Temat interpretacji
W zakresie możliwości zaliczenia w koszty uzyskania przychodów, 100% wydatków związanych z leasingowanymi oraz najmowanymi samochodami osobowymi.
Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe
Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
27 czerwca 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 17 czerwca 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia w koszty uzyskania przychodów, 100% wydatków związanych z leasingowanymi oraz najmowanymi samochodami osobowymi.
Treść wniosku jest następująca:
Opis zdarzenia przyszłego
Wnioskodawca (dalej także: Spółka) jest czynnym podatnikiem VAT oraz polskim rezydentem podatkowym. Spółka zawarła w ramach prowadzonej działalności gospodarczej umowy leasingu operacyjnego - zgodnie z art. 17b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: updop) - oraz najmu samochodów osobowych. W przeważającej części są to pojazdy o wartości przekraczającej 150 tys. zł netto. Ww. samochody osobowe są następnie podnajmowane klientom Wnioskodawcy, co stanowi przedmiot jego działalności, z której osiąga przychody podatkowe. W skład czynszu klientów Spółki wchodzą opłaty związane z leasingiem, ubezpieczeniem oraz marża Wnioskodawcy. Wnioskodawca świadczy usługi najmu długoterminowego (minimum 2-miesięczny) na rzecz wyłącznie podatników podatku od wartości dodanej w różnych krajach Unii Europejskiej. Zgodnie z umową leasingu, to finansujący jest zobowiązany do ubezpieczenia samochodów, jednak ciężar ekonomiczny tego świadczenia spoczywa na Spółce. Wnioskodawca jest zwolniony z obowiązku prowadzenia ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT), ponieważ opisane przekazywanie przez Spółkę samochodów (które są przedmiotem umów leasingu samochodów) do odpłatnego używania klientom, dokonywane jest w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę. Brak obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. c ustawy o VAT.
Pytanie
Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny (winno być: przedstawione zdarzenie przyszłe) Wnioskodawca chce uzyskać informację (winno być: „odpowiedź”) na pytanie, czy zastosowanie znajdzie art. 16 ust. 1 pkt 49 oraz 49a updop, w związku z czym, czy Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczania w koszty uzyskania przychodów 100% wydatków związanych z leasingowanymi oraz najmowanymi samochodami osobowymi, tj. całości opłat leasingowych, całości składek ubezpieczeniowych oraz całości opłat z tytułu kosztów używania samochodów osobowych, które to samochody następnie przekazuje swoim klientom do odpłatnego korzystania na podstawie umowy najmu?
Państwa stanowisko w sprawie
W ocenie Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym) nie znajdzie zastosowana art. 16 ust. 1 pkt 49 oraz 49a updop, w związku z czym Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczania w koszty uzyskania przychodów 100% wydatków związanych z leasingowanymi samochodami osobowymi, tj. całości opłat leasingowych, całości składek ubezpieczeniowych oraz całości opłat z tytułu kosztów używania samochodów osobowych które to samochody następnie przekazuje swoim klientom do odpłatnego korzystania na podstawie umowy najmu.
Uzasadnienie stanowiska
Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop. Celem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodu należy łącznie spełnić następujące przesłanki:
a)poniesienie wydatku w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów
b)definitywny (rzeczywisty) charakter wydatku, tj. wartość poniesionego przez podatnika wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
c)należyte udokumentowanie wydatku.
d)niezaliczenie przez ustawodawcę wydatku do katalogu wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
Kosztami uzyskania przychodów są wiec wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągniecie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.
W celu prawidłowego zaliczenia wydatków związanych z przedmiotem leasingu do kosztów uzyskania przychodów, oprócz spełnienia warunków umowy, należy mieć na uwadze warunki, które muszą być spełnione aby wydatki mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. W art. 16 ust. 1 updop zawarto katalog wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów.
Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 49a updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1 updop, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150.000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.
W art. 16 ust. 1 updop brak jest przepisu wyłączającego z kosztów uzyskania przychodów wydatki ponoszone przez podmioty, które koszty leasingu i inne z tym związane przenoszą na inne podmioty. W ocenie Wnioskodawcy, ograniczenie o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a updop dotyczy tylko faktycznie korzystających z przedmiotu leasingu (w przedmiotowym stanie faktycznym przepis ten dotyczy wyłącznie podmiotów, które na podstawie umowy odpłatnego używania otrzymują samochody osobowe do korzystania - klienci Wnioskodawcy). Zatem nie będzie miał on zastosowania do stanu faktycznego opisanego przez Wnioskodawcę z uwagi na fakt, że Spółka jedynie przenosi koszty leasingu i inne z tym związane na swoich klientów i sama nie korzysta z tych pojazdów. Spółka oddaje je do odpłatnego używania w związku z prowadzoną działalnością. Należy podkreślić, że Spółka przekazuje omawiane tu samochody osobowe do odpłatnego korzystania klientom oraz nie są one wykorzystywane przez Spółkę do innych celów niż oddanie ich do odpłatnego używania klientom. Niniejszym, mamy tu przypadek, gdy w ramach faktycznie prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej następuje wzięcie samochodu w leasing z przeznaczaniem go wyłącznie do odpłatnego używania przez klientów Spółki
Powyższe potwierdza stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wyrażone w wyroku z dnia 20 sierpnia 2020 r. sygn. akt III SA/Wa 2087/19, gdzie w niemal tożsamym stanie faktycznym stwierdzono „Ze względu na to, że przepis jest adresowany do podmiotu, któremu przekazywany jest samochód (tj. leasingobiorca, najemca, dzierżawca itp.), a nie jest adresowany do podmiotu, który przekazuje samochód (tj. leasingodawca, wynajmujący, wydzierżawiający itp.) oraz warunkiem jego zastosowania jest spełnienie przez podatnika przesłanki ogólnej, wynikającej z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., przesłanki celowości poniesienia kosztów, uznać należy, w ocenie sądu, że ograniczenie w nim przewidziane dotyczy sytuacji faktycznego używania samochodu osobowego przez ten podmiot, a nie jedynie samej potencjalnej możliwości jego używania”. l dalej „Skoro zatem ustawodawca wprowadził przepis art. 16 ust. 1 pkt 49a u.p.d.o.p. ze względu na to, że podatnik ponosi opłaty z tytułu umowy obejmującej kwestię używania samochodu osobowego, założył jednocześnie, że ponoszone opłaty wypełniają warunki określone w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. To oznacza zatem, że przyjął, że podatnik używa ten samochód. W przeciwnym bowiem razie nie zostałaby spełniona przesłanka określona w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., albowiem ponoszenie opłat z tytułu umowy obejmującej używanie samochodu mimo braku faktycznego jego używania byłoby w takiej sytuacji niecelowe. W efekcie ograniczenie to nie znajduje zastosowania w szczególności w przypadku, gdy podatnik ponosi wskazane opłaty mimo że nie używa (korzysta z) danego samochodu osobowego, gdyż przekazuje go za odpłatnością innemu podmiotowi do używania (korzystania)”.
Co więcej, wykładnia celowościowa nakazuje by przepis art. 16 ust. 1 pkt 49a updop nie był stosowany do przedmiotowego stanu faktycznego, gdyż prowadziłoby to do dwukrotnego ograniczenia w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów raty leasingowej z tytułu zawartych umów, z jednej strony Wnioskodawcy a następnie klientów Spółki, którzy korzystają z przedmiotu leasingu.
Mając powyższe na uwadze do zaliczenia wydatku z tytułu opłat leasingowych do kosztów uzyskania przychodów wystarczające jest spełnienie warunków ogólnych zaliczenia wydatku do kosztów. W okolicznościach będących przedmiotem wniosku ponoszenie przez Spółkę kosztów leasingu i innych z nim związanych to wydatki, które stanowią nieodłączny element kosztów usług świadczonych przez Spółkę i prowadzą do generowania przychodów podatkowych. W konsekwencji, wydatki te pozostawać będą w związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Spółkę, a ich poniesienie będzie pozostawać w związku przyczynowym z powstaniem przychodów podatkowych.
Zatem należy dojść do wniosku, iż Spółka w zaprezentowanym stanie faktycznym nie musi stosować ograniczenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a updop w stosunku do leasingowanych oraz najmowanych samochodów oddanych w odpłatne używanie klientom W związku z powyższym, Spółce przysługuje prawo do zaliczenia całości opłat leasingowych w koszty uzyskania przychodu Wnioskodawcy.
Przepis art. 16 ust. 1 pkt 49 updop stanowi, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia.
Zdaniem Wnioskodawcy, analogicznie jak wskazano wyżej, ograniczenie wynikające z przepisu art. 16 ust. 1 pkt 49 updop jest skierowane tylko i wyłącznie do podmiotu faktycznie korzystającego z samochodu osobowego objętego ubezpieczeniem.
I w tym także przypadku wykładnia celowościowa przemawia za tym, żeby ograniczenie z art. 16 ust. 1 pkt 49 updop nie ma to zastosowania do podmiotu przenoszącego ciężar ekonomiczny takiego wydatku na klienta. W innym wypadku prowadziłoby to do dwukrotnego ograniczenia kosztu podatkowego w odniesieniu do tego samego zdarzenia.
W świetle powyższego w ocenie Wnioskodawcy całość ponoszonych przez Spółkę kosztów z tytułu składek ubezpieczeniowych może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, bez ograniczenia wynikającego z art. 16 ust. 1 pkt 49 updop.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm.; dalej: „updop”),
kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.
Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.
Innymi słowy podstawową cechą kosztu podatkowego jest związek tego kosztu z przychodem (ewentualnie z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów).
Istotne znaczenie ma również cel, w jakim został poniesiony.
A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:
-został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
-jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
-pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
-poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
-został właściwie udokumentowany,
-wydatków, których zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
Stwierdzenie, że określone wydatki poniesione przez podatnika spełniają wszystkie wskazane przez ustawodawcę warunki podatkowego uznania ich za koszt uzyskania przychodów stanowi niezbędną przesłankę odliczenia ich przez podatnika od osiągniętego przychodu. Powołany przepis wskazuje, że przy ocenie danego wydatku przede wszystkim musi istnieć źródło przychodów. Należy przy tym podkreślić, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskanym przychodem, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu – każdorazowo spoczywa na podatniku.
Należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła – należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.
Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które zostały poniesione, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.
Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 49 updop,
nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia.
W myśl art. 16 ust. 1 pkt 49a updop,
nie uważa się za koszty uzyskania przychodów dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy
Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Spółka zawarła w ramach prowadzonej działalności gospodarczej umowy leasingu operacyjnego - zgodnie z art. 17b ust. 1 updop - oraz najmu samochodów osobowych. W przeważającej części są to pojazdy o wartości przekraczającej 150 tys. zł netto. Ww. samochody osobowe są następnie podnajmowane klientom Wnioskodawcy, co stanowi przedmiot jego działalności, z której osiąga przychody podatkowe. W skład czynszu klientów Spółki wchodzą opłaty związane z leasingiem, ubezpieczeniem oraz marża Wnioskodawcy. Wnioskodawca świadczy usługi najmu długoterminowego (minimum 2-miesięczny) na rzecz wyłącznie podatników podatku od wartości dodanej w różnych krajach Unii Europejskiej. Zgodnie z umową leasingu, to finansujący jest zobowiązany do ubezpieczenia samochodów, jednak ciężar ekonomiczny tego świadczenia spoczywa na Spółce. Wnioskodawca jest zwolniony z obowiązku prowadzenia ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT), ponieważ opisane przekazywanie przez Spółkę samochodów (które są przedmiotem umów leasingu samochodów) do odpłatnego używania klientom, dokonywane jest w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę. Brak obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. c ustawy o VAT.
Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy kwestii, czy w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie art. 16 ust. 1 pkt 49 oraz 49a updop, w związku z czym, czy Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczania w koszty uzyskania przychodów 100% wydatków związanych z leasingowanymi/najmowanymi samochodami osobowymi, które to samochody następnie przekazuje swoim klientom do odpłatnego korzystania na podstawie umowy najmu.
Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że choć zgodnie z umową leasingu, to finansujący jest zobowiązany do ubezpieczenia samochodów, to jednak ciężar ekonomiczny tego świadczenia spoczywa na Spółce. Zatem to Spółka de facto ponosi ekonomiczny ciężar ubezpieczenia samochodów.
Ograniczenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczy podmiotów faktycznie uiszczających składki ubezpieczeniowe. W przypadku, gdy zgodnie z umową leasingu/najmu ciężar ponoszenia składek na ubezpieczenie samochodu spoczywa na leasingobiorcy/najemcy, leasingobiorca/najemca zobowiązany jest do stosowania ograniczenia wynikającego z art. 16 ust. 1 pkt 49 updop. Leasingobiorcą/najemcą w niniejszej sprawie jest Wnioskodawca, w związku z czym Wnioskodawca będzie zobowiązany do stosowania ograniczenia wynikającego z ww. przepisu.
Odnosząc się natomiast do kwestii stosowania cytowanego powyższej art. 16 ust. 1 pkt 49a updop zauważyć należy, że podmiotem ponoszącym opłaty wynikające z umów leasingu/najmu samochodów osobowych jest w niniejszej sprawie Wnioskodawca, w związku z czym Wnioskodawca będzie zobowiązany do stosowania ograniczenia wynikającego z art. 16 ust. 1 pkt 49a updop.
Późniejsze oddawanie przez Wnioskodawcę samochodów do odpłatnego używania podmiotom trzecim jest natomiast odrębną czynnością, dla której należy wywodzić odrębne skutki podatkowe. Jak wynika z wniosku, opłaty związane z leasingiem/najmem i ubezpieczeniem oraz marża Wnioskodawcy, wchodzą w skład czynszu klientów Spółki płaconego na rzecz Wnioskodawcy. Podnajmowanie samochodów podmiotom trzecim nie zmienia w niniejszej sprawie faktu, że Wnioskodawca ponosi opłaty uzyskane z tytułu umów leasingu/najmu samochodów.
Literalne brzmienie art. 16 ust. 1 pkt 49 i 49a updop nie pozwala na to, aby z faktu udostępniania innym podmiotom leasingowanych/najmowanych przez Spółkę samochodów wywodzić tezy, że Spółka nie jest spółką ponoszącą opłaty z tytułu umów leasingu/najmu, które to opłaty są ograniczone w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów na podstawie powyższej regulacji. Fakt przenoszenia ponoszonych wydatków na klienta jest w tym wypadku bez wpływu na stosowania tego przepisu.
Nie można również uznać, że wykładnia celowościowa przedmiotowych regulacji prowadzi do wniosków, że ograniczenia z art. 16 ust. 1 pkt 49 i 49a updop nie znajdą w omawianym przypadku zastosowania. Jak wskazano w uzasadnieniu do projektu ustawy nowelizującej z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2159): „W projekcie zakłada się wprowadzenie limitu zaliczania do kosztów uzyskania przychodów opłat z tytułu używania samochodu osobowego na podstawie umowy leasingu, dzierżawy oraz innej umowy o podobnym charakterze. Obecnie korzystanie przez podatników z tych form wykorzystywania samochodów osobowych stanowi preferencję w stosunku do zakupu samochodu osobowego. Preferencja ta ma charakter wielopłaszczyznowy. Nie ogranicza się on bowiem jedynie do szybszego rozliczenia kosztu „nabycia” samochodu przez przedsiębiorcę. Korzyść ta związana jest również z możliwością pełnego podatkowego rozliczenia takich kosztów. Po stronie leasingobiorcy/najemcy nie obowiązuje bowiem w tym zakresie limit odnoszący się do wartości samochodu osobowego. (…) W tym zakresie projekt przewiduje odpowiednie rozciągnięcie ograniczenia stosowanego obecnie do odpisów amortyzacyjnych z tytułu zużycia samochodu osobowego na inne formy korzystania z samochodu osobowego”.
Z powyższego uzasadnienia nie wynika uzależnienie zastosowania omawianego ograniczenia od faktu, czy podatnik „fizycznie” wykorzystuje samochód we własnej działalności gospodarczej, czy też w ramach działalności udostępnia go na rzecz innego podmiotu. Niewątpliwie, Spółka jest podmiotem ponoszącym opłaty z tytułu leasingu/najmu samochodów osobowych na rzecz innych podmiotów w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.
Podsumowując, w ocenie tut. organu nie można zaakceptować stanowiska Wnioskodawcy, zgodnie z którym w opisanej we wniosku sytuacji, nie znajdzie zastosowana art. 16 ust. 1 pkt 49 oraz art. 16 ust. 1 pkt 49a updop, w związku z czym Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczania w koszty uzyskania przychodów 100% wydatków związanych z leasingowanymi samochodami osobowymi, tj. całości opłat leasingowych, całości składek ubezpieczeniowych oraz całości opłat z tytułu kosztów używania samochodów osobowych które to samochody następnie przekazuje swoim klientom do odpłatnego korzystania na podstawie umowy najmu.
Zatem, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku Sądu wskazać należy, że dotyczy on konkretnej, indywidualnej sprawy podatnika, w określonym stanie faktycznym i w tej sprawie rozstrzygnięcie w nim zawarte jest wiążące. Natomiast Organ mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.
·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).