wyłączenie kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 15d ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym od ... - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 31.01.2020, sygn. 0114-KDIP2-2.4010.513.2019.2.RK, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

wyłączenie kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 15d ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2020 r. dla płatności opisanych we wniosku

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 listopada 2019 r. (data wpływu 2 grudnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy znajdzie zastosowanie wyłączenie kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 15d ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2020 r. dla płatności opisanych we wniosku jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 listopada 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy znajdzie zastosowanie wyłączenie kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 15d ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2020 r. dla płatności opisanych we wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym, podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych oraz czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, należącym do międzynarodowej grupy kapitałowej (dalej: Grupa). Grupa jest rozpoznawana jako międzynarodowy operator logistyczny, świadczący kompleksowe usługi logistyczno-magazynowe, pakowania oraz obsługi logistycznej i dystrybucji poprzez swoje podmioty operacyjne, jak również specjalizuje się w projektowaniu i wykonywaniu logistycznych rozwiązań informatycznych w celu optymalizacji działania łańcucha dostaw i zarządzania pomiędzy firmami i dystrybutorami.

Wnioskodawca jest liderem w różnych obszarach zarządzania łańcuchem dostaw. Spółka jest uznawana za eksperta w dziedzinie dostawy towarów konsumpcyjnych, handlu detalicznego, perfum/kosmetyków, przemysłu i zdrowia.

Spółka świadczy w szczególności usługi magazynowe obejmujące m.in. przyjmowanie towarów do magazynu, umieszczanie ich na odpowiednich miejscach paletowych, przechowywanie, pakowanie, wydawanie, rozładunek i załadunek, a także usługi transportu krajowego i międzynarodowego. Spółka świadczy usługi zarówno na rzecz podmiotów krajowych i zagranicznych.

Aby sprostać potrzebom klientów, Spółka korzysta ze wsparcia krajowych i zagranicznych podwykonawców (przewoźników/spedytorów), którzy na zlecenie Wnioskodawcy obsługują transport zamówiony przez klienta/klientów wykorzystując do tego swoje środki transportu. Klient fakturowany jest w takim przypadku przez Spółkę.

Podwykonawcy są podatnikami (w przypadku podwykonawców z siedzibą w Polsce są zarejestrowani na VAT jako podatnicy VAT czynni). Dodatkowo Spółka ma możliwość odpłatnej dzierżawy podwykonawcom naczep wykorzystywanych podczas transportu.

Poniżej Wnioskodawca przedstawia w skrócie sposób współpracy i rozliczania się z podwykonawcami dla dwóch podstawowych typów świadczonych usług (trasa krajowa vs trasa międzynarodowa).

Trasa na terenie kraju (np. usługi transportu krajowego/spedycji

Usługi takie dotyczą tras przewozu realizowanych na terenie Polski. Spółka

zawiera z przewoźnikami umowy ramowe umożliwiające realizowanie kolejnych zleceń w razie zaistnienia takiej potrzeby, tj. umowy o usługi przewozu (najczęściej - usługi transportu) lub

współpracuje z przewoźnikami na bazie pojedynczych zleceń (najczęściej - usługi spedycji).

W przypadku wielu umów długoterminowych, zawarte z przewoźnikami umowy posiadają zastrzeżenia dotyczące wyłączności. Oznacza to, że konkretny podwykonawca świadczy usługi na wyłączność w zakresie wskazanym w umowie. Kierowca w czasie obowiązywania umowy musi być dyspozycyjny tylko i wyłącznie dla Wnioskodawcy.

Zgodnie z ustaleniami z podwykonawcami, wynagrodzenie podwykonawcy za realizowane usługi (dane zlecenie przewozu towarów na wskazanej trasie) najczęściej jest określane jako:

równowartość uzgodnionej stawki przemnożonej przez liczbę przejechanych kilometrów w danej trasie,

równowartość uzgodnionej stawki przemnożonej przez liczbę palet, które są transportowane w ramach danej trasy,

ryczałt (konkretna kwota wynagrodzenia) za zrealizowanie konkretnej trasy.

Usługi transportu międzynarodowego

Innym typem usług świadczonych przez Spółkę są usługi transportu międzynarodowego. W takim przypadku Wnioskodawca zawiera z przewoźnikami umowy w poniższych wariantach:

umowy z przewoźnikami na wyłączność (Spółka ma za zadanie zaplanować optymalne wykorzystanie środków transportu udostępnionych przez podwykonawców),

zlecenia spedycyjne (ad hoc) polegające na realizowaniu przez przewoźnika ustalonej pojedynczej trasy.

Powyższe umowy rozliczane są zasadniczo na podstawie frachtów, czyli ustalonej jednostki wynagrodzenia za transport towarów.

Jeśli po stronie Spółki pojawi się zapotrzebowanie na zlecenie przewoźnikowi usługi transportu/ spedycji, Wnioskodawca weryfikuje dostępne na rynku oferty i wybiera jedną z nich lub bezpośrednio wskazuje przewoźnika, z którym zamierza zrealizować daną trasę. Każdorazowo Spółka informuje swoich przewoźników o konkretnych trasach, w ramach których świadczyć oni mają swoje usługi. Przewoźnicy dokonują załadunku towarów w miejscach wskazanych przez Spółkę po czym zgodnie z określoną trasą dostarczają towary do kolejnych miejsc (trasa może polegać na przewiezieniu towaru do danego miejsca lub też podwykonawca ma obowiązek w ramach jednej trasy przewieźć towar kolejno do kilku wyznaczonych miejsc). Niekiedy, w trakcie trasy dochodzi także do doładunku danej naczepy przez klienta Spółki (np. w związku z reklamacjami, przewoźnik również pobiera reklamowany towar od odbiorcy klienta by finalnie zwrócić go klientowi).

Rozliczenia z podwykonawcami obywają się w walucie polskiej lub euro, w zależności od ustaleń między wnioskodawcą a podwykonawcami. Koszt jednej trasy realizowanej przez przewoźnika może być bardzo zróżnicowany (zazwyczaj od kilkuset zł netto w transakcjach krajowych do nawet kilkudziesięciu tysięcy netto na transach międzynarodowych). Każda trasa ujmowana jest na fakturze (w tym fakturze zbiorczej), jaką wystawia podwykonawca. Płatności mogą być dokonywane na podstawie jednej lub więcej faktur, w zależności od terminu zapadalności faktur. Realizowane w danym dniu płatności mogą być większe/równe 15 000 zł brutto (lub równowartości w EUR) lub niższe niż 15 000 zł brutto (lub równowartości w EUR). Zgodnie z zasadami obowiązującymi w dziale finansowo-księgowym Wnioskodawcy płatności na rzecz podwykonawców dokonywane są dwa razy w tygodniu i mogą obejmować płatności za jedną lub kilka faktur.

Przewoźnicy wystawiają faktury za świadczone usługi w transporcie krajowym zazwyczaj raz na miesiąc lub dwa razy w miesiącu, choć zdarza się również, że podwykonawca fakturuje Spółkę za pojedynczą trasę po jej realizacji; w transporcie międzynarodowym najczęściej każdorazowo po wykonanej trasie, choć zdarzają się faktury zbiorcze miesięczne bądź tygodniowe.

Faktury zbiorcze opatrzone są załącznikami zawierającymi wykazy tras, które są rozliczane na ich podstawie. Każda trasa posiada osobny numer, na podstawie którego jest identyfikowana. Oznacza to, że Spółka jest w stanie odpowiednio wykazać cenę każdej trasy i ma szczegółowe informacje co do charakteru danej trasy i samego sposobu kalkulacji ceny.

W przypadku transportu krajowego w każdym załączniku w odniesieniu do konkretnego numeru trasy wskazane są przykładowo: data załadunku i rozładunku, miejsce załadunku i rozładunku, liczba palet do rozładowania w odpowiednim miejscu rozładunku, kilometry ładowne, kilometry puste (przejechane bez towarów - np. kiedy przewoźnik wraca do bazy), koszt kilometrów ładownych, koszt kilometrów pustych, inne koszty oraz koszty razem. Załącznik taki jest generowany przez dedykowany system Wnioskodawcy, a podwykonawcy na jego podstawie wystawiają faktury.

W odniesieniu do usług transportu międzynarodowego załączniki mają prostszą konstrukcję, jednakże w każdym załączniku w odniesieniu do konkretnego numeru trasy wskazana jest jej cena i dodatkowe informacje, które wskaże podwykonawca. Załącznik generowany jest przez podwykonawcę.

Faktury mogą być wystawione w PLN lub w walucie obcej. W przypadku faktur w walucie obcej, które są objęte VAT, Spółka otrzymuje od przewoźników faktury wystawione w EUR, natomiast kwota VAT- co do zasady - przeliczana jest na PLN według kursu NBP obowiązującego na dzień przed powstaniem obowiązku podatkowego (np. dniem rozładunku).

Wartości faktur wystawionych na rzecz Wnioskodawcy w PLN lub w przeliczeniu na PLN mogą być:

równe/przekraczać kwotę 15 000 zł brutto,
niższe niż 15 000 zł brutto.

Jak wskazano, koszt jednego zlecenia (trasy) w PLN lub przeliczeniu na PLN może być:

niższy niż 15 000 zł brutto lub
równy/wyższy 15 000 zł brutto. Koszt pojedynczej trasy krajowej najczęściej nie przekracza kwoty 15 000 zł brutto (lub jej równowartości).

Wnioskodawca podkreśla, że trasy, których koszty są równe lub wyższe 15 000 zł brutto (lub równowartości tej kwoty) nie są przedmiotem niniejszego wniosku.

Na podstawie faktur, Spółka realizuje płatności podwykonawcom.

Wnioskodawca - co do zasady - nie dokonuje rozliczeń na podstawie faktur pro forma, ani zaliczkowych.

Płatności na rzecz przewoźników dokonywane są na podstawie pojedynczych faktur lub na podstawie kilku faktur jednocześnie (jeśli ich termin płatności jest zbliżony i ujęty danym zleceniem przelewu). Nie zdarza się, by płatność odnosiła się tylko do jednej trasy ujętej na fakturze (chyba że faktura rozliczała tylko jedną trasę).

W rozliczeniach z przewoźnikami wykorzystywane może być skonto (rabat w przypadku dokonywania płatności w we wcześniejszym terminie). Zdarza się również, że Spółka realizuje płatność po skompensowaniu przykładowo należności, jaka jej przysługuje w związku z dzierżawą naczepy.

Zgodnie z zasadami obowiązującymi w Spółce, płatności na rzecz podwykonawców dokonywane są zasadniczo dwa razy w tygodniu.

Przewoźnicy polscy z zasady posiadają rachunki bankowe w polskich bankach.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2020 r. wydatki na usługi świadczone przez podwykonawców zarejestrowanych na VAT w Polsce można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu w przypadku gdy:

koszt jednej trasy realizowanej przez danego podwykonawcę nie przekracza 15 000 zł brutto (lub równowartości tej kwoty),

natomiast faktura wystawiana przez podwykonawcę lub płatność na rzecz podwykonawcy obejmująca tą trasę jest równa bądź wyższa 15 000 zł brutto,

niezależnie od tego, czy rachunek bankowy na który realizowana jest płatność znajduje się w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. art. 96b ust. 1 Ustawy o VAT, tj. na tzw. białej liście?

Zdaniem Wnioskodawcy, w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2020 r. wydatki na usługi świadczone przez podwykonawców zarejestrowanych na VAT w Polsce można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu w przypadku gdy:

koszt jednej trasy realizowanej przez danego podwykonawcę nie przekracza 15 000 zł brutto (lub równowartości tej kwoty),

natomiast faktura wystawiana przez podwykonawcę lub płatność na rzecz podwykonawcy obejmująca tą trasę jest równa bądź wyższa 15 000 zł brutto,

niezależnie od tego, czy rachunek bankowy na który realizowana jest płatność znajduje się w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. art. 96b ust. 1 Ustawy o VAT, tj. na tzw. białej liście.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 15d ust. 1 pkt 2) Ustawy o CIT obowiązującym od 1 stycznia 2020 r., podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 Prawa przedsiębiorców została dokonana przelewem na rachunek inny niż zawarty na dzień zlecenia przelewu w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 Ustawy o VAT - w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług, potwierdzonych fakturą, dokonanych przez dostawcę towarów lub usługodawcę zarejestrowanego na potrzeby podatku od towarów i usług jako podatnik VAT czynny.

W art. 15d ust. 2 Ustawy o CIT, wskazano iż, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 Prawa przedsiębiorców została dokonana z naruszeniem ust. 1, podatnicy w tej części:

zmniejszają koszty uzyskania przychodów albo
w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów - zwiększają przychody

- w miesiącu, w którym został zlecony przelew.

Zgodnie z art. 19 Prawa przedsiębiorców dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza 15 000 zł lub równowartość tej kwoty, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie powyższych regulacji, w przypadku:

pojedynczej transakcji równej lub przekraczającej 15 000 zł brutto,

zrealizowanej przez podatnika polskiego lub zagranicznego - zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny w Polsce,

potwierdzonej fakturą,

opłacanej za pośrednictwem rachunku płatniczego bez względu na liczbę płatności,

- poniesiony wydatek może stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile płatność jest realizowana na rachunek uwidoczniony w wykazie podmiotów (tzw. białej liście).

Przepisy jasno skazują, że ograniczenie kwotowe (15 000 zł brutto) odnosi się do wartości jednej transakcji, a nie przykładowo do wartości faktury kontrahenta czy kwoty płatności realizowanej na rzecz kontrahenta.

Jeśli wartość transakcji jest niższa niż 15 000 zł brutto, a wydatek ma związek z osiąganymi przychodami w myśl art. 15d ust. 1 Ustawy o CIT, jest należycie udokumentowany i nie znajduje się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów ujętych w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT, wydatek ten można niejako zaliczyć do kosztów podatkowych bez weryfikacji białej listy.

Zdaniem Spółki, wydatki dotyczące podwykonawców, jako bezpośrednio związane z osiąganymi przychodami generowanymi z podstawowego zakresu działalności Spółki, mogły i od 2020 r. mogą co do zasady stanowić koszt podatkowy Spółki.

Z perspektywy podatników od 2020 r. istotne jest jednak ustalenie, czy zaliczenie wydatku do kosztów podatkowych warunkowane jest weryfikacją, czy rachunek na który realizowana jest płatność znajduje się na tzw. białej liście.

W tym zakresie kluczowe jest przede wszystkim określenie czym jest transakcja, odnośnie do której ustawodawca ustanowił limit kwotowy.

Wskazane pojęcie nie zostało zdefiniowane na gruncie przepisów podatkowych, stąd budzić może wątpliwości podatników.

Zdaniem Wnioskodawcy pojęcie transakcji powinno być rozumiane jako pojedyncza (zlecona w danym momencie) dostawa towarów bądź pojedyncze (zamówione w danym momencie) świadczenie usługi. Nie należy przez transakcję rozumieć wszystkich świadczeń objętych wieloletnią umową ramową, zbiorczą fakturą lub zbiorczą płatnością, gdyż tego typu definicja transakcji nie wynika w zupełności z obowiązujących regulacji i istniejącej praktyki definiowania transakcji dla potrzeb CIT (i VAT).

W przypadku Spółki, transakcję taką stanowi więc jedna trasa zlecona podwykonawcy, która jest przez niego realizowana i odpowiednio ewidencjonowana na linii Spółka-podwykonawca (w tym przypisywany jest do niej indywidualny numer systemowy).

Potwierdzenie powyższego wynika z poniższej argumentacji:

Potoczne znaczenie transakcji

Zgodnie z definicją PWN przez transakcję należy rozumieć:

operację handlową dotyczącą kupna/sprzedaży towarów/usług lub
umowę handlową na kupno/sprzedaż towarów/usług.

W związku z powyższym przez transakcję należy rozumieć pojedynczą operację handlową, a nie zbiór takich operacji ujęty przykładowo na fakturze zbiorczej, co w ocenie Wnioskodawcy w przełożeniu na niniejszy stan faktyczny / zdarzenie przyszłe powinno być rozumiane jako pojedyncza trasa, a nie np. wszystkie trasy z danego okresu podlegające fakturowaniu czy opłacane w danym okresie.

Stanowisko ustawodawcy

Ponadto, zgodnie z odpowiedzią na interpelację nr 9279 z 8 lutego 2017 r. (sygn.: DD6.054.5.2017):

Przez transakcję należy rozumieć zatem taką czynność prawną (umowę) zawieraną w związku z prowadzoną przez strony działalnością gospodarczą, w wykonaniu której dokonywana jest co najmniej jedna płatność. Wskazany wcześniej przepis nie określa, co może stanowić przedmiot transakcji (umowy), natomiast można przyjąć, iż może nim być w szczególności nabycie towaru lub usługi. O przyporządkowaniu płatności do poszczególnych umów (transakcji) decyduje ich cel gospodarczy i zgodny zamiar stron, a nie treść dowodów (dokumentów) księgowych.

(...)

Wartość kilku wycenionych odrębnie pozycji na jednej fakturze składa się na jednorazową wartość transakcji w rozumieniu art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej wyłącznie wówczas, gdy stanowią one przedmiot jednej umowy (transakcji).

(...)

w obrocie gospodarczym występują różnego rodzaju umowy, określane częstokroć mianem umów ramowych, które określają warunki udzielania i realizacji zamówień, w tym również ich termin, lecz nie kreują zobowiązania do spełnienia świadczeń o określonej wartości (nie określają minimalnych obrotów). W przypadku takich umów jednorazowa wartość transakcji odnosiłaby się do wartości poszczególnych zamówień.

Analizując powyższe, zdaniem Wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie, transakcje, które realizowane są głównie na podstawie umów ramowych umożliwiających współpracę biznesową, ale nie determinujących zakres konkretnej transakcji, nie stanowią transakcji, o której mowa w przepisie. Jednorazowa transakcja nabycia usługi, do której należy odnosić limit 15 000 PLN brutto odnosić się powinna do uzgodnionej z podwykonawcą konkretnej trasy, wycenianej osobno przy realizacji zlecenia zgodnie z przyjętymi w danym przypadku zasadami (np. wg kilometrów czy zabieranych palet).

Wykładnia systemowa

Również inne ustawy obowiązujące w Polsce również posługują się pojęciem transakcja.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, przez transakcję handlową należy rozumieć umowę, której przedmiotem jest odpłatna dostawa towaru lub odpłatne świadczenie usługi, jeżeli strony zawierają ją w związku z wykonywaną działalnością.

Ewidentnie w przepisie jest mowa o pojedynczej czynności (w przypadku Spółki i przewoźnika - pojedynczym zleceniu na realizację danej trasy).

Również ustawa Prawo przedsiębiorców, gdy dąży do odniesienia się np. do wartości płatności, wskazuje to wprost-por. podejście zaprezentowane względem definicji transakcji przez M. Boryczka w: Prawo przedsiębiorców. Komentarz do art. 19. Wolters Kluwer, 2019. Prawo przedsiębiorców nie definiuje pojęcia transakcja. Ustawodawcy zapewne nie chodzi tu o przelew środków pieniężnych, gdyż w tym zakresie używane jest sformułowanie płatność.

Ponadto, ustawodawca nie posłużył się w ustawie wprowadzającej omawiane regulacje innymi pojęciami, które - przy interpretacji, iż transakcją miałaby być choćby wartość faktury - jasno wskazywałyby na takie rozumienie przepisu. Przykładem regulacji, dla których ustawodawca chciał odnieść się bezpośrednio do wartości faktury (a nie pojedynczej transakcji) jest art. 1 pkt 20 lit. a Ustawy wprowadzającej obowiązkowy mechanizm podzielonej płatności. Wskazany akt prawny przyjmowano w tym samym okresie, w którym nowelizowano Ustawę o CIT w odniesieniu do Białej listy. W tym jednak przypadku, ustawodawca wskazał, iż: Przy dokonywaniu płatności za nabyte towary lub usługi wymienione w załączniku nr 15 do ustawy, udokumentowane fakturą, w której kwota należności ogółem stanowi kwotę, o której mowa w art. 19 pkt 2 Prawa przedsiębiorców, podatnicy są obowiązani zastosować mechanizm podzielonej płatności. Nie ma więc wątpliwości, że ideą ustawodawcy było wprowadzenie obowiązkowego split paymentu dla sytuacji, w których wartość faktury przekracza ustalone progi kwotowe. W przypadku Białej listy nie posłużono się analogicznym zwrotem.

Ekonomiczna natura transakcji

Z perspektywy podatkowej, przez transakcję standardowo uznaje się jedną dostawę towaru lub jedno świadczenie usługi - taka transakcja jest choćby przedmiotem opodatkowania w myśl art. 5 ust. 1 Ustawy o VAT.

Odniesienie wartości transakcji do wartości faktury - nie tylko literalnie nie ma uzasadnienia - prowadziłoby do możliwości licznych wypaczeń. Faktura niejednokrotnie obrazuje zbiorczo wiele świadczeń (w tym podwykonawcy, dążąc do zmniejszenia ilości generowanych dokumentów, wystawiają na rzecz Wnioskodawcy faktury ujmujące wiele tras). Utożsamianie transakcji jako faktury mogłoby być przyczyną łatwego, a jednocześnie potencjalnie nawet sztucznego dzielenia faktur na takie, których wartość jest niższa niż 15 000 zł brutto. Prowadzić by to mogło to łatwego uniknięcia wprowadzanej w 2020 r. sankcji.

Wnioskodawca jest również zdania, że odniesienie transakcji do płatności prowadziłoby do analogicznych wypaczeń i łatwych możliwości uniknięcia sankcji w CIT bez podejmowania wysiłku po stronie podatnika polegającego na weryfikacji statusu rachunku kontrahenta na białej liście.

W ocenie Wnioskodawcy w przytoczonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym transakcja powinna być rozumiana jako pojedyncza trasa przewoźnika, gdyż stanowi ona pojedyncze świadczenie, jakie zleca/nabywa Spółka (niezależnie od istnienia umów ramowych z podwykonawcami, kwot wystawianych przez nich faktur czy wartości zlecanych w danym dniu płatności).

Tylko rozumienie transakcji jako pojedynczej trasy w przypadku Wnioskodawcy pozwoli ustawodawcy na osiągnięcie zamierzonego nowelizacją efektu - tj. obowiązku rozliczenia transakcji zakupu towaru/usługi o istotnej wartości na zgłoszone organom podatkowym konto.

Stanowiska organów podatkowych

Potwierdzenie ww. konkluzji znaleźć można w dotychczasowym dorobku organów podatkowych, które - na bazie istniejących przed 2020 r. regulacji o obowiązku regulowania transakcji za pomocą rachunków płatniczych - potwierdzały, iż:

przez wartość transakcji należy uznać wysokość wynagrodzenia za realizację usługi lub dostawę towaru (interpretacja indywidualna z 24 września 2019 r., sygn.: 0111-KDIB2-3.4010.216.2019.2.AD),

wydatki na zakup produktów farmaceutycznych wynikających z poszczególnych faktur dokumentujących kilka transakcji od jednego dostawcy, realizowanych w ramach umów będących przedmiotem wniosku, których wartość pojedynczej transakcji nie przekracza kwoty 15 000 zł brutto mogą stanowić koszty uzyskania przychodów - bez względu na wartość jednorazowej zapłaty gotówkowej na rzecz tego dostawcy (poniżej lub powyżej 15 000 zł brutto) (interpretacja indywidualna z 8 listopada 2018 r., sygn.: 0111-KDIB2-3.4010.260.2018.2.APA odnosząca się analogicznego limitu kwotowego i zakazu ujęcia w kosztach podatkowych płatności za transakcję realizowaną w formie gotówkowej),

Każdy zakup dokonywany przez Wnioskodawczynię należy traktować jako odrębną umowę. W związku z powyższym wartość poszczególnych zakupów dokonywanych przez Wnioskodawczynię u danego Dostawcy nie podlega sumowaniu w ramach działalności Spółki, a w konsekwencji jednorazową wartość transakcji stanowi wartość wynikająca odrębnie z każdego składanego zamówienia, czy też dokonywanego odrębnie zakupu (...) w świetle art. 15d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w przypadku gdy kwota jednorazowego zamówienia nie przekroczy 15 000 zł brutto Wnioskodawczyni będzie mogła zaliczyć fakturę do kosztów uzyskania przychodów (interpretacja indywidualna z 8 listopada 2018 r. sygn.: 0111-KDIB2-3.4010.265.2018.2.AZE).

Zatem zdaniem Wnioskodawcy w związku z przytoczonymi wyżej argumentami do płatności na rzecz podatników dotyczących faktur powyżej 15 000 zł brutto (lub równowartości tej kwoty), w przypadkach w których wartość pojedynczych tras (zleceń) wykazanych choćby w załączniku do faktury nie przekracza 15 000 zł brutto lub równowartości tej kwoty, powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Spółki zgodnie z Ustawą o CIT.

We wskazanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2020 r., wydatki na usługi świadczone przez podwykonawców zarejestrowanych na VAT w Polsce Spółka będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu, o ile koszt jednej trasy realizowanej przez danego podwykonawcę nie przekracza 15 000 zł brutto (lub równowartości tej kwoty w przypadku rozliczeń walutowych) - przy tym założeniu, weryfikacja rachunku podwykonawcy na białej liście nie jest konieczna.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 oraz 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2019 r. poz. 865 z późn. zm., dalej: updop).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów.

Zgodnie z obowiązującym od 1 stycznia 2017 r. art. 15d ust. 1 updop wprowadzonym art. 2 ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2016 r., poz. 780), podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz.U. poz. 646) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

W art. 15d ust. 2 updop wskazano, że w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego, podatnicy:

zmniejszają koszty uzyskania przychodów albo
w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów zwiększają przychody

w miesiącu, w którym została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

W myśl art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo Przedsiębiorców (Dz.U z 2019 r., poz. 1292), dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza 15 000 zł lub równowartość tej kwoty, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.

Powyżej wskazane przepisy art. 15d ust. 1 i ust. 2 zostały znowelizowane na mocy art. 3 ustawy z dnia 12 kwietnia 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2019 r. poz. 1018, dalej jako: ustawa nowelizująca) i zgodnie z art. 14 ust. 2 ustawy nowelizującej weszły w życie z dniem 1 stycznia 2020 r.

I tak art. 15d ust. 1 updop otrzymuje brzmienie:

Podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców:

została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego lub
została dokonana przelewem na rachunek inny niż zawarty na dzień zlecenia przelewu w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług, potwierdzonych fakturą, dokonanych przez dostawcę towarów lub usługodawcę zarejestrowanego na potrzeby podatku od towarów i usług jako podatnik VAT czynny,
pomimo zawarcia na fakturze wyrazów mechanizm podzielonej płatności zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 18a ustawy o podatku od towarów i usług, została dokonana z pominięciem mechanizmu podzielonej płatności określonego w art. 108a ust. 1a tej ustawy.

Z kolei znowelizowany art. 15d ust. 2 updop stanowi, że w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców została dokonana z naruszeniem ust. 1, podatnicy w tej części:

zmniejszają koszty uzyskania przychodów albo
w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów zwiększają przychody

w miesiącu, w którym odpowiednio została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego albo został zlecony przelew.

Dodatkowo został wprowadzony art. 15d ust. 4 updop, zgodnie z którym, przepisów ust. 1 pkt 2 i ust. 2 nie stosuje się, w przypadku gdy podatnik dokonujący płatności dokonał zapłaty należności przelewem na rachunek inny niż zawarty na dzień zlecenia przelewu w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, i złożył zawiadomienie, o którym mowa w art. 117ba § 3 Ordynacji podatkowej, do naczelnika urzędu skarbowego właściwego dla wystawcy faktury w terminie trzech dni od dnia zlecenia przelewu.

Zgodnie z art. 96b ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm., dalej jako: ustawa VAT) w brzmieniu obowiązującym od 1 września 2019 r. Szef Krajowej Administracji Skarbowej prowadzi w postaci elektronicznej wykaz podmiotów:

w odniesieniu do których naczelnik urzędu skarbowego nie dokonał rejestracji albo które wykreślił z rejestru jako podatników VAT;
zarejestrowanych jako podatnicy VAT, w tym podmiotów, których rejestracja jako podatników VAT została przywrócona.

Wykaz jest udostępniany w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw finansów publicznych w sposób umożliwiający sprawdzenie, w tym automatycznie, czy podmiot znajduje się w wykazie na wybrany dzień, przypadający nie wcześniej niż w okresie 5 lat poprzedzających rok, w którym podmiot jest sprawdzany. Dane tego podmiotu są udostępniane według stanu na wybrany dzień, z wyjątkiem danych, o których mowa w ust. 3 pkt 1-3, które są udostępniane według stanu na dzień sprawdzenia (art. 96b ust 2 ustawy o VAT).

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy nowelizującej, przepisy art. 12 ust. 4i i 4j oraz art. 15d ust. 1, 2 i 4 ustawy zmienianej w art. 3, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, mają zastosowanie do zapłaty należności w roku podatkowym rozpoczynającym się po dniu 31 grudnia 2019 r.

Przepisów art. 15d ust. 1, 2 i 4 ustawy zmienianej w art. 3, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie stosuje się do płatności dotyczących kosztów zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów przed dniem 1 stycznia 2020 r. (art. 10 ust. 2 ustawy nowelizującej).

Jak wynika z uzasadnienia do projektu ustawy nowelizującej (Druk nr 3301) celem projektowanej ustawy jest dalsze uszczelnienie systemu podatku od towarów i usług oraz zminimalizowanie ryzyka nieświadomego udziału podatników w karuzelach VAT.

W ostatnich latach zarówno w Polsce, jak i w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej obserwuje się niepokojące zjawisko wykorzystywania mechanizmów konstrukcji podatku VAT do uzyskiwania niezgodnych z prawem korzyści. Dotyczy to przede wszystkim uszczuplania należności budżetu państwa przez wyłudzanie nienależnego zwrotu tego podatku lub nieodprowadzanie należności podatkowych z tytułu VAT. (). Z art. 19 ustawy Prawo przedsiębiorców wynika obowiązek korzystania przez przedsiębiorcę z rachunku płatniczego, w każdym przypadku gdy stroną transakcji jest inny przedsiębiorca oraz jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza 15 000 zł lub równowartość tej kwoty. W art. 12 ust. 4j pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wprowadza się przepisy, które wyłączają skutki w postaci konieczności rozpoznania u podatnika przychodu, w sytuacji gdy płatność będzie wynikała z transakcji innej niż określona w art. 19 ustawy Prawo przedsiębiorców lub zostanie dokonana na inny rachunek niż zawarty w wykazie, pod warunkiem że podatnik złoży w terminie trzech dni od dnia zlecenia przelewu zawiadomienie o tym rachunku do naczelnika urzędu skarbowego właściwego dla wystawcy faktury.

W art. 3 projektowanej ustawy wprowadzono zmiany w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którymi podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części (lub zmniejszają wysokość kosztów), w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego lub została dokonana na rachunek inny niż zawarty w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o VAT w przypadku transakcji z podatnikiem zarejestrowanym na potrzeby podatku od towarów i usług jako podatnik VAT czynny.

W powyższym zakresie zmiana ta poszerza zakres już istniejących przepisów dotyczących płatności gotówkowych w ramach transakcji przekraczających kwotę 15 000 zł.

Znowelizowane przepisy art. 15d ust. 1 pkt 2 updop dotyczą sankcji w postaci utraty możliwości zaliczenia do kosztów wydatków przez podatników, którzy dokonają zapłaty (powyżej 15 000 zł) na rachunek spoza wykazu w sytuacji, gdy dostawa towarów lub świadczenie usług są potwierdzone fakturą i zostały dokonane przez podatników VAT czynnych.

Podsumowując powyższe, stwierdzić należy, że przepis art. 15d updop od 1 stycznia 2020 r. został rozszerzony i zgodnie z art. 15d ust. 1 pkt 2 updop nie każda płatność przekraczająca kwotę 15 000 zł dokonana przelewem na rachunek bankowy będzie stanowić koszt uzyskania przychów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca świadczy m.in. usługi transportu krajowego i międzynarodowego na rzecz podmiotów krajowych i zagranicznych, korzystając z usług wsparcia krajowych i zagranicznych podwykonawców (przewoźników/spedytorów). Usługi transportu krajowego/spedycji świadczone są na podstawie zawartych umów o współpracy biznesowej z przewoźnikami (umów ramowych) oraz na bazie pojedynczych zleceń współpracy. W przypadku usług transportu międzynarodowego Wnioskodawca zawiera z przewoźnikami umowy na wyłączność (Spółka ma za zadanie zaplanować optymalne wykorzystanie środków transportu udostępnionych przez podwykonawców) oraz zlecenia spedycyjne (ad hoc) polegające na realizowaniu przez przewoźnika ustalonej pojedynczej trasy. Przewoźnicy wystawiają faktury za świadczone usługi w transporcie krajowym zazwyczaj raz na miesiąc lub dwa razy w miesiącu, choć zdarza się również, że podwykonawca fakturuje Spółkę za pojedynczą trasę po jej realizacji; w transporcie międzynarodowym najczęściej każdorazowo po wykonanej trasie, choć zdarzają się faktury zbiorcze miesięczne bądź tygodniowe.

Wartości faktur wystawionych na rzecz Wnioskodawcy w PLN lub w przeliczeniu na PLN mogą być: (i) równe/przekraczać kwotę 15 000 zł brutto, (ii) niższe niż 15 000 zł brutto. Koszt jednego zlecenia (trasy) w PLN lub przeliczeniu na PLN może być: (i) niższy niż 15 000 zł brutto lub (ii) równy/wyższy 15 000 zł brutto. Koszt pojedynczej trasy krajowej najczęściej nie przekracza kwoty 15 000 zł brutto (lub jej równowartości).

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości zaliczenia wydatków na usługi świadczone przez podwykonawców zarejestrowanych na VAT w Polsce do kosztów uzyskania przychodów w przypadku gdy koszt jednej trasy realizowanej przez danego podwykonawcę nie przekracza 15 000 zł brutto (lub równowartości tej kwoty), natomiast faktura wystawiana przez podwykonawcę lub płatność na rzecz podwykonawcy obejmująca tą trasę jest równa bądź wyższa 15 000 zł brutto, niezależnie od tego, czy rachunek bankowy na który realizowana jest płatność znajduje się w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. art. 96b ust. 1 Ustawy o VAT, tj. na tzw. białej liście.

W związku z powyższym kluczowym jest odkodowanie znaczenia pojęć transakcja oraz jednorazowa wartość transakcji, do których ustawodawca ustanowił limit kwotowy.

W celu ustalenia znaczenia terminu jednorazowa wartość transakcji z uwagi na to, że adresatem normy prawnej jest przedsiębiorca dokonujący i przyjmujący płatności związane z działalnością gospodarczą, w pierwszej kolejności należałoby sięgnąć do definicji zawartych w ustawie Prawo Przedsiębiorców. Powyższe wynika również z faktu, że wprowadzone przepisy podatkowe, określające konsekwencje nieprzestrzegania normy wyrażonej w art. 19 ustawy z 6 marca 2018 r. Prawo Przedsiębiorców na gruncie ustaw podatkowych odwołują się wprost do nomenklatury stosowanej w ustawie Prawo Przedsiębiorców, także w zakresie rozumienia pojęcia transakcja.

W rozumieniu ustawy Prawo Przedsiębiorców transakcją jest umowa, będąca źródłem stosunku zobowiązaniowego. Przez transakcję należy rozumieć zatem taką czynność prawną (umowę) zawieraną w związku z prowadzoną przez strony działalnością gospodarczą, w wykonaniu której dokonywana jest co najmniej jedna płatność. Wskazany wcześniej przepis nie określa, co może stanowić przedmiot transakcji (umowy), natomiast można przyjąć, że może nim być w szczególności nabycie towaru lub usługi. O przyporządkowaniu płatności do poszczególnych umów (transakcji) decyduje ich cel gospodarczy i zgodny zamiar stron, a nie treść dowodów (dokumentów) księgowych. W konsekwencji, jednorazowa wartość transakcji oznacza ogólną wartość wierzytelności lub zobowiązań, określoną w umowie zawartej między przedsiębiorcami. Przymiot jednorazowości nie odnosi się do liczby płatności, lecz odzwierciedla wymóg powiązania poszczególnych świadczeń w ramach jednego stosunku umownego.

Tożsame stanowisko zostało przedstawione w odpowiedzi Ministerstwa Finansów na interpelację nr 9279 w sprawie wyjaśnienia wątpliwości, dotyczących znowelizowanych przepisów o swobodzie działalności gospodarczej oraz ustaw o podatku dochodowym, w zakresie określenia limitów płatności gotówkowych z dnia 9 lutego 2017 r.

Takie rozumienie pojęcia transakcja znajduje również swój odpowiednik w art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz. U. z 2016 r., poz. 684), zgodnie z którym transakcja handlowa to umowa, której przedmiotem jest odpłatna dostawa towaru lub odpłatne świadczenie usługi, jeżeli strony, o których mowa w art. 2, zawierają ją w związku z wykonywaną działalnością.

Wskazać jednak należy, że w obrocie gospodarczym występują różnego rodzaju umowy, określane częstokroć mianem umów o współpracę/umów ramowych. Zawarcie umowy o współpracę oznacza, że strony dążą do osiągania wspólnych celów i współdziałania, w zakresie określonym w postanowieniach danego porozumienia. Umowa ramowa określa cele gospodarcze podmiotów chcących nawiązać stosunek gospodarczy, który ma być realizowany za pomocą wielu umów. Umowa ramowa może być zawarta na czas nieokreślony, co niewątpliwie wynika z jej charakteru, który ma na celu określenie zasad współpracy na przyszłość. Dopuszczalność zawierania umów ramowych wynika z ogólnej zasady swobody umów (art. 353¹ ustawy Kodeks cywilny, z dnia 23 kwietnia 1964 r. Dz.U. z 2019 r., poz. 1145). Umowy te określają warunki udzielania i realizacji zamówień, w tym również ich termin, lecz nie kreują zobowiązania do spełnienia świadczeń o określonej wartości.

W konsekwencji, w przypadku umów o współpracę/umów ramowych przez jednorazową wartość transakcji należy zatem rozumieć wartość poszczególnych zamówień, nie zaś sumę sprzedaży dokonanej w oparciu o umowę ramową. Jak wskazuję Wnioskodawca wystawione przez podwykonawców faktury zbiorcze VAT dokumentować będą rzeczywiste transakcje świadczonych usług transportu/spedycji, gdzie każda z nich odnosi się do konkretnie realizowanej trasy, wycenianej osobno przy realizacji zlecenia, zgodnie z przyjętymi w danym przypadku zasadami (np. wg kilometrów czy zabieranych palet).

Rację ma więc Wnioskodawca twierdząc, że w niniejszym stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym pojęcie transakcji w rozumieniu przepisu art. 15d ust. 1 updop należy utożsamiać ze świadczeniem/nabyciem pojedynczej usługi (konkretnej trasy zleconej podwykonawcy) jako wartość poszczególnego zamówienia, do którego należy odnieść limit 15 000 zł brutto, nie zaś z sumą odrębnie wycenionych pozycji (transakcji) ujętych na jednej fakturze zbiorczej VAT. Wartość kilku wycenionych odrębnie pozycji na jednej fakturze składa się na jednorazową wartość transakcji w rozumieniu art. 19 ustawy z 6 marca Prawo Przedsiębiorców wyłącznie wówczas, gdy stanowią one przedmiot jednej umowy (transakcji). Zatem wydatki na nabycie usług transportu/spedycji wynikające z poszczególnych faktur dokumentujących kilka transakcji od jednego podwykonawcy, realizowanych w ramach umów będących przedmiotem wniosku, których wartość pojedynczej transakcji nie przekracza kwoty 15 000 zł brutto mogą stanowić koszty uzyskania przychodów bez względu na wartość (płatność) faktury wystawionej przez podwykonawcę równą bądź wyższą 15 000 zł brutto. Tym samym art. 15d ust. 1 pkt 2 updop, który odnosi się do płatności dokonywanej przelewem na rachunek inny niż zawarty w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy VAT, nie znajdzie w niniejszej sprawie zastosowania, o ile pojedyncza transakcja nie przekroczy 15 000 zł brutto.

Wobec powyższego, wskazać należy, że w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2020 r. wydatki na usługi świadczone przez podwykonawców zarejestrowanych na VAT w Polsce można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu w przypadku gdy:

koszt jednej trasy realizowanej przez danego podwykonawcę nie przekracza 15 000 zł brutto (lub równowartości tej kwoty),

natomiast faktura wystawiana przez podwykonawcę lub płatność na rzecz podwykonawcy obejmująca tą trasę jest równa bądź wyższa 15 000 zł brutto,

niezależnie od tego, czy rachunek bankowy na który realizowana jest płatność znajduje się w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. art. 96b ust. 1 Ustawy o VAT, tj. na tzw. białej liście.

Stanowisko Wnioskodawcy należało zatem uznać za prawidłowe.

W odniesieniu natomiast do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte nie stanowią powszechnej wykładni przepisów prawa podatkowego i nie są wiążące dla tutejszego organu, bowiem dotyczą tylko konkretnej indywidualnej sprawy, osadzonej w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i tylko w tej sprawie rozstrzygnięcie jest wiążące.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie