Temat interpretacji

w zakresie ustalenia, czy wartość niespłaconych w pełni zobowiązań, jakie Spółka ma względem swojego wspólnika na podstawie umowy pożyczki, które pozostaną w Spółce na dzień zakończenia jej likwidacji i wykreślenia jej z Krajowego Rejestru Sądowego będzie stanowić dla Wnioskodawcy przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 1 stycznia 2020 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy e-PUAP 20 stycznia 2020 r.), uzupełnionym 30 stycznia 2020 r., 4 lutego 2020 r. i 25 marca 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wartość niespłaconych w pełni zobowiązań, jakie Spółka ma względem swojego wspólnika na podstawie umowy pożyczki, które pozostaną w Spółce na dzień zakończenia jej likwidacji i wykreślenia jej z Krajowego Rejestru Sądowego będzie stanowić dla Wnioskodawcy przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 stycznia 2020 r. do Organu wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wartość niespłaconych w pełni zobowiązań, jakie Spółka ma względem swojego wspólnika na podstawie umowy pożyczki, które pozostaną w Spółce na dzień zakończenia jej likwidacji i wykreślenia jej z Krajowego Rejestru Sądowego będzie stanowić dla Wnioskodawcy przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 11 marca 2020 r. Znak: 0111-KDIB1-1.4010.23.2020.2.SG, 0113-KDIPT2-3.4011.231.2020.3.ST wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 25 marca 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność produkcyjną sprzętu sportowego oznaczoną symbolem PKD 32.30.Z. Wnioskodawca jest Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, jest polskim rezydentem podatkowym podlegającym obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Początkowo działalność przebiegała pomyślnie, spółka zatrudniała wielu pracowników. Z czasem rentowność Spółki znacznie spadła z powodu braku zapotrzebowania na rynku w związku z czym Spółka popadła w kłopoty finansowe. Obecnie Wnioskodawca nie zatrudnia pracowników. W celu polepszenia sytuacji finansowej spółki jeden ze wspólników udzielił spółce dwóch pożyczek. Stanowią one jedyne zobowiązania Spółki. Wspólnik, który udzielił pożyczek jest ukraińskim rezydentem podatkowym. Obecnie wspólnicy Spółki zgodnie z art. 274 § 1 ustawy Kodeksu spółek handlowych planują podjąć uchwałę o rozwiązaniu Spółki i ustanowić likwidatorów. Działania likwidatora będą zmierzały do zakończenia bieżących interesów Spółki, ściągnięcia wierzytelności, wypełnienia i upłynnienia majątku Spółki zgodnie z art. 282 § 1 ustawy Kodeksu spółek handlowych. Niestety Spółka nie posiada dostatecznego majątku by spłacić swoje długi wynikające z pożyczek udzielonych przez jednego z udziałowców. Tak więc zakończenie procesu likwidacji spowoduje, że w bilansie pozostaną niespłacone zobowiązania z tytułu tych pożyczek. Wspólnik, który udzielił pożyczek nie zamierza zwalniać Spółką z długu ani zawierać ze Spółką porozumienia o umorzeniu długu. Zgodnie z orzecznictwem spółka z ograniczoną odpowiedzialnością może być wykreślona z rejestru nawet w przypadku gdy posiada ona jeszcze niezaspokojone zobowiązania. Konieczne jest dokonanie przez spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością podwyższenia kapitału zakładowego o kwotę odpowiadającą kwocie pożyczki niezwróconej wspólnikowi. W takim przypadku udziały w podwyższonym kapitale zakładowym przeznaczone zostają do objęcia przez wspólnika, który udzielił spółce z o.o. pożyczki i obejmowane są przez niego za wkład pieniężny. Następnie możliwe są dwa rozwiązania: 1. Wspólnik dokonuje wpłaty pieniężnej na objęte udziały w podwyższonym kapitale zakładowym. Spółka z o.o. dokonuje spłaty pożyczki otrzymanej od wspólnika (ma na to środki pieniężne, bo właśnie otrzymała je od wspólnika). Środki pieniężne wpłacone przez wspólnika na udziały w podwyższonym kapitale zakładowym wracają do niego. 2. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością dokonuje spłaty pożyczki udzielonej wspólnikowi. Wspólnik dokonuje wpłaty pieniężnej na objęte udziały w podwyższonym kapitale zakładowym (ma na to środki pieniężne, bo właśnie otrzymał je od spółki z o.o.). Środki pieniężne wypłacone przez spółkę wspólnikowi wracają więc do spółki.

Zgodnie z linią orzeczniczą NSA, podwyższenie gotówkowe może mieć miejsce tylko i wyłącznie w wypadku, gdy rzeczywiście nastąpiło wniesienie wkładu pieniężnego do spółki - w formie gotówki lub pieniądza bankowego (przelewem). Oznacza to, że w przypadku bezgotówkowego uregulowania należności z tytułu objęcia udziałów w podwyższonym kapitale zakładowym poprzez potrącenie z wymagalną wierzytelnością wobec spółki, wymóg ten nie jest spełniony, ponieważ nie miał miejsca przepływ środków pieniężnych. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego ekonomiczny sens konwersji wierzytelności na kapitał zawsze sprowadza się do zamiany wierzytelności na inne prawo majątkowe - udziały w kapitale spółki. Tym samym czynność ta realizuje ten sam cel, jak w przypadku wniesienia wierzytelności aportem.

W konsekwencji nie można obu tych czynności odmiennie oceniać co do skutków podatkowych tylko dlatego, że formalnie strony uzgodniły, że dojdzie do objęcia udziałów za wkład pieniężny, bez faktycznego przekazania tych środków. Model ostatni jest neutralny podatkowo zarówno dla Wspólnika jak i Spółki, jednak jest dla Klienta nie do przyjęcia, z powodu konieczności zgromadzenia dużej ilości środków pieniężnych. W tym miejscu należy zwrócić uwagę na brzmienie art. 14 § 4 ustawy Kodeks spółek handlowych, z którego wynika, że wspólnik nie może potrącać swoich wierzytelności wobec spółki kapitałowej (np. z tytułu udzielonej pożyczki) z wierzytelnością spółki względem wspólnika z tytułu należnej wpłaty na poczet udziałów. Jednak zakaz wynikający z tej regulacji obejmuje wyłącznie jednostronne potrącenie dokonywane przez wspólnika. Nie obejmuje natomiast potrącenia umownego, czyli dokonanego przez strony umowy. Oznacza to, że jeżeli spółka zawrze ze wspólnikiem umowę kompensacyjną, która jest podstawą do potrącenia wierzytelności wspólnika z tytułu pożyczki z wierzytelnością spółki z tytułu wpłaty na udziały, to takie umowne potrącenie jest dopuszczalne. Na skutek tego umownego potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej (art. 498 § 2 ustawy Kodeks cywilny). Konwersja pożyczki na udziały w kapitale zakładowym, dokonana zgodnie z taką umową, następuje pod datą jej zawarcia lub w innym umownie wskazanym terminie. Zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (ustawa o CIT) oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (ustawa o PIT) w przypadku wniesienia przez podatnika wkładu niepieniężnego (aportu) do spółki lub do spółdzielni, w innej postaci niż przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część, podatnik jest obowiązany wykazać z tego tytułu przychód. Przychód ten co do zasady odpowiada wartości wkładu określonej w umowie spółki, w statucie lub w innym stosownym dokumencie. Przychodem tym będzie wartość wkładu określona w umowie spółki, a w razie braku jej określenia wartość wkładu określona w innym dokumencie o podobnym charakterze. Jeżeli jednak wartość ta będzie niższa od wartości rynkowej tego wkładu albo wartość wkładu w ogóle nie zostanie określona w umowie albo innym dokumencie o podobnym charakterze, za przychód uważać należy wartość rynkową takiego wkładu określoną na dzień przeniesienia własności przedmiotu wkładu niepieniężnego. Określając wartość rynkową, należy za podstawę wyliczenia przyjąć ceny rynkowe stosowane w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu oraz miejsca odpłatnego zbycia.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 22 marca 2020 r., Wnioskodawca wskazał ponadto, że zobowiązanie z tytułu pożyczki wobec wspólnika na dzień wykreślenia Wnioskodawcy z rejestru KRS nie ulegnie przedawnieniu. Wspólnik, który udzielił Wnioskodawcy dwóch pożyczek jest osobą fizyczną. Wspólnikiem udzielającym pożyczki jest osoba fizyczna, zamieszkała na stałe na terenie Ukrainy.

Jednocześnie, na wezwanie o wyjaśnienie użytego w treści pytania oznaczonego we wniosku Nr 2 sformułowania niespłacone w pełni zobowiązania, wskazuje, iż są to niespłacone zobowiązania z tytułu dwóch pożyczek, które udzielił wspólnik Spółki, będący osobą fizyczną. Wnioskodawca ponadto wskazał, że wspólnik może dokonać wpłaty pieniężnej na objęte udziały w podwyższonym kapitale zakładowym. Dopiero wtedy Spółka z o.o. dokona spłaty pożyczki otrzymanej od wspólnika (ma na to środki pieniężne, bo właśnie otrzymała je od wspólnika), jednak chciałby zrozumieć, czy taki model będzie dla niego neutralny podatkowo z powodu konieczności zgromadzenia dużej ilości środków pieniężnych. Spółka zamierza dokonać spłaty pożyczki udzielonej wspólnikowi, jeśli ten zdecyduje się na jej dokapitalizowanie. Od dochodów (przychodów) uzyskanych z odsetek od pożyczek należy pobierać 19% zryczałtowany podatek dochodowy, bez pomniejszania przychodu o koszty uzyskania (art. 30a ust. 1 pkt 1 w zw. z ust. 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.). Wspólnik, który udzielił pożyczki, nie prowadzi działalności gospodarczej w tym zakresie oraz jest cudzoziemcem. W przypadku osób fizycznych, regulacje te będą odnosiły się jedynie do sytuacji, gdy wierzytelności będące przedmiotem wkładu dotyczą prowadzonej przez takie podmioty działalności gospodarczej oraz działów specjalnych produkcji rolnej i dochód z takiego wkładu niepieniężnego określa się na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 7ca ww. ustawy (tj. przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wierzytelności dotyczącej prowadzonej działalności gospodarczej, w tym w sposób określony w art. 17 ust. 1pkt 9 ww. ustawy, w wysokości jej wartości wyrażonej w cenie określonej w umowie). Konwersja udziałów w omawianym przypadku nie skorzysta zatem z dobrodziejstwa omawianej ustawy dochodowej.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy wartość niespłaconych w pełni zobowiązań, jakie Spółka ma względem swojego wspólnika na podstawie umowy pożyczki, które pozostaną w Spółce na dzień zakończenia jej likwidacji i wykreślenia jej z Krajowego Rejestru Sądowego będzie stanowić dla Wnioskodawcy przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, orzecznictwo sądowe dopuszcza możliwość wykreślenia Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z rejestru po zakończonej likwidacji w sytuacji, w której posiada ona niezaspokojone zobowiązania. Zdaniem Sądu Najwyższego, w sytuacji w której Spółka będąca w likwidacji nie prowadzi żadnych interesów i nie ma żadnego majątku, w której nie istnieją żadne możliwości zaspokojenia wierzycieli, utrzymywanie jej bytu prawnego jest bezzasadne i sytuacja ta nie powinna wpłynąć na możliwość wykreślenia spółki z rejestru przedsiębiorców. Zatem zgodnie z orzecznictwem sądowym, wykreślenie spółki z rejestru nie powoduje wygaśnięcia zobowiązań, jedynie ma to taki skutek, że nie istnieje pierwotnie zobowiązany. Zdaniem Wnioskodawcy, tego rodzaju sytuacja nie spowoduje powstania obowiązku w zakresie podatku dochodowego, gdyż ze względu na to, że zobowiązanie będzie istnieć, po stronie Spółki nie wystąpi przychód. Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 865, z późn. zm.), nie zawiera legalnej definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 ww. ustawy przykładowych przysporzeń zaliczanych do tej kategorii. Otrzymane świadczenie może być uznane za przychód, jeżeli ma ono charakter definitywny, ostateczny oraz zdaniem Wnioskodawcy, wartość niespłaconych zobowiązań Spółki, istniejących na dzień zakończenia likwidacji i wykreślenia jej z rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego, nie będzie stanowiła dla niej przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, w szczególności przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 lub pkt 3 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jednocześnie należy zauważyć, że podstawę do rozpoznania przychodu podatkowego zawsze powinno stanowić wystąpienie realnego przysporzenia majątkowego po stronie podatnika. Takie przysporzenie natomiast po stronie Spółki nie wystąpi, gdyż w momencie wygaśnięcia zobowiązania (co nastąpi w dacie wykreślenia Spółki z rejestru), Spółka przestanie istnieć. Niemożliwe będzie zatem przypisanie jej (jako podmiotowi już nieistniejącemu) jakiegokolwiek przysporzenia, a tym samym przychodu z tego tytułu. Biorąc pod uwagę powyższe Spółka stoi na stanowisku, że w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w momencie wykreślenia Wnioskodawcy z rejestru przedsiębiorców KRS, Spółka przestanie istnieć. Niemożliwe będzie zatem przypisanie jej - jako podmiotowi już nieistniejącemu - jakiegokolwiek przysporzenia, a tym samym przychodu z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie wskazać należy, że w kontekście zadanego pytania oznaczonego we wniosku Nr 2 oraz własnego stanowiska Wnioskodawcy w sprawie wyznaczających zakres rozpatrzenia wniosku, przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej było wyłącznie ustalenie, czy wartość niespłaconych w pełni zobowiązań, jakie Spółka ma względem swojego wspólnika na podstawie umowy pożyczki, które pozostaną w Spółce na dzień zakończenia jej likwidacji i wykreślenia jej z Krajowego Rejestru Sądowego będzie stanowić dla Wnioskodawcy przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych przy założeniu, że Spółka w istocie nie dokona spłaty pożyczek, o których mowa we wniosku.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865, z późn. zm.), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Stosownie do art. 7 ust. 2 ww. ustawy, dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Sposób ujęcia przedmiotu opodatkowania w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje na objęcie zakresem ustawy wszystkich zdarzeń, z którymi wiąże się dla podatnika konkretna korzyść o wymiarze finansowym, powodująca zwiększenie aktywów lub zmniejszenie pasywów. Nie jest przy tym istotne źródło korzyści, chodzi bowiem o każdy przypadek powodujący wzrost wartości majątku lub zmniejszenie zobowiązań ciążących na podatniku. Bez znaczenia jest również to, czy przysporzenie jest wynikiem działania innej osoby, czy też samego podatnika, jak również to, czy korzyść wiąże się z konkretnymi przepływami finansowymi. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji pojęcia przychód podatkowy. Wskazuje jednak w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych otwarty katalog przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodem, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Natomiast według art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodem, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności wartość, z zastrzeżeniem ust. 4 pkt 8, umorzonych lub przedawnionych zobowiązań, w tym z tytułu zaciągniętych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem umorzonych pożyczek z Funduszu Pracy.

Jako wyjątek od tej zasady, zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do przychodów nie zalicza się kwot stanowiących równowartość umorzonych zobowiązań, w tym także z tytułu pożyczek (kredytów), jeżeli umorzenie zobowiązań jest związane z:

1. bankowym postępowaniem ugodowym w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków lub
2. postępowaniem restrukturyzacyjnym, postępowaniem upadłościowym lub
3. realizacją programu restrukturyzacji na podstawie odrębnych ustaw lub
4. przymusową restrukturyzacją w rozumieniu ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji.

Brzmienie powyższych przepisów wskazuje, że aby powstał przychód podatkowy, konieczne jest przede wszystkim, aby po stronie podatnika doszło do faktycznego przysporzenia majątkowego, mającego konkretny wymiar finansowy bądź to wskutek otrzymania czegoś nieodpłatnie (częściowo odpłatnie), bądź na skutek umorzenia istniejącego już zobowiązania.

W niniejszej sprawie nie można przyjąć, aby Wnioskodawca miał otrzymać w związku z zakończeniem likwidacji i wykreśleniem go z rejestru przedsiębiorców jakiekolwiek nieodpłatne (lub częściowo odpłatne) świadczenie (realne przysporzenie). Tym samym, nie można mówić o przychodzie na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie wskazują, co należy rozumieć pod pojęciem umorzenie zobowiązania. Według definicji zawartej w Słowniku Języka Polskiego PWN, pojęcie umorzenie oznacza zrezygnowanie całkowicie lub częściowo ze ściągania jakichś należności pieniężnych.

Przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1145, z późn. zm.) wskazują, że z wygaśnięciem wierzytelności lub zobowiązań mamy do czynienia przez potrącenie (art. 498 Kodeksu cywilnego), odnowienie (art. 506 Kodeksu cywilnego) lub zwolnienie z długu (art. 508 Kodeksu cywilnego).

Rozważyć należy, czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym dojdzie do zastosowania któregokolwiek z wyżej wymienionych instrumentów.

Potrącenie polega na umorzeniu wzajemnych wierzytelności dłużnika i wierzyciela (po zaistnieniu określonych przesłanek). W rezultacie, dochodzi do częściowej/całkowitej kompensaty wzajemnych wierzytelności. Potrącenia dokonuje się przez oświadczenie złożone drugiej stronie. W opisanym zdarzeniu przyszłym nie dojdzie do potrącenia żadne oświadczenia o potrąceniu nie będą bowiem przez Wnioskodawcę lub jego wierzyciela składane.

Odnowienie jest umową między dłużnikiem i wierzycielem, na podstawie której dłużnik, w celu umorzenia dotychczasowego zobowiązania, zobowiązuje się wobec wierzyciela i za jego zgodą spełnić inne świadczenie albo to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej. W efekcie odnowienia dotychczasowe zobowiązanie zostaje umorzone, jednakże na jego miejsce pojawia się nowe. W opisanym zdarzeniu przyszłym nie dojdzie do odnowienia żadna tego typu umowa z niezaspokojonym wierzycielem nie będzie zawierana.

Do zwolnienia z długu dochodzi na podstawie umowy zawartej pomiędzy wierzycielem i dłużnikiem, w której wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik takie zwolnienie przyjmuje, w efekcie czego zobowiązanie wygasa. Wynika z tego, że do skutecznego zwolnienia z długu (wygaśnięcia zobowiązania) konieczne jest zawarcie odpowiedniej umowy, w której dłużnik zwolnienie przyjmie, tzn. wyrazi na nie zgodę. Brak zgody dłużnika przekreśla możliwość umorzenia. Zwolnienie z długu może być odpłatne lub nieodpłatne. Brak odpłatności oznacza powstanie przychodu podatkowego po stronie dłużnika w wysokości wartości umorzonego zobowiązania. W konsekwencji, przychód podatkowy powstanie, jeżeli do umorzenia dojdzie w drodze nieodpłatnego zwolnienia z długu, na które dłużnik wyrazi zgodę. W opisanym zdarzeniu przyszłym nie dojdzie do zwolnienia z długu. Wnioskodawca nie będzie zawierał z niezaspokojonym wierzycielem żadnej umowy wierzyciel nie wyraża zgody na zwolnienie Spółki z długu. Tym samym, nie zostaną spełnione warunki do zakwalifikowania sytuacji opisanej w zdarzeniu przyszłym jako nieodpłatnego zwolnienia z długu.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy ustalenia, czy wartość niespłaconych w pełni zobowiązań, jakie Spółka ma względem swojego wspólnika na podstawie umowy pożyczki, które pozostaną w Spółce na dzień zakończenia jej likwidacji i wykreślenia jej z Krajowego Rejestru Sądowego będzie stanowić dla Wnioskodawcy przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Odnosząc się do powyższego zauważyć należy, że opisane zdarzenie przyszłe nie może być zatem utożsamiane z umorzeniem zobowiązań, które mogłoby powodować po stronie Wnioskodawcy powstanie przychodu do opodatkowania w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. w wysokości wartości umorzonych zobowiązań (do umorzenia bowiem nie dojdzie). Jednocześnie podkreślić należy, że podstawę do rozpoznania przychodu podatkowego zawsze powinno stanowić wystąpienie realnego przysporzenia majątkowego po stronie podatnika. Takie przysporzenie natomiast po stronie Wnioskodawcy nie wystąpi. W momencie wykreślenia Wnioskodawcy z rejestru przedsiębiorców KRS, Spółka przestanie istnieć. Niemożliwe będzie zatem przypisanie jej jako podmiotowi już nieistniejącemu jakiegokolwiek przysporzenia, a tym samym przychodu z tego tytułu.

Podsumowując, wartość niespłaconych zobowiązań Spółki, istniejących na dzień zakończenia likwidacji i wykreślenia jej z rejestru przedsiębiorców KRS, nie będzie stanowiła dla niej przychodu podatkowego.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Jednocześnie nadmienić należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem, wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r., poz. 374 ze zm.).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej