- Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków na opłaty leasingowe samochodu osobowego, bez względu na ich wartość początkową, bez stosowania ograniczeń, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy CIT, - Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych związanych z samochodami osobowymi, bez względu na ich wartość początkową, wprowadzonych do ewidencji środków trwałych bez stosowania ograniczeń, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy CIT, - Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na OC, NW bez limitów określonych w art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy CIT, - Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia kosztów eksploatacji samochodu bez limitów wskazanych w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy CIT.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

30 czerwca 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

-Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków na opłaty leasingowe samochodu osobowego, bez względu na ich wartość początkową, bez stosowania ograniczeń, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy CIT,

-Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych związanych z samochodami osobowymi, bez względu na ich wartość początkową, wprowadzonych do ewidencji środków trwałych bez stosowania ograniczeń, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy CIT,

-Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na OC, NW bez limitów określonych w art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy CIT,

-Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia kosztów eksploatacji samochodu bez limitów wskazanych w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy CIT.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem, które wpłynęło 27 września 2022 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

1. Leasing klasyczny

1. Wnioskodawca jest osobą prawną, podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (dalej: „Wnioskodawca”);

2. Wnioskodawca jest zarejestrowany, jako czynny podatnik VAT;

3. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest m.in. zakup samochodów osobowych, ich wynajem lub wynajem z kierowcą oraz późniejsza sprzedaż. Obecnie podatnik posiada wpis do KRS jako przedmiot działalności PKD 45.1 jednak dokona zmiany umowy spółki oraz ujawni nowe PKD w KRS. Podatnik będzie posiadał wpis w KRS o prowadzeniu działalności polegającej na wynajmie pojazdów samochodowych (77.11.Z) i (49.32.Z). Spółka prowadzi głównie działalność w zakresie PKD 77.39.Z. tj. wynajem i dzierżawa pozostałych maszyn, urządzeń oraz dóbr materialnych, gdzie indziej niesklasyfikowane oraz PKD 32.40.Z. produkcja gier i zabawek;

4. Masa samochodów wykorzystywanych przez Spółkę do najmu będzie wynosić nie więcej niż 3,5 tony oraz będą spełniać warunki wskazane w art. 4a pkt 9a ustawy CIT;

5. Czynności do jakich wykorzystywane są pojazdy samochodowe (samochody osobowe) będą czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług (VAT);

6. Samochody osobowe wykorzystywane na podstawie leasingu spełniającego wymagania określone w art. 17b ust. 1 i 2 ustawy CIT;

7. Usługę jaką będzie świadczył Wnioskodawca będzie polegała na wynajmie samochodów wraz z kierowcą lub wynajem samochodów;

8. Wnioskodawca będzie ponosił wydatki eksploatacyjne samochodów oraz wydatki na ubezpieczenia;

9. Leasingowane pojazdy będą wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej;

10. Wnioskodawca będzie miał regulamin używania pojazdów, który będzie zabraniał używania samochodów do celów prywatnych. Samochody nie będą wykorzystywane do celów innych niż najem choćby przejściowo. Użycie samochodu przez pracowników lub interesantów spółki będzie wymagało wynajęcia samochodu za opłatą. Każde użycie samochodu będzie dokumentowane dokumentem wydania w formie protokołu oraz odpłatne. Samochody, jeżeli nie będą wykorzystywane do najmu, nie będą znajdowały się poza terytorium firmy.

2. Najem długoterminowy

1. Wnioskodawca jest osobą prawną, podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu;

2. Wnioskodawca jest zarejestrowany, jako czynny podatnik VAT;

3. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest m.in. zakup samochodów osobowych, ich wynajem lub wynajem z kierowcą oraz późniejsza sprzedaż. Obecnie podatnik posiada wpis do KRS jako przedmiot działalności PKD 45.1 jednak dokona zmiany umowy spółki oraz ujawni nowe PKD w KRS. Podatnik będzie posiadał wpis w KRS o prowadzeniu działalności polegającej na wynajmie pojazdów samochodowych (77.11.Z) i (49.32.Z). Spółka prowadzi głównie działalność w zakresie PKD 77.39.Z. tj. wynajem i dzierżawa pozostałych maszyn, urządzeń oraz dóbr materialnych, gdzie indziej niesklasyfikowane oraz PKD 32.40.Z. produkcja gier i zabawek.

4. Masa samochodów wykorzystywanych przez Spółkę do najmu będzie wynosić nie więcej niż 3,5 tony oraz będą spełniać warunki wskazane w art. 4a pkt 9a ustawy CIT.

5. Czynności do jakich wykorzystywane są pojazdy samochodowe (samochody osobowe) będą czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług (VAT);

6. Samochody osobowe wykorzystywane na podstawie leasingu niespełniającego wymagania określone w art. 17b ust. 1 i 2 ustawy CIT;

7. Usługę jaką będzie świadczył Wnioskodawca będzie polegała na wynajmie samochodów wraz z kierowcą lub wynajem samochodów;

8. Wnioskodawca będzie ponosił wydatki eksploatacyjne samochodów oraz wydatki na ubezpieczenia;

9. Leasingowane pojazdy będą wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej;

10. Wnioskodawca będzie miał regulamin używania pojazdów, który będzie zabraniał używania samochodów do celów prywatnych. Samochody nie będą wykorzystywane do celów innych niż najem choćby przejściowo. Użycie samochodu przez pracowników lub interesantów spółki będzie wymagało wynajęcia samochodu za opłatą. Każde użycie samochodu będzie dokumentowane dokumentem wydania w formie protokołu oraz odpłatne. Samochody, jeżeli nie będą wykorzystywane do najmu, nie będą znajdowały się poza terytorium firmy.

3. Zakup samochodu i jego eksploatacja

1. Wnioskodawca jest osobą prawną, podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu;

2. Wnioskodawca jest zarejestrowany, jako czynny podatnik VAT;

3. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest m.in. zakup samochodów osobowych, ich wynajem lub wynajem z kierowcą oraz późniejsza sprzedaż. Obecnie podatnik posiada wpis do KRS jako przedmiot działalności PKD 45.1 jednak dokona zmiany umowy spółki oraz ujawni nowe PKD w KRS. Podatnik będzie posiadał wpis w KRS o prowadzeniu działalności polegającej na wynajmie pojazdów samochodowych (77.11.Z) i (49.32.Z). Spółka prowadzi głównie działalność w zakresie PKD 77.39.Z. tj. wynajem i dzierżawa pozostałych maszyn, urządzeń oraz dóbr materialnych, gdzie indziej niesklasyfikowane oraz PKD 32.40.Z. produkcja gier i zabawek;

4. Masa samochodów wykorzystywanych przez Spółkę do najmu będzie wynosić nie więcej niż 3,5 tony oraz będą spełniać warunki wskazane w art. 4a pkt 9a ustawy CIT;

5. Czynności do jakich wykorzystywane są pojazdy samochodowe (samochody osobowe) będą czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług (VAT);

6. Usługę jaką będzie świadczył Wnioskodawca będzie polegała na wynajmie samochodów wraz z kierowcą lub wynajem samochodów;

7. Wnioskodawca będzie ponosił wydatki eksploatacyjne samochodów oraz wydatki na ubezpieczenia;

8. Zakupione pojazdy będą wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej;

9. Wnioskodawca będzie miał regulamin używania pojazdów, który będzie zabraniał używania samochodów do celów prywatnych. Samochody nie będą wykorzystywane do celów innych niż najem choćby przejściowo. Użycie samochodu przez pracowników lub interesantów spółki będzie wymagało wynajęcia samochodu za opłatą. Każde użycie samochodu będzie dokumentowane dokumentem wydania w formie protokołu oraz odpłatne. Samochody, jeżeli nie będą wykorzystywane do najmu, nie będą znajdowały się poza terytorium firmy.

W uzupełnieniu wniosku, które wpłynęło 27 września 2022 r., stanowiące odpowiedź na wezwanie Wnioskodawca wskazał, że dla pojazdów nie będzie prowadzona ewidencja przebiegu pojazdów ze względu na fakt, że pojazdy będą wykorzystywane tylko w działalności polegającej na najmie pojazdów.

W ocenie Wnioskodawcy, pojazdy nie będą zwolnione z prowadzenia ewidencji przebiegu na podstawie art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług. Pojazdy będą przeznaczone tylko na najem - odnosząc się do poszczególnych typów pojazdów:

- samochodów, które są przedmiotem leasingu, o którym mowa w art. 17b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - pojazdy będą przeznaczone tylko na najem;

- samochodów, które Państwo użytkują na podstawie umowy najmu długoterminowego - pojazdy będą przeznaczone tylko na najem;

- samochodów w stosunku do których dokonywane są odpisy amortyzacyjne - pojazdy będą przeznaczone tylko na najem.

Wobec powyższego, w ocenie Wnioskodawcy pojazdy będą zwolnione z prowadzenia ewidencji pojazdów na podstawie art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. c (winno być: art. 86a ust. 5 pkt 1 lit. c) ustawy o podatku od towarów i usług.

Pytania

Pytanie do stanu faktycznego nr 1 oraz 2

1)Czy Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków na opłaty leasingowe samochodu osobowego, bez względu na ich wartość początkową, bez stosowania ograniczeń, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy CIT?

Pytanie do stanu faktycznego nr 3

2)Czy Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych związanych z samochodami osobowymi, bez względu na ich wartość początkową, wprowadzonych do ewidencji środków trwałych bez stosowania ograniczeń, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy CIT?

Pytania do wszystkich stanów faktycznych

3)Czy Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na OC, NW bez limitów określonych w art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy CIT?

4)Czy Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia kosztów eksploatacji samochodu bez limitów wskazanych w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

1.Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia wydatków na opłaty leasingowe do kosztów uzyskania przychodu w podatku CIT bez stosowania ograniczeń, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy CIT.

2.Wnioskodawca może zaliczać odpisy amortyzacyjne bez ograniczeń, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy CIT.

3.Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na OC, NW bez limitów określonych w art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy CIT.

4.Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia kosztów eksploatacji samochodu bez limitów wskazanych w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy CIT.

Uzasadnienie Wnioskodawcy

a)Odpisy amortyzacyjne lub opłaty leasingowe

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z powyższego wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT. Kosztem uzyskania przychodów będzie taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl natomiast art. 16a ust. 1 ustawy CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1.budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2.maszyny, urządzenia i środki transportu,

3.inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 ustawy CIT, zwane środkami trwałymi.

Jak stanowi art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów m.in. odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę:

a.225 000 zł - w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz.U. z 2020 r. poz. 908 i 1086),

b.150 000 zł - w przypadku pozostałych samochodów osobowych.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.

Dodać jednocześnie trzeba, że w myśl art. 16 ust. 5b ustawy CIT, przepisu ust. 1 pkt 4 nie stosuje się do odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, jeżeli ten samochód został oddany przez podatnika do odpłatnego używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, a oddawanie w odpłatne używanie na podstawie takiej umowy stanowi przedmiot działalności podatnika.

Z literalnego brzmienia powyższego przepisu wynika, że ograniczenie o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy CIT nie znajdzie zastosowania w przypadku, gdy przedmiotem działalności prowadzonej przez podatnika jest oddawanie samochodu osobowego w odpłatne używanie na podstawie np. umowy leasingu. Istotne znaczenie w tej kwestii ma zatem rodzaj oraz przedmiot prowadzonej działalności gospodarczej.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności świadczy usługi najmu samochodów z kierowcą.

Mając na uwadze powyższe, zastosowanie w sprawie znajdzie art. 16 ust. 5b ustawy CIT w związku z czym Wnioskodawca jest uprawniony do:

- zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonanych od samochodów osobowych, bez względu na ich wartość początkową, wprowadzonych do ewidencji środków trwałych bez stosowania ograniczeń, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy CIT;

- zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na opłaty leasingowe samochodu osobowego, bez względu na ich wartość początkową o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy CIT.

Powyższe stanowisko zostało potwierdzone w następujących interpretacjach indywidualnych wydanych przez:

-Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 10 listopada 2020 r. Znak: 0114-KDIP2-2.4010.258.2020.1.AG;

-Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 26 czerwca 2020 r. Znak: 0111-KDIB1-3.4010.190.2020.1.APO;

-Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 26 czerwca 2020 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.175.2020.1.BJ.

b)Koszty ubezpieczeń

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 49, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia.

Należy wskazać, że powyższe ograniczenie nie będzie miało zastosowania w tym stanie faktycznym ze względu na fakt, że ubezpieczenia OC oraz NW nie są uzależnione od wartości pojazdu przyjętej do celów ubezpieczenia. Powyższe stanowisko zostało potwierdzone w objaśnieniach podatkowych z dnia 9 kwietnia 2020 r. wydanych przez Ministra Finansów.

c)Koszty eksploatacji

Zgodnie art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego na potrzeby działalności gospodarczej - jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika. Należy wskazać, że powyższe ograniczenie nie będzie miało zastosowania ze względu na fakt, że samochody będą wykorzystywane tylko do działalności gospodarczej.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 oraz 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm.; dalej: „ustawa CIT”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy CIT,

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

- wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Na mocy powołanej regulacji, podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT oraz, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu. Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której, pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy. W przepisie tym ustawodawca określił katalog wydatków, które nawet pomimo poniesienia ich przez podatnika w celu osiągnięcia przychodów, w rozumieniu przepisów podatkowych, nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów.

Ponadto należy mieć na względzie, że podatnik – uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu – odnosi ewidentne korzyści, gdyż o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Zatem możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodów jest uzależniona od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien wiedzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła.

W zakresie obowiązków podatnika, jako odnoszącego korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Co istotne, konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Art. 16 ust. 1 ustawy CIT zawiera katalog wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

I tak, w myśl art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT,

Jak wynika z art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy CIT,

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 49a ww. ustawy,

A także w myśl art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy CIT,

Natomiast, w myśl art. 16 ust. 3b ustawy CIT,

Stosownie do art. 16 ust. 5a ustawy CIT,

W myśl art. 16 ust. 5b ustawy CIT,

Na podstawie art. 16 ust. 5c ustawy o CIT,

Z treści art. 16 ust. 5d ustawy CIT wynika, że

Zgodnie z art. 16 ust. 5f ustawy CIT,

Stosownie do art. 16 ust. 5g ustawy CIT,

Zauważyć należy, że z treści art. 86a ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2022 r., poz. 931 ze zm., dalej: „ustawa VAT”) wynika, że:

Zgodnie z art. 86a ust. 5 ustawy VAT,

W myśl art. 86a ust. 6 ustawy VAT,

ewidencja przebiegu pojazdu jest prowadzona od dnia rozpoczęcia wykorzystywania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika do dnia zakończenia wykorzystywania tego pojazdu wyłącznie do tej działalności.

Podsumowując, dotychczasowo przywołane przepisy należy wskazać, iż zawierają szereg unormowań, które w określony sposób limitują możliwość zaliczania przez podatnika do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego.

Ad. 1

Państwa wątpliwości w zakresie pytania oznaczonego nr 1, które należy odnieść zarówno do leasingu klasycznego jak i najmu długoterminowego, dotyczą ustalenia czy Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków z ww. tytułów dot. samochodu osobowego, bez względu na ich wartość początkową, bez stosowania ograniczeń, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy CIT.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy oraz opis stanu faktycznego opisanego w nr 1 i 2 stwierdzić należy, że Wnioskodawca, co do zasady, może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy CIT wydatki poniesione z tytułu najmu długoterminowego jak również z tytułu leasingu klasycznego. Co do leasingu wyjaśnić dodatkowo należy, że podstawą jest, aby umowa leasingu spełniała warunki zawarte w art. 17b ustawy CIT – co też Wnioskodawca wskazał w treści wniosku.

Nie sposób jednak zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy, że jest on uprawniony do zaliczenia wydatków na opłaty leasingowe oraz najmem długoterminowym do kosztów uzyskania przychodu w podatku CIT bez stosowania ograniczeń, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy CIT.

Ww. wydatki nie mogą zostać zaliczone do kosztów podatkowych w pełnej wysokości, ponieważ zauważyć należy, że jak już wskazano powyżej, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150.000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.

Z powyższego przepisu jednoznacznie wynika, że tylko w przypadku, gdy wartość samochodu osobowego, będącego przedmiotem umowy, nie przekroczy 150.000 zł, to nie ma zastosowania ograniczenie, wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy CIT. Jeśli natomiast limit ten zostanie przekroczony, to należy bezwzględnie zastosować ograniczenie wynikające z tego przepisu. 

Zawarcie umowy leasingu czy najmu, których przedmiotem jest samochód osobowy o wartości przekraczającej 150.000 zł, skutkuje tym, że ww. wydatki nie są kosztem  w  wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150.000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego, będącego przedmiotem tych umów.

Należy zauważyć, że ustawodawca nie przewidział żadnych przepisów szczególnych, które by wyłączały stosowanie art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT dla pewnych grup podatników, jak to ma miejsce w związku z art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT i art. 16 ust. 5b ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 16 ust. 5b analizowanej ustawy art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, który dotyczy ograniczenia w zaliczeniu do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych z tytułu zużycia samochodów osobowych nie stosuje się w przypadku gdy samochód ten został oddany przez podatnika do odpłatnego używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, a oddawanie w odpłatne używanie na podstawie takiej umowy stanowi przedmiot działalności podatnika.

Literalna wykładnia tego przepisu, która nie budzi żadnych wątpliwości wskazuje jedynie na art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, tym samym nie ma podstaw aby zastosować go także do ograniczenia wynikającego z art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT dotyczącego kosztów ponoszonych z tytułu umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Tym samym w przypadku umowy leasingu, o której mowa w art. 17b pkt 1 ustawy o CIT, a także w przypadku umowy najmu samochodu osobowego, którego wartość będzie przekraczać 150 000 zł znajdzie zastosowanie art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT, niezależnie od przedmiotu prowadzonej przez podatnika działalności.

W konsekwencji, w analizowanej sprawie, stanowisko Wnioskodawcy, w zakresie pytania oznaczonego nr 1, należało uznać za nieprawidłowe.

Ad. 2

Z kolei pytanie oznaczone nr 2 dotyczy ustalenia, czy Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych związanych z samochodami osobowymi, bez względu na ich wartość początkową, wprowadzonych do ewidencji środków trwałych bez stosowania ograniczeń, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy CIT.

Na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy CIT,

Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a-16m, przy czym w przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.

W świetle art. 16a ust. 1 ustawy CIT,

Zgodnie z powyższym, wymienione w pkt 1-3 środki trwałe podlegają amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

-zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,

-stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy CIT,

-są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania – ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,

-przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok – o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik,

-są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,

-nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy CIT.

Raz jeszcze powtórzyć należy, że zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy CIT,

Dodatkowo z treści art. 16 ust. 5b ustawy CIT wynika, że

Przepisu ust. 1 pkt 4 nie stosuje się do odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, jeżeli ten samochód został oddany przez podatnika do odpłatnego używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, a oddawanie w odpłatne używanie na podstawie takiej umowy stanowi przedmiot działalności podatnika.

Z literalnego brzmienia powyższego przepisu wynika, że ograniczenie, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy CIT nie znajdzie zastosowania w przypadku, gdy przedmiotem działalności prowadzonej przez podatnika jest oddawanie samochodu osobowego w odpłatne używanie na podstawie np. umowy leasingu. Istotne znaczenie w tej kwestii ma zatem rodzaj oraz przedmiot prowadzonej działalności gospodarczej.

Z opisu stanu faktycznego nr 3 wynika m.in., że przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest m.in. zakup samochodów osobowych, ich wynajem lub wynajem z kierowcą oraz późniejsza sprzedaż.

Mając na uwadze powyższe, zastosowanie w rozpatrywanej sprawie znajdzie art. 16 ust. 5b ustawy CIT, w związku z czym Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonanych od samochodów osobowych, bez względu na ich wartość początkową, wprowadzonych do ewidencji środków trwałych bez stosowania ograniczeń, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy CIT.

Tym samym, należało zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, zgodnie z którym Wnioskodawca może zaliczać odpisy amortyzacyjne bez ograniczeń, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy CIT.

Oznacza to, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe.

Ad. 3

Przechodząc do Państwa wątpliwości w zakresie pytania nr 3, które dotyczy ustalenia czy wydatki na OC i NW mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów bez ograniczeń wynikających z art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, wskazać należy że ustawa o CIT nie definiuje pojęcia ubezpieczenia.

Jednak, z uwagi na treść art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o CIT, który stanowi, że do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się, składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150.000 zł pozostaje do wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia, stwierdzić należy, że tylko w przypadku ubezpieczeń których wysokość jest uzależniona od wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia znajdzie zastosowanie.

Przewidziane w art. 16 ust. 1 pkt. 49 ustawy o CIT ograniczenie wysokości składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, które mogą zostać zaliczone do kosztów dot. wyłącznie składek, których wysokość jest uzależniona od wartości samochodu (np. AC). Dla ubezpieczenia OC i NW wartość samochodu nie jest istotna, w związku z czym przedmiotowy przepis nie znajdzie dla nich zastosowania.

Składki OC odprowadzane od samochodów osobowych oraz ubezpieczenie NW nie są limitowane i stanowią koszt uzyskania przychodu w całości. Natomiast art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o CIT limituje składki na ubezpieczenie, których wysokość jest uzależniona od wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia (np. AC).

Tym samym, stanowisko Spółki w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 3 należy uznać za prawidłowe.

Ad. 4

Przedmiotem Państwa wątpliwości jest także kwestia ustalenia, czy w opisanej sprawie, Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z eksploatacją samochodu bez limitów wskazanych w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT. 

W opisie sprawy Wnioskodawca wskazał m.in., że przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest m.in. zakup samochodów osobowych, ich wynajem lub wynajem z kierowcą oraz późniejsza sprzedaż.

Z kolei z uzupełniania wynika, że dla pojazdów nie będzie prowadzona ewidencja przebiegu pojazdów ze względu na fakt, że pojazdy będą wykorzystywane tylko w działalności polegającej na najmie pojazdów. Dodatkowo Wnioskodawca wskazał, że pojazdy nie będą zwolnione z prowadzenia ewidencji przebiegu na podstawie art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług. Pojazdy będą przeznaczone tylko na najem - wobec powyższego, pojazdy będą zwolnione z prowadzenia ewidencji pojazdów na podstawie art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. c (winno być: art. 86a ust. 5 pkt 1 lit. c) ustawy o podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze wcześniej powołane przepisy art. 16 ust. 1 pkt 51 oraz art. 16 ust. 5f oraz art. 16 ust. 5g ustawy o CIT, stwierdzić należy, że w przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, uznaje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika. Zasady tej nie stosuje się, jeżeli podatnik na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie jest obowiązany do prowadzenia takiej ewidencji, z wyjątkiem przypadku, gdy brak tego obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług. Zatem, w sytuacji gdy podatnik nie jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdów na podstawie ustawy o podatku od towarów i usług, a podstawą takiego zwolnienia nie jest art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług, wówczas podatnik może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów 100% wydatków z tytułu używania samochodu osobowego na potrzeby działalności gospodarczej (o ile samochód nie jest wykorzystywany także na cele niezwiązane z działalnością gospodarczą). Przepisy ustawy o podatku dochodowym nie regulują sposobu dokumentowania wydatków związanych z wykorzystywaniem samochodów osobowych. Wykorzystywanie samochodów wyłącznie w prowadzonej działalności może być poddane kontroli przez organy podatkowe na podstawie wszelkich dowodów, będących w posiadaniu podatnika.

Zważywszy na fakt, że jak wskazano w opisie sprawy, opisane we wniosku samochody osobowe wykorzystywane są wyłącznie w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą (polegającą na najmie pojazdów) oraz Wnioskodawca nie jest zwolniony z prowadzenia ewidencji przebiegu na podstawie art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług, ograniczenie w zaliczaniu wydatków związanych z używaniem tych samochodów do kosztów podatkowych, wynikające z powołanego wyżej art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy CIT, nie znajdzie w niniejszej sprawie zastosowania.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy dotyczące pytania nr 4, zgodnie z którym Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia kosztów eksploatacji samochodu bez limitów wskazanych w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy CIT, uznano za prawidłowe.

Reasumując Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie ustalenia, czy:

-Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków na opłaty leasingowe oraz najmu długoterminowego samochodu osobowego, bez względu na ich wartość początkową, bez stosowania ograniczeń, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy CIT – jest nieprawidłowe,

-Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych związanych z samochodami osobowymi, bez względu na ich wartość początkową, wprowadzonych do ewidencji środków trwałych bez stosowania ograniczeń, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy CIT – jest prawidłowe,

-Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na OC, NW bez limitów określonych w art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy CIT – jest prawidłowe,

-Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia kosztów eksploatacji samochodu bez limitów wskazanych w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy CIT – jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w  ... Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).