Temat interpretacji
Możliwość obniżenia stawki amortyzacyjnej dla wybranych lub wszystkich środków trwałych w odniesieniu do lat podatkowych 2012-2016.
Interpretacja indywidualna po wyroku sądu – stanowisko prawidłowe
Szanowni Państwo:
1)ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 3 października 2017 r. o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 11 grudnia 2018 r. sygn. akt III SA/Wa 566/18; i
2)stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie możliwości obniżenia stawki amortyzacyjnej dla wybranych lub wszystkich środków trwałych w odniesieniu do lat podatkowych 2012-2016 ‒ jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
9 października 2017 r. wpłynął Państwa wniosek z 3 października 2017 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości obniżenia stawki amortyzacyjnej dla wybranych lub wszystkich środków trwałych w odniesieniu do lat podatkowych 2012-2016.
Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, posiadającym siedzibę i zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Spółka świadczy różnego rodzaju usługi przewozu lotniczego towarów oraz osób.
W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca posiada składniki majątkowe stanowiące środki trwałe, podlegające amortyzacji. Po każdorazowym wprowadzeniu tych środków trwałych do ewidencji środków trwałych, od następnego miesiąca dokonywane są odpisy amortyzacyjne od ich wartości początkowej.
W odniesieniu do środków trwałych Wnioskodawca stosuje, co do zasady, stawki amortyzacyjne nie większe niż te, które zostały określone w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy o CIT (dalej: Wykaz) oraz zgodnie z zasadami wynikającymi z art. 16i ust. 1 ustawy o CIT (tzw. amortyzacja metodą liniową).
W związku z tym, że Wnioskodawca posiada straty podatkowe do rozliczenia z lat ubiegłych, Wnioskodawca rozważa możliwość obniżenia stawek amortyzacyjnych również za lata wcześniejsze, z uwzględnieniem okresu przedawnienia zobowiązań podatkowych, tj. najwcześniej za poszczególne lata podatkowe począwszy od 2012 do 2016 roku, z zachowaniem zasad wskazanych w art. 16i ust. 5 ustawy o CIT.
Wnioskodawca wskazuje, że stosując obniżone stawki amortyzacyjne, Wnioskodawca może nadal dokonywać odpisów amortyzacyjnych, tj. Wnioskodawca rozważa także możliwość stosowania stawek amortyzacyjnych większych niż 0% (zero), ale nie przewyższających tych stawek amortyzacyjnych, które zostały określone w Wykazie.
Wnioskodawca podkreśla, że rozważane zmiany, polegające na obniżaniu stosowanych stawek amortyzacyjnych za poszczególne lata ubiegłe, z uwzględnieniem okresu przedawnienia zobowiązań podatkowych, o którym mowa w art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, tj. najwcześniej za rok 2012 do 2016 r. włącznie, są i będą stosowane wyłącznie w odniesieniu do środków trwałych amortyzowanych dla celów podatkowych według tzw. amortyzacji liniowej, przewidzianej w art. 16i ust. 1 w zw. z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. Zgodnie z tą metodą amortyzacji, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się przy zastosowaniu stawek nie większych niż stawki podstawowe przewidziane w Wykazie.
Rok podatkowy Wnioskodawcy pokrywa się z rokiem kalendarzowym, tzn. rozpoczyna się 1 stycznia i kończy 31 grudnia każdego roku.
W trakcie trwania poszczególnych lat podatkowych rozpoczynających się 1 stycznia 2012 r., a kończących się 31 grudnia 2016 r., Wnioskodawca rozliczał straty podatkowe. W związku z powyższym, w trakcie tych lat podatkowych nie powstało zobowiązanie podatkowe (a co za tym idzie, obowiązek zapłaty miesięcznej zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych). Jednocześnie Spółka dokonywała odpisów amortyzacyjnych według zasad amortyzacji podatkowej przyjętych w tych latach podatkowych.
Spółka nie prowadzi działalności gospodarczej na obszarze specjalnej strefy ekonomicznej.
Pytanie
Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, według którego niezależnie od stawek amortyzacji podatkowej stosowanych w trakcie trwania poszczególnych lat podatkowych rozpoczynających się 1 stycznia 2012 r., a kończących 31 grudnia 2016 r., Wnioskodawca jest uprawniony do zastosowania począwszy od stycznia 2012 r., w odniesieniu do poszczególnych lat podatkowych 2012-2016, stawki amortyzacji podatkowej obniżonej do dowolnej wysokości (nawet bliskiej zeru) dla wybranych lub wszystkich środków trwałych (tzn. takich, które już podlegają amortyzacji podatkowej), dla których przyjęto metodę amortyzacji liniowej, zgodnie z zasadami art. 16i ust. 1 ustawy o CIT?
Państwa stanowisko w sprawie
Zdaniem Wnioskodawcy, niezależnie od stawek amortyzacji podatkowej stosowanych w trakcie trwania poszczególnych lat podatkowych, które na chwilę obecną nie uległy jeszcze przedawnieniu zgodnie z przepisami Ordynacji podatkowej, tj. rozpoczynających się 1 stycznia 2012 r., a kończących 31 grudnia 2016 r., Wnioskodawca jest uprawniony do zastosowania, w odniesieniu do poszczególnych lat, począwszy od stycznia 2012 r. stawki amortyzacji podatkowej obniżonej do dowolnej wysokości (nawet bliskiej zeru) dla wybranych lub wszystkich środków trwałych, dla których przyjęto metodę amortyzacji liniowej, także wówczas, gdy dla danych środków trwałych dokonywano już odpisów amortyzacyjnych.
Stosownie do art. 16a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1888, ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”), amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniami niemającymi zastosowania w sprawie, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
1.budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2.maszyny, urządzenia i środki transportu,
3.inne przedmioty
– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, zwane środkami trwałymi.
Na mocy art. 16f ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy prowadzący działalność gospodarczą dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych. Według normy wyrażonej w art. 16i ust. 1 ustawy o CIT, przedmiotowych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacji określonych w Wykazie i na zasadach wskazanych w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.
Według art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.
Zgodnie z powyższymi przepisami, zdaniem Spółki, podatnicy amortyzujący środki trwałe wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej z zastosowaniem metody liniowej, mogą obniżyć stosowane dla celów podatkowych stawki amortyzacyjne w stosunku do stawek określonych w Wykazie.
Zdaniem Wnioskodawcy, normę wyrażoną w art. 16i ust. 5 zd. 2 ustawy o CIT „zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego” należy interpretować tak, że zmiany (obniżenia) stawki amortyzacji można dokonać począwszy od miesiąca wprowadzenia środka trwałego do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego po roku podatkowym, w którym nastąpiło wprowadzenie środka trwałego do ewidencji środków trwałych. Przy czym, możliwość ta dotyczy, w ocenie Wnioskodawcy, przyszłych, jak i przeszłych rozliczeń podatkowych, w tym za wszystkie lata podatkowe wstecz, które nie uległy jeszcze przedawnieniu. Innymi słowy, podatnik ma prawo do zmiany, a więc i do obniżenia, stawki amortyzacyjnej stosowanej dotychczas w dowolnym momencie za ubiegłe lata, z uwzględnieniem okresu przedawnienia. W przywołanym przepisie art. 16i ust. 5 zd. 2 ustawy o CIT nie zostało bowiem określone, że zmiana ta musi następować od pierwszego miesiąca roku podatkowego następnego po roku bieżącym. W szczególności nie zostało zastrzeżone, że zmian stawek amortyzacji nie wolno dokonywać wstecz. Przepis art. 16i ust. 4 zd. 2 ustawy o CIT nie precyzuje o który „następny” rok chodzi. Dlatego też, w ocenie Wnioskodawcy, przepis ten należy interpretować w taki sposób, że zmian można dokonywać:
-począwszy od miesiąca, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji albo
-od pierwszego miesiąca każdego kolejnego roku podatkowego,
przy czym zmiany te mogą być dokonywane zarówno „na bieżąco”, jak i wstecz, z uwzględnieniem okresu przedawnienia.
Przykładowo, jeśli środek trwały został wprowadzony do ewidencji środków trwałych w styczniu 2014 r., to na mocy przepisu art. 16i ust. 5 zdanie 2 ustawy o CIT, podatnik może obniżyć stawkę amortyzacji stosowaną dotychczas, tj. w latach 2014-2016, zarówno na bieżąco, tj. od pierwszego miesiąca roku następującego po roku bieżącym, jak i z mocą wsteczną, począwszy od miesiąca, w którym dany środek został wprowadzony do ewidencji (tu: od stycznia 2014 r.) lub począwszy od pierwszego miesiąca każdego kolejnego roku podatkowego, następującego po roku, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji. Gdyby przedmiotowego przepisu nie należało interpretować tak jak to przedstawiono powyżej, to ustawodawca nie redagowałby przepisu w taki sposób, jak ma to miejsce. Tzn. przepis art. 16i ust. 5 zdanie 2 nie brzmiałby „Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego”. Gdyby bowiem intencją ustawodawcy było to, żeby zmiany stawek były dokonywane wyłącznie począwszy od przyszłego miesiąca, w którym środki trwałe zostaną wprowadzone do ewidencji lub pierwszego miesiąca roku następującego po roku bieżącym to przepis ten musiałby brzmieć następująco: „Obniżenia stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostaną wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca roku podatkowego następującego po bieżącym roku podatkowym”. Nie można bowiem zmieniać stawek dopiero przy wprowadzaniu środków trwałych do ewidencji, bo jeszcze żadne nie zostały wcześniej określone. Po drugie ustawodawca zastosował czas przeszły w przywołanym wyżej zdaniu, co również sugeruje uprzednie wprowadzenie środków trwałych do ewidencji (a nie przyszłe). Ponadto, gdyby chodziło o rok następujący po roku bieżącym to przepis nie stanowiłby o „każdym następnym roku podatkowym”, bo po bieżącym roku jest tylko jeden następny rok podatkowy, a nie „każdy następny”. Przepis ten musi się zatem odwoływać również do uprzedniego wprowadzenia środków trwałych do ewidencji oraz do pierwszego miesiąca każdego, a więc i minionego roku podatkowego. Zawarte w przepisie terminy określają jedynie miesiące, od których te zmiany mogą być dokonywane, a nie wprowadzają limitu czasowego dokonywania tych zmian. Zdaniem Wnioskodawcy jedynym ograniczeniem czasowym jest okres przedawnienia wynikający z Ordynacji podatkowej.
Na powyższą interpretację wskazuje także literalne brzmienie przedmiotowego przepisu. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku języka polskiego PWN (http://sjp.pwn.pl/), termin „następny” oznacza „ten, kto następuje po innym” oraz „następujący po innym w kolejności czasowej lub przestrzennej”. Użycie przez ustawodawcę w powołanym przepisie terminu „następny” następuje, w ocenie Wnioskodawcy, w odniesieniu do roku, w którego miesiącu podatnik dokonał wprowadzenia środka trwałego do ewidencji. Uzasadnia to prawidłowość stanowiska Wnioskodawcy, zgodnie z którym niezależnie od stawek amortyzacji podatkowej stosowanych w trakcie trwania poszczególnych lat podatkowych Wnioskodawca jest uprawniony do zastosowania począwszy od stycznia 2012 r. (tj. najwcześniejszego okresu, który na chwilę składania niniejszego wniosku nie uległ jeszcze przedawnieniu), w odniesieniu do poszczególnych lat podatkowych 2012-2016, stawki amortyzacji podatkowej obniżonej do dowolnej wysokości (nawet bliskiej zeru) dla wybranych lub wszystkich środków trwałych, dla których przyjęto metodę amortyzacji liniowej, także wówczas, gdy dla danych środków trwałych dokonywano już odpisów amortyzacyjnych.
Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wolą ustawodawcy było i jest pozostawienie podatnikowi prawa do podjęcia indywidualnej i swobodnej decyzji w omawianym zakresie. Wskazuje na to m.in. treść uzasadnienia projektu nowelizacji ustawy o CIT, w szczególności dotyczącego nowelizacji art. 16i ust. 5 ustawy o CIT (druk sejmowy nr 411 z dnia 17 kwietnia 2002 r.). Czytamy w nim: „wprowadzono też możliwość zmniejszenia stawek amortyzacyjnych z Wykazu w dowolnej wysokości oraz w wybranym przez podatnika momencie. Taka zmiana podyktowana była koniecznością (..)stworzenia mocniejszego instrumentu polityki podatkowej prowadzonej przez podatników. Podatnicy będą mogli w okresie ponoszenia strat podatkowych zaplanować maksymalnie obniżone stawki amortyzacyjne i powrócić do stawek, tj. wyższych kosztów podatkowych, w okresie osiągania dochodów, a tym samym odpowiednio wpływać na wysokość straty podatkowej i dochodu do opodatkowania”.
Zdaniem Wnioskodawcy, treść powołanego uzasadnienia wskazuje, że podatnicy mogą dokonywać zmiany stawek amortyzacyjnych z Wykazu w dowolnym momencie, także za okres, w którym wskutek ponoszenia straty podatkowej, ujmowane w trakcie trwania roku podatkowego odpisy amortyzacyjne nie wpływały na wysokość zobowiązania podatkowego.
Prawidłowość stanowiska Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez organy podatkowe, przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 11.06.2015 r., nr IPPB5/4510-396/15-2/RS. Zgodnie z tą interpretacją, „spółka może obniżyć stawki amortyzacji podatkowej środków trwałych amortyzowanych metodą liniową począwszy od miesiąca, w którym środki trwałe wprowadzono do ewidencji środków trwałych lub od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego, jak i dokonać dalszych zmian stawek amortyzacyjnych środków trwałych (podwyższyć je lub po raz kolejny obniżyć) począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego”.
Reasumując, zdaniem Spółki, ma ona prawo do obniżenia stawki amortyzacyjnej za lata ubiegłe, z uwzględnieniem okresu przedawnienia zobowiązań podatkowych (tj. na chwilę obecną począwszy od stycznia 2012 r.), do dowolnej wysokości (nawet bliskiej zeru), dla wybranych lub wszystkich środków trwałych, dla których przyjęto metodę amortyzacji liniowej. Spółka może zmienić stosowane stawki amortyzacyjne ze skutkiem od pierwszego miesiąca danego roku podatkowego na podstawie decyzji, która może zostać podjęta w trakcie trwania roku podatkowego.
Interpretacja indywidualna
Rozpatrzyłem Państwa wniosek – 8 grudnia 2017 r. wydałem interpretację indywidualną znak 0114-KDIP2-2.4010.222.2017.1.SO, w której uznałem Państwa stanowisko w zakresie możliwości obniżenia stawki amortyzacyjnej dla wybranych lub wszystkich środków trwałych w odniesieniu do lat podatkowych 2012-2016 ‒ za nieprawidłowe.
Interpretację doręczono Państwu 19 grudnia 2017 r.
Skarga na interpretację indywidualną
Pismem z 18 stycznia 2018 r. (wpływ 22 stycznia 2018 r.) wnieśli Państwo skargę na powyższą interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.
Wnieśli Państwo o uchylenie zaskarżonej interpretacji w całości.
Postępowanie przed sądami administracyjnymi
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną interpretację wyrokiem z 11 grudnia 2018 r. sygn. akt III SA/Wa 566/18.
Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Naczelny Sąd Administracyjny – wyrokiem z 3 lutego 2022 r. sygn. akt II FSK 1413/19 oddalił skargę kasacyjną.
Wyrok z 11 grudnia 2018 r. sygn. akt III SA/Wa 566/18, który uchylił interpretację indywidualną stał się prawomocny od 3 lutego 2022 r. W wyroku Sąd uznał, że wbrew stanowisku organu Spółka ma prawo do obniżenia stawki amortyzacyjnej za lata ubiegłe z uwzględnieniem okresu przedawnienia zobowiązań podatkowych do dowolnej wysokości (nawet bliskiej zeru) dla wybranych lub wszystkich środków trwałych, dla których przyjęto metodę amortyzacji liniowej. Akta sprawy wpłynęły 25 maja 2022 r.
Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku
Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.):
Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.
Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:
-uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w ww. wyroku;
-ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresiemożliwości obniżenia stawki amortyzacyjnej dla wybranych lub wszystkich środków trwałych w odniesieniu do lat podatkowych 2012-2016 ‒ jest prawidłowe.
Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
-Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwo sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosujcie się Państwo do interpretacji.
-Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.