Ustalenie, czy koszt wynikający z zawartej przez Spółkę umowy, na podstawie której przejęła tzw. potencjał do generowania zysku stanowi koszt uzyskania przychodów rozliczony jednorazowo - jako koszt pośredni, a zapłata exit-fee jest tytułem do poboru podatku u źródła

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

20 stycznia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 30 grudnia 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy:

- koszt wynikający z zawartej przez Spółkę umowy, na podstawie której przejęła tzw. potencjał do generowania zysku stanowi koszt uzyskania przychodów,

- koszt wynikający z ww. umowy może zostać rozliczony jednorazowo - jako koszt pośredni,

- zapłata exit-fee jest tytułem do poboru podatku u źródła.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 15 marca 2022 r. (wpływ  16 marca 2022 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Spółka akcyjna (dalej jako: „Spółka”, „Wnioskodawca” lub „A”) jest spółką z siedzibą na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, polskim rezydentem podatkowym, zarejestrowaną dla celów VAT w Polsce, wykonującą samodzielnie działalność gospodarczą. Do grudnia 2021 r., należała do międzynarodowej Grupy (…) z siedzibą w Holandii (dalej jako: „Grupa”), która jest producentem i dostawcą wyspecjalizowanych rozwiązań w obszarze projektowania, druku i produkcji opakowań na kosmetyki, napoje alkoholowe, media i multimedia oraz elektronikę użytkową (płyty CD, DVD i Blu-ray). Główna siedziba Grupy znajduje się w Londynie, w Wielkiej Brytanii, która zarządza placówkami w Wielkiej Brytanii, Irlandii, Holandii, Francji i w Polsce.

W ramach dotychczasowego modelu Spółka sprzedawała do podmiotu powiązanego AW (dalej: „AW”) produkty z grupy home entertainment (dalej: „Biznes”), tzn. opakowania do płyt z muzyką, filmami i grami komputerowymi. AW jest podmiotem powiązanym w stosunku do Spółki. AW jest podatnikiem, który nie posiada siedziby na terytorium Polski. Siedziba tego podmiotu znajduje się na terenie Wielkiej Brytanii. Spółka brytyjska nie ma również stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Pracownicy biura handlowego AW posiadali wypracowane na przestrzeni wielu lat relacje handlowe z klientami. AW sporadycznie zawiera kontrakty długoterminowe, współpraca z klientami ma z reguły charakter ad hoc, poszczególne zamówienia są uzgadniane indywidualnie.

Relacje handlowe między Spółką a AW odbywały się dotychczas w ramach modelu produkcji kontraktowej:

- Spółka samodzielnie pozyskiwała surowce i półprodukty niezbędne do wytworzenia produktów, przetwarza je w celu otrzymania wyrobów gotowych i sprzedaży do AW;

- AW, jako odbiorca, składało zamówienia na konkretną ilość i typ produktu;

- Wynagrodzenie Spółki kalkulowane było jako suma kosztów związanych z pełnieniem funkcji produkcyjnych powiększonych o narzut marży w wysokości 5%;

- Spółka fakturowała AW, z kolei AW fakturowało klientów;

- Wyroby gotowe z reguły były dostarczane z magazynu Spółki bezpośrednio do klienta.

Grupa przeprowadziła w 2021 r. restrukturyzację, w wyniku, której m.in.: Spółka zmieniła profil funkcjonalny przejmując funkcję od AW w zakresie bezpośredniej sprzedaży produktów do klientów, stając się podmiotem centralnym w strukturze Biznesu. Podstawową przyczyną restrukturyzacji było przeniesienie funkcji związanej z rozliczeniami z klientami do podmiotu prowadzącego działalność na terytorium UE - co związane jest z utrudnieniami w funkcjonowaniu Biznesu wynikającymi z Brexitu oraz skonsolidowanie struktury Biznesu w celu potencjalnej sprzedaży zewnętrznemu inwestorowi.

Potwierdzeniem powyższej transakcji jest zawarta umowa. Zgodnie z nią, przedmiotem transakcji jest przejęcie działalności polegającej na dystrybucji produktów do klientów zewnętrznych, zarządzanie relacjami, ustalanie cen i strategii marketingowej. Przekazywane przez Spółkę brytyjską informacje nie są szczególnym, zmaterializowanym efektem nabytego doświadczenia technicznego lub handlowego. W oparciu o umowę, a także dodatkowy dokument zatytułowany (…) Spółka przejęła określone funkcję, m.in. relację z klientami i zarządzanie tymi relacjami, sposoby rozliczania klienta, ceny produktów, strategię marketingową (dalej jako: „potencjał do generowania zysku”).

Przedmiotem transakcji nie były konkretne umowy i informacje poufne. Spółka wcześniej znała klientów, charakter i przedmiot zleceń oraz sposób ich wykonywania. Wcześniej Spółka obsługiwała bowiem tych klientów jako podwykonawca Spółki brytyjskiej. Spółka - jako podwykonawca i Spółka brytyjska jako wykonawca - dzieliły się marżą z danego zlecenia w stosunku 25:75. W wyniku podpisanej umowy, a także dodatkowego dokumentu (…) Spółka przejęła niejako marżę Spółki brytyjskiej, czego ceną było tzw. „exit-fee” w wysokości (…) euro. Koszt ten poniosła Spółka. Efektem transakcji było więc przejęcie potencjału do generowania zysku bowiem od momentu podpisania rzeczonej umowy cała marża Spółki brytyjskiej (75%) pozostała do dyspozycji Wnioskodawcy.

W uzupełnieniu wniosku z 15 marca 2022 r. Wnioskodawca wskazał również dane podmiotu zagranicznego do którego dokonał On wypłaty wynagrodzenia za przejęcie potencjału do generowania zysku.

Pytania

1)Czy koszt wynikający z zawartej przez Spółkę umowy, na podstawie której przejęła tzw. potencjał do generowania zysku stanowi koszt uzyskania przychodów?

2)Czy koszt wynikający z ww. umowy może zostać rozliczony jednorazowo - jako koszt pośredni?

3)Czy zapłata exit-fee jest tytułem do poboru podatku u źródła?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatek na zapłatę exit-fee stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów oraz w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem wydatków wskazanych w art. 16 ust. 1 ustawy. Kosztami uzyskania przychodów są więc zarówno wydatki związane z konkretnymi przychodami, jak i wydatki związane ogólnie z działalnością podatnika, umożliwiające mu generowanie przychodów.

W analizowanej sytuacji Spółka wypłaca wynagrodzenie Spółce brytyjskiej za możliwość dystrybucji produktów do nowych klientów. Zwiększa tym samym swoje możliwości w zakresie uzyskiwania przychodów ze sprzedaży - im szersza oferta świadczonych usług i szerszy krąg odbiorców, tym wyższy poziom przychodów. Jeżeli celem zakupu jest rozwój działalności lub poszerzenie kręgu odbiorców towarów lub usług świadczonych przez nabywcę, które mogą spowodować osiągnięcie przychodów, wówczas można uznać, że wydatki te spełnią ogólne warunki do uznania za koszty podatkowe. W analizowanej sytuacji, Spółka przejmuje od spółki brytyjskiej część działalności operacyjnej, której celem jest osiągnięcie przychodów. Nie ma więc wątpliwości, iż poniesiony wydatek będzie miał wpływ na przychody. Spółka przejmuje funkcje biznesowe, wcześniej zarezerwowane dla AW: np. kwestię relacji z klientami, fakturowanie klientów, ustalanie cen i warunków handlowych, marketing, pozyskiwanie nowych klientów, etc.

Spółka w dotychczasowym modelu koncentrowała się na produkcji opakowań na zlecenie AW po możliwie najniższym koszcie. Obecnie funkcje, które pełniła wcześniej AW będzie pełniła Spółka.

Dodatkowo, tego typu wydatki nie zostały wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy CIT.

W rezultacie exit-fee jest wydatkiem spełniającym warunki do uznania go za koszt uzyskania przychodów.

Spółka pragnie zauważyć, że stanowisko, zgodnie z którym opłata za przejęcie potencjału do generowania zysku stanowi koszt uzyskania przychodów zostało zaprezentowane przykładowo w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 4 czerwca 2019 r. (sygn. 0111-KDIB1-2.4010.174.2019.1.AK).

Ad. 2

W opinii Spółki, wydatek na zapłatę exit-fee stanowi koszt pośrednio związany z przychodami potrącalny jednorazowo w dacie jego poniesienia.

Jak już wcześniej wskazano, wydatek na zapłatę exit-fee jest związany z przychodami ze świadczenia określonych usług ponieważ stanowi wynagrodzenie za przejęcie możliwości ich świadczenia i zbytu. Jest to zatem zapłata za określony potencjał do generowania zysku. Istotne jest zatem jaki charakter ma ów wydatek - kosztu bezpośredniego czy pośredniego.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji kosztu bezpośredniego oraz kosztu pośredniego. Brak takiej definicji związany jest z nieokreślonością tych pojęć i brakiem stałych, niezmiennych kryteriów oceny wystąpienia bezpośredniego lub jedynie pośredniego związku takich kosztów z przychodami osoby prawnej w konkretnym przypadku. W efekcie, te same wydatki mogą być w danych warunkach bezpośrednimi, zaś w innych jedynie pośrednimi kosztami uzyskania przychodu. Ocena tej kwestii musi być więc dokonywana w każdym przypadku na tle określonej sytuacji, przy uwzględnieniu indywidualnych cech działalności podatnika, w warunkach której wydatki te są ponoszone. Przy czym, jeżeli określone wydatki można powiązać z osiąganiem konkretnego przychodu, to bez względu na możliwość jednoczesnego wywiedzenia pośredniego związku tych wydatków z ewentualnymi innymi przychodami, zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów ocenić należy w kontekście tego przychodu, z którym wydatki te są bezpośrednio związane.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Przez dzień poniesienia kosztu zaś należy, zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT rozumieć dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych na podstawie otrzymanej faktury/rachunku (z wyjątkiem ujęcia jako rezerwy lub bierne rozliczenia kosztów).

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Generalną zasadą podatkowego rozliczania kosztów bezpośrednich jest ujęcie (potrącenie) w rachunku podatkowym kosztu bezpośrednio związanego z przychodem w roku jego związania z odpowiadającym mu przychodem, chyba że koszt bezpośredni został poniesiony po dniu sporządzenia sprawozdania finansowego po zakończonym roku podatkowym – w takim przypadku jest on potrącalny w roku podatkowym następującym po roku, którego dotyczy. Koszty bezpośrednie należy więc ujmować podatkowo w momencie wykazania odpowiadających im przychodów.

Zgodnie zaś z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Przepisy powyższe stanowią autonomiczną regulację w zakresie potrącalności pośrednich kosztów uzyskania przychodów, niezależną od zasad rachunkowych. Wystarczy zatem, by dany koszt został ujęty w księgach rachunkowych (z wyjątkiem kosztów rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów), żeby ten moment uznać za moment potrącenia pośredniego kosztu uzyskania przychodów, niezależnie od rachunkowego rozliczenia tego kosztu.

Zdaniem Wnioskodawcy, zapłaty exit-fee nie można zaliczyć do bezpośrednich kosztów uzyskania przychodów, ponieważ nie można powiązać jej do konkretnej wartości sprzedaży w danym roku podatkowym. Zapłata za przejęcie określonego potencjału do generowania zysku wpłynie bezsprzecznie na osiągnięcie przychodu - Spółka przejmie marżę, która wcześniej realizowała Spółka brytyjska. W związku z tym wpływ na przychody będzie oczywisty i jednoznaczny. Nie można jednak wskazać bezpośredniego związku exit-fee z konkretnym przychodem. W konsekwencji koszt ten, zdaniem Spółki powinien być uznany za pośredni koszt podatkowy.

Jednocześnie należy wskazać, że przejęty potencjał do generowania nie może zostać uznany za know-how, o którym mowa w art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy CIT, a więc nie dochodzi do nabycia przez Spółkę wartości niematerialnych i prawnych, których koszty byłyby rozliczane poprzez odpisy amortyzacyjne.

W orzecznictwie i piśmiennictwie przyjmuje się, że przez know-how rozumie się określoną wiedzę techniczną oraz technologiczną o poufnym charakterze, w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej, gdzie prawa do korzystania z tej wiedzy mogą być przedmiotem obrotu. Możliwe jest też odwołanie do definicji zawartej w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 772/2004 z dnia 7 kwietnia 2004 r. w sprawie stosowania art. 81 ust. 3 Traktatu do kategorii porozumień o transferze technologii (Dz. Urz. UE L 123, poz. 11), zgodnie z którą know-how to pakiet nieopatentowanych informacji praktycznych, wynikających z doświadczeń i badań, które są:

1. niejawne, czyli nie są powszechnie znane lub łatwo dostępne;

2. istotne, czyli ważne i użyteczne z punktu widzenia wytwarzania produktów objętych umową, oraz

3. zidentyfikowane, czyli opisane w wystarczająco zrozumiały sposób, aby można była sprawdzić, czy spełniają kryteria niejawności i istotności.

Wskazuje się też, że w przypadku know-how, które ma charakter niematerialny konieczne jest nadanie mu materialnego wyrazu poprzez jego utrwalenie np. na nośniku danych.

Informacje przekazywane przez AW wprawdzie mają charakter poufny i są związane z wytwarzaniem i świadczeniem usług, ale nie mają charakteru wyjątkowego, opartego na zdobytym przez AW doświadczeniu produkcyjnym czy handlowym, nie są też bezpośrednio zmaterializowane w jednym kompleksowym dokumencie. Informacje te dotyczą bowiem bieżących kwestii odnoszących się do świadczenia usług i sprzedaży takich jak dane klientów, stosowane ceny sprzedaży, procedury organizacyjne w zakresie produkcji/sprzedaży itp. Poza tym, wszystkie te informacje były znane wcześniej Spółce, bowiem ta działała już wcześniej na rzecz przejętych klientów, ale występowała w roli podwykonawcy. Zatem sam proces produkcyjny i związane z tym procesy wspierające były już znane Spółce przed przejęciem biznesu od AW. Tego typu informacje, mimo poufnego charakteru, nie mogą być zatem uznane za know-how.

W świetle powyższego, exit-fee stanowi koszt pośrednio związany z przychodami i wydatek z tego tytułu powinien być ujmowany w kosztach uzyskania przychodów jednorazowo w dacie poniesienia, bez względu na sposób rozliczenia tego wydatku dla celów bilansowych.

Powyższe potwierdzają interpretacje podatkowe wydawane w podobnych stanach faktycznych. Jako przykład wskazać można interpretację indywidualną z dnia 21 kwietnia 2021 r.; sygn. 0111-KDIB1-2.4010.24.2021.3.DP; interpretację indywidualną z 7 maja 2021 r. 0111-KDIB1-3.4010.105.2021.1 APO.

Ad. 3

Spółka stoi na stanowisku, że przy wypłacie exit-fee nie jest zobowiązana do pobrania podatku u źródła od wypłacanej kwoty.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1.z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

2.z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

2a. z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

- ustala się w wysokości 20% przychodów.

3.z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków pasażerów tranzytowych,

4.uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, z wyłączeniem przychodów uzyskanych z lotniczego rozkładowego przewozu pasażerskiego, skorzystanie z którego wymaga posiadania biletu lotniczego przez pasażera

- ustala się w wysokości 10% tych przychodów.

Zasada ta została jednak ograniczona, gdyż zgodnie art. 21 ust. 2 ustawy o CIT przepis ustępu pierwszego stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Oznacza to, że możliwość opodatkowania ww. przychodów zależna jest od dokonanego w tej umowie przez państwa-strony umowy podziału władztwa podatkowego.

Analizując powyższe przepisy w odniesieniu do poniesionego przez Spółkę wydatku - exit-fee nie można uznać, że stanowi ona opłatę licencyjną. Jak już wcześniej stwierdzono, nie stanowi ona know-how. Exit-fee nie należy również do usług niematerialnych wymienionych w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. Trudno bowiem uznać taką opłatę za usługi doradcze, księgowe, badania rynku, prawne, reklamowe, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń, czy też usługi o podobnym do powyższych charakterze.

W ocenie Spółki, opłata exit-fee nie stanowi żadnego ze świadczeń, o których mowa w przepisach o podatku u źródła (art. 21 ust. 1 ustawy o CIT). W związku z tym, należy uznać, iż zapłata exit-fee na rzecz spółki brytyjskiej nie rodzi obowiązku poboru przez Spółkę zryczałtowanego podatku dochodowego (podatku u źródła).

Powyższe potwierdzają również interpretacje podatkowe wydawane w podobnych stanach faktycznych, np. interpretacja indywidualna z 9 czerwca 2020 r., 0114-KDIP2-1.4010.98.2020.2.JC; oraz interpretacja indywidualna z 6 lipca 2018 r. 0111-KDIB1-3.4010.199.2018.2.IZ.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT:

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu (ewentualnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów), przy czym każdy wydatek poza wyraźnie wskazanym w ustawie wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu.

Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty uzyskania przychodów pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) – jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, musi spełnić następujące warunki:

− został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu

   podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

− jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

− pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

− poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

− został właściwie udokumentowany,

− nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w stosownych przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 ustawy o CIT, zostaną ex lege uznane za koszty mające wpływ na podstawę opodatkowania.

Z punktu widzenia rozpoznawania momentu, w którym dany wydatek winien być uznany za koszt podatkowy (potrącalność), istotny jest wprowadzony ustawą podział kosztów na bezpośrednio i inne niż bezpośrednio związane z przychodami.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

− bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej

   wysokości powstał związany z nimi przychód – art. 15 ust. 4, ust. 4b-4c ustawy o CIT),

− inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do

   ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie – art. 15 ust. 4d-4e ustawy o CIT).

Ustawa o CIT nie zawiera definicji kosztu „bezpośredniego” oraz kosztu „pośredniego” – brak takiej definicji związany jest z nieokreślonością tych pojęć i brakiem stałych, niezmiennych kryteriów oceny wystąpienia bezpośredniego lub jedynie pośredniego związku takich kosztów z przychodami osoby prawnej w konkretnym przypadku. W efekcie, te same wydatki mogą być w danych warunkach bezpośrednimi, zaś w innych jedynie pośrednimi kosztami uzyskania przychodu. Ocena tej kwestii musi być więc dokonywana w każdym przypadku na tle określonej sytuacji, przy uwzględnieniu indywidualnych cech działalności podatnika, w warunkach której wydatki te są ponoszone. Przy czym, jeżeli określone wydatki można powiązać z osiąganiem konkretnego przychodu, to bez względu na możliwość jednoczesnego wywiedzenia pośredniego związku tych wydatków z ewentualnymi innymi przychodami, zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów ocenić należy w kontekście tego przychodu, z którym wydatki te są bezpośrednio związane.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru. Podobnie traktować należy wydatki na zakup materiałów i produktów, które można przypisać do konkretnego przychodu, a tym samym dokonać identyfikacji i konkretyzacji przychodu uzyskanego w następstwie poniesienia tego rodzaju wydatku.

Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie, którym nie można przypisać konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie, np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Tym samym, nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie bądź roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów.

Moment potrącalności kosztów został przez ustawodawcę uregulowany w art. 15 ust. 4-4e ustawy o CIT.

I tak, zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy CIT:

W myśl art. 15 ust. 4b ustawy CIT:

Jak stanowi art. 15 ust. 4c ustawy CIT:

Generalną zasadą podatkowego rozliczania kosztów bezpośrednich jest ujęcie (potrącenie) w rachunku podatkowym kosztu bezpośrednio związanego z przychodem w roku jego związania z odpowiadającym mu przychodem, chyba że koszt bezpośredni został poniesiony po dniu sporządzenia sprawozdania finansowego po zakończonym roku podatkowym  – w takim przypadku jest on potrącalny w roku podatkowym następującym po roku, którego dotyczy. Koszty bezpośrednie należy więc ujmować podatkowo w momencie wykazania odpowiadających im przychodów.

Stosownie do art. 15 ust. 4d ustawy CIT:

Zgodnie zaś z art. 15 ust. 4e ustawy CIT:

Przepisy powyższe stanowią autonomiczną regulację w zakresie potrącalności pośrednich kosztów uzyskania przychodów, niezależną od zasad rachunkowych. Wystarczy zatem, by dany koszt został ujęty w księgach rachunkowych (z wyjątkiem kosztów rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów), żeby ten moment uznać za moment potrącenia pośredniego kosztu uzyskania przychodów, niezależnie od rachunkowego rozliczenia tego kosztu.

Zauważyć należy, że brak jasno sprecyzowanej definicji „kosztu bezpośredniego” oraz „kosztu pośredniego” może w efekcie prowadzić do sytuacji, gdzie w danych warunkach te same wydatki stanowią koszty bezpośrednie, a w innych – jedynie pośrednie koszty uzyskania przychodu.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest spółką z siedzibą na terenie Rzeczypospolitej Polskiej prowadzącą samodzielnie działalność gospodarczą. Do grudnia 2021 r. Spółka należała do międzynarodowej Grupy z siedzibą na terytorium Holandii, której główna siedziba znajduje się w Wielkiej Brytanii i zarządza placówkami w pozostałych krajach.

W ramach dotychczasowego modelu Spółka sprzedawała do podmiotu powiązanego AW produkty, tzn. opakowania do płyt z muzyką, filmami i grami komputerowymi. AW jest podatnikiem, który nie posiada siedziby na terytorium Polski. Siedziba tego podmiotu znajduje się na terenie Wielkiej Brytanii. Spółka brytyjska nie ma również stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

W 2021 r. Grupa przeprowadziła restrukturyzację, w wyniku, której Spółka zmieniła profil funkcjonalny przejmując funkcję od AW w zakresie bezpośredniej sprzedaży produktów do klientów, stając się podmiotem centralnym w strukturze Biznesu. Potwierdzeniem powyższej transakcji jest zawarta umowa, zgodnie z którą, przedmiotem transakcji jest przejęcie działalności polegającej na dystrybucji produktów do klientów zewnętrznych, zarządzanie relacjami, ustalanie cen i strategii marketingowej. Zatem, w oparciu o umowę, a także dodatkowy dokument Spółka przejęła określone funkcję obejmujące potencjał do generowania zysku, a także niejako marżę Spółki brytyjskiej, czego ceną było tzw. „exit-fee” w określonej wysokości. Koszt ten poniosła Spółka.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy koszt wynikający z zawartej przez Spółkę umowy, na podstawie której przejęła tzw. potencjał do generowania zysku stanowi koszt uzyskania przychodów rozliczony jednorazowo - jako koszt pośredni, a także czy zapłata exit-fee jest tytułem do poboru podatku u źródła.

Odnosząc powyższe do ww. przepisów prawa należy zauważyć, że wydatek na zapłatę exit-fee będzie stanowił dla Spółki koszt uzyskania przychodów ponieważ wiąże się on z osiągnięciem przychodu Spółki. Równocześnie wydatek ten nie został wyłączony z możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Zatem należy uznać prawo Wnioskodawcy do zaliczenia zapłaty exit-fee do kosztów uzyskania przychodów.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy dotyczące ustalenia, czy koszt wynikający z zawartej przez Spółkę umowy, na podstawie której przejęła tzw. potencjał do generowania zysku stanowi koszt uzyskania przychodów jest prawidłowe.

Mając na uwadze natomiast okoliczność ustalenia momentu potrącalności ww. kosztu zauważyć należy, że zapłaty exit-fee nie można zaliczyć do bezpośrednich kosztów uzyskania przychodów, a zatem wydatek ten nie mieści się w dyspozycji norm prawnych zawartych w art. 15 ust. 4, 4b oraz 4c ustawy o CIT określających zasady rozpoznania kosztów bezpośrednio związanych z przychodami. Nie można bowiem przyporządkować konkretnej wartości kosztu do konkretnej wartości sprzedaży w danym roku podatkowym. Wobec powyższego, koszt zapłaty exit-fee należy uznać za pośredni koszt podatkowy. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. W konsekwencji, taki koszt będzie potrącalny w momencie poniesienia zgodnie z art. 15 ust. 4d w zw. z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy zgodnie z którym wydatek z tytułu zapłaty za potencjał do generowania zysku stanowi koszt pośrednio związany z przychodami i wydatek z tego tytułu powinien być ujmowany w kosztach uzyskania przychodów jednorazowo w dacie poniesienia, bez względu na sposób rozliczenia tego wydatku dla celów bilansowych należy uznać za prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do wątpliwości Wnioskodawcy dotyczących ustalenia, czy przy wypłacie exit-fee Spółka będzie zobowiązana pobrać podatek u źródła należy wskazać, że w myśl art. 3 ust. 2 ustawy o CIT:

Zgodnie z art. 3 ust. 3 ustawy o CIT:

za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1) wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;

2) położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do

    takiej nieruchomości;

3) papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium

    Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;

4) tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym,

    instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej i praw o podobnym charakterze lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji),

    ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw - jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów tej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, tego funduszu inwestycyjnego,

    tej instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do

    takich nieruchomości;

4a) tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw o podobnym charakterze w spółce nieruchomościowej;

5) tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne

    nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i

    wykonania świadczenia;

6) niezrealizowanych zysków, o których mowa w rozdziale 5a.

W świetle art. 3 ust. 5 ustawy o CIT:

W przepisie tym, wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła.

W stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT:

Podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1) z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z

    należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka

    transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

2) z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej

    za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium

    Rzeczypospolitej Polskiej,

2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników

      i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

          - ustala się w wysokości 20% przychodów;

3) z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z

    wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych,

4) uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, z wyłączeniem przychodów uzyskanych z lotniczego

    rozkładowego przewozu pasażerskiego, skorzystanie z którego wymaga posiadania biletu lotniczego przez pasażera

           - ustala się w wysokości 10% tych przychodów.

Jak stanowi art. 21 ust. 2 ustawy CIT:

W art. 21 ustawy o CIT, wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacane przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez polski podmiot wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta, w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 ustawy o CIT.

Stosownie zatem do przepisu art. 26 ust. 1 ustawy o CIT:

W świetle powyższego stwierdzić należy, że dany podmiot zobowiązany jest do obliczenia, pobrania i zapłaty zryczałtowanego podatku dochodowego jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

− należności wypłacane przez spółkę będącą polskim rezydentem podatkowym stanowią dochód podatnika, który nie posiada na terytorium Polski siedziby lub zarządu

   (nierezydenta podatkowego w Polsce),

− płatność dokonywana jest tytułem należności wymienionej w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT,

− umowa w sprawie zapobieżenia podwójnego opodatkowania zawarta z krajem rezydencji podmiotu, na rzecz którego dokonywana jest płatność, nie wyłącza tego dochodu

   z opodatkowania na terytorium Polski.

W pierwszej kolejności, oceny wymaga, czy uiszczana przez Spółkę zapłata exit-fee na rzecz AW stanowi jedną z należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. Jak wskazał Wnioskodawca, zapłata za potencjał do generowania zysku jest wynagrodzeniem za przekazany biznes i obejmują relacje z klientami i zarządzanie tymi relacjami, a także sposoby rozliczania klienta, ceny produktów, strategię marketingową. W związku z tym, zdaniem Wnioskodawcy exit-fee nie stanowi płatności za żadne ze wskazanych w art. 21 ustawy o CIT świadczeń.

W szczególności exit-fee:

− nie stanowi żadnego ze świadczeń, o których mowa w przepisach o podatku u źródła (art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT),

− nie jest płatnością za know-how,

− nie należy również do usług niematerialnych wymienionych w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

W opinii Organu, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym przy wypłacie exit-fee Spółka nie jest zobowiązana do pobrania podatku u źródła od wypłacanej kwoty, jest prawidłowe.

Przeniesienie na Wnioskodawcę potencjału do generowania zysku w postaci informacji o klientach, cenach produktów, czy strategii marketingowej przez podmiot powiązany wcześniej ze Spółką nie stanowi również „należności licencyjnych” o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Powyższe pojęcie nie zostało zdefiniowane w ustawie o CIT. Wskazane w tym przepisie kategorie przychodów stanowiące tzw. „należności licencyjne” są swego rodzaju wynagrodzeniem za użytkowanie lub prawo do użytkowania określonych praw.

Należy w tym miejscu odnieść się do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku (dalej: „Komentarz OECD”). W Komentarzu OECD podkreśla się, iż należności licencyjne są związane na ogół z prawami lub majątkiem stanowiącym różne formy własności literackiej i artystycznej, elementy własności intelektualnej określone w tekście, jak również informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Co więcej, definicja ta obejmuje wynagrodzenia za użytkowanie lub za prawo do użytkowania wymienionych praw, niezależnie od tego, czy były one lub czy powinny być uwzględnione w rejestrze państwowym. W punkcie 10.1 Komentarza do tego przepisu Konwencji wskazano natomiast, że wypłaty dokonane jedynie w zamian za uzyskanie wyłącznych praw do dystrybucji jakiegoś produktu lub usługi na danym terytorium nie stanowią należności licencyjnych, ponieważ nie są dokonane jako wynagrodzenie za użytkowanie lub prawo użytkowania mienia, objętego definicją. Za przykład „wypłaty dokonywanej jedynie w zamian za uzyskanie wyłącznych praw”, uznać należy także płatność dokonywaną przez Spółkę na rzecz podmiotu tytułem exit-fee.

W konsekwencji, zważywszy, iż zapłata exit-fee nie kwalifikuje się do przychodów wskazanych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do poboru podatku u źródła na podstawie art. 26 ust. 1 tej ustawy.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy dotyczące ustalenia, czy:

- koszt wynikający z zawartej przez Spółkę umowy, na podstawie której przejęła tzw. potencjał do generowania zysku stanowi koszt uzyskania przychodów,

- koszt wynikający z ww. umowy może zostać rozliczony jednorazowo - jako koszt pośredni,

- zapłata exit-fee jest tytułem do poboru podatku u źródła

      - jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

  Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”). 

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).