w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków: - związanych z zakupem lub budową dekoracji planu zdjęciowego, - poniesionych w związku z organizacją planu zdjęciowego, tj. wydatków na catering na rzecz osób zatrudnionych na podstawie umowy o pracę oraz współpracowników świadczących na rzecz Wnioskodawcy usługi na podstawie umów cywilnoprawnych.

ZMIANA INTERPRETACJI INDYWIDUALNEJ

Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325, ze zm.), dalej: Ordynacja podatkowa, Szef Krajowej Administracji Skarbowej, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 28 lutego 2018 r. nr 0111-KDIB1-1.4010.174.2017.2.SG, wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, zmienia z urzędu wymienioną interpretację, stwierdzając że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 listopada 2017 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków:

• związanych z zakupem lub budową dekoracji planu zdjęciowego - jest prawidłowe,
• poniesionych w związku z organizacją planu zdjęciowego, tj. wydatków na catering na rzecz osób zatrudnionych na podstawie umowy o pracę oraz współpracowników świadczących na rzecz Wnioskodawcy usługi na podstawie umów cywilnoprawnych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Wnioskiem z dnia 24 listopada 2017 r. (…) Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca, Spółka) zwróciła się o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów m.in. wydatków poniesionych w związku z organizacją planu zdjęciowego, tj. wydatków na catering oraz wydatków związanych z zakupem lub budową dekoracji planu zdjęciowego.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka prowadzi działalność gospodarczą na rynku szeroko pojętych „mediów”, tj. zajmuje się produkcją telewizyjną, produkcją radiową, fotografią profesjonalną, tworzeniem stron internetowych i ich administracją, doradztwem wizerunkowym, tworzeniem filmów i produkcji promocyjnych etc. W ramach oferowanych usług w zakresie produkcji radiowej i telewizyjnej Wnioskodawca podejmuje się m.in. nagrywania materiałów filmowych, organizacją castingów, spotkaniami z aktorami i ekipą realizacyjną, produkcją reportaży czy przygotowywaniem planów zdjęciowych. Ponadto w ramach produkcji dla Telewizji Polskiej przygotowuje materiały filmowe, relacje reporterskie na żywo.

W ramach szeroko pojętych usług PR (doradztwa wizerunkowego) Wnioskodawca m.in. oferuje usługi komunikacji z mediami w sytuacji kryzysowej, usługi tzw. „domu mediowego” (tj. organizacji marketingowej, której zadaniem jest planowanie i zakup kampanii reklamowych w mediach masowych).

Wskazane powyżej usługi wykonują tak osoby zatrudnione na podstawie umowy o pracę, jak i współpracownicy świadczący na rzecz Spółki usługi na podstawie umów cywilnoprawnych.

Z uwagi na powyższe, Spółka ponosi koszty związane z prowadzoną działalnością, takie jak:

1. wydatki związane z organizacją planów zdjęciowych (catering, drobne przekąski, kanapki, napoje),
2. wydatki związane z zakupem lub budową dekoracji planu zdjęciowego (materiały budowlane, elementy instalacji elektrycznej, oświetlenia, zakup drobnych urządzeń - krzesła, stoły, meble, stanowiące scenografię planu),
3. wydatki związane z organizacją spotkań dla przyszłych i obecnych klientów tak w siedzibie Spółki, jak i w restauracjach lub wynajętych salach, wydatki związane z organizacją tzw. „śniadań/kolacji prasowych” podczas konferencji prasowych dla dziennikarzy i innych spotkań biznesowych (wynajem sali, catering, oprawa muzyczna etc.), a także
4. koszty zakupu ubrań, obuwia i akcesoriów dla modeli, aktorów oraz prezenterów telewizyjnych (występujących w realizowanych reportażach, filmach, reklamach, relacjach reporterskich na żywo, stand up’ów etc.)

-które w jej ocenie stanowią koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W tym miejscu należy wskazać, iż w Spółce obowiązuje „regulamin przydzielania strojów służbowych i ich ewidencji” (wprowadzony uchwałą Zarządu Spółki z dnia 1 października 2014 r.), zgodnie z którym:

1. pracodawca może na wniosek pracownika - zgłoszony nie częściej niż raz na kwartał - wydać mu strój służbowy, który pozostaje własnością pracodawcy;
2. pracownik po wydaniu stroju służbowego podpisuje deklarację o odpowiedzialności materialnej oraz o zobowiązaniu się do stosowania regulaminu;
3. pracownik zobowiązuje się używać przydzielony strój służbowy wyłącznie w celu świadczenia pracy lub określonych czynności wynikających z jego zakresu obowiązków oraz nie używać stroju służbowego do celów prywatnych;
4. pracownik zobowiązuje się do noszenia stroju służbowego w godzinach świadczenia pracy (usług) dla Pracodawcy, a także podczas podejmowania wszelkich czynności związanych z reprezentacją Pracodawcy przed osobami trzecim;
5. w przypadku rozwiązania stosunku łączącego pracodawcę i pracownika, pracownik winien dokonać zwrotu przydzielonego stroju służbowego (przy czym zwrotowi nie podlegają obuwie, koszule, bluzki oraz T-shirty), a ponadto zwrot stroju służbowego następuje jego wykorzystaniu do celów służbowych, oraz w terminie 14 dni od otrzymania pisemnego wezwania od Pracodawcy do jego zwrotu;
6. Zarząd Spółki prowadzi ewidencję wydanej odzieży;
7. pracownicy mają prawo zwrócić się do pracodawcy o zwrot kosztów związanych z zakupem stroju służbowego poniesionych w okresie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie regulaminu.Zwrot kosztów uzależniony jest od uprzedniej akceptacji ich wysokości przez pracodawcę oraz utrzymaniu wymagań dla odzieży określonych powyżej, przy czym decyzja pracodawcy w zakresie zwrotu kosztów związanych z zakupem stroju służbowego pozostaje uznaniowa.

Istotne elementy opisu stanu faktycznego przedstawiono również we własnym stanowisku Wnioskodawcy w sprawie, gdzie wskazano m.in. zamawianie cateringu (posiłki, słodycze, kawa, herbata, woda) na plan zdjęciowy, trwający niejednokrotnie wiele godzin, a często znajdujący się w miejscu, w którym nie da się zapewnić innej formy wyżywienia, jest nie tylko konieczne w prowadzonej przez niego działalności (produkcje filmowe), ale także stanowi pewien standard, który należy zapewnić aktorom oraz innym członkom ekipy realizacyjnej - nie wypływają jednakowoż na polepszenie wizerunku firmy. Spotkania biznesowe (...) mają charakter spotkań „służbowych” (w przypadku spotkań z współpracownikami oraz klientami) lub wręcz stanowią element oferowanej usługi (w przypadku spotkań organizowanych w ramach usług PR). Specyfika prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej wymaga poniesienia nakładów na odzież użytkowaną przez aktorów, modeli czy prezenterów.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy słuszne jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od osób prawnych, wydatków poniesionych na catering (żywność, napoje, wodę) w związku z koniecznością organizacji planu zdjęciowego (najczęściej mających miejsce poza siedzibą Spółki) oraz wydatków związanych z zakupem lub budową dekoracji planu zdjęciowego?(pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (zwanej dalej: „updop”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, za wyjątkiem kosztów enumeratywnie wskazanych w art. 16 updop. W ocenie Spółki jej stanowisko zaliczające wszystkie wskazane powyżej wydatki w poczet kosztów uzyskania przychodu jest prawidłowe, z przyczyn podanych poniżej:

Spółka realizując zlecenia dotyczące produkcji filmowych (telewizyjnych) zobowiązana jest do zorganizowania planu zdjęciowego - w zależności od potrzeb danej produkcji praca odbywa się w studiu, w plenerze, w wynajętych pomieszczeniach etc. W trakcie produkcji Spółka zapewnia wyżywienie na rzecz wszystkich osób biorących udział w jej przygotowaniu. Z uwagi na konieczność szybkiego i sprawnego podania posiłków z reguły wyżywienie dostarczane jest przez firmy cateringowe, choć zdarzają się sytuacje, w których Spółka kupuje tylko artykuły spożywcze dla osób biorących udział w realizacji danej produkcji. W ocenie Wnioskodawcy takie wydatki poniesione są w celu osiągnięcia przychodów, ponieważ następują w celu realizacji produkcji filmowych i telewizyjnych, których sprzedaż stanowi dla Spółki jedno z podstawowych źródeł przychodów. Koszty wyżywienia są jednym z elementów kalkulacji kosztów realizacji danego projektu, co przekłada się na uzyskiwane wynagrodzenie, a równocześnie nie spełniają przesłanek wskazanych w art. 16 updop - a więc stanowią „koszty” w rozumieniu art. 15 ust. 1 updop. Wnioskodawca zauważa, iż zamawianie cateringu (posiłki, słodycze, kawa, herbata, woda) na plan zdjęciowy, trwający niejednokrotnie wiele godzin, a często znajdujący się w miejscu, w którym nie da się zapewnić innej formy wyżywienia, jest nie tylko konieczne w prowadzonej przez niego działalności (produkcje filmowe), ale także stanowi pewien standard, który należy zapewnić aktorom oraz innym członkom ekipy realizacyjnej - nie wypływają jednakowoż na polepszenie wizerunku firmy.

W tym miejscu należy wskazać, iż podobnej analizy dokonał Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 13 listopada 2009 r., Znak: ILPB1/415-894/09- 3/IM, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 2 lipca 2009 r., Znak: ILPB3/423-282/09-3/MC, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 21 marca 2008 r., Znak: IPPB1/415-508/07-4/JB. Podobnie - w ocenie Wnioskodawcy - należy zakwalifikować wydatki poniesione na zakup lub budowę dekoracji planu zdjęciowego, bowiem jego przygotowanie należy do obowiązków umownych Wnioskodawcy, a więc są to koszty poniesione dla osiągnięcia przychodów.

W interpretacji indywidualnej z dnia 28 lutego 2018 r. nr 0111-KDIB1-1.4010.174.2017.2.SG Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków:

• związanych z zakupem lub budową dekoracji planu zdjęciowego za prawidłowe,
• poniesionych w związku z organizacją planu zdjęciowego, tj. wydatków na catering na rzecz osób zatrudnionych na podstawie umowy o pracę za prawidłowe,
• poniesionych w związku z organizacją planu zdjęciowego, tj. wydatków na catering na rzecz współpracowników świadczących na rzecz Wnioskodawcy usługi na podstawie umów cywilnoprawnych za nieprawidłowe.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy Szef Krajowej Administracji Skarbowej stwierdza, że interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej jest nieprawidłowa.

Stanowisko Szefa Krajowej Administracji Skarbowej:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 z późn. zm.; dalej: „ustawa CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W świetle treści tego przepisu za koszty uzyskania przychodów należy uznać wszystkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione oraz definitywnie poniesione wydatki, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, o ile, jak wynika z art. 15 ust. 1 in fine, nie zostały one wymienione w katalogu kosztów (wydatków) zawartym w art. 16 ust. 1.

W analizowanym zakresie za kierunkowe kryterium wykładni art. 15 ust. 1 ustawy CIT trzeba przyjąć kryterium celu poniesionego kosztu. Wiąże się ono z zamiarem działania podatnika zdeterminowanym na osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła, a tym samym we wpływie (bezpośrednim lub pośrednim) ponoszonego wydatku na powstanie lub zwiększenie osiąganego przychodu lub we wpływie na zachowanie albo zabezpieczenie jego źródła. W tym kontekście istotne jest również, aby ocena zachowania podatnika, kwalifikującego określony wydatek jako koszt podatkowy, była dokonywana z perspektywy jego związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz wiedzy na temat tego, czy dany wydatek może obiektywnie przyczynić się do realizacji pożądanego celu - osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia jego źródła - co jednak oczywiście nie oznacza, że cel ten musi być zawsze osiągnięty.

Przepis art. 16 ust. 1 ustawy CIT zawiera natomiast zamknięty katalog kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów. Oznacza to, że przy ustalaniu dochodu, stanowiącego podstawę opodatkowania, podatnik nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów takich wydatków, które zostały wymienione w tym przepisie.

Ze wskazanego katalogu kosztów enumeratywnie wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów w rozpoznawanej sprawie istotne znaczenie ma wyłączenie ukształtowane w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy CIT.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Zatem przepis art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy CIT wprost eliminuje z kategorii kosztów uzyskania przychodów te wydatki, które poniesiono na reprezentację, w szczególności zaś na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Jak wynika z redakcji tego przepisu elementem kosztu determinującym niedopuszczalność zakwalifikowania go do kosztów uzyskania przychodów jest sam cel jego poniesienia. W konsekwencji takiej redakcji cytowanego przepisu wymienione w nim przykładowe wydatki (ponoszone na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów) będą stanowić koszt uzyskania przychodu pod warunkiem, że nie zostaną poniesione na reprezentację podatnika.

Pojęcie "reprezentacja" nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych oraz przepisach innych ustaw. Pojęcie to natomiast było wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć organów podatkowych jak i sądów administracyjnych, w tym m.in. wydanym w składzie siedmiu sędziów wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 702/11.

W powołanym wyroku sąd podniósł, że reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika na potrzeby ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu. Przy tak zdefiniowanym terminie "reprezentacji" kwestia wystawności, okazałości czy też ponadprzeciętności nie ma żadnego znaczenia. Dla oceny, czy dana działalność stanowi reprezentację, czy też innego rodzaju działalność, konieczna jest analiza całokształtu okoliczności faktycznych konkretnej sprawy. Celem zatem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie - jak stwierdził NSA w powyższym wyroku - pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności etc., wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami. Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć właśnie przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest właśnie wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny. Wymienienie jako przykładowych kosztów reprezentacyjnych wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie oznacza, że wydatki te zawsze muszą zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Nie są one kosztami jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny. Jednocześnie sąd podkreślił, że kwalifikacja każdego przypadku powinna być odrębna, uzależniona od jego okoliczności.

Stanowisko zaprezentowane przez sąd zostało potwierdzone w interpretacji ogólnej wydanej przez Ministra Finansów w dniu 25 listopada 2013 r. Nr DD6/033/127/SOH/2013/RD-120521, w której wskazano, że „analiza tez wyroku NSA z dnia 17 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 702/11 prowadzi do wniosku, iż nie podlegają wykluczeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 updop i art. 23 ust. 1 pkt 23 updof ponoszone przez podatników wydatki na drobne poczęstunki (np. ciastka, paluszki, kanapki), napoje (np. kawa, herbata, woda mineralna, soki), a także posiłki (np. obiady, lunche), niezależnie od miejsca ich podawania (w siedzibie podatnika, czy też poza nią), podawane podczas prowadzenia rozmów z kontrahentami, inwestorami, wykonawcami etc. dotyczących zakresu prowadzonej przez podatników działalności gospodarczej”.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zajmuje się produkcją telewizyjną, produkcją radiową, fotografią profesjonalną, tworzeniem stron internetowych i ich administracją, doradztwem wizerunkowym, tworzeniem filmów i produkcji promocyjnych. W związku z prowadzoną działalnością Spółka ponosi m.in. koszty związane z organizacją planów zdjęciowych (catering, drobne przekąski, kanapki, napoje) oraz wydatki związane z zakupem lub budową dekoracji planu zdjęciowego (materiały budowlane, elementy instalacji elektrycznej, oświetlenia, zakup drobnych urządzeń - krzesła, stoły, meble, stanowiące scenografię planu). Jak wskazał Wnioskodawca zamawianie cateringu (posiłki, słodycze, kawa, herbata, woda) na plan zdjęciowy, trwający niejednokrotnie wiele godzin, a często znajdujący się w miejscu, w którym nie da się zapewnić innej formy wyżywienia, jest nie tylko konieczne w prowadzonej przez niego działalności (produkcje filmowe), ale także stanowi pewien standard, który należy zapewnić aktorom oraz innym członkom ekipy realizacyjnej - nie wypływają jednakowoż na polepszenie wizerunku firmy.

Biorąc powyższe pod uwagę należy uznać, że ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki związane z organizacją planów zdjęciowych (catering, drobne przekąski, kanapki, napoje) spełniają przesłanki umożliwiające zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Są one związane z realizacją produkcji filmowych i telewizyjnych, których sprzedaż stanowi dla Spółki jedno z podstawowych źródeł przychodów. Wydatki te mają wpływ na stworzenie odpowiednich warunków do wykonywania obowiązków służbowych przez osoby biorące udział w przygotowaniu produkcji, tj. osoby zatrudnione na podstawie umowy o pracę, jak i współpracowników świadczących na rzecz Spółki usługi na podstawie umów cywilnoprawnych. Nieuzasadnione jest także doszukiwanie się reprezentacyjnego charakteru tych usług. Ich wyłącznym czy dominującym celem nie jest bowiem wykreowanie pozytywnego wizerunku Wnioskodawcy, czyli reprezentacja.

W konsekwencji opisane w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym ponoszone przez Spółkę wydatki związane z realizacją produkcji filmowych i telewizyjnych na catering, drobne przekąski, kanapki, napoje, zarówno w zakresie, w jakim dotyczą pracowników Spółki, jak i osób współpracujących ze Spółką na podstawie umów cywilnoprawnych mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy CIT. Należy również wskazać, że wydatki te nie znajdują się w katalogu wydatków, wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów, tj. kosztów o których mowa w art. 16 ust. 1 ustawy CIT. W szczególności przedmiotowe wydatki nie mogą zostać uznane za koszty reprezentacji w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy CIT.

Za koszty uzyskania przychodów w świetle art. 15 ust. 1 ustawy CIT mogą zostać uznane również wydatki związane z zakupem lub budową dekoracji planu zdjęciowego (materiały budowlane, elementy instalacji elektrycznej, oświetlenia, zakup drobnych urządzeń - krzesła, stoły, meble, stanowiące scenografię planu).

Ww. wydatki są ściśle związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą w ramach której Spółka oferuje usługi w zakresie produkcji radiowej i telewizyjnej, podejmuje się m.in. nagrywania materiałów filmowych, organizacją castingów, spotkaniami z aktorami i ekipą realizacyjną, produkcją reportaży czy przygotowywaniem planów zdjęciowych. Ponadto w ramach produkcji dla Telewizji Polskiej przygotowuje materiały filmowe, relacje reporterskie na żywo. Przygotowanie planu zdjęciowego należy do obowiązków umownych Wnioskodawcy. Tym samym wydatki na zakup lub budowę dekoracji planu zdjęciowego stanowią koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów.

Podsumowując, opisane we wniosku wydatki na catering (żywność, napoje, wodę) ponoszone w związku z koniecznością organizacji planu zdjęciowego oraz wydatki związane z zakupem lub budową dekoracji planu zdjęciowego spełniają przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, gdyż są poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, a jednocześnie nie mieszczą się w żadnej z kategorii wydatków niestanowiących kosztów podatkowych, wskazanych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT i tym samym mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Ze wskazanych powodów, Szef Krajowej Administracji Skarbowej podziela stanowisko Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14e § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może z urzędu zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu zmienić ją w dowolnym czasie.

Zmieniona interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania zmienianej interpretacji.

Pouczenie

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013, Warszawa, w terminie 30 dni od dnia jej doręczenia (art. 3 § 2 pkt 4a, art. 13 § 1 i § 2 i art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r. poz. 2325).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Szefa Krajowej Administracji Skarbowej (którego działanie jest przedmiotem skargi):

• w dwóch egzemplarzach, na adres: Ministerstwo Finansów, ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa (art. 47 § 1 i art. 54 § 1 ww. ustawy)

lub

• w formie dokumentu elektronicznego bez dołączania odpisów, zawierającą adres elektroniczny oraz podpisaną kwalifikowanym podpisem elektronicznym, podpisem zaufanym albo podpisem osobistym, na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Ministerstwa Finansów na platformie ePUAP: /bx1qpt265q/SkrytkaESP (art. 46 § 2a, art. 47 § 3 i art. 54 § 1a ww. ustawy). Datą wniesienia skargi w formie dokumentu elektronicznego jest określona w urzędowym poświadczeniu odbioru data jej wprowadzenia do systemu teleinformatycznego Ministerstwa Finansów (art. 83 § 5 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.