Na Spółce, w związku z dokonywanymi płatnościami z tytułu licencji na oprogramowanie nie będą też ciążyły dodatkowe obowiązki płatnika, w tym nie muszą Państwo sporządzać i przesyłać informacji IFT-2R i IFT-2. Dodatkowo, kwoty uiszczone przez Państwa tytułem należności za licencje na oprogramowanie nie powinny być uwzględnione w limicie 2.000.000 PLN, o którym mowa w art. 26 ust. 2e updop, ponieważ na kwotę tę składają się jedynie należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art. 22 ust. 1 updop, a jak wskazano powyżej wypłacane należności za licencje na oprogramowanie nie należą do tych kategorii.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

9 listopada 2022 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

‒w przypadku braku posiadania przez Spółkę certyfikatu rezydencji fińskiego Kontrahenta na Spółce jako płatniku ciąży obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego u źródła od płatności dokonanych na rzecz fińskiego Kontrahenta w związku z opłatami uiszczonymi za nabycie licencji do korzystania z oprogramowania opisanego w stanie faktycznym / zdarzeniu przyszłym (Pytanie nr 1);

‒w stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) opisanym we wniosku Spółka ma obowiązek sporządzenia i przesłania podatnikowi i organowi podatkowemu informacji podatkowej IFT-2R i IFT-2, w przypadku gdy na Spółce nie ciąży obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego u źródła od płatności dokonanych na rzecz fińskiego Kontrahenta (Pytanie nr 3);

‒do limitu 2 mln złotych, o którym mowa w art. 26 ust. 2e ustawy o CIT wlicza się wartość wypłat z tytułu należności za prawo do używania oprogramowania opisanego w stanie faktycznym / zdarzeniu przyszłym (Pytanie nr 4).

Uzupełnili go Państwo pismem z 30 listopada 2022 r. (data wpływu 30 listopada 2022 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

1. Spółka jest polskim rezydentem podatkowym i prowadzi działalność przede wszystkim w zakresie sprzedaży (…), a także w zakresie świadczenia usług wsparcia (…).

2. Spółka jest członkiem międzynarodowej grupy kapitałowej działającej pod nazwą (…). W celu prawidłowego prowadzenia działalności gospodarczej Spółka nabywa usługi zarządzanie informacją (Information Management - dalej usługi IM), które obejmują usługi świadczone przez A. (dalej również Kontrahent) spółkom zależnym, w tym również Spółce. Kontrahent i Spółka są podmiotami powiązanymi w rozumieniu przepisów o cenach transferowych.

3. Usługi IM świadczone są w zakresie efektywności kosztowej, synergii i wsparcia biznesu globalnego i podzielone na wysokiej klasy usługi operacyjne, które umożliwiają spółkom kontynuowanie działalności gospodarczej oraz osiągnięcie celów rozwojowych. Usługi zarządzania informacją (IM) obejmują drobne udoskonalenia systemów korporacyjnych, które zapewniają korzyści w zakresie jakości oraz efektywności lub zmniejszają ryzyko prowadzenia bieżącej działalności gospodarczej przez spółki z Grupy.

4. Usługi zarządzania informacją w ramach A. świadczone są przez A.IM - wewnętrzną komórkę korporacyjną odpowiedzialną za szeroko pojętą działalność teleinformatyczną, która zajmuje się globalnym planowaniem, wdrażaniem i obsługą wszystkich systemów informatycznych działających w korporacji. Każdorazowe zapotrzebowanie spółek z Grupy na jakiekolwiek usługi związane z IT jest kierowane do A.IM (czyli komórki organizacyjnej A.). Dane A. są następujące (…).

5. W skład usług w zakresie zarządzania informacją (IM) wchodzą licencje, usługi utrzymania oraz operacje w zakresie infrastruktury IT i zasobów związanych z tymi rozwiązaniami, w tym w szczególności:

- licencji komputerowych;

- raportowania biznesowego;

- sprawozdawczości biznesowej (…);

- rozwiązań komunikacyjnych oraz brandingowych;

- obsługi klienta;

- projektowania (Autodesk);

- rozwiązań dot. finansów i kontroli;

- rozwiązań dot. HR;

- systemu łączności w biurze;

- usług online - dot. portalu klienta (…);

- usługi (QMS);

- analizy sprzedaży;

- usługi S(…);

- licencji i obsługi programu S.;

- narzędzi wspierających sprzedaż usług;

- wideokonferencji;

- usług W(…);

- zarządzania bazami danych;

- usługi I(…);

- wsparcia na odległość.

6. Jak wynika z przytoczonego powyżej opisu usług IM, w skład nabywanych przez Spółkę usług od A. wchodzą między innymi licencje na oprogramowanie, które wykorzystywane są przez Spółkę. Nabywane licencje obejmują programy służące do zarzadzania projektami prowadzonymi przez Spółkę (przykładowo S(…)), programy do projektowania statków lub ich części, czy programy do bieżącej obsługi działalności Spółki, takie jak system księgowo-finansowy.

7. Wszystkie programy wykorzystywane są wyłącznie przez Spółkę, co oznacza, że Spółka nie ma prawa udzielać sublicencji na licencjonowane w ramach usług IM programy komputerowe. Ponadto, Spółka nie ma prawa ingerencji w udostępnione jej oprogramowanie, nie ma prawa dokonywania jakichkolwiek zmian, czy modyfikacji w oprogramowaniu, nie ma również prawa wprowadzania aktualizacji oprogramowania, etc.

8. Z tytułu zakupu usług IM Spółka ponosi na rzecz A. opłaty, które obejmują również opłaty z tytułu licencji na oprogramowanie.

Pismem z 30 listopada 2022 r. uściślili Państwo pkt 2 opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego oraz ostatecznie sformułowali treść pytań będących przedmiotem wniosku.

Pytania

a)Czy w przypadku braku posiadania przez Spółkę certyfikatu rezydencji fińskiego Kontrahenta na Spółce jako płatniku ciąży obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego u źródła od płatności dokonanych na rzecz fińskiego Kontrahenta w związku z opłatami uiszczonymi za nabycie licencji do korzystania z oprogramowania opisanego w stanie faktycznym / zdarzeniu przyszłym (Pytanie nr 1)?

Jeżeli Organ interpretacyjny nie zgodzi się ze stanowiskiem Spółki w zakresie pytania numer 1, to Spółka wnosi o odpowiedź na następujące pytanie:

b)Czy pod warunkiem posiadania przez Spółkę certyfikatu rezydencji fińskiego Kontrahenta na Spółce jako płatniku ciąży obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego u źródła od płatności dokonanych na rzecz fińskiego Kontrahenta w związku z opłatami uiszczonymi za nabycie licencji do korzystania z oprogramowania opisanego w stanie faktycznym / zdarzeniu przyszłym (Pytanie nr 2)?

Niezależnie od potwierdzenia stanowiska w zakresie powyższych pytań, Spółka zwraca się z prośbą o potwierdzenie prawidłowości jej stanowiska w zakresie:

c)Czy w stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) opisanym we wniosku Spółka ma obowiązek sporządzenia i przesłania podatnikowi i organowi podatkowemu informacji podatkowej IFT-2R i IFT-2, w przypadku gdy na Spółce nie ciąży obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego u źródła od płatności dokonanych na rzecz fińskiego Kontrahenta (Pytanie nr 3)?

d)Czy do limitu 2 mln złotych, o którym mowa w art. 26 ust. 2e ustawy o CIT wlicza się wartość wypłat z tytułu należności za prawo do używania oprogramowania opisanego w stanie faktycznym / zdarzeniu przyszłym (Pytanie nr 4)?

Państwa stanowisko w sprawie

1. W ocenie Spółki:

a) na Spółce jako płatniku nie ciąży obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego u źródła od płatności dokonanych na rzecz fińskiego Kontrahenta w związku z opłatami uiszczonymi na nabycie licencji do korzystania z oprogramowania opisanego w stanie faktycznym - bez względu na to czy Spółka będzie posiadała certyfikat rezydencji fińskiego Kontrahenta, czy też nie będzie posiadała takiego certyfikatu (stanowisko Spółki w zakresie pytania nr 1 i pytania nr 2),

b) w stanie faktycznym opisanym we wniosku Spółka nie ma obowiązku sporządzenia i przesłania podatnikowi i organowi podatkowemu informacji podatkowej IFT-2R i IFT-2, w przypadku gdy na Spółce nie ciąży obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego u źródła od płatności dokonanych na rzecz fińskiego Kontrahenta z uwagi na fakt, iż wypłacane przez nią należności nie mieszczą się w zakresie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT (stanowisko Spółki w zakresie pytania nr 3),

c) w stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) opisanym we wniosku opłaty licencyjne z tytułu opisanych w stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) programów komputerowych nie uwzględnia się przy obliczaniu limitu 2 mln zł, o którym mowa w art. 26 ust. 2e ustawy o CIT (stanowisko Spółki w zakresie pytania nr 4).

Stanowisko Spółki wynika z następujących okoliczności.

Brak opodatkowania należności za oprogramowanie na podstawie polskiej ustawy o CIT

2. Artykuł 26 ust. 1 ustawy o CIT stanowi, że osoby prawne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych między innymi w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, są obowiązane jako płatnicy pobierać w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat.

3. Zgodnie natomiast z art. 21 ust. 1 ust. 1 ustawy i CIT „podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

- z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych,

- z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw,

- z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego,

- za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego,

- za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how)”.

4. Kwestie związane z licencjami i przenoszeniem praw autorskich regulują przepisy dotyczące własności intelektualnej - przede wszystkim ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, które co do zasady umożliwiają zbycie praw do programu komputerowego lub udzielenie licencji do niego. Z przedstawionego powyżej stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) wynika, iż Spółka nie nabywa praw do programów komputerowych lecz je licencjonuje. Jak wynika z opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) nabywana przez Spółkę licencja jest w ocenie Spółki licencją o wąskim zakresie, gdyż licencjonowane oprogramowanie Spółka wykorzystuje wyłącznie do własnych potrzeb, w szczególności są to licencje na oprogramowanie służące do zarzadzania projektami prowadzonymi przez Spółkę (S(…)), programy do projektowania statków lub ich części, czy programy do bieżącej obsługi działalności Spółki (S.). Oprogramowanie wykorzystywane jest wyłącznie przez Spółkę, tj. Spółka nie ma prawa udzielać dostępu do tych programów innym podmiotom, nie ma prawa udzielania sublicencji do tego oprogramowania, jak również nie ma prawa do wykorzystywania oprogramowania do jakichkolwiek innych celów niż własne potrzeby. Ponadto, Spółka nie ma prawa ingerencji w udostępnione jej oprogramowanie, nie ma prawa dokonywania jakichkolwiek zmian, czy modyfikacji w oprogramowaniu, wprowadzania aktualizacji oprogramowania, etc.

5. Biorąc pod uwagę zakres uprawnień, które przysługują i będą przysługiwać Spółce w stosunku do oprogramowania, wynagrodzenie, które Spółka wypłaca za uprawnienia, które uzyskuje do oprogramowania na podstawie umowy zawartej z Kontrahentem w ocenie Spółki nie podlegają pod zakres art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, a tym samym Spółka nie ma obowiązku potrącania podatku źródłowego nawet jeżeli jej Kontrahent nie przedstawi certyfikatu rezydencji podatkowej wystawionego przez władze podatkowe Finlandii.

6. Stanowisko Spółki potwierdza również Komentarz do Modelowej Konwencji OECD, (pkt 14 Komentarza do art. 12) - który co prawda dotyczy wykładni umów międzynarodowych, ale również można się nim posłużyć interpretując przepisy polskiej ustawy o CIT. Komentarz ten wskazuje, że celem opodatkowania podatkiem źródłowym nie jest opodatkowanie należności za oprogramowanie używane na własne potrzeby, lecz za oprogramowanie wykorzystywane do generowania przychodów (przykładowo z tytułu udzielania sublicencji). Zakres bowiem uprawnień, które przysługują Spółce wskazuje, że Spółka w praktyce nabywa prawa do egzemplarza oprogramowania, skoro może używać tego oprogramowania jedynie do własnych potrzeb, bez możliwości dalszego ich licencjonowania, udostępniania, modyfikacji, etc. - zaś należności za prawo do używania egzemplarza oprogramowania nie są traktowane jako należności licencyjne. Nie ma przy tym znaczenia (co potwierdza również pkt 14.1 Komentarza OECD), czy oprogramowanie dostarczane jest na fizycznym nośniku, czy też on-line.

7. Ponadto, stanowisko przedstawione przez Spółkę potwierdzają znane Spółce interpretacje organów podatkowych, czego przykładem jest interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 7 czerwca 2018 roku (nr 0111-KDIB1-2.4010.225.2018.1.BG), w którym wskazano, że: „W przedstawionym zdarzeniu przyszłym nie będzie obejmował on Wnioskodawcy, gdyż wypłacane przez niego należności z tytułu nabycia programu komputerowego na własny użytek nie stanowią należności licencyjnych, na podstawie ww. art. 21 updop w związku z art. 12 umowy polsko-niemieckiej. W świetle powyższego Wnioskodawca nie ma obowiązku pobierania podatku u źródła w związku z dokonywaniem płatności na rzecz rezydenta z Niemiec, bez względu na to, czy jest w posiadaniu certyfikatu rezydencji, czy też go nie posiada”.

8. Podobne stanowisko w stosunku do dostawcy oprogramowania zostało zaprezentowane w interpretacji ww. Organu z dnia 31 stycznia 2018 roku (nr 0114-KDIP2-1.4010.364.2017.1.PW), czy też interpretacja z dnia 19 października 2018 roku (nr 0114-KDIP2-1.4010.340.2018.1.JC).

Brak opodatkowania wynagrodzenia za oprogramowanie na podstawie polsko-fińskiej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania

9. Nawet gdyby uznać, iż opisane powyżej licencje są objęte zakresem art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT - z czym Spółka nie zgadza się z przyczyn wskazanych powyżej - to Spółka może nie opodatkowywać wypłacanych należności za używanie oprogramowania na podstawie polsko-fińskiej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania - w oparciu o certyfikat rezydencji podatkowej wydany dla A. przez fińskie władze podatkowe. Z kolei zgodnie z postanowieniami polsko-fińskiej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania wynagrodzenia z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej podlegają opodatkowaniu w państwie rezydencji podatkowej świadczeniodawcy (Kontrahenta), chyba że należność stanowi dywidendę, odsetki lub należności licencyjne. Zasadniczo w tych trzech przypadkach wypłacone należności podlegają opodatkowaniu nie tylko w państwie rezydencji podatkowej Kontrahenta (w tym przypadku w Finlandii), lecz także w państwie źródła, czyli w analizowanym sytuacji w Polsce.

Wypłatę należności za opisane w stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) oprogramowanie można ewentualnie rozpatrywać w kontekście definicji należności licencyjnych. Zgodnie zaś z art. 12 ust. 1 polsko- fińskiej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania „należności licencyjne powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie". W myśl zaś art. 12 ust. 3 polsko-fińskiej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania "należności licencyjne" użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane w związku z korzystaniem lub prawem do korzystania z wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami lub taśmami transmitowanymi w radiu lub telewizji, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za korzystanie lub prawo do korzystania z urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje związane z doświadczeniem zawodowym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej”.

11. Powszechnie przyjmuje się jednak - na co wskazuje pkt 14 Komentarza do modelowej konwencji OECD - że zakresem definicji należności licencyjnych w rozumieniu umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania - a więc również polsko-fińskiej umowy – nie są jednak objęte należności za prawo do korzystania z programu komputerowego na własne potrzeby - a w ocenie Spółki z taką właśnie licencją mamy do czynienia w oparciu o zapisy umowy - a w konsekwencji nie podlegają one opodatkowaniu podatkiem źródłowym. Jak wynika z pkt 14 Komentarza wykorzystywanie programów komputerowych wyłącznie na własne potrzeby, w tym powielanie w celu zapewnienia możliwości korzystania z programu, nie stanowi należności licencyjnej, natomiast najczęściej stanowi przychód przedsiębiorstwa.

12. W ocenie Spółki z opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) wynika, że Spółka będzie używała oprogramowania, które zamierza nabyć od fińskiego Kontrahenta tylko i wyłącznie w celu prowadzenia własnej działalności i świadczenia usług. Jak wynika z opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) Spółka nie ma również prawa dokonywania jakichkolwiek zmian w oprogramowaniu oraz nie może sublicencjonować ani odsprzedawać przedmiotowego oprogramowania. W konsekwencji należy stwierdzić, że skoro oprogramowanie, do którego dostęp Spółka uzyskuje w ramach usług IM będzie służyło wyłącznie na potrzeby Spółki, to wynagrodzenie wypłacane z tego tytułu przez Spółkę nie będzie również w rozumieniu polsko-fińskiej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania objęte zakresem definicji należności licencyjnych, a w konsekwencji nie będzie również podlegało opodatkowaniu w Polsce na podstawie ww. umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

IFT-2 oraz IFT-2R

13. Zgodnie z art. 26 ust. 3a ustawy o CIT płatnicy są obowiązani przesłać informację IFT-2R w terminie do końca trzeciego miesiąca roku następującego po roku podatkowym, w którym dokonano wypłat należności wymienionych między innymi w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. Dodatkowo, na pisemny wniosek podatnika będącego nierezydentem podatkowym Polski, płatnik (Spółka) w terminie 14 dni od dnia złożenia tego wniosku, jest obowiązany do sporządzenia i przesłania podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu wspomnianej informacji podatkowej.

14. Powyższe informacje - zgodnie z 26 ust. 3d ustawy o CIT - sporządzają i przekazują również podmioty, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, gdy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy nie są obowiązane do poboru podatku.

15. Z przytoczonych regulacji wynika więc, że w przypadku gdy Spółka nie pobierałaby podatku od wypłat na rzecz Kontrahenta z uwagi na zwolnienie wynikające z ustawy o CIT lub z umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania - to nadal zobowiązana byłaby do sporządzenia i przesłania Kontrahentowi i organom podatkowym informacji IFT.

16. Inaczej jednak w ocenie Spółki wygląda sytuacja, gdy Spółka nie ma obowiązku poboru podatku źródłowego z uwagi na fakt, iż wypłacane przez nią należności - tak jak ma to miejsce w ocenie Spółki w opisanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym - nie są objęte zakresem art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. W takim przypadku wypłacając należności na rzecz Kontrahenta Spółka nie ma obowiązku poboru podatku nie dlatego, że stosuje zwolnienie z opodatkowania, lecz dlatego, że wypłacane przez nią należności nie są wymienione w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. W konsekwencji oznacza to, że nie musi ona również sporządzać i przesyłać informacji podatkowej IFT.

Limit 2 mln zł wynikający z art. 26 ust. 2e ustawy o CIT

17. Zgodnie z art. 26 ust. 2e ustawy o CIT, jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułu wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz w art. 22 ust. 1 ustawy o CIT na rzecz podmiotu powiązanego przekroczyła w roku podatkowym łącznie kwotę 2 mln zł na rzecz tego samego podatnika, Spółka zobowiązana jest pobrać w dniu dokonania wypłaty zryczałtowanego podatku od tych wypłat - podatek według stawki wynikającej z polskich przepisów (w tym przypadku 20% należności), od nadwyżki ponad kwotę 2 mln zł, bez możliwości zastosowania zwolnień czy też obniżonych stawek podatku źródłowego wynikających z ustawy o CIT, czy też umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

18. Z powyższej regulacji wynika, iż dla potrzeb ustalenia, czy wskazanego powyżej limitu 2 mln zł należy brać pod uwagę należności wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art. 22 ust. 1 ustawy o CIT. Skoro więc - jak wynika z przedstawionego powyżej stanowiska Spółki - należności za prawo do korzystania z opisanego w stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) oprogramowania, które Spółka wykorzystuje do własnych potrzeb nie jest objęte zakresem art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, to w konsekwencji nie należy brać pod uwagę wartości tych należności przy ustalaniu, w którym momencie Spółka przekroczy limit 2 mln zł, o którym mowa w art. 2ust. 2e ustawy o CIT.

Konkluzje

19. Reasumując powyższe należy stwierdzić, że:

a) z uwagi na fakt, iż oprogramowanie będzie używane przez Spółkę wyłącznie na jej własne potrzeby - w sposób opisany we wniosku - bez prawa do sublicencji, przenoszenia, etc. – to bez względu na to czy Spółka będzie posiadała certyfikat rezydencji Kontrahenta czy też nie będzie posiadała takiego dokumentu, nie będzie zobowiązana do pobierania w Polsce podatku źródłowego od wypłat realizowanych z tego tytułu na rzecz Kontrahenta,

b) z uwagi na fakt, iż licencje wchodzące w zakres usług IM opisane w stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) nie są objęte zakresem art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT Spółka nie będzie zobowiązana do wystawiania dokumentów IFT-2R,

c) jednocześnie, również uwagi na brak objęcia licencji wchodzących w zakres usług IM zakresem art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT - wartość tych usług nie będzie uwzględniana w limicie 2 mln zł, o którym mowa w 26 ust. 2e ustawy o CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm., dalej: „updop”):

Podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 3 ust. 3 updop:

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1) wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;

2) położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;

3) papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;

4) tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej i praw o podobnym charakterze lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw - jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów tej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, tego funduszu inwestycyjnego, tej instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;

4a) tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw o podobnym charakterze w spółce nieruchomościowej;

5) tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia;

6) niezrealizowanych zysków, o których mowa w rozdziale 5a.

Zgodnie z art. 3 ust. 5 updop:

Za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.

W przepisie tym, wyrażona została zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jego rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła.

Tytuły należności których wypłata rodzi po stronie wypłacającego (polskiego rezydenta podatkowego) obowiązek poboru podatku (art. 26 ust. 1 updop) zostały wymienione w art. 21 ust. 1 updop, zgodnie z którym:

1. Podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1) z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

2) z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

- ustala się w wysokości 20% przychodów;

3) z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych,

4) uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, z wyłączeniem przychodów uzyskanych z lotniczego rozkładowego przewozu pasażerskiego, skorzystanie z którego wymaga posiadania biletu lotniczego przez pasażera

- ustala się w wysokości 10% tych przychodów.

W myśl natomiast art. 26 ust. 1 updop:

Osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter, skalę działalności prowadzonej przez płatnika oraz powiązania w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 5 płatnika z podatnikiem.

Art. 26 ust. 3 updop stanowi:

Płatnicy, o których mowa w ust. 1, przekazują kwoty podatku w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zgodnie z ust. 1, 2-2b, 2d i 2e pobrano podatek, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według siedziby podatnika wykonuje swoje zadania, albo - w przypadku dochodu, o którym mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1 lit. f - na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według siedziby płatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników wymienionych w art. 3 ust. 2 oraz podatników będących osobami uprawnionymi z papierów wartościowych zapisanych na rachunkach zbiorczych, których tożsamość nie została płatnikowi ujawniona w trybie przewidzianym w ustawie, o której mowa w art. 4a pkt 15, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania. Płatnicy są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w:

1) art. 3 ust. 1 - informację o wysokości pobranego podatku,

2) art. 3 ust. 2, oraz urzędowi skarbowemu - informację o dokonanych wypłatach i pobranym podatku

- sporządzone według ustalonego wzoru.

Obowiązek przesłania tych informacji podatnikom oraz urzędowi skarbowemu nie powstaje w przypadku i w zakresie określonych w ust. 2a zdanie pierwsze.

Na podstawie art. 26 ust. 3a updop:

Płatnicy są obowiązani przesłać informację, o której mowa w ust. 3 pkt 1, w terminie przekazania kwoty pobranego podatku, a informację, o której mowa w ust. 3 pkt 2, w terminie do końca trzeciego miesiąca roku następującego po roku podatkowym, w którym dokonano wypłat, o których mowa w ust. 1, również wówczas, gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 3b.

Zgodnie z art. 26 ust. 3b updop:

Na sporządzony na piśmie wniosek podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2, płatnik, w terminie 14 dni od dnia złożenia tego wniosku, jest obowiązany do sporządzenia i przesłania podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, informacji, o której mowa w ust. 3 pkt 2.

Na podstawie art. 26 ust. 3d updop:

Informację, o której mowa w ust. 3 pkt 2, sporządzają i przekazują również podmioty, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, gdy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy nie są obowiązane do poboru podatku. Przepisy ust. 3b i 3c stosuje się odpowiednio.

Należy mieć także na uwadze postanowienia art. 26 ust. 2e updop:

Jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art. 22 ust. 1 na rzecz podmiotu powiązanego, przekroczyła w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwotę 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 pkt 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę 2 000 000 zł:

1) z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e;

2) bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Z treści ww. przepisów wynika, że od niektórych przychodów osiąganych na terytorium Polski przez podatników podlegających ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu pobierany jest podatek dochodowy w sposób zryczałtowany. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez podmiot polski wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 updop.

Stosownie do art. 21 ust. 2 updop:

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Powyższe regulacje prawne wskazują na fakt, że w przypadku podmiotu, który nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, a uzyskuje przychody na tym terytorium, w kwestii sposobu opodatkowania pierwszeństwo mają postanowienia właściwej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Przy czym, zastosowanie stawki podatku wynikającej z takiej umowy lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikatem rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.

Jak wynika z powołanego powyżej art. 21 ust. 1 pkt 1 updop, podatek dochodowy w wysokości 20% ustala się m.in. od przychodów z praw autorskich uzyskanych na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. Zatem analizując obowiązek pobrania podatku u źródła od licencji użytkownika końcowego, należy odnieść się do przepisów określających zakres praw autorskich.

W celu określenia zakresu praw autorskich wg polskich przepisów, należy odnieść się do art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1062 ze zm., dalej: „ustawa o prawie autorskim”), który stwierdza, że:

Przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Ponadto w art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy o prawie autorskim stwierdza się, że:

W szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe).

W art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim, zawarto ogólną normę, opisującą utwór, będący przedmiotem prawa autorskiego, natomiast ust. 2 tego artykułu ma charakter pomocniczy. Dla uznania danego dzieła za przedmiot prawa autorskiego nie wystarcza ustalenie, że mieści się ono w jednej z nazwanych ustawowo kategorii, podanych jako katalog otwarty. Ustawodawca, wyszczególniając przykładowe kategorie utworów, posłużył się porządkującym kryterium przedmiotu twórczości i użytych w niej środków wyrazu. Oznacza to, że niektóre dzieła chronione mogą być przyporządkowane do więcej niż jednego przedziału klasyfikacyjnego. Utwory wyrażone w sposób określony w art. 1 ust. 2 pkt 1 stanowią niejednorodną grupę utworów będących przedmiotem prawa autorskiego. Grupa ta została wyodrębniona ze względu na stosowane przez twórcę techniczne środki wyrazu, czyli utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi. W grupie tej wyodrębniono podkategorie wg przedmiotu twórczości, czyli literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe.

W myśl art. 74 ust. 1 ustawy o prawie autorskim:

Programy komputerowe podlegają ochronie jak utwory literackie, o ile przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej.

Ponadto, zgodnie z art. 74 ust. 2 ustawy o prawie autorskim:

Ochrona przyznana programowi komputerowemu obejmuje wszystkie formy jego wyrażenia. Idee i zasady będące podstawą jakiegokolwiek elementu programu komputerowego, w tym podstawą łączy, nie podlegają ochronie.

Jak wskazuje powołany przepis, program komputerowy podlega ochronie niezależnie od formy (sposobu) wyrażenia, a więc w postaci „programu źródłowego” i „programu maszynowego”, „programu wpisanego do pamięci stałej komputera”, itd. Podlega on ochronie również wówczas, gdy jest utrwalony w odręcznie sporządzonych notatkach, w dokumentacji projektowej, wytwórczej i użytkowej.

Stosownie do treści art. 74 ust. 4 tej ustawy:

Autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego, z zastrzeżeniem przepisów art. 75 ust. 2 i 3, obejmują prawo do:

1)trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie; w zakresie, w którym dla wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania i przechowywania programu komputerowego niezbędne jest jego zwielokrotnienie, czynności te wymagają zgody uprawnionego;

2)tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych zmian w programie komputerowym, z zachowaniem praw osoby, która tych zmian dokonała;

3)rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii.

Reasumując, należy stwierdzić, że w rozumieniu polskich przepisów o prawie autorskim, przedmiotem tego prawa są wszelkie przejawy działalności twórczej o indywidualnym charakterze bez względu na to, czy są to dzieła artystyczne, utwory naukowe lub literackie. Program komputerowy został wymieniony przez ustawodawcę jako przedmiot prawa autorskiego.

Łączna subsumcja art. 21 ust. 1 pkt 1 updop oraz powołanych przepisów prawa autorskiego nie pozostawia wątpliwości, że opłaty z tytułu licencji na oprogramowanie komputerowe co do zasady podlegają w Polsce opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym u źródła.

W tym stanie rzeczy, w myśl art. 21 ust. 2 updop należy przeanalizować, czy postanowienia umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, nie wyłączają lub nie ograniczają prawa Polski do opodatkowania przedmiotowych dochodów.

W związku z powyższym, w niniejszej sprawie zastosowanie będą miały postanowienia Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Finlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Helsinkach dnia 8 czerwca 2009 r. (Dz.U. z 2010 r., Nr 37, poz. 205, dalej: „UPO”), modyfikowanej przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Polskę i Finlandię dnia 7 czerwca 2017 r. (Dz.U. z 2019 r., poz. 1005).

Zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 UPO:

Należności licencyjne powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Stosownie do postanowień art. 12 ust. 2 UPO:

Jednakże, takie należności mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstały, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz jeżeli osoba uzyskująca należności jest osobą do nich uprawnioną, podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty należności licencyjnych brutto.

Z kolei w myśl art. 12 ust. 3 UPO:

Określenie „należności licencyjne” użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane w związku z korzystaniem lub prawem do korzystania z wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami lub taśmami transmitowanymi w radiu lub telewizji, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za korzystanie lub prawo do korzystania z urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje związane z doświadczeniem zawodowym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Mając powyższe na uwadze oraz odnosząc się do definicji należności licencyjnych zawartej w ww. umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania, należy podkreślić, że Państwa -Strony tej umowy posłużyły się sformułowaniami obejmującymi całość chronionych praw autorskich na gruncie polskiej ustawy. Fakt, że program komputerowy jest utworem stanowiącym przedmiot prawa autorskiego jest czynnikiem wystarczającym do włączenia oprogramowania do definicji należności licencyjnych odnoszących się do wszelkich praw autorskich dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego. Intencją Państw-Stron Umowy było objęcie zakresem dyspozycji artykułów odnoszących się do pojęcia „należności licencyjnych”, wszelkich dochodów uzyskiwanych w związku z korzystaniem z jakiegokolwiek dzieła czy utworu chronionego prawem autorskim na gruncie prawa krajowego. Dochód z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programów komputerowych należy traktować jako należności licencyjne, albowiem program komputerowy stanowi utwór będący przedmiotem prawa autorskiego.

Interpretując przepisy zawarte w ww. UPO należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku, stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienia Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Zatem obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem. I tak, pkt 13.1 Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji OECD (należności licencyjne), wyraźnie stwierdza, że program komputerowy może być traktowany jako utwór literacki, artystyczny lub naukowy, przy czym, o ile ustawodawstwo krajowe nie stanowi inaczej, najbardziej uzasadnione jest traktowanie programów komputerowych jako dzieła naukowego. Zatem, w przypadku braku wymienienia dochodów z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programów komputerowych w definicji „należności licencyjnych”, należy uznać program komputerowy za utwór literacki, artystyczny lub naukowy i dochód uzyskiwany z tytułu użytkowania takich programów traktować dla celów podatkowych jak „należność licencyjną”, której opodatkowanie powinno być rozpatrywane na gruncie międzynarodowego prawa podatkowego. Natomiast w pkt 14 do art. 12 Komentarza Modelowej Konwencji wskazano, że prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu, nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych.

Według Komentarza do transakcji dotyczących wytworów cyfrowych, takich jak obrazy, dźwięki lub teksty, należy stosować odpowiednio konstrukcje przewidziane dla programów komputerowych. Zgodnie z punktem 14.2 Komentarza wykorzystywanie programów komputerowych wyłącznie dla własnych potrzeb, w tym powielanie w celu zapewnienia możliwości korzystania z programu, nie stanowi należności licencyjnej.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika m.in., że są Państwo polskim rezydentem podatkowym i prowadzą działalność gospodarczą. W celu prawidłowego prowadzenia działalności gospodarczej nabywają Państwo usługi zarządzanie informacją. W skład nabywanych przez Państwa usług wchodzą między innymi – będące przedmiotem pytań - licencje na oprogramowanie, które wykorzystywane są przez Państwa. Nabywane licencje obejmują programy służące do zarzadzania projektami prowadzonymi przez Spółkę (przykładowo S(…)), programy do projektowania statków lub ich części, czy programy do bieżącej obsługi działalności Spółki, takie jak system księgowo-finansowy. Wszystkie programy wykorzystywane są wyłącznie przez Spółkę, co oznacza, że Spółka nie ma prawa udzielać sublicencji na licencjonowane w ramach usług IM programy komputerowe. Ponadto, Spółka nie ma prawa ingerencji w udostępnione jej oprogramowanie, nie ma prawa dokonywania jakichkolwiek zmian, czy modyfikacji w oprogramowaniu, nie ma również prawa wprowadzania aktualizacji oprogramowania, etc. Z tytułu zakupu usług IM ponoszą Państwo opłaty, które obejmują również – będące przedmiotem pytań - opłaty z tytułu licencji na oprogramowanie.

Zatem, zamierzają Państwo nabywać od fińskiego Kontrahenta licencje na programy komputerowe, które wykorzystywane są jedynie w Państwa działalności. Nie mają Państwo prawa do udzielania sublicencji innym podmiotom, czy też dokonywania zmian w oprogramowaniu. Zatem jak wcześniej wskazano zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji, zawartym w pkt 14 do art. 12, prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu, nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych.

Mając na uwadze powyższe, obowiązek pobrania przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, zgodnie z art. 26 ust. 1 updop, dotyczy wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 updop.

W przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym nie będzie obejmował on Państwa, gdyż wypłacane przez Państwa należności z tytułu korzystania z oprogramowania na własne potrzeby nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych. W świetle powyższego nie będą Państwo zobowiązani do pobierania podatku u źródła w związku z dokonywaniem płatności na rzecz podmiotu z Finlandii bez względu na to, czy Spółka będzie posiadała certyfikat rezydencji fińskiego rezydenta, czy też nie.

Na Spółce, w związku z dokonywanymi płatnościami z tytułu licencji na oprogramowanie nie będą też ciążyły dodatkowe obowiązki płatnika, w tym nie muszą Państwo sporządzać i przesyłać informacji IFT-2R i IFT-2.

Dodatkowo, kwoty uiszczone przez Państwa tytułem należności za licencje na oprogramowanie nie powinny być uwzględnione w limicie 2.000.000 PLN, o którym mowa w art. 26 ust. 2e updop, ponieważ na kwotę tę składają się jedynie należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art. 22 ust. 1 updop, a jak wskazano powyżej wypłacane należności za licencje na oprogramowanie nie należą do tych kategorii.

Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1, nr 3 i nr 4 jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem Państwa wniosku (zapytań), tj. opłat z tytułu licencji na oprogramowanie.

Wskazuje, że w konsekwencji uznania Państwa stanowiska w zakresie pytania nr 1 za prawidłowe odstąpiono od odpowiedzi na pytanie nr 2, które zostało zadane warunkowo i oczekiwali Państwo na nie odpowiedzi jedynie w przypadku uznania Państwa stanowiska w zakresie pytania nr 1 za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy:

‒stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia, oraz

‒zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy Ordynacja podatkowa. Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i/lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).