1. Czy opisane grodzice stanowią składniki majątku o których mowa w art. 16d ust. 1 ustawy o CIT w związku, z czym w przypadku jednostkowej grodzicy której wartość nie przekracza 10 000 zł Wnioskodawca będzie uprawniony do rozliczenia wydatku na jej nabycie bezpośrednio w kosztach uzyskania przychodu w miesiącu oddania jej do używania – bez dokonywania odpisów amortyzacyjnych, 2. czy miesiącem oddania do używania w rozumieniu art. 16d ust. 1 ustawy o CIT w przypadku grodzic jest miesiąc dostarczenia zamówionej grodzicy na plac budowy lub do magazynów Spółki, 3. czy opisane grodzice których jednostkowa wartość nie przekracza 10 000 zł i które na podstawie art. 16d ust. 1 ustawy o CIT zostaną rozliczone bezpośrednio jako koszty uzyskania przychodu podlegają wpisowi do ewidencji środków trwałych.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

23 marca 2022 r., za pośrednictwem epuap, wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

1.czy opisane grodzice stanowią składniki majątku o których mowa w art. 16d ust. 1 ustawy o CIT w związku, z czym w przypadku jednostkowej grodzicy której wartość nie przekracza 10 000 zł Wnioskodawca będzie uprawniony do rozliczenia wydatku na jej nabycie bezpośrednio w kosztach uzyskania przychodu w miesiącu oddania jej do używania – bez dokonywania odpisów amortyzacyjnych,

2.czy miesiącem oddania do używania w rozumieniu art. 16d ust. 1 ustawy o CIT w przypadku grodzic jest miesiąc dostarczenia zamówionej grodzicy na plac budowy lub do magazynów Spółki,

3.czy opisane grodzice których jednostkowa wartość nie przekracza 10 000 zł i które na podstawie art. 16d ust. 1 ustawy o CIT zostaną rozliczone bezpośrednio jako koszty uzyskania przychodu podlegają wpisowi do ewidencji środków trwałych.

Treść wniosku jest następująca :

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego

X sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca”) jest przedsiębiorstwem prowadzącym działalność w zakresie projektowania i wykonawstwa specjalistycznych robót geotechnicznych w ramach geoinżynierii oraz inżynierii bezwykopowej. Specjalizuje się także w projektowaniu i wykonawstwie robót hydrotechnicznych w wodach śródlądowych i morskich. Głównym przedmiotem działalności według PKD jest działalność w zakresie inżynierii i związane z nią doradztwo techniczne (PKD 71.12.Z). W ramach swojej działalności Wnioskodawca nabywa i planuje nabywać grodzice stalowe.

[czym jest grodzica] Grodzica jest rodzajem kształtownika (wyrobu walcowanego o znacznej długości i różnym kształcie przekroju poprzecznego) i jest wykorzystywana w budownictwie do wykonywania szczelnych ścianek pozwalających na prowadzenie prac budowlanych w wykopie.

[sposób wykorzystania grodzic przez Wnioskodawcę] W ramach swojej działalności w zakresie zabezpieczenia wykopów Wnioskodawca wykonuje tymczasowe konstrukcje z grodzic stalowych. Najpierw grodzice są umieszczane w ziemi poprzez - wbijanie młotem udarowym, pogrążanie wibromłotem bądź w drodze statycznego wciskania. Grodzice w konstrukcjach tymczasowych są odzyskiwane (wyciągane z ziemi po zakończeniu budowy) — obniża to znacznie koszty robót i pozwala na wielokrotne wykorzystywanie grodzic na wielu budowach. Ścianki z grodzic stalowych są powszechnie wykorzystywane jako efektywne ekonomicznie i technicznie tymczasowe konstrukcje oporowe i szczelne obudowy głębokich wykopów (ścianki szczelne) zabezpieczające uskoki terenu o głębokości do kilkunastu metrów. Grodzice wykorzystywane są wszędzie tam, gdzie oprócz zabezpieczenia uskoku terenu wymagane jest: - zabezpieczenie wykopu przed napływem wody gruntowej lub/i - w bezpośrednim sąsiedztwie wykopu znajdują się obiekty wrażliwe na osiadania. Wysoką efektywność zabezpieczeń z grodzic zapewnia wysoka wydajność robót i możliwość odzyskania grodzic. Ścianki z grodzic stalowych składają się z tymczasowo połączonych grodzic- każdorazowo dana ścianka składa się z różnych grodzic - jest to uzależnione od projektu i warunków występujących na konkretnej budowie. Każda z grodzic może być wykorzystywana wielokrotnie w różnych zestawach i konfiguracjach. Grodzice z reguły są wykorzystywane dłużej niż rok co wynika z długości procesu budowlanego oraz jej przydatności do wielokrotnego użytku. Założeniem jest to, że grodzica jest odzyskiwana przy usuwaniu zabezpieczeń po zakończonej budowie, ale zdarzają się sytuacje, gdy grodzica jest utracona w całości lub części (ułamana na danej wysokości). Jednakże Wnioskodawca robi wszystko, żeby im zapobiec gdyż pozostawienie grodzicy w ziemi lub jej uszkodzenie (całości lub części) wiąże się ze stratą ekonomiczną.

Dokonując zamówienia grodzic Wnioskodawca każdorazowo określa ilość sztuk zamawianych grodzic i ich parametry techniczne. Przykładowe zamówienie wygląda następująco: 265 grodzic o długości 15m, o wyznaczonej klasie (gatunku stali) i profilu z dostawą na określony plac budowy. Z reguły faktury otrzymywane od dostawców dla danego zamówienia zawierają ilość sztuk, natomiast, zdarza się ze względu na to, że głównym elementem kształtującym wysokość wynagrodzenia jest koszt metalu użytego do wytworzenia grodzicy niektórzy dostawcy na fakturach nie zawierają ilości sztuk dostarczonych do Wnioskodawcy a ilość towaru podają w jednostkach wagi (ilość ton dostarczonych). Natomiast Wnioskodawca na potrzeby magazynowe jest w stanie dokładnie określić ile grodzic (i o jakich parametrach) było przedmiotem dostawy ze względu na to, że zamawiając daną partię grodzic wskazuje ile sztuk grodzic ma być przedmiotem dostawy, bądź wartość tą można ustalić poprzez podział masy dostarczonych grodzic przez masę jednostkowej grodzicy. Zamówione Grodzice są dostarczane przez dostawców bezpośrednio na konkretne place budowy. Wyjątkowych sytuacjach zdarza się, że zakupione grodzice trafiają bezpośrednio do magazynów. Wartość jednostkowej grodzicy nie przekracza 10 000 zł.

Pytania

1.Czy opisane grodzice stanowią składniki majątku o których mowa w art. 16d ust. 1 ustawy o CIT w związku, z czym w przypadku jednostkowej grodzicy której wartość nie przekracza 10 000 zł Wnioskodawca będzie uprawniony do rozliczenia wydatku na jej nabycie bezpośrednio w kosztach uzyskania przychodu w miesiącu oddania jej do używania – bez dokonywania odpisów amortyzacyjnych?

2.Czy miesiącem oddania do używania w rozumieniu art. 16d ust. 1 ustawy o CIT w przypadku grodzic jest miesiąc dostarczenia zamówionej grodzicy na plac budowy lub do magazynów Spółki?

3.Czy opisane grodzice których jednostkowa wartość nie przekracza 10 000 zł i które na podstawie art. 16d ust. 1 ustawy o CIT zostaną rozliczone bezpośrednio jako koszty uzyskania przychodu podlegają wpisowi do ewidencji środków trwałych?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad Pytanie 1 Opisane grodzice stanowią składniki majątku o których mowa w art. 16d ust. 1 ustawy o CIT w związku, z czym w przypadku jednostkowej grodzicy której wartość nie przekracza 10 000 zł Wnioskodawca będzie uprawniony do rozliczenia wydatku na jej nabycie bezpośrednio w kosztach uzyskania przychodu w miesiącu oddania ich do używania - bez dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Ad Pytanie 2 Miesiącem oddania do używania w rozumieniu art. 16d ust. 1 ustawy o CIT w przypadku grodzic jest miesiąc dostarczenia ich na plac budowy lub do magazynów Spółki.

Ad Pytanie 3 Opisane grodzice których wartość nie przekracza 10 000 zł i które na podstawie art. 16d ust. 1 ustawy o CIT zostaną rozliczone bezpośrednio w kosztach uzyskania przychodu nie podlegają wpisowi do ewidencji środków trwałych.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy. Amortyzacja jest szczególną formą rozliczenia kosztu podatkowego w czasie - którą ustawodawca przewidział dla określonych składników majątkowych. Celem wprowadzenia instytucji amortyzacji do porządku prawnego było rozłożenie w czasie rozliczania kosztów związanych z wprowadzeniem do przedsiębiorstwa określonych składników majątku o istotnej wartości i funkcji z perspektywy podatnika ponieważ jednorazowe rozpoznanie wydatku prowadziłyby do niewspółmiernego rozliczenia kosztów w stosunku do przychodów.

[spełnienie warunków uznania za środek trwały] Art. 16a ust. 1 ustawy o CIT zawiera ogólną definicję środka trwałego oraz zasady uznania składników za podlegające amortyzacji. Zgodnie z przedmiotową regulacją amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: 1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, 2) maszyny, urządzenia i środki transportu, 3) inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego wynikają cztery kryteria uznania za środek trwały : 1. kryterium własności / współwłasności, 2. kryterium kompletności i zdatności do użytku, 3. kryterium długość przewidywanego okresu używania oraz 4. kryterium wykorzystywania na potrzeby związane z działalnością gospodarczą. Opisane grodzice spełniają wszystkie te kryteria - Spółka jest ich właścicielem, są one zdatne do użytku po dostarczeniu na plac budowlany, docelowo wykorzystywane są przez ponad rok na potrzeby związane z działalnością gospodarcza Spółki (zabezpieczenie wykopów).

[szczególne zasady dotyczące niskocennych środków trwałych] Zgodnie z art. 16d ust. 1 ustawy o CIT podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, spełniających przesłanki do uznania ich za środki trwałe, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania. Regulacja ta miała stanowić formę wentylu bezpieczeństwa by wyłączyć z zakresu amortyzacji składniki majątku o niskiej wartości, których amortyzowanie prowadziłaby do uciążliwego nadmiernego formalizmu. [Systematyka KŚT] Z punktu widzenia systematyki Klasyfikacji Środków Trwałych można też wyróżnić zasadę odrębnego kwalifikowania składników majątkowych stanowiących środki trwałe. Przypadki zbiorczego traktowania poszczególnych składników majątkowych jako zespół środków trwałych stanowi wyjątek. W kontekście powyższego w opinii Spółki grodzice ze względu na swoją naturę powinny być traktowane jako środki trwałe przy czym każda grodzica powinna stanowić odrębny środek trwały. Wynika to z poniższych względów:

1.Grodzica stanowi element konstrukcyjny zabezpieczania wykopu - pomimo, że zawsze jest elementem większego zbioru, może być wykorzystywana w różnych konfiguracjach (zespołach grodzic).

2.Grodzica jako pojedynczy element stanowi kompletny składnik majątku, gdyż posiada wszelkie walory techniczne do właściwego wykorzystania na budowie;

3.Założeniem jest to, że grodzicie będą używane dłużej niż rok, na wielu budowach o ile nie zdarzy się sytuacja losowa która uniemożliwi dalsze użytkowanie grodzicy.

4.Zasadą przyjętą przez ustawodawcę w KŚT jest indywidulane(odrębne) rozliczanie składników majątkowych podlegających amortyzacji, chyba że w KŚT zostanie wprost określone, że stanowią zbiór elementów traktowanych jako jeden środek trwały.

5.Nie można uznać jej za materiał budowlany, gdyż służy tylko do wznoszenia obiektów tymczasowych i jest usuwana z ziemi po zakończeniu zlecenia, by wykorzystać ją ponownie.

Powyższa argumentacja znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie i interpretacjach dot. przedmiotów pełniących podobną funkcje i posiadających podobną charakterystykę - szalunków i rusztowań. Ze względu na podobny charakter szalunku i grodzicy (tymczasowy element konstrukcyjny użytkowany na różnych budowach w różnych konfiguracjach) w opinii Spółki rozumowanie zawarte w cytowanych orzeczeniach powinno mieć zastosowanie:

·Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 sierpnia 2019 r. II FSK 3128/17 (...) w świetle przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego skarżąca ma prawo jednorazowo uznać za koszt uzyskania przychodu wydatek na nabycie wyposażenia w postaci pojedynczych elementów rusztowań i szalunków o wartości poniżej 3.500 zł netto, uznawanych jako wyposażenie niskocenne i ma prawo zaliczać pojedyncze elementy tych rusztowań i szalunków jako środki trwałe niepodlegające amortyzacji. (...)Wykładnia ta prowadzi do prawidłowego wniosku o uwzględnianiu wartości zakupionych elementów jako kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio w dacie ich poniesienia albo, po zaliczeniu ich do środków trwałych niepodlegających amortyzacji, w miesiącu oddania ich do używania, względnie w przypadku zaliczenia ich do niskokosztowych środków trwałych podlegających amortyzacji, dokonania amortyzacji jednorazowej w miesiącu oddania do używania albo w miesiącu następnym.

·Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 czerwca 2014 r. sygn. akt. III SA/Wa 2079/13 Reasumując tę część rozważań, Sąd stwierdza, że organy naruszyły przepisy postępowania poprzez niedostateczne wyjaśnienie stanu faktycznego w zakresie charakteru działalności Spółki w zakresie wynajmowania i wydzierżawiania elementów szalunków i przyjęły, że Skarżąca wynajmuje/wydzierżawia "kompletne" szalunki. Jak wynika z akt sprawy, podstawową część majątku Skarżącej (a także i kwotę wydatków na nabycie elementów szalunków), stanowią elementy o wartości początkowej równej lub niższej niż 3.500 zł. W związku z tym i wobec faktu, że elementy te mają okres przewidywania dłuższy niż rok (w rozumieniu art. 16a ust. 1 omawianej ustawy), organy winny rozważyć skorzystanie z prawa Spółki do nieprowadzenia ewidencji środków trwałych dla elementów szalunków o wartości jednostkowej nie przekraczającej 3.500 zł, co jest zgodne z treścią art. 16d ust. 1 i ust. 2 u.p.d.o.p. Z brzmienia powyższych przepisów wynika bowiem, że podatnik dla składników majątku, spełniających warunki zakwalifikowania do środków trwałych (tj. art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p.) o wartości początkowej nie przekraczającej 3.500 zł może tych składników nie wprowadzać do ewidencji środków trwałych oraz nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych, a wydatki poniesione na ich nabycie stanowią koszt uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Ponadto analogiczne stanowisko zostało zaprezentowane w interpretacji z IBPB-1-3/4510-659/16-11/PC z 12 lutego 2020.

[określenie momentu oddania do używania] W opinii Spółki jako moment oddania do używania należy przyjąć chwile w której zamówione grodzice są dostarczane są na plac budowy lub do magazynu. Sformułowanie „moment oddania do używania” w rozumieniu art. 16d ust. 1 ustawy o CIT należy rozumieć moment, w którym faktycznie grodzice znalazły się na placu budowy mogły być wykorzystane w procesie budowlanym. Natomiast w sytuacji, gdy grodzice trafiają po zakupie bezpośrednio do magazynów wówczas także mamy do czynienia z oddaniem do używania, gdyż zwiększenie się zasobów grodzić pozwala na bieżąco uzupełniać braki na innych budowach i ułatwia planowanie kolejnych inwestycji.

[obowiązki ewidencyjne] Ust. 2 art. 16d ustawy o CIT wskazuje, że obowiązek wpisu do ewidencji środków trwałych odnosi się tylko do tych środków trwałych które będą amortyzowane. Natomiast tzw. niskocenne środki trwałe które są rozliczane w kosztach bezpośrednio, nie muszą być umieszczane w ewidencji środków trwałych. W związku z tym Spółka nie będzie obowiązania do wprowadzania grodzic do ewidencji środków trwałych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm.),

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

-pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

-nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów,

-być właściwie udokumentowany.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości i które nie zostały wyłączone z kosztów na podstawie art. 16 ust. 1.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

Z kolei w myśl art. 16a ust. 1 ww. ustawy,

W świetle cytowanych przepisów, składniki majątku trwałego mogą zostać zaliczone do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

-stanowią własność lub współwłasność podatnika,

-zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,

-są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, iż warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,

-przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,

-składniki te są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo zostały oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.

W myśl art. 16d ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

Z kolei w myśl art. 16f ust. 3 ww. ustawy,

Z powyższych unormowań wynika, że podatnik nabywając lub wytwarzając składnik majątku o cechach środka trwałego, którego wartość początkowa nie przekracza 10 000 zł (jest równa lub niższa), dla celów podatkowych może:

-nie zaliczyć go do podlegających amortyzacji środków trwałych, odnosząc w miesiącu oddania ich do używania jego wartość bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów,

-zaliczyć go do podlegających amortyzacji środków trwałych, ujmując go w stosownej ewidencji środków trwałych po czym:

-dokonać jego jednorazowej amortyzacji w miesiącu oddania do używania albo w miesiącu następnym, lub

-dokonywać odpisów amortyzacyjnych od jego wartości początkowej zgodnie z zasadami określonymi w art. 16h–16m.

Natomiast, gdy wartość początkowa środka trwałego w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł, podatnik jest obowiązany dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h–16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (z wyjątkiem środków trwałych wymienionych w art. 16c tej ustawy).

Przy czym amortyzacji środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych (art. 16i ustawy), stanowiącym załącznik nr 1 do ww. ustawy, który odwołuje się do odpowiedniego symbolu Klasyfikacji Środków Trwałych, która została wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz.U. z 2016 r. poz. 1864).

Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustaleniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. Przez środki trwałe rozumie się w Klasyfikacji Środków Trwałych rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki lub oddane do używania na podstawie najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się w Klasyfikacji Środków Trwałych pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy osiedla, zespoły komputerowe lub rusztowania składające się z szeregu pojedynczych elementów, które nie mogą funkcjonować samodzielnie.

W kwestii rozstrzygnięcia, czy ww. grodzice stanowić mogą odrębne środki trwałe, istotne znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie, czy elementy te można uznać za kompletne i zdatne do użytku.

Grodzica jest rodzajem kształtownika (wyrobu walcowanego o znacznej długości i różnym kształcie przekroju poprzecznego) i jest wykorzystywana w budownictwie do wykonywania szczelnych ścianek pozwalających na prowadzenie prac budowlanych w wykopie.

Przepisy prawa podatkowego nie wyjaśniają co należy rozumieć pod pojęciem „kompletny i zdatny do użytkowania”. Zgodnie z regułą wykładni językowej, w myśl której w sytuacji, gdy ustawodawca nie nadał danemu terminowi szczególnego znaczenia, stosując definicję ustawową, należy przyjąć takie jego znaczenie, jakie funkcjonuje w języku powszechnym.

W języku powszechnym – jak wynika z definicji zawartej w Słowniku języka polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN (www.sjp.pwn.pl) – pojęcie „używać” jest synonimem pojęcia „użyć” i oznacza, m.in. „zastosować coś jako środek, narzędzie” oraz „zrobić z czegoś użytek”. Z powyższego należy wywieść, że oddanie środka trwałego „do używania” jest ściśle związane z włączeniem go do wykorzystywania w prowadzonej działalności gospodarczej, po uprzednim stwierdzeniu, że jest on kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania – po uzyskaniu stosownych pozwoleń i koncesji. Oznacza to, że w dniu przyjęcia do używania środki trwałe powinny być obiektywnie gotowe do wykorzystywania ich przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Takie rozumienie kryteriów „kompletności” i „zdatności do użytku” prezentowane jest szeroko w doktrynie prawa podatkowego:

·„kompletne i zdatne do użytku są takie składniki majątku trwałego, które zawierają wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z ich przeznaczeniem, bez narażenia życia lub zdrowia osób z nich korzystających, które ponadto posiadają stosowne atesty i homologacje oraz dopuszczone są do używania przez właściwe organy administracji państwowej” (J. Marciniuk, Podatek dochodowy od osób prawnych, Komentarz, C.H. Beck, Warszawa 2009, s. 518-519);

·„składnik majątku spełnia przesłanki kompletności i zdatności do użytku, jeżeli jest on wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto są sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie” (E. Mazur, Komentarz do art. 16(a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, 2009, LEX);

·„zdatność do użytku w wielu sytuacjach faktycznych oznaczać będzie konieczność spełnienia szeregu wymogów formalnoprawnych nakładanych na przedsiębiorcę przez odrębne przepisy” (M. Wilk, Komentarz do art. 16(a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, 2014, LEX);

·„kompletność oraz zdatność do użytku w dniu przyjęcia do używania oznacza też, że środek trwały zawiera wymagane elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, jest sprawny technicznie, a jeśli istnieją wymogi formalne, to także one są spełnione” (M. Ślifirczyk, F. Świtała, R. Krasnodębski, G. Dźwigała, P. Karwat, Z. Huszcz, Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych. Komentarz, Lexis Nexis, Warszawa 2009).

W świetle powyższego należy podkreślić, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast, sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć jako „możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania”. Zatem „kompletne i zdatne do użytku” nie oznacza jednocześnie, że składniki majątku mają być zdolne do samodzielnej pracy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika m.in., że ścianki z grodzic stalowych składają się z tymczasowo połączonych grodzic- każdorazowo dana ścianka składa się z różnych grodzic - jest to uzależnione od projektu i warunków występujących na konkretnej budowie. Każda z grodzic może być wykorzystywana wielokrotnie w różnych zestawach i konfiguracjach. Grodzice z reguły są wykorzystywane dłużej niż rok co wynika z długości procesu budowlanego oraz jej przydatności do wielokrotnego użytku. Zamówione grodzice są dostarczane przez dostawców bezpośredni na konkretne place budowy. W wyjątkowych sytuacjach zdarza się, że zakupione grodzice trafiają bezpośrednio do magazynów. Wartość jednostkowej grodzicy nie przekracza 10 000 zł.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że zakupione jednostkowe grodzice nie spełniają przesłanek koniecznych dla uznania ich za środek trwały. Bowiem jak wynika z powyższego grodzica jest elementem obiektu zbiorczego, tj. ścianki składającej się z większej ilości grodzic (w zależności od projektu i warunków występujących na konkretnej budowie), a jako pojedyncza nie może funkcjonować samodzielnie.

Z uwagi na powyższe miesiącem do oddania do użytku nie może być miesiąc dostarczenia jednostkowej grodzicy na plac budowy lub do magazynów Spółki, lecz dostarczenie określonego kompletu grodzic, który jest kompletny i zdolny do użytku, do wykorzystania do przeprowadzenia konkretnych prac budowlanych (na potrzeby konkretnej budowy).

W konsekwencji wskazać należy, że jeżeli wartość danego kompletu grodzic na potrzeby konkretnej budowy, przekracza 10 000 zł (składnik majątku wprowadzony do ewidencji środków trwałych), to z chwilą oddania go po raz pierwszy do używania, Wnioskodawca winien zaliczyć wydatki z nim związane do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne, zgodnie z art. 16a-16m ustawy. W ten sam sposób należy postąpić z każdym kolejnym kompletem, którego wartość początkowa przekracza 10 000 zł.

Jeżeli natomiast wartość początkowa danego kompletu, na który składają się poszczególne jego elementy, nie przekracza 10 000 zł, to podatnik ma możliwość wyboru, tj. zaliczenia bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów wydatków z nim związanych, bądź też uznania go za środek trwały i dokonywania jednorazowej amortyzacji, bądź też dokonywania odpisów amortyzacyjnych zgodnie z zasadami określonymi w art. 16h–16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto wskazać należy, że czasowy brak wykorzystywania poszczególnych elementów grodzic (z po raz pierwszy utworzonych kompletów) w przypadku kontynuowania prowadzonej działalności, w której te środki były wykorzystywane, nie spowoduje utraty prawa do dokonywania odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszt uzyskania przychodów na podstawie cytowanego art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

A zatem przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia:

-czy opisane grodzice stanowią składniki majątku o których mowa w art. 16d ust. 1 ustawy o CIT w związku, z czym w przypadku jednostkowej grodzicy której wartość nie przekracza 10 000 zł Wnioskodawca będzie uprawniony do rozliczenia wydatku na jej nabycie bezpośrednio w kosztach uzyskania przychodu w miesiącu oddania jej do używania – bez dokonywania odpisów amortyzacyjnych – jest nieprawidłowe,

-czy miesiącem oddania do używania w rozumieniu art. 16d ust. 1 ustawy o CIT w przypadku grodzic jest miesiąc dostarczenia zamówionej grodzicy na plac budowy lub do magazynów Spółki - jest nieprawidłowe,

-czy opisane grodzice których jednostkowa wartość nie przekracza 10 000 zł i które na podstawie art. 16d ust. 1 ustawy o CIT zostaną rozliczone bezpośrednio jako koszty uzyskania przychodu podlegają wpisowi do ewidencji środków trwałych - jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).