Temat interpretacji

Koszty wynikające z dematerializacji akcji, związane z obsługą wypłaty dywidendy nie powinny stanowić kosztów uzyskania przychodów. Natomiast pozostałe koszty wskazane w opisie sprawy związane z założeniem rejestru, opłatą roczną lub miesięczną za prowadzenie rejestru, udostępnieniem przez podmiot prowadzący rejestru historii zmian w rejestrze akcjonariuszy, wynikające z znowelizowanych przepisów ksh, obciążające koszty działalności Wnioskodawcy jako spółki akcyjnej, należy uznać jako stanowiące koszty uzyskania przychów.

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 lipca 2020 r. (data wpływu 17 lipca 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia wydatków na obligatoryjną dematerializację akcji do kosztów uzyskania przychodów:

• w części dotyczącej podstawowej i dodatkowej opłaty za obsługę wypłaty dywidendy jest nieprawidłowe,
• w pozostałej części jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 lipca 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia wydatków na obligatoryjną dematerializację akcji do kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT podstawowym kryterium pozwalającym na zakwalifikowanie wydatków do kosztów uzyskania przychodów podatnika jest poniesienie ich w celu osiągnięcia przychodu lub zabezpieczenia źródeł przychodów. Dopuszczalność zaliczenia wydatków do kosztów podatkowych uzależniona jest zatem od wykazania racjonalności działań oraz gospodarczego uzasadnienia podejmowanych przez podatnika czynności. Oznacza to, że nie każdy koszt poniesiony przez podatnika i związany z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą może stanowić podstawę do pomniejszenia osiągniętych przychodów w celu ustalenia wysokości dochodu.

Jak wynika ze stanowiska organów podatkowych, oraz sądów administracyjnych, wypłata dywidendy nie wiąże się z możliwością osiągnięcia zysku przez spółkę akcyjną. Jej wypłata prowadzi do przeniesienia zgromadzonych w majątku środków na rzecz wspólnika i stanowi dla niego wymierną korzyść majątkową, uzyskiwaną w zamian za zaangażowanie swojego kapitału w działalności Spółki. Wypłata dywidendy nie powinna być utożsamiana z wydatkami Spółki, gdyż jest to wykonaniem praw należących do danej osoby w związku z posiadaniem przez nią statusu udziałowca czy akcjonariusza.

Realizacja podziału zgromadzonego zysku na rzecz udziałowców albo akcjonariuszy Spółki wiąże się z koniecznością poniesienia wielu dodatkowych opłat, które zgodnie z obecnie prezentowaną organów podatkowych oraz sądów administracyjnych również nie mogą być zarachowane po stronie kosztów uzyskania przychodów.

Dotychczas Spółka wypłacając akcjonariuszom dywidendę ponosiła koszty w tym związane, m.in.:

• koszty obsługi bankowej za realizację przelewów,
• opłaty za przekazy pocztowe,
• opłaty za ogłoszenia o terminie i zasadach wypłacanej dywidendy.

W myśl obowiązujących przepisów ponoszone wydatki Spółka traktowała jako koszty nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Na mocy ustawy o zmianie Kodeksu Spółek Handlowych oraz niektórych innych ustaw z dnia 6 września 2019 r. wprowadzona została obowiązkowa dematerializacja akcji wszystkich spółek akcyjnych i komandytowo-akcyjnych. Oznacza to, że akcje nie będą mogły posiadać dotychczasowej formy papierowego dokumentu i będą musiały być zarejestrowane w tzw. rejestrze akcjonariuszy prowadzonym przez odpowiednie podmioty.

W związku z powyższym podmiot przeprowadzający proces dematerializacji akcji będzie zmuszony do ponoszenia wydatków związanych m.in. z:

• założeniem rejestru,
• opłatą roczną lub miesięczną za prowadzenie rejestru,
• podstawową obsługą wypłaty dywidendy,
• dodatkową obsługą wypłaty dywidendy za każdego akcjonariusza, na rzecz którego dokonywana jest wypłata,
• udostępnieniem przez podmiot prowadzący rejestru historii zmian w rejestrze akcjonariuszy, itp.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z powyższą ustawą wydatki na obligatoryjną dematerializację akcji poniesione przez Spółkę będą kosztami podatkowymi?

Zdaniem Wnioskodawcy, zmiana przepisów nakłada na Spółkę ogrom wydatków, nie związanych dotąd z wypłatą dywidendy. Zdaniem Spółki, znaczny wzrost wydatków narzuconych przez ustawodawcę i koszty wynikające z powyższej ustawy powinny zostać zakwalifikowane jako koszty uzyskania przychodu. Nie wynikają one bowiem z dobrowolnej zmiany metody wypłat z podziału zysku, zostały one narzucone odgórnie poprzez wprowadzenie nowej ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest częściowo prawidłowe a częściowo nieprawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm., dalej: ustawa o CIT).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ().

Z powyższego wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowoskutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Wskazać należy, że aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wskazać również należy, że to na podatniku, jako podmiocie odnoszącym ewidentne korzyści z zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów (zmniejszenie podstawy opodatkowania), spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek stanowi koszt podatkowy. Na podstawie prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń musi wynikać ponad wszelką wątpliwość, że dany wydatek jest celowy i racjonalnie uzasadniony.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Przechodząc do zbadania istnienia związku przyczynowego, jaki winien zachodzić pomiędzy wydatkiem a przychodem podatkowym, stwierdzić należy, że związek ten ma kluczowe znaczenie. Tylko bowiem wydatek, który przyczynia się do powstania przychodu podatnika,
czy też zabezpieczenia albo zachowania jego źródła przychodów, może być podstawą
do pomniejszenia podstawy opodatkowania (dochodu), od której w ostatecznym rozrachunku zależy opodatkowanie. Związek ten nie musi mieć przy tym charakteru bezpośredniego, a zatem wpływającego na wzrost przychodu podatkowego, może mieć bowiem charakter pośredni, związany z działalnością gospodarczą jednak nie przekładający się wprost na przychód podatkowy. W ocenie tut. Organu, można mówić, że dany wydatek został poniesiony w celu osiągnięcia przychodu, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, gdy jego poniesienie ma lub może mieć wpływ na powstanie lub też zwiększenie przychodów. W konsekwencji, możliwość zaliczania danych wydatków do kosztów uzyskania przychodów ma przede wszystkim skłaniać podatników do podejmowania racjonalnych decyzji gospodarczych, w tym znaczeniu, że będą one przysparzać konkretne przychody podatkowe, lub też zachowają źródło przychodów w niezmienionym stanie albo zabezpieczą to źródło przed uszczupleniem, czy też zmniejszeniem.

Podatnik prowadzący działalność gospodarczą powinien postępować racjonalnie i zmierzać w sposób najbardziej bezpośredni do osiągnięcia przychodu. Powinien również działać w przekonaniu, ocenianym w sensie obiektywnym, a nie subiektywnym, że poniesienie kosztu po uwzględnieniu związków przyczynowo-skutkowych powinno doprowadzić do osiągnięcia przychodu.

Wskazać należy, że koszty poniesione na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów
w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej to wydatki związane z samym funkcjonowaniem podmiotu jako całości. Do kosztów podatkowych można zaliczyć te koszty związane z zachowaniem i zabezpieczeniem przychodów, które są wynikiem gospodarczych potrzeb źródła przychodów, związanych z jego eksploatacją w sferze materialnej i organizacyjnej, tak aby utrzymać ciągłość tego źródła przychodu w znaczeniu zapewnienia podatnikowi możności osiągania z niego trwale zysków. Do tej grupy kosztów można zaliczyć np. wydatki na ubezpieczenia, doradztwo, badania rynkowe, usługi księgowe, usługi prawne i wiele innych. Zatem, koszty ponoszone w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, to koszty ponoszone w celu utrzymania w sprawności źródła przychodów, jego uchowania i uchronienia tak, aby mogło funkcjonować i dawać przychody w przyszłości. To także koszty ponoszone w celu podtrzymania istnienia źródła przychodów, skutecznej realizacji przedsięwzięć, uczynienia źródła przychodów mocnym i trwałym, odpornym na działanie czynników obniżających jego sprawność.

Ustawą z dnia 30 sierpnia 2019 r. o zmianie ustawy Kodeks spółek handlowych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2019 r., poz. 1798 z późn. zm. dalej: ustawa zmieniająca), która wejdzie w życie 1 marca 2021 r. dokonano zmiany m.in. art. 328 ksh.

Zgodnie z brzmieniem ust. 328 § 1 ksh w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą, akcje nie mają formy dokumentu.

Powyższe oznacza rezygnację z papierowego nośnika dokumentu akcji.

Art. 3281 § 1-5 tej ustawy stanowi, że akcje spółki niebędącej spółką publiczną podlegają zarejestrowaniu w rejestrze akcjonariuszy. Rejestr akcjonariuszy prowadzi podmiot, który na podstawie ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi, jest uprawniony do prowadzenia rachunków papierów wartościowych. Rejestr akcjonariuszy jest prowadzony w postaci elektronicznej, która może mieć formę rozproszonej i zdecentralizowanej bazy danych. Niezależnie od formy rejestru akcjonariuszy podmiot prowadzący ten rejestr prowadzi go w sposób, który zapewnia bezpieczeństwo i integralność zawartych w nim danych. Wybór podmiotu prowadzącego rejestr akcjonariuszy wymaga uchwały walnego zgromadzenia. Przy zawiązaniu spółki wyboru dokonują założyciele.

Oznacza to, że z nowo wprowadzonego przepisu art. 3281 ksh, wynika, że akcje spółki niebędącej spółką publiczną podlegają zarejestrowaniu w rejestrze akcjonariuszy prowadzonym w postaci elektronicznej, przez odpowiedni podmiot uprawniony (wybrany stosowną uchwałą walnego zgromadzenia), zapewniający bezpieczeństwo i integralność zawartych w nim danych.

Natomiast w myśl art. 3282 § 1 i 2 ustawy zmieniającej, spółka jest obowiązana do niezwłocznego zawarcia umowy o prowadzenie rejestru akcjonariuszy z podmiotem wybranym zgodnie z art. 3281 § 5. Rozwiązanie przez spółkę umowy, o której mowa w § 1, jest dopuszczalne jedynie pod warunkiem zawarcia nowej umowy o prowadzenie rejestru akcjonariuszy, z uwzględnieniem art. 32811. Rozwiązanie umowy przez podmiot prowadzący rejestr akcjonariuszy jest dopuszczalne jedynie z ważnych powodów, z zachowaniem terminu wypowiedzenia nie krótszego niż trzy miesiące.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika m.in., że na mocy ustawy o zmianie Kodeksu Spółek Handlowych oraz niektórych innych ustaw z dnia 6 września 2019 r. wprowadzona została obowiązkowa dematerializacja akcji wszystkich spółek akcyjnych i komandytowo-akcyjnych. Oznacza to, że akcje nie będą mogły posiadać dotychczasowej formy papierowego dokumentu i będą musiały być zarejestrowane w tzw. rejestrze akcjonariuszy prowadzonym przez odpowiednie podmioty. W związku z tym podmiot przeprowadzający proces dematerializacji akcji będzie zmuszony do ponoszenia wydatków związanych m.in. z:

• założeniem rejestru,
• opłatą roczną lub miesięczną za prowadzenie rejestru,
• podstawową obsługą wypłaty dywidendy,
• dodatkową obsługą wypłaty dywidendy za każdego akcjonariusza, na rzecz którego dokonywana jest wypłata,
• udostępnieniem przez podmiot prowadzący rejestr historii zmian w rejestrze akcjonariuszy, itp.

Wątpliwość jaka wynikła z wniosku dotyczy ustalenia, czy wydatki na obligatoryjną dematerializację akcji poniesione przez Spółkę będą kosztami podatkowymi.

Z powołanych przepisów wynika, że w wyniku nowelizacji kodeksu spółek handlowych na Wnioskodawcę zostały nałożone nowe obowiązki, które wiążą się z koniecznością dematerializacji akcji, które przed zmianą przepisów miały formę dokumentu.

Z brzmienia art. 3282 ksh w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą jasno wynika, że to Spółka (Wnioskodawca) jest obowiązana do zawarcia umowy z podmiotem prowadzącym rejestr akcjonariuszy. Koszty założenia rejestru, związane z opłatą roczną lub miesięczną za prowadzenie rejestru czy koszty ponoszone w związku z udostępnieniem przez podmiot prowadzący historii zmian w rejestrze akcjonariuszy, jakie Wnioskodawca będzie ponosił w związku z realizacją tej umowy, które są następstwem wypełnienia ustawowych obowiązków będą stanowić koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, są to bowiem koszty zmierzające do zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów.

Spółka będzie miała zatem możliwość zaliczenia ww. poniesionych przez nią wydatków do kosztów podatkowych.

W tej części stanowisko Spółki należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do możliwości zaliczenia wydatków związanych z podstawową i dodatkową opłatą za obsługę wypłaty dywidendy wyjaśnić należy, że co istotne, z nowo wprowadzonego art. 32810 ksh, wynika, że: spółka wykonuje zobowiązania pieniężne spółki wobec akcjonariuszy z przysługujących im praw z akcji za pośrednictwem podmiotu prowadzącego rejestr akcjonariuszy, chyba że statut stanowi inaczej. Z uzasadnienia do wprowadzenia ww. art. 32810 ksh wynika, że: przepis ten przesądza, że w przypadku akcji zdematerializowanych zobowiązania pieniężne spółki wobec akcjonariuszy z przysługujących im praw z tych akcji wykonuje się za pośrednictwem podmiotu prowadzącego rejestr, chyba że w statucie spółki przewidziane zostaną odmienne postanowienia.

Powyższy przepis odnosi się zatem do wypłacania m.in. ewentualnej dywidendy na rzecz akcjonariuszy.

Z ukształtowanej linii interpretacyjnej oraz orzeczniczej sądów administracyjnych wynika, że koszty związane z wypłatą dywidendy nie mogą stanowić koszów uzyskania przychodów. Szczególne znaczenie w tym zakresie ma uchwała NSA w poszerzonym składzie z dnia 12 grudnia 2011 r. sygn. akt. II FPS 2/11, z której wynika, że: Odsetki oraz inne wydatki związane z kredytem zaciągniętym przez spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością na wypłatę dywidendy należnej jej udziałowcom, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy CIT, nie są kosztem uzyskania przychodów tej spółki. Orzeczenia NSA odwołujące się do ww. uchwały i rozstrzygające w analogiczny sposób to m.in. orzeczenia o następujących sygnaturach akt spraw: II FSK 1446/13, II FSK 1806/16, II FSK 4021/14, II FSK 344/14, II FSK 2056/11, II FSK 2023/11, II FSK 539/11.

Podobnie w odniesieniu do innych kosztów związanych z wypłatą dywidendy, nie uznając ich jako kosztów uzyskania przychodów, wypowiadały się sądy w orzeczeniach o sygn. I SA/Łd 1458/12, II FSK 1447/13, I SA/Łd 1457/12, II FSK 1471/13, II FSK 1667/18.

Z powyższych wyjaśnień wynika, że wydatki związane z wypłatą dywidendy nie stanowią kosztów podatkowych. Dywidenda jest bowiem dochodem z udziału w zyskach osoby prawnej, należnym wspólnikom spółki. Dywidenda pełni rolę swoistej opłaty za korzystanie z kapitału akcjonariuszy lub udziałowców. Należne udziałowcom dywidendy z tytułu udziału w spółce kapitałowej są środkami przenoszonymi z majątku tejże spółki do majątku jej wspólnika, które to świadczenie stanowi realizację szczególnego zobowiązania wynikającego z relacji spółka kapitałowa wspólnik. Z tych też względów świadczenia takiego nie można traktować jako poniesionego w celu uzyskania przychodu przez osobę prawną.

Wypłacone udziałowcom dywidendy, choć niewątpliwie związane są z prowadzoną działalnością spółki kapitałowej, nie spełniają wszystkich przesłanek niezbędnych do zakwalifikowania ich w oparciu o przepisy ustawy podatkowej, do kosztów uzyskania przychodów. Wypłaty te stanowią bowiem element podziału wypracowanego przez spółkę zysku (po opodatkowaniu podatkiem dochodowym). Nie mają więc one charakteru kosztowego. Wydatki te nie będą stanowić kosztów uzyskania przychodów, gdyż ich źródłem jest zysk.

Realizacja prawa do dywidendy w konkretnym roku zależna jest od tego, czy uchwała walnego zgromadzenia przeznaczy zysk do podziału. Na gruncie przepisów ustawy ksh, nie ma przeszkód do podejmowania przez walne zgromadzenie uchwały o przeznaczeniu zysku na inne cele niż wypłacanie go akcjonariuszom, chociaż akcjonariusze mogą wpływać na kształt uchwały w drodze głosowania lub ewentualnie mogą zaskarżyć uchwałę. Walne zgromadzenie może np. przeznaczyć zysk na sfinansowanie ważnych inwestycji spółki. Powyższe uregulowanie w ksh, nie zmienia statusu dywidendy na gruncie prawa podatkowego. Wypłata dywidendy nie jest wydatkiem umożliwiającym powstanie źródła przychodu. Nie jest też związana z utrzymaniem bądź zabezpieczeniem źródła przychodów. Tym samym dywidenda nie stanowi kosztu podatkowego w spółce wypłacającej.

Pozyskanie środków na wypłatę dywidendy ma bezpośredni związek z czystym zyskiem, podlegającym podziałowi. Oznacza to, że dotyczy tej części osiągniętego dochodu, która pozostanie po opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. W związku z tym, również wydatki związane wypłatą dywidendy w postaci podstawowej i dodatkowej opłaty za obsługę wypłaty dywidendy, jako związane z kategorią wydatków nie będących kosztami uzyskania przychodów, nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy w tej części należało uznać za nieprawidłowe.

Reasumując, w świetle przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego koszty wynikające z dematerializacji akcji, związane z obsługą wypłaty dywidendy nie powinny stanowić kosztów uzyskania przychodów. Natomiast pozostałe koszty wskazane w opisie sprawy związane z założeniem rejestru, opłatą roczną lub miesięczną za prowadzenie rejestru, udostępnieniem przez podmiot prowadzący rejestru historii zmian w rejestrze akcjonariuszy, wynikające z znowelizowanych przepisów ksh, obciążające koszty działalności Wnioskodawcy jako spółki akcyjnej, należy uznać jako stanowiące koszty uzyskania przychów.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

w części prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej