Bank może ujmować dla celów podatkowych transakcje typu repo jako – odpowiednio – zaciągnięcie lub udzielenie finansowania wg metody rachunkowej/ekonomicznej, tj. wynik podatkowy na transakcjach typu repo będzie determinowany ich ujęciem rachunkowym, a tym samym będzie spójnym z wynikiem dla celów rachunkowych i sprawozdawczych

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

20 lipca 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 15 lipca 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy Bank może przyjąć podejście zakładające ujęcie dla celów podatkowych transakcji typu repo jako – odpowiednio – zaciągnięcie lub udzielenie finansowania (analogicznie jak pożyczkę i kredyt) tak, aby wynik podatkowy na transakcjach typu repo był spójny z wynikiem dla celów rachunkowych i sprawozdawczych.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest spółką akcyjną, polskim rezydentem podatkowym (osobą prawną podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na gruncie CIT w Polsce), bankiem – podmiotem prowadzącym działalność bankową w oparciu o przepisy ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (Dz.U. z 2021 r. poz. 2439 ze zm.).

Bank sporządza jednostkowe i skonsolidowane sprawozdania finansowe zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości oraz Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej przyjętymi przez Komisję Europejską, a także przyjętymi przez Komisję Europejską ich interpretacjami.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Bank zawiera transakcje warunkowego zakupu lub sprzedaży papierów wartościowych – transakcje typu sell-buy back/repo (SBB, repurchase agreement) oraz buy-sell back/reverse repo (BSB) (dalej transakcje typu sell-buy back/repo oraz buy-sell back/reverse repo zwane łącznie także: „transakcjami typu repo”) polegające na:

1) w przypadku transakcji sell-buy back lub repurchase agreement (zwanej też repo): Bank (jako sprzedający) zobowiązuje się wobec drugiej strony (kupującego) do sprzedaży określonych papierów wartościowych , najczęściej obligacji lub bonów skarbowych, a jednocześnie kupujący zobowiązuje się wobec Banku do odsprzedaży w przyszłości takich samych lub równoważnych papierów wartościowych z powrotem na rzecz Banku.

W sensie ekonomicznym transakcje sell-buy back lub repo stanowią pożyczkę (finansowanie) zaciągnięte przez sprzedającego (tu: Bank), zabezpieczoną papierami wartościowymi zbywanymi przez sprzedającego na rzecz kupującego, gdzie różnica pomiędzy ceną nabycia a ceną odkupu stanowi koszt finansowania dla sprzedającego;

2) w przypadku transakcji buy-sell back lub reverse repo (które stanowią transakcje odwrotne do sell-buy back/repo): Bank (jako kupujący) zobowiązuje się wobec drugiej strony (sprzedającego) do zakupu określonych papierów wartościowych oraz jednocześnie sprzedający zobowiązuje się wobec Banku do odkupu w przyszłości takich samych lub równoważnych papierów wartościowych od Banku.

W sensie ekonomicznym transakcje buy-sell back lub reverse repo stanowią pożyczkę (finansowanie) zaciągnięte przez kupującego od Banku zabezpieczoną papierami wartościowymi zbywanymi przez kupującego na rzecz Banku, gdzie różnica pomiędzy ceną nabycia a ceną odkupu stanowi przychód dla Banku z udzielonego finansowania.

W transakcjach typu repo z góry ustalone są pomiędzy stronami np. data nabycia i data odkupu, cena nabycia i cena odkupu, rodzaj papierów wartościowych, stopa repo (stanowiące podstawę kalkulacji ceny odkupu).

W wyniku transakcji typu repo następuje przejście własności papierów wartościowych pomiędzy stronami transakcji, co w przypadku zdematerializowanych papierów wartościowych następuje z chwilą dokonania odpowiedniego zapisu na rachunku papierów wartościowych/na kontach depozytowych (ewidencjach) prowadzonych przez Krajowy Depozytowy Papierów Wartościowych S.A. (KDPW).

Pomiędzy transakcjami, odpowiednio: sell-buy back a repo oraz buy-sell back a reverse repo występują określone różnice (np. w zakresie konstrukcji prawnej dwóch „nóg” transakcji ujętej w jednej lub dwóch umowach albo zasad komu przysługują pożytki z papierów wartościowych będących przedmiotem zbycia). Jednak z uwagi na podobną treść ekonomiczną, dla celów wniosku oba rodzaje transakcji typu repo zostały potraktowane łącznie.

Bank wykorzystuje transakcje typu repo w szczególności do zarządzania płynnością finansową, tj. w sytuacji braku płynności (wtedy Bank stosuje sell-buy back/repo) lub w sytuacji nadpłynności (wtedy Bank stosuje buy-sell back lub reverse repo). Przedmiotem transakcji repo są najczęściej obligacje skarbowe lub bony skarbowe (tzn. papiery wartościowe o bardzo niskim lub zerowym ryzyku kredytowym – ryzyku niedotrzymania warunków przez emitenta).

Dla celów rachunkowych, w szczególności dla celów sprawozdawczości finansowej zgodnie ze stosowanymi przez Bank standardami rachunkowości (MSR/MSSF), Bank nie rozpoznaje zbycia papierów wartościowych w ramach transakcji typu repo, tj. Bank nie usuwa zbywanych papierów wartościowych objętych repo ze swoich aktywów (gdyż nie dochodzi do utraty kontroli Banku nad tymi aktywami – nie występuje zaprzestanie ujmowania – nie występuje tzw. derecognition tych papierów wartościowych), oraz Bank nie rozpoznaje nabywanych papierów wartościowych objętych reverse repo jako swoich aktywów.

Rachunkowo transakcje typu repo Bank rozpoznaje jako udzielone lub zaciągnięte finansowanie (pożyczkę), ujmując w wyniku finansowym jedynie przychód lub koszt z tytułu różnicy pomiędzy cenami nabycia a cenami odkupu. Jest to tzw. metoda rachunkowa/ ekonomiczna.

Dotychczas, do kalkulacji wyniku podatkowego na transakcjach typu repo Bank używał tych samych narzędzi informatycznych, co do kalkulacji wyniku podatkowego na pozostałych transakcjach odpłatnego nabycia/zbycia papierów wartościowych. Niniejszym, aplikacja podatkowa (TaxApps), na podstawie danych transakcyjnych pochodzących z jednego z głównych systemów bankowych Wnioskodawcy (GBO, stanowiącego jednocześnie system rachunkowy Banku) generuje portfel papierów wartościowych oraz wszelkie naliczenia i wyniki podatkowe (w tym te dotyczące transakcji typu repo) bazując na tzw. podejściu cywilistycznym, tj. rozpoznając każdą transakcję nabycia lub zbycia papierów wartościowych jako odrębne zdarzenie dla celów podatkowych. Czyli dotychczas dla celów podatku dochodowego od osób prawnych Bank stosował tzw. metodę cywilistyczną.

Raport z aplikacji podatkowej (generowany co miesiąc) jest podstawą ujęcia różnic pomiędzy wynikiem rachunkowym oraz dochodem podatkowym (ujęcia podstawy opodatkowania w podatku dochodowym od osób prawnych) oraz kalkulacji zaliczki na podatek/rocznego zobowiązania podatkowego w CIT. Do ustalenia kosztów uzyskania przychodów w związku z transakcjami na papierach wartościowych, aplikacja podatkowa stosuje metodę rozchodu papierów wartościowych „pierwsze weszło, pierwsze wyszło”/FIFO (tzn. przyjmuje się, że te same lub równoważne papiery wartościowe są zbywane kolejno, rozpoczynając od tych papierów, które zostały nabyte najwcześniej).

Od przyszłego roku Bank planuje wprowadzić zmianę w systemach informatyczno-rachunkowych polegającą na tym, że transakcje typu repo nie będą ewidencjonowane w aplikacji podatkowej, a jedynie bezpośrednio na kontach będących częścią ksiąg rachunkowych, jako należności lub zobowiązania z tytułu transakcji z przyrzeczeniem odkupu, tj. transakcji typu repo. Zmiana jest uzasadniona uproszczeniem ewidencji i usprawnieniem obiegu informacji w Banku w zakresie transakcji na papierach wartościowych. Niniejszym, podejście do transakcji typu repo na gruncie rachunkowym i sprawozdawczym będzie bezpośrednio determinować ujęcie dla celów podatkowych, tzn. Bank nie będzie traktował tych transakcji jako nabycie lub odpłatne zbycie papierów wartościowych, ale stosując tzw. metodę ekonomiczną jako – odpowiednio – zaciągnięcie (w przypadku SBB/repo) lub udzielenie (w przypadku BSB/reverse repo) finansowania, gdzie dla potrzeb ustalenia dochodu podatkowego – odpowiednio – kosztem uzyskania przychodów (w przypadku SBB/repo) lub przychodem podatkowym (w przypadku BSB /reverse repo) jest różnica pomiędzy ceną nabycia a ceną odkupu. Niniejszym, od przyszłego roku Bank będzie stosował metodę rachunkową/ekonomiczną także dla celu podatku dochodowego od osób prawnych.

Mając na uwadze przedmiotową planowaną zmianę rejestracji transakcji typu repo w księgach rachunkowych oraz fakt, że przepisy podatkowe nie odnoszą się wprost do tego typu transakcji, Bank zwraca się do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z prośbą o potwierdzenie, że zmiana w ewidencji transakcji typu repo powinna także zostać odpowiednio uwzględniona na gruncie CIT w ten sposób, iż przedmiotowe transakcje powinny być ujmowane podatkowo spójnie z podejściem rachunkowym (sprawozdawczym).

Pytanie

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny i zdarzenie przyszłe, Bank prosi o udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy po zmianach w systemach informatycznych/ewidencji Banku, Bank może przyjąć podejście zakładające ujęcie dla celów podatkowych transakcji typu repo jako – odpowiednio – zaciągnięcie lub udzielenie finansowania (analogicznie jak pożyczkę i kredyt) tak, aby wynik podatkowy na transakcjach typu repo był spójny z wynikiem dla celów rachunkowych i sprawozdawczych?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawcy, po zmianach w jego systemach informatycznych/ewidencji, Bank może ujmować dla celów podatkowych transakcje typu repo jako – odpowiednio – zaciągnięcie lub udzielenie finansowania (analogicznie jak pożyczkę i kredyt). Niniejszym, prawidłowe będzie podejście, iż wynik podatkowy na transakcjach typu repo będzie determinowany ich ujęciem rachunkowym i tym samym będzie spójnym z wynikiem dla celów rachunkowych i sprawozdawczych (tzn. Bank będzie mógł stosować tzw. metodę rachunkową/ekonomiczną do celów podatkowych).

Uzasadnienie

Przepisy updop nie odnoszą się wprost do transakcji typu repo. Zgodnie z literalnym brzmieniem updop, nawiązując do ich prawnej charakterystyki, transakcje typu repo stanowią parę dwóch oddzielnych czynności – umowy nabycia papieru wartościowego oraz umowę odpłatnego zbycia (sprzedaży) papieru wartościowego (przy czym w zależności od konkretnej transakcji typu repo, to zbycie lub nabycie może nastąpić najpierw). Niniejszym, na podstawie updop, nabycie papieru wartościowego w transakcji typu repo powinno stanowić koszt uzyskania przychodu, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm., dalej: „updop”) potrącalny dla celów podatku dochodowego w momencie odpłatnego zbycia papieru wartościowego (stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 8 updop). Natomiast odpłatne zbycie papieru wartościowego, stosownie do art. 12 ust. 1, 2-3a i art. 14 ust. 1 updop, powinno generować przychód podatkowy w momencie zbycia papieru wartościowego i w wysokości należnej ceny sprzedaży tego papieru wartościowego (zakładając, że cena ta nie będzie bez uzasadnionych przyczyn ekonomicznych odbiegać od wartości rynkowej tych papierów).

Jednocześnie, niezależnie od prawnego przebiegu transakcji typu repo (które stanowią nabycie i zbycie papieru wartościowego, gdzie dochodzi do zmiany właściciela tych papierów), w praktyce prezentuje się pogląd, że transakcje typu repo można postrzegać także z ekonomicznego punktu widzenia, a więc jako zaciągnięcie lub udzielenie finansowania. Takie podejście wywodzi się z rachunkowego ujęcia transakcji typu repo, tzn. nierozpoznawania nabycia lub zbycia aktywów, a jedynie ujmowania w wyniku finansowym przychodu lub kosztu z tytułu różnicy pomiędzy cenami nabycia a cenami odkupu.

Zgodnie z metodą rachunkową rozliczania transakcji typu repo, ponieważ ich celem jest pozyskanie lub udzielenie finansowania zabezpieczonego papierami wartościowymi, to powinny one być traktowane jako transakcje o analogicznym charakterze do pożyczki, tak samo dla celów rachunkowych jak i dla celów podatkowych. W takim wypadku, dla celów updop transakcje typu repo należy traktować jak udzielenie lub zaciągnięcie pożyczki i tym samym wynagrodzenie za finansowanie otrzymane lub płacone przez Bank z tego tytułu powinno stanowić odpowiednio przychód lub koszt uzyskania przychodów na zasadach, które updop przewiduje dla odsetek. W efekcie środki pieniężne stanowiące równowartość ceny papierów wartościowych nie mają charakteru definitywnego przysporzenia. Takim definitywnym przysporzeniem jest dopiero zrealizowany wynik na transakcji i ta wartość powinna zostać uwzględniona w rachunku podatkowym. Sprawia to, że kwalifikacja podatkowa dla transakcji typu repo powinna być podobna do kwalifikacji rachunkowej tych transakcji.

Podkreślenia wymaga, że oba podejścia (rozpoznawanie transakcji typu repo jako obrót, tj. zbycie/nabycie, papierami wartościowymi lub rozpoznawanie transakcji typu repo jako formy pożyczki) prowadzą do tego samego wyniku podatkowego, tylko może to następować w innym momencie/czasie.

W ostatnim okresie, interpretacje podatkowe wydawane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej skupiają się na ekonomicznym sensie transakcji typu repo, tzn. na spójnym ujmowaniu takich transakcji na gruncie podatkowym i rachunkowym (sprawozdawczym) – tak np. w interpretacji podatkowej z 29 listopada 2019 r. sygn. 0111-KDIB1-2.4010.407.2019.1.AK, gdzie organ podatkowy potwierdził stanowisko podatnika, że: „istotą gospodarczą zawierania przez Bank transakcji z grupy repo jest przede wszystkim udzielanie finansowania. Papiery wartościowe, które w okresie trwania kontraktu mogą zostać przeniesione (zbyte) do podmiotu finansującego pełnią jedynie funkcję zabezpieczającą ryzyko braku zwrotu udzielonego finansowania. Środki pieniężne przekazywane finansowanemu stanowią równowartość przekazywanych Bankowi jako finansującemu papierów wartościowych. W tym przypadku jednak charakter transakcji wpływa na fakt, iż strona finansowana zobowiązana jest do zwrotu w określonym terminie udzielonego finansowania, a w razie spełnienia tego świadczenia Bank zobowiązany jest do zwrotnego przekazania tych papierów finansowanemu. Z tego punktu widzenia należy zauważyć, iż przekazywane przez Bank środki pieniężne, po stronie podmiotu otrzymującego finansowanie mają charakter zwrotny co pozwala uznać, że pomimo cywilnoprawnej konstrukcji (środki pieniężne otrzymywane są w zamian za zbycie papierów wartościowych), to patrząc przez pryzmat celu i sensu ekonomicznego, mając na uwadze, że przeniesienie własności papierów ma charakter warunkowy i ograniczony czasowo do okresu trwania kontraktu, to uzyskiwane w ten sposób wartości pieniężne nie stanowią definitywnego przysporzenia. To pozwala przyjąć założenie, że nie powinny kreować u podmiotu przenoszącego papiery wartościowe w ramach takich transakcji przychodu do opodatkowania podatkiem CIT. Idąc za tym, zwrot udzielonego finansowania, mimo iż w sensie cywilnoprawnym związany z odkupem papierów wartościowych, u podmiotu finansowanego na gruncie podatku CIT może być kwalifikowany jako spłata zadłużenia z tytułu udzielonej pożyczki, a zatem będzie on uprawniony do rozpoznania jako koszt uzyskania przychodu na mocy art. 15 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 10 i 11 ustawy o CIT jedynie takiej części, która stanowi faktyczny koszt udzielonego finansowania. Bank natomiast może rozpoznać z tytułu udzielonego finansowania, w oparciu o normę art. 12 ust. 4 pkt 2 ustawy o CIT, przychód w części odpowiadającej wynagrodzeniu za udzielone finansowanie. Bank może także w ramach transakcji z grupy repo pozyskiwać finansowanie i wtedy w jego ocenie będzie uprawniony do uznania, iż przenosząc jako zabezpieczenie papiery wartościowe na rzecz finansującego otrzymuje środki pieniężne, które otrzymuje warunkowo i pod tytułem zwrotnym, zatem może nie kwalifikować ich wartości jako przychodu do opodatkowania w podatku CIT. Następnie dokonując zwrotu pozyskiwanych środków finansowych i otrzymując zwrotnie papiery wartościowe, które wydał jako zabezpieczenie, będzie uprawniony do rozpoznania na mocy art. 15 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 10 i 11 ustawy o CIT kosztów uzyskania przychodów w wartości ustalonej jako wynagrodzenie od udzielonego finansowania”.

Uzasadnieniem dla nietraktowania transakcji typu repo jako nabycia/zbycia papierów wartościowych może być wskazanie, że pomimo dwóch odrębnych transakcji („nóg”), są one ze sobą ściśle powiązane. Pierwsza „noga” (czy nabycie czy zbycie papieru) nie ma samoistnego charakteru, ale jest warunkowa i od razu powiązana z przyszłą transakcją (odwrotną do pierwszej). Zbywca papieru wartościowego nie traci ekonomicznego władztwa nad papierem wartościowym (chociaż przestaje na pewien czas być jego właścicielem). Tu papier wartościowy ma funkcję zabezpieczającą (transakcja typu repo ma charakter zbliżony do przewłaszczenia na zabezpieczenie).

Należy także wspomnieć, że sensem ekonomicznym zawierania transakcji typu repo jest przede wszystkim pozyskanie lub udzielenie finansowania, a nie przeniesienie własności papierów wartościowych. Przekazywane przez stronę nabywającą finansowanie ma charakter zwrotny i nie stanowi dla zbywającego papiery wartościowe definitywnego przysporzenia, co pozwala uznać, iż sama kwota finansowania nie powinna kreować u zbywającego papiery wartościowe przychodu do opodatkowania podatkiem od osób prawnych.

Z drugiej strony, odkup zbytych uprzednio w ramach transakcji typu repo papierów wartościowych i ustalona w tym zakresie cena nie powinna stanowić wydatku na nabycie papieru wartościowego, o którym mowa w art. 16 ust. 8 updop. Kosztem uzyskania przychodu po stronie finansowanego, zgodnie z art. 15 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 10 i 11 updop będzie jedynie część tego wydatku, która stanowi faktyczny koszt udzielonego finansowania. Finansujący natomiast powinien rozpoznać przychód z tytułu udzielonego finansowania, w oparciu o normę art. 12 ust. 4 pkt 1 i 2 w związku z art. 12 ust. 1 updop, w części odpowiadającej wynagrodzeniu za udzielone finansowanie, a nie w pełnej kwocie otrzymanych środków, które to zawierają również kwotę finansowania.

Przyjęcie opisanej powyżej metody kwalifikacji podatkowej transakcji typu repo pozwoli Wnioskodawcy zachować zbieżność księgowego i podatkowego charakteru tych transakcji, dzięki czemu będzie on określać dochód (stratę), podstawę opodatkowania i wysokość należnego podatku za rok podatkowy zgodnie z normą art. 9 updop.

Podsumowując, zdaniem Banku, po zmianach w jego systemach informatycznych (zmianie zasad działania aplikacji podatkowej), Bank może ujmować dla celów podatkowych transakcje typu repo jako – odpowiednio – zaciągnięcie lub udzielenie finansowania (analogicznie jak pożyczkę i kredyt). Bank będzie mógł stosować tzw. metodę rachunkową/ ekonomiczną do celów podatkowych – prawidłowe będzie podejście, iż wynik podatkowy na transakcjach typu repo będzie determinowany ich ujęciem rachunkowym, a tym samym będzie spójnym z wynikiem dla celów rachunkowych i sprawozdawczych.

Powyższy pogląd, w analogicznym stanie faktycznym, dla innego polskiego banku, potwierdził Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 23 maja 2019 r. o sygn. 0111-KDIB1-2.4010.77.2019.3.BG.

Dodatkowo takie stanowisko wyrażał też Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacjach wydawanych na rzecz banków:

-z 20 lutego 2012 r. sygn. IPPB3/423-968/11-4/AG,

-z 22 marca 2012 r. sygn. IPPB3/423-13/12-2/AG,

-z 29 marca 2012 r. sygn. IPPB3/423-1108/11-2/AG,

-z 8 sierpnia 2012 r. sygn. IPPB3/423-356/12-2/MS,

-z 11 grudnia 2012 r. sygn. IPPB3/423-730/12-2/AG,

-z 13 grudnia 2012 r. sygn. IPPB3/423-772/12-2/AG,

-z 1 lipca 2013 r. sygn. ILPB3/423-158/13-2/EK,

-z 11 października 2013 r. sygn. IPPB3/423-522/13-2/MS,

-z 18 grudnia 2013 r. sygn. IPPB3/423-763/13-2/JBB,

-z 10 stycznia 2014 r. sygn. IPPB3/423-877/13-2/MS,

-z 23 marca 2016 r. sygn. IPPB3/4510-2/16-2/JBB. 

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.