Czy jako podatnik podatku dochodowego od osób prawnych, będący wspólnikiem spółki C. Sp. z o.o., może ująć, jako koszt w księgach podatkowych Spółki... - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 13.07.2020, sygn. 0111-KDIB2-1.4010.148.2020.4.AM, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

Czy jako podatnik podatku dochodowego od osób prawnych, będący wspólnikiem spółki C. Sp. z o.o., może ująć, jako koszt w księgach podatkowych Spółki, wydatki na sporządzenie aktu notarialnego i związane z nim opłaty (wynagrodzenie notariusza, opłata sądowa, podatek pcc, wypisy aktu) oraz zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodu, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy CIT, proporcjonalnie do prawa do udziału w zysku spółki komandytowej?

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 24 marca 2020 r., (data wpływu 8 kwietnia 2020 r.), uzupełnionym w dniu 24 czerwca 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych przez będącego osobą prawną wspólnika spółki komandytowej wskazanych we wniosku wydatków związanych z wniesieniem przez będącego osobą fizyczną wspólnika tej spółki, aportu do tej spółki - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 kwietnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej m.in. dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych przez będącego osobą prawną wspólnika spółki komandytowej wskazanych we wniosku wydatków związanych z wniesieniem przez będącego osobą fizyczną wspólnika tej spółki, aportu do tej spółki.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 16 czerwca 2020 r., Znak: 0114-KDIP3-1.4011.299.2020.3.MK1 oraz Znak: 0111-KDIB2-1.4010.148.2020.3.AM, tut. Organ wezwał do uzupełnienia tych braków, co też nastąpiło 24 czerwca 2020 r.

We wniosku złożonym przez:

Zainteresowanego będącego stroną postępowania:
Pana X. (oznaczonego w dalszej części wniosku jako A),
Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:
Panią Y. (oznaczonego w dalszej części wniosku jako B),
Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:
Z. Sp. z o.o. (oznaczonego w dalszej części wniosku jako C Sp. z o.o.).

przedstawiono następujący stan faktyczny.

A.(osoba fizyczna), B. (osoba fizyczna) oraz C. Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawcy) są wspólnikami spółki komandytowej (dalej: Spółka). A., jako jeden ze wspólników, aportował do spółki swoje przedsiębiorstwo, z wyłączeniem nieruchomości. A. do tej pory prowadził działalność gospodarczą jako osoba fizyczna. Zarówno spółka, jak i A., są czynnymi podatnikami podatku VAT. Z chwilą dokonania aportu przeszły na Spółkę wszelkie ciężary i ryzyko związane z przejmowanymi składnikami majątkowymi. Spółka komandytowa od dnia przekazania w formie aportu przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 551 ustawy Kodeks cywilny, kontynuuje w pełnym zakresie dotychczas prowadzoną przez A. indywidualną działalność gospodarczą. Od dnia wniesienia przedsiębiorstwa do Spółki - A. w dalszym ciągu będzie prowadził jednoosobową działalność gospodarczą.

W związku z dokonaniem wniesienia przedsiębiorstwa, spółka komandytowa zobowiązana będzie do pokrycia wynagrodzenia notariusza, zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych, poniesienia opłat sądowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Zdaniem Wnioskodawcy, jako wspólnik spółki komandytowej będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki na sporządzenie aktu notarialnego i związane z nim opłaty (wynagrodzenie notariusza, podatek pcc, wypisy aktu).

Zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 505, z późn. zm.; dalej ksh), przez umowę spółki handlowej wspólnicy albo akcjonariusze zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu przez wniesienie wkładów oraz jeżeli umowa albo statut spółki tak stanowi, przez współdziałanie w inny określony sposób.

Stosownie do art. 8 ksh spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana. Spółka osobowa prowadzi przedsiębiorstwo pod własną firmą, przy czym, w myśl art. 4 § 1 pkt 1 ksh, spółka osobowa to spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna. Z kolei, według art. 102 ksh, spółka komandytowa jest spółką osobową mającą na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona.

Na gruncie przepisów prawa podatkowego dochody spółki komandytowej nie stanowią odrębnego przedmiotu opodatkowania. Opodatkowaniu podlegają natomiast dochody poszczególnych wspólników spółki komandytowej.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ustawy CIT.

Ustawa CIT, nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT,
być właściwie udokumentowany.

Według art. 5 ust. 1 ustawy CIT, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (ust. 2).

Jak zostało przedstawione w opisie stanu faktycznego, A. wniósł do spółki komandytowej, w której jest komandytariuszem, wkład w postaci przedsiębiorstwa (z wyłączeniem nieruchomości). Wyrażenie w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia zawarte w uprzednio cytowanym art. 15 ust. 1 ustawy CIT oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzonym przedsiębiorstwem podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, iż poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, iż przez sformułowanie w celu należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy, w szczególności przychodu, a dążenie podatnika ma przymiot celowości, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo, np. osiągnięcie przychodu, zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od obiektywnej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten spodziewanego przychodu nie przysporzy.

Ponadto, tak określony koszt uzyskania przychodu nie może znajdować się w katalogu wydatków podlegających wyłączeniu z kategorii kosztów uzyskania przychodów określonym w art. 16 ustawy CIT.

Zauważyć należy, że koszty uzyskania przychodów można podzielić na bezpośrednie oraz pośrednie. Bezpośrednie koszty uzyskania przychodów związane są z konkretnym przychodem, natomiast koszty pośrednie są to koszty, których nie można powiązać bezpośrednio z danym przychodem, jednakże ich poniesienie musi mieć związek z prowadzoną działalnością, w szczególności ich celem powinno być zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

Wskazane we wniosku koszty, związane są z uzyskiwaniem przez tą Spółkę w przyszłości przychodów z działalności wniesionego przedsiębiorstwa. Co należy również wyraźnie podkreślić, ponoszone przez Spółkę koszty są konieczne i niezbędne do zakończenia procesu wnoszenia przedsiębiorstwa - bez tych wydatków nie jest możliwe zakończenia procesu wnoszenia przedsiębiorstwa do spółki komandytowej. Co ważne, bez poniesienia przez spółkę wspomnianych wydatków, w przypadku B. i C. Sp. z o.o. nie będą oni osiągali żadnych przychodów związanych z przedsiębiorstwem.

Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, że wydatki wymienione w przedmiotowym wniosku, poniesione przez spółkę komandytową w związku z wniesieniem do niej przedsiębiorstwa osoby fizycznej, które zostaną także odpowiednio udokumentowane, będą mogły zostać zaliczone, przez wnioskodawcę będącego osoba prawną wspólnikiem spółki komandytowej, do kosztów uzyskania przychodów, jako pośrednie koszty uzyskania przychodów, czyli proporcjonalnie do posiadanych przez niego udziałów w spółce komandytowej, tj. zgodnie z art. 5 ust. 1 w zw. z ust. 2 ustawy CIT.

Takie same stanowisko zostało przedstawione przez Ministra Finansów w interpretacji indywidualnej z dnia 15 września 2015 r., Znak: ITPB1/4511-729/15/MR, jak również przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 22 stycznia 2019 r., Znak: 0114-KDIP2-3.4010.258.2018.1.MS, jak również w interpretacji z dnia 6 lutego 2019 r., Znak: 0112-KDIL3-3.4011.28.2019.1.MM.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zauważyć, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie w zakresie dot. podatku dochodowego od osób prawnych. W zakresie dot. podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 1 § 2 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 505, z późn. zm., dalej: ksh), spółkami handlowymi są: spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa, spółka komandytowo-akcyjna, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością i spółka akcyjna.

Zgodnie z art. 3 ww. ustawy przez umowę spółki handlowej wspólnicy albo akcjonariusze zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu przez wniesienie wkładów oraz, jeżeli umowa albo statut spółki tak stanowi, przez współdziałanie w inny określony sposób.

Stosownie do przepisu art. 4 § 1 pkt 1 ksh, określenie spółka osobowa oznacza spółkę jawną, spółkę partnerską, spółkę komandytową i spółkę komandytowo-akcyjną.

Stosownie do postanowień art. 8 § 1 ww. ustawy, spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana. W myśl art. 28 ksh, majątek spółki stanowi wszelkie mienie wniesione jako wkład lub nabyte przez spółkę w czasie jej istnienia.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 102 ksh, spółką komandytową jest spółka osobowa mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona.

Stosownie natomiast do przepisu art. 103 ksh, w sprawach nieuregulowanych w niniejszym dziale do spółki komandytowej stosuje się odpowiednio przepisy o spółce jawnej, chyba że ustawa stanowi inaczej.

Z powołanych powyżej przepisów prawa wynika zatem, że spółki komandytowe nie posiadają podmiotowości prawnopodatkowej a dla celów podatku dochodowego są transparentne podatkowo. Skutki podatkowe zdarzeń gospodarczych związanych z działalnością spółki komandytowej przypisywane są odpowiednio jej wspólnikom. W przypadku wspólników będących osobami prawnymi, skutki te należy oceniać na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tym samym, jeżeli wspólnikiem spółki komandytowej jest spółka kapitałowa do jej opodatkowania mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865, z późn. zm., dalej: ustawa o CIT), w tym m.in. art. 5 tej ustawy. Zgodnie z tym przepisem, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe (art. 5 ust. 1 powołanej ustawy). Zasady wyrażone w ust. 1 i 1a stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku (art. 5 ust. 2 ww. ustawy).

Zatem, jak wynika z powyższego, podział przychodów, kosztów i innych odliczeń w spółce komandytowej następuje co do zasady według wniesionych do spółki udziałów. Jednak jak wskazano powyżej umowa spółki niebędącej osobą prawną może określić prawo do udziału w zysku w inny sposób niż wynikający z parytetu wniesionych wkładów. Wówczas proporcję, o której mowa w art. 5 powołanej ustawy, powinno ustalać się w stosunku do przysługującego wspólnikowi będącemu osobą prawną udziału w zysku, określonemu w umowie spółki.

Należy więc przyjąć, że podział przychodów i kosztów między wspólnikami spółki komandytowej, w tym Spółką będącą osobą prawną, powinien być dokonany jednolicie, w takiej proporcji, w jakiej Spółka ta partycypuje w zyskach spółki komandytowej.

W świetle cytowanego przepisu, wielkość przychodu przypadającego na podatnika (wspólnika spółki osobowej) określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku. Taką samą zasadę należy zastosować przy określeniu przychodów, zysków i strat przypadających na wspólnika.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Należy zauważyć, że powyższa definicja kosztów uzyskania przychodów sformułowana przez ustawodawcę w cyt. art. 15 ust. 1 ww. ustawy ma charakter ogólny, natomiast unormowania odnoszące się do kosztów są rozlegle i charakteryzują się znacznym stopniem komplikacji.

Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 ustawy o CIT, zostaną na mocy ustawy uznane za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Zauważyć należy, iż koszty uzyskania przychodów można podzielić na bezpośrednie oraz pośrednie. Bezpośrednie koszty uzyskania przychodów związane są z konkretnym przychodem, natomiast koszty pośrednie są to koszty, których nie można powiązać bezpośrednio z danym przychodem, jednak ich poniesienie musi mieć związek z prowadzoną działalnością, w szczególności ich celem powinno być zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika m.in., że C. Sp. z o.o. jest wspólnikiem spółki komandytowej. A. (osoba fizyczna), jako jeden ze wspólników tej spółki, aportował do spółki swoje przedsiębiorstwo, z wyłączeniem nieruchomości. Zarówno Spółka komandytowa, jak i A., są czynnymi podatnikami podatku VAT. Z chwilą dokonania aportu przeszły na Spółkę komandytową wszelkie ciężary i ryzyko związane z przejmowanymi składnikami majątkowymi. Spółka komandytowa od dnia przekazania w formie aportu przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 551 ustawy Kodeks cywilny, kontynuuje w pełnym zakresie dotychczas prowadzoną przez A. indywidualną działalność gospodarczą. Od dnia wniesienia przedsiębiorstwa do Spółki - A w dalszym ciągu będzie prowadził jednoosobową działalność gospodarczą.

W związku z dokonaniem wniesienia przedsiębiorstwa, spółka komandytowa zobowiązana będzie do pokrycia wynagrodzenia notariusza, uiszczenia opłaty sadowej, podatku od czynności cywilnoprawnych, kosztów sporządzenia odpisów aktu notarialnego.

Wątpliwości Wnioskodawców dotyczą m.in. ustalenia, czy w związku z dokonaniem wniesienia przedsiębiorstwa przez A., wspólnik spółki będący osobą prawną może zaliczyć ww. wydatki do kosztów uzyskania przychodu, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy CIT, tj. proporcjonalnie do prawa do udziału w zysku spółki komandytowej.

W świetle powyższego, stwierdzić należy, że wydatki wymienione we wniosku, tj.: wydatki na sporządzenie aktu notarialnego i związane z nim opłaty (wynagrodzenie notariusza, opłata sądowa, podatek od czynności cywilnoprawnych, wypisy aktu), tj. koszty zmiany umowy Spółki, jeżeli w istocie zostaną poniesione przez spółkę komandytową w związku z wniesieniem do niej przedsiębiorstwa osoby fizycznej oraz zostaną odpowiednio udokumentowane, będą mogły zostać zaliczone, przez C. Sp. z o.o., będącą wspólnikiem spółki komandytowej, do kosztów uzyskania przychodów jako pośrednie koszty uzyskania przychodów, proporcjonalnie do posiadanych przez nią udziałów w spółce komandytowej, tj. zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o CIT.

Wobec powyższego przedstawione we wniosku stanowisko Zainteresowanych w tym zakresie uznano za prawidłowe.

Należy jednak podkreślić, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanym we wniosku i nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w () w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art.47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie