Temat interpretacji

w zakresie konieczności stosowania przez Wnioskodawcę ograniczenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z zawarciem wskazanej we wniosku umowy leasingu samochodu osobowego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 lutego 2020 r. (data wpływu 18 lutego 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie konieczności stosowania przez Wnioskodawcę ograniczenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z zawarciem wskazanej we wniosku umowy leasingu samochodu osobowego jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 lutego 2020 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie konieczności stosowania przez Wnioskodawcę ograniczenia o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z zawarciem wskazanej we wniosku umowy leasingu samochodu osobowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Zgodnie z umową leasingu Spółka uzyskała prawo do korzystania z samochodu osobowego. Cena zakupu netto samochodu 170.569,43 zł netto. Spółka jest czynnym podatnikiem podatku Vat. Umowa ma charakter leasingu operacyjnego. Spółka ma prawo wykupić samochód z opłatą tzw. wartości resztkowej, która stanowi cenę sprzedaży 51.170,83 zł.

Z tytułu umowy leasingu Spółka zapłaciła opłatę wstępną 51.170,83 zł netto plus Vat. Ponadto Spółka uiszczać będzie raty leasingowe w wysokości 2.368,50 zł netto plus Vat. Rat jest 35 - płatnych do 15 października 2022 r. Raty są kapitałowo-odsetkowe. Suma rat kapitałowych wynosi 68.475,31 zł.

Stąd Spółka zapłaci do firmy leasingowej 51.170,83 zł opłaty wstępnej i 68.475,31 zł opłat kapitałowych w ratach leasingowych, łącznie 119.646,14 zł. Wszystkie wartości w kwocie netto.

Następnie po wpłaceniu ceny sprzedaży 51.170,83 zł netto w terminie do 15 listopada 2022 r. Spółka stanie się właścicielem samochodu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

W jaki sposób obliczyć opłaty wynikające z umowy leasingu, o jakich mowa w pkt 49a) art. 16 ust. 1 ustawy o CIT? Czy dla ustalenia opłat z art. 16 ust. 1 pkt 49a) ustawy o CIT wlicza się cenę wykupu nazywaną w umowie leasingu wartością resztkową?

Zdaniem Wnioskodawcy, do ustalenia wartości opłat z art. 16 ust. 1 pkt 49a) ustawy CIT w związku z ust. 5a i 5c nie wlicza się wartości resztkowej ustalonej w umowie leasingu stanowiącej cenę wykupu samochodu wraz z zapłatą całości rat leasingowych.

Oznacza to, że w przedmiotowym leasingu objętym zapytaniem nie będzie stosować się ograniczenia w zakresie uznawania za koszty uzyskania przychodu rat leasingowych, gdyż wartość opłat z umowy leasingu nie przekroczy 150.000,00 zł.

Na wartość opłat składać będą się: 51.170,83 zł opłaty wstępnej i 68.475,31 zł raty kapitałowej z rat leasingowych i 13.759,31 zł podatku Vat doliczonego zgodnie z ust. 5a i 5c, co daje łącznie kwotę 133.405,45 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 ze zm., dalej: updop), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z powyższego wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 updop ), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł obiektywnie oceniając oczekiwać takiego efektu.

W odniesieniu do podatników prowadzących działalność gospodarczą, należy przy tym podkreślić, że sam fakt poniesienia danego wydatku w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą nie jest decydujący dla uznania, że spełnia on przesłankę celowości, wynikającą z art. 15 ust. 1 updop. Nie każdy bowiem wydatek ponoszony w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ma na celu osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła. W odniesieniu do kosztów nieobjętych wyłączeniem z art. 16 ust. 1 updop, można stwierdzić, że kwestia ich związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika stanowi jeden z istotnych elementów, które powinny być uwzględniane przy ocenie ich celowości nie przesądza jednak samoistnie o możliwości zaliczenia tych kosztów do kategorii kosztów podatkowych.

Z dniem 1 stycznia 2019 r., na podstawie ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2159, dalej: ustawa zmieniająca), wprowadzono nowe zasady rozliczania w kosztach uzyskania przychodów wydatków związanych m.in. z wykorzystywaniem samochodów osobowych w prowadzonej działalności gospodarczej.

W pierwszej kolejności zauważyć należy, że zgodnie z art. 4a pkt 9a updop, ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym oznacza to pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
   • klasyfikowanego na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
   • z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków,
2. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
3. pojazdu specjalnego, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym, i jeżeli spełnione są również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
   • agregat elektryczny/spawalniczy,
   • do prac wiertniczych,
   • koparka, koparko-spycharka,
   • ładowarka,
   • podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
   • żuraw samochodowy,
4. pojazdu samochodowego określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   

Jak wynika z art. 16 ust. 1 pkt 49 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150.000 zł pozostaje do wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 49a ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150.000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.

Ponadto, od 1 stycznia 2019 r. dodane zostały do ww. ustawy, m.in. przepisy z których wynika, że:

• poniesione wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 51, oraz kwota, o której mowa w ust. 1 pkt 49a, obejmują także podatek od towarów i usług, który zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego, oraz naliczony podatek od towarów i usług, w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług (art. 16 ust. 5a updop);
• w przypadku samochodu osobowego oddanego do używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, ograniczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 49a, stosuje się do tej części opłaty, która stanowi spłatę wartości samochodu osobowego (art. 16 ust. 5c updop);

W myśl art. 17b ust. 1 updop, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
2. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
3. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 14 stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 17b ust. 2 updop, jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

1. art. 6,
2. przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
3. art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz.U. z 1997 r. poz. 143 ze zm.)

-do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 17f-17h.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że zgodnie z zawartą umową leasingu Spółka uzyskała prawo do korzystania z samochodu osobowego. Cena zakupu samochodu wyniosła 170.569,43 zł netto. Spółka jest czynnym podatnikiem podatku Vat. Umowa ma charakter leasingu operacyjnego. Spółka ma prawo wykupić samochód z opłatą tzw. wartości resztkowej, która stanowi cenę sprzedaży 51.170,83 zł. Z tytułu umowy leasingu Spółka zapłaciła opłatę wstępną 51.170,83 zł netto plus Vat. Ponadto Spółka uiszczać będzie raty leasingowe w wysokości 2.368,50 zł netto plus Vat. Rat jest 35 - płatnych do 15 października 2022 r. Raty są kapitałowo-odsetkowe. Suma rat kapitałowych wynosi 68.475,31 zł.

Stąd Spółka zapłaci do firmy leasingowej 51.170,83 zł opłaty wstępnej i 68.475,31 zł opłat kapitałowych w ratach leasingowych, łącznie 119.646,14 zł. Wszystkie wartości w kwocie netto. Następnie po wpłaceniu ceny sprzedaży 51.170,83 zł netto w terminie do 15 listopada 2022 r. Spółka stanie się właścicielem samochodu.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii w jaki sposób obliczyć opłaty wynikające z umowy leasingu, o jakich mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a updop tj. czy dla ustalenia opłat z art. 16 ust. 1 pkt 49a) ustawy wlicza się cenę wykupu nazywaną w umowie leasingu wartością resztkową

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że z cyt. art. 17b ust. 1 pkt 3 updop, jednoznacznie wynika, że aby określona umowa leasingu mogła być uznana za podatkową umowę leasingu operacyjnego - suma ustalonych w tej umowie opłat, pomniejszona

o należny podatek od towarów i usług, musi odpowiadać co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. W tym też zakresie zauważyć trzeba, że wyłączenie wskazanej we wniosku wartości resztkowej, tj. ceny wykupy przedmiotu leasingu z opłat wynikających z umowy leasingu, spowodowałoby, że suma netto określonych w niej wartości byłaby niższa niż wartość początkowa przedmiotu leasingu, co tym samym wykluczałoby możliwość uznania wskazanej we wniosku umowy za podatkową umowę leasingu operacyjnego i zaliczenia wynikających z niej należności do kosztów podatkowych.

W konsekwencji wskazana we wniosku wartość resztkowa a więc cena sprzedaży przedmiotu leasingu samochodu osobowego, stanowi opłatę wynikającą z umowy leasingu w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 49a updop, co zarazem oznacza, że na gruncie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę w związku z zawartą umową leasingu podlegają określonemu w tym przepisie ograniczaniu w zaliczaniu do kosztów podatkowych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej