Stosownie do art. 5 ust. 1a ustawy o CIT:

W myśl natomiast art. 5 ust. 2 ustawy o CIT:

Przepisy te ustalają nadrzędne zasady rozliczeń podatkowych dokonywanych między podmiotami biorącymi udział we wspólnym przedsięwzięciu.

Podkreślić należy, że przepis art. 5 ustawy o CIT określa sposób podziału i opodatkowania przychodu ze źródeł przychodów będących źródłami wspólnymi dla więcej niż jednego podatnika, z wyjątkiem przychodów z udziału w spółce będącej osobą prawną. Ponieważ identyczne reguły dotyczą rozliczania kosztów uzyskania przychodów oraz zwolnień i ulg podatkowych, komentowany przepis w istocie ustanawia zasadę obliczania dochodu ze wspólnych źródeł przychodów oraz wymiaru podatku od tego dochodu. Przychody ze źródeł wspólnych opodatkowuje się osobno u każdego z podatników. Przychód z omawianych źródeł stanowi taką część przychodu wspólników ze wspólnego przedsięwzięcia, jaka odpowiada udziałowi podatnika. Ustalona w powyższy sposób suma przychodu podlega łączeniu z innymi, podlegającymi opodatkowaniu na zasadach ogólnych, przychodami podatnika.

Wspólne przedsięwzięcia charakteryzuje to, że dwóch lub więcej wspólników przedsięwzięcia jest związanych ustaleniami umownymi oraz, że owe ustalenia umowne ustanawiają sprawowanie współkontroli. Działalność wykonywana w ramach wspólnego przedsięwzięcia może być wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły, jednak do uznania takiej działalności za wspólne przedsięwzięcie wystarczy jednokrotne jej wykonanie, nie musi to być więc działalność nastawiona na wykonanie w sposób powtarzający się.

Ze wspólnym przedsięwzięciem mamy do czynienia w sytuacji, gdy kilka podmiotów decyduje się na realizację określonego celu i powstają między nimi takie więzi, które mają to umożliwić. To odróżnia wspólne przedsięwzięcie od relacji między wykonawcą a podwykonawcą. Ten ostatni realizuje bowiem tylko przydzielone mu zadanie, a cel jego działania nie jest tym samym, szerszym zakresowo celem przyświecającym generalnemu wykonawcy.

Zgodnie z cywilistyczną zasadą swobody umów, wyrażoną w art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2022 r. poz. 1360 ze zm.):

Cytowane przepisy wskazują, że określając wysokość przychodów podatkowych przypadających na poszczególnych uczestników wspólnego przedsięwzięcia, jak również wysokość kosztów, podstawę opodatkowania i wysokość zobowiązania podatkowego, należy w pierwszym rzędzie kierować się zapisami umowy współpracy i zawartymi w niej uregulowaniami w zakresie podziału zysku.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że 24 czerwca 2021 r. Wnioskodawca oraz Zainteresowani zawarli nienazwaną umowę współpracy, w której uregulowali, uzgadniane już wcześniej w formie ustnej, zasady wzajemnego rozliczenia kwot, które mieli uzyskać z tytułu planowanej sprzedaży Udziałów. Rozliczenie to uwzględnia poziom zaangażowania finansowego Wnioskodawcy w inwestycje oraz poziom zaangażowania Zainwestowanych - zarówno finansowego, jak i zaangażowania wiedzy i doświadczenia w toku całego procesu inwestycyjnego. Biorąc pod uwagę wysokie nakłady finansowe Wnioskodawcy, wewnętrzne rozliczenie pomiędzy Wnioskodawcą a Zainteresowanymi okazało się konieczne dla wyrównania dysproporcji pomiędzy ww. zaangażowaniem, a ilością posiadanych przez Wnioskodawcę Udziałów, która to ilość przekłada się bezpośrednio na zysk z inwestycji.

22 października 2021 r. pomiędzy Wnioskodawcą, Zainteresowanymi oraz wspólnikiem Spółki, spółką S sp. z o.o., została zawarta Umowa zbycia Udziałów.

Kwoty wynikające z Umowy zbycia udziałów, zgodnie z Umową współpracy, Wnioskodawca oraz Zainteresowani rozliczą między sobą tak aby każdemu z Zainteresowanych przypadłe ostatecznie po 20% Ceny, a Wnioskodawcy przypadło 60% Ceny. Na podstawie powyższego Wnioskodawca i Zainteresowani postanowili, że:

1.zaliczka oraz I i II transza, zostaną rozliczone pomiędzy stronami do dnia 31 grudnia 2022 r., poprzez przekazanie Wnioskodawcy przez każdego z Zainteresowanych kwoty (…) zł odzwierciedlającej 60% udział Wnioskodawcy w sumie otrzymanych przez Zainteresowanych do 31 grudnia 2022 r. wpłat z tytułu zbycia Udziałów, pomniejszony o kwotę (…) zł stanowiącą 20% udział Zainteresowanych, określony powyżej, w sumie otrzymanych przez Wnioskodawcę do 31 grudnia 2022 r. wpłat z tytułu zbycia Udziałów Spółki,

2.III transza zostanie rozliczona do dnia 31 grudnia 2023 r., poprzez przekazanie Wnioskodawcy przez każdego z Zainteresowanych kwoty (…) zł, odzwierciedlającej 60% udział Wnioskodawcy w sumie otrzymanych w roku 2023 wpłat z tytułu zbycia Udziałów przez Zainteresowanych.

W wyniku powyższego rozliczenia Cena za sprzedaż Udziałów wynikająca z Umowy zbycia Udziałów zostanie rozdzielona w ten sposób, że:

- Wnioskodawcy przypadnie kwota (…) zł, z czego kwota (…) zł stanowi nadwyżkę ponad część Ceny, która przypisana została Wnioskodawcy w Umowie zbycia Udziałów, którą Wnioskodawca otrzyma od Zainteresowanych na podstawie Umowy współpracy,

- każdy z Zainteresowanych zatrzyma tylko część Ceny przypisanej mu w Umowie zbycia Udziałów, tj. kwotę (…) złotych każdy, pozostałą część otrzymanej Ceny na podstawie Umowy współpracy każdy z Zainteresowanych przekaże Wnioskodawcy, tj. kwotę (…) złotych każdy.

Zgodnie z Umową współpracy Wnioskodawca oraz Zainteresowani samodzielnie ponoszą wszelkie koszty związane z inwestycją. Dysproporcja w poniesionych kosztach jest wyrównana poprzez przyjęty w Umowie współpracy % udział ww. stron w przychodzie z inwestycji, czyli w Cenie.

W tym miejscu wskazać należy, że ustawa o CIT nie zawiera definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 ustawy o CIT, przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT:

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o CIT, można stwierdzić, że co do zasady przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, mająca definitywny charakter, którą może on rozporządzać jak własną – przychód powstaje zatem z momentem jego faktycznego uzyskania przez podatnika, czyli wpływu, bezpośrednio do majątku podatnika względnie na jego rachunek, wymienionych środków, skutkującego powstaniem po stronie podatnika możliwości dysponowania tymi środkami.

W myśl art. 7b ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT:

Ponadto, wyjątek od reguły, zgodnie z którą przychodem podatnika są przysporzenia faktycznie przez niego uzyskane wprowadza art. 12 ust. 3 ustawy o CIT. Stosownie do tego przepisu :

Literalna wykładnia powołanego przepisu prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. Do przychodów podatkowych podatnik winien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe. W piśmiennictwie i judykaturze przychód podatkowy identyfikowany jest z trwałym przysporzeniem majątkowym zwiększającym wartość aktywów (zob. P. Małecki, M. Mazurkiewicz, CIT. Podatki i rachunkowość – Komentarz do art. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. LEX 2014). Podobny pogląd wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 12 lutego 2013 r., sygn. akt II FSK 1248/11 stwierdzając, że z istoty podatku dochodowego wynika, że jest on ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem jest ta wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa. Przychodem jest zatem takie przysporzenie majątkowe o charakterze trwałym, które definitywnie powiększa aktywa osoby prawnej.

Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika lub zmniejsza jego zobowiązania w sposób trwały, a nie tymczasowy. Owa definitywność w zakresie środków pieniężnych definiowana powinna być przez pryzmat możliwości swobodnego nimi dysponowania. W ocenie organu przysporzenie w postaci otrzymania przez podatnika środków pieniężnych zostać może uznane za przychód w podatku dochodowym od osób prawnych, o ile łącznie zostaną spełnione poniższe warunki:

-przysporzenie to ma charakter definitywny, powodujący w sposób trwały zwiększenie wartości aktywów podatnika lub też zmniejszenie wysokości jego zobowiązań oraz

-podatnik może rozporządzać otrzymanymi środkami jak własnymi.

Przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, o ile nie została wyłączona z przychodów podatkowych, na podstawie art. 12 ust. 4 ustawy o CIT.

Odnosząc powyższe przepisy prawa podatkowego do przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że kwoty jakie otrzyma Wnioskodawca od Zainteresowanych na podstawie umowy współpracy będą dla Wnioskodawcy stanowić przychód podatkowy z pozostałej działalności gospodarczej. Kwoty te nie są przychodem z odpłatnego zbycia udziałów, zatem nie mogą stanowić przychodu z zysków kapitałowych. W umowie współpracy strony postanowiły o podziale ceny uzyskanej z tytułu zbycia udziałów pomiędzy wszystkie strony umowy współpracy z uwzględnieniem zaangażowania finansowego oraz osobistego każdej ze stron. Otrzymane przez Wnioskodawcę od Zainteresowanych kwoty wynikają z rozliczeń zawartych pomiędzy stronami umowy współpracy a nie z odpłatnego zbycia udziałów. Nie mogą zatem stanowić przychodu z zysków kapitałowych o którym mowa w art. 7b ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o CIT. Kwoty wynikające z rozliczenia umowy współpracy (nadwyżka którą otrzyma od Zainteresowanych) będą stanowiły dla Wnioskodawcy przychód podatkowy z pozostałe działalności gospodarczej w myśl art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

W świetle powyższego Państwa stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Nadmienić należy, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 2 i 3 dotyczących podatku dochodowego od osób fizycznych wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania

(…) Sp. z o.o. (Zainteresowany będący stroną postępowania – art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo wnieść skargę na tę interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…).

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a i art. 14b § 1 i art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).