Temat interpretacji

w zakresie możliwości rozpoznania otrzymanego od nabywców towarów wynagrodzenia w kwocie brutto (tj. razem z zagranicznym podatkiem od wartości dodanej) jako przychodu podatkowego oraz zaliczenia do kosztów podatkowych zagranicznego podatku od wartości dodanej, zarówno wykazywanego w deklaracji składanej zagranicą i odprowadzanego do zagranicznego organu podatkowego, jak również kwoty naliczonego podatku od wartości dodanej związanego z zakupem towarów i usług

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 18 lutego 2020 r. (data wpływu 24 lutego 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości:

• rozpoznania otrzymanego od nabywców towarów wynagrodzenia w kwocie brutto (tj. razem z zagranicznym podatkiem od wartości dodanej) jako przychodu podatkowego - jest nieprawidłowe;
• zaliczenia do kosztów podatkowych zagranicznego podatku od wartości dodanej, zarówno wykazywanego w deklaracji składanej zagranicą i odprowadzanego do zagranicznego organu podatkowego, jak również kwoty naliczonego podatku od wartości dodanej związanego z zakupem towarów i usług - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 lutego 2020 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości rozpoznania otrzymanego od nabywców towarów wynagrodzenia w kwocie brutto (tj. razem z zagranicznym podatkiem od wartości dodanej) jako przychodu podatkowego oraz zaliczenia do kosztów podatkowych zagranicznego podatku od wartości dodanej, zarówno wykazywanego w deklaracji składanej zagranicą i odprowadzanego do zagranicznego organu podatkowego, jak również kwoty naliczonego podatku od wartości dodanej związanego z zakupem towarów i usług.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest spółką kapitałową z siedzibą w Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu w formie sprzedaży wysyłkowej, m.in. na terenie Wielkiej Brytanii. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest dystrybucja towarów na terytorium Wielkiej Brytanii za pośrednictwem platformy X. Dopuszcza się także, w przyszłości, możliwość sprzedaży towarów na terytorium innych państw. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, zarejestrowanym w Polsce. Jest również zarejestrowany do celów podatku VAT w Wielkiej Brytanii i posiada brytyjski numer identyfikacji podatkowej dla celów VAT. Wnioskodawca, do celów opodatkowania w Wielkiej Brytanii wybrał wariant rejestracji VAT Flat Rate Scheme, na który można aplikować jeśli nie przekracza się obrotu &£ 150,000. VAT Flat Rate Scheme jest to system zryczałtowanego podatku VAT, w ramach którego Wnioskodawca płaci stały procent od obrotu. Stawka opodatkowania (dalej FRS) zależy od rodzaju (zakresu) wykonywanej działalności. Wnioskodawca płaci 6,5% FRS (stawka wynosi 7,5% minus 1% obniżone na pierwsze 12 m-cy działalności) od kwoty brutto sprzedanych towarów oraz przemieszczonych towarów własnych na teren Wielkiej Brytanii (dalej łącznie obrót brutto). Kwota podatku VAT odprowadzana przez Wnioskodawcę do brytyjskiego organu skarbowego stanowi więc iloczyn obrotu brutto i stawki FRS. Wnioskodawca nie ma prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony. Flat Rate VAT Scheme służy jedynie uproszczeniu rozliczeń z brytyjskimi organami skarbowymi, nie ma natomiast przełożenia na stawkę podatku wykazywaną na fakturach wystawianych przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahentów. Na fakturach wykazywana jest stawka rzeczywiście obowiązująca dla danego towaru, tj. w zakresie asortymentu Wnioskodawcy jest to stawka podstawowa 20%.

Zarówno koszty, jak i przychody osiągane w związku ze sprzedażą na terenie Polski Wnioskodawca rozpoznaje w wysokości netto zgodnie z przepisami ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865, z późn. zm.; dalej: updop) na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 9 (do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług) oraz art. 16 ust. 1 pkt 46 (nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, w przypadkach przysługującego prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony zawarty w fakturach dokumentujących poniesione koszty).

Wnioskodawca sprzedaje towary na terenie Wielkiej Brytanii za pośrednictwem platformy X. Wystawia faktury z brytyjskim podatkiem od wartości dodanej w stawce podstawowej 20%, ponosi także koszty udokumentowane fakturami zawierającymi podatek naliczony od wartości dodanej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy dla Wnioskodawcy przychodem będzie otrzymywane od nabywców towarów wynagrodzenie w kwocie brutto tj. razem z zagranicznym podatkiem od wartości dodanej?

Ad.1.

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 updop przychodami są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Natomiast zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 9 updop do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług. W polskim systemie prawnym podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Polski jest odpowiednikiem podatku od wartości dodanej funkcjonującego w innych państwach Unii Europejskiej. Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 106) stanowi bowiem implementację przepisów Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L z 2006 r. Nr 347, str. 1 z późn. zm.). Z tego powodu podatek od wartości dodanej obowiązujący na terenie krajów Unii Europejskiej powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w updop co podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Reguła ta ma zastosowanie również w odniesieniu do podatku od wartości dodanej rozliczanego w Wielkiej Brytanii w związku z postanowieniami ustawy z dnia 19 lipca 2019 r. o okresie przejściowym, o którym mowa w Umowie o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Dz.U. z 2019 r., poz. 1516). Ze względu jednak na specyfikę rozliczeń z brytyjskimi organami skarbowymi podatek wykazywany na fakturach w stawce 20% nie stanowi dla Wnioskodawcy podatku należnego, o którym mowa w art. 12 ust. 4 pkt 9 updop. Zatem Wnioskodawca zobowiązany jest wykazywać przychody uzyskane ze sprzedaży towarów na terytorium Wielkiej Brytanii w wartości brutto.

W związku z powyższym należy uznać, że przychodem Wnioskodawcy będzie otrzymane od nabywcy towarów wynagrodzenie w kwocie brutto tj. razem z zagranicznym podatkiem od wartości dodanej.

Ad.2.

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Na podstawie tego przepisu w doktrynie i w orzecznictwie wskazuje się na warunki, jakie muszą być łącznie spełnione, aby wydatek stanowił dla podatnika koszt uzyskania przychodów. Są to następujące warunki:

• wydatek musi być faktycznie poniesiony przez podatnika,
• celem poniesienia wydatku jest osiągniecie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• wydatek nie może być wymieniony w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów (art. 16 ust. 1 updop).

Zdaniem Wnioskodawcy zagraniczny, należny podatek od wartości dodanej, spełnia wszystkie te warunki, a więc powinien być kosztem uzyskania przychodów. Wydatek zostaje faktycznie poniesiony. Spółka odprowadza ten podatek do właściwych organów podatkowych w danym państwie, a więc dokonuje faktycznej zapłaty tego podatku. Również w Wielkiej Brytanii, gdzie stosowany system ryczałtowy jest równoważny sytuacji, w której Wnioskodawca obniżyłby kwotę należnego zagranicą podatku o kwotę zagranicznego podatku naliczonego ma miejsce faktyczne poniesienie kosztu. Uproszczenie rozliczenia nie zmienia faktu, że podatek należny uznać za faktycznie zapłacony przez Wnioskodawcę.

Celem poniesienia wydatków jest osiągniecie przychodów. Wnioskodawca płaci zagraniczny podatek od wartości dodanej w związku ze sprzedażą towarów, a więc w związku z uzyskiwaniem przychodów ze sprzedaży towarów. Zapłata podatku od wartości dodanej jest realizacją publicznoprawnego obowiązku nałożonego na Wnioskodawcę. Wnioskodawca musi realizować ten obowiązek, aby móc sprzedawać towary, a w konsekwencji uzyskiwać przychody.

Kosztem uzyskania przychodów nie są wydatki wskazane w art. 16 ust.1 updop. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 updop, nie uważa się za koszt uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

1. podatek naliczony:
   • jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
   • w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,
2. podatek należny:
   • w przypadku importu usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług; kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę podatku od nabycia tych towarów i usług, która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług,
   • w przypadku przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami,
   • od nieodpłatnie przekazanych towarów, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami, w przypadku gdy wyłącznym warunkiem ich przekazania jest uprzednie nabycie przez otrzymującego towarów lub usług od przekazującego w określonej ilości lub wartości,
3. kwota podatku od towarów i usług, nieuwzględniona w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, podlegających amortyzacji zgodnie z art. 16a-16m, lub dotycząca innych rzeczy lub praw niebędących środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi podlegającymi tej amortyzacji - w tej części, w jakiej dokonano korekty powodującej zmniejszenie podatku odliczonego zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   

Jak wynika z linii orzeczniczej sądów administracyjnych, np. wyroki NSA: z dnia 26 czerwca 2019, sygn. II FSK 2422/17, z dnia 31 lipca 2018, sygn. II FSK 2128/16, z dnia 8 maja 2018, sygn. II FSK 926/16, oraz z dnia 11 stycznia 2018, sygn. II FSK 3371/15, określenie podatek od towarów i usług oraz podatek od wartości dodanej są równoważne. Podatek od towarów i usług, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 46 updop ma więc zastosowanie dla podatku od wartości dodanej, którego Wnioskodawca jest podatnikiem w Wielkiej Brytanii. Wnioskodawcy nie przysługuje jednak uprawnienie do obniżenia kwoty lub do zwrotu różnicy podatku od towarów i usług wykazanego na fakturach kosztowych ze względu na specyfikę rozliczenia Flat Rate VAT Scheme.

W związku z powyższym należy uznać, że kosztem uzyskania przychodu dla Wnioskodawcy będzie zagraniczny podatek od wartości dodanej zarówno wykazywany w deklaracji składanej zagranicą i odprowadzany do zagranicznego organu podatkowego, jak również kwoty naliczonego podatku od wartości dodanej związane z zakupem towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865, z późn. zm., dalej: updop), podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 updop, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Stosownie do art. 12 ust. 3 updop, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje ściśle pojęcia przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 updop przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Jednakże z treści art. 12 updop wynika, że pojęcie przychodu jest bardzo szerokie i obejmuje m.in. wszystkie otrzymane pieniądze z zastrzeżeniem wyjątków wskazanych w przepisach. Wyjątkiem takim jest m.in. kwota należnego podatku od towarów i usług. W myśl bowiem art. 12 ust. 4 pkt 9 updop do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług.

Z kolei, zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Definicja kosztów uzyskania przychodów sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W myśl tego przepisu, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 updop.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 updop, nie uważa się za koszt uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

1. podatek naliczony:
   • jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
   • w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,
2. podatek należny:
   • w przypadku importu usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług; kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę podatku od nabycia tych towarów i usług, która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług,
   • w przypadku przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami,
   • od nieodpłatnie przekazanych towarów, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami, w przypadku gdy wyłącznym warunkiem ich przekazania jest uprzednie nabycie przez otrzymującego towarów lub usług od przekazującego w określonej ilości lub wartości,
3. kwota podatku od towarów i usług, nieuwzględniona w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, podlegających amortyzacji zgodnie z art. 16a-16m, lub dotycząca innych rzeczy lub praw niebędących środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi podlegającymi tej amortyzacji - w tej części, w jakiej dokonano korekty powodującej zmniejszenie podatku odliczonego zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   

Przepisy updop nie definiują pojęcia podatek od towarów i usług. Dlatego przy jego interpretacji w kontekście przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy odnieść się do przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 4a pkt 7 updop, ilekroć mowa jest o ustawie o podatku od towarów i usług rozumie się przez to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 106, ze zm., dalej: uptu). Tym samym, art. 12 ust. 4 pkt 9 oraz art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a i b updop, należy interpretować razem z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 uptu, ustawa reguluje opodatkowanie podatkiem od towarów i usług. Natomiast, zgodnie z art. 2 pkt 11 tej ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o podatku od wartości dodanej to rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą. Państwa członkowskie to państwa członkowskie Unii Europejskiej.

Przy czym, zgodnie z art. 2 pkt 4 uptu, przez terytorium państwa członkowskiego należy rozumieć terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a. Zgodnie z art. 2 pkt 3 ww. ustawy, jako terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej. Zgodnie natomiast z art. 2 pkt 5 cyt. ustawy, przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa nie wchodzące w skład terytorium Wspólnoty.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika m.in., że Wnioskodawca - spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w ramach prowadzonej działalności gospodarczej prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu w formie sprzedaży wysyłkowej, m.in. na terenie Wielkiej Brytanii. Wnioskodawca sprzedaje towary na terenie Wielkiej Brytanii za pośrednictwem platformy X. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, zarejestrowanym w Polsce. Jest również zarejestrowany do celów podatku VAT w Wielkiej Brytanii i posiada brytyjski numer identyfikacji podatkowej dla celów VAT. Wnioskodawca, do celów opodatkowania w Wielkiej Brytanii wybrał wariant rejestracji VAT Flat Rate Scheme, na który można aplikować jeśli nie przekracza się obrotu &£ 150,000. VAT Flat Rate Scheme jest to system zryczałtowanego podatku VAT, w ramach którego Wnioskodawca płaci stały procent od obrotu. Stawka opodatkowania (dalej FRS) zależy od rodzaju (zakresu) wykonywanej działalności. Wnioskodawca płaci 6,5% FRS (stawka wynosi 7,5% minus 1% obniżone na pierwsze 12 m-cy działalności) od kwoty brutto sprzedanych towarów oraz przemieszczonych towarów własnych na teren Wielkiej Brytanii (dalej łącznie obrót brutto). Kwota podatku VAT odprowadzana przez Wnioskodawcę do brytyjskiego organu skarbowego stanowi więc iloczyn obrotu brutto i stawki FRS. Wnioskodawca nie ma prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony. Flat Rate VAT Scheme służy jedynie uproszczeniu rozliczeń z brytyjskimi organami skarbowymi, nie ma natomiast przełożenia na stawkę podatku wykazywaną na fakturach wystawianych przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahentów. Na fakturach wykazywana jest stawka rzeczywiście obowiązująca dla danego towaru, tj. w zakresie asortymentu Wnioskodawcy jest to stawka podstawowa 20%.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy przychodem dla niego będzie otrzymywane od nabywców towarów wynagrodzenie w kwocie brutto (tj. razem z zagranicznym podatkiem od wartości dodanej), oraz czy dla Wnioskodawcy kosztem uzyskania przychodów będzie zagraniczny podatek od wartości dodanej, zarówno wykazywany w deklaracji składanej zagranicą i odprowadzany do zagranicznego organu podatkowego, jak również kwoty naliczonego podatku od wartości dodanej związanego z zakupem towarów i usług.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że mechanizm i konstrukcja prawna podatku określanego na gruncie prawa krajowego jako podatek od towarów i usług, a na gruncie prawa unijnego jako podatek od wartości dodanej są identyczne. Z uwagi na brak rozróżnienia pomiędzy podatkiem od wartości dodanej, a podatkiem od towarów i usług, dla celów podatku dochodowego od osób prawnych - podatek ten powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, co podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Oznacza to zatem, że rozwiązania zawarte w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dotyczące zarówno przychodów, jak i kosztów uzyskania przychodów, odnoszące się do podatku od towarów i usług należy odnosić również do podatku od wartości dodanej.

Podobne stanowisko zostało zaprezentowane w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 lipca 2013 r., sygn. akt II FSK 1545/11: mechanizm i konstrukcja prawna podatku określanego na gruncie prawa krajowego jako podatek od towarów i usług, a na gruncie prawa unijnego jako podatek od wartości dodanej są identyczne. W tym sensie powyższe pojęcia są synonimami, opisującymi ten sam podatek. Wniosek taki jest oparty na wykładni art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług, w myśl którego na gruncie tej ustawy przez podatek od wartości dodanej rozumie się podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego u.p.t.u. Przepis ten, będący definicją legalną, pełni rolę porządkową, tzn. w celu osiągnięcia jasności znaczeniowej, nakazuje dany podatek nakładany na terytorium państw członkowskich UE określać jako podatek od wartości dodanej, podczas gdy adekwatną nazwą dla tego podatku, nakładanego na mocy u.p.t.u., jest pojęcie podatek od towarów i usług. Spółka, w oparciu o błędną wykładnię językową art. 2 pkt 11 u.p.t.u. próbuje w drodze rozumowania systemowego wykazać, że ww. regulacja przemawia za przyjęciem, że podatek od wartości dodanej jest czymś odmiennym od podatku od towarów i usług. Nie dostrzega jednak, że definicja legalna zwarta w art. 2 pkt 11 u.p.t.u. pełni tylko funkcję porządkującą pojęcia języka prawnego, nie jest natomiast przepisem materialnym, który obok podatku od towarów i usług konstytuuje nową formę opodatkowania podatek od wartości dodanej. Tym samym, wbrew poglądom Spółki, należy przyjąć, że wyłączenia uregulowane w art. 12 ust. 4 oraz w art. 16 ust. 1 pkt 46 u.p.d.o.p. odnoszą się do podatku od towarów i usług, którego adekwatną nazwą w zakresie obrotu unijnego na gruncie u.p.t.u., w myśl art. 2 pkt 11 tej ustawy, jest określenie podatek od wartości dodanej ().

Tak też Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 8 maja 2018 r., sygn. akt 926/16, w którym stwierdzono, że definicja legalna zawarta w art. 2 pkt 11 ustawy o VAT pełni tylko funkcję porządkującą pojęcia języka prawnego, nie jest natomiast przepisem materialnym, który obok podatku od towarów i usług konstytuuje nową formę opodatkowania - podatek od wartości dodanej. () skład orzekający orzekł, że brak jest argumentów by możliwość pomniejszenia przychodu należnego, jak i skorzystania z wyłączenia z kosztów uzyskania przychodu, przewidzianą tymi przepisami, uzależniać od funkcjonującego na gruncie ustawy o VAT rozróżnienia dwóch ww. pojęć. To, że omawiane określenia nie są literalnie tożsame, nie może zasadnie stawiać podatnika w gorszej sytuacji dlatego, że mimo, iż poniósł on koszt w tym samym istotowo podatku, to jednak inaczej określanym.

Natomiast w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 stycznia 2018 r., sygn. akt II FSK 3371/15 skład orzekający wskazał, że: nie ma powodu, by występujące w art. 2 pkt 11 ustawy o VAT terminy podatek od towarów i usług oraz podatek od wartości dodanej nie mogły być traktowane jako równoważne znaczeniowo. W tym ujęciu, podobnie jak stwierdził to NSA w przytaczanym już wyroku z dnia 4 lipca 2013 r., sygn. akt II FSK 1545/11, sformułowania te traktować należy jako synonimy, opisujące ten sam podatek. Mając na uwadze, że art. 2 pkt 11 ustawy o VAT konstruuje definicję legalną, zasadnym jest przy tym wzięcie pod uwagę racji jej wprowadzenia - a jedną z podstawowych z nich jest osiągnięcie jasności znaczeniowej. Gdy mowa jest o podatku od wartości dodanej, odnieść go należy do podatku nakładanego na terytorium państwa członkowskiego, gdy zaś chodzi o ten sam podatek, nadkładany jednak ustawą o VAT z dnia 11 marca 2004 r., adekwatne jest określenie go jako podatek od towarów i usług. Wspomniane wyżej zabiegi harmonizacyjne sprzyjać mają ujednolicaniu przedmiotowego podatku w Polsce i państwach członkowskich, tj. czynieniu go czymś jednorodnym (z zachowaniem na uwadze, że jest to pewnego rodzaju dążność, która w sposób całkowity nie może być zrealizowana). Dążenie do tej swoistej unifikacji sprzyja temu, by ów podatek, w obu ujęciach, traktować jako ten sam, jak długo nie okaże się zasadne wzięcie pod uwagę odrębności wyznaczonej art. 2 pkt 11 ustawy o VAT.

Z powyższego wynika więc, że pojęcia podatku od wartości dodanej oraz podatku od towarów i usług są tożsame. Oznacza to, że podatek od wartości dodanej jest odpowiednikiem polskiego podatku od towarów i usług, w związku z czym podatek od wartości dodanej obowiązujący na terenie krajów Unii Europejskiej powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, co podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Tym samym, uproszczony system rozliczania podatku od wartości dodanej, stosowany przez Wnioskodawcę w związku ze sprzedażą oferowanych na terytorium Wielkiej Brytanii wyrobów, nie może stanowić podstawy do odmiennego traktowania tego podatku, a tym samym do odmiennego rozliczania uzyskanych przez Wnioskodawcę w ww. kraju przychodów i ponoszonych kosztów podatkowych. W konsekwencji przychodem Wnioskodawcy będzie kwota netto ze sprzedaży oferowanych na terytorium Wielkiej Brytanii produktów. Konsekwentnie kosztem uzyskania przychodów nie może być kwota podatku od wartości dodanej zawartego w cenie nabycia na terytorium ww. kraju towarów i usług, jak również kwota podatku od wartości dodanej wykazywanego w składanej w tymże kraju deklaracji podatkowej.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości:

• rozpoznania otrzymanego od nabywców towarów wynagrodzenia w kwocie brutto (tj. razem z zagranicznym podatkiem od wartości dodanej) jako przychodu podatkowego - jest nieprawidłowe;
• zaliczenia do kosztów podatkowych zagranicznego podatku od wartości dodanej, zarówno wykazywanego w deklaracji składanej zagranicą i odprowadzanego do zagranicznego organu podatkowego, jak również kwoty naliczonego podatku od wartości dodanej związanego z zakupem towarów i usług - jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy
3. z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
4. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej