Temat interpretacji

zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych udostępnianych Dostawcom w ramach tzw. umów toolingu.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 30 grudnia 2019 r. (data wpływu 3 stycznia 2020 r.), uzupełnionym 13 marca 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych udostępnianych Dostawcom w ramach tzw. umów toolingu jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 stycznia 2020 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych udostępnianych Dostawcom w ramach tzw. umów toolingu.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 2 marca 2020 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.6.2020.1.MK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 13 marca 2020r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. (dalej jako: Spółka lub Wnioskodawca), z siedzibą w () koło () działa w ramach Grupy X. Przedmiotem działalności gospodarczej Spółki jest m.in. produkcja i montaż części oraz akcesoriów do pojazdów silnikowych w tym m.in. produkcja komponentów oraz systemów zaawansowanych technologii dla układów napędowych i przeniesienia napędu. Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy również usługi badawczo- rozwojowe. Spółka prowadzi działalność na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej na podstawie posiadanych zezwoleń.

Spółka w swojej bieżącej działalności wykorzystuje wysoko wyspecjalizowany park maszynowy, pozwalający na produkcję wyrobów o najwyższych parametrach. Na wskazany park maszynowy składają się przede wszystkim środki trwałe, w rozumieniu art. 16a ustawy o PDOP, od których Spółka dokonuje odpisów amortyzacyjnych, które zaliczane są przez nią do kosztów uzyskania przychodów. Opisane środki trwałe umiejscowione są w zakładzie produkcyjnym Spółki i są w jej pełnej dyspozycji. Jednakże Spółka nie jest całkowicie samodzielna w zakresie produkcji swoich wyrobów, albowiem w niektórych sytuacjach nabywa określone elementy (komponenty, półprodukty) składające się na jej finalny produkt, od innych wyspecjalizowanych podmiotów - dostawców.

Z tego powodu Wnioskodawca posiada, oprócz parku maszynowego zlokalizowanego w jej zakładzie, również inne kompletne i zdatne do użytku składniki majątku, o przewidywanym okresie wykorzystania przekraczającym rok (dalej: Środki Trwałe), które umieszczone są w zakładach produkcyjnych dostawców (dalej: Dostawcy lub Kontrahenci) komponentów następnie wykorzystywanych przez Spółkę. Wskazane Środki Trwałe są wprowadzone do prowadzonej przez Wnioskodawcę ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz udostępniane Kontrahentom w ramach umów tzw. toolingu.

Dostawcy uprawnieni są do używania Środków Trwałych wyłącznie w sposób ustalony z Wnioskodawcą, tj. w celu produkcji ściśle określonych komponentów i półproduktów, które są następnie dostarczane za wynagrodzeniem Spółce. Porozumienia z Kontrahentami dotyczące toolingu stanowią zatem dwustronnie zobowiązujące umowy, na podstawie których Spółka nabywa od Dostawców określone wyroby, wykorzystywane w jej działalności produkcyjnej, które to produkty wytwarzane są przy użyciu przekazanych przez Spółkę Środków Trwałych. Dostawcy nie są uprawnieni do wykorzystywania i faktycznie nie wykorzystują Środków Trwałych w inny sposób niż określony powyżej. W szczególności, Kontrahenci nie mają prawa i nie wykorzystują ich w celu produkcji wyrobów innych niż wskazane przez Wnioskodawcę, jak również nie są uprawnieni i nie dokonują sprzedaży produktów wytworzonych w oparciu o Środki Trwałe podmiotom innym niż Spółka.

Produkcja komponentów nabywanych następnie przez Spółkę z wykorzystaniem Środków Trwałych gwarantuje ich najwyższą jakość, jak również pełne dostosowanie do produktów finalnych, w których następnie są używane. Należy bowiem zauważyć, iż wyroby Wnioskodawcy dostosowane są do poszczególnych modeli samochodów, w których są montowane, a zatem również składające się na nie komponenty nie mają charakteru uniwersalnego, lecz są produkowane w sposób specjalistyczny dla potrzeb konkretnego rodzaju wyrobu finalnego.

Fakt przekazania Kontrahentom Środków Trwałych jest uwzględniany w kalkulacji wynagrodzenia płaconego Kontrahentom przez Spółkę i ma wpływ na dokonywane między nimi rozliczenia. Jednak Kontrahenci Spółki, co do zasady nie są zobowiązani do uiszczania na jej rzecz odrębnej opłaty z tytułu korzystania ze Środków Trwałych.

Spółka na opisanych powyżej zasadach ma zamiar współpracować w przyszłości zarówno z Dostawcami, z którymi posiada aktualnie obowiązujące umowy, jak i z innymi podmiotami.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka ma prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne ustalane zgodnie z ustawą o PDOP od Środków Trwałych udostępnianych w ramach toolingu?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka ma prawo do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od Środków Trwałych udostępnianych w ramach toolignu.

Na gruncie art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP (winno być: ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 ze zm., dalej: Ustawy o PDOP), kosztami uzyskania przychodów, są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Nie budzi zatem wątpliwości, że w świetle przywołanego przepisu, kosztami podatkowymi są takie wydatki, które:

• zostały faktycznie poniesione przez podatnika, tj. obciążają jego majątek poprzez zmniejszenie aktywów lub zwiększenie pasywów,
• wykazują związek z prowadzoną działalnością gospodarczą poprzez fakt, że zmierzają do uzyskania przychodów ze źródła przychodów lub do zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie zostały wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP,
• zostały udokumentowane w należyty sposób.

Ustawa o PDOP, przewiduje szczególny reżim rozpoznawania kosztów uzyskania przychodów z tytułu zużycia środków trwałych wykorzystywanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Jak wynika z art. 15 ust. 6 tej ustawy ww. koszty rozliczane są poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z art. 16a-16m oraz z uwzględnieniem art. 16 ustawy o PDOP.

Z kolei w świetle art. 16a ustawy o PDOP, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1.

W tym zakresie stwierdzić należy, że środkami trwałymi w rozumieniu powyższego przepisu są m.in. budowle, maszyny, urządzenia oraz inne przedmioty:

• które zostały przyjęte do używania,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z działalnością gospodarczą albo zostały oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy, o której mowa w art. 17a pkt 1 ustawy o PDOP.

W ocenie Wnioskodawcy, w celu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych z tytułu zużycia środków trwałych, konieczne jest w pierwszej kolejności przeanalizowanie przydatności gospodarczej poszczególnych środków trwałych. Innymi słowy, kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie te odpisy amortyzacyjne, które dotyczą środków trwałych (rozumianych zgodnie z powyższym art. 16a ustawy o PDOP), które są obiektywnie przydatne w prowadzonej działalności gospodarczej. Niniejsze wynika bowiem z ogólnej definicji kosztów uzyskania przychodów zawartej w art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP.

Jak wynika ze stanu faktycznego, Spółka jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą m.in. w zakresie wytwarzania zaawansowanych technicznie części używanych do produkcji pojazdów silnikowych. W tym zakresie Wnioskodawca nabywa od podmiotów trzecich określone komponenty czy półprodukty, niezbędne do wytworzenia tych części. Spółka porozumiała się z Dostawcami (wyspecjalizowanymi producentami) w ten sposób, że oddaje ona do czasowego używania Środki Trwałe, które wykorzystywane są przez nich wyłącznie do produkcji towarów następnie sprzedawanych Spółce o określonych przez nią parametrach i wolumenie.

Wykorzystywanie właśnie Środków Trwałych do produkcji komponentów umieszczanych następnie przez Spółkę w jej wyrobach, gwarantuje ich najwyższą jakość, a także pełne dopasowanie do specjalistycznych wyrobów gotowych. Zatem również z tego względu taki model współpracy z Dostawcami jest dla Wnioskodawcy bardzo korzystny, gdyż gwarantuje brak zakłóceń w dalszej działalności produkcyjnej poprzez m.in. zasadniczą eliminację wad dostarczanych komponentów. Co więcej, fakt przekazania przez Spółkę wskazanych Środków Trwałych Kontrahentom do używania jest uwzględniany we wzajemnych rozliczeniach między tymi podmiotami i ma wpływ na kalkulację wynagrodzenia wypłacanego przez Spółkę tym Kontrahentom.

Powyższe z całą pewnością dowodzi przydatności gospodarczej Środków Trwałych dla Spółki na wielu płaszczyznach.

Ponadto, w ocenie Wnioskodawcy, Środki Trwałe spełniają wszystkie przesłanki uznania ich za środki trwałe, o których mowa w art. 16a ust. 1 ustawy o PDOP. Stanowią one bowiem maszyny i urządzenia, o których mowa w tym przepisie. Były także w momencie oddania do używania zdatne do użytku i kompletne, a przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok. Są również własnością Spółki i zostały wprowadzone do prowadzonej przez nią ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Dodatkowo, art. 16a ust. 1 ustawy o PDOP stanowi, że środek trwały, od którego dokonywane są odpisy amortyzacyjne, powinien być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z działalnością gospodarczą albo zostać oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy, o której mowa w art. 17a pkt 1 (umowy leasingu).

Powyższa przesłanka ma charakter dychotomiczny, co oznacza, że środkiem trwałym jest składnik majątku podatnika, który jest:

• wykorzystywany przez niego na cele związane z działalnością gospodarczą albo
• oddany przez niego do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy, o której mowa w art. 17a pkt 1 ustawy o PDOP.

W ocenie Wnioskodawcy, powyższa przesłanka jest również spełniona w jego przypadku. Środki Trwałe wykorzystywane są bowiem na potrzeby związane z działalnością gospodarczą Spółki.

Ustawa o PDOP, nie definiuje pojęcia wykorzystywania środka trwałego, zatem w tym zakresie odwołać należy się do językowego znaczenia tego terminu. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego oznacza on użyć czegoś dla osiągnięcia jakiegoś celu, zysku (Internetowy Słownik Języka Polskiego; www. sjp.pwn.pl). Istotny jest przy tym także fakt, że art. 16a ust. 1 ustawy o PDOP nie określa, jaki charakter owo wykorzystywanie powinno mieć. W szczególności, w ocenie Wnioskodawcy nie jest wymagane - gdyż nie wynika to wprost z przepisu ani jego celu - aby musiało mieć ono charakter bezpośredni tj. wiążący się z fizycznym władztwem podatnika nad określonym składnikiem majątkowym. Omawiany przepis wskazuje wyłącznie, że wykorzystywanie powinno wykazywać związek z działalnością gospodarczą podatnika.

W ocenie Wnioskodawcy, oddanie do czasowego używania Środków Trwałych Kontrahentom powyższy związek wykazuje. Zauważyć należy bowiem, że w stosunku do wskazanych składników majątkowych, tytuł prawny w zakresie własności przysługuje cały czas Spółce i może ona w granicach tego tytułu swobodnie nimi rozporządzać. Nadto, Środki Trwałe zostały oddane do używania w ściśle określonym celu, jakim jest produkcja komponentów wykorzystywanych następnie w podstawowej działalności produkcyjnej Spółki.

Nie jest natomiast możliwe posługiwanie się tymi Środkami Trwałymi w innym celu, gdyż Kontrahenci nie są w żadnym wypadku uprawnieni do używania przedmiotowych składników majątkowych wedle własnych potrzeb - zgodnie z postanowieniami zawartych z Dostawcami umów, używane są one bowiem wyłącznie do produkcji części dostarczanych Spółce. Nie jest dopuszczalna produkcja za ich pomocą innych rodzajów części, jak również nie jest możliwa produkcja części wskazanych przez Spółkę, ale w celach sprzedaży podmiotom trzecim. Oznacza to, że pomimo iż Środki Trwałe znajdują się fizycznie u Kontrahentów, to Spółka podejmuje wszelkie decyzje o ich faktycznym wykorzystaniu. Od uznania Spółki zależy bowiem jakiego rodzaju elementy będą produkowane przy ich wykorzystaniu (na etapie ustalania warunków świadczenia usług z Kontrahentami), w jakim zakresie, a także kiedy produkcja zostanie rozpoczęta i zakończona (co jest wyznaczone ilością złożonych przez Spółkę zamówień). Faktyczne korzyści wynikające z wykorzystania Środków Trwałych, szczegółowo opisane powyżej, leżą po stronie Spółki. Tym samym, zdaniem Spółki, Środki Trwałe wykorzystywane są na cele związane z jej działalnością gospodarczą.

W ocenie Wnioskodawcy, powyższe okoliczności w sposób jednoznaczny wskazują, że Środki Trwałe podlegają amortyzacji zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o PDOP.

Stanowisko takie znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 12 czerwca 2017 r. o sygn. 0111-KDIB1-1.4010.29.2017.1.SG, zapadłej w zbliżonym stanie faktycznym. Organ podatkowy, za prawidłowe uznał stanowisko podatnika, zgodnie z którym: (...) Urządzenia stanowiące własność Spółki, które Spółka udostępniła X sp. z o.o. są środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji w rozumieniu przepisu art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p. Wynika to z faktu, że Urządzenia są kompletne i zdatne do użytku, a ich przewidywany okres użytkowania jest dłuższy niż rok. Co więcej, udostępnienie Urządzeń następuje na podstawie Umowy, która zmierza do realizacji zamierzonego przez Spółkę celu gospodarczego - produkcji artykułów spożywczych przez podmiot zewnętrzny, wyłącznie dla Spółki.

Nadto, takie oddanie Środków Trwałych do używania Kontrahentom, w ocenie Wnioskodawcy, stanowi przejaw racjonalizacji i optymalizacji procesu produkcji Spółki. Bowiem ze względu na fakt, iż wyroby Spółki wykorzystywane są w różnych modelach samochodów i muszą zostać do nich dostosowane również wykorzystywane w nich komponenty mają charakter specjalistyczny i muszą być dopasowane do konkretnych wyrobów gotowych Wnioskodawcy. Zatem do ich produkcji potrzebne są maszyny specjalne, które nie pozwalają na produkcję o charakterze uniwersalnym. W sytuacji, gdyby to Kontrahenci byli zobowiązani do nabycia wskazanych maszyn specjalnie dla potrzeb Spółki, musieliby ponieść wysokie koszty jeszcze przed rozpoczęciem produkcji za ich pomocą. To wpływałoby z całą pewnością na cenę komponentów nabywanych przez Spółkę, która mogłaby być odpowiednio podwyższona, tak aby zrekompensować poniesione w tym zakresie koszty. Taka sytuacja wpływałaby na znaczące zwiększenie kosztów bieżących Wnioskodawcy w postaci wydatków na zakup półproduktów i komponentów wykorzystywanych w działalności produkcyjnej.

Natomiast w sytuacji, gdy to Spółka pozostaje właścicielem Środków Trwałych, oddanie ich do używania Kontrahentom, uwzględnione jest w kalkulacji wynagrodzenia z tytułu dostaw wytwarzanych za ich pomocą produktów. Może to zatem powodować obniżenie kosztów bieżących produkcji Spółki. Co więcej, jak już wspominano, poprzez takie ukształtowanie relacji z Kontrahentami, Spółka zapewnia sobie najwyższą jakość komponentów dostarczanych przez Dostawców oraz ich odpowiedni wolumen, co z kolei bezpośrednio przekłada się na brak zakłóceń w działalności Spółki i możliwość osiągania przez nią stałych przychodów.

Należy zatem podkreślić, że gdyby nie fakt oddania do czasowego używania Środków Trwałych, Spółka byłaby zmuszona albo do ponoszenia wyższych kosztów nabycia towarów albo do uruchomienia ich produkcji we własnym zakresie. Wiązałoby się to z koniecznością poniesienia kosztów przeszkolenia lub zatrudnienia nowych pracowników wykwalifikowanych do produkcji elementów niezbędnych Spółce, jak również innych kosztów takich jak know-how, koszty nabycia innych środków trwałych, materiałów itd. Nie można przy tym wykluczyć, iż Spółka nie zdołałaby nigdy osiągnąć takich samych parametrów jakościowych i ilościowych, jakie gwarantują Kontrahenci. W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy zasadne jest oddanie do czasowego używania Środków Trwałych, albowiem jest to przejaw racjonalizacji procesu produkcji oraz minimalizacji kosztów działalności gospodarczej.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, jest on uprawniony do rozpoznawania odpisów amortyzacyjnych od Środków Trwałych jako kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o PDOP, gdyż dokonywane są one zgodnie z art. 16a-16m ustawy o PDOP, jak również spełniają przesłanki ogólne uznania ich za koszt uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP, jako że Środki Trwałe służą osiąganiu przez Wnioskodawcę przychodów oraz zachowaniu i zabezpieczeniu jego źródła przychodów.

Jednocześnie, jak wskazuje art. 15 ust. 6 ustawy o PDOP, rozważając kwestię związaną z zaliczaniem odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów, konieczna jest analiza również art. 16 ustawy o PDOP, w tym w szczególności art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP wyłączającego możliwość uznawania pewnych kategorii wydatków za koszty uzyskania przychodów. W tym zakresie wskazać należy przede wszystkim na treść art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c ustawy o PDOP, zgodnie z którym nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oddanych do nieodpłatnego używania - za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania.

W ocenie Wnioskodawcy, w przedstawionym w niniejszym wniosku stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym, przywołany przepis nie znajdzie zastosowania, albowiem Spółka nie oddaje Środków Trwałych do nieodpłatnego używania. W pierwszej kolejności wskazać należy, że cena wyrobów sprzedawanych przez Dostawców Spółce, skalkulowana jest przy uwzględnieniu okoliczności przekazania Środków Trwałych Kontrahentom. Innymi słowy, przekazanie Środków Trwałych Kontrahentom wpływa na rozliczenia stron. Brak jest zatem aspektu bezinteresowności, gdyż Spółka za oddanie do używania Środków Trwałych otrzymuje wymierną korzyść majątkową. Nadto, należy zauważyć, że Spółka w zamian za udostępnienie Środków Trwałych otrzymuje produkty najwyższej jakości, jak również w odpowiednim wolumenie, które znajdują bezpośrednie zastosowanie w jej działalności gospodarczej. Nie można zatem mówić o bezpłatnym oddaniu do używania Środków Trwałych, gdyż po stronie Spółki widoczne są korzyści ekonomiczne z tytułu przedmiotowego przekazania Środków Trwałych. Umowy zawarte z Kontrahentami w zakresie Środków Trwałych są bowiem dwustronnie zobowiązujące i wyznaczają również szereg obowiązków właśnie po stronie Dostawców. Stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydanych w analogicznych sprawach.

Przykładowo wskazać można na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 24 października 2014 r. o sygn. IBPBI/2/423-904/14/CzP, w której za prawidłowe zostało uznane następujące stanowisko podatnika: ,,Zdaniem Spółki, w przypadku Umów toolingu nie sposób mówić o nieodpłatności tego świadczenia na rzecz kontrahentów, gdyż za nieodpłatne uznaje się, co do zasady, takie świadczenie, którego spełnienie nie powoduje po stronie otrzymującego wzajemnego świadczenia na rzecz przekazującego urządzenia. Nieodpłatność nie będzie miała miejsca w sytuacji Spółki, gdyż w zamian za udostępnianie Urządzeń uzyska ona produkty spełniające normy jakościowe oraz jej oczekiwania. Ponadto, należy jeszcze raz podkreślić, że w związku z zawieraniem Umów toolingu, kontrahenci zobowiążą się do wykorzystywania Urządzeń wyłącznie na potrzeby działalności produkcyjnej na rzecz Spółki. W rezultacie kontrahenci Spółki nie otrzymają możliwości wykorzystania Urządzeń w celach innych niż zastrzeżone w Umowach toolingu. (...) Będą to umowy dwustronnie zobowiązujące - tak Spółka, jak i jej kontrahenci będą zobowiązani do spełnienia pewnych ekwiwalentnych świadczeń na rzecz drugiej strony. Spółka zobowiązana bowiem będzie do udostępniania Urządzeń kontrahentom, a kontrahenci zobowiążą się do wyłącznej produkcji Elementów na rzecz Spółki. W rezultacie nie można również mówić o nieodpłatnym udostępnianiu przez Spółkę Urządzeń w ramach Umów toolingu. Tym samym, Wnioskodawca wskazuje, że w przedstawionych okolicznościach nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c Ustawy CIT. Spółka jest zatem zdania, że ma prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od Urządzeń udostępnianych kontrahentom na mocy Umów toolingu.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy odpisy amortyzacyjne od Środków Trwałych mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, bowiem:

• Środki Trwałe spełniają przesłanki do uznania ich za środki trwałe w rozumieniu art. 16a ust. 1 ustawy o PDOP,
• oddanie do czasowego używania Kontrahentom Środków Trwałych jest racjonalne z punktu widzenia działalności gospodarczej Spółki i służy uzyskiwaniu przez nią przychodów,
• art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c ustawy o PDOP nie znajdzie zastosowania, gdyż oddanie Środków Trwałych do używania nie ma charakteru nieodpłatnego,
• brak jest na gruncie ustawy o PDOP innych przepisów, które wyłączałyby możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, takich jak przedstawione w niniejszym wniosku.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydanych w zbliżonych stanach faktycznych:

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 20 listopada 2014 r. o sygn. IPPB5/423-879/14-2/KS,
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 17 maja 2013 r. o sygn. IPTPB3/423-79/13-2/KJ,
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 7 lutego 2013 r. o sygn. IBPBI/2/423-1451/12/JS,
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 17 września 2012 r. o sygn. ITPB3/423-314/12/AM,
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 9 lutego 2012 r. o sygn. ITPB3/423-629A/11/AW.

W świetle powyższego, w ocenie Spółki, ma ona prawo zaliczać odpisy amortyzacyjne od Środków Trwałych do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej