Czy otrzymane w roku bieżącym faktury za prowizję (data sprzedaży na otrzymanej fakturze to rok bieżący) dotyczącą przychodów roku ubiegłego należy ująć jako bezpośredni koszt podatkowy na podstawie dokumentu PK w roku ubiegłym, tj. w roku uzyskania przychodów, czy należy potraktować je jako koszt pośredni i ująć w dacie poniesienia kosztu, czyli ująć podatkowo w roku bieżącym.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

4 marca 2022 r., za pośrednictwem poczty wpłynął Państwa wniosek z 28 lutego 2022 r., o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy m.in. ustalenia, czy otrzymane w roku bieżącym faktury za prowizję (data sprzedaży na otrzymanej fakturze to rok bieżący) dotyczącą przychodów roku ubiegłego należy ująć jako bezpośredni koszt podatkowy na podstawie dokumentu PK w roku ubiegłym, tj. w roku uzyskania przychodów, czy należy potraktować je jako koszt pośredni i ująć w dacie poniesienia kosztu, czyli ująć podatkowo w roku bieżącym.

Opis stanu faktycznego

Głównym przedmiotem działalności spółki (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”) jest produkcja ślusarki aluminiowej (okna, drzwi, ścianki działowe, fasady). Zamówienia są realizowane wg indywidualnego zamówienia klienta. W roku 2021 Spółka zawarła umowę partnerską w zakresie pozyskiwania szans sprzedażowych na czas nieokreślony z polską spółką (zwaną dalej: „Partnerem”). Do zadań Partnera należy m.in.: pozyskanie Klienta, pośredniczenie w komunikacji dotyczącej wycen, realizacji zleceń, reklamacji oraz innych bieżących spraw między klientem a Spółką. Strony ustaliły, że gdy Partner pozyska klienta, który zamówi w Spółce produkty, Spółka zobowiązana będzie do zapłaty na rzecz Partnera wynagrodzenia prowizyjnego, obliczonego jako procent zrealizowanej sprzedaży. Prowizja należna jest Partnerowi od sprzedaży, za którą Klient uregulował cenę sprzedaży (należność) w całości. Po wpłynięciu należności na rachunek spółki, Partner wystawia i przesyła fakturę za prowizję. Każda faktura przypisana jest do konkretnego zamówienia, a prowizja określona jest jako procent od wartości konkretnej faktury sprzedażowej Spółki. Sprzedaż realizowana jest do klienta z Unii Europejskiej, jako dostawa wewnątrzwspólnotowa. Terminy płatności za faktury wystawione w roku poprzednim przypadają na rok bieżący. Wpłaty na rachunek Spółki za dostawy z ubiegłego roku zobowiązują spółkę do zapłaty prowizji na rzecz Partnera, po otrzymaniu faktur w roku bieżącym. Daty wystawienia i sprzedaży faktur od Partnera to rok bieżący. Prowizja dotyczy dostaw, przychodów z roku ubiegłego a tylko termin zapłaty za wskazane dostawy przypada na rok bieżący.

Pytanie

Czy otrzymane w roku bieżącym faktury za prowizję (data sprzedaży na otrzymanej fakturze to rok bieżący) dotyczącą przychodów roku ubiegłego należy ująć jako bezpośredni koszt podatkowy na podstawie dokumentu PK w roku ubiegłym, tj. w roku uzyskania przychodów, czy należy potraktować je jako koszt pośredni i ująć w dacie poniesienia kosztu, czyli ująć podatkowo w roku bieżącym?

Państwa stanowisko w sprawie

Na podstawie umowy prowizyjnej konkretny przychód spółki można powiązać z konkretną fakturą prowizyjną otrzymaną od Partnera. Skoro Spółka rozlicza każde zlecenie odrębnie, to zdaniem Spółki koszty prowizji są kosztami bezpośrednio związanymi z przychodami. Na gruncie ustawy z 15 lutego 1992 r o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm., dalej: „updop”), jak wskazuje art. 15 ust. 4 updop, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c. Te przepisy wskazują z kolei, iż koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1)sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo

2)złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

- są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Natomiast, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

Oznacza to, iż koszty te należy podatkowo przyporządkowywać do daty sprzedaży przez Spółkę produktów, czyli odnieść do roku poprzedniego - roku uzyskania przychodów.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”),

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

-został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

-jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

-pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

-poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

-został właściwie udokumentowany,

-nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, koszty podatkowe można podzielić na: bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód), inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie). Ustawa o CIT nie zawiera definicji kosztu „bezpośredniego” oraz kosztu „pośredniego” - brak takiej definicji związany jest z nieokreślonością tych pojęć i brakiem stałych, niezmiennych kryteriów oceny wystąpienia bezpośredniego lub jedynie pośredniego związku takich kosztów z przychodami osoby prawnej w konkretnym przypadku.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na wysokość uzyskanych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru. Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie, którym nie można przypisać konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie, np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, świadczenia na rzecz pracowników. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT,

Stosownie do art. 15 ust. 4b ustawy o CIT,

W myśl art. 15 ust. 4c ustawy o CIT,

Z kolei zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT,

Zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT,

Jak wskazano na wstępie definicja kosztów uzyskania przychodów ma charakter ogólny, w związku z czym każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że strony ustaliły, że gdy Partner pozyska klienta, który zamówi w Spółce produkty, Spółka zobowiązana będzie do zapłaty na rzecz Partnera wynagrodzenia prowizyjnego, obliczonego jako procent zrealizowqanej sprzedaży. Prowizja należna jest Partnerowi od sprzedaży, za którą Klient uregulował cenę sprzedaży (należność) w całości. Po wpłynięciu należności na rachunek spółki, Partner wystawia i przesyła fakturę za prowizję. Każda faktura przypisana jest do konkretnego zamówienia, a prowizja określona jest jako procent od wartości konkretnej faktury sprzedażowej Spółki.

Jak już wyżej wskazano, koszty podatkowe można podzielić na:

-bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód – art. 15 ust. 4, ust. 4b-4c ustawy o CIT),

-inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie – art. 15 ust. 4d, 4e ustawy o CIT).

W ocenie tut. Organu, wydatki z tytułu zapłaconych faktur za prowizje, bez wątpienia wykazują związek z osiągnięciem, zachowaniem bądź zabezpieczeniem źródła przychodów, nie jest to jednak związek bezpośredni czy przekładający się wprost na wartość osiągniętych przychodów Spółki.

Mając na uwadze ww. przepisy, wydatki z tytułu zapłaty prowizji na rzecz Partnera należy rozpoznać jako koszt uzyskania przychodu potrącalny stosownie do art. 15 ust. 4d updop, czyli w dacie ich poniesienia.

Reasumując, Państwa stanowisko w zakresie ustalenia, czy otrzymane w roku bieżącym faktury za prowizję (data sprzedaży na otrzymanej fakturze to rok bieżący) dotyczącą przychodów roku ubiegłego należy ująć jako bezpośredni koszt podatkowy na podstawie dokumentu PK w roku ubiegłym, tj. w roku uzyskania przychodów, czy należy potraktować je jako koszt pośredni i ująć w dacie poniesienia kosztu, czyli ująć bilansowo w księgach i podatkowo w roku bieżącym, należy uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

·Nadmienić należy, że w zakresie rozliczenia powyższego wydatku jako kosztu w ujęciu bilansowym wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

·Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

·Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r., poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).