znaleźć informację, iż rodzaj ten obejmuje m.in. hotele i podobne budynki krótkotrwałego zakwaterowania, z wyłączeniem hoteli robotniczych sklasyfikowanych w rodzaju 110.

Choć Rozporządzenie KST nie określa w żadnym miejscu, w jaki sposób należy dokonać klasyfikacji środka trwałego, to należy wskazać na ścisłe powiązanie ze sobą pewnej grupy rozporządzeń wykonawczych do ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (t.j. Dz. U. z 2022 r., poz. 459 ze zm., dalej: „Ustawa o statystyce publicznej”). W rozporządzeniu KŚT ustawodawca wskazuje bowiem na powiązanie poszczególnych symboli KŚT z symbolami określonymi w rozporządzeniu Rady Ministrów z 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. z 2015 r, poz. 1676 ze zm.), czy Rozporządzenie PKOB.

Zgodnie z Rozporządzeniem PKOB: Budynki mieszkalne są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem.

Budynki niemieszkalne są to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych. W przypadku, gdy co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych, budynek klasyfikowany jest jako budynek mieszkalny.

Jednocześnie Rozporządzenie PKOB określa w jaki sposób należy dokonywać klasyfikacji obiektów budowlanych, które są użytkowane/przeznaczone do różnych celów:

W przypadku obiektów budowlanych użytkowanych lub przeznaczonych do wielu celów (np. budynek mieszkalny, będący jednocześnie hotelem i biurem) klasyfikuje się je w jednej pozycji, zgodnie z ich głównym użytkowaniem.

Główne użytkowanie powinno być określane następująco:

-    należy określić jaki procent całkowitej powierzchni użytkowej przeznaczony jest na różne cele, zgodnie z grupowaniami klasyfikacji - na najbardziej szczegółowym poziomie,

-    następnie obiekt budowlany klasyfikowany jest zgodnie z metodą „góra – dół”: najpierw określa się sekcję - 1 cyfra (budynek lub obiekt inżynierii lądowej i wodnej), następnie dział na poziomie 2 znaków (budynek mieszkalny, budynek niemieszkalny, infrastruktura transportu, itp.) najbardziej znaczący w ramach sekcji, następnie grupę (3 cyfry) najważniejszą w ramach działu, klasę (4 cyfry) mającą największy udział w powierzchni użytkowej w ramach grupy.

Ponadto, według PKOB hotele i budynki zakwaterowania turystycznego są sklasyfikowane w grupie 121 jako budynki niemieszkalne.

Powyższe wskazuje, że nawet obiekty użytkowane/przeznaczone do różnych celów powinno się sklasyfikować tylko dla jednego z nich. Jeżeli mniej niż połowa powierzchni użytkowej jest wykorzystywana na cele mieszkalne, budynek jest klasyfikowany jako niemieszkalny.

Zatem Budynek, jako wykorzystywany w zdarzeniu przyszłym przez Spółkę w całości na potrzeby zakwaterowania turystycznego, powinien zostać na gruncie PKOB sklasyfikowany jako niemieszkalny, a co za tym idzie również według KŚT. W wyniku czego na potrzeby Ustawy CIT powinien być traktowany jako budynek niemieszkalny.

Należy w tym miejscu wskazać, że w wydawanych interpretacjach indywidualnych, organ wydający brał on pod uwagę zapisy wynikające z Rozporządzenia KŚT, czy Rozporządzenia PKOB, co miało miejsce m.in. w:

• interpretacji indywidualnej z 25 dnia 2022 r., wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, Znak: 0112-KDIL2-2.4011.220.2022.3.AA,
• interpretacji indywidualnej z 13 czerwca 2019 r. wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, Znak: 0115-KDIT3.4011.185.2019.1.DP,
• interpretacji indywidualnej z 10 października 2014 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, Znak: IBPBI/1Z415-884/14/ZK.

Wskazane rozporządzenia wykonawcze do Ustawy o statystyce publicznej wskazują więc na konieczność ujęcia środka trwałego, w szczególności budynku, w oparciu o funkcję jaką spełnia określony obiekt budowlany, a nie w oparciu o decyzje wynikające np. z Prawa budowlanego. Klasyfikacja gruntów w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, czy pozwolenie na użytkowanie jako służące innym celom - w  szczególności porządkowi w zagospodarowaniu przestrzennym, czy zgodności inwestycji budowlanych z przewidzianymi w Prawie budowlanym warunkami, to nie powinny być one wiążące w zakresie ustalenia właściwego symbolu KŚT, a co za tym idzie, możliwości i zakresu amortyzacji środka trwałego. Ustawa CIT w żadnym miejscu bowiem nie odwołuje się do Prawa budowlanego, a bezpośrednio odwołuje się do Rozporządzenia KŚT. Zważając na konstrukcję zapisów Ustawy CIT, należy wskazać, że poprzez odwołanie wprost Ustawy CIT do KŚT, przepisy te wpływają na sytuację prawną podatników, gdyż przyjęcie określonej kwalifikacji warunkuje możliwość oraz wysokość dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Jednocześnie Wnioskodawca zwraca uwagę, że sklasyfikowanie Budynku na potrzeby prawa budowlanego nie może jego zdaniem mieć wpływu na przepisy podatkowe, gdyż taka klasyfikacja została stworzona w zupełnie innym celu, który nie ma w tym zakresie punktów zbieżnych z prawem podatkowym.

Podejście to podzielają także przedstawiciele doktryny, przykładowo jak wskazuje B.  Brzeziński w Wykładni Prawa Podatkowego, wyd. ODDK 2013, s. 73: Respektowanie definicji zawartych w aktach prawnych z dziedzin innych niż prawo podatkowe byłoby niezasadne nie dlatego, że zawarte są poza systemem źródeł prawa podatkowego, ale dlatego, że zostały stworzone dla innych potrzeb, tj. dla uregulowań spełniających funkcje inne niż te, które realizuje prawo podatkowe. Jak też autor wskazuje wcześniej: Pojęcie jeziora może być inaczej definiowane np. w prawie wodnym, gdzie chodzi o racjonalną gospodarkę zasobami wodnymi, inaczej w prawie ochrony środowiska naturalnego, gdzie chodzi m.in. o ochronę wartości kulturowych krajobrazu i wreszcie inaczej w prawie podatkowym, gdzie chodzi o dochód lub majątek mogący być przedmiotem opodatkowania.

Jednocześnie Wnioskodawca zaznacza, że celem niniejszego wniosku nie jest potwierdzenie prawidłowości kwalifikacji na gruncie Rozporządzenia KŚT. Wnioskodawca komplementarnie wskazuje na aspekt związany z Rozporządzeniem KŚT, z uwagi na fakt, że Ustawa CIT odwołuje się do tej klasyfikacji w załączniku nr 1.

W ocenie Wnioskodawcy, Rozporządzenie KŚT w wystarczający sposób różnicuje budynki mieszkalne od niemieszkalny, czym w rezultacie wywołuje bezpośrednie skutki podatkowe na gruncie Ustawy CIT.

Zdaniem Wnioskodawcy, na potrzeby ustalenia możliwości amortyzacji Budynku klasyfikacja Budynku powinna zostać przeprowadzona w oparciu o kryterium głównego przeznaczenia. Ponieważ Budynek został zakupiony z myślą o jego eksploatacji w ramach działalności gospodarczej związanej z krótkoterminowym najmem dla celów noclegowych i wypoczynkowych, zasadny jest zdaniem Wnioskodawcy argument, że Budynek powinien być traktowany na gruncie Ustawy CIT jako niemieszkalny. Według Wnioskodawcy tym samym nie znajdzie zastosowania wyłączenie przedmiotowe środka trwałego z amortyzacji, określone w art. 16c pkt 2a Ustawy CIT.

W świetle przywołanych argumentów oraz wyżej zaprezentowanych poglądów organów podatkowych. Wnioskodawca zwraca się z prośbą o potwierdzenie, że przedstawione stanowisko i rozumienie treści przepisów prawa podatkowego jest prawidłowe.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2022 r.):

W myśl art. 16 ust. 1 ustawy o CIT:

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w art. 16a-16m ww. ustawy.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT:

Z powyższego wynika, że środki trwałe podlegają amortyzacji o ile spełniają następujące warunki:

-stanowią własność lub współwłasność podatnika,

-są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,

-przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,

-są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Treść powołanych wyżej przepisów oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w dłuższym okresie. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie Stawek Amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 16c ustawy o CIT:

Wskazany powyżej pkt 2a do art. 16c został dodany do ustawy o CIT na mocy art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2021 r. poz. 2105 ze zm.; dalej: „ustawa Polski Ład”) i co do zasady ma zastosowanie do amortyzacji podatkowej nieruchomości mieszkalnych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną, która zamierza w przyszłości utworzyć spółkę komandytową (dalej: „Spółka”). Wnioskodawca będzie pełnić w Spółce funkcję komplementariusza. Spółka planuje zakup nieruchomości, na którą składa się kilka działek geodezyjnych. Na części działek posadowiono budynek willi (dalej: „Budynek”).

Po dokonaniu transakcji zakupu Budynku, Spółka zamierza wykorzystywać Budynek do podstawowej działalności gospodarczej. Oznacza to więc, że cały Budynek będzie eksploatowany w celu prowadzenia działalności związanej z usługami noclegowymi. Żaden apartament mieszczący się w Budynku, nie będzie wykorzystywany w celach mieszkaniowych, rozumianych jako przebywanie przez ludzi w apartamencie z zamiarem stałego pobytu.

Budynek spełnia definicję budynku niemieszkalnego zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz.U. z 1999 r., Nr 1 12, poz. 1316 ze zm., dalej: „PKOB” lub „Rozporządzenie PKOB”), gdyż pełni rolę budynku zakwaterowania turystycznego, sklasyfikowanego w grupie 121 i cała jego powierzchnia użytkowa przeznaczona będzie w tym celu. Budynek posiada klasyfikację 109 KST i tak Spółka sklasyfikuje go we własnej ewidencji środków trwałych, tj. jako pozostałe budynki niemieszkalne.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy Spółka będzie mogła, po przyjęciu do ewidencji środków trwałych Budynku, dokonywać odpisów amortyzacyjnych od Budynku jako budynku niemieszkalnego.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że zasady klasyfikacji danego środka trwałego zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz.U. z 2016 r. poz. 1864). Klasyfikacja ta jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu budynku (lokalu) do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe, decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych. W przypadku budynków (lokali) o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje główne jego przeznaczenie (uwagi szczegółowe do Grupy I w KŚT). Organem uprawnionym do orzekania w zakresie Klasyfikacji Środków Trwałych jest Urząd Statystyczny.

Należy dodać, że podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne w Klasyfikacji Środków Trwałych oparty jest na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB). Według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych budynki mieszkalne to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych. W przypadku, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, wówczas budynek klasyfikowany jest jako niemieszkalny. Budynki niemieszkalne to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych.

W związku z powyższym, przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest ocena prawidłowości dokonanej przez Wnioskodawcę klasyfikacji Budynku wskazanego we wniosku do odpowiedniej grupy klasyfikacji środków trwałych, który Wnioskodawca zaklasyfikował jako niemieszkalny. Ponieważ organ podatkowy dokonuje interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego – nie jest właściwy do ustalenia do jakiej grupy środków trwałych należy zaklasyfikować wskazany przez Wnioskodawcę Budynek.

Zatem dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy Organ przyjął jako niepodlegający ocenie element opisu zdarzenia przyszłego, wskazaną przez Wnioskodawcę kwalifikację ww. Budynku jako budynku niemieszkalnego, zakwalifikowanego wg KŚT pod symbolem 109.

Odnosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy, podkreślenia w tym miejscu wymaga fakt, iż zmiana wprowadzona omawianą wyżej ustawą Polski Ład nie objęła jednak budynków i lokali niemieszkalnych, które nadal podlegają amortyzacji i do których przytoczony wyżej art. 16c ust. 2a ustawy o CIT nie ma zastosowania.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że jeżeli w istocie, wskazany we wniosku Budynek, zostanie prawidłowo zakwalifikowany przez Spółkę zgodnie z KŚT, jako budynek niemieszkalny do rodzaju 109 KŚT, (jednak kwestia prawidłowości klasyfikacji środka trwałego-Budynku nie jest i nie może być przedmiotem oceny przez tut. Organ) i zostanie on wprowadzony do ewidencji środków trwałych Spółki pod tym symbolem, jako budynek niemieszkalny, to Spółka będzie mogła, dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej ww. Budynku.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy z ww. zastrzeżeniem, należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-   Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Pana sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i musi się Pan zastosować do interpretacji.

-   Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

-   Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-     w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-     w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).