Czy kwoty dobrowolnych napiwków, uiszczanych przez Klientów na rzecz konkretnych Pracowników w sposób bezgotówkowy, które trafiają na rachunek bankowy Spółki, a następnie pod koniec danego miesiąca są wypłacane na rachunki bankowe Pracowników w takiej samej kwocie, jak wpłacone przez Klientów, nie stanowią przychodu Spółki w świetle Ustawy CIT?

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

1 września 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, m.in. w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, który dotyczy powstania przychodu podatkowego z tytułu otrzymywanych napiwków.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Spółka akcyjna (dalej jako: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) prowadzi działalność gastronomiczną - usługi restauracyjne, sklasyfikowane w PKD pod numerami:

1) 56.10.A, restauracje i inne stałe placówki gastronomiczne,

2) 56.30.Z, przygotowywanie i podawanie napojów,

3) 56.29.Z, pozostała usługowa działalność gastronomiczna,

4) 56.21.Z, przygotowywanie i dostarczanie żywności dla odbiorców zewnętrznych (katering).

Działalność gospodarcza prowadzona jest poprzez (…). Spółka świadczy swoje usługi zarówno dla klientów indywidualnych (osób fizycznych) jak i firm (osób prawnych), krajowych i zagranicznych (dalej jako: „Klient”). Wnioskodawca jest podatnikiem VAT czynnym.

Spółka w swoich lokalach zatrudnia personel restauracji, w tym m.in. nieprowadzących jednoosobowych działalności gospodarczych kelnerów w oparciu o umowy zlecenia (umowa o świadczenie usług), a także umowy o pracę (dalej jako: „Pracownicy”). Każdemu z pracowników przy zawarciu umowy (niezależnie od tego, czy jest to umowa o pracę czy umowa zlecenie) zostaje nadany indywidualny numer identyfikacyjny.

Sprzedaż Spółki ewidencjonowana jest na urządzeniach fiskalnych, niezależnie od tego, czy jest to sprzedaż na rzecz osób fizycznych czy prawnych, dlatego każda wykonana usługa, czy sprzedany towar potwierdzona jest paragonem fiskalnym (a na życzenie Klienta wystawiana jest stosowna faktura). Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności wykorzystuje terminale POS (point of sale), działające w oparciu o oprogramowanie (…), powiązane z kasami fiskalnymi w danym lokalu. Obsługując danego Klienta, w terminalu POS odnotowywane jest to, który Pracownik (z określeniem jego indywidualnego numeru identyfikacyjnego) odpowiada za jego obsługę.

DOBROWOLNY NAPIWEK PRZEKAZYWANY PRZEZ KLIENTA KONKRETNEMU PRACOWNIKOWI.

Zwyczajowo przyjętą, a przez to relatywnie często występującą sytuacją jest to, że Klienci, zadowoleni z zapewnionej przez Pracowników obsługi, decydują się na przekazanie dobrowolnej kwoty napiwku (która może przybrać formę określonej wartości pieniężnej lub procentu wartości rachunku), jako wyrazu podziękowania i są regulowane przez Klientów w formie gratyfikacji za obsługę.

Decyzja co do samego przekazania napiwku, jak i co do jego kwoty jest autonomiczną decyzją każdego z Klientów. W odniesieniu do zamówień (rachunków), które dokonywane są w formie bezgotówkowej, przy zamknięciu każdego rachunku, terminal wysyła monit o wskazanie, czy w ramach tego rachunku zostanie przekazany napiwek. Przekazanie napiwku odbywa się w ten sposób, że przy zakończeniu wizyty danego Klienta w restauracji, określa on czy chce pozostawić Pracownikowi napiwek, a jeśli tak, to określa jego wysokość. W przypadku pozostawienia napiwku, Pracownik dolicza tę kwotę do rachunku Klienta, a płatność bezgotówkowa za pośrednictwem terminala płatniczego obejmuje łączną kwotę (tj. sumę wartości zamówienia i napiwku). Następnie napiwek (z określeniem jego kwoty/wartości procentowej rachunku) odnotowywany jest w terminalu POS. Odnotowanie napiwku w terminalu POS skutkuje w sposób automatyczny przypisaniem (alokacją) napiwku do konkretnego Pracownika, który obsługuje danego Klienta (dany rachunek) i do jego indywidualnego numeru identyfikacyjnego. Naliczony napiwek zostaje umieszczony na paragonie fiskalnym (fakturze) wystawianym na rzecz Klienta jako pozycja pod nazwą „serwis”.

Obok opisanych wyżej napiwków, które są wręczane przez Klientów, w Spółce funkcjonują również dobrowolne napiwki w odniesieniu do rezerwacji potwierdzanych z Klientem za pośrednictwem działu sprzedaży i marketingu Spółki (rezerwacje zorganizowane, co obejmuje tzw. małe grupy, średnie grupy, duże grupy i imprezy zamknięte). Również w takim przypadku, na etapie wstępnych rozmów i zawarcia umowy potwierdzającej dokonanie rezerwacji, jak i po zakończeniu obsługi tej rezerwacji, Klient ma możliwość pozostawienia dobrowolnego napiwku w wysokości określonej kwoty lub wartości procentowej ceny zakupionych usług gastronomicznych Spółki. Napiwek ten jest wpłacany w sposób bezgotówkowy i skierowany bezpośrednio do Pracownika, który będzie obsługiwał tę rezerwację. W takim przypadku kwota napiwku również jest przypisana od samego początku do indywidualnie oznaczonego Pracownika.

Wskazany powyżej rodzaj napiwków również jest doliczany do rachunku Klienta i następnie stanowi dodatkową pozycję na fakturze sprzedażowej Spółki lub na paragonie fiskalnym.

Kwota napiwku udzielonego w odniesieniu do ww. rezerwacji grupowych/imprez zamkniętych jest odnotowywana w terminalu POS. Odnotowanie napiwku w terminalu POS skutkuje w sposób automatyczny przypisaniem (alokacją) napiwku do konkretnego Pracownika, który obsługuje dany rachunek (rezerwację grupową//imprezę zamkniętą) i do jego indywidualnego numeru identyfikacyjnego.

Wypłata napiwków na rzecz Pracowników następuje, podobnie jak w przypadku wcześniej opisanych napiwków, pod koniec miesiąca, na rachunki bankowe poszczególnych Pracowników. Wcześniej kwoty napiwków trafiały bowiem na rachunek bankowy Spółki.

Dzięki takiemu sposobowi organizacji Spółka jest w stanie w sposób pewny i bezbłędny przypisać określone zamówienia (otwarte i zamknięte rachunki), a w związku z tym także dokładne kwoty pozostawionych napiwków do poszczególnych Pracowników. Wyłącza to ryzyko naliczenia kwoty napiwku Pracownikowi, który w rzeczywistości nie prowadził obsługi danego Klienta.

Jednocześnie z uwagi na funkcjonalność systemu (…) oraz ze względu na korzystanie z terminali POS w celu określenia wysokości pozostawionego napiwku, alokacja napiwków przekazanych na rzecz danego Pracownika następuje w zasadzie w sposób automatyczny, bez zaangażowania ze strony Wnioskodawcy, który pełni w tym zakresie jedynie rolę pośrednika. Pośrednicząca rola Spółki wyraża się w tym, że przechowuje ona rosnące w trakcie miesiąca (jako przyjętego okresu rozliczeniowego napiwków) środki pieniężne z tytułu napiwków, a następnie pod koniec miesiąca przekazuje (a de facto oddaje) danemu Pracownikowi otrzymane przez niego w ciągu miesiąca napiwki. Napiwki są przekazywane dokładnie w tej samej kwocie, w której Klienci pozostawiali napiwki dla danego Pracownika w danym okresie rozliczeniowym - jest więc to kwota odpowiadająca sumie wszystkich napiwków pozostawionych na rzecz tego Pracownika w danym okresie rozliczeniowym. Przekazanie następuje w postaci przelewu na rachunek bankowy Pracownika. Spółka zawiera z każdym z Pracowników - zarówno zatrudnionych na umowę o pracę, jak i na umowę zlecenie (umowę o świadczenie usług) ustną umowę nienazwaną (na zasadzie swobody kontraktowej), w ramach której przyjmuje ona rolę wyłącznie technicznego przekaziciela kwot napiwków, zobowiązując się wobec Pracowników, że otrzymywane przez nich kwoty napiwków od Klientów zostaną przekazane na ich rachunki bankowe dokładnie w takiej wysokości, w jakiej zostały uiszczone przez Klientów, a jednocześnie Spółka nie będzie uprawniona do dysponowania tymi środkami oraz nie będzie uprawniona do decydowania o dokonaniu bądź wstrzymaniu wypłaty napiwków. Tym samym Wnioskodawca nie angażuje się w sposób czynny w przekazanie napiwków Pracownikom za wyjątkiem comiesięcznego przelewu kwoty napiwków na konto bankowe Pracowników. Jednocześnie Spółka nie potrąca na swoją rzecz jakiejkolwiek kwoty z sumy otrzymanych przez Pracownika napiwków (alokowanych do danego Pracownika).

Z powyższego wynika też, że przy wpłacaniu napiwków, nie nawiązuje się jakakolwiek relacja (stosunek prawny) między Klientem a Spółką, bowiem napiwek „łączy” wyłącznie Klienta, który decyduje się udzielić napiwku konkretnemu Pracownikowi i właśnie tego konkretnego Pracownika. Rolą Spółki jest jedynie bycie czasowym (do końca danego miesiąca) przechowawcą środków należących do poszczególnych Pracowników.

Ponadto Spółka nie gromadzi napiwków w trakcie trwania miesiąca do jednej wspólnej puli, a pod koniec miesiąca nie dzieli sumy napiwków według ustalanego przez siebie klucza podziału. Każdy napiwek jak już wskazano, jest automatycznie alokowany bezpośrednio na rzecz zindywidualizowanego Pracownika, a Spółka jest obowiązana do dokonania wypłat dokładnie takich kwot, jakie zostały wpłacone przez Klientów na rzecz określonych Pracowników, bez ingerowania w sposób podziału.

Kwestie dotyczące napiwków - alokowania ich do konkretnego Pracownika, zasad przechowywania i przekazywania ich Pracownikom pod koniec każdego miesiąca - nie są uregulowane ani w umowach o pracę (umowach zlecenia), ani w regulaminach wewnętrznych (jak i innych dokumentach o charakterze wewnętrznym) Spółki.

Kwoty napiwków w skali roku przekraczają 200 zł na każdego z Pracowników.

Pytanie

Czy kwoty dobrowolnych napiwków, uiszczanych przez Klientów na rzecz konkretnych Pracowników w sposób bezgotówkowy, które trafiają na rachunek bankowy Spółki, a następnie pod koniec danego miesiąca są wypłacane na rachunki bankowe Pracowników w takiej samej kwocie, jak wpłacone przez Klientów, nie stanowią przychodu Spółki w świetle Ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm., dalej jako: „Ustawa o CIT”)? (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Państwa stanowisko w sprawie

Wniesienie Kwoty dobrowolnych napiwków, uiszczanych przez Klientów na rzecz konkretnych Pracowników w sposób bezgotówkowy, które trafiają na rachunek bankowy Spółki, a następnie pod koniec danego miesiąca są wypłacane na rachunki bankowe Pracowników w takiej samej kwocie, jak wpłacone przez Klientów, nie stanowią przychodu Spółki w świetle Ustawy o CIT.

UZASADNIENIE STANOWISKA WNIOSKODAWCY

NAPIWKI JAKO ŚWIADCZENIA NIESTANOWIĄCE PRZYCHODU SPÓŁKI

W ocenie Wnioskodawcy, kwoty dobrowolnych napiwków, uiszczanych przez Klientów na rzecz konkretnych Pracowników w sposób bezgotówkowy, które trafiają na rachunek bankowy Spółki, a następnie pod koniec danego miesiąca są wypłacane na rachunki bankowe Pracowników w takiej samej kwocie, jak wpłacone przez Klientów, nie stanowią przychodu Spółki w świetle Ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 Ustawy o CIT przychodami są w szczególności:

„otrzymane pieniądze (...). Za przychody związane z działalnością gospodarczą (...), osiągnięte w roku podatkowym (...) uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont”.

Wykładnia powyższej definicji przychodu na gruncie Ustawy o CIT, wsparta analizą doktryny prawa podatkowego oraz orzecznictwa sądowoadministracyjnego prowadzi do wniosku, że aby mówić o przychodzie podatkowym, dane przysporzenie musi przede wszystkim:

  1) Być należne podatnikowi - innymi słowy, dane świadczenie musi być skierowane do podatnika (podatnik musi być adresatem świadczenia). Jak wskazuje się w doktrynie: „Rzecz jasna otrzymane pieniądze powodują powstanie przychodu do opodatkowania, gdy są one należne podatnikowi (np. omyłkowy przelew kontrahenta na rachunek podatnika nie powoduje powstania przychodu, o ile tylko środki te zostały zwrócone)” (A. Mariański [w:] A. Krajewska, A. Nowak-Piechota, M. Wilk, J. Żurawiński, A. Mariański, Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz, wyd. IV, Warszawa 2016, art. 12).

Cechę tę należy postrzegać również jako prawną możliwość dochodzenia zapłaty określonej należności na drodze postępowania sądowego. Potwierdza to stanowisko doktryny, gdzie wskazano, że: „Pojęcie przychodu należnego jako podstawowego przychodu w działalności gospodarczej osoby fizycznej użyte jest również w art. 14 u.p.d.o.f. Jest ono tożsame ze stosowanym w u.p.d.o.p. Dlatego też znakomicie zostało zdefiniowane w sentencji wyroku NSA z 16.11.2006 r., II FSK 1375/05, LEX nr 291825: „Skoro nie jest wiadome, czy usługa została wykonana w całości, a tym samym, czy kwota wynikająca z wykazu wykonanych usług (rozliczenia końcowego) i wezwania do zapłaty jest rzeczywista i niesporna, to nie można skutecznie twierdzić, że jest ona należna w rozumieniu art. 14 ust. 1 u.p.d.o.f. [...] Cecha «należności» dotyczy kwot, które są wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego, a zatem zasadne jest przyjęcie, iż przychodami w rozumieniu art. 14 ust. 1 u.p.d.o.f. stają się kwoty, których podatnik może skutecznie się domagać od swego kontrahenta [podkr. aut.]” (P. Małecki, M. Mazurkiewicz [w:] P. Małecki, M. Mazurkiewicz, CIT. Podatki i rachunkowość. Komentarz, wyd. XII, Warszawa 2021, art. 12).

Tak też m.in. Naczelny Sąd Administracyjny (dalej jako: „NSA”) w wyroku z dnia 2 grudnia 2016 r., o sygn. akt II FSK 2784/16, w którym wskazano, że: „W orzecznictwie NSA przesądzone zostało jednoznacznie, że "przychody należne" to przychody, które są wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego, przy czym nie ma znaczenia, czy podatnik już faktycznie uzyskał świadczenie wynikające z takiej wierzytelności, czy też jeszcze nie”.

2) Mieć definitywny (trwały) charakter.

NSA w wyroku z dnia 23 października 2019 r., o sygn. akt II FSK 1699/19 wskazał, że: „Dokonując wykładni przepisu art. 12 u.p.d.o.p. przyjąć należy, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które nie mają charakteru zwrotnego. Przychód jest bowiem w istocie określonym przyrostem majątkowym, a zatem jego otrzymanie musi mieć charakter definitywny. Stąd też wszystkie kwoty otrzymywane "tytułem zwrotnym", takie jak pożyczki, kaucje itp., nie są zaliczane do przychodów podatkowych”.

Jak orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny (dalej jako: „WSA”) w Warszawie w wyroku z dnia 20 stycznia 2017 r., o sygn. akt III SA/Wa 3242/15: „Wprawdzie prawodawca w ustawie podatkowej nie definiuje pojęcia "przychodu", ale w art. 12 ust. 1 u.p.d.o.p. zawarty jest katalog przychodów, w którym na pierwszym miejscu wymienione są "otrzymane pieniądze". Do przychodów podatkowych zalicza się takie przychody, które są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. Podatek dochodowy od osób prawnych obejmuje swoim zakresem wszelkie wpływy majątkowe powstałe przy prowadzeniu działalności gospodarczej. Do przychodów podatkowych, podatnik winien zaliczyć takie przychody, które są mu należne. Nie są to jednak jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe”.

Analizując sytuację opisaną w stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym), w pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na to, że dobrowolne świadczenie Klienta w postaci napiwku, jak każde świadczenie, może być rozpatrywane przez pryzmat przedmiotowy i podmiotowy. Przedmiotem świadczenia jest kwota pieniędzy, uiszczana przez Klienta na rzecz Pracownika, za pośrednictwem rachunku bankowego Wnioskodawcy, z uwagi na dokonanie płatności w sposób bezgotówkowy. Jednocześnie nie ma wątpliwości, że w sferze podmiotowej świadczenie napiwku następuje wyłącznie i bezpośrednio między Klientem a Pracownikiem. Klient nie przekazuje napiwku na rzecz Wnioskodawcy, nie uiszcza on w ten sposób ceny za otrzymane usługi, nie jest to element kalkulacyjny ceny. Świadczenie między Klientem a Wnioskodawcą ogranicza się wyłącznie do obowiązku uregulowania należności pieniężnej za uzyskaną usługę gastronomiczną (restauracyjną), zgodnie z obowiązującym w restauracji cennikiem. Natomiast w przypadku napiwku, Spółka jest podmiotowo wyłączona z tego świadczenia. Rolą Wnioskodawcy jest wyłącznie zgromadzenie i wypłacenie pod koniec miesiąca należnych Pracownikom napiwków, co wynika jedynie z faktu bezgotówkowej formy uiszczenia napiwku - jest bowiem oczywistym, że Pracownik nie ma możliwości „podpięcia” własnego rachunku bankowego pod terminal płatniczy Spółki tak, by Klient mógł uiścić napiwek bezpośrednio na jego rachunek. W związku z tym, rola Spółki jako swoistego pośrednika (przekaźnika) jest w istocie wymuszona okolicznościami (sposobem) uiszczenia napiwku, co w żaden sposób nie oznacza, że Spółka bierze czynny udział w świadczeniu napiwku. Innymi słowy, opisane w stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) okoliczności nie czynią ze Spółki strony (odbiorcy, beneficjenta) świadczenia napiwkowego.

W związku z powyższym, zestawiając powyższą definicję przychodu należnego na gruncie Ustawy o CIT z przedstawioną charakterystyką napiwków należy uznać, że kwoty przekazywanych bezgotówkowo napiwków nie stanowią przychodu Spółki w rozumieniu art. 12 Ustawy o CIT. Przede wszystkim Wnioskodawca nie jest adresatem (odbiorcą) świadczenia. Kwoty napiwków uiszczanych w sposób bezgotówkowy nie stanowią więc świadczenia należnego Wnioskodawcy. Tak zgromadzone na rachunku kwoty nie są pozostawione do dyspozycji Spółki, która nie staje się właścicielem i dysponentem tych środków. Co więcej, ze względu na to, że Wnioskodawca nie jest stroną świadczenia w postaci napiwku, nie ma on żadnego tytułu prawnego do dochodzenia należności wynikających z napiwków przed sądami powszechnymi.

Co więcej, niezależnie od powyższego trzeba stwierdzić dodatkowo, że napiwki należne Pracownikom nie mają po stronie Wnioskodawcy charakteru definitywnego. Spółka, jak wskazano w opisie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) wypłaca Pracownikom zagregowane kwoty napiwków pod koniec każdego miesiąca. Tym samym należności z tytułu napiwków należnych Pracownikom mają charakter przejściowy po stronie Wnioskodawcy. W trakcie danego miesiąca są one gromadzone przez Spółkę na jej rachunku bankowym, by pod jego koniec wypłacić należne napiwki Pracownikom. Z związku z tym, Spółka nie osiąga z tego tytułu jakiegokolwiek definitywnego (trwałego) przysporzenia.

Nie można stracić z pola widzenia, że - jak wskazano w opisie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) - sposób alokacji poszczególnych napiwków do Pracowników, na których rzecz zostały one faktycznie uiszczone przez danych Klientów daje gwarancję prawidłowego przekazania Pracownikowi dokładnie tych napiwków, które zostały mu przekazane przez Klientów w danym miesiącu. Oprogramowanie, z którego korzysta Wnioskodawca zapewnia więc prawidłowość i automatyzm procesu „naliczania” napiwków na rzecz danych Pracowników.

Innymi słowy, z faktu bycia pośrednikiem w przekazywaniu napiwków od Klienta do Pracownika Spółka nie osiąga żadnego przyrostu majątkowego. Kwestię tę potwierdza również to, że Wnioskodawca przekazuje swoim Pracownikom kwotę odpowiadającą dokładnie sumie napiwków, otrzymanych przez danego Pracownika od Klientów na przestrzeni danego miesiąca. Wnioskodawca nie pobiera dla siebie jakiejkolwiek prowizji czy inaczej wyliczonej części napiwków. Zatem po przekazaniu napiwków na rzecz Pracowników, Spółka nie pozostawia dla siebie żadnej części napiwków, a w konsekwencji nie jest w żaden sposób wzbogacona.

W związku z tym, kwoty napiwków wpłacanych w sposób bezgotówkowy, kierowanych na rzecz konkretnych Pracowników, nie stanowią dla Wnioskodawcy przychodów w rozumieniu Ustawy o CIT, a w szczególności art. 12 tej ustawy.

Stanowisko Podatnika znajduje aprobatę w interpretacjach organów podatkowych.

W interpretacji indywidualnej Dyrektora KIS z dnia 13 czerwca 2022 r., nr: 0111-KDIB1-2.4010.110.2022.4.AW wskazano, że:

„Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje ściśle pojęcia przychodu, jednakże na podstawie treści art. 12 powołanej ustawy można określić przychód jako wszelkie trwałe, bezzwrotne i definitywne przysporzenia majątkowe w postaci środków pieniężnych, dóbr majątkowych oraz świadczeń w naturze, niezależnie od tytułu prawnego ich uzyskania przez podatnika. (...) Literalna wykładnia powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. W konsekwencji, do przychodów podatkowych, podatnik powinien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe. Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, lub pomniejsza jego pasywa. (...) Mając na względzie opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy stwierdzić należy, że jeżeli w istocie, jak wynika ze złożonego wniosku, stosowane przez Spółkę systemy sprzedażowe pozwalają określić i jednoznacznie przypisać kwoty poszczególnych przydzielonych napiwków konkretnym pracownikom i w związku z tym możliwe jest generowanie okresowych raportów, na podstawie których Spółka rozlicza się z pracownikami z napiwków, a Wnioskodawca nie będzie pobierać na swoją rzecz żadnych kwot z napiwków i na koniec dnia przekaże napiwki pracownikom, to nie sposób uznać, że pozostawiane przez Klientów napiwki stanowią trwałe i definitywne przysporzenie majątkowe Wnioskodawcy.

W związku z powyższym, napiwki otrzymane w gotówce od Klientów, jak i te przekazywane przez Spółkę pracownikom, zarówno w sytuacji doliczenia ich kwoty do kwoty wynikającej z paragonu, jak i zapłaty za pośrednictwem karty płatniczej, nie będą stanowić przychodu podatkowego Wnioskodawcy”.

Analogiczne stanowisko zostało wyrażone przez Dyrektora KIS w interpretacji indywidualnej z dnia:

1) 3 czerwca 2022 r., nr: 0111-KDIB2-1.4010.119.2022.6.BJ,

2) 25 września 2020 r., nr: 0111-KDIB2-1.4010.256.2020.1.AT,

3) 18 czerwca 2019 r., nr: 0111-KDIB2-1.4010.158.2019.3.MJ.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Podkreślić w tym miejscu należy, że na Spółce ciąży obowiązek dokumentowania rozliczeń dokonywanych transakcji, a także rozliczeń pomiędzy Spółką i jej pracownikami (zleceniobiorcami), w sposób umożliwiający właściwe i niebudzące wątpliwości określenie wysokości przychodów podatkowych Spółki. Organ przyjął za Państwem, jako element przedstawionego zdarzenia przyszłego, że kwota napiwku jest przypisana od samego początku do indywidualnie oznaczonego Pracownika, a Spółka nie gromadzi napiwków w trakcie trwania miesiąca do jednej wspólnej puli, a pod koniec miesiąca nie dzieli sumy napiwków według ustalanego przez siebie klucza podziału. Każdy napiwek, jest automatycznie alokowany bezpośrednio na rzecz zindywidualizowanego Pracownika, a Spółka jest obowiązana do dokonania wypłat dokładnie takich kwot, jakie zostały wpłacone przez Klientów na rzecz określonych Pracowników, bez ingerowania w sposób podział.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy że w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług wydane zostaną/zostały odrębne rozstrzygnięcia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.