- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jednocześnie zgodnie z art. 16d ust. 1. Podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Dwa powyższe przepisy determinują kwestię sposobu uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodu powyższego wydatku. Należy stwierdzić, iż ze względu na fakt, że Wnioskodawca poniósł wydatek przekraczający kwotę 10 000 złotych kosztem uzyskania przychodu nie będzie jednorazowa kwota uwzględniona w kosztach zgodnie z art. 16d ust. 1 ustawy o CIT, a odpisy amortyzacyjne dokonywane na podstawie art. 16a ust. 1 ustawy o CIT.

Ostatnią przesłanką determinującą możliwość uwzględniania w kosztach uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych jest art. 16c ustawy o CIT, zgodnie, z którym amortyzacji nie podlegają:

(...)

3) dzieła sztuki i eksponaty muzealne

Zdaniem Wnioskodawcy powyższy środek trwały nie będzie stanowił dzieła sztuki ani eksponatu muzealnego. W pierwszej kolejności należy zdefiniować pojęcie dzieła sztuki oraz eksponatu muzealnego. Ze względu na fakt, że żadne z tych pojęć nie posiada swojej definicji legalnej w przepisach prawa, należy odwołać się do słownika języka polskiego. Zgodnie z SJP łącząc dwa pojęcia eksponatu oraz muzealnego należy dojść do wniosku iż jest to przedmiot wystawiony do oglądania w muzeum. Można więc kategorycznie stwierdzić, iż środek trwały Wnioskodawcy nie jest eksponatem muzealnym, gdyż nie będzie wystawiany w muzeum. Odnosząc się zaś do dzieła sztuki według SJP jest to obraz, rzeźba itp., mające wartość artystyczną.

Natomiast przez wartość artystyczną należy rozumieć pewien czynnik, którego występowanie w danej czynności kulturowej bądź w wytworze tej czynności - obiekcie kulturowym jest warunkiem niezbędnym, by daną czynność bądź jej wytwór można było zaliczyć do klasy czynności bądź ich wytworów, opatrywanych mianem dzieł sztuki. (S. Morawski, O wartości artystycznej, „Kultura i Społeczeństwo” nr 4/1962).

W przedstawionej przez Wnioskodawcę sytuacji nie sposób uznać za prawidłowy pogląd iż opisany środek trwały stanowi dzieło sztuki. Istotnym tego argumentem jest fakt, iż nie posiada on walorów artystycznych. Został on stworzony poprzez wykorzystanie drukarki 3d. Jest to wydruk, który nie ma charakteru unikalnego. Posiada on cechy, których nie można bezpośrednio powiązać z dziełem sztuki. Stworzenie takiego środka trwałego wymagało jedynie działań odtwórczych. Proces ten polegał przede wszystkim na przygotowaniu odpowiedniego wydruku. Tworzenie trójwymiarowego obiektu przy wykorzystaniu drukarki 3d nie miało na celu wykreowanie nowego dzieła sztuki. Trudno w tym zakresie, aby mówić o dziele sztuki, gdy podstawowym jego założeniem był jedynie odtwórczy charakter. Przemawia także za tym fakt, iż w przeciwnym razie każdy obiekt stworzony w sposób związany z drukarką 3d byłby dziełem sztuki, co wydaje się sprzeczne z jego definicją. Dodatkowo powyższy środek trwały nie ma także charakteru wyniosłego, który należy przydzielić do dzieł sztuki.

Celem stworzenia tego środka trwałego był charakter marketingowy w zakresie humorystyczno-satyrycznym. Uznanie tego środka trwałego za dzieło sztuki mogłoby w pewnym zakresie stanowić obrazę dla środowiska specjalistów z tego zakresu. Kolejnym ważnym elementem jest fakt, iż środek trwały posiada zmienne atrybuty, które są wymienialne. Takiego elementu nie posiadają dzieła sztuki. Jeżeli dane dzieło sztuki posiada jakiś atrybut jest on wbudowany w jego konstrukcję. Należy więc uznać, iż środek trwały Wnioskodawcy nie stanowi dzieła sztuki ani eksponatu muzealnego w związku z czym podlega amortyzacji zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT.

Mając na uwadze powyższe zdaniem Wnioskodawcy może on zaliczyć w koszty uzyskania przychodu odpisy amortyzacyjne od wydatku na stworzenie środka trwałego.

Ad 2

Zdaniem Wnioskodawcy od przedstawionego we wniosku środka trwałego należy dokonywać odpisów amortyzacyjnych według 20% stawki amortyzacyjnej.

Zgodnie z art. 16i ust. 1 ustawy o CIT Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Kluczowe znaczenie w tym zakresie ma fakt ustalenia właściwej nazwy środka trwałego zgodnie z załącznikiem nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ze względu na fakt, iż środek trwały można przenieść w dowolne miejsce w jego przypadku nie znajdą zastosowania pozycje 1 oraz 2 załącznika. Dodatkowo ze względu na to, że środek trwały Wnioskodawcy nie jest także żadnego rodzaju pojazdem pozycja 7 także nie będzie go dotyczyć. Zdaniem Wnioskodawcy środek trwały powinien zostać sklasyfikowany w pozycji 8.

W powyższym rozdziale znajdują się następujące środki trwałe:

-wyposażenie kin, teatrów, placówek kulturalno-oświatowych oraz instrumenty muzyczne (stawka amortyzacji 10%),

-kioski, budki, baraki, domki kempingowe -niezwiązane trwale z gruntem (stawka amortyzacji 10%),

-maszyny biurowe piszące, liczące i licząco-piszące (stawka amortyzacji 14%),

-dalekopisy do maszyn matematycznych (stawka amortyzacji 14%),

-narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie (stawka amortyzacji 20%),

-elektroniczna aparatura kontrolno-pomiarowa do przeprowadzania badań laboratoryjnych (stawka amortyzacji 25%),

-aparaty i sprzęty do hydro- i mechanoterapii (stawka amortyzacji 25%),

-wyposażenie cyrkowe (stawka amortyzacji 25%).

Środek trwały Wnioskodawcy sam w sobie nie ma jednego bezpośredniego przeznaczenia wynikającego z wykazu stawek amortyzacyjnych. Został on zakupiony w celach marketingowych. Nie służy do celów wytwórczych, przetwórczych czy przemysłowych. Zdaniem Wnioskodawcy ze względu na fakt, iż nie jest trwale związany z gruntem powinien znaleźć się w nazwach środków trwałych zatytułowanych narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenia. Brak przeznaczenia wynikającego z innych nazw środków trwałych znajdujących się w wykazie prowadzi do wniosku, iż środek trwały powinien zostać sklasyfikowany według podstawowego podziału jakim jest podział na nieruchomości oraz ruchomości. Uwzględnienie środka trwałego jako ruchomość z przeznaczeniem nie wynikającym z innych pozycji wykazu prowadzi do wniosku, iż powinien on znaleźć się właśnie w tej pozycji oraz tej nazwie.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż brak bezpośredniego przeznaczenia oraz ruchomy charakter środka trwałego prowadzi do wniosku, iż środek trwały będący przedmiotem wniosku nie może kwalifikować się w innej pozycji niż 8, a brak spełnienia definicji dotyczącej innych nazw środków trwałych wynikających z tej pozycji prowadzi do wniosku, że środek trwały powinien znaleźć się w grupowaniu nazw środków trwałych objętym nazwą: narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenia i podlegać stawce amortyzacji w wysokości 20%.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”),

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

-musi zostać poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

-musi być definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

-musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

-musi zostać poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

-musi zostać właściwie udokumentowany,

-nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ww. ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodów. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodów odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodów.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

a)„celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,

b)„zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast

c)„zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto, poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast, jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Podsumowując, wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu zaistnieje związek przyczynowy i koszt nie będzie objęty dyspozycją art. 16 ust. 1.

Państwa wątpliwości budzi m.in. kwestia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wydatku na stworzenie środka trwałego.

W tym miejscu zauważyć należy, że aby wydatki związane z nabyciem środka trwałego stanowiły dla Państwa koszty uzyskania przychodów należy ustalić czy wydatki zostały poniesione w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.

Odnosząc się do, powyższych przepisów, a także do przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że wydatki związane z nabyciem środka trwałego, nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów bowiem pozostają one bez wpływu na uzyskanie przychodów, jak również nie mają wpływu na zachowanie, czy zabezpieczenie źródła przychodów. Tym samym odpisy amortyzacyjne od wskazanego we wniosku składnika majątku, nie mogą zostać uznane za koszt podatkowy.

Jak wskazano powyżej aby wydatek uzyskał status kosztu uzyskania przychodów istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt podatkowy, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. Nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodów i jako taki podlegać odliczeniu od podstawy opodatkowania. Skoro ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z określonym celem, to musi on być widoczny. Zauważyć w tym miejscu należy, że sam fakt, poniesienia wydatku na stworzenie środka trwałego nie gwarantuje jeszcze zwiększenia przychodów Spółki. Nie jest to również wydatek na zachowanie, czy też zabezpieczenie źródła przychodów. Z przedmiotowego wniosku nie wynika, aby brak środka trwałego spowodował utratę przez Spółkę przychodów, czy też samo zagrożenie tą utratą. Tut. Organ nie kwestionuje przy tym sensu ekonomicznego wydatku, czy też racjonalności podejmowanych przez przedsiębiorcę decyzji gospodarczych i ich efektywności, lecz ocenia czy konkretny wydatek został poniesiony w związku z dążeniem do osiągnięcia przychodu (zachowania lub zabezpieczenia jego źródła). Zauważyć należy, że samo przyjście osób do siedziby Wnioskodawcy, aby zrobić sobie zdjęcie ze środkiem trwałym nie wpływa ani na możliwość skorzystania z usług Wnioskodawcy ani też nagrany film (który jak sami Państwo wskazaliście ma charakter satyryczno-humorystyczny), w którym środek został wykorzystany nie wpływa (ze względu na zakres świadczonych usług) na pozyskanie potencjalnych Klientów.

Ponadto, z przedmiotowego wniosku nie wynika, iż macie Państwo jakikolwiek wpływ na grono tych osób. Wobec powyższego ww. wydatek nie może zostać uznany za poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.

Odnosząc się z kolei do podatkowych kwestii związanych z wydatkami poniesionymi na reklamę, wskazać należy, że zgodnie z ugruntowanym poglądem przez reklamę rozumie się działania podmiotu gospodarczego, mające na celu kształtowanie popytu na dane towary, usługi lub markę, poprzez zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do nabywania towarów i usług tego podmiotu gospodarczego. Może być ona realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez prezentowanie danego towaru lub usługi, jego cech jakościowych, użytkowych, zalet technicznych, a także poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Każda z tych form, jeżeli jest stosowana w określonych okolicznościach, spełnia funkcje reklamowe. Identyfikowana bowiem jest z daną firmą i oferowanymi przez nią towarami lub usługami, zwiększając ich rozpoznawalność oraz pośrednio zachęcając do ich nabycia. Jednocześnie zauważyć należy, że można rozróżnić reklamę towaru, usługi, reklamę marki, a także reklamę samej firmy (przedsiębiorcy). Dokonując zatem oceny zakresu pojęciowego „reprezentacji” i „reklamy” wywieść z powyższego należy, że reprezentacja dotyczy działań zmierzających do kształtowania i rozpowszechniania wizerunku podatnika, jako podmiotu gospodarczego, natomiast reklama dotyczy działań zmierzających do kształtowania, rozpowszechniania wizerunku nie samego podatnika, lecz jego produktów (towarów i usług). Podnosi się także, że reklama polega na przedstawianiu towarów i usług oraz nakłanianiu do ich nabycia w sposób bezpośredni, zaś reprezentacja pośrednio promuje podmiot gospodarczy poprzez stworzenie dobrego wizerunku firmy. Ocena charakteru wydatku (cel reprezentacyjny czy reklamowy) możliwa jest na podstawie całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika, rozmiarów wydatków i powinna być dokonywana każdorazowo przez podatnika, który prowadząc działalność gospodarczą może najlepiej dokonać właściwej kwalifikacji danego wydatku pod kątem funkcji jaką będzie spełniać w firmie.

Dokonując zatem oceny charakteru wydatków przeznaczonych na środek trwały, konieczne jest zbadanie, czy udział środka trwałego będzie miał na celu kształtowanie popytu na Państwa produkty/usługi, poprzez zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do ich nabywania, czy też służyć będzie przede wszystkim wywołaniu jak najlepszego wrażenia przy reprezentowaniu Spółki. Wbrew Państwa stanowisku, w niniejszej sprawie nie można przyjąć, że wykorzystanie środka trwałego w sposób opisany we wniosku, jest działaniem o charakterze reklamowo-promocyjnym, czy marketingowym. Takie działanie, w ocenie Organu, nie mieści się w zakresie pojęciowym reklamy jako działania podejmowanego w celu rozpowszechniania wiedzy o oferowanych przez Spółkę produktach/usługach.

Reasumując, stwierdzić należy, że ponoszone przez Państwa wydatki związane z nabyciem środka trwałego nie mogą zostać uznane za podejmowane w celach uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu. Nie są to również wydatki ponoszone na reklamę i promocję Spółki. Zatem ww. wydatki nie stanowią kosztów podatkowych w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

W świetle powyższego, Państwa stanowisko w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych od wydatku na stworzenie środka trwałego, należy uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie zauważyć należy, że skoro tut. Organ wywiódł, iż przedmiotowy wydatek nie ma związku z uzyskaniem, zachowaniem i zabezpieczeniem źródła przychodów, to tym samym nie odniósł się do Państwa stanowiska w zakresie stawki amortyzacyjnej od przedstawionego we wniosku środka trwałego, bowiem wydanie interpretacji w tym zakresie stało się bezprzedmiotowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-   Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

-   Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-  w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-  w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).