Interpretacja indywidualna dotycząca ustalenia czy należności wypłacane w związku z zakupem licencji, usług reklamowych/promocyjnych i dostępu do chmury internetowej podlegają podatkowi u źródła

Interpretacja indywidualna – stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe w części dotyczącej ustalenia czy płatności za dostęp do chmury internetowej stanowią przychody objęte zakresem art. 21 ust. 1, a w konsekwencji czy ciążą na Państwu obowiązki płatnika z tego tytułu (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) oraz prawidłowe w pozostałym zakresie.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

19 października 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 14 października 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia:

-    czy w okolicznościach przedstawionych w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, należności regulowane przez Muzeum z tytułu płatności  za licencje opisane we wniosku stanowią przychód, o którym mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji, czy Muzeum zobowiązane jest do poboru podatku u źródła (zryczałtowanego podatku dochodowego) od wskazanych wyżej typów płatności,

-    czy płatności za dostęp do chmury internetowej stanowią przychody objęte zakresem art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji czy na Wnioskodawcy ciążą obowiązki płatnika z tego tytułu,

-    w przypadku odpowiedzi pozytywnej na pytanie wskazane w pkt 2, czy Muzeum jest (będzie) uprawnione do niepobrania podatku u źródła posiadając kopię certyfikatu rezydencji od kontrahenta uznając, że zastosowanie znajdzie wyłączenie z opodatkowania na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Polską a Irlandią,

-    czy płatności za usługi E stanowią przychody objęte zakresem art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, jednak wyłączone z obowiązku poboru przez Muzeum podatku u źródła na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Polską a Irlandią w przypadku posiadania kopii certyfikatu rezydencji od kontrahenta.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Muzeum (…) (dalej „Wnioskodawca” lub „Muzeum”) jest instytucją kultury utworzoną na podstawie ustawy z 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz. U. z 2020 r. poz. 194), przez organizatora tj. (…). Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT.

Muzeum posiada osobowość prawną i jest wpisane do rejestru instytucji kultury pod nr RIK (…). Wnioskodawca działa w szczególności na podstawie:

-  ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej;

-  ustawy z 21 listopada 1996 r. o muzeach;

-  statutu Muzeum.

Przedmiotem działania Muzeum jest gromadzenie zabytków dotyczących dziejów (…) oraz historii i dorobku (…), jak też opracowywanie i konserwacja zgromadzonych zbiorów, ich upowszechnianie i popularyzacja, a także prowadzenie działalności związanej z (…) oraz działalności zmierzającej do (…).

Według statutu Muzeum, prowadzi ono swoją działalność w celu realizacji powyższych zadań m.in. poprzez:

(…)

Aby Muzeum mogło prawidłowo funkcjonować w tym realizować, w szczególności swoje cele statutowe wymagane jest posiadanie m.in. określonych narzędzi/programów - zarówno typowych i najbardziej powszechnych jak np. (…) , jak też programów/narzędzi ułatwiających funkcjonowanie Muzeum w określonych obszarach.

W związku z powyższym, Wnioskodawca nabywa m.in. następujące licencje:

-  „A” - program oferowany przez firmę „A1” z siedzibą w Irlandii - narzędzie do zarządzania i dystrybucji aplikacji mobilnych;

-  „B” - program oferowany przez firmę „B1” z siedzibą w Irlandii - powszechnie używane oprogramowanie online zawierające edytor tekstu, arkusz kalkulacyjny, oprogramowanie pocztowe etc.;

-  „C” - program oferowany przez firmę „C1” z siedzibą w Stanach Zjednoczonych Ameryki - program do zarządzania kontem Muzeum na portalu Instagram;

-  „D” - portal z dostępem, do treści cyfrowych (tzw. portal typu stock zawierający np. zdjęcia lub materiały wideo) - portal oferowany przez „D1” z siedzibą w Australii.

Usługi świadczone na rzecz Muzeum przez wskazanych kontrahentów Muzeum nie są świadczone przez zagraniczny zakład tych podmiotów w Polsce.

Cechą wspólną wszystkich wymienionych wyżej pozycji, jest fakt, iż licencja udzielona przez ich producenta jest licencją określaną jako licencja użytkownika końcowego (End User Licensing Agreement, dalej: „LUK”). Taki typ licencji charakteryzuje się, w szczególności poniższymi kluczowymi postanowieniami (przy czym, poniższe reguły należy stosować odpowiednio do licencji na treści cyfrowe dostępne w „D”):

-    LUK jest niewyłączna;

-    LUK jest umową na korzystanie z oprogramowania przez użytkownika końcowego, co oznacza, że Wnioskodawca jako użytkownik końcowy (end user) wykorzystuje oprogramowanie wyłącznie na własne potrzeby;

-    Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do dalszego licencjonowania dostępu do programu (treści cyfrowych z D), sublicencjonowania, kopiowania, najmowania, przenoszenia, zmieniania, ulepszania, przygotowywania utworów zależnych, dekompilowania, czy też dokonywania odwrotnej inżynierii.

-    W odniesieniu do programów - Muzeum jedynie dysponuje odpowiednią liczbą uprawnień stanowiskowych, innymi słowy LUK umożliwia korzystanie z programu komputerowego na odpowiedniej liczbie stanowisk przez osoby, którym Muzeum taką możliwość udostępni.

Wnioskodawca zaznacza, że może nabywać w przyszłości również inne programy wykorzystywane przez Muzeum jako narzędzia do bieżącej działalności Muzeum na podobnych zasadach.

Dodatkowo Muzeum w celu zapewnienia prawidłowego funkcjonowania oraz realizacji swoich celów statutowych dokonuje zakupu; usług reklamowych/promocyjnych od „E” (Wnioskodawca realizując obowiązek wynikający z art. 14b § 3a jako państwo siedziby podmiotu E wskazał Irlandię) polegających na promowaniu postów Muzeum na zasadach przewidzianych w regulaminie „E” oraz zakupu dostępu do wirtualnej przestrzeni dyskowej określanej jako tzw. chmura internetowa - usługa ta jest nabywana od firmy „F” z siedzibą w Irlandii.

Niniejszy wniosek dotyczy wyłącznie takich płatności które są dokonywane przez Muzeum na rzecz nierezydentów, w przypadku których w danym roku podatkowym Muzeum nie zostanie (nie został) przekroczony limit 2 mln zł wypłat na rzecz danego podatnika, o którym mowa w art. 26 ust. 1 ustawy CIT.

Pytania

1.  Czy w okolicznościach przedstawionych w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, należności regulowane przez Muzeum z tytułu płatności za licencje opisane we wniosku stanowią przychód, o którym mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT? W konsekwencji, czy Muzeum zobowiązane jest do poboru tzw. podatku u źródła (zryczałtowanego podatku dochodowego) od wskazanych wyżej typów płatności?

2.  Czy płatności za dostęp do chmury internetowej stanowią przychody objęte zakresem art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji czy na Wnioskodawcy ciążą obowiązki płatnika z tego tytułu?

3.  W przypadku odpowiedzi pozytywnej na pytanie wskazane w pkt 2, czy Muzeum jest (będzie) uprawnione do niepobrania podatku u źródła posiadając kopię certyfikatu rezydencji od kontrahenta uznając, że zastosowanie znajdzie wyłączenie z opodatkowania na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Polską a Irlandią?

4.  Czy płatności za usługi „E” stanowią przychody objęte zakresem art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, jednak wyłączone z obowiązku poboru przez Muzeum podatku u źródła na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Polską a Irlandią w przypadku posiadania kopii certyfikatu rezydencji od kontrahenta?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, w okolicznościach przedstawionych w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, należności regulowane przez Muzeum z tytułu korzystania z oprogramowania opisanego we wniosku nie stanowią przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. W konsekwencji, Muzeum nie jest zobowiązane do poboru tzw. podatku u źródła w przypadku płatności za przedstawione we wniosku licencje.

Informacje ogólne.

Podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (art. 3 ust. 2 ustawy o CIT).

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa wyżej, uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia (art. 3 ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT).

W świetle art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT - podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów: z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - ustala się w wysokości 20% przychodów.

Konieczne jest zatem najpierw ustalenie, czy zakup tego typu licencji jest objęty powołaną regulacją ustawy o CIT.

W ocenie Muzeum analiza ta powinna skupić się na ewentualnej możliwości zakwalifikowania nabywanych usług do kategorii ujętej w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, tj. jako przychody: „z praw autorskich lub praw pokrewnych - w tym również ze sprzedaży tych praw”.

Prawa autorskie.

Przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór) (art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tj. Dz. U. z 2021 r. poz. 1062 z zm., dalej: „ustawa o prawie autorskim”)).

W szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe) (art. 1. ust. 2 pkt 1 ustawy o prawie autorskim).

Wnioskodawca zwraca również uwagę na art. 50 ustawy o prawie autorskim wskazujący, że odrębne pola eksploatacji stanowią w szczególności:

1. w zakresie utrwalania i zwielokrotniania utworu - wytwarzanie określoną techniką egzemplarzy utworu, w tym techniką drukarską, reprograficzną, zapisu magnetycznego oraz techniką cyfrową;
2. w zakresie obrotu oryginałem albo egzemplarzami, na których utwór utrwalono - wprowadzanie do obrotu, użyczenie lub najem oryginału albo egzemplarzy;
3. w zakresie rozpowszechniania utworu w sposób inny niż określony w pkt 2 - publiczne wykonanie, wystawienie, wyświetlenie, odtworzenie oraz nadawanie i reemitowanie, a także publiczne udostępnianie utworu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym.

Ponadto ustawa o prawach autorskich w art. 74 ust. 4 wskazuje, że autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego, z zastrzeżeniem przepisów art. 75 ust. 2 i 3, obejmują prawo do:

1.      trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie; w zakresie, w którym dla wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania i przechowywania programu komputerowego niezbędne jest jego zwielokrotnienie, czynności te wymagają zgody uprawnionego;

2.     tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych zmian w programie komputerowym, z zachowaniem praw osoby, która tych zmian dokonała;

3.     rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii.

Zdaniem Muzeum, powyższe regulacje wskazują, że pomimo iż ustawodawca wskazał na objęcie programu komputerowego jako przedmiotu prawa autorskiego, nie można uznać, że każde nabycie licencji do programu komputerowego spowoduje obowiązek poboru podatku u źródła przez Muzeum z tytułu regulowanych należności za korzystanie z programów komputerowych.

Wskazana różnica pomiędzy licencją, która może podlegać podatkowi u źródła, a tzw. LUK nieobjętą zakresem podatku u źródła była przedmiotem analiz w piśmiennictwie podatkowym:

„Przedmiotem LUK (licencji użytkownika końcowego) nie są prawa autorskie. Jest to umowa uprawniająca do używania egzemplarza utworu. Pojęcie egzemplarza należy rozumieć szeroko, obejmując nim również „egzemplarze” niematerialne (np. plik cyfrowy). Zastosowane w nazwie „licencja użytkownika końcowego” słowo „użytkownik” (user) odpowiada, zatem treści umowy. Jej istotą jest korzystanie z egzemplarza dzieła - stosując określenie upraszczające - dla własnych potrzeb użytkownika. Użytkownik końcowy nie korzysta z praw do utworu, a zatem nie przysługują mu uprawnienia przynależne właścicielowi praw autorskich oraz delegowane na mocy stricte licencji licencjobiorcy. Zagadnienie, czy LUK jest licencją w rozumieniu prawa autorskiego, pozostaje poza zakresem omawianej tematyki. Porównując zakres uprawnień licencjobiorcy i użytkownika końcowego, można wskazać jednoznaczną granicę pomiędzy tymi pojęciami - brak korzystania z utworu na tzw. polach eksploatacji w przypadku LUK. Uzasadnia to tezę, że słowo „licencja” ma w przypadku LUK charakter potoczny, a nie prawny. Korzystanie z „egzemplarza” dzieła autorskiego przez użytkownika końcowego może bazować na umowie licencji końcowej lub nabycia określonego dobra. Nabywanie dóbr (materialnych i niematerialnych) dotyczyć może rzeczy (praw) wytworzonych dzięki prawom autorskim (zawierających „w sobie” dzieła autorskie). W wielu przypadkach stwierdzenie, że nie mamy do czynienia z żadną formą użytkowania praw autorskich jest bezsporne i zgodne z powszechną intuicją prawną. Na przykład zakup książki (zawierającej prawa autorskie autora tekstu, autora ilustracji, tłumacza i in.), filmu (zawierającego prawa autorskie twórców filmu), gry komputerowej (zawierającej prawa autorskie do programu komputerowego, muzyki, grafiki, głosów aktorów i in.), samochodu lub komputera (zawierających liczne zamontowane programy komputerowe) w sposób oczywisty oznacza jedynie zakup rzeczy, z której korzystać może nabywca, bez uzyskania jakichkolwiek uprawnień prawnoautorskich. Są to przykłady oczywiste.” (...) (J. Sekita, Rozliczanie podatku u źródła, Wolters Kluwer 2017).

„W ocenie autora płatności wynikające z LUK pozostają poza zakresem art. 21 u.p.d.o.p. oraz art. 29 u.p.d.o.f, ponieważ przepisy te odnoszą się do przychodów „z praw autorskich”. Licencja użytkownika końcowego nie przenosi na użytkownika uprawnień odnoszących się do dzieła autorskiego, a zatem licencjodawca nie uzyskuje korzyści „z praw autorskich”. Wykorzystuje on wprawdzie posiadane dzieło autorskie w wymiarze gospodarczym, ale nie prawnym. Tego rodzaju wykorzystanie nie powinno być uznane za źródło uzyskania przychodów „z praw autorskich” (podobnie jak wydawca płyty uzyskuje przychody ze sprzedaży towaru, a nie z praw autorskich - chociaż są one niezbędne dla wyprodukowania towaru). Skoro istotą LUK jest korzystanie z egzemplarza dzieła, również licencjodawca uzyskuje przychód z udostępnienia egzemplarza dzieła, a nie z praw autorskich.” (J. Sekita, Rozliczanie podatku u źródła, Wolters Kluwer 2017).

Na prawidłowość powyższych konkluzji wskazuje również szereg interpretacji indywidualnych, które jednolicie potwierdzają brak obowiązku poboru podatku u źródła w przypadku LUK.

Takie stanowisko potwierdzono przykładowo, w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 24 sierpnia 2022 r., sygn. 0111-KDIB1- 2.4010.351.2022.2.AW (organ odstąpił od uzasadnienia prawnego i uznał stanowisko wnioskodawcy za prawidłowe w całości): „Jak zostało wykazane wcześniej, jako że Wnioskodawca w ramach zakupionych Licencji użytkownika końcowego otrzymuje tylko prawo do użytkowania Oprogramowania na własne potrzeby, nie zostają na niego natomiast przeniesione jakiekolwiek majątkowe prawa autorskie do Oprogramowania uprawniające go do udzielania sublicencji innym podmiotom, czy też dokonywania zmian w Oprogramowaniu, wynagrodzenie z tytułu nabycia Licencji użytkownika końcowego nie jest objęte katalogiem z art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT. Z oczywistych względów Licencje użytkownika końcowego nie stanowią również żadnych innych świadczeń spośród wymienionych w art. 21 ust. 1 Ustawy CIT. (...) Celem jest korzystanie z aplikacji biznesowych powstałych w wyniku usług programowania jako użytkownik końcowy - w zamian za co Wnioskodawca uiszcza opłaty za Licencje użytkownika końcowego. W związku z tym, zdaniem Wnioskodawcy, nie ulega wątpliwości, że przedstawione w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego należności wypłacane przez Wnioskodawcę nie stanowią ani licencji sensu stricto w rozumieniu przepisów dotyczących opodatkowania u źródła, ani żadnych innych świadczeń wymienionych w art. 21 ust. 1 Ustawy CIT, a zatem wypłata takich należności nie powoduje po stronie Wnioskodawcy konieczności pobrania podatku u źródła.”

Tożsame konkluzje wynikają z interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 22 kwietnia 2022 r., sygn. 0111-KD1B2-1.4010.114.2022.1.BJ (organ również odstąpił od uzasadnienia prawnego i uznał stanowisko wnioskodawcy za prawidłowe w całości): „Korzystanie z „egzemplarza” dzieła autorskiego przez użytkownika końcowego może bazować na umowie licencji końcowej lub nabycia określonego dobra. Nabywanie dóbr (materialnych i niematerialnych) dotyczyć może rzeczy (praw) wytworzonych dzięki prawom autorskim (zawierających „w sobie” dzieła autorskie). W wielu przypadkach stwierdzenie, że nie mamy do czynienia z żadną formą użytkowania praw autorskich jest bezsporne i zgodne z powszechną intuicją prawną. Na przykład zakup książki (zawierającej prawa autorskie autora tekstu, autora ilustracji, tłumacza i in.), filmu (zawierającego prawa autorskie twórców filmu), gry komputerowej (zawierającej prawa autorskie do programu komputerowego, muzyki, grafiki, głosów aktorów i in.), samochodu lub komputera (zawierających liczne zamontowane programy komputerowe) w sposób oczywisty oznacza jedynie zakup rzeczy, z której korzystać może nabywca, bez uzyskania jakichkolwiek uprawnień prawnoautorskich (...). W efekcie, w świetle powyższych rozważań, w ocenie Wnioskodawcy, wynagrodzenie jakie uiszcza on na rzecz Dostawcy, będącego podmiotem zagranicznym za Licencje, nie stanowi ono wynagrodzenia z tytułów wymienionych art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy CIT (w szczególności nie jest objęte zakresem art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy CIT), a w konsekwencji nie podlega podatkowi u źródła w Polsce. Tym samym, w przypadku, gdy Wnioskodawca będzie uiszczał opłaty za Licencje, nie będzie ciążył na nim obowiązek płatnika. Podsumowując, w opinii Spółki, z tytułu wynagrodzenia za Licencje dotyczące Oprogramowania nie dojdzie do powstania obowiązku poboru podatku u źródła, a co za tym idzie, Spółka nie pełni w tym zakresie funkcji płatnika.”

Podobne wnioski wynikają również z szeregu innych interpretacji indywidualnych np.:

• interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 19 lutego 2021 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.527.2020.2.BG;
• interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 28 maja 2020 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.97.2020.1.SP;
• interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 29 sierpnia 2019 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.223.2019.2.MF;
• interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 30 sierpnia 2019 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.232.2019.3.MR;
• interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 24 kwietnia 2019 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.164.2019.1 .MJ (obejmuje swym zakresem m.in. licencje na O - obecnie M).

Całość powyższych rozważań ma również zastosowanie do nabywanych licencji przez Muzeum do materiałów z portalu typu stock. Innymi słowy, są to również LUK nie objęte art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, a Muzeum regulując wynagrodzenie z tego tytułu nie wystąpi w roli płatnika - Muzeum nabywa wyłącznie prawo do użycia danej treści cyfrowej zgodnie z regulaminem właściwego portalu.

Tak wskazał np. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 10 maja 2019 r., sygn.0114-KDIP2-1.4010.109.2019.1.MW: „Mając na uwadze powyższe należy wskazać, że Multimedia (w szczególności zdjęcia) zakupione na zagranicznych portalach mogą podlegać obowiązkowi naliczenia i poboru podatku u źródła według aktualnie obowiązujących stawek (20%), należy jednak brać pod uwagę fakt, że tak naprawdę naliczenie lub nie podatku u źródła w przypadku multimediów zależy przede wszystkim od tego, jakie dokładnie prawa uzyskuje polska firma oraz w jaki sposób zamierza zakupione materiały wykorzystać. Jeżeli zakupione zostało np. samo zdjęcie, czyli produkt, który będzie wykorzystywany zgodnie z przeznaczeniem użytkownika końcowego (zdjęcie będzie użytkowane wyłącznie na własne potrzeby bez prawa do odsprzedaży oraz przekazania do używania podmiotom trzecim praw do korzystania z zakupionego zasobu), podatek u źródła nie jest naliczany ani pobierany. Zdaniem tut. organu podatkowego nie są wówczas spełnione przesłanki uznania należności za taki zakup za podlegającą opodatkowaniu podatkiem u źródła. Wynika to z faktu, że przy nabyciu produktu cyfrowego jako treści na własny użytek nie dochodzi do powstania należności licencyjnych. Nie stanowią ich bowiem takie opłaty, w zamian za które nie nabywa się praw autorskich bądź praw do dysponowania nimi w stosunku do przedmiotu licencji, nabywca nie będzie dokonywał dalszej odsprzedaży przedmiotu licencji bądź nie będzie udzielał sublicencji i może wykorzystywać przedmiot licencji jedynie do własnych potrzeb. Spółka nie musi zatem w szczególności uzyskiwać od kontrahentów certyfikatów ich rezydencji podatkowej. W tym zakresie stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe. Jeśli jednak produkt cyfrowy został nabyty jako prawo do przetwarzania go na cele realizacji projektów komercyjnych (np. prawo do odtwarzania i powielania danego utworu), z czego czerpane są korzyści finansowe, powstaje co do zasady obowiązek naliczenia podatku u źródła. Podmiot, który nabywa licencję, musi co do zasady pobrać podatek u źródła zgodnie z obowiązującymi stawkami.”

Tożsame wnioski wynikają z interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 14 lutego 2018 r., sygn. 0115-KDIT2-3.4010.362.2017.1.MJ: „Mając na uwadze powyższe w przypadku wypłaty przez Wnioskodawcę należności na rzecz rezydenta Danii, które nie mieszczą się w katalogu art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku posiadania certyfikatu rezydencji warunkującego niepobranie podatku „u źródła”. Reasumując – w przedstawionym stanie faktycznym. Wnioskodawca nie ma obowiązku pobierania podatku u źródła w związku z dokonywaniem płatności na rzecz rezydenta Danii, z tytułu nabycia na portalach stockowych prawa do używania zdjęć i czcionek, wyłącznie na własny użytek dla celów marketingowych, bez względu na to, czy jest w posiadaniu certyfikatu rezydencji, czy też go nie posiada.”

Tym samym, w ocenie Muzeum, w okolicznościach przedstawionych w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, należności regulowane przez Muzeum z tytułu korzystania z oprogramowania opisanego we wniosku nie stanowią przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a w związku z tym Muzeum nie jest zobligowane do pobrania podatku u źródła przy ich wypłacie na rzecz kontrahentów Muzeum.

Ad 2.  

W ocenie Wnioskodawcy, wypłata wynagrodzenia za dostęp do chmury internetowej nie skutkuje obowiązkiem poboru podatku u źródła. Zdaniem Muzeum tego typu usługa nie została wymieniona w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT wskazującym na kategorie przychodów objętych podatkiem u źródła. W szczególności, wynagrodzenie za zapewnienie usługi chmury internetowej nie jest przychodem z usług przetwarzania danych, czy też przychodem z tytułu umożliwienia użytkowania lub udostępnienia prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego.

Informacje ogólne.

Podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (art. 3 ust. 2 ustawy o CIT).

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa wyżej, uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia (art. 3 ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT).

W świetle art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT - podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów: z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - ustala się w wysokości 20% przychodów.

Z kolei art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT wskazuje - podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów: z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze - ustala się w wysokości 20% przychodów.

W ocenie Muzeum, dostęp do wirtualnej przestrzeni dyskowej tzw. chmury internetowej nie  stanowi też przychodu za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. W związku z powyższym Muzeum nie ma obowiązku poboru podatku u źródła od płatności regulowanych na rzecz F z tytułu dostępu do wirtualnej przestrzeni dyskowej.

Przetwarzanie danych a chmura internetowa.

W świetle definicji słownika języka polskiego PWN „przetwarzać”' to „opracować zebrane dane, informacje itp., wykorzystując technikę komputerową”.

W przypadku Muzeum, dane zgromadzone w formie chmury internetowej, nie podlegają opracowaniu - nie są przetwarzane, są jedynie przechowywane na serwerach usługodawcy. Komentowana usługa, zapewnia zabezpieczony dostęp do danych w formie niezmienionej, tj. w takim kształcie w jakim zostały one przekazane przez Wnioskodawcę.

Z tych względów, usługa dostępu do chmury nie jest usługą przetwarzania danych, tzn. jej celem jest przechowywanie danych oraz dostęp do nich w niezmienionej formie. W konsekwencji nie jest ona objęta obowiązkiem poboru podatku u źródła.

Powyższe potwierdza interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 3 lutego 2020 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.457.2019.2.BG. W interpretacji tej wskazano, że: „W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca świadczy na rzecz swoich klientów usługi. Stworzone przez Wnioskodawcę dane są zapisywane na serwerach (komputerach) należących do jej kontrahentów. Wnioskodawca nabywa od kontrahentów niemających siedziby ani zarządu na terytorium Polski, tj. nierezydentów usługę serwera internetowego (tzw. hostingu), która polega na udostępnieniu jej powierzchni dyskowej oraz zapewnieniu odpowiedniej ochrony plików zamieszczonych na serwerze. Sprzęt, na którym fizycznie umieszczane są dane nie jest fizycznie udostępniany Wnioskodawcy. W zamian za opłaty uiszczane kontrahentowi, Wnioskodawca ma możliwość przechowywania swoich danych poprzez przesłanie ich na serwer kontrahenta. W ramach otrzymanej usługi nie dochodzi do przetwarzania danych, działalność kontrahenta polega jedynie na klasycznym hostingu, tj. udostępnieniu powierzchni dyskowej oraz zapewnieniu odpowiedniej ochrony plików zamieszczonych na serwerze kontrahenta. Odnosząc się do kwalifikacji usług serwera internetowego jako usługi przetwarzania danych, zgodzić się należy z Wnioskodawcą, że usługa serwera internetowego (tzw. hosting) która polega na udostępnieniu powierzchni dyskowej oraz zapewnieniu odpowiedniej ochrony plików zamieszczonych na serwerze nie jest objęta dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT (ww. świadczenia nie polegają na przetwarzaniu danych)”.

Chmura internetowa a korzystanie z urządzenia przemysłowego.

Dodatkowo, zdaniem Muzeum korzystanie z dostępu do wirtualnej przestrzeni dyskowej nie stanowi również „korzystania z urządzenia przemysłowego”, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. Ustawa o CIT nie definiuje wprost pojęcia „urządzenia przemysłowego”. Konsekwentnie należy odwołać się do definicji językowej tych pojęć. Zgodnie z definicją zawartą w internetowym Słowniku Języka Polskiego PWN „urządzenie”  to „mechanizm lub zespół mechanizmów, służący do wykonania określonych czynności”. Z kolei przez „mechanizm” rozumieć należy - „zespół współpracujących ze sobą części maszyny lub przyrządu, wykonujących jakąś pracę. Natomiast „przemysł” to „produkcja materialna polegająca na wydobywaniu z ziemi bogactw naturalnych i wytwarzaniu produktów w sposób masowy przy użyciu urządzeń mechanicznych”. Usługa tzw. chmury internetowej nie spełnia wskazanych kryteriów definicyjnych. Zatem opłata za korzystanie z chmury internetowej nie stanowi opłaty za korzystanie z urządzenia przemysłowego. Do powyższej tezy przychyla się orzecznictwo sądowe. Orzecznictwo sądów administracyjnych wyraźnie wskazuje, że usługa dostępu do wirtualnej przestrzeni dyskowej nie jest użytkowaniem, bądź prawem do użytkowania urządzenia przemysłowego, a w konsekwencji nie podlega podatkowi u źródła. Powyższą tezę potwierdza przykładowo wyrok WSA w Poznaniu z 2 czerwca 2021 r., sygn. I SA/Po 89/21: „Mając na względzie powyższe stwierdzić zatem należy, że usługa udostępnienia miejsca oraz zasobów serwera w postaci wirtualnej przestrzeni pamięci komputerowej, wyklucza zakwalifikowanie takiej usługi, jako oddania do użytkowania urządzenia przemysłowego. (...) W związku z tym należy przyjąć, że w świetle przedstawionego stanu faktycznego opisane urządzenie w zakresie funkcjonalnym nie jest urządzeniem przemysłowym, gdyż nie jest przeznaczone do procesu produkcji spółki, a służy do przechowywania i gromadzenia danych, aplikacji i innych zasobów informatycznych. Od powyższej sytuacji należy odróżnić natomiast usługę chmury obliczeniowej, której funkcjonalność bywa znacznie szersza niż samo przechowywanie danych. Taka usługa może bowiem podlegać opodatkowaniu podatkiem u źródła w Polsce, jako usługa przetwarzania danych, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.o.p. Z takim przypadkiem nie mamy jednak do czynienia w realiach rozpoznawanej sprawy, co jednoznacznie wynika ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji, a także z treści uzasadnienia zaskarżonej interpretacji. W ocenie Sądu należy przyznać rację skarżącej, która w kontekście przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, akcentuje treść zawartej między stronami umowy. Zasadnie skarżąca zwróciła uwagę, że to odrębny podmiot jest właścicielem i jednocześnie użytkownikiem serwera, aby móc świadczyć usługi przechowywania danych na rzecz spółki. Płatność z tytułu korzystania ze sprzętu komputerowego może zostać uznana za należność za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego wówczas, gdy płatność ta ma miejsce w związku z wynajęciem (dzierżawą, leasingiem) sprzętu, nie zaś ze świadczeniem opisanej we wniosku usługi. Słusznie skarżąca wskazała, że w takiej sytuacji należy odróżnić przestrzeń umożliwiającą przechowywanie danych na serwerze od faktycznego użytkowania serwera (s. (...) skargi). W konkluzji powyższych rozważań stwierdzić zatem należy, że wynagrodzenie za usługę dostępu do chmury nie jest objęte zakresem art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., a w konsekwencji na skarżącej nie ciążą obowiązki płatnika podatku u źródła z tego tytułu.”

Tożsame konkluzje wynikają z wyroku NSA z 19 stycznia 2022 r., sygn. II FSK 1274/19: „(...) Sąd uznał w związku z tym, że „urządzenie przemysłowe” to takie urządzenie, które przeznaczone jest do wykorzystania w przemyśle i jego zastosowanie wiąże się z tą dziedziną. W tym przypadku sąd stwierdził w odniesieniu do opłat leasingowych za sprzęt komputerowy, że komputer ze swej istoty przeznaczony jest do przetwarzania i porządkowania danych, co umożliwia mu kontrolę nad innymi urządzeniami. Zastosowanie komputera jest bardzo szerokie i nie ogranicza się do przemysłu. Komputer nie spełnia zadań przemysłowych, o ile nie jest powiązany z urządzeniem ściśle przemysłowym, biorącym udział procesie produkcji. Komputery będące systemami wbudowanymi i sterujące urządzeniami wykorzystywanymi w przemyśle mogą natomiast być częścią składową urządzenia przemysłowego. (...) Wadliwa bowiem była nie tylko dokonana przez organ interpretacyjny wykładnia art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., rozszerzająca zakres stosowania tego przepisu nie tylko na każde urządzenie, niezależnie od tego, czy pozostawało ono w jakimkolwiek związku z procesem przemysłowym, ale także pomijała część przepisu dotyczącą uzyskania przychodów z tytułu użytkowania łub prawa do użytkowania tego urządzenia. (...)” Powyższe konkluzje potwierdza również wyrok WSA w Poznaniu z 2 czerwca 2021 r., sygn. I SA/Po 96/21: „Słusznie skarżąca wskazała, że w takiej sytuacji należy odróżnić przestrzeń umożliwiającą przechowywanie danych na serwerze od faktycznego użytkowania serwera (s. (...) skargi). W konkluzji powyższych rozważań stwierdzić zatem należy, że wynagrodzenie za usługę dostępu do chmury nie jest objęte zakresem art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., a w konsekwencji na skarżącej nie ciążą obowiązki płatnika podatku u źródła z tego tytułu.

W związku z powyższym za zasadne należy uznać zarzuty skargi naruszenia prawa materialnego, tj. art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. w zw. z art. 12 ust. 3 umowy polsko-niemieckiej, a także art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p. ”

Na brak obowiązek poboru podatku u źródła od usługi takiej jak wirtualny dysk (chmura internetowa do przechowywania danych) wskazuje również szereg innych wyroków sądów administracyjnych np.:

• wyrok NSA z 19 stycznia 2022 r., sygn. II FSK 1273/19;
• wyrok WSA w Warszawie z 22 czerwca 2020 r., sygn. III SA/Wa 1456/19;
• wyrok WSA w Łodzi z 25 sierpnia 2020 r., sygn. I SA/Łd 799/19.

Reasumując, w ocenie Muzeum, płatności za prawo do korzystania z chmury internetowej ponoszone przez Wnioskodawcę nie są objęte zakresem zastosowania art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. W konsekwencji na Muzeum nie będą ciążyły obowiązki poboru podatku u źródła w przypadku płatności wynagrodzenia za te usługę na rzecz kontrahenta Muzeum.

Ad 3.

Nawet gdyby Dyrektor uznał, iż przychody uzyskiwane przez zagranicznego kontrahenta Muzeum (F) z tytułu dostępu do wirtualnej przestrzeni dyskowej objęte są dyspozycja art. 21 ust. 1 ustawy o CIT zdaniem Muzeum, będzie ono uprawnione do niepobrania podatku u źródła posiadając kopię certyfikatu rezydencji od kontrahenta (F) uznając, że zastosowanie znajdzie wyłączenie z opodatkowania na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Polską a Irlandią. Umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W ocenie Muzeum, w przypadku uznania, że płatności za komentowane usługi są objęte dyspozycją art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. przepis ten należy stosować z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 21 ust. 2 ustawy o CIT). W okolicznościach przedstawionych we wniosku będą to przepisy umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzona w Madrycie dnia 13 listopada 1995 r. (Dz. U. z 1996 r. Nr 29, poz. 129 ze zm., dalej: „UPO”).

Zdaniem Wnioskodawcy, komentowaną płatność na gruncie UPO należy zakwalifikować jako tzw. zyski przedsiębiorstw zgodnie z art. 7 ust. 1 UPO. Powołana regulacja stanowi, że zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa (Irlandia) podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie (Irlandia), chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie (Polska) poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo prowadzi działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie (Polska), jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wniosku, żaden z kontrahentów Muzeum nie świadczy usług na rzecz Muzeum poprzez znajdujący się na terytorium Polski zagraniczny zakład. Jednocześnie, zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter, skalę działalności prowadzonej przez płatnika oraz powiązania w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 5 płatnika z podatnikiem (art. 26 ust. 1 ustawy o CIT). Z kolei miejsce siedziby podatnika dla celów podatkowych może zostać potwierdzone kopią certyfikatu rezydencji, jeżeli informacje wynikające z przedłożonej kopii certyfikatu rezydencji nie budzą uzasadnionych wątpliwości co do zgodności ze stanem faktycznym (art. 26 ust. 1n ustawy o CIT). Zatem nawet w przypadku uznania, że płatności za komentowane usługi są objęte dyspozycją art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, to jeżeli Muzeum posiada kopię certyfikatu rezydencji kontrahenta, informacje wynikające z przedłożonej kopii certyfikatu rezydencji nie budzą uzasadnionych wątpliwości co do zgodności ze stanem faktycznym, Muzeum nie będzie miało obowiązku poboru podatku u źródła od płatności za tzw. chmurę internetową.

Ponadto zgodnie z art. 26 ust. 3 ustawy o CIT płatnicy są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w:

1)art. 3 ust. 1 - informację o wysokości pobranego podatku,

2)art. 3 ust. 2, oraz urzędowi skarbowemu - informację o dokonanych wypłatach i pobranym podatku

- sporządzone według ustalonego wzoru.

Tym samym, dodatkowo Muzeum będzie zobowiązane do sporządzenia informacji IFT-2R, bowiem informacja ta jest sporządzana również, gdy na podstawie przepisów ustawy lub umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania płatnik (Muzeum) jest zwolniony od pobierania WHT (art. 26 ust. 3d ustawy o CIT).

Powyższe potwierdza m.in. interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 25 lutego 2020 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.489.2019.1.JC/OK: „Informację, o której mowa w ust. 3 pkt 2, sporządzają i przekazują również podmioty, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 gdy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy nie są obowiązane do poboru podatku. Przepisy ust. 3b i 3c stosuje się odpowiednio - art. 26 ust. 3d u.p.d.o.p. (...) Z językowej wykładni art. 26 ust. 3d oraz 3e-3f u.p.d.o.p. wprost wynika zatem obowiązek sporządzenia zawiadomienia do Urzędu Skarbowego o niepobraniu podatku od pożytków na podstawie art. 26 ust. 3e-3f u.p.d.o.p. oraz składania informacji IFT-2R na podstawie art. 26 ust. 3d u.p.d.o.p. Biorąc pod uwagę powyższe, obowiązek sporządzenia zawiadomienia do Urzędu Skarbowego o niepobraniu podatku od pożytków oraz składania informacji IFT-2R potwierdza zarówno wykładnia literalna art. 26 ust. 3d oraz 3e-3f u.p.d.o.p., jak i cel wprowadzenia tych przepisów.”

Ad 4.

W opinii Muzeum, płatności za usługi E stanowią przychody objęte zakresem art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, jednak będą one wyłączone z obowiązku poboru przez Muzeum podatku u źródła na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Polską a Irlandią w przypadku posiadania kopii certyfikatu rezydencji kontrahenta.

Informacje ogólne.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 Ustawy CIT, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa wyżej, uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia (art. 3 ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT). Do katalogu tak sformułowanych dochodów (przychodów) należą te, które zostały wymienione w art. 21 ust. 1 Ustawy CIT, w tym usługi reklamowe.

Podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze - ustala się w wysokości 20% przychodów (art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT).

Powyższą regulację stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 21 ust. 2 ustawy o CIT).

Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji (art. 26 ust. 1 ustawy o CIT).

Z kolei miejsce siedziby podatnika dla celów podatkowych może zostać potwierdzone kopią certyfikatu rezydencji, jeżeli informacje wynikające z przedłożonej kopii certyfikatu rezydencji nie budzą uzasadnionych wątpliwości co do zgodności ze stanem faktycznym (art. 26 ust. 1 n ustawy o CIT).

Wnioskodawca będzie w posiadaniu kopii certyfikatu rezydencji a informacje wynikające z przedłożonej kopii certyfikatu rezydencji nie budzą uzasadnionych wątpliwości co do zgodności ze stanem faktycznym.

Umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W ocenie Muzeum, z tytułu płatności dokonywanej za komentowane usługi nabywane od E wystąpi ono w roli płatnika podatku u źródła, jednak ze względu na postanowienia umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzona w Madrycie dnia 13 listopada 1995 r. (Dz. U. z 1996 r. Nr 29, poz. 129 z zm., dalej: „UPO"), nie będzie zobligowane do poboru podatku u źródła.

Zdaniem Wnioskodawcy, komentowaną płatność należy zakwalifikować jako tzw. zyski przedsiębiorstw zgodnie z art. 7 ust. 1 UPO. Powołana regulacja stanowi, że zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa (Irlandia) podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie (Irlandia), chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie (Polska) poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo prowadzi działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie (Polska), jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wniosku żaden z kontrahentów Muzeum nie świadczy usług na rzecz Muzeum poprzez znajdujący się na terytorium Polski zagraniczny zakład. W konsekwencji, jeżeli Muzeum posiada kopię certyfikatu rezydencji kontrahenta, a informacje wynikające z przedłożonej kopii certyfikatu rezydencji nie budzą uzasadnionych wątpliwości co do zgodności ze stanem faktycznym, Muzeum nie będzie miało obowiązku poboru podatku u źródła od płatności za usługi E .

Ponadto zgodnie z art. 26 ust. 3 ustawy o CIT płatnicy są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w:

1)art. 3 ust. 1 - informację o wysokości pobranego podatku,

2)art. 3 ust. 2, oraz urzędowi skarbowemu - informację o dokonanych wypłatach i pobranym podatku

- sporządzone według ustalonego wzoru.

Tym samym, dodatkowo Muzeum będzie zobowiązane do sporządzenia informacji IFT-2R, bowiem informacja ta jest sporządzana również, gdy na podstawie przepisów ustawy lub umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania płatnik (Muzeum) jest zwolniony od pobierania WHT (art. 26 ust. 3d ustawy o CIT).

Powyższe potwierdza m.in. interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 25 lutego 2020 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.489.2019.1.JC/OK: „Informację, o której mowa w ust. 3 pkt 2, sporządzają i przekazują również podmioty, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, gdy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy nie są obowiązane do poboru podatku. Przepisy ust. 3b i 3c stosuje się odpowiednio - art. 26 ust. 3d u.p.d.o.p. (...) Z językowej wykładni art. 26 ust. 3d oraz 3e-3f u.p.d.o.p. wprost wynika zatem obowiązek sporządzenia zawiadomienia do Urzędu Skarbowego o niepobraniu podatku od pożytków na podstawie art. 26 ust. 3e-3f u.p.d.o.p. oraz składania informacji IFT-2R na podstawie art. 26 ust. 3d u.p.d.o.p. Biorąc pod uwagę powyższe, obowiązek sporządzenia zawiadomienia do Urzędu Skarbowego o niepobraniu podatku od pożytków oraz składania informacji IFT-2R potwierdza zarówno wykładnia literalna art. 26 ust. 3d oraz 3e-3f u.p.d.o.p., jak i cel wprowadzenia tych przepisów.”

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, jest nieprawidłowe w części dotyczącej ustalenia czy płatności za dostęp do chmury internetowej stanowią przychody objęte zakresem art. 21 ust. 1, a w konsekwencji czy ciążą na Państwu obowiązki płatnika z tego tytułu (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) oraz prawidłowe w pozostałym zakresie.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego oceny stanowiska w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 1 i 4.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Ad. 2 i 3

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm., dalej także: „updop”):

Przepis art. 21 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że:

Stosownie do art. 21 ust. 2 updop:

Na podstawie art. 22b updop:

W myśl art. 26 ust. 1 updop:

Osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter, skalę działalności prowadzonej przez płatnika oraz powiązania w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 5 płatnika z podatnikiem.

Powyższe regulacje prawne wskazują na fakt, że w przypadku podmiotu, który nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, a uzyskuje przychody na tym terytorium, w kwestii sposobu opodatkowania pierwszeństwo mają postanowienia właściwej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Przy czym, zastosowanie stawki podatku wynikającej z takiej umowy lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikatem rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.

Analizując obowiązek pobrania podatku u źródła z tytułu wypłacanych przez Państwa należności za dostęp wirtualnej przestrzeni dyskowej (tzw. chmury internetowej) należy zauważyć, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego. Według Słownika języka polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl) słowo „urządzenie” oznacza „mechanizm lub zespół mechanizmów, służący do wykonania określonych czynności”.

Podobnie według Słownika języka polskiego (PWN Warszawa 1996 r. tom III, str. 575) urządzenie jest rodzajem mechanizmu lub zespołem elementów, przyrządów, służącym do wykonywania określonych czynności, ułatwiającym pracę.

Zgodnie z internetowym Słownikiem języka polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl) pojęcie „przemysł” oznacza produkcję materialną polegającą na wydobywaniu z ziemi bogactw naturalnych i wytwarzaniu produktów w sposób masowy przy użyciu urządzeń mechanicznych. Natomiast słowo „handel” oznacza działalność polegająca na kupnie, sprzedaży lub wymianie towarów i usług (Słownik języka polskiego, www.sjp.pwn.pl).

Pojęcia „przemysłowy”, „handlowy” oznaczają odpowiednio – związany z przemysłem, handlem, mający zastosowanie w przemyśle, handlu (w tym w usługach) itp.

Zatem pojęcie „urządzenie przemysłowe, naukowe lub handlowe” oznacza rodzaj mechanizmu lub zespół elementów, przyrządów, służący do wykonywania określonych czynności lub ułatwiający pracę, związany z produkcją materialną lub procesem sprzedaży towarów i usług oraz nauką, czyli szeroko rozumianą działalnością komercyjną.

Jak wskazuje Naczelny Sąd Administracyjny (por. wyrok z 6 czerwca 2018 r. w sprawie o sygn. akt II FSK 1773/16 oraz z 5 czerwca 2018 r. w sprawie o sygn. akt II FSK 1540/16) przy interpretowaniu pojęcia „urządzenia przemysłowe” trzeba mieć także na uwadze, że jego źródłem jest umowa międzynarodowa. Przy interpretacji pojęć zawartych w treści aktu prawa międzynarodowego istotny jest przede wszystkim cel regulacji. W wersji anglojęzycznej Modelowej Konwencji w sprawie dochodu i majątku OECD, na bazie której sporządzane są umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, pojęciu „urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego” odpowiada zwrot „industrial, commercial, or scientific equipment”. Chodzi tu zatem o wykorzystywanie urządzeń w celach komercyjnych, profesjonalnych, a nie prywatnych, zarówno w działalności przemysłowej, handlowej i naukowej.

Na powyższe wskazuje także NSA w wyroku z 17 lipca 2019 r., sygn. akt II FSK 1308/17 „(…) Pojęciem „urządzenie przemysłowe” posługuje się zarówno umowa w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w art. 12 ust. 3, jak i ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w art. 21 ust. 1 pkt 1. (…) Poszukując znaczenia tego określenia trzeba mieć na względzie, że wykładnia językowa, korzystając ze znaczeń przypisywanych poszczególnym słowom i zwrotom, musi uwzględniać tę cechę języka, że określone znaczenie przypisywać można zarówno poszczególnym wyrazom, jak i zwrotom, zdaniom i zespołem zadań. Każdy wyraz tekstu prawnego może mieć jedno lub więcej znaczeń, a znaczenie zwrotu zbudowanego z kilku wyrazów nie zawsze jest sumą tych znaczeń tych wyrazów. Znaczenie określonego zwrotu użytego w treści przepisu może być ponadto zdeterminowane sposobem ulokowania go w treści zdania, w który został użyty (por. B. Brzeziński „Wykładnia prawa podatkowego”, Gdańsk 2013 r., s. 28). Przy wykładni określenia „urządzenie przemysłowe” trzeba mieć na uwadze cały zwrot odnoszący się do tego pojęcia i sposób jego ulokowania w treści zdania. Część przepisu art. 21 ust. 1 pkt 1 updop odnosząca się do urządzeń przemysłowych dotyczy wyodrębnionego zbioru rzeczy (urządzeń), których użytkowanie lub prawo użytkowania rodzi określone w tym przepisie konsekwencje podatkowe. Umieszczony między przecinkami zwrot normatywny „w tym również środka transportu”, mający charakter zwrotu wtrąconego, informuje adresata, że w zbiorze urządzeń przemysłowych zawarte są także środki transportu (por. NSA z dnia 3 kwietnia 2012 r., II FSK 1933/10). W tej sytuacji, wyjaśniając sens określenia „urządzenie przemysłowe” nie można wprost odwołać się tylko do znaczenia słownikowego słów „urządzenie” oraz „przemysłowe”, rozumianych odrębnie od znaczenia zawartego w tekście updop, bowiem prowadzić to będzie do błędnych wniosków. Normatywne zaliczenie do urządzeń przemysłowych także środków transportu, i to bez żadnych ograniczeń, wskazuje, że określenie „urządzenia przemysłowe” należy rozumieć możliwe szeroko, jako wszelkie urządzenia, które racjonalnie rzecz biorąc mogą być wykorzystywane w przemyśle. Zaliczenie urządzenia do „urządzeń przemysłowych” w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 updop zależy od obiektywnych cech konstrukcyjnych i użytkowych tego urządzenia, a nie od okoliczności, czy tego w jaki sposób urządzenie to jest w danym okresie wykorzystywane”.

Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 12 października 2016 r., sygn. akt II FSK 2416/14 „(…) Wyjaśniając sens tego pojęcia nie można wprost odwołać się tylko do znaczenia słownikowego pojęć: „urządzenie” oraz „przemysłowe”, rozumianych odrębnie od znaczenia zawartego w tekście Umowy i ustawy podatkowej. Zdaniem składu orzekającego odkodowanie znaczenia słownikowego tych wyrazów i to odrębnie każdego z nich, bez uwzględnienia całego fragmentu treści przepisu, prowadzi do błędnych wniosków. Skoro urządzeniami przemysłowymi są środki transportu, urządzenie handlowe czy też urządzenie naukowe, za chybione trzeba również uznać odwoływanie się przy poszukiwaniu pojęcia urządzenia przemysłowego do KŚT (Klasyfikacji Środków Trwałych). Przy interpretowaniu pojęcia „urządzenia przemysłowe” trzeba mieć także na uwadze, że jego źródłem jest umowa międzynarodowa. Przy interpretacji pojęć zawartych w treści aktu prawa międzynarodowego istotny jest przede wszystkim cel regulacji. Autor skargi kasacyjnej odwołując się do wersji anglojęzycznej Modelowej konwencji w sprawie dochodu i majątku OECD, na bazie której sporządzane są umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zwrócił uwagę, że pojęciu „urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego” odpowiada zwrot „industrial, commercial, or scientific equipment”. Chodzi tu zatem o wykorzystywanie urządzeń w celach komercyjnych, profesjonalnych a nie prywatnych, zarówno w działalności przemysłowej, handlowej i naukowej. Odpowiada temu definicja w polskiej ustawie podatkowej, w której do urządzeń przemysłowych zalicza się środki transportu oraz urządzenia naukowe i handlowe. Tym samym zarówno wykładnia językowa jak i wykładnia celowościowa prowadzą do wniosku, że pojęcie urządzenia przemysłowego obejmuje wszelkie urządzenia wykorzystywane w profesjonalnym obrocie, przy czym muszą one być związane z działalnością danego podmiotu. Nie muszą one jednak być wykorzystywane bezpośrednio w procesie produkcji. (…)”

Tym samym zarówno wykładnia językowa jak i wykładnia celowościowa prowadzą do wniosku, że pojęcie urządzenia „przemysłowego, handlowego lub naukowego” obejmuje wszelkie urządzenia wykorzystywane w profesjonalnym obrocie, przy czym muszą one być związane z działalnością danego podmiotu. Nie muszą one jednak być wykorzystywane bezpośrednio w procesie produkcji, wąsko rozumianego handlu (hurtowego i detalicznego), czy nauki.

Wskazać należy, że serwer (chmura), podobnie jak każdy komputer, jest „urządzeniem”, niezależnie od tego, że urządzenia te funkcjonują w powiązaniu z siecią internetową i wymagają odpowiedniego oprogramowania. Wobec tego jeżeli urządzenia te wykorzystywane są w związku z prowadzoną przez polskiego podatnika działalnością przemysłową, handlową lub naukową, to należy je zakwalifikować do „urządzeń przemysłowych, handlowych lub naukowych” w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 updop oraz art. 12 umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczypospolita Polska. Stąd odpłatność z tytułu usługi zakupu dostępu do wirtualnej przestrzeni dyskowej określanej jako tzw. chmura internetowa jest odpłatnością z tytułu użytkowania urządzenia przemysłowego. Powyższa usługa polega na oddaniu do dyspozycji określonej objętości dysku serwera komputerowego w celu przechowywania na nim zapisanych plików. W tym wypadku mamy do czynienia z odpłatnością za użytkowanie urządzenia przemysłowego jakim jest w przedmiotowej sprawie serwer. Reasumując, wydatki ponoszone przez Państwa z tytułu zakupu dostępu do wirtualnej przestrzeni dyskowej, określanej jako tzw. „chmura internetowa”, stanowią zapłatę za korzystanie ze świadczeń, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 updop.

W odniesieniu do wypłat z ww. tytułu będą na Państwu ciążyć obowiązki płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego.

W związku z powyższym za nieprawidłowe należało uznać Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2.

Przechodząc do kwestii Państwa obowiązków jako płatnika podatku u źródła przy wypłacie powyższych należności zauważyć należy, że zgodnie z art. 12 ust. 3 lit. a Umowy między Rządem Rzeczypospolitej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzonej w Madrycie dnia 13 listopada 1995 r. (t. j. Dz. U. z 1996 r. nr 29, poz. 129, ze zm., dalej: „upoIr”):

Określenie „należności licencyjne”, użyte w niniejszym artykule, oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla radia i telewizji lub innych sposobów odtwarzania lub przekazywania, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej;

Powołany przepis nie zalicza należności z tytułu korzystania z urządzenia przemysłowego do należności licencyjnych. Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że opłaty ponoszone przez Państwa z tytułu zakupu dostępu do wirtualnej przestrzeni dyskowej (chmury internetowej) powinny być zakwalifikowane do zysków przedsiębiorstwa (art. 7 upoIr).

Zgodnie z art. 7 pkt 1 upoIr:

Zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo prowadzi działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Odnosząc powyższe do przedstawionego przez Państwa opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, należy stwierdzić że dokonując opłaty z tytułu zakupu dostępu do wirtualnej przestrzeni dyskowej, określanej jako tzw. „chmura internetowa” nie będą Państwo zobowiązani do poboru podatku u źródła.

Dodatkowo wskazać trzeba, że w odniesieniu do opisanych we wniosku należności uiszczanych przez Państwa z tytułu zakupu dostępu do wirtualnej przestrzeni dyskowej na rzecz spółki irlandzkiej, niepobranie podatku zgodnie z upoIr jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji podatkowej.

W myśl art. 4a pkt 12 updop:

 Ilekroć w ustawie jest mowa o certyfikacie rezydencji, oznacza to zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika.

Jak wynika z powołanego przepisu updop, certyfikat rezydencji jest dokumentem wydawanym przez właściwą administrację podatkową, potwierdzającym określony stan faktyczny – miejsce rezydencji podatnika dla celów podatkowych, którym w przypadku podatników podatku dochodowego od osób prawnych jest miejsce siedziby.

Zgodnie z art. 26 ust. 1n updop:

Miejsce siedziby podatnika dla celów podatkowych może zostać potwierdzone kopią certyfikatu rezydencji, jeżeli informacje wynikające z przedłożonej kopii certyfikatu rezydencji nie budzą uzasadnionych wątpliwości co do zgodności ze stanem faktycznym.

Należy także podkreślić, iż art. 26 ust. 1 updop, nakłada na płatnika obowiązek dochowania należytej staranności przy weryfikacji warunków niepobrania podatku, zastosowania zwolnienia bądź obniżonej stawki podatku. Należyta staranność w weryfikacji warunków niepobrania podatku, zastosowania zwolnienia bądź obniżonej stawki podatku wymagana jest po stronie płatnika bez względu na to, czy suma wypłat należności na rzecz jednego podatnika przekroczy w danym roku podatkowym kwotę 2 mln zł.

Weryfikacja, o której mowa powyżej, powinna się zatem odbywać z należytą starannością. Obowiązek dochowania należytej staranności, o której mowa w art. 26 ust. 1 updop spoczywa na płatniku, który dokonując wypłaty nie pobiera podatku u źródła na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, stosuje zwolnienie lub obniżoną stawkę. 

Warto także zaznaczyć, że na podstawie art. 26 ust. 3 updop:

Płatnicy, o których mowa w ust. 1, przekazują kwoty podatku w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zgodnie z ust. 1, 2-2b, 2d i 2e pobrano podatek, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według siedziby podatnika wykonuje swoje zadania, albo - w przypadku dochodu, o którym mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1 lit. f - na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według siedziby płatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników wymienionych w art. 3 ust. 2 oraz podatników będących osobami uprawnionymi z papierów wartościowych zapisanych na rachunkach zbiorczych, których tożsamość nie została płatnikowi ujawniona w trybie przewidzianym w ustawie, o której mowa w art. 4a pkt 15, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania. Płatnicy są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w:

1) art. 3 ust. 1 - informację o wysokości pobranego podatku,

2) art. 3 ust. 2, oraz urzędowi skarbowemu - informację o dokonanych wypłatach i pobranym podatku

- sporządzone według ustalonego wzoru.

Obowiązek przesłania tych informacji podatnikom oraz urzędowi skarbowemu nie powstaje w przypadku i w zakresie określonych w ust. 2a zdanie pierwsze.

Zgodnie z art. 26 ust. 3a updop:

Płatnicy są obowiązani przesłać informację, o której mowa w ust. 3 pkt 1, w terminie przekazania kwoty pobranego podatku, a informację, o której mowa w ust. 3 pkt 2, w terminie do końca trzeciego miesiąca roku następującego po roku podatkowym, w którym dokonano wypłat, o których mowa w ust. 1, również wówczas, gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 3b.

Przy spełnieniu omówionych powyżej warunków, Państwa stanowisko dotyczące pytania 3 należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Odnosząc się natomiast do przywołanych przez Państwa wyroków należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-   Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-   Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2021r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-    w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-    w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej