Aby dokonać oceny, czy otrzymane korekty z tytułu zakupionych usług wewnątrzgrupowych są korektami w rozumieniu wyżej powołanego przepisu, należy w pierwszej kolejności ocenić czy spełnione zostały warunki określone w pkt. 1 i 2 art. 11e ustawy o CIT. Podatnicy, którzy realizują transakcje z podmiotami powiązanymi, zobowiązani są do ustalania warunków transakcji kontrolowanej na poziomie rynkowym, czyli takim, jakie ustaliłyby między sobą podmioty niepowiązane.

Zgodnie z art. 11a ustawy o CIT, przez cenę transferową należy rozumieć cenę, wynagrodzenie, wynik finansowy, wskaźnik finansowy bądź inaczej określony rezultat finansowy warunków ustalonych lub narzuconych w wyniku powiązań istniejących pomiędzy podmiotami. W przypadku usług kupowanych od jednostki powiązanej, wynagrodzenie za świadczone usługi nie opiera się na prognozowanych kosztach, lecz wynika z faktycznie poniesionych, niezbędnych i udokumentowanych wydatków związanych ze świadczeniem usług. Marża ma charakter stały i doliczana jest do bazy kosztowej, stanowiąc całkowite wynagrodzenie za usługi. Taki sam mechanizm ustalania warunków transakcji, jest wykorzystywany do ustalania cen pomiędzy podmiotami niepowiązanymi, gdzie dominującą zasadą jest pokrycie wszystkich kosztów bezpośrednio i pośrednio związanych z daną transakcją i ustalenie rozsądnej marży, którą są w stanie zaakceptować obie strony transakcji.

Można zatem powiedzieć, że wynagrodzenie zostało ustalone w wysokości zgodnej z zasadą ceny rynkowej (arm’s lenght principle) i takie warunki spółka ustaliłaby również  z podmiotami niepowiązanymi, co zdaniem Wnioskodawcy spełnia pierwszy warunek do uznania otrzymanych korekt za korekty cen transferowych zgodnie z art. 11e ustawy o CIT.

W objaśnieniach podatkowych w zakresie cen transferowych z dnia 31.03.2021 r., wydanych przez Ministerstwo Finansów, zawarte zostało wskazanie, że podatnik dokonuje korekty zgodnie z art. 11e ustawy o CIT w sytuacji, gdy pomimo tego, że przy zawieraniu transakcji działał racjonalnie i rzetelnie, by dochować zasady ceny rynkowej, zastosowana przez podatnika cena transferowa ex post nie jest rynkowa. Oznacza to, że istotą korekty,  o której mowa w art. 11e ustawy o CIT, jest urynkowienie transakcji, dla której zostały ustalone warunki rynkowe (przy ocenie ex ante), a które stały się nie rynkowe po dokonaniu oceny ex post (następcza niezgodność z arm’s lenght principle). W objaśnieniach tych można również znaleźć wskazanie, że następcza niezgodność z zasadą ceny rynkowej, powinna wynikać ze zmian istotnych okoliczności, lub być efektem ustalania ceny rynkowej w oparciu o plany, budżety, do których określenia zostały wykorzystane dane historyczne, które są następnie korygowane w oparciu o informacje o rzeczywiście poniesionych kosztach lub przychodach.

Zdaniem Wnioskodawcy, taka właśnie sytuacja ma miejsce w przypadku kosztów poniesionych przez spółkę, w związku z zakupem usług pomocniczych. Spółka będąca usługodawcą, w trakcie roku obrotowego ustala wynagrodzenie za świadczone usługi wykorzystując klucz alokacji opierający się na wielkości zrealizowanych przychodów ze sprzedaży wyrobów i usług oraz towarów i materiałów, w roku poprzedzającym rok obrotowym, czyli w oparciu o dane historyczne. Po zakończeniu roku obrotowego i uzyskaniu informacji o faktycznie zrealizowanych przychodach, usługodawca dokonuje weryfikacji zastosowanego klucza podziałowego ex post i opierając się na uzyskanej ocenie dokonuje korekt wcześniej ustalonego wynagrodzenia. Otrzymane korekty, w ocenie Wnioskodawcy, są typowymi korektami wynikającymi z następczej niezgodności z zasadą ceny rynkowej i spełniają wymogi określone w art. 11e pkt 2 ustawy o CIT.

Wnioskodawca dokonał korekty posiadając oświadczenie podmiotu powiązanego  o dokonaniu korekty cen transferowych w te samej wysokości; Podmiot powiązany ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej; Wnioskodawca potwierdził dokonanie korekty w rocznym zeznaniu podatkowym za rok 2020. Zgodnie z objaśnieniami podatkowymi Ministerstwa Finansów w zakresie cen transferowych opublikowanymi 31.03.2021 r. zasady ujmowania korekty ceny zależą od spełnienia lub nie spełnienia warunków określonych w art. 11e ustawy o CIT. W świetle tych objaśnień, korekta ceny transferowej „in minus” spełniająca warunki określone w powołanym przepisie, powinna być ujęta w okresie, którego dotyczy. Jeżeli zatem Wnioskodawca  w prawidłowy sposób zakwalifikował otrzymane korekty, jako korekty cen transferowych, spełniające wszystkie przesłanki zawarte w art. 11e ustawy o CIT, to rozliczenie ich dla celów podatku dochodowego od osób prawnych w roku 2020, jest zgodne z obowiązującymi przepisami w tym zakresie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Ustawą z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193), zwanej dalej „ustawą zmieniającą”, wprowadzone zostały przepisy szczególne dotyczące zasad ujmowania tzw. korekt cen transferowych (ang. transfer pricing compensating adjustments). Przepisy te regulują ujmowanie na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku dochodowego od osób fizycznych  korekt cen transferowych dokonywanych przez podatnika. Przepisy te weszły w życie z dniem 1 stycznia 2019 r.

Wprowadzane ustawą zmieniającą przepisy mają zastosowanie do korekt cen transferowych dotyczących transakcji kontrolowanych realizowanych od 1 stycznia 2019 r. Powyższe wynika wprost z art. 26 ust. 1 ustawy zmieniającej, który stanowi, że zmienione przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (w tym przepisy dotyczące ujmowania korekt cen transferowych) stosuje się do transakcji lub innych zdarzeń, rozpoczętych i niezakończonych przed dniem 1 stycznia 2019 r., w zakresie tej części transakcji lub innych zdarzeń, które są realizowane w roku podatkowym rozpoczynającym się po dniu 31 grudnia 2018 r.

W uzasadnieniu do ustawy zmieniającej projektodawca wskazał, że celem wprowadzenia tej regulacji  jest doprecyzowanie momentu ujęcia korekty przychodów oraz kosztów uzyskania przychodów z tytułu korekty cen transferowych i ujednolicenie podejścia w tym zakresie. Przepisy te wskazują, że korekta taka powinna zostać ujęta w okresie rozliczeniowym, którego dotyczy, a nie w okresie, kiedy została wystawiona (w przypadku przychodów) lub otrzymana (w przypadku kosztów uzyskania przychodów) faktura korygująca lub inny dokument potwierdzający dokonanie korekty.

I tak, stosownie do art. 11e ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawy o CIT”), podatnik może dokonać korekty cen transferowych poprzez zmianę wysokości uzyskanych przychodów lub poniesionych kosztów uzyskania przychodów, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:

1.w transakcjach kontrolowanych realizowanych przez podatnika w trakcie roku podatkowego ustalone zostały warunki, które ustaliłyby podmioty niepowiązane;

2.nastąpiła zmiana istotnych okoliczności mających wpływ na ustalone w trakcie roku podatkowego warunki lub znane są faktycznie poniesione koszty lub uzyskane przychody będące podstawą obliczenia ceny transferowej, a zapewnienie ich zgodności z warunkami, jakie ustaliłyby podmioty niepowiązane, wymaga dokonania korekty cen transferowych;

3.w momencie dokonania korekty podatnik posiada oświadczenie podmiotu powiązanego, że podmiot ten dokonał korekty cen transferowych w tej samej wysokości, co podatnik;

4.podmiot powiązany, o którym mowa w pkt 3, ma miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej albo w państwie lub na terytorium, z którym Rzeczpospolita Polska zawarła umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz istnieje podstawa prawna do wymiany informacji podatkowych z tym państwem;

5.podatnik potwierdzi dokonanie korekty cen transferowych w rocznym zeznaniu podatkowym za rok podatkowy, którego dotyczy ta korekta.

Zgodnie z art. 12 ust. 3aa ustawy o CIT, przy ustaleniu wysokości przychodu uwzględnia się:

1.korektę cen transferowych zmniejszającą przychody, mającą na celu spełnienie wymogów, o których mowa w art. 11c, poprzez prawidłowe zastosowanie metod, o których mowa w art. 11d ust. 1-3, spełniającą warunki, o których mowa w art. 11e pkt 1–5;

2.korektę cen transferowych zwiększającą przychody, mającą na celu spełnienie wymogów, o których mowa w art. 11c, poprzez prawidłowe zastosowanie metod, o których mowa w art. 11d ust. 1-3, spełniającą warunki, o których mowa w art. 11e pkt 1 i 2.

Natomiast w myśl art. 15 ust. 1ab ustawy o CIT przy ustalaniu wysokości kosztów uzyskania przychodów uwzględnia się:

1.korektę cen transferowych zmniejszającą koszty uzyskania przychodów, mającą na celu spełnienie wymogów, o których mowa w art. 11c, poprzez prawidłowe zastosowanie metod, o których mowa w art. 11d ust. 1-3, spełniającą warunki, o których mowa w art. 11e pkt 1 i 2;

2.korektę cen transferowych zwiększającą koszty uzyskania przychodów, mającą na celu spełnienie wymogów, o których mowa w art. 11c, poprzez prawidłowe zastosowanie metod, o których mowa w art. 11d ust. 1-3, spełniającą warunki, o których mowa w art. 11e pkt 1-5.

Stosownie do powyższych przepisów, w wyniku korekty cen transferowych zmniejszających przychody, korekta ta powinna spełniać warunki z pkt 1-5 art. 11e, zaś korekta zwiększająca przychody, powinna spełniać warunki z pkt 1 i 2 art. 11e. Natomiast w przypadku korekty cen transferowych skutkujących zmianą wysokości kosztów uzyskania przychodów, korekta zmniejszająca koszty powinna spełniać warunki z pkt 1 i 2 art. 11e, a zwiększająca koszty winna spełniać przesłanki z pkt 1-5 art. 11e.

Z powyższego wynika, że korekty cen transferowych, o których mowa w art. 11e ustawy o CIT są objęte zakresem regulacji art. 12 ust. 3l pkt 2 ustawy o CIT oraz art. 15 ust. 4k pkt 2 ustawy o CIT, co wyklucza prawo do dokonywania bieżącej korekty rozliczeń poprzez zmniejszenie lub zwiększenie przychodów/kosztów osiągniętych/poniesionych w okresie rozliczeniowym, w którym została wystawiona/otrzymana faktura korygująca, na podstawie art. 12 ust. 3j ustawy o CIT oraz art. 15 ust. 4i.

Korekta cen transferowych może zostać dokonana „in plus” bądź „in minus”, tj. odpowiednio zwiększać wynik finansowy poprzez zwiększenie przychodów bądź zmniejszenie kosztów, albo zmniejszać wynik finansowy poprzez zmniejszenie przychodów lub zwiększenie kosztów.

Korekta wyniku finansowego to korekta, w której podatnik sam dostosowuje dla celów podatkowych pierwotnie ustaloną cenę transferową do poziomu, który według niego spełnia zasadę ceny rynkowej (ang. arms length principle). Przez cenę transferową rozumie się rezultat finansowy, w tym cenę, wynagrodzenie, wynik finansowy lub wskaźnik finansowy. Korekty dokonywane są w grupach podmiotów powiązanych w celu doprowadzenia wyniku finansowego poszczególnych podmiotów powiązanych, działających w ramach łańcucha wartości, do poziomu zgodnego z zasadą ceny rynkowej, poprzez prawidłową dystrybucję dochodu między te podmioty, biorąc pod uwagę pełnione przez nie funkcje, ponoszone ryzyka oraz angażowane aktywa (tzw. profil funkcjonalny). Wynik finansowy zgodny z zasadą ceny rynkowej oznacza wynik finansowy, który w porównywalnych okolicznościach osiągnęłyby podmioty niepowiązane o porównywalnym profilu funkcjonalnym.

Korekta cen transferowych dokonywana jest okresowo, zazwyczaj po zakończeniu danego okresu rozliczeniowego, kiedy znane są już niezbędne dane finansowe. Wystąpienie korekty wynika z zaistnienia w trakcie tego okresu, bądź po jego zakończeniu okoliczności, które nie mogły być znane stronom transakcji podczas jej planowania, a które spowodowały, że istnieje konieczność dostosowania poziomu pierwotnie ustalonej ceny transferowej do poziomu zgodnego z zasadą ceny rynkowej. Korekta powinna być dokonana w racjonalnie szybkim terminie po zakończeniu okresu rozliczeniowego. Przy określeniu częstotliwości oraz terminu dokonania takiej korekty powinna zostać wzięta pod uwagę m.in. praktyka gospodarcza przyjęta w branży, zmienność czynników ekonomicznych mających wpływ na wysokość ceny transferowej, wystąpienie okoliczności mających znaczący wpływ na zmianę pierwotnie ustalonej ceny transferowej, techniczne możliwości dokonania takiej korekty.

Jak czytamy w uzasadnieniu do projektu ustawy nowelizującej (druk sejmowy Nr 2860), art. 11e ustawy o CIT definiuje szczegółowe warunki dopuszczalności stosowania korekt cen transferowych. W praktyce gospodarczej często występują sytuacje, w których poziom ceny transferowej w trakcie roku nie ulega znaczącym modyfikacjom, w efekcie powodując odchylenia pomiędzy zrealizowanym poziomem rentowności podmiotu powiązanego,

a rynkowym poziomem rentowności, wynikającym przykładowo z analizy porównawczej. Taka sytuacja może mieć miejsce chociażby w relacji producenta o ograniczonym zakresie funkcji, ryzyk i aktywów z podmiotem centralnym zarządzającym łańcuchem dostaw (tzw. entrepreneur) – który to podmiot nie zawsze będzie stroną bezpośrednich transakcji  z producentem. Po zakończeniu roku może okazać się, że wskutek wystąpienia zmian okoliczności istotnych z punktu widzenia cen transferowych suma wynagrodzenia otrzymanego przez producenta w trakcie roku może nie być wystarczająca do osiągnięcia rynkowego poziomu rentowności i, w rezultacie, konieczne jest dokonanie korekty rentowności w celu uzyskania wyniku finansowego zgodnego z poziomem rynkowym. Istotne z punktu widzenia cen transferowych okoliczności, których nie można było przewidzieć w momencie planowania poziomu cen transferowych na dany rok mogą obejmować przykładowo istotne zmiany rynkowych cen podstawowych surowców lub materiałów, wahania kursów walutowych, zmiany stóp procentowych czy też znaczące wahania popytu lub podaży danego produktu, spowodowane czynnikami niezależnymi od podatnika i podmiotu powiązanego. Różnice pomiędzy zakładanym poziomem rentowności a rentownością rzeczywistą mogą wynikać również z modelu, w którym do ustalania cen transferowych w trakcie roku wykorzystywane były informacje o kosztach historycznych, a podatnik w trakcie roku nie miał możliwości dokonania dostosowania do kosztów rzeczywistych – podczas gdy zmieniają się istotne okoliczności mogące mieć wpływ na poziom ceny transferowej. Wówczas, na koniec roku może powstać różnica, wynikająca z porównania kosztów historycznych i rzeczywistych. Z uwagi na potencjalnie istotny wpływ możliwości dokonywania takich korekt na dochody podatkowe Skarbu Państwa, wprowadzono warunki, które ograniczą możliwość nadużywania korekt cen transferowych przez podatników i odpowiednio zabezpieczą interes Skarbu Państwa.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego Wnioskodawca należy do grupy kapitałowej, w skład której wchodzą razem z Wnioskodawcą, spółki mające zarząd i siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, będące polskimi rezydentami podatkowymi i podlegające w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągnięcia. Spółka posiadająca 100% udziałów w kapitale zakładowym Wnioskodawcy jest podmiotem o charakterze holdingowym, świadczącym na rzecz podmiotów zależnych usługi  o charakterze pomocniczym, wspomagające podstawową działalność podmiotów zależnych. Część usług stanowią usługi o niskiej wartości dodanej, wymienione w załączniku nr 6 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, drugą kategorią usług są usługi, których charakter można również określić jako pomocniczy w stosunku do podstawowej działalności Wnioskodawcy, a które obejmują kompleksową obsługę w obszarach: handlowym, marketingu, kontrolingu i analiz, zakupów, planowania produkcji oraz w obszarze badań i rozwoju. Wynagrodzenie za świadczone przez spółkę nadrzędną usługi wobec podmiotów zależnych jest ustalane z zastosowaniem metody „koszt plus”. Sposób ustalania bazy kosztowej, wartość narzutu zysku oraz klucze alokacji zostały opisane w grupowej polityce cen transferowych. Baza kosztowa stanowiąca podstawę do obliczenia należnego wynagrodzenia ustalana jest w okresach miesięcznych na podstawie faktycznie poniesionych kosztów, wyodrębnionych dla każdego rodzaju usług. Klucz alokacji kosztów pośrednich świadczonych usług, ustalany jest miesięcznie, wskaźnikiem udziału kosztów bezpośrednich poszczególnych usług w całej puli kosztów obu rodzajów usług wewnątrzgrupowych. Poziom marży został ustalony jak dla usług o niskiej wartości dodanej, o których mowa w art. 11d ustawy o CIT. Klucz alokacji usług na poszczególne spółki w grupie ustalany jest wskaźnikiem udziału wartości przychodów ze sprzedaży produktów, usług, towarów i materiałów w ogólnej wartości przychodów z tego tytułu, zrealizowanych przez spółki. Za użyciem jako klucza alokacji wskaźnika przychodowego przemawia fakt, że obie spółki będące odbiorcami usług, mają ten sam profil działalności, działają na tożsamych rynkach zbytu, osiągając zbliżone przychody ze sprzedaży. Przychody ze sprzedaży produktów, towarów i materiałów są w tym przypadku podstawowym miernikiem skali działalności poszczególnych podmiotów. Wskaźnik ten jest ustalany na podstawie faktycznie osiągniętych przychodów w roku poprzedzającym rok obrotowy i jest podstawą do alokacji należnego wynagrodzenia z tytułu usług dla poszczególnych spółek, na rok następny. Po zakończeniu roku obrotowego, spółki dokonują weryfikacji wskaźnika i ewentualnej korekty oraz aktualizują klucz alokacji na kolejny rok obrotowy. Usługodawca, po zweryfikowaniu wskaźnika udziału przychodów danej spółki w wartości przychodów zrealizowanych przez usługobiorców w danym roku obrotowym, wystawia faktury korygujące, które u usługobiorców (w tym u Wnioskodawcy), mogą powodować zmniejszenie kosztów operacyjnych lub ich zwiększenie, przy czym wartość korekty in plus dla jednego podmiotu, jest zarazem korektą in minus dla drugiego.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że:

1.otrzymał korekty dotyczące wysokości wynagrodzenia za zakupione usługi wewnątrzgrupowe w roku 2020. Otrzymane korekty dla Wnioskodawcy są korektami zmniejszającymi koszty zakupionych usług i dla celów podatku dochodowego od osób prawnych zostały ujęte w księgach w 2020 roku, jako korekty zmniejszające koszty uzyskania przychodu.

2.Narzut marży został ustalony w oparciu o art. 11f ustawy o CIT, zgodnie z którym,

w przypadku transakcji kontrolowanych stanowiących usługi o niskiej wartości dodanej, organ podatkowy odstępuje od określenia dochodu lub straty podatnika w zakresie wysokości narzutu na kosztach tych usług, jeżeli łącznie są spełnione następujące warunki:

1) Narzut na kosztach tych usług został ustalony przy wykorzystaniu metody koszt plus lub marży transakcyjnej netto i wynosi:

a) nie więcej niż 5% kosztów - w przypadku nabycia usług,

b) nie mniej niż 5% kosztów - w przypadku świadczenia usług.

2)  Usługodawca nie jest podmiotem mającym miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju stosującym szkodliwą konkurencję podatkową;

3)Usługobiorca posiada kalkulację obejmującą następujące informacje:

a) rodzaj i wysokość kosztów uwzględnionych w kalkulacji,

b) sposób zastosowania i uzasadnienie wyboru kluczy alokacji dla wszystkich podmiotów korzystających z usług.

Przepisy te, pozwalające na uznanie poziomu stosowanej marży przez podmioty powiązane

za rynkową, odnoszą się do usług o niskiej wartości dodanej, za które można uznać usługi

wymienione w załączniku nr 6 do ustawy i spełniające łącznie następujące warunki:

1) mają charakter usług wspomagających główną działalność gospodarcza usługobiorcy;

2) nie stanowią głównego przedmiotu działalności grupy podmiotów powiązanych;

3) wartość tych usług świadczonych przez usługodawcę na rzecz podmiotów niepowiązanych nie przekracza 2% wartości tych usług świadczonych na rzecz podmiotów powiązanych i niepowiązanych;

4) nie są przedmiotem dalszej odprzedaży przez usługobiorcę, z wyłączeniem odprzedaży usług nabytych we własnym imieniu, ale na rzecz innego podmiotu powiązanego (refakturowanie).

Zasady ustalania cen w transakcjach z podmiotami powiązanymi zostały określone

w Grupowej Polityce Ustalania Cen Transferowych i zawierają opis przyjętych metod wyceny oraz sposób kalkulacji ceny w transakcjach realizowanych przez podmioty powiązane, w tym również uzasadnienie dla przyjętych kluczy alokacji, jak również zasady ich ustalania, dla każdego rodzaju transakcji kontrolowanej. Wszystkie nabywane przez Wnioskodawcę usługi spełniają warunki zawarte w art. 11f i nawet jeżeli część usług nie zostało wymienionych w załączniku nr 6 do ustawy, to w ocenie Wnioskodawcy, wszystkie mają charakter usług pomocniczych w stosunku do głównej działalności grupy podmiotów, nie wymagających zaangażowania wysokocennych aktywów czy unikalnych wartości niematerialnych i prawnych i nie generujących wysokiego ryzyka dla żadnej ze stron transakcji. W ocenie Wnioskodawcy są to wystarczające przesłanki aby uznać że ustalony na poziomie 5% narzut na kosztach kupowanych usług został ustalony na poziomie rynkowym.

3.Zdaniem Wnioskodawcy, świadczenie usług wewnątrzgrupowych, których cena opiera się na metodzie „koszt plus” powiększonej o narzut na kosztach w wysokości określonej

w art. 11f ustawy o CIT, jest ceną jaką ustaliłyby między sobą podmioty niepowiązane. Metoda koszt plus opiera się na zasadzie, że każde funkcjonujące w warunkach rynkowych przedsiębiorstwo, może trwale działać na rynku, jeżeli osiągane przychody pokrywają koszty stałe i zmienne oraz gwarantują pewien poziom zysku. Spółka spełniając warunki określone w art. 11n ustawy o CIT, jest podmiotem uprawnionym do korzystania z uproszczeń w dokumentowaniu transakcji z podmiotami powiązanymi. Przywilej ten pozwala Wnioskodawcy na niesporządzanie lokalnej dokumentacji cen transferowych,  w tym również analiz porównawczych czy analiz zgodności, które stanowiłyby potwierdzenie tezy, że podmiot niepowiązany zawarłby z Wnioskodawcą taką transakcję na porównywalnych warunkach. Jednak z uwagi na fakt, że podobny mechanizm - oparty na bazie kosztowej powiększonej o narzut zysku - jest podstawą do ustalania cen produktów dla odbiorców spółki, należy uznać, że gdyby usługodawcą był podmiot niepowiązany, do wyceny wartości usługi zostałaby zastosowana taka sama metoda.

4. Spółka świadcząca usługi dla dwóch spółek operacyjnych (w tym Wnioskodawcy) stosuje klucze podziałowe, przyjęte i opisane w grupowej polityce ustalania cen transferowych, oparte na danych wynikających ze sprawozdań finansowych. Weryfikacja zastosowanych

w trakcie roku wskaźników alokacji kosztów świadczonych usług na poszczególne spółki, odbywa się w czasie kiedy wartość danych finansowych, na których zostały oparte klucze alokacji za dany rok, jest już znana (po zakończeniu roku obrotowego) i można dokonać weryfikacji zastosowanych wcześniej wskaźników oraz skorygować ustalone wcześniej wynagrodzenie. Zatem można powiedzieć, że dokonane korekty wynikają z faktu uzyskania wiedzy na temat danych finansowych (przychodów ze sprzedaży czy kosztów operacyjnych), stanowiących podstawę ustalenia właściwego wynagrodzenia dla spółek i są niezbędne dla zapewnienia ich zgodności z warunkami jakie ustaliłyby pomiędzy sobą podmioty niepowiązane.

5.Wnioskodawca posiada oświadczenie podmiotu powiązanego o dokonaniu korekty w tej samej wysokości, co Wnioskodawca.

6. Wnioskodawca potwierdził dokonanie otrzymanych od usługodawcy korekt w

rocznym zeznaniu podatkowym za rok 2020.

W związku z powyższym, Spółka powzięła wątpliwość, czy otrzymane przez Wnioskodawcę faktury korygujące, wystawione w wyniku weryfikacji wskaźników służących do alokacji należnego wynagrodzenia za świadczone usługi, spełniają przesłanki uznania ich za korekty cen transferowych w rozumieniu przepisów art. 11e ustawy o CIT i mogą stanowić podstawę korekty kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych w roku którego dotyczą.

Odnosząc się do powyższych wątpliwości Wnioskodawcy należy wskazać, że przedstawiony we wniosku stan faktyczny wymaga w pierwszej kolejności zbadania, czy przedstawiona korekta dotycząca wysokości wynagrodzenia za zakupione usługi wewnątrzgrupowe w roku 2020 stanowi korektę cen transferowych. Korekta ceny transferowej oznacza skorygowanie (poprawienie, dostosowanie) ceny transferowej. Cena transferowa to cena, wynagrodzenie, wynik finansowy, wskaźnik finansowy bądź inaczej określony rezultat finansowy warunków ustalonych lub narzuconych między podmiotami powiązanymi w wyniku istniejących między nimi powiązań (art. 11a ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT).

Następnie należy przejść do weryfikacji, czy w stanie faktycznym mamy do czynienia z korektą w rozumieniu art. 11e ustawy o CIT.

Na tak postawione pytanie należy odpowiedzieć twierdząco bowiem:

1)w transakcjach kontrolowanych pomiędzy Wnioskodawcą i Spółką powiązaną ustalone zostały warunki, które ustaliłyby podmioty niepowiązane (cena za usługi została ustalona na poziomie koszt + 5%, co odpowiada metodzie z art. 11d ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT oraz wartości przewidzianej w art. 11f ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy o CIT),

2)nastąpiła zmiana istotnych okoliczności mających wpływ na ustalone w trakcie roku podatkowego warunki (znane są faktycznie poniesione koszty i uzyskane przychody będące podstawą do alokacji kosztów pośrednich),

3)jak wynika z opisu sprawy Wnioskodawca posiada oświadczenie podmiotu powiązanego o dokonaniu korekty w tej samej wysokości co Wnioskodawca,

4)podmiot powiązany jest rezydentem Rzeczypospolitej Polskiej,

5)Wnioskodawca potwierdził dokonanie korekty cen transferowych w rocznym zeznaniu podatkowym za rok podatkowy, którego dotyczy korekta.

Biorąc powyższe pod uwagę stanowisko Spółki zgodnie z którym otrzymane korekty, związane z aktualizacją klucza alokacji stanowią korektę cen transferowych w rozumieniu art. 11e ustawy o CIT i stanowią podstawę do korekty kosztów uzyskania przychodów w okresie którego dotyczą – jest prawidłowe. 

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne. 

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się  w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa,ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną