w zakresie ustalenia, czy koszty z tytułu najmu lokalu mieszkaniowego mogą zostać w całości zaliczone do kosztów uzyskania przychodu

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 października 2020 r. (który wpłynął w tym samym dniu), uzupełnionym 22 i 30 grudnia 2020 r., 23 lutego i 1 marca 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy koszty z tytułu najmu lokalu mieszkaniowego mogą zostać w całości zaliczone do kosztów uzyskania przychodu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 października 2020 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy koszty z tytułu najmu lokalu mieszkaniowego mogą zostać w całości zaliczone do kosztów uzyskania przychodu.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 1 grudnia 2020 r. Znak: 0112-KDIL2-2.4011.704.2020.2.MB, Znak: 0111-KDIB1-1.4010.426.2020.3.ŚS wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 22 i 30 grudnia 2020 r. Ponieważ wniosek nadal nie spełniał wymogów formalnych, pismem z 11 stycznia 2021 r. Znak: 0112-KDIL2-2.4011.704.2020.3.MB, Znak: 0111-KDIB1-1.4010.426.2020.6.ŚS wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 23 lutego 2021 r. i 1 marca 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) prowadzi działalność budowlaną i instalacyjną zgodnie z PKD 43.29.Z. wykonywanie pozostałych instalacji budowlanych, 41.10.Z. realizacja projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków. Spółka zamierza wynająć dwa lokale mieszkaniowe na terenie miasta, w którym planowana jest budowa zgodnie z kontraktem. We wskazanych lokalach docelowo mają zamieszkać określeni pracownicy. W jednym mieszkaniu planowane jest zamieszkanie jednej osoby, a w drugim dwóch zatrudnionych osób. Koszt najmu każdego z mieszkań wynosi 2000 złotych (słownie: dwa tysiące złotych) miesięcznie oraz dodatkowo płatne opłaty związanez wykorzystaniem mediów według zużycia. Spółka zamierza ponosić całość kosztów związanych z najmem oraz pobocznymi narzutami związanych z codzienną eksploatacją lokalu mieszkalnego. Wynajęcie mieszkań dla określonych pracowników podyktowane jest faktem, iż każdy z nich mieszka w znacznej odległości od miejsca prowadzenia inwestycji realizowanej przez Spółkę, a codzienny dojazd każdego z nich do miejsca pracy byłby niemożliwy lub wiązałby się z nadmiernymi trudnościami.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 22 grudnia 2020 r. Wnioskodawca wskazał, że pracownicy Spółki mają w umowie o pracę określone jako miejsce wykonywania pracy adres budowy na którą są oddelegowani. Wynika to z faktu, że kontrakty dotyczące budowy, podpisywane są na okres przynajmniej kilkuletni. Żadna z osób zatrudnionych nie ma swojego miejsca zamieszkania na terenie miejscowości, w których prowadzona jest budowa, a także nie korzystają z podwyższonych kosztów uzyskania przychodu. W rzeczonym przypadku, pracownicy zostaną oddelegowani, na zasadzie wykonywania pracy zgodnie z miejscem budowy w myśl podpisanego kontraktu na kompleksową budowę i wykończeniem budynku mieszkalnego i nie wykonują pracy w siedzibie bądź miejscu zamieszkania.

Podczas ustalania i kosztorysowania projektu budowy generalny wykonawca (Wnioskodawca) przewidział również zapotrzebowanie na wynajem mieszkań dla osób powiązanych z realizacją kontraktu, w szczególności dla pracowników i kierowników budowy, którzy na stałe pełnią nadzór nad wykonywanymi pracami. Fakt ten wymaga podkreślenia, gdyż dzięki temu działaniu realizowany jest interes pracodawcy i działanie powyższe jest niezbędne do osiągnięcia zamierzonego przez niego przychodu. Zaznaczyć należy ponadto, że podjęta współpraca z pracownikami bądź osobami, które zajmują wynajmowane lokale, ma na celu realizację kontraktu przez najlepszych specjalistów od kilku lat. Fachowcy o których mowa, charakteryzują się specjalizacją, która jest niezbędna w przypadku tego typu prac budowlanych. Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, że wybór miejsca zamieszkania dla celów związanych z zapotrzebowaniem na wynajem mieszkań uwarunkowany jest tylko i wyłącznie odległością od miejsca budowy oraz powierzchnią wg przewidywanego zapotrzebowania Spółki na cele mieszkalne. Żaden z pracowników nie miał wpływu na wybór mieszkania i standardu najmowanego lokalu.

Wnioskodawca wskazał, że analizując kwestie związane z kosztami ponoszonymi w związku z najmowanymi lokalami należy zaznaczyć, że głównym celem, który przyświecał podpisaniu umów o wynajem długoterminowy było zapewnienie zamieszkania pracownikom oraz osobom współpracującym. W obecnej chwili Wnioskodawca nie jest w stanie określić, które osoby, w jakim czasie korzystały z wynajmowanych mieszkań. Pobyt pracowników ze względu na sezonowość prac budowlanych i ich silne uzależnienie od panujących warunków atmosferycznych nie miał trwałego charakteru. W okresie wzmożonych prac kilka osób korzystało z jednego mieszkania, po czym w innym czasie, gdy budowy nie były prowadzone w sposób intensywny, w lokalu przebywała jedna lub dwie osoby. Samo zapotrzebowanie na mieszkanie wynikało przede wszystkim z konieczności zapewnienia pracownikom miejsca odpoczynku. Było to konieczne zwłaszcza gdy prace ze względu na różne okoliczności opóźniały się, bądź gdy obligatoryjny był niemalże całodobowy ich nadzór (przykładowo w trakcie wylewania płyty fundamentowej). Innym argumentem przemawiającym za koniecznością wynajmu mieszkania był ponoszony koszt. Cena najmu, jaką ponosił Wnioskodawca w dłuższym okresie, była kilkukrotnie niższa, aniżeli koszt jaki byłby zobligowany ponieść w przypadku każdorazowego rezerwowania pokoi w hotelu. W związku z powyższym, Wnioskodawca nie jest w stanie przyporządkować dochodu konkretnym osobom. Niemniej jednak należy z całą pewnością stwierdzić, że ponoszone koszty są mniejsze od epizodycznego najmu pokoi hotelowych.

Związek przyczonowo-skutkowy wynika z prowadzenia inwestycji na podstawie długoterminowych kontraktów.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie.

Czy koszty z tytułu najmu lokalu mieszkaniowego mogą zostać w całości zaliczone do kosztów uzyskania przychodu?

W ocenie Wnioskodawcy, zgodnie z interpretacją wskazaną przez Naczelny Sąd Administracyjny, Spółka stoi na stanowisku, że koszty które zamierza ponosić w związku z najmem lokali mieszkaniowych dla pracowników można w całości zakwalifikować jako koszty uzyskania przychodu.

Zgodnie z sentencją wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 października 2014 roku o sygnaturze akt II FSK 2387/12, w nawiązaniu do art. 94 Kodeksu pracy (Dz.U. 1974 r. Nr 24 poz. 141), w szczególności zaś punktu nr 2 oraz 3 rzeczonego przepisu ustawy, pracodawca jest w szczególności obowiązany do organizowania pracy w sposób zapewniający pełne wykorzystanie czasu pracy, jak również osiąganie przez pracowników, przy wykorzystaniu ich uzdolnień i kwalifikacji, wysokiej wydajności i należytej jakości pracy, ponadto jest zobowiązany organizować pracę w sposób zapewniający zmniejszenie jej uciążliwości. Jak słusznie podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny zapewnienie pracownikom wskazanych uwarunkowań nie może ograniczać się wyłącznie do umożliwienia korzystania z biurka, materiałów biurowych bądź też pokrycia kosztów eksploatacji samochodu. Jeżeli dla zapewnienia wyższej efektywności pracy koniecznym staje się zapewnienie pracownikowi noclegu, nawet jeśli danego kosztu nie można zaliczyć na poczet delegacji służbowej, wskazany koszt staje się koniecznym nie tylko dla poprawienia wydajności pracownika, ale ponadto wypełnienia obowiązków wynikających wprost z art. 94 ustawy Kodeks pracy.

Ponadto warto wskazać, że zapewnienie pracownikowi odpowiednich warunków noclegowych nie tylko przyczynia się do zapewnienia wymiernych korzyści pracownikowi, ale także pracodawcy. Pomijając koszty związane z codziennymi dojazdami służbowym samochodem, które mogą okazać się wyższe niż zapewnienie noclegu, zwiększona wydajność pracownika wpływa pozytywnie na jego stan psychofizyczny oraz polepszoną jakość pracy, co niewątpliwie w dalszej konsekwencji skutkuje korzyściami dla pracodawcy i możliwością zwiększenia jego zysków.

Działalność podejmowana przez Spółkę zgodnie z wpisami zawartymi w PKD polega na świadczeniu inwestycji budowlanych. Jak powszechnie wiadomo mają one charakter długotrwały, w zależności od stopnia ich złożoności, mogą trwać od kilku tygodni do nawet kilkunastu miesięcy. Naczelny Sąd Administracyjny w sentencji rzeczonego wyroku wskazał przede wszystkim na nocleg pracownika w hotelu. Należy jednak uznać, że w długotrwałym okresie tego typu usługa mogłaby okazać się nie tylko niezwykle kosztowna dla pracodawcy, ale ponadto uciążliwa dla samego pracownika. Wynika to przede wszystkim z faktu, że długotrwałe przebywanie w jednym hotelu mogłoby okazać w skrajnych przypadkach nawet niemożliwe, ze względu na brak zgody administracji obiektu. Ponadto obiekty hotelowe, jako swoista podkategoria zakładów administracyjnych mogą tworzyć regulaminy, które utrudniają przebywanie w wynajmowanych pokojach osób postronnych. To w konsekwencji przy dłuższej nieobecności pracownika mogłoby przyczyniać się do rozkładu jego relacji rodzinnych. W związku z powyższym wynajem mieszkania wydaje się być wyłącznym rozwiązaniem, przede wszystkim ze względu na korzyści dla pracowników. W przypadku każdego z nich miejsce, w którym koncentrują oni życie prywatne, znajduje się w znacznej odległości od miejsca prowadzenia inwestycji przez spółkę. Codzienny dojazd w celu wykonywania obowiązków służbowych okazałby się jeżeli niemożliwi, to co najmniej niezwykle uciążliwy. W związku z powyższym, w ocenie Spółki, koszty związane z wynajmem lokali mieszkaniowych należy w całości uznać za koszt uzyskania przychodu. Umożliwia on bowiem podniesienie jakości świadczonej usługi przez wybranych pracowników i jest związany z wykonywaniem określonych obowiązków pracowniczych w miejscu inwestycji, co w konsekwencji przekłada się na zwiększone przychody Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm.; dalej jako: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy. Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. Z powyższego wynika, że aby można było uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

• koszt musi zostać poniesiony,
• celem jego poniesienia powinno być osiągnięcie przychodów, ewentualnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów,
• wydatek nie może znajdować się na liście zawartej w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT, stanowiącej katalog wydatków, które nie mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów,
• wydatek musi być prawidłowo udokumentowany.

Podkreślić należy, że w celu wykazania związku pomiędzy kosztem, a przychodem podatnik musi dysonować wymaganymi przez prawo dowodami. Powołany na wstępie art. 15 Ustawy o CIT należy interpretować łącznie z art. 9 ust. 1, na mocy którego, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Zatem, z tak udokumentowanych wydatków winno wynikać, że mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez podatnika przychodów. Obowiązkiem podatników jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów) zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT. Dowody te powinny potwierdzać wystąpienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy kosztami, a przychodami Spółki.

Należy przy tym podkreślić, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu – każdorazowo spoczywa na podatniku, bowiem to w interesie podatnika, korzystającego z możliwości pomniejszenia podstawy opodatkowania, a co za tym idzie zobowiązania podatkowego, leży wykazanie związku przyczynowo-skutkowego (i odpowiednie udokumentowanie) pomiędzy wydatkiem a spodziewanym przychodem, zabezpieczeniem lub zachowaniem źródła przychodu.

Wskazane we wniosku wydatki związane z najmem mieszkań oraz opłaty związane z wykorzystaniem mediów według zużycia, nie zostały ujęte w katalogu negatywnym zawartym w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów. Nie stanowi to jednak wystarczającej przesłanki do zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów przez Wnioskodawcę. Dla uzyskania takiego statusu konieczne jest również zaistnienie związku przyczynowego między poniesionym wydatkiem, a celem, jakim jest osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

Z przedstawianego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego oraz jego uzupełnienia wynika, że Spółka ponosi koszt najmu każdego z mieszkań w wysokości 2000 złotych miesięcznie oraz dodatkowo płatne opłaty związane z wykorzystaniem mediów według zużycia. Spółka zamierza ponosić całość kosztów związanych z najmem oraz pobocznymi narzutami związanych z codzienną eksploatacją lokalu mieszkalnego. Wynajęcie mieszkań dla określonych pracowników podyktowane jest faktem, iż każdy z nich mieszka w znacznej odległości od miejsca prowadzenia inwestycji realizowanej przez Spółkę, a codzienny dojazd każdego z nich do miejsca pracy byłby niemożliwy lub wiązałby się z nadmiernymi trudnościami.

Pracownicy Spółki mają w umowie o pracę określone jako miejsce wykonywania pracy adres budowy, na którą są oddelegowani. Wynika to z faktu, że kontrakty dotyczące budowy, podpisywane są na okres przynajmniej kilkuletni. Żadna z osób zatrudnionych nie ma swojego miejsca zamieszkania na terenie miejscowości, w których prowadzona jest budowa, a także nie korzystają z podwyższonych kosztów uzyskania przychodu. W rzeczonym przypadku, pracownicy zostaną oddelegowani, na zasadzie wykonywania pracy zgodnie z miejscem budowy w myśl podpisanego kontraktu na kompleksową budowę i wykończeniem budynku mieszkalnego i nie wykonują pracy w siedzibie bądź miejscu zamieszkania.

Podczas ustalania i kosztorysowania projektu budowy generalny wykonawca (Wnioskodawca) przewidział również zapotrzebowanie na wynajem mieszkań dla osób powiązanych z realizacją kontraktu, w szczególności dla pracowników i kierowników budowy, którzy na stałe pełnią nadzór nad wykonywanymi pracami. Fakt ten wymaga podkreślenia, gdyż dzięki temu działaniu realizowany jest interes pracodawcy i działanie powyższe jest niezbędne do osiągnięcia zamierzonego przez niego przychodu. Zaznaczyć należy ponadto, że podjęta współpraca z pracownikami bądź osobami, które zajmują wynajmowane lokale, ma na celu realizację kontraktu przez najlepszych specjalistów od kilku lat. Fachowcy o których mowa, charakteryzują się specjalizacją, która jest niezbędna w przypadku tego typu prac budowlanych. Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, że wybór miejsca zamieszkania dla celów związanych z zapotrzebowaniem na wynajem mieszkań uwarunkowany jest tylko i wyłącznie odległością od miejsca budowy oraz powierzchnią według przewidywanego zapotrzebowania Spółki na cele mieszkalne. Żaden z pracowników nie miał wpływu na wybór mieszkania i standardu najmowanego lokalu.

Ponadto, jak wskazał Wnioskodawca głównym celem, który przyświecał podpisaniu umów o wynajem długoterminowy było zapewnienie zamieszkania pracownikom oraz osobom współpracującym. W obecnej chwili Wnioskodawca nie jest w stanie określić, które osoby, w jakim czasie korzystały z wynajmowanych mieszkań. Pobyt pracowników ze względu na sezonowość prac budowlanych i ich silne uzależnienie od panujących warunków atmosferycznych nie miał trwałego charakteru. W okresie wzmożonych prac kilka osób korzystało z jednego mieszkania, po czym w innym czasie, gdy budowy nie były prowadzone w sposób intensywny, w lokalu przebywała jedna lub dwie osoby. Samo zapotrzebowanie na mieszkanie wynikało przede wszystkim z konieczności zapewnienia pracownikom miejsca odpoczynku. Było to konieczne zwłaszcza gdy prace ze względu na różne okoliczności opóźniały się bądź gdy obligatoryjny był niemalże całodobowy ich nadzór (przykładowo w trakcie wylewanie płyty fundamentowej). Innym argumentem przemawiającym za konieczność wynajmu mieszkania był ponoszony koszt. Cena najmu, jaką ponosił Wnioskodawca w dłuższym okresie, była kilkukrotnie niższa, aniżeli koszt jaki byłby zobligowany ponieść w przypadku każdorazowego rezerwowania pokoi w hotelu. Ponadto związek przyczonowo-skutkowy wynika z prowadzenia inwestycji na podstawie długoterminowych kontraktów.

Mając na uwadze powyższe należy uznać, że wskazane we wniosku wydatki związane z najem lokali mieszkalnych dla pracowników będą stanowiły dla Spółki koszt uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, bowiem jak sam wskazał Wnioskodawca wynajęcie mieszkań dla określonych pracowników podyktowane jest faktem, iż każdy z nich mieszka w znacznej odległości od miejsca prowadzenia inwestycji realizowanej przez Spółkę, a codzienny dojazd każdego z nich do miejsca pracy byłby niemożliwy lub wiązałby się z nadmiernymi trudnościami. Ponadto wynajem ww. mieszkań wynikało również z konieczności zapewnienia pracownikom miejsca odpoczynku. Było to konieczne zwłaszcza gdy prace ze względu na różne okoliczności opóźniały się bądź gdy obligatoryjny był niemalże całodobowy ich nadzór (przykładowo w trakcie wylewanie płyty fundamentowej). Najem lokali mieszkalnych dla pracowników generuje mniejsze koszty od epizodycznego najmu pokoi hotelowych. Tym samym, ww. wydatki będą miały wpływ na wysokość osiąganych przez Wnioskodawcę przychodów. Zatem Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć wydatki z ww. tytułu do kosztów uzyskania przychodów.

W tym miejscu należy ponownie podkreślić, że to na podatniku ciąży obowiązek prawidłowego udokumentowania poniesionych wydatków oraz wykazania związku przyczynowo-skutkowego tych wydatków do uzyskiwanych w ramach działalności gospodarczej przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia tego źródła przychodów.

Z uwagi na powyższe stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Nadmienić należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Odnosząc się do powołanego we wniosku wyroku NSA należy stwierdzić, że został on wydany w indywidualnej sprawie innego podmiotu, zatem nie wiąże tut. Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b Ordynacji podatkowej jest sam przepis prawa. Wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy, organy podatkowe podejmują w toku postępowania podatkowego. Podstawowym narzędziem realizacji tej zasady jest postępowanie dowodowe, które nie jest prowadzone w ramach postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny różnić się będzie od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.