Temat interpretacji

Czy wydatki na świadczenia z zakresu społecznej odpowiedzialności biznesu na rzecz mieszkańców regionu Spółka może zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodu?

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 5 maja 2020 r. (data wpływu 8 maja 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wydatki na świadczenia z zakresu społecznej odpowiedzialności biznesu na rzecz mieszkańców regionu stanowią dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 maja 2020 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wydatki na świadczenia z zakresu społecznej odpowiedzialności biznesu na rzecz mieszkańców regionu stanowią dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Spółka akcyjna (dalej: Spółka) jest polskim rezydentem podatkowym prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie wydobywania węgla kamiennego ze złóż podziemnych. Spółka prowadzi w regionie akcję prospołeczną w sferze społecznej odpowiedzialności biznesu (tzw. CSR) polegającą na uruchomieniu projektu pod nazwą () dla gminy, do którego mogą przystąpić wszystkie miejscowości, w których granicach Spółka prowadzi eksploatację węgla. W ramach tych działań Spółka jako pierwsza w branży wprowadziła projekt pilotażowy Place zabaw dla najmłodszych mieszkańców gmin górniczych na obszarach wydobywczych Spółki. Projekt zakłada zakupienie i wyposażenie placu zabaw, a następnie przekazanie go na użytkowanie Gminie. Projekt cieszy się dużym zainteresowaniem gmin i mieszkańców, budując jednocześnie wizerunek przedsiębiorcy jako dobrego sąsiada. Dodatkowo place zabaw wyposażone są w proste elementy siłowni zewnętrznych, dzięki którym rodzice mogą skorzystać z aktywności na wolnym powietrzu. Każdy plac zabaw jest oznakowany czytelnymi informacjami o Spółce jako wykonawcy projektu.

Cele polityki CSR realizowanej przez Spółkę obejmują m.in. zwiększenie rozpoznawalności priorytetów i działań społecznych Spółki, zwiększenie świadomości roli społecznej Spółki wśród mieszkańców regionu oraz aktywne uczestnictwo w zrównoważonym rozwoju społeczności i regionów, z którymi Spółka jest związana. Spółka inwestując w relacje z otoczeniem firmy i informując o tych działaniach ma nadzieję, że przyczyni się to m.in. do wzrostu konkurencyjności przedsiębiorstwa, chce bowiem uczestniczyć i być widoczna w ramach lokalnych działań społecznych.

Nabycie ww. świadczeń na rzecz mieszkańców regionu jest sfinansowane ze środków obrotowych Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wydatki na świadczenia z zakresu społecznej odpowiedzialności biznesu na rzecz mieszkańców regionu Spółka może zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki z zakresu społecznej odpowiedzialności biznesu na budowę placów zabaw stanowią koszty uzyskania przychodów.

Stosownie do art. 15 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu. Z przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT wynika, że aby wydatki poczynione przez podatnika można było uznać za koszty uzyskania przychodu, muszą być one poniesione w sposób celowy. Podatnik więc podejmując decyzję o dokonaniu wydatku, musi być przeświadczony o racjonalności, z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności. Obowiązkiem podatników jest wykazanie w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Reasumując, aby określony wydatek uznać za koszt uzyskania przychodów, muszą zostać spełnione następujące warunki, wydatek ten:

• musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakiejkolwiek formie zwrócona,
• musi być właściwie udokumentowany.

Dla oceny ponoszonych wydatków pod kątem kwalifikacji podatkowej istotne jest określenie ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów.

Odnosząc powyższe do opisanego we wniosku stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, związek przyczynowo-skutkowy między poniesionymi przez Spółkę wydatkami, a powstaniem (możliwością powstania) lub zwiększeniem osiąganego przez Spółkę źródła przychodu, nie jest możliwy do wskazania w oderwaniu od definicji społecznej odpowiedzialności biznesu (tzw. CSR), w ramach której Spółka prowadzi akcje prospołeczne w sferze społecznej odpowiedzialności biznesu. Pod pojęciem tym należy rozumieć koncepcję, dzięki której przedsiębiorstwa na etapie budowania strategii dobrowolnie uwzględniają interesy społeczne i ochronę środowiska, a także relacje z różnymi grupami interesariuszy. Bycie odpowiedzialnym nie oznacza tylko spełnienia wszystkich wymogów formalnych i prawnych, ale oprócz tego zwiększone inwestycje w zasoby ludzkie i relacje z otoczeniem firmy, czyli dobrowolne zaangażowanie. Społeczna odpowiedzialność jest procesem, w ramach którego przedsiębiorstwa zarządzają swoimi relacjami z różnorodnymi interesariuszami, którzy mogą mieć faktyczny wpływ na sukces w działalności gospodarczej.

Spółka, jako największy pracodawca na obszarze gmin województwa () pragnie kształtować pozytywne relacje z otoczeniem lokalnym swoich kopalń. Ideą przewodnią, wokół której koncentruje się działalność Spółki, to wielowiekowa, tradycja górnicza łączona z innowacyjnym podejściem do produkcji oraz zarządzania. Spółka, zgodnie z aktualnymi oczekiwaniami społecznymi, ale także potrzebami biznesowymi, realizuje zadania z zakresu społecznej odpowiedzialności, które wspierającą proces budowania marki Spółki. Budowanie pozytywnego wizerunku Spółki w otoczeniu lokalnym i biznesowym jest procesem wieloletnim. Uzyskanie zamierzonych efektów jest odroczone w czasie ze względu na proces utrwalania wizerunku, marki i samej nazwy w otoczeniu. Reputację odpowiedzialnego i zaangażowanego społecznie przedsiębiorcy tworzy ciągły proces budowania pozytywnych relacji z otoczeniem biznesowym i lokalnym, stanowiący wyraźną wartość dodaną w podejmowanych działaniach strategicznych i planowaniu przyszłości. Istotnym elementem uzyskania tej reputacji jest proces tworzenia świadomości otoczenia o roli przedsiębiorcy oraz edukacja wszystkich uczestników rynku poprzez wskazanie marki Wnioskodawcy jako przedsiębiorcy zaangażowanego społecznie oraz wspierającego lokalną społeczność.

Bieżąca współpraca z gminami pozwoli Spółce monitorować powstałe problemy i poprzez dialog dążyć do ich rozwiązania. Otwartość na potrzeby społeczności lokalnej buduje społeczną więź, która poprzez relacje wzajemnego zrozumienia i troski stanowi ważny element bezpieczeństwa pracowników i wskazuje Spółkę jako pracodawcę, zaangażowanego w rozwój społeczności lokalnych. Współpraca Spółki z gminami górniczymi wskazuje na potrzeby w zakresie pomocy społecznościom lokalnym w doposażeniu miejsc wspólnego wypoczynku oraz organizacji czasu wolnego w tym także dla dzieci i młodzieży.

Realizowane przez Wnioskodawcę działania, tj. pobudzanie aktywności kulturalno-rekreacyjno- sportowej wpisują się w definicję społecznej odpowiedzialności biznesu. Istotny w tym zakresie jest aspekt zaangażowania Spółki jako podmiotu, społecznie odpowiedzialnego w sprawy społeczności lokalnej oraz sąsiadującego otoczenia zewnętrznego. Działania Spółki podejmowane są w celu zwiększenia rozpoznawalności priorytetów i działań społecznych Spółki, zwiększenia świadomości roli społecznej Spółki wśród mieszkańców regionu oraz aktywnego uczestnictwa w zrównoważonym rozwoju społeczności i regionów, z którymi Spółka jest związana. W konsekwencji, realizowana przez Spółkę polityka CSR niewątpliwie wpływa na poprawę dialogu ze społecznością lokalną, co przekłada się na poprawę wizerunku firmy i wzrost konkurencyjności firmy na rynku globalnym i pośrednio wpływa na wielkość uzyskiwanych przez nią przychodów W efekcie, wydatki ponoszone w związku z realizacją polityki CSR spełniają warunek poniesienia wydatków w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów. Brak związku bezpośredniego niekoniecznie oznacza, że takiego związku wydatków w celu uzyskania nie ma w ogóle. Mimo braku bezpośredniego związku z przychodami, można bowiem wykazać związek pośredni, co umożliwia traktowanie wydatków na ww. cel jako koszty podatkowe.

Podsumowując stwierdzić należy, że wydatki poniesione przez Spółkę na omówione we wniosku cele mogą stanowić koszty podatkowe Spółki.

Związek podejmowania działań CSR, a osiąganiem przez podatników dochodów został uznany również przez organy podatkowe, co odzwierciedla utrwalona już praktyka wyrażona między innymi w interpretacjach podatkowych Dyrektora Krajowej Izby Skarbowej, przykładowo interpretacja sygn. 0111-KDIB2-1.4010.47.2018.1.BJ, czy też interpretacja nr 0114-KDIP2-1.4010.74.2019.3.JC.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm., dalej: ustawa o CIT).

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W świetle powyższego przepisu, ocena prawna konkretnego wydatku poniesionego przez podatnika wymaga odniesienia się do kryterium celowości jego poniesienia oraz uwzględnienia wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Odnosząc się do przesłanki celowości wydatku należy podkreślić, że kosztem uzyskania przychodów są zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia. W każdym przypadku konieczne jest jednak zaistnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem, a uzyskiwaniem, bądź też szansą uzyskiwania przychodów przez podmiot ponoszący ten koszt. W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu.

Jednocześnie, wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W tym miejscu wskazać w przedmiotowej sprawie należy na definicję CSR (Corporate Social Responsibility - Społeczna odpowiedzialność biznesu (www.pozytek.gov.pl)).

Społeczną odpowiedzialność biznesu określa się jako koncepcję, dzięki której przedsiębiorstwa na etapie budowania strategii dobrowolnie uwzględniają interesy społeczne i ochronę środowiska, a także relacje z różnymi grupami interesariuszy. Bycie odpowiedzialnym nie oznacza tylko spełnienia wszystkich wymogów formalnych i prawnych, ale oprócz tego zwiększone inwestycje w zasoby ludzkie, w ochronę środowiska i relacje z otoczeniem firmy, czyli dobrowolne zaangażowanie. Społeczna odpowiedzialność jest procesem, w ramach którego przedsiębiorstwa zarządzają swoimi relacjami z różnorodnymi interesariuszami, którzy mogą mieć faktyczny wpływ na sukces w działalności gospodarczej, należy je zatem traktować jako inwestycję, a nie koszt.

Innymi słowy, odpowiedzialność biznesu to efektywna strategia zarządzania, która poprzez prowadzenie dialogu społecznego na poziomie lokalnym przyczynia się do wzrostu konkurencyjności przedsiębiorstw na poziomie globalnym i jednocześnie kształtowania warunków dla zrównoważonego rozwoju społecznego i ekonomicznego.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, że Wnioskodawca angażuje się w program z zakresu społecznej odpowiedzialności biznesu (tzw. CSR) polegający na uruchomieniu projektu skierowanego do mieszkańców regionu, w którym Spółka prowadzi eksploatacje węgla. W ramach prowadzonej polityki CSR Spółka wprowadziła pilotażowy projekt pod nazwą Place zabaw, w ramach którego zakłada zakupienie i wyposażenie placów zabaw, a następnie przekazanie ich na użytkowanie Gminie. Cele polityki CSR realizowane przez Wnioskodawcę obejmują takie aspekty, jak zwiększenie rozpoznawalności priorytetów i działań społecznych Spółki, zwiększenie świadomości roli społecznej Spółki wśród mieszkańców regionu oraz aktywne uczestnictwo w zrównoważonym rozwoju społeczności i regionów, z którymi Spółka jest związana. W ramach podejmowanych działań prospołecznych Spółka inwestuje w relacje z otoczeniem firmy, co ma przyczynić się do wzrostu konkurencyjności przedsiębiorstwa Wnioskodawcy oraz uwidocznić zaangażowanie Spółki w lokalne działania społeczne.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Spółki wydatków poniesionych/ponoszonych na świadczenia z zakresu społecznej odpowiedzialności biznesu.

Odnosząc się do przedstawionego we wniosku opisu sprawy w pierwszej kolejności rozważyć należy, czy działania podejmowane przez Wnioskodawcę w ramach polityki CSR noszą znamiona reprezentacji.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Za wydatki na reprezentację należy bez wątpienia uznać te koszty, których wyłącznym bądź dominującym celem jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy (czy działalności, etc.), a zatem, wykreowanie pozytywnych relacji z obecnymi czy też potencjalnymi kontrahentami (klientami). Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć właśnie przez pryzmat ich celu.

Słowo reprezentacja, w rozumieniu omawianego przepisu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu, jego reputacji. Przy tak zdefiniowanym terminie reprezentacji kwestia wystawności, okazałości czy też ponadprzeciętności nie ma żadnego znaczenia.

W kontekście powyższego zauważyć jednak należy, że jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu sprawy, celem ponoszonych przez Spółkę wydatków związanych z realizacją założeń CSR jest zwiększenie rozpoznawalności priorytetów i działań społecznych Spółki, zwiększenie świadomości roli społecznej Spółki wśród mieszkańców regionu, a także aktywne uczestnictwo w zrównoważonym rozwoju społeczności i regionów, z którymi Spółka jest związana. Ponadto, cele te mają za zadanie pobudzanie aktywności kulturalno-rekreacyjno-sportowej społeczności lokalnej.

Ww. cele są realizowane poprzez zaangażowanie się Spółki jako podmiotu społecznie odpowiedzialnego w sprawy społeczności lokalnej oraz sąsiadującego otoczenia zewnętrznego.

Istotne znaczenie ma również okoliczność ustalenia, czy poniesione przez Spółkę wydatki w związku z budową placów zabaw przekazywanych następnie na rzecz Gminy nie są darowizną wyłączoną z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o CIT.

Zgodnie bowiem z art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów darowizn i ofiar wszelkiego rodzaju, z wyjątkiem wpłat na rzecz Polskiej Organizacji Turystycznej, z tym że kosztem uzyskania przychodów są koszty wytworzenia lub cena nabycia produktów spożywczych, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku od towarów i usług, przekazanych na rzecz organizacji pożytku publicznego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, z przeznaczeniem wyłącznie na cele działalności charytatywnej prowadzonej przez te organizacje.

Mając na uwadze powyższe podkreślić jednak należy, że ograniczenie wymienione w powołanym art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o CIT ma zastosowanie m.in. do przekazanych darowizn, których istotnym elementem jest bezinteresowność. Zauważyć jednak należy, że w rozpatrywanej sprawie mamy do czynienia z czynnością ekwiwalentną, bowiem przekazanie Gminie placów zabaw, na których umieszona będzie informacja o wykonawcy projektu dokonywane w ramach strategii społecznej odpowiedzialności biznesu będzie prowadziło do zwiększenia rozpoznawalności Spółki jako działacza społecznego, co nie stanowi działania jednostronnego. Aktywność ta w konsekwencji wpłynie na poprawę wizerunku firmy, a także wzrost konkurencyjności Spółki na rynku, co przełoży się również na wzrost uzyskiwanych przez Wnioskodawcę przychodów.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że konsekwentne budowanie strategii społecznej odpowiedzialności biznesu uwzględniającej interesy społeczne mieszkańców regionu przyczynia/przyczyni się do budowania pozytywnego wizerunku Spółki jako dobrego sąsiada, co w konsekwencji ma/będzie miało wpływ na wzrost konkurencyjności przedsiębiorstwa i przełoży się na osiągane przez Wnioskodawcę przychody.

Powyższe działania Spółki niewątpliwie wpisują się w definicję społecznej odpowiedzialności biznesu. Zatem, wydatki takie stanowią/mogą stanowić koszty uzyskania przychodów. Ponadto, nie znajdą się one również w negatywnym katalogu wymienionym w art. 16 ustawy o CIT.

Tym samym, Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki na świadczenia z zakresu społecznej odpowiedzialności biznesu na rzecz społeczności lokalnej, wydatki te, są bowiem związane z realizacją polityki CSR.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2019 r., poz. 2325).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP:/KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej