Czy na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „Ustawa o CIT”) otrzymywanie od EIF kwot z tytułu gwarancji nie spowoduje po stronie Spółki obowiązku rozpoznania przychodu podatkowego w momencie otrzymywania kwot z tytułu gwarancji, a tym samym, że przychodem podatkowym dla Spółki winna być jedynie ta część kwot otrzymanych z tytułu gwarancji EIF, która we wzajemnym rozliczeniu Spółki z EIF nie będzie podlegać ostatecznie zwrotowi na rzecz EIF i w tym zakresie przychód taki winien być rozpoznawany każdorazowo w momencie dokonania ostatecznego rozliczenia z EIF

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

6 września 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 2 września 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „Ustawa o CIT”) otrzymywanie od EIF kwot z tytułu gwarancji nie spowoduje po stronie Spółki obowiązku rozpoznania przychodu podatkowego w momencie otrzymywania kwot z tytułu gwarancji, a tym samym, że przychodem podatkowym dla Spółki winna być jedynie ta część kwot otrzymanych z tytułu gwarancji EIF, która we wzajemnym rozliczeniu Spółki z EIF nie będzie podlegać ostatecznie zwrotowi na rzecz EIF i w tym zakresie przychód taki winien być rozpoznawany każdorazowo w momencie dokonania ostatecznego rozliczenia z EIF.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca (dalej: „Spółka”) prowadzi działalność finansową, polegającą przede wszystkim na zawieraniu z klientami jako finansujący umów leasingu oraz udzielaniu pożyczek.

Spółka posiada siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz jest polskim rezydentem podatkowym, tj. podlega na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania.

Spółka zawarła w dniu 16 grudnia 2021 r. umowę udzielenia gwarancji z Europejskim Funduszem Inwestycyjnym (ang. European Investment Fund - dalej: „EIF”) (dalej: „Umowa z EIF”), której przedmiotem, co do zasady, jest udzielenie przez EIF gwarancji spłaty zobowiązań klientów Spółki, zawierających z nią umowy leasingu oraz pożyczki. W ramach przedmiotowej umowy EIF udziela gwarancji w zakresie oferowanych przez SL umów leasingu/pożyczek dla małych i średnich przedsiębiorstw. Umowa z EIF stanowi z perspektywy biznesowej Spółki gwarancję portfelową w zakresie zabezpieczenia należności w ramach tzw. Junior Tranche (EIF pokrywa straty Spółki z danej transzy należności). Spółka pełni zatem rolę beneficjenta udzielanego przez EIF zabezpieczenia. Umowa z EIF podlega reżimowi prawa luksemburskiego.

Z perspektywy prawnej, gwarancja udzielana na podstawie Umowy z EIF nie stanowi zabezpieczenia wykonania poszczególnych umów leasingu/pożyczek, lecz stanowi zabezpieczenie dla Spółki w przypadku zmaterializowania się ryzyka poniesienia strat na określonym portfelu wierzytelności leasingowych/pożyczkowych. Celem gwarancji udzielonej przez EIF jest bowiem przeniesienie ryzyka kredytowego ze Spółki na EIF i pokrycie strat, które są następstwem określonych zdarzeń zdefiniowanych umownie. Tym samym, z perspektywy prawnej, wypłata z gwarancji EIF nie jest dla Spółki tożsama z otrzymaniem spłaty konkretnych wierzytelności leasingowych/pożyczkowych na rzecz Spółki i nie powoduje ich wygaśnięcia. Innymi słowy, ani w związku z zawarciem Umowy z EIF, ani w związku z uruchomieniem i wypłatą środków z gwarancji EIF nie dochodzi do nabycia przez EIF wierzytelności leasingowych/pożyczkowych Spółki. Spółka jest zobowiązana na podstawie Umowy z EIF dochodzić wymagalnych wierzytelności wchodzących w skład portfela, w stosunku do którego nastąpiła na jej rzecz wypłata z tytułu gwarancji, lecz dochodzenie tychże należności następować będzie w imieniu własnym Spółki jako wierzyciela. Jednocześnie, kwoty uzyskane przez Spółkę z tytułu wierzytelności leasingowych/pożyczkowych, w związku z którymi nastąpiła wcześniej wypłata z tytułu gwarancji EIF będą rozliczane z EIF, zgodnie z postanowieniami Umowy z EIF. Rozliczenie to następować będzie w przypadku wystąpienia zdarzeń określonych w Umowie z EIF (np. upływu terminu obowiązywania umowy).

W praktyce, mechanizm gwarancji wynikający z Umowy z EIF polegać będzie na tym, iż w przypadkach uruchomienia gwarancji, tj. w przypadku zaistnienia tzw. zdarzenia kredytowego (Credit Event zdefiniowany w treści Umowy z EIF) i wystąpieniu przez Spółkę do EIF z roszczeniem wypłaty tzw. początkowej straty odpowiadającej wartości zaksięgowanej rezerwy na oczekiwane straty kredytowe (Initial Loss zdefiniowana w Umowie z EIF), Spółka otrzymywać będzie od EIF wypłaty zagwarantowanych kwot. Na moment otrzymania kwot z tytułu gwarancji EIF, Spółka nie będzie w stanie zidentyfikować jaka część otrzymanej kwoty może podlegać ewentualnemu zwrotowi do EIF w związku z późniejszym otrzymaniem bądź wyegzekwowaniem należności od klienta z konkretnych wierzytelności leasingowych/pożyczkowych. Rozliczenie otrzymywanych od EIF kwot z tytułu uruchomienia gwarancji następować będzie bowiem na podstawie otrzymywanych rzeczywistych wpływów/odzysków od klientów z tytułu windykowanych przez Spółkę należności w ten sposób, że Spółka ustalać będzie tzw. ostateczną stratę (Final Loss Amount zdefiniowana w Umowie z EIF), skutkiem czego w zależności od wyniku ostatecznej kalkulacji zarówno EIF może być zobowiązana do dopłaty na rzecz Spółki względem uprzednio wypłaconej kwoty z tytułu gwarancji (w przypadku gdy strata ostateczna będzie wyższa od straty wstępnej - np. na skutek zwiększenia odpisów na oczekiwane straty kredytowe dla danej należności) jak również Spółka może być obowiązana do zwrotu na rzecz EIF (w przypadku gdy strata ostateczna będzie niższa od straty wstępnej - np. w wyniku uregulowania należności przez klienta i w konsekwencji zmniejszenia odpisów na oczekiwane straty kredytowe dla danej należności). Innymi słowy, wartość całości zabezpieczenia z tytułu gwarancji udzielanego i wypłacanego Spółce przez EIF odnosić będzie się do wartości niespłaconego kapitału zabezpieczanego portfela umów leasingu/pożyczki, natomiast rozliczenie z EIF dokonywane będzie przez Spółkę na podstawie rzeczywistych strat odpowiadających wysokości odpisów na oczekiwane straty kredytowe, na które wpływ będą miały wpłaty/odzyski wynikające z egzekwowanych wierzytelności, niezależnie od tego czy będą to kwoty kapitału z umów leasingu/pożyczki, czy też innego rodzaju należności np. windykowane opłaty i koszty dodatkowe czy też odsetki.

Zgodnie z Umową z EIF, Spółka zobowiązana jest do zapłaty opłat gwarancyjnych (6,45% rocznie w odniesieniu do czasu trwania okresu gwarancji). Spółka zobowiązana może być także do zapłaty tzw. utraconych opłat gwarancyjnych na rzecz EIF, które powstawałaby w przypadku niewłaściwej kalkulacji podstawowej opłaty gwarancyjnej (np. w sytuacji żądania przez Spółkę wypłaty gwarancji dla umów, które powinny być tzw. umowami wyłączonymi z zabezpieczanego portfela w ramach danej transzy należności).

Pytania

1. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że na gruncie Ustawy o CIT otrzymywanie od EIF kwot z tytułu gwarancji nie spowoduje po stronie Spółki obowiązku rozpoznania przychodu podatkowego w momencie otrzymywania kwot z tytułu gwarancji, a tym samym, że przychodem podatkowym dla Spółki winna być jedynie ta część kwot otrzymanych z tytułu gwarancji EIF, która we wzajemnym rozliczeniu Spółki z EIF nie będzie podlegać ostatecznie zwrotowi na rzecz EIF i w tym zakresie przychód taki winien być rozpoznawany każdorazowo w momencie dokonania ostatecznego rozliczenia z EIF?
2. W przypadku uznania stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 za nieprawidłowe, to czy prawidłowe jest stanowisko, że Spółka powinna rozpoznawać przychód podatkowy z tytułu otrzymywanych od EIF kwot w momencie ich otrzymywania w zakresie całości otrzymywanej kwoty, ale w przypadku późniejszego rozliczenia z EIF otrzymywanych kwot Spółka będzie uprawniona do dokonywania korekt rozpoznawanych uprzednio przychodów podatkowych poprzez albo ich zmniejszenie, w części w jakiej Spółka dokonywać będzie zwrotu kwot otrzymanych z tytułu gwarancji na rzecz EIF (lub poprzez uwzględniania kwot zwracanych na rzecz EIF gwarancji w kosztach uzyskania przychodów zgodnie z art. 12 ust. 3k Ustawy o CIT) albo też poprzez ich zwiększenie w przypadku, gdyby rozliczenie skutkowało obowiązkiem dopłaty ze strony EIF na rzecz Spółki?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, na gruncie ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm., dalej: „Ustawa o CIT”) otrzymywanie od EIF kwot z tytułu gwarancji nie spowoduje po stronie Spółki obowiązku rozpoznania przychodu podatkowego w momencie ich otrzymywania, a tym samym, przychodem podatkowym dla Spółki winna być jedynie ta część kwot otrzymanych z tytułu gwarancji EIF, która we wzajemnym rozliczeniu Spółki z EIF nie będzie podlegać ostatecznie zwrotowi na rzecz EIF i w tym zakresie przychód taki winien być rozpoznawany każdorazowo w momencie dokonania ostatecznego rozliczenia z EIF.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 Ustawy o CIT podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Ponadto, zgodnie z art. 7 ust. 1 Ustawy o CIT, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b Ustawy o CIT, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Jak wskazano natomiast w art. 7 ust. 2 Ustawy o CIT, dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24ca, art. 24d i art. 24f Ustawy o CIT, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Z kolei, według art. 12 ust. 3 Ustawy o CIT za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

W tym zakresie art. 12 ust. 3a Ustawy o CIT stanowi, że za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień wystawienia faktury albo uregulowania należności.

W świetle ww. przepisu o powstaniu przychodu podatkowego decyduje zaistnienie najwcześniejszego momentu w nim wyznaczonego, a więc dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi. Jeżeli jednak podatnik przed tym dniem wystawił fakturę lub otrzymał należność to przychód powstaje w tym dniu.

W praktyce, na gruncie przepisów Ustawy o CIT , powszechnie akceptowane jest stanowisko, zgodnie z którym ze względu na charakter podatku dochodowego przychód podlegający opodatkowaniu stanowić mogą jedynie świadczenia powodujące u podatnika definitywny przyrost majątku. Podejście takie prezentowane jest również w stanowiskach organów podatkowych, dotyczących przykładowo art. 12 ust. 4 pkt 1 Ustawy o CIT, wyłączającego z przychodów podatkowych wartości pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług wykonywanych w następnych okresach sprawozdawczych, gdzie w kontekście definitywności przychodu podatkowego wskazuje się, że: „sensem (...) wyłączenia z art. 12 ust. 4 pkt 1 Ustawy o CIT jest nie dopuszczenie do sytuacji, w ramach której dane przysporzenie majątkowe pozbawione cechy definitywności zostałoby uznane za przychód podatkowy (tak Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 13 marca 2018 r., Znak: 0114-KDIP2-3.4010.32.2018.1.PS oraz podobnie w interpretacji indywidualnej z dnia 12 października 2018 r., Znak: 0114-KDIP2-2.4010.383. 2018.1.AZ).

Konsekwentnie, wnioskować należy, że skoro w Ustawie o CIT wprowadza się wprost wyłączenia z kategorii przychodów podatkowych dotyczące tych przysporzeń, które nie mają charakteru definitywnego to tego rodzaju świadczenia, jeśli nie spełniają takiego kryterium definitywności, to nie powinny być rozpatrywane w kategoriach przychodów podatkowych.

Wnioskodawca podkreśla, jak wskazano w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, że otrzymywanie kwot z tytułu gwarancji na podstawie Umowy z EIF stanowić będzie zabezpieczenie dla Spółki w przypadku zmaterializowania się ryzyka poniesienia strat na określonym portfelu wierzytelności leasingowych/pożyczkowych, a samo realizowanie wypłat z tytułu gwarancji EIF nie będzie prawnie skutkowało spłatą konkretnych wierzytelności leasingowych/pożyczkowych wchodzących w skład zabezpieczanego przez EIF portfela należności Spółki - co istotne EIF w momencie wypłaty kwot gwarancji nie wstępuje w prawa i obowiązki wierzyciela przysługujące niezmiennie Spółce. Konsekwentnie, otrzymanie kwot z tytułu gwarancji od EIF nie powinno być uznawane za otrzymanie jakiejkolwiek formy zapłaty (zaliczki, przedpłaty) na poczet świadczonych przez Spółkę usług leasingu/pożyczek, w tym za formę wynagrodzenia za przeniesienie wierzytelności na EIF. Tym samym, niezależnie od faktu otrzymania kwot z tytułu gwarancji od EIF, Spółka w jej ocenie, będzie zobowiązana do wykazywania przychodów podatkowych w związku z oferowaniem na rzecz klientów leasingu/pożyczek na zasadach ogólnych, wynikających z Ustawy CIT w sposób odpowiedni dla danego rodzaju umów (leasingu/pożyczki). W odniesieniu do opłat ponoszonych przez leasingobiorców dotyczących wierzytelności, wynikających z obu rodzajów umów leasingu Spółka, zgodnie z regulacjami Ustawy o CIT, będzie więc rozpoznawać przychód podatkowy na ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku. W przypadku należnych od leasingobiorców opłat z tytułu umów leasingu operacyjnego, przychodem po stronie Spółki będzie pełna wartość tych opłat należna od leasingobiorców (zgodnie z art. 17b ust. 1 Ustawy o CIT), natomiast w przypadku opłat należnych z tytułu umów leasingu finansowego, przychodem dla Spółki będzie jedynie tzw. część odsetkowa opłat leasingowych, natomiast nie będzie przychodem ta część opłaty leasingowej, która stanowić będzie spłatę wartości początkowej przedmiotu leasingu (zgodnie z art. 17f ust. 1 Ustawy o CIT). W przypadku wierzytelności z tytułu udzielanych pożyczek leasingowych jako przychody podatkowe Spółka rozpoznawać będzie wartość otrzymywanych odsetek, prowizji lub opłat ustalonych w umowach pożyczek (według obowiązujących na gruncie Ustawy o CIT zasad rozpoznawania przychodów z tych tytułów).

W ocenie Wnioskodawcy, okoliczności przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przemawiają za uznaniem, że otrzymywane od EIF kwoty z tytułu gwarancji na podstawie Umowy z EIF nie powinny być uznawane za świadczenia powodujące u Spółki jako podatnika CIT definitywne przysporzenie w momencie ich otrzymywania. Wnioskodawca podkreśla, że z uwagi na to, że celem udzielenia gwarancji na podstawie Umowy z EIF jest przeniesienie ryzyka kredytowego ze Spółki na EIF i pokrycie strat, które są następstwem określonych zdarzeń zdefiniowanych umownie, to strony ustaliły istotne kwestie związane z udzielaniem gwarancji przez EIF tj. sposób obliczenia straty, jej pokrycia, weryfikacji oraz rozliczenia otrzymywanych od EIF kwot z tytułu uruchomienia gwarancji, które następować będzie na podstawie otrzymywanych rzeczywistych wpływów/odzysków od klientów z tytułu windykowanych przez Spółkę należności w ten sposób, że Spółka ustalać będzie tzw. ostateczną stratę (Final Loss Amount zdefiniowana w Umowie z EIF), skutkiem czego w zależności od wyniku ostatecznej kalkulacji zarówno EIF może być zobowiązana do dopłaty na rzecz Spółki względem uprzednio wypłaconej kwoty z tytułu gwarancji (w przypadku gdy strata ostateczna będzie wyższa od straty wstępnej - np. na skutek zwiększenia odpisów na oczekiwane straty kredytowe dla danej należności) jak również Spółka może być obowiązana do zwrotu na rzecz EIF (w przypadku gdy strata ostateczna będzie niższa od straty wstępnej - np. w wyniku uregulowania należności przez klienta i w konsekwencji zmniejszenia odpisów na oczekiwane straty kredytowe dla danej należności). Spółka jest zatem zobowiązana na podstawie Umowy z EIF dochodzić (w imieniu własnym) wierzytelności, w stosunku do których nastąpiła wypłata z gwarancji EIF, natomiast równocześnie jest zobowiązana do rozliczenia z EIF po ustaleniu tzw. ostatecznej straty skutkującej bądź to zwrotem na rzecz EIF bądź też dopłatą na rzecz Spółki dokonywaną przez EIF. Z tego względu, w ocenie Wnioskodawcy, w momencie otrzymywania kwot z gwarancji EIF nie można stwierdzić jednoznacznie, iż kwoty te stanowią definitywne przysporzenie majątkowe po stronie Spółki, gdyż zgodnie z Umową z EIF mogą one podlegać zwrotowi na rzecz EIF w przypadku, gdy Spółka skutecznie wyegzekwuje wierzytelności z tytułu umów leasingu/pożyczek objętych uprzednio otrzymaną gwarancją EIF. Konsekwentnie, nie można również uznać, że kwoty te w momencie otrzymywania powinny stanowić definitywnie należne przychody podatkowe po stronie Spółki.

W ocenie Spółki z wykładni systemowej dokonywanej w ramach całej normy z art. 12 Ustawy o CIT, wynikać powinno, że przepis ten jako zasadę wprowadza rozpoznawalność przychodu w sytuacji gdy mamy do czynienia z otrzymaniem m.in. pieniędzy czy też wartości pieniężnych. Co jednak istotne, dla uznania, iż dane przysporzenie majątkowe ma cechy przychodu podatkowego konieczne jest także wykazanie, iż owo przysporzenie ma charakter definitywny. Definitywność przychodu zakłada zaś jego bezzwrotność, trwałość i ostateczność, tak, iż wpłacone środki pieniężne uznawane są za należne podmiotowi je otrzymującemu, który może nimi swobodnie dysponować. Zasadnym jest zatem wniosek, że dane przysporzenie może zostać uznane w momencie jego otrzymania przez podatnika jako definitywny przychód jeśli, co do zasady, nie zostanie w przyszłości zwrócone podmiotowi świadczącemu.

Biorąc pod uwagę przytoczony opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego zwrócić należy uwagę, iż uruchomienie gwarancji EIF następuje w przypadku zaistnienia tzw. zdarzenia kredytowego (Credit Event zdefiniowany w treści Umowy z EIF) i wystąpieniu przez Spółkę do EIF z roszczeniem wypłaty tzw. początkowej straty odpowiadającej wartości zaksięgowanej rezerwy na oczekiwane straty kredytowe (Initial Loss zdefiniowana w Umowie z EIF). Jednocześnie, rozliczenie otrzymywanych od EIF kwot z tytułu uruchomienia gwarancji następować będzie następnie na podstawie otrzymywanych rzeczywistych wpływów/odzysków od klientów z tytułu windykowanych przez Spółkę należności w ten sposób, że Spółka ustalać będzie tzw. ostateczną stratę (Final Loss Amount zdefiniowana w Umowie z EIF), skutkiem czego w zależności od wyniku ostatecznej kalkulacji zarówno EIF może być zobowiązana do dopłaty na rzecz Spółki względem uprzednio wypłaconej kwoty z tytułu gwarancji jak również Spółka może być obowiązana do zwrotu na rzecz EIF. Konsekwentnie, zdaniem Wnioskodawcy, jak wskazano powyżej, kwoty otrzymywane przez Spółkę w momencie uruchomienia gwarancji, z uwagi na specyficzny sposób ich rozliczania z EIF nie powinny być uznawane za mające charakter definitywnego przysporzenia, a więc nie powinny być równocześnie uznawane za należne przychody podatkowe po stronie Spółki w momencie ich otrzymania.

Skoro bowiem w momencie otrzymywania całości wpłat z tytułu gwarancji od EIF (straty początkowej) nie jest możliwe ustalenie jednoznacznie czy i jaka ich część będzie w związku z przyszłymi rozliczeniami podlegać zwrotowi na rzecz EIF (po ustaleniu straty ostatecznej) lub też czy wystąpi obowiązek dopłaty do wstępnie ustalonej starty (w przypadku, gdy strata ostateczna jest większa od straty wstępnej) to uznać należy, że wartości otrzymywanych kwot z tytułu gwarancji od EIF w momencie ich otrzymywania nie powinna być oceniana jako przysporzenie majątkowe o charakterze definitywnym. Przychodem podatkowym dla Spółki winna być w jej ocenie jedynie ta część kwot otrzymanych z tytułu gwarancji od EIF, która we wzajemnym rozliczeniu ( po ustaleniu straty ostatecznej) nie będzie podlegać ostatecznie zwrotowi na rzecz EIF, a więc przychód taki winien być rozpoznawany każdorazowo w momencie dokonania ostatecznego rozliczenia z EIF tj. ustalenia jaka wartość otrzymanych kwot faktycznie stanowić będzie dla Wnioskodawcy definitywne przysporzenie, bowiem tylko takie świadczenie może stanowić przychód dla celów podatkowych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, w kwestii określonej pytaniem oznaczonym we wniosku nr 1 jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1.

Uznając za prawidłowe stanowisko Wnioskodawcy dot. pytania Nr 1, że otrzymywanie od EIF kwot z tytułu gwarancji nie spowoduje po stronie Spółki obowiązku rozpoznania przychodu podatkowego w momencie ich otrzymywania, a tym samym, przychodem podatkowym dla Spółki winna być jedynie ta część kwot otrzymanych z tytułu gwarancji EIF, która we wzajemnym rozliczeniu Spółki z EIF nie będzie podlegać ostatecznie zwrotowi na rzecz EIF i w tym zakresie przychód taki winien być rozpoznawany każdorazowo w momencie dokonania ostatecznego rozliczenia z EIF, odniesienie się do pytania Nr 2, które było uzależnione od negatywnej oceny stanowiska dot. pytania Nr 1 – stało się bezprzedmiotowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w odniesieniu do zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach podmiotów, które o ich wydanie wystąpiły, zatem nie są one wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w  (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym: