Czy wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w opisanym stanie faktycznym związane z pomocą obywatelom Ukrainy spełniają przesłanki do zaliczenia ich przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodu?

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

11 maja 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 5 maja 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w  zakresie ustalenia, czy wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w opisanym stanie faktycznym związane z pomocą obywatelom Ukrainy spełniają przesłanki do zaliczenia ich przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodu.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 10 czerwca 2022 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.308.2022.1.MKU wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 27 czerwca 2022 r.

Treść  wniosku jest  następująca:

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłęgo

X Sp.k. (dalej Wnioskodawca) prowadzi działalność w zakresie działalności prawniczej, rachunkowo-księgowej, doradztwa podatkowego. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca utrzymuje kontakty z kontrahentami i pracownikami, którzy są obywatelami Ukrainy. Osoby te łączą więzy rodzinne i przyjacielskie zarówno z osobami pozostającymi w Ukrainie jak i z uchodźcami z Ukrainy, którzy uciekając przed wojną szukają schronienia w Polsce. W związku z bardzo trudną sytuacją wspomnianych osób, Kancelaria zdecydowała o wdrożeniu projektu, w ramach którego podejmuje i w dalszym ciągu zamierza prowadzić szereg działań mających na celu pomoc osobom pozostającym w Ukrainie jak i uchodźcom z Ukrainy.

Wnioskodawca zaplanował działania polegające na:

•          Zapewnieniu nieodpłatnie lokalu mieszkalnego uchodźcom z Ukrainy,

•          Opłaceniu korepetycji z języka polskiego dzieciom uchodźców z Ukrainy,

•          Opłaceniu pomocy psychologicznej uchodźcom z Ukrainy,

•          Opłaceniu pomocy lekarskiej i stomatologicznej uchodźcom z Ukrainy,

•          Zapewnieniu nieodpłatnej pomocy prawnej uchodźcom z Ukrainy,

•          Organizacja wspólnych posiłków z uchodźcami z Ukrainy,

•          Organizacja transportu z granicy dla uchodźców z Ukrainy,

•Inne świadczenia mające na celu zabezpieczenie podstawowych potrzeb bytowych, socjalnych i społecznych uchodźców z Ukrainy.

Wnioskodawca planuje również przekazać pomoc humanitarną uchodźcom z Ukrainy, oraz pomoc humanitarną osobom pozostającym w Ukrainie w postaci:

•          przekazania środków higieny osobistej,

•          przekazania podstawowych produktów spożywczych

•          przekazania ubrań, śpiworów, kocy itp. artkułów pierwszej potrzeby.

Ww. świadczenia zostaną przekazane wyłącznie na rzecz obywateli Ukrainy, którzy pozostali na Ukrainie, a także na rzecz uchodźców z Ukrainy, którzy w okresie od dnia 24 lutego 2022 r. przybyli z terytorium Ukrainy, na skutek toczących się na tym terytorium działań wojennych, na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Wnioskodawca będzie posiadał dokumenty potwierdzające jakiej pomocy udzielił, jakie wydatki związane z udzieloną pomocą poniósł, a także komu pomoc została przekazana. Wnioskodawca będzie dysponował dowodami potwierdzającymi wysokość wydatków poniesionych w związku z organizowanym projektem pomocowym, tj. fakturami lub rachunkami potwierdzającymi zakupy związane z udzielaną pomocą, a także dowodami potwierdzającymi przekazanie pomocy konkretnym osobom.

Program wpisuje się w podstawowe założenia funkcjonowania Wnioskodawcy oraz jego podejścia do problemu uchodźców i konfliktu zbrojnego. Ma on uzasadnienie moralne, a ponadto opiera się na czterech następujących podstawowych filarach:

1.Uwzględnienie przez Wnioskodawcę w strategii prowadzenia działalności interesu społecznego, implementacja społecznej odpowiedzialności biznesu (CSR) do strategii zarządzania, co zawiera w sobie konieczność dbania o interes wspólny, uwzględnianie potrzeb różnych grup społecznych. Program pomocy uchodźcom z Ukrainy oraz osobom pozostałym na Ukrainie stanowi kwintesencję działań z zakresu CSR, dowodzi odpowiedzialności Wnioskodawcy i jego zaangażowania w działania istotne dla społeczności.

2.Employer branding Wnioskodawcy, promocja Wnioskodawcy jako odpowiedzialnego i dobrego pracodawcy.

3.Działania zapobiegające konfliktowi zbrojnemu, ograniczające jego negatywny wpływ na środowisko gospodarcze, a w konsekwencji również prowadzące do zabezpieczenia źródła przychodów Wnioskodawcy.

4.Działania marketingowe, mające na celu promocję Wnioskodawcy.

Wdrożenie projektu, poza oczywistymi w aktualnej sytuacji pobudkami moralnymi, ma służyć także rozwojowi działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę. W ocenie Wnioskodawcy, działania na rzecz uchodźców z Ukrainy z całą pewnością wpisują się w działania z zakresu społecznej odpowiedzialności biznesu (CSR). W ocenie Wnioskodawcy, wdrożenie projektu stanowi implementację społecznej odpowiedzialności biznesu CSR do strategii zarządzania, która zawiera w sobie konieczność dbania o interes wspólny i uwzględnianie potrzeb różnych grup społecznych. W związku z realizacją projektu, Wnioskodawca liczy na promocję swojej marki, a przez to zwiększenie konkurencyjności i przyszłych przychodów a także na zdobycie zainteresowania nowych potencjalnych kontrahentów. Kancelaria wielokrotnie uczestniczyła w projektach realizowanych pro publico bono. Działania mające na celu wspieranie uchodźców z Ukrainy wpisują się w strategię budowania marki Wnioskodawcy jako realizującego działania majce na celu ochronę interesu społecznego.

Ponieważ Wnioskodawca ma pracowników, którzy są obywatelami Ukrainy, a także pracowników, którzy mają przyjaciół będących obywatelami Ukrainy, wdrożenie działań mających na celu pomoc uchodźcom z Ukrainy wpisuje się także w realizację strategii promowania Wnioskodawcy jako odpowiedzialnego pracodawcy. Pracownicy Wnioskodawcy wspólnie organizują pomoc dla uchodźców i uczestniczą w akcjach i zbiórkach charytatywnych, a ponadto organizują zakupy i kontaktują się z osobami potrzebującymi pomocy. Udział i organizacja przez Wnioskodawcę akcji pomocowych są działaniami oczekiwanymi przez pracowników.

W ramach projektu Wnioskodawca zamierza m.in. zorganizować wspólne posiłki dla pracowników oraz uchodźców z Ukrainy. Pracownicy będą uczestniczyć w przygotowywaniu takich posiłków. Wspólne akcje charytatywne mają na celu integrację pracowników, budowanie pozytywnych relacji Wnioskodawcy z jego obecnymi pracownikami, co przełoży się na większą motywację pracowników Wnioskodawcy do pracy oraz ich większą lojalność wobec Wnioskodawcy, a zbudowanie pozytywnej opinii o Wnioskodawcy u potencjalnych kandydatów do pracy, pozwoli łatwiej pozyskiwać nowych, wykwalifikowanych pracowników. Wnioskodawca liczy również na pozyskanie nowych pracowników będących obywatelami Ukrainy.

Dodać należy, że wsparcie ofiar wojny na Ukrainie leży generalnie w interesie polskich firm i wszystkich Polaków. Pomoc uchodźcom, ale i obywatelom Ukrainy, którzy pozostali w Ukrainie, przyczynia się zasadniczo do wzrostu bezpieczeństwa biznesowego w Polsce, a w konsekwencji powinno przyczynić się do redukcji niekorzystnych wpływów działań wojennych na stabilność polskiej gospodarki a tym samym przychody polskich firm (w tym Wnioskodawcy).

Jednocześnie Wnioskodawca zamierza informować o prowadzonym projekcie poprzez środki masowego przekazu, takie jak Internet, media społecznościowe (..., ... itp.). Informacje o udzielonej pomocy będą zawsze zawierały logo Wnioskodawcy i będą traktowane jako reklama Wnioskodawcy. Wnioskodawca oczekuje, że uzyska nie tylko pozytywny wpływ na markę firmy jako firmy społecznie odpowiedzialnej, ale także pozytywny wpływ na markę wśród potencjalnych kontrahentów. Zdaniem Wnioskodawcy, podjęcie takich działań wpłynie na zwiększenie rozpoznawalności Wnioskodawcy, a w konsekwencji może realnie przyczynić się do zwiększenia obrotów Wnioskodawcy.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że świadczenia wskazane we wniosku i pomoc humanitarna przekazywane będą osobom pozostającym w Ukrainie oraz na rzecz uchodźców z Ukrainy, którzy w okresie od dnia 24 lutego 2022 r. przybyli z terytorium Ukrainy, na skutek toczących się na tym terytorium działań wojennych, na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioskodawca planuje przekazywać ww. pomoc bezpośrednio ww. osobom samodzielnie lub przez swoich pracowników i współpracowników. Wnioskodawca nie wyklucza, że w sporadycznych przypadkach skorzysta z pośrednictwa organizacji, o których mowa w art. 38w ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz. U. z 2021 r., poz. 1800 z późn. zm.; dalej jako: „ustawa o CIT"), jednak nie jest to założenie programu w ramach którego przekazywana będzie pomoc. Jak Wnioskodawca wskazał we wniosku o interpretację, program wpisuje się w podstawowe założenia funkcjonowania Wnioskodawcy oraz jego podejścia do problemu uchodźców i konfliktu zbrojnego. Ma on uzasadnienie moralne, a ponadto opiera się na czterech następujących podstawowych filarach:

1.Uwzględnienie przez Wnioskodawcę w strategii prowadzenia działalności interesu społecznego, implementacja społecznej odpowiedzialności biznesu (CSR) do strategii zarządzania, co zawiera w sobie konieczność dbania o interes wspólny, uwzględnianie potrzeb różnych grup społecznych. Program pomocy uchodźcom z Ukrainy oraz osobom pozostałym na Ukrainie stanowi kwintesencję działań z zakresu CSR, dowodzi odpowiedzialności Wnioskodawcy i jego zaangażowania w działania istotne dla społeczności.

2.Employer branding Wnioskodawcy, promocja Wnioskodawcy jako odpowiedzialnego i dobrego pracodawcy.

3.Działania zapobiegające konfliktowi zbrojnemu, ograniczające jego negatywny wpływ na środowisko gospodarcze, a w konsekwencji również prowadzące do zabezpieczenia źródła przychodów Wnioskodawcy.

4.Działania marketingowe, mające na celu promocję Wnioskodawcy.

Tym samym w ocenie Wnioskodawcy wydatków ponoszonych przez niego nie można rozpatrywać wyłącznie w zakresie normowanym art. 38w ustawy o CIT. Wdrożenie projektu, poza oczywistymi w aktualnej sytuacji pobudkami moralnymi, ma służyć także rozwojowi działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę, w sposób szczegółowo opisany we wniosku.

Jak wskazuje Wnioskodawca, w jego ocenie, wydatków ponoszonych w ramach programu nie można uznać za darowiznę. Zgodnie z art. 888 § 1 ustawy Kodeks cywilny, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Celem darowizny jest więc wyłącznie wzbogacenie obdarowanego kosztem majątku darczyńcy. Zachowanie dokonującego czynności nie jest ukierunkowane w tych przypadkach na osiągnięcie jakiejkolwiek korzyści. Czynnikiem wyróżniającym czynność prawną darowizny jest zatem element korzyści osiągany tylko przez jedną stronę umowy. Wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę w ramach programu CSR nie są darowizną, bowiem brak jest - po stronie Wnioskodawcy - tzw. „causa donandi", tj. chęci obdarowania innego podmiotu kosztem swojego majątku bez oczekiwania na osiągnięcie jakiejkolwiek korzyści z tego tytułu.

Wnioskodawca chciałby wskazać, iż celem programu pomocowego, mimo istnienia jego uzasadnienia moralnego, nie jest przekazanie nieodpłatnych świadczeń na rzecz wskazanych we wniosku podmiotów. Wnioskodawca ponownie podkreśla, że wdrażany program jest działaniem kompleksowym, integralnie związanym z działalnością Wnioskodawcy i opartym na czterech filarach szczegółowo opisanych we wniosku o interpretację.

Wnioskodawca wskazuje, że dotychczas koszty wytworzenia lub cena nabycia przekazanych rzeczy i praw nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, w tym poprzez odpisy amortyzacyjne. Jednak, w ocenie Wnioskodawcy, koszty ponoszone przez Wnioskodawcę w związku z programem pomocowym opisanym we wniosku spełniają wszystkie warunki do uznania ich za podatkowe koszty uzyskania przychodów.

Końcowo Wnioskodawca pragnie jeszcze raz podkreślić, że w jego ocenie ponoszonych wydatków nie należy rozpatrywać w kontekście art. 38w ustawy o CIT. Jak wielokrotnie Wnioskodawca wskazywał Wdrożenie projektu, jest działaniem kompleksowym, integralnie związanym z działalnością Wnioskodawcy i poza oczywistymi w aktualnej sytuacji pobudkami moralnymi, ma służyć także rozwojowi działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę, w sposób szczegółowo we wniosku.

Pytanie

Czy wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w opisanym stanie faktycznym związane z pomocą obywatelom Ukrainy spełniają przesłanki do zaliczenia ich przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodu?

Państwa stanowisko w sprawie

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem Kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Tym samym, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

•          koszt został poniesiony przez podatnika,

•          jest definitywny (rzeczywisty),

•          pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

•poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

•          został właściwie udokumentowany,

•nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W ocenie Wnioskodawcy wszystkie powyższe warunki do uznania wydatków objętych zapytaniem za koszty uzyskania przychodu są spełnione.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów. Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, nieznajdujące się w katalogu kosztów, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

W ocenie Wnioskodawcy, wydatki poniesione w związku z nieodpłatnymi świadczeniami na rzecz uchodźców z Ukrainy w postaci zapewnienia nieodpłatnie lokalu mieszkalnego, opłacenia korepetycji z języka polskiego, opłacenia pomocy psychologicznej, opłacenia pomocy lekarskiej i stomatologicznej, zapewnienia nieodpłatnej pomocy prawnej, organizacja wspólnych posiłków z uchodźcami z Ukrainy, organizacja transportu dla z granicy dla uchodźców z Ukrainy, inne świadczenia mające na celu zabezpieczenie podstawowych potrzeb bytowych, socjalnych i społecznych uchodźców z Ukrainy, a także koszty poniesione przez Wnioskodawcę z tytułu przekazania pomocy humanitarnej uchodźcom z Ukrainy, oraz pomocy humanitarnej osobom pozostającym w Ukrainie w postaci przekazania środków higieny osobistej, podstawowych produktów spożywczych, ubrań, śpiworów, kocy itp. artkułów pierwszej potrzeby, mogą zostać zaliczone przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodu.

Wydatki te spełniają w ocenie Wnioskodawcy wszelkie niezbędne przesłanki uznania ich za koszty podatkowe.

Przede wszystkim należy podkreślić, że wydatki będą należycie udokumentowane. Wnioskodawca będzie posiadał dokumenty potwierdzające jakiej pomocy udzielił, jakie wydatki związane z udzieloną pomocą poniósł a także komu pomoc została przekazana. Wnioskodawca będzie dysponował dowodami potwierdzającymi wysokość wydatków poniesionych w związku z organizowanym projektem pomocowym, tj. fakturami lub rachunkami potwierdzającymi zakupy związane z udzielaną pomocą, a także dowodami potwierdzającymi przekazanie pomocy konkretnym osobom.

Wydatki Wnioskodawcy są ponoszone z oczywistych pobudek moralnych ale będą miały również związek z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością. W ocenie Wnioskodawcy, wdrożenie projektu należy postrzegać jako implementację CSR do strategii zarządzania zgodnie z wytycznymi ONZ dot. biznesu i praw człowieka. Pod pojęciem społecznej odpowiedzialności biznesu (CSR) należy rozumieć koncepcję, dzięki której przedsiębiorstwa na etapie budowania strategii dobrowolnie uwzględniają interesy społeczne, ochronę środowiska, a także relacje z różnymi grupami interesariuszy, w tym poprzez udział w akcjach charytatywnych i dobroczynnych. Zgodnie z koncepcją CSR bycie odpowiedzialnym przedsiębiorcą oznacza nie tylko spełnianie wszystkich wymogów formalnych i prawnych, ale oprócz tego zwiększone inwestycje w zasoby ludzkie i relacje z otoczeniem firmy, czyli dobrowolne zaangażowanie społeczne. Społeczna odpowiedzialność jest procesem, w ramach którego przedsiębiorstwa zarządzają swoimi relacjami z różnorodnymi interesariuszami, którzy mogą mieć faktyczny wpływ na sukces w działalności gospodarczej. Zaangażowanie w akcje charytatywne, stanowi element współczesnej strategii zarządzania firmami i w ocenie Wnioskodawcy wykazuje związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i przychodami.

W ocenie Wnioskodawcy, działania na rzecz uchodźców z Ukrainy z całą pewnością wpisują się w działania z zakresu społecznej odpowiedzialności biznesu (CSR), która zawiera w sobie konieczność dbania o interes wspólny, uwzględnianie potrzeb różnych grup społecznych. Program pomocy uchodźcom z Ukrainy oraz osobom pozostałym na Ukrainie stanowi kwintesencję działań z zakresu CSR, dowodzi odpowiedzialności Wnioskodawcy i jego zaangażowania w działania istotne dla społeczności. Ponadto wdrożenie projektu ma na celu budowę pozytywnych i trwałych relacji z kontrahentami oraz podniesienie wiarygodność Wnioskodawcy w oczach współpracowników, partnerów biznesowych, mediów. W związku z realizacją projektu, Wnioskodawca liczy na promocję swojej marki, a przez to zwiększenie konkurencyjności i przyszłych przychodów a także na zdobycie zainteresowania nowych potencjalnych kontrahentów. Kancelaria wielokrotnie uczestniczyła w projektach realizowanych pro publico bono. Działania mające na celu wspieranie uchodźców z Ukrainy wpisują się w strategię budowania marki Wnioskodawcy jako realizującego działania majce na celu ochronę interesu społecznego.

Potwierdzeniem stanowiska, zgodnie z którym wydatki na realizację programów CSR należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, jest ugruntowana linia interpretacyjna organów podatkowych, w tym przykładowo można wskazać: interpretację Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 25 czerwca 2019 r., nr 0111-KDIB1-2.4010.258.2019.2.AW czy interpretację Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 5 stycznia 2021 r. nr 0111-KDIB1-1.4010.365.2020.6.SG.

Ponieważ Wnioskodawca ma pracowników, którzy są obywatelami Ukrainy, a także pracowników, którzy mają przyjaciół będących obywatelami Ukrainy, wdrożenie działań mających na celu pomoc uchodźcom z Ukrainy wpisuje się także w realizację strategii promowania Wnioskodawcy jako odpowiedzialnego pracodawcy. Organizacja akcji charytatywnych jest powszechnie uznanym działaniem w ramach employer brandingu wewnętrznego, czyli dbałości o atrakcyjność pracodawcy.

Wskazane działania przyczynią się, w ocenie Wnioskodawcy, do zwiększenia poczucia bezpieczeństwa pracowników, poczucia, że pracują w „dobrym miejscu”. Działania mające na celu budowanie pozytywnych relacji Wnioskodawcy z jego obecnymi pracownikami przełożą się na większą motywację pracowników Wnioskodawcy do pracy oraz ich większą lojalność wobec Wnioskodawcy, a zbudowanie pozytywnej opinii o Wnioskodawcy u potencjalnych kandydatów do pracy, pozwoli łatwiej pozyskiwać nowych, wykwalifikowanych pracowników, również z rynku ukraińskiego. Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy, istnieje niewątpliwy związek ponoszonych w ramach realizacji projektu wydatków ze zwiększeniem przychodów pracodawcy.

Podkreślić należy, że pracownicy Wnioskodawcy organizują pomoc dla uchodźców i uczestniczą w akcjach i zbiórkach charytatywnych. Pracownicy organizują zakupy, kontaktują się z osobami potrzebującymi pomocy. Wspólny udział i organizacja akcji pomocowych służą integracji pracowników i budowie silnego, zmotywowanego zespołu. Ponadto udział i organizacja przez Wnioskodawcę akcji pomocowych są działaniami oczekiwanymi przez pracowników.

Należy ponadto podkreślić, że wsparcie uchodźców oraz ofiar wojny na Ukrainie leży generalnie w interesie polskich firm, jak i wszystkich Polaków. Działania pomocowe zmniejszają negatywny wpływ konfliktu zbrojnego na polską gospodarkę i otoczenie biznesowe w Polsce. Pomoc uchodźcom, ale i obywatelom Ukrainy, którzy pozostali w Ukrainie, przyczynia się zasadniczo do wzrostu bezpieczeństwa biznesowego, a w konsekwencji przyczynia się do redukcji niekorzystnych wpływów działań wojennych na stabilność polskiej gospodarki, a tym samym na przychody polskich firm (w tym Wnioskodawcy).

Jednocześnie Wnioskodawca zamierza informować o prowadzonym projekcie poprzez środki masowego przekazu takie jak Internet, media społecznościowe (.., ... itp.). Informacje o udzielonej pomocy będą zawsze zawierały logo Wnioskodawcy i będą traktowane jako promocja Wnioskodawcy. Wnioskodawca oczekuje, że uzyska nie tylko pozytywny wpływ markę firmy jako społecznie odpowiedzialnej, ale także pozytywny wpływ na odbiór marki wśród potencjalnych kontrahentów. Zdaniem Wnioskodawcy, podjęcie takich działań wpłynie na zwiększenie popularności Wnioskodawcy, a w konsekwencji może realnie przyczynić się do zwiększenia obrotów Wnioskodawcy.

Należy podkreślić, że pomoc obywatelom Ukrainy jest działaniem oczekiwanym przez współpracowników oraz klientów Wnioskodawcy. Informacja, że Wnioskodawca nie podejmuje działań mających na celu pomoc obywatelom Ukrainy spowodowałaby odpływ klientów Wnioskodawcy i z pewnością wpłynęłaby na zmniejszenie jego przychodów. Tym samym również w tym miejscu wyraźny jest związek podejmowanych działań z przychodami Wnioskodawcy.

Biorąc pod uwagę powyższe argumenty, w ocenie Wnioskodawcy, nie powinno budzić wątpliwości, że wydatki poniesione w związku z nieodpłatnymi świadczeniami na rzecz uchodźców z Ukrainy w postaci zapewnienia nieodpłatnie lokalu mieszkalnego, opłacenia korepetycji z języka polskiego, opłacenia pomocy psychologicznej, opłacenia pomocy lekarskiej i stomatologicznej, zapewnienia nieodpłatnej pomocy prawnej, organizacja wspólnych posiłków z uchodźcami z Ukrainy, organizacja transportu z granicy dla uchodźców z Ukrainy, inne świadczenia mające na celu zabezpieczenie podstawowych potrzeb bytowych, socjalnych i społecznych uchodźców z Ukrainy, a także koszty poniesione przez Wnioskodawcę z tytułu przekazania pomocy humanitarnej uchodźcom z Ukrainy oraz pomocy humanitarnej osobom pozostającym w Ukrainie w postaci przekazania środków higieny osobistej, podstawowych produktów spożywczych, ubrań, śpiworów, kocy itp. artkułów pierwszej potrzeby, są ponoszone w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów i mogą mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów.

Jednocześnie, w ocenie Wnioskodawcy, ponoszone wydatki nie znajdują się w zawartym w art. 16 ust.1 ustawy o CIT zamkniętym katalogu wydatków, których nie można uznać za koszty uzyskania przychodu. Zgodnie z art. 16 ust.1 pkt 14 ustawy o CIT, za koszty uzyskania przychodu nie uznaje się darowizn i ofiar wszelkiego rodzaju, z wyjątkiem wpłat na rzecz Polskiej Organizacji Turystycznej, z tym że kosztem uzyskania przychodów są koszty wytworzenia lub cena nabycia produktów spożywczych, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku od towarów i usług, przekazanych na rzecz organizacji pożytku publicznego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, z przeznaczeniem wyłącznie na cele działalności charytatywnej prowadzonej przez te organizacje.

W ocenie Wnioskodawcy wydatków ponoszonych przez Wnioskodawcę nie można uznać za darowiznę. Zgodnie z art. 888 § 1 ustawy Kodeks cywilny, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Celem darowizny jest więc wyłącznie wzbogacenie obdarowanego kosztem majątku darczyńcy. Zachowanie dokonującego czynności nie jest ukierunkowane w tych przypadkach na osiągnięcie jakiejkolwiek korzyści. Czynnikiem wyróżniającym czynność prawną darowizny jest zatem element korzyści osiągany tylko przez jedną stronę umowy. Wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę w ramach programu CSR nie są darowizną wyłączoną z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 14 Ustawy CIT bowiem brak jest - po stronie Wnioskodawcy - tzw. „causa donandi”, tj. chęci obdarowania innego podmiotu kosztem swojego majątku bez oczekiwania na osiągnięcie jakiejkolwiek korzyści z tego tytułu. Tym samym, ponieważ wydatki Wnioskodawcy poniesione na rzecz obywateli Ukrainy nie stanowią darowizny w świetle art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, w związku z tym do Wnioskodawcy nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o CIT.

W ocenie Wnioskodawcy nie znajdzie do niego zastawania również art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT, stanowiący, że do kosztów uzyskania przychodu nie zalicza się kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

W ocenie Wnioskodawcy wydatków na tzw. CSR, czyli związanych ze społeczną odpowiedzialnością biznesu nie można uznać za koszty reprezentacji. Mimo, że działania takie mają pośredni wpływ na postrzeganie firmy, to jednak ich głównym celem jest odpowiednie oddziaływanie na społeczeństwo, a także poprawę wiarygodności, lojalności klientów, budowanie reputacji marki oraz motywowanie pracowników.

W interpretacji indywidualnej z dnia 30 listopada 2017 r. nr 0114-KDIP2-2.4010.233.2017.2 Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej potwierdził, że ponoszone wydatki na realizację działań CSR powiększają podatkowe koszty uzyskania przychodów. (...) wydatki związane z prowadzeniem działań w ramach strategii CSR nie stanowią wydatków, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W ocenie Wnioskodawcy, istotne jest również rozróżnienie między wydatkami ukierunkowanymi na reprezentowanie firmy oraz budowanie jej prestiżu (reprezentacja), a wydatkami mającymi na celu zachęcanie potencjalnych klientów do nawiązania, bądź utrzymania kontaktów z przedsiębiorcą oraz usług danej firmy (reklama).

Ustawa o CIT nie definiuje pojęcia reklamy. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN pod redakcją W. Doroszewskiego (wersja online), reklama to m.in. działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług. Za reklamę, w ocenie Wnioskodawcy, należy uznać działania Wnioskodawcy mające wpływ na popyt na usługi Wnioskodawcy, poszerzanie wiedzy o marce Wnioskodawcy. Może to być realizowane m.in. poprzez rozpowszechnianie logo Wnioskodawcy. Reklama może zatem dotyczyć nie tylko oferowanych towarów i usług, ale również samej firmy i jej znaku.

Opisane przez Wnioskodawcę działania nakierowane na informowanie o prowadzonym projekcie dobroczynnym w Internecie i social mediach, należy uznać za działania reklamowe prowadzonej działalności. Spółka, informując o prowadzonym projekcie, pośrednio reklamuje swoją markę. Podjęcie działań informacyjnych i poniesienie wydatków z tym związanych wpłynie na zwiększenie popularności Wnioskodawcy i jego produktów, a w konsekwencji może realnie przyczynić się do zwiększenia obrotów Wnioskodawcy.

Biorąc pod uwagę wszystkie powyższe argumenty należy wskazać, że wydatki Spółki będą ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów tym samym, że zostaną spełnione przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art.  15 oraz 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm., dalej: „updop”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop,

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

-został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

-jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

-pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

-poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

-został właściwie udokumentowany,

-nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 updop. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu.

Jednocześnie, wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 updop,

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowo wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji podatkowej.

Z uwagi na brzmienie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT przesłanka celowości poniesionego wydatku ma fundamentalne znaczenie dla konstrukcji podatkowych kosztów uzyskania przychodów. Skoro bowiem podstawą opodatkowania zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o CIT jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty, rozumiany jako nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym, to tym samym pomiędzy podatkowym przychodem a podatkowym kosztem istnieje zależność tego rodzaju, iż poniesiony koszt musi w sposób bezpośredni albo pośredni wpływać na przychód podatkowy, jego osiągnięcie zachowanie albo zabezpieczenie. Stwierdzenie braku takiej zależności powoduje, iż wydatek aczkolwiek poniesiony w sensie ekonomicznym i uwidoczniony w rachunku bilansowym, nie będzie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mógł zostać zaliczony do podatkowych kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie z utrwalonym poglądem judykatury: „Warunkiem uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu jest łączne spełnienie następujących warunków: faktycznego (rzeczywistego) poniesienia wydatku przez podatnika, istnienie związku z prowadzoną przez podatnika działalnością oraz poniesienie go w celu uzyskania przychodu, jego zwiększenia bądź zachowania źródła przychodu.

Nie każdy zatem wydatek, nawet związany z prowadzoną działalnością gospodarczą jest kosztem podatkowym, zmniejszającym podstawę opodatkowania, ale tylko taki, który realizuje cel wskazany w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Cel ten musi być widoczny, a ponoszone koszty winny go realizować bądź co na najmniej zakładać realnie możliwość jego osiągnięcia.” (por. wyrok NSA z 2 sierpnia 2012 roku, sygn. akt II FSK 41/11, uchwała NSA z dnia 24 stycznia 2011 r., sygn. akt II FPS 6/10, oraz uchwała z dnia 12 grudnia 2011 roku, sygn. akt II FPS 2/11). Poza tym, „przy ustaleniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek – poza wyraźnie wskazanymi w ustawie – wymaga indywidualnej oceny pod kątem bezpośredniego lub pośredniego związku z przychodem i racjonalnością działania dla osiągnięcia tego przychodu. Sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest jednoznaczny, należy rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku” (por. wyrok NSA z 9 września 2011 roku, sygn. akt II FSK 1118/10). Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego kosztu (por. wyrok NSA z 1 marca 2016 roku sygn. II FSK 4009/13).

W świetle powyższych uwag należy stwierdzić, że wymienione we wniosku wydatki nie wypełniają podstawowej przesłanki, jaką jest celowość poniesionego wydatku, czyli nakierowanie na osiągnięcie bądź też zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

W złożonym wniosku spółka bardzo ogólnie wskazuje na wypełnienie przesłanki, o której mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, przy czym nie uzasadnia czy ponoszone wydatki ponoszone są w celu:

1. uzyskania przychodów,

2. zachowania, czy

3. zabezpieczenia źródła przychodów.

Za koszty związane z zachowaniem źródła przychodów uznaje się bowiem koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła w dalszym ciągu uzyskiwano, oraz aby takie źródło w ogóle dalej mogło istnieć. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać te koszty, które zostały poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne jego funkcjonowanie. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodów w przyszłości. Z wniosku nie wynika, że poniesienie wydatków na rzecz uchodźców ma/będzie miało taki właśnie charakter, tj. bez ich poniesienia źródło przychodów zostałoby narażone na zachwianie lub doszłoby do jego utraty.

Argumentem przedstawionym przez Wnioskodawcę przemawiającym za istnieniem związku, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy jest wskazanie, że wydatki ponoszone są w ramach społecznej odpowiedzialności biznesu.

Należy zauważyć, że ustawa o CIT nie zawiera przepisu, który pozwalałby na uznanie wydatków ponoszonych w ramach CSR niejako „automatycznie” za koszty uzyskania przychodów. W każdym przypadku ponoszenia takich wydatków podatnik musi wykazać ich związek z uzyskaniem przychodów, zachowaniem albo zabezpieczeniem ich źródła.

Konieczność indywidualnej oceny każdego z wydatków ponoszonych przez przedsiębiorcę w ramach przyjętej strategii społecznej odpowiedzialności biznesu podkreślają także sądy administracyjne w wydanych orzeczeniach. Przykładowo, w wyroku NSA z 26 września 2018 roku, sygn. akt II FSK 2500/16 czytamy: „Pojęcie społecznej odpowiedzialności biznesu jako pewnego rodzaju jednolita struktura funkcjonuje w działalności biznesowej oraz jest dostrzegane na poziomie publicznym (np. zdefiniowanie pojęcia CSR przez Międzynarodową Organizację Normalizacyjną w normie ISO 26000 z 2010 roku), to jednak należy podkreślić, że nie jest ono znane jako takie ustawie podatkowej. Nie zostało ono w niej wymienione expressis verbis, brak jest także innej konstrukcji prawnej, która pozwalałaby uznać tego rodzaju wydatki całościowo. To zaś prowadzi do wniosku, ze nie jest możliwe, w oparciu o przepis art. 15 ust. 1 ustawy o CIT dokonywanie oceny wszystkich zagregowanych w strukturze CSR wydatków tak jakby był to jeden wydatek.” Analogicznie wypowiadają się sądy na gruncie ustawy o podatku VAT i możliwości odliczenia podatku naliczonego od wydatków poniesionych na działania CSR: „Podejmowanie przez Spółkę działań w ramach społecznej odpowiedzialności biznesu jest z pewnością pożądane chociażby ze względu na uwzględniany przez firmę interes społeczny. Nie oznacza to jednak, że we wszystkich tego typu inwestycjach przedsiębiorca ma prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków poniesionych na działania CSR. Jest to uzależnione od okoliczności konkretnego przypadku.” (por. wyrok NSA z 23 marca 2017 roku, sygn. akt I FSK 1458/15).

W związku z działaniami w zakresie CSR Wnioskodawca liczy na promocję swojej marki, a przez to zwiększenie konkurencyjności i przyszłych przychodów, a także na zdobycie zainteresowania nowych potencjalnych kontrahentów. Wnioskodawca wskazuje, że taka pomoc zwiększa motywację i lojalność jego pracowników, a zbudowanie o nim pozytywnej opinii pozwoli łatwiej pozyskać nowych, wykwalifikowanych pracowników. Jednocześnie Wnioskodawca zamierza informować o prowadzonym projekcie poprzez środki masowego przekazu, takie jak Internet, media społecznościowe (..., ... itp.). Informacje o udzielonej pomocy będą zawsze zawierały logo Wnioskodawcy i będą traktowane jako reklama Wnioskodawcy. Wnioskodawca oczekuje, że uzyska nie tylko pozytywny wpływ na markę firmy jako firmy społecznie odpowiedzialnej, ale także pozytywny wpływ na markę wśród potencjalnych kontrahentów. Zdaniem Wnioskodawcy, podjęcie takich działań wpłynie na zwiększenie rozpoznawalności Wnioskodawcy, a w konsekwencji może realnie przyczynić się do zwiększenia obrotów Wnioskodawcy.

Jednocześnie Wnioskodawca nie uzasadnia dlaczego bez ponoszenia kosztów pomocy uchodźcom nie byłby w stanie budować swojej marki (którą był w stanie budować przed wybuchem wojny w Ukrainie, bez ponoszenia wydatków na rzecz uchodźców) i podejmować działań marketingowych (które również mógł podejmować przed wybuchem wojny bez wydatków na rzecz uchodźców), a przez to uzyskiwać wskazanych przez niego celów.

Gdyby uznać zasadność powołanych przez Wnioskodawcę argumentów miałyby one charakter uniwersalny w odniesieniu do każdego przedsiębiorcy prowadzącego działalność gospodarczą, gdyż każdemu przedsiębiorcy zależy na zwiększeniu konkurencyjności, przyszłych przychodów, budowaniu swojej marki, zwiększeniu motywacji swoich pracowników, czy zbudowaniu pozytywnej opinii u potencjalnych kandydatów do pracy i zwiększeniu rozpoznawalności swojego przedsiębiorstwa.  Każdy przedsiębiorca, niezależnie od rodzaju prowadzonej działalności, miałby więc prawo do zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków ponoszonych bezpośrednio na rzecz uchodźców z Ukrainy. Związek z przychodem nie miałby więc wymaganego charakteru indywidualnego, o czym wspomniano na wstępie, powołując orzecznictwo w tym zakresie, z którego wynika, że kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej.

Należy również zauważyć, że potwierdzenie możliwości zaliczenia wskazanych we wniosku wydatków Wnioskodawcy w związku z opisanymi działaniami (spełniającymi w ocenie Spółki kryteria CSR) do kosztów uzyskania przychodów mogłoby różnicować identyczną sytuację faktyczną podatników w kwestiach związanych z możliwością ujęcia wydatków w kosztach podatkowych. Mogłoby to stanowić naruszenie zasady sprawiedliwości opodatkowania i równości podatkowej obywateli.

Należy wskazać, że uznanie wydatków na pomoc uchodźcom z Ukrainy za koszty podatkowe możliwe jest na podstawie przepisu szczególnego, tj. art. 38w wprowadzonego ustawą z 12 marca 2022 roku o pomocy obywatelom Ukrainy w związku z konfliktem zbrojnym na terytorium tego państwa (Dz. U. 2022 poz. 583, art. 76). Ustawodawca określa w tym przepisie w sposób jednoznaczny, jakie kategorie wydatków i na rzecz jakich organizacji mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. W tym przypadku wydatek nie musi spełniać przesłanki z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Powyższa preferencja nie obejmuje wydatków na zakup towarów i dokonania świadczeń przekazanych bezpośrednio na rzecz obywateli Ukrainy.

Ustawodawca wyraźnie wskazuje w przepisie art. 38w, że

Powyższy przepis szczególny wskazuje wprost, w jakich sytuacjach podatnicy mogą zaliczać wydatki do kosztów uzyskania przychodów w związku z przeciwdziałaniem skutkom działań wojennych na terytorium Ukrainy. Przepis ten modyfikuje zatem generalną zasadę zaliczania wydatków do kosztów uzyskania przychodów, o której mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, w odniesieniu do kwestii związanej z działaniami wojennymi na Ukrainie.

Aby dokonać oceny, czy wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę mogą stanowić koszty podatkowe na podstawie tego przepisu konieczne jest wyjaśnienie, czy wydatki o których mowa we wniosku mieszczą się w wykazie zawartym w art. 38w.

Wnioskodawca w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wskazuje, że:

-świadczenia wskazane we wniosku i pomoc humanitarna przekazywane będą osobom pozostającym w Ukrainie oraz na rzecz uchodźców z Ukrainy;

-Wnioskodawca nie wyklucza, że w sporadycznych przypadkach skorzysta z pośrednictwa organizacji, o których mowa w art. 38w ustawy o CIT, jednak nie jest to założenie programu w ramach którego przekazywana będzie pomoc;

-wydatków ponoszonych w ramach programu nie można uznać za darowiznę;

-celem programu pomocowego nie jest przekazanie nieodpłatnych świadczeń na rzecz wskazanych we wniosku podmiotów;

-dotychczasowe koszty wytworzenia lub cena nabycia przekazanych rzeczy i praw nie zostały zaliczone do koszów uzyskania przychodów, w tym poprzez odpisy amortyzacyjne.

Wskazany powyżej przepis dopuszcza czasowo zaliczanie wydatków na cele związane z przeciwdziałaniem skutkom działań wojennych na Ukrainie do kosztów podatkowych, jednakże wydatek taki musi zostać poniesiony na rzecz wymienionych w tym przepisie podmiotów/organizacji i musi bezwzględnie stanowić darowiznę na rzecz tych podmiotów, których to warunków wskazana przez Wnioskodawcę pomoc nie spełnia.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy wymienione wydatki mogą stanowić dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych, należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w  przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w części dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).